មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើននៅលើពិភពលោកនេះជឿថា ការមានទ្រព្យសម្បត្តិ សម្ភារ:និយមគឺជាសិទ្ធិរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេជឿថា ព្រះជាម្ចាស់រំពឹងចង់ឲ្យពួកគេទូលសុំពីទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងបំពេញក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេ។ ប្រាកដណាស់! ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងសញ្ញាថ្មីបានបង្រៀនថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានពរដល់អស់អ្នកដែលមានភាពស្មោះត្រង់។
ប៉ុន្តែ តើព្រះពរនោះត្រូវតែពាក់ព័ន្ធជាមួយទ្រព្យសម្បត្តិសម្ភារៈនិយមឬ? តើគ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូបត្រូវតែរំពឹងថាខ្លួននឹងក្លាយជាអ្នកមានឬ? តាមរយៈការមើលខព្រះគម្ពីរផ្សេងៗទៀត នោះយើងនឹងឃើញថា ខព្រះគម្ពីរទាំងនោះលុបបំបាត់សេចក្ដីរំពឹងបែបនោះចោល។
ជាដំបូង យើងឃើញថាសាវ័ក ប៉ុល តែងតែបង្ហាញឲ្យយើងឃើញថា ការរងទុក្ខរបស់គាត់មិនបានដកភាពពេញលេញនៃជីវិតរបស់គាត់ចេញឡើយ។ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ គាត់តែងតែលើកឡើងថា ការរងទុក្ខរបស់គាត់ គឺជាភស្តុតាងមួយដែលបញ្ជាក់ថា គាត់បានទទួលព្រះពរ និងការត្រាស់ហៅពីព្រះជាម្ចាស់ (២កូរិនថូស ៤:៨-១៨; ៦:៣-១០; ១១:១៣-៣៣; ១២:១-១០; កាឡាទី ៦:១៧)។ មានកាលមួយគាត់បានរាប់ខ្លួនឯងថា «…ដូចជាទ័លក្រ តែកំពុងតែចម្រើនដល់មនុស្សជាច្រើន ដូចជាគ្មានអ្វីសោះ តែមានគ្រប់ទាំងអស់វិញ» (២កូរិនថូស ៦:១០)។ សាវ័ក ប៉ុល បាននិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរ អេភេសូរ ខណៈពេលដែលគាត់នៅជាប់ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង ហើយគាត់បានលើកឡើងអំពីការមានទ្រព្យសម្បត្តិចំនួនប្រាំដង ដោយផ្ដោតទៅលើដំណឹងល្អ និងអ្វីៗដែលដំណឹងល្អមាន។ គាត់ជាអ្នកទោសដ៏ក្រីក្រម្នាក់ ដែលគេបានដកសិទ្ធិដ៏សាមញ្ញៗចេញពីគាត់អស់ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែរាប់ខ្លួនឯងថា ជាអ្នកមាន។
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ដែលសាវ័ក ប៉ុល បាននិពន្ធខណៈពេលដែលគាត់នៅជាប់ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង គឺគាត់បានលើកឡើងអំពីតម្រូវការខាងថវិកាថា៖
«ខ្ញុំនិយាយដូច្នេះ មិនមែនដោយខ្ញុំខ្វះខាតទេ ដ្បិតខ្ញុំបានរៀនឲ្យមានសេចក្ដីសន្ដោសក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង ខ្ញុំធ្លាប់ទ្រាំឲ្យមានសេចក្ដីចង្អៀតចង្អល់ ហើយក៏ធ្លាប់មានសេចក្ដីរីករាយដែរ ខ្ញុំធ្លាប់ទាំងឆ្អែត ទាំងឃ្លាន ទាំងមាន ទាំងខ្វះ ក្នុងសារពើទាំងអស់ហើយ។» (ភីលីព ៤:១១-១២)
សាវ័ក ប៉ុល បានថ្លែងបញ្ឆិតបញ្ឆៀងថា ការមានទ្រព្យសម្បត្តិមិនមែនជាសញ្ញាបញ្ជាក់អំពីព្រះពរដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ទេ ប៉ុន្តែជាការមានសេចក្ដីសន្តោសវិញ។ តាមពិត នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ពាក្យ «អំណរ មានសេចក្ដីអំណរ ការបានសេចក្ដីអំណរ និងអរសប្បាយ» មានចំនួន១៦ដង។ គាត់បានលើកឡើងថា យើងត្រូវតែ «អរសប្បាយក្នុងព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច» (ភីលីព ៤:៤)។ កណ្ឌគម្ពីរនេះ ក៏ជាកណ្ឌគម្ពីរដែលបានរៀបរាប់អំពី «សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត» (ភីលីព ៤:៧)។ ដូច្នេះ ទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ពិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺ៖ សេចក្ដីសន្ដោស សេចក្ដីសុខសាន្ត និងអំណរអរ។
ទីពីរ ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានចំណាយពេលសិក្សាគ្រប់ខព្រះគម្ពីរទាំងអស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ស្ដីអំពីការត្រាប់តាមគំរូព្រះយេស៊ូវ។ នៅក្នុងអត្ថបទចំនួន២៩ដែលខ្ញុំបានមើល មានអត្ថបទចំនួន៤ដែលខ្ញុំបានមើលដោយយកចិត្តទុកដាក់ ស្ដីអំពីការត្រាស់ហៅអ្នកអានឲ្យដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ។ នៅក្នុងចំណោមអត្ថបទទាំង៤នោះ មាន២អត្ថបទដែលបានរៀបរាប់អំពីការដែលយើងត្រូវអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានអត់ទោសឲ្យយើង (អេភេសូរ ៤:៣២; កូឡុស ៣:១៣) ហើយ២អត្ថបទទៀតនិយាយអំពីការដែលយើងត្រូវមានសេចក្ដីសុភាព និងសេចក្ដីសំឡូត (២កូរិនថូស ១០:១; ១១:១៧)។ ចំណែកឯ២១អត្ថបទទៀត គឺបានរៀបរាប់អំពីគំរូនៃការបម្រើ និងការរងទុក្ខរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ដូច្នេះហើយបានជានៅពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល លើកទឹកចិត្តឲ្យក្រុមជំនុំមានសន្ដានចិត្តល្អ គាត់បានលើកយកគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវមកនិយាយថា «ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាបានស្គាល់ព្រះគុណនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាហើយ ថាទោះបើទ្រង់ជាសេដ្ឋីក៏ដោយ គង់តែទ្រង់បានត្រឡប់ជាក្រ ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានមានឡើង ដោយសារសេចក្ដីកម្ររបស់ទ្រង់» (២កូរិនថូស ៨:៩)។ ព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់បានលើកឡើងថា «…ជីវិតនៃមនុស្សមិនស្រេចនឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរទេ» (លូកា ១២:១៥)។ នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីបុរសអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន និងបុរសដែលជាអ្នកសុំទានម្នាក់ឈ្មោះឡាសារដែលកើតដំបៅពេញខ្លួន យើងឃើញថា អ្នកសុំទានបានទៅស្ថានសួគ៌ តែអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនបានរងទុក្ខវេទនានៅក្នុងស្ថាននរក (លូកា ១៦:១៩-៣១)។ យើងអាចធ្វើសេចក្ដីសន្និដ្ឋានដោយមានទំនុកចិត្តថា ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមិនបានរាប់ថា ទ្រព្យសម្បត្តិនិយម គឺជាមូលដ្ឋានមួយនៃការដើរតាមព្រះគ្រីស្ទទេ។
ការមានទ្រព្យសម្បត្តិ បង្ហាញថា មានគ្រោះថ្នាក់ជាជាងមានព្រះពរ
ទីបី ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីហាក់បីដូចជាបង្ហាញឲ្យយើងឃើញថា ការមានទ្រព្យសម្បត្តិ បង្ហាញថា មានគ្រោះថ្នាក់ជាជាងមានព្រះពរ។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានផ្ដោតលើគ្រោះថ្នាក់ច្រើនជាងការចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិ។ ព្រះយេស៊ូវបានដាក់រង្វាស់លើការផ្ដោតនោះដោយលើកឡើងថា «ព្រះយេស៊ូវក៏ឃើញថា គាត់កើតមានចិត្តព្រួយបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា មនុស្សអ្នកមានចូលទៅក្នុងនគរព្រះពិបាកណាស់ ដ្បិតដែលសត្វអូដ្ឋនឹងចូលទៅតាមប្រហោងម្ជុល នោះងាយជាជាងអ្នកមានចូលទៅក្នុងនគរព្រះទៅទៀត» (លូកា ១៨:២៤-២៥)។ អ្នកនិពន្ធដំណឹងល្អបីនាក់បានលើកយកព្រះបន្ទូលនេះមកនិយាយ។ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះ តើយើងឮគ្រូអធិប្បាយប៉ុន្មាននាក់ ដែលលើកយកព្រះបន្ទូលនេះមកនិយាយម្ដងហើយម្ដងទៀត? ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់អំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការមានទ្រព្យសម្បត្តិនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ទ្រង់ ស្ដីពីកសិករអ្នកមានម្នាក់ ដែលបានប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើនទុកសម្រាប់ខ្លួនពេលចូលនិវត្តន៍ ដើម្បីឲ្យមានភាពស្រណុកសុខស្រួល។ នៅពេលដែលគាត់ស្លាប់ទៅ គេបានហៅគាត់ថា «មនុស្សល្ងីល្ងើ»។ ព្រះយេស៊ូវបានពន្យល់ដោយលើកឡើងថា «អ្នកណាដែលប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកបម្រុងតែខ្លួនឯង តែឥតមានខាងឯព្រះសោះ នោះក៏ដូច្នោះដែរ» (លូកា ១២:១៦-២១)។ នៅក្នុងការដែលព្រះយេស៊ូវផ្សាយដំណឹងល្អដល់អស់អ្នកដែលចង់ក្លាយជាសិស្សរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យលះអាល័យខ្លួនឯង លីឈើឆ្កាង និងដើរតាមទ្រង់ ទ្រង់បានព្រមានពួកគេថា «ដ្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកីយ៍ទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ» (ម៉ាកុស ៨:៣៦)។ ប្រសិនបើយើងព្រងើយកន្តើយចំពោះចំណុចនេះ ដែលជាការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះគ្រីស្ទដល់យើងក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អ នោះមានន័យថា យើងបានធ្វើខុសនឹងដំណឹងល្អហើយ ពោលគឺខុសដូចពួកសេរីនិយមនៅជំនាន់មុនៗដែរ។
កណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ជំពូក៦ ក៏បានព្រមានយើងអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការមានទ្រព្យសម្បត្តិដែរ។ សាវ័ក ប៉ុល បានបង្រៀនថា យើងមានសិទ្ធិក្នុងការចង់បានអ្វីៗដែលយើងត្រូវការដូចជាម្ហូប និងខោអាវ៖ «តែបើមានអាហារទទួលទាន និងសំលៀកបំពាក់ នោះក៏ល្មមឲ្យយើងបានស្កប់ចិត្តហើយ» (១ធីម៉ូថេ ៦:៨)។ លើសពីតម្រូវការនោះ ការមានទ្រព្យសម្បត្តិមិនមែនជារឿងអស្ចារ្យឡើយ។ សាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរថា «តែការគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ ដែលមានទាំងចិត្តស្កប់ស្កល់ផង នោះជាកម្រៃមួយយ៉ាងធំមែន ដ្បិតយើងរាល់គ្នាមិនបានយកអ្វី ចូលមកក្នុងលោកីយ៍នេះទេ ហើយច្បាស់ជាយើងពុំអាចនឹងយកអ្វីចេញទៅវិញបានដែរ» (១ធីម៉ូថេ ៦:៦-៧)។ ការធ្វើជាអ្នកមាន គឺមិនមែនជាតម្រូវការរបស់យើងនោះទេ តែការធ្វើជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការមានចិត្តសន្ដោស គឺជាតម្រូវការរបស់យើង។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១២:១០ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងថា គាត់មានចិត្តសន្តោសទោះជានៅពេលដែលគាត់ជួបការរងទុក្ខលំបាកក៏ដោយ៖ «ហេតុនោះបានជាខ្ញុំអរសប្បាយ ក្នុងកាលដែលមានសេចក្ដីកម្សោយ ក្នុងកាលដែលគេត្មះតិះដៀល ក្នុងសេចក្ដីលំបាក កាលគេធ្វើទុក្ខបៀតបៀនហើយក្នុងសេចក្ដីដែលខ្ញុំត្រូវចង្អៀតចង្អល់ ដោយយល់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដ្បិតកាលណាខ្ញុំខ្សោយ នោះខ្ញុំមានកម្លាំងយ៉ាងចំណានវិញ»។ ផ្នត់គំនិតនៃការគិតថា យើងមានកម្លាំងនៅពេលដែលយើងខ្សោយ គឺជាគោលជំនឿមួយដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែលយើងបានមើលរំលង។
ចូរយើងបន្តមើលការព្រមាននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៦:៩-១០ សាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ថា៖
«ឯពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្ដុកស្ដម្ភ នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួង និងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើន ដែលផ្ដេសផ្ដាស ហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្ដីហិនវិនាសនិងសេចក្ដីអន្តរធានវិញ»។
នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីការព្រោះពូជ យើងក៏បានឃើញការព្រមានដ៏ខ្លាំងមួយទៀតដែរ ដោយនៅក្នុងរឿងនោះព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីគ្រាប់ពូជដែលបានធ្លាក់ចុះក្នុងគុមបន្លា៖ «តែសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយនៅជីវិតនេះ សេចក្ដីឆបោករបស់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខាងឯសេចក្ដីផ្សេងៗឯទៀត ក៏ចូលមកខ្ទប់ព្រះបន្ទូលជិត រួចព្រះបន្ទូលមិនអាចនឹងបង្កើតផលបាន»។ ការព្រមានដ៏ខ្លាំងទាំងពីរនេះ បានប្រាប់យើងអំពីគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងខ្លាំង ដែលបង្កឡើងដោយការចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិ ព្រោះវានឹងបោកយើងឲ្យបោះបង់ផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចោល ដើម្បីឲ្យបានទ្រព្យសម្បត្តិ។ នេះជារឿងគួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ដែលនៅសព្វថ្ងៃនេះ យើងឃើញថា មានមនុស្សជាច្រើនបានធ្លាក់ទៅក្នុងអន្ទាក់នោះ។ ពួកគាត់បានបំផ្លាញជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន ហើយក៏បានទម្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងជីវិតដែលគ្មានសេចក្ដីអំណរ។ ដោយពឹងលើការព្រមានដ៏ខ្លាំងអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការប្រាថ្នាចង់ក្លាយជាអ្នកមាន (មានគំរូរបស់មនុស្សជាច្រើនដែលបានបំផ្លាញជីវិតខ្លួន) គ្រូអធិប្បាយគួរតែមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយកុំអធិប្បាយលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកស្ដាប់សង្វាតចង់បានសេចក្ដីសន្យាក្នុងការធ្វើជាអ្នកមានឡើយ។
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅឯស្ថានសួគ៌
ទីបួន ស្របពេលជាមួយគ្នានេះដែរ ព្រះគម្ពីរក៏មិនបានថ្កោលទោសចំពោះការមានទ្រព្យសម្បត្តិទាំងស្រុងទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា «ត្រូវប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសម្រាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ ដែលជាកន្លែងគ្មានកន្លាត ឬច្រែះស៊ីបំផ្លាញឡើយ ក៏គ្មានចោរទំលុះ ឬប្លន់ផង» (ម៉ាថាយ ៦:២០)។ តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិនៅក្នុងបរិបទនៃព្រះបន្ទូលនេះ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើពាក្យពេចន៍របស់អ្នករកស៊ីផ្ដល់ប្រឹក្សាឲ្យយើងវិនិយោគដោយមានការឆ្លាតវៃ ហើយការឆ្លាតវៃនោះគឺ យើងត្រូវវិនិយោគនៅកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុតគឺ៖ ស្ថានសួគ៌។ គ្រូអធិប្បាយគួរតែលើកទឹកចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទឲ្យសង្វាតរកទ្រព្យសម្បត្តិដែលនៅស្ថិតស្ថេរ។
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ជំពូក៦ សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានប្រាប់ឲ្យអ្នកមានចេះធ្វើទានដែរ៖ «ចូរបង្គាប់ឲ្យគេធ្វើគុណ និងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទានដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង យ៉ាងនោះឯង ទើបឈ្មោះថា គេនឹងប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកជាគោលយ៉ាងល្អសម្រាប់ខ្លួនដល់ថ្ងៃក្រោយវិញ ដើម្បីឲ្យគេចាប់បានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច» (៦:១៨-១៩)។ យើងវិនិយោគនៅក្នុងធនាគារដែលនៅឯស្ថានសួគ៌តាមរយៈការបំពេញតម្រូវការរបស់អស់អ្នកដែលត្រូវការ។ នៅក្នុងកថាខណ្ឌមុនៗ យើងឃើញថា សាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ជំពូក៦ ថា ទ្រព្យសម្បត្តិមិនសំខាន់ជាងការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្ដីសន្ដោសឡើយ។ ឥឡូវនេះ គាត់កំពុងមានប្រសាសន៍ថា ការមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនក៏ជារឿងដ៏សំខាន់ដែរ។ ការដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀនម្ដងហើយម្ដងទៀត អំពីការដែលគ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវជួយអ្នកដទៃ គឺដើម្បីបង្ហាញថា នេះគួរតែជាការប្រាថ្នាដ៏ធំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងពីគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុង ម៉ាសេដូនថា «ក៏សូមយើងខ្ញុំដោយពាក្យទទូចអង្វរ ឲ្យយើងខ្ញុំទទួលយកទានរបស់គេនេះ ដែលជាសេចក្ដីប្រកបក្នុងការងារសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធ» (២កូរិនថូស ៨:៤)។
ទីប្រាំ នៅពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល ជំរុញចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងកូរិនថូសឲ្យជួយបំពេញតម្រូវការរបស់ក្រុមជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា «ការនោះមិនមែនដើម្បីឲ្យអ្នកឯទៀតបានទំនេរ ហើយឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីលំបាកនោះទេ គឺឲ្យបានស្មើគ្នាវិញ ឲ្យសេចក្ដីបរិបូររបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងជាន់នេះបានបំពេញការដែលគេខ្វះខាត» (២កូរិនថូស ៨:១៣)។ សព្វថ្ងៃនេះ ពិភពលោករបស់យើងមានពេញទៅដោយភាពមិនស្មើគ្នា។ ដូច្នេះ យើងគួរធ្វើទានដោយដៃទូលាយ ដើម្បីជួយនាំឲ្យមានភាពស្មើគ្នា។ ការដែលថាលោកីយ៍នេះត្រូវការភាពស្មើគ្នាខ្លាំង បាននាំឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនសម្រេចចិត្តរស់នៅក្នុងជីវភាពសាមញ្ញ ពោលគឺពួកគាត់បានគេចចេញពីការរស់នៅដោយភាពហ៊ឺហា ហើយពួកគាត់ក៏បានជួយផ្គត់ផ្គង់ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងតម្រូវការនៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ មានបុគ្គលម្នាក់ធ្លាប់បានលើកឡើងថា «យើងរស់នៅដោយសាមញ្ញ ដើម្បីឲ្យយើងអាចជួយអ្នកដទៃមានឱកាសរស់នៅបានដែរ។» អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើង គឺជាចំណុចគាំទ្រឲ្យយើងរស់នៅដោយសាមញ្ញ «កុំឲ្យប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសម្រាប់ខ្លួន នៅផែនដី…» (ម៉ាថាយ ៦:១៩)។
គំរូ និងវីរបុរស
ទីប្រាំមួយ វីរបុរស និងអ្នកដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ជាច្រើននៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី សុទ្ធតែជាអ្នកក្រ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាគំរូ និងជាវីរបុរសដ៏សំខាន់របស់យើង។ ទ្រង់បានក្លាយជាអ្នកក្រ ដើម្បីឲ្យយើងអាចក្លាយជាអ្នកមាន (២កូរិនថូស ៨:៩)។ «…ទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបម្រើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង» (ភីលីព ២:៧)។ មានអ្នកខ្លះបានលើកឡើងថា ព្រះយេស៊ូវបានទទួលយកបណ្ដាសា ដើម្បីកុំឲ្យយើងរស់នៅក្រោមបណ្ដាសាទៀត ហេតុដូច្នេះហើយបានជាយើងនឹងមិនរងទុក្ខដូចដែលទ្រង់រងទុក្ខទេ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងអត្ថបទទាំងពីរនេះ យើងឃើញថា អ្នកនិពន្ធបានលើកយកព្រះយេស៊ូវមកធ្វើជាគំរូដើម្បីឲ្យយើងត្រាប់តាម។ សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានលើកឡើងដែរថា គាត់ប្រាថ្នាចង់ «…ប្រកបក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងត្រឡប់ទៅដូចជាទ្រង់ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ផង» (ភីលីព ៣:១០)។ តាមរយៈបទពិសោធន៍ក្នុងការរងទុក្ខដូចដែលព្រះគ្រីស្ទបានជួបប្រទះ នោះយើងនឹងជួបប្រទះជាមួយភាពស៊ីជម្រៅនៃការរួមគ្នាតែមួយជាមួយទ្រង់ជាក់ជាមិនខាន។ ហើយការរួបរួមគ្នាជាមួយព្រះគ្រីស្ទ គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ធំបំផុតសម្រាប់យើង។
អស់អ្នកដែលព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានលើកសរសើរថាជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ គឺសុទ្ធតែជាអ្នកក្រ។ ពួកអ្នកក្រុងម៉ាសេដូនគឺជាវីរបុរស ព្រោះពួកគេបានធ្វើទាន ទោះបើពួកគេជាអ្នកក្រក៏ដោយ «បងប្អូនអើយ យើងខ្ញុំប្រាប់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹង ពីព្រះគុណនៃព្រះ ដែលបានផ្ដល់មកពួកជំនុំទាំងប៉ុន្មាន នៅស្រុកម៉ាសេដូនថា កាលមានសេចក្ដីទុក្ខលំបាកកំពុងតែល្បងគេជាខ្លាំង នោះសេចក្ដីអំណរជាបរិបូរ និងសេចក្ដីកំសត់ទុគ៌តរបស់គេ បានបណ្ដាលឲ្យគេមានចិត្តសទ្ធាដ៏លើសលប់វិញ ដ្បិតខ្ញុំធ្វើបន្ទាល់ថា គេស្ម័គ្រចិត្តតាមកម្លាំងគេ ហើយហួសកម្លាំងគេផង» (២កូរិនថូស ៨:១-៣)។ សាវ័ក ប៉ុល បានប្រើឃ្លា «មានចិត្តសទ្ធាដ៏លើសលប់» [ស្រដៀងនឹងពាក្យ «ទ្រព្យសម្បត្តិ»] ដើម្បីរៀបរាប់អំពីការដែលគ្រីស្ទបរិស័ទក្រីក្រទាំងនោះបានជួយអ្នកដទៃ។ មានក្រុមជំនុំមួយបានឲ្យតម្លៃលើអ្នកមានជាងអ្នកក្រ ដូច្នេះសាវ័ក យ៉ាកុប បានព្រមានពួកគេដោយលើកឡើងថា «ចូរស្ដាប់ចុះ បងប្អូនស្ងួនភ្ងាអើយ តើព្រះមិនបានរើសពួកអ្នកក្រនៅលោកីយ៍នេះ ដែលជាអ្នកមានខាងជំនឿ ហើយជាអ្នកគ្រងមរដកក្នុងនគរ ដែលទ្រង់បានសន្យាទុក ឲ្យពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ទ្រង់ទេឬអី» (យ៉ាកុប ២:៥)។ ធាតុពិត៖ អ្នកជឿដ៏ក្រីក្រគឺជាអ្នកមាន!
នៅក្នុងសំបុត្រដែលផ្ញើទៅកាន់ក្រុមជំនុំទាំងប្រាំពីរនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ វិវរណៈ យើងឃើញថា មានក្រុមជំនុំតែពីរប៉ុណ្ណោះដែលមិនបានទទួលការព្រមាន ហើយយើងឃើញថា អ្នកនិពន្ធបានលើកឡើងអំពីក្រុមជំនុំទាំងពីរនោះថា ពួកគេមិនមានអ្វីដែលលោកីយ៍រាប់ថា ជាជោគជ័យខាងសម្ភារៈនិយមឡើយ។ ក្រុមជំនុំទីមួយ គឺក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងស្មឺន៉ា។ ទេវតាបានរៀបរាប់អំពី «សេចក្ដីកំសត់» របស់ពួកគេ ប៉ុន្តែភ្លាមនោះទេវតាក៏បានលើកឡើងដែរថា «ប៉ុន្តែ ឯងជាអ្នកមានវិញ» (វិវរណៈ ២:៩)។ ក្រុមជំនុំទីពីរ គឺក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងភីឡាដិលភា។ អ្នកនិពន្ធបានលើកឡើងថាពួកគាត់ «មានអំណាចតែបន្តិច» (វិវរណៈ ៣:៨)។ ក្រុមជំនុំទាំងពីរនេះមានលក្ខណៈខុសគ្នាពីក្រុមជំនុំផ្សេងៗទៀត ហើយព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចំពោះជីវិតរស់នៅរបស់ពួកគេ ព្រោះនៅសម័យនោះ មានក្រុមជំនុំជាច្រើនដែលបានសម្របខ្លួនចុះចូលចំពោះយុគសម័យ។ ក្រុមជំនុំទាំងពីរនោះក្រណាស់ ហើយក៏គ្មានអំណាចដែរ។ តើលោកអ្នកមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះរឿងនេះទេឬអី៖ គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនោះក្រីក្រណាស់ តែព្រះគម្ពីរបានរាប់ពួកគេថាជាអ្នកមាន? ការ «មាន» បែបនោះ បង្ហាញឲ្យយើងយល់ពីចំណុចដ៏សំខាន់នៃអត្តសញ្ញាណជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ប្រសិនបើយើងមានអំណរចំពោះអត្តសញ្ញាណរបស់យើង នោះមានន័យថា យើងជាមនុស្សដែលមានពេញដោយអំណរហើយ។
ក្រុមជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡឹមដែលជាក្រុមជំនុំដំបូងមួយ មានសមាជិកជាច្រើនសុទ្ធតែជាអ្នកក្រ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាក្រុមជំនុំផ្សេងទៀតជួយដល់ពួកគេ។ យើងគ្មានភស្តុតាងណាមួយលើកយកមកនិយាយថា ពួកគេក្រដោយសារតែពួកគេមានជំនឿ ឬក៏ការប្រព្រឹត្តិខុសឆ្គងណាមួយនោះទេ។ នៅសម័យនោះ សេដ្ឋកិច្ចនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡឹមហាក់ដូចជាពិបាកបន្តិច ហើយអស់អ្នកដែលបានចូលនិវត្តន៍ក៏បានបាត់បង់ជំនួយពីសង្គមដែរ នៅពេលដែលពួកគេទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងយេរូសាឡឹមមានតម្រូវការផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងខ្លាំង ហើយការនោះបានបណ្ដាលឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទនៅកន្លែងផ្សេងៗទៀតមានឱកាសជួយផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកគេ។
ជាការពិតណាស់ដែលព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានសន្យាថា ព្រះពរមួយក្នុងចំណោមព្រះពរជាច្រើននោះគឺ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានទ្រព្យសម្បត្តិដល់អស់អ្នកដែលស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ (ឧ. ចោទិយកថា ២៨:១១)។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែចងចាំថា សេចក្ដីសន្យាទាំងនោះគឺសម្រាប់ប្រទេសដ៏សុចរិតមួយដែលរស់នៅក្រោមសេចក្ដីសញ្ញាចាស់។ ជារឿយៗ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់តែងតែពណ៌នាអំពីការឈឺចាប់ ដែលមនុស្សសុចរិតបានជួបប្រទះ នៅពេលដែលគេឃើញមនុស្សអាក្រក់មានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន ខណៈដែលខ្លួនគេមិនមានអ្វីសោះ។ ជំពូកមួយចំនួននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើងបានរៀបរាប់អំពីចំណុចនេះ។ កណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៧៣ បានរៀបរាប់យ៉ាងច្បាស់។ នៅត្រង់ចំណុចនេះ លោក អេសាភ បានរកឃើញដំណោះស្រាយចំពោះការតយុទ្ធរបស់គាត់ទៅនឹងការដែលមនុស្សអាក្រក់មានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាងគាត់៖ គឺគាត់យល់ឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងថ្កោលទោសមនុស្សអាក្រក់ដោយពឹងលើសេចក្ដីសុចរិត។ កណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូប និងកណ្ឌគម្ពីរ ហាបាគុក បានលើកសរសើរចំពោះជំនឿដ៏ពិតរបស់មនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះថា៖ ពួកគេមិនបានឈប់ទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ទោះបើពួកគេកំពុងជួបប្រទះការរងទុក្ខដ៏លំបាកប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ ចំណុចនេះបង្ហាញថា ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់មិនបានអះអាងថា មនុស្សសុចរិតប្រាកដជានឹងមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនឡើយ។ តាមពិតទៅ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ក៏បានព្រមានយើងម្ដងហើយម្ដងទៀត អំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន ដូចជាព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដែរ (ឧ. ចោទិយកថា ៦:១០-២៥; ៨:១១-២០; ៣២:១៥-១៨)។
ចុងក្រោយ ប្រវត្តិសាស្ត្របានបង្ហាញថា ក្រុមជំនុំខ្លះបានរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនោះមានភាពក្រីក្រ ហើយជួបទុក្ខលំបាកជាច្រើន។ ថ្មីៗនេះមានប្រទេសជាច្រើនដូចជា ចិន នេប៉ាល់ កូរ៉េ និងអ៊ីរ៉ង់ មានការរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំង។ មានលក្ខណសម្បត្តិជាច្រើន ដែលអ្នកក្រីក្រងាយនឹងលូតលាស់ គឺការមានទំនុកចិត្តដូចជាកូនក្មេង [លើព្រះគ្រីស្ទ (ម៉ាថាយ ១៨:៣)]។ នេះហើយជាមូលហេតុមួយ ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា វាជាការពិបាកណាស់ដែលអ្នកមានអាចចូលនគរព្រះ។
ផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ជាការពិតណាស់ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា មនុស្សស្មោះត្រង់ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន ក៏មានតួនាទីសំខាន់នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ មានគំរូមនុស្សមួយចំនួននៅក្នុងព្រះគម្ពីរដូចជា លោកអ័ប្រាហាំ (លោកុប្បត្តិ ១៣:២) បារស៊ីឡាយ (២សាំយ៉ូអែល ១៩:៣២) ស្ត្រីនៅក្រុងស៊ូណែមដែលគាត់បានជួយលោកអេលីសេ (២ពង្សវតាក្សត្រ ៤:៨) និងលោកយ៉ូសែប ដែលនៅភូមិអើរីម៉ាថេ (ម៉ាថាយ ២៧:៥៧) ដែលជាអ្នកមាន។ បន្ទាប់ពីសាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងថា អ្នកមានមិនត្រូវមានអំនួតឡើយ នោះគាត់ក៏បាននិយាយដែរថា «ព្រះ…ប្រទានគ្រប់ទាំងអស់មកយើងរាល់គ្នាជាបរិបូរ ឲ្យយើងបានអរសប្បាយ» (១ធីម៉ូថេ ៦:១៧)។ ការដែលយើងអាចមានភាពអរសប្បាយចំពោះអ្វីដែលលុយអាចទិញបាន គឺមិនមែនជារឿងខុសឆ្គងនោះទេ។ ស្របពេលជាមួយនឹងការលើកឡើងអំពីបុគ្គលដ៏សំខាន់ទាំងបួនរូបនេះ ព្រះគម្ពីរក៏បានលើកឡើងដែរថា ពួកគេក៏មានចិត្តល្អផងដែរ។
គ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិអាចនឹងគោរពកោតខ្លាចដល់ព្រះគ្រីស្ទ តាមរយៈការដែលពួកគាត់បន្ទាបខ្លួន មានចិត្តល្អ និងចេះកោតខ្លាចដល់ព្រះ ខណៈពេលដែលពួកគាត់នៅជាអ្នកមាន។ គ្រីស្ទបរិស័ទដែលក្រីក្រអាចនឹងគោរពកោតខ្លាចដល់ព្រះគ្រីស្ទ តាមរយៈការដែលពួកគាត់មានចិត្តសន្ដោស មានពេញដោយជំនឿ មានចិត្តសប្បុរស និងចេះកោតខ្លាចដល់ព្រះ ខណៈពេលដែលពួកគាត់នៅជាអ្នកក្រ។ ព្រះគម្ពីរបានលើកឡើងយ៉ាងច្បាស់ថា ការមានទ្រព្យសម្បត្តិមិនសំខាន់ជាងការមានចិត្តសន្តោស មានអំណរអរ មានសន្តិភាព មានភាពបរិសុទ្ធ និងមានចិត្តសប្បុរសឡើយ។ យោងតាមព្រះគម្ពីរ មនុស្សដែលមានលក្ខណសម្បត្តិបែបនេះ គឺជាអ្នកមានពិតប្រាកដ មិនថាពួកគេជាអ្នកមាន ឬអ្នកក្រីក្រខាងផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចនោះទេ។
ទ្រង់ចង់អោយមានខាងវិញ្ញាណ មិនមែនមានទ្រព្យខាងសាច់ឈាមដែលពុករលួយជាឥតប្រយោជន៍នោះទេ