https://youtu.be/1elYW_3F_gY
ក្នុងរបៀបជាច្រើន ខ្ញុំបានរស់នៅយ៉ាងងាយស្រួលណាស់។ ប្រាកដណាស់! ខ្ញុំក៏មានការលំបាកដែរ—តាមពិតទៅ ខ្ញុំក៏រស់នៅក្នុងផែនដីដែលមានការបែកបាក់នេះដែរ ហើយក៏មិនមែនក្នុងពិភពមួយដ៏ល្អឥតខ្ចោះណាឡើយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំដឹងថា វាមិនសូវមានតម្លៃច្រើនប៉ុន្មានទេក្នុងការប្រៀបធៀបទុក្ខវេទនាតិចតួចរបស់ខ្ញុំទៅនឹងការរងទុក្ខដ៏ធំធេងរបស់អ្នកដទៃទៀត ស្របពេលនេះខ្ញុំក៏នៅតែយល់ថាខ្ញុំមានភាពងាយស្រួលក្នុងជីវិតនេះបើប្រៀបធៀបនឹងមនុស្សជាច្រើននាក់ទៀតដែលខ្ញុំស្គាល់ និងស្រឡាញ់។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ដោយសារផែនដីនេះ ក្នុងលក្ខណៈរបស់វា ខ្ញុំដឹងថាវាគ្រាន់តែជាពេលវេលាមួយរយៈប៉ុណ្ណោះទេ ដែលខ្ញុំក៏នឹងទទួលបានការហៅឲ្យដើរក្នុងផ្លូវនៃការរងទុក្ខនោះដែរ។ ហើយប្រាកដណាស់នៅឆ្នាំ ២០១៩ ខ្ញុំក៏បានដើរក្នុងផ្លូវនោះមែន។ វាគឺជាឆ្នាំដ៏លំបាកបំផុតរបស់ខ្ញុំទាក់ទងនឹងកាលៈទេសៈនេះ។ នេះជាការពិតដោយសារមូលហេតុផ្សេងៗគ្នា គ្មានអ្វីក្រៀមក្រំជាងពេលដែលឪពុករបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ដោយភ្លាមៗ នៅពេលដែលយើងមិនបានរំពឹងទុកទេក្នុងខែធ្នូនោះ។ ឆ្នាំដ៏លំបាកបានក្លាយទៅជាឆ្នាំដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមមួយនៅថ្ងៃទី៩ ខែធ្នូ។
រយៈពេលជាងពីរខែបានកន្លងផុតទៅហើយចាប់តាំងពីពេលដែលខ្ញុំបានទទួលទូរស័ព្ទមកថា ឪពុកខ្ញុំត្រូវបានគេរកឃើញថាគាត់បានបាត់បង់ស្មារតីនៅលើផ្លូវមុខផ្ទះរបស់ប្អូនស្រីខ្ញុំ ហើយប្អូនថ្លៃរបស់ខ្ញុំបានសម្រួលចលនាដង្ហើមដល់គាត់ (CPR) ខណៈពេលរងចាំឡានពេទ្យសង្គ្រោះបន្ទាន់ ឥឡូវក្រុមគ្រូពេទ្យបានដល់ ហើយមើលខុសត្រូវហើយ តែមើលទៅកាលៈទេសៈនៅមិនល្អទេ។ សូម្បីតែមកដល់ឥឡូវនេះ ពីរខែទៅហើយ វានៅតែមិនធម្មតាទេក្នុងការនិយាយអំពីឪពុកខ្ញុំដោយប្រើប្រាស់ពាក្យអតីតកាល ហើយសូម្បីតែឥឡូវនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចម្លែកណាស់ក្នុងការសរសេរឃ្លាថា «ការដែលឪពុករបស់ខ្ញុំបានស្លាប់» ។ ស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំឃើញថាពេលខ្ញុំមើលវីដេអូ ឬក៏អានអត្ថបទណាមួយ ខ្ញុំនៅគិតថា «ខ្ញុំគួរតែផ្ញើវាទៅឪពុកខ្ញុំ»។ ទាំងអស់នេះនៅឆ្ងាយណាស់ពីផ្លូវនៃភាពធម្មតា។
ប៉ុន្មានពីរបីខែកន្លងទៅនេះ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនក្នុងការឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីឆ្នាំដ៏លំបាកនោះ ប៉ុន្តែភាគច្រើនគឺទៅលើការបាត់បង់ដ៏លំបាកមួយនោះ។ វាមិនធម្មតាទេ បើឆ្លងកាត់អ្វីមួយដូចនេះ ហើយមិនបានទទួលការផ្លាស់ប្តូរតាមរយៈវា ឬក៏ថាមិនបានរៀនអ្វីមួយចេញពីវា។ វាពិតជាខ្ជះខ្ជាយមែនទែន បើមិនបានរៀនអ្វីមួយចេញពីវា។ ខ្ញុំដឹងប្រាកដថា វានឹងមានការណែនាំតាមរបៀបជាច្រើនផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលនេះ ខ្ញុំបានរកឃើញចំណុចពីរយ៉ាងដែលបានហៅខ្ញុំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរក្នុងជីវិត និងទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ។ មួយទាក់ទងនឹងលក្ខណៈនៃការបាត់បង់ឪពុក ឬម្តាយ ហើយមួយទៀតទាក់ទងនឹងការបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ និងការអាណិតអាសូរដល់អ្នកដទៃ។
មុនឪពុកខ្ញុំស្លាប់ ខ្ញុំមិនដែលដឹងថា វាពិបាកយ៉ាងណាទេពេលបាត់បង់ឪពុក ឬម្តាយ។ ជាក់ស្តែង ខ្ញុំដឹងថា វាមិនងាយស្រួលទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏មិនដឹងថា វាពិបាកដូចនេះទេ។ ខ្ញុំដឹងប្រាកដថា ដល់កម្រិតមួយ គឺពីព្រោះទាំងប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំ យើងមិនដែលមានបទពិសោធន៍ដូចនេះឡើយ—គាត់ជាបុគ្គលដំបូងក្នុងជីវិតយើងដែលបានស្លាប់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានរំពឹងអំពីវាដែរ ព្រោះខ្ញុំមិនបានស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់នៅពេលមិត្តភក្ដិខ្ញុំស៊ូទ្រាំនឹងការស្លាប់របស់ឪពុកម្តាយពួកគេ។ ខ្ញុំបានឃើញមិត្តភក្ដិខ្ញុំទទួលរងទុក្ខនូវការបាត់បង់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានរៀនអំពីអ្វីដែលខ្ញុំគួរតែរៀនចេញពីពួកគេបានទេ។ ពេលខ្ញុំមើលទៅក្រោយវិញ ខ្ញុំអាចមើលឃើញពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងព្យាយាមប្រាប់ ពីរបៀបដែលពួកគេព្យាយាមបញ្ចេញសំឡេងនៃទុក្ខសោកដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែខ្ញុំឃើញថា ខ្ញុំបានបរាជ័យក្នុងការស្តាប់ និងយកចិត្តទុកដាក់។ ខ្ញុំជឿថា នៅពេលក្រោយ ពេលដែលមិត្តភក្ដិ ឬក៏មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំកំពុងសោកសៅចំពោះការបាត់បង់ម្តាយ ឬឪពុកខ្លួន នោះខ្ញុំនឹងកាន់តែមានភាពអាណិតអាសូរជាងនេះទៅទៀត គឺមានឆន្ទៈក្នុងការទៅជួយនូវអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានដល់ពួកគេ។ ខ្ញុំនឹងយល់កាន់តែច្បាស់អំពីរបៀបនៃការស្លាប់របស់ឪពុក ឬម្តាយនរណាម្នាក់ក៏ជាការកត់សម្គាល់អំពីការស្លាប់នៃចំណែកមួយរបស់ខ្លួនឯងដែរ។
ដូច្នេះ មេរៀនដ៏ធំមួយដែលខ្ញុំបានរៀនគឺថា វាពិបាកណាស់ក្នុងការបាត់បង់ឪពុក ឬម្តាយ។ ទីពីរ គឺថាមានចំណុចដែលអាចលួងលោមចិត្តបានក្នុងការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលអាចមើលឃើញបាន សូម្បីតែក្នុងពិភពបណ្ដាញសង្គមក៏ដោយ។ ឬក៏ថាប្រហែលជាពិសេសនៅក្នុងពិភពបណ្ដាញសង្គមក៏ថាបាន។
ខ្ញុំសូមកោតសរសើរចំពោះសារនីមួយៗដែលបានជន់លិចពេញទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំដោយចង់ជួយ និងពាក្យសន្យាថានឹងអធិស្ឋានឲ្យ។ ដូចគ្នាអ៊ីម៉ែលរបស់ខ្ញុំក៏អញ្ចឹងដែរ។ ពួកគេគឺជាពរជ័យ និងការដ៏អស្ចារ្យភ្លាមៗចំពោះខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ មានអ្វីដែលគួរឲ្យប៉ះពាល់ជាងនោះទៅទៀត គឺពេលដែលកាតបានចាប់ផ្តើមមកដល់ប្រអប់សំបុត្រខ្ញុំពីរបីថ្ងៃក្រោយពេលឪពុកខ្ញុំបានស្លាប់។ ខ្ញុំមិនដែលឲ្យតម្លៃលើផ្កាប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែចំពោះការរៀបចំមួយចំនួនដែលបានមកដល់មាត់ទ្វារ គឺវាពិតជាមានអត្ថន័យណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។ ពេលយើងទៅដល់ផ្ទះបងស្រីខ្ញុំនៅខេត្តកណ្ដាល យើងឃើញថា ផ្ទះបាយរបស់យើងហៀរហូរទៅដោយម្ហូបអាហារ ហើយម្ហូបនីមួយៗគឺជានិមិត្តរូបនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏តូចៗរបស់អ្នកឲ្យមកយើង។ ទាំងនេះជាការបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ និងការអាណិតអាសូរដែលអាចមើល និងប៉ះបាន។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់លើអត្ថន័យដែលខ្ញុំបានទទួលពីពួកគេ។
ហើយបន្ទាប់មក មានតួនាទីនៃវត្តមានខាងឯងរូបកាយ។ នៅពេលខ្ញុំបានទទួលដំណឹងនោះ—ខ្ញុំក៏បានប្រាប់លោកគ្រូ សំបូរ ដែលជាមិត្តភក្ដិ អ្នកចាំទុំម្នាក់ដូចខ្ញុំនៅក្រុមជំនុំ និងជាគ្រូគង្វាល—គាត់ក៏បានមកដល់ផ្ទះរបស់យើងភ្លាមៗ ដើម្បីអធិស្ឋានជាមួយយើង។ គាត់បានមកដល់ទីកន្លែងផ្ទាល់តែម្តង។ នៅព្រឹកនៃកម្មវិធីបុណ្យសព ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រឹងមាំហើយគិតពីកម្មវិធី—ដោយពិនិត្យមើលថាផ្កានៅកន្លែងរបស់វាឬក៏អត់ ហើយមើលថាមេក្រូមានដំណើរការឬក៏អត់។ តែបន្ទាប់មក មិត្តភក្ដិខ្ញុំឈ្មោះ ធីតា បានដើរចូលព្រះវិហារ—គាត់ជា បងស្រីម្នាក់ហើយក៏មិត្តភក្ដិម្នាក់ដែរ—ហើយនៅពេលខ្ញុំឱបគាត់ នោះទើបខ្ញុំយំ។ ប្រាកដណាស់! ខ្ញុំបានយំដោយមានភាពសោកសៅ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏បានយំដោយសារមានវត្តមានរបស់គាត់នៅ ទីនោះផងដែរ—គាត់បានធ្វើដំណើរជាមួយប្តីរបស់គាត់ពីខេត្តបាត់ដំបងមកខេត្តកណ្ដាល ដើម្បីមកកំដរយើង។ នៅពេលខ្ញុំ ក្រោកឈរឡើង ដើម្បីស្វាគមន៍អ្នកចូលរួម និងដើម្បីអរគុណដល់ពួកគេដែលបានមក ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍រំជួលចិត្តពេលបានឃើញមិត្តភក្ដិផ្សេងៗទៀតដែលបានធ្វើដំណើរមកពីឆ្ងាយ ដោយចំណាយថវិកាច្រើន ហើយក៏ខកខានភារកិច្ចផ្សេងៗជាច្រើនដែរ គឺដើម្បីឲ្យមានពេលមកកំដរយើងពេលយើងកំពុងកាន់ទុក្ខ។
ដូច្នេះ ចេញពីអ្វីៗទាំងអស់នេះ ខ្ញុំរៀនបានអំពីតម្លៃនៃវត្តមាន និងតម្លៃនៃការបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលអាចមើលឃើញ។ ជាក់ស្តែង ក្នុងករណីជាច្រើនការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាគឺមានតែតាមបណ្ដាញសង្គម ហើយបន្ទាប់មកជាការពិត វាត្រឹមត្រូវ និងល្អណាស់ក្នុងការផ្ញើសារ ឬផ្ញើអ៊ីម៉ែល។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលឱកាស ឬក៏ភាពជិតគ្នាអនុញ្ញាតឲ្យមាន ខ្ញុំដឹងអំពីអត្ថន័យនៃការនៅជាមួយមនុស្ស ឬក៏បើពេលនោះមិនមែនជាតួនាទីរបស់ខ្ញុំ អ្វីដែលខ្ញុំធ្វើគឺផ្ញើអ្វីមួយឲ្យពួកគាត់។ វាស្ទើរតែដូចជាមានជម្រាលនៃការលួងលោមពីការផ្ញើសារទៅជាការផ្ញើអ៊ីម៉ែល ពីការផ្ញើកាតទៅជាការផ្ញើផ្កា ឬរហូតដល់ការមានវត្តមានផ្ទាល់។ នៅពេលអនាគត ខ្ញុំចង់ប្រាកដថាខ្ញុំនឹងផ្តល់នូវការលួងលោមដ៏អស្ចារ្យបំផុត តាមដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ហើយសមនឹងស្ថានភាពនោះ សូម្បីតែ (ឬក៏ថាជាពិសេស) នៅពេលដែលវាទាក់ទងនឹងការចំណាយថវិកា និងការមានការខកខានភារកិច្ចជាច្រើនមកលើខ្ញុំ។
ឆ្នាំ ២០១៩ បានមកដល់ ហើយវាក៏ទៅវិញបាត់ដែរ។ វាជាឆ្នាំនៃការទទួលបានពរជ័យជាច្រើន ប៉ុន្តែក៏ជាឆ្នាំនៃការមានទុក្ខព្រួយជាច្រើនផងដែរ ហើយគ្រួសារយើងក៏បានឯកភាពថា វាក៏ជាការល្អដែលឆ្នាំ ២០២០ បានមកដល់។ ហើយឥឡូវនេះ ដូចដែលពាក្យចាស់ពោល៖ យើងមិនដឹងថាអនាគតនឹងទៅជាយ៉ាងណានោះទេ ប៉ុន្តែយើងដឹងថាអ្នកណាជាអ្នកកាន់អនាគត។ យើងដឹងថា យើងនឹងទទួលបានព្រះគុណរបស់ទ្រង់ មិនថាឆ្នាំនេះជាឆ្នាំរងទុក្ខតិចតួច ឬក៏ច្រើនក៏ដោយ។ ហើយយើងក៏បានរៀនមេរៀនខ្លះៗដែលយើងជឿទុកចិត្តថា នឹងជាពរជ័យដល់អ្នកដទៃ ប្រសិនបើនេះជាឆ្នាំដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅពួកគេឲ្យដើរក្នុងផ្លូវលំបាកនៃសេចក្តីទុក្ខព្រួយក៏ដោយ។
មតិយោបល់
Loading…