in

តើ​វា​មាន​ន័យ​ដូច​ម្ដេច​ដែល​ថា យើង​ត្រូវ​បាន «រាប់​ជា​សុចរិត​ដោយ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​នោះ?»

«បង​ប្អូន​ខ្ញុំ​អើយ បើ​អ្នក​ណា​ពោល​ថា​ខ្លួន​មាន​ជំនឿ តែ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​តាម នោះ​តើ​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី? តើ​ជំនឿ​បែប​នោះ​អាច​សង្គ្រោះ​អ្នក​នោះ​បាន​ឬ? ប្រសិន​បើ​មាន​បង​ប្អូន​ប្រុស​ស្រី​ណា​ម្នាក់​នៅ​អាក្រាត ហើយ​ខ្វះ​អាហារ​បរិភោគ​រាល់​ថ្ងៃ ហើយ​មាន​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពោល​ទៅ​អ្នក​នោះ​ថា “សូម​អញ្ជើញ​ទៅ​ឲ្យ​បាន​សុខ​សាន្ត សូម​ឲ្យ​បាន​កក់​ក្តៅ ហើយ​ឲ្យ​បាន​ឆ្អែត​ចុះ!1” តែ​មិន​ឲ្យ​អ្វី​ដល់​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ការ​ខាង​រូប​កាយ​នោះ​សោះ នោះ​តើ​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី? រី​ឯ​ជំនឿ​វិញ​ក៏​ដូច្នោះ​ដែរ បើ​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​ទេ នោះ​ឈ្មោះ​ថា​ស្លាប់​ហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នក​ខ្លះ​នឹង​ពោល​ថា៖ “អ្នក​ឯង​មាន​ជំនឿ រី​ឯ​ខ្ញុំ​វិញ​មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត” ដូច្នេះ ចូរ​អ្នក​បង្ហាញ​ជំនឿ​របស់​អ្នក ដោយ​ឥត​មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ឃើញ​ផង នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​បង្ហាញ​ជំនឿ​របស់​ខ្ញុំ ដោយ​សារ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​ខ្ញុំ​ដែរ។ អ្នក​ជឿ​ថា​មាន​ព្រះ​តែ​មួយ នោះ​ត្រូវ​ហើយ សូម្បី​តែ​ពួក​អារក្ស​ក៏​ជឿ​ដូច្នេះ​ដែរ ព្រម​ទាំង​ព្រឺ​ខ្លាច​ទៀត​ផង។ ឱ​មនុស្ស​កម្លៅ​អើយ តើ​អ្នក​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បង្ហាញ​ថា ជំនឿ​ដែល​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត នោះ​ឥត​ប្រយោជន៍​ឬ​ទេ? ចុះ​លោក​អ័ប្រាហាំ ជា​បុព្វ​បុរស​របស់​យើង តើ​មិន​បាន​រាប់​ជា​សុចរិត ដោយ​សារ​ការ​ប្រព្រឹត្ត នៅ​ពេល​លោក​បាន​ថ្វាយ​អ៊ីសាក​ជា​កូន នៅ​លើ​អាសនា​ទេ​ឬ? អ្នក​ឃើញ​ហើយ​ថា ជំនឿ​បាន​រួម​ជា​មួយ​អំពើ​ដែល​លោក​ប្រព្រឹត្ត ហើយ​អំពើ​ដែល​លោក​ប្រព្រឹត្ត ធ្វើ​ឲ្យ​ជំនឿ​បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍។ យ៉ាង​នោះ​ក៏​សម្រេច​តាម​បទ​គម្ពីរ​ដែល​ចែង​ថា៖ “លោក អ័ប្រាហាំ បាន​ជឿ​ដល់​ព្រះ ហើយ​ព្រះ​អង្គ​បាន​រាប់​សេចក្តី​នោះ​ជា​សុចរិត​ដល់​លោក” ដូច្នេះ ព្រះ​ក៏​ហៅ​លោក​ថា​ជា​មិត្ត​សម្លាញ់​របស់​ព្រះ​អង្គ។2 អ្នក​រាល់​គ្នា​ឃើញ​ហើយ​ថា មនុស្ស​បាន​រាប់​ជា​សុចរិត ដោយ​សារ​ការ​ប្រព្រឹត្ត មិន​មែន​ដោយ​សារ​តែ​ជំនឿ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ។ នាង រ៉ាហាប ជា​ស្ត្រី​ពេស្យា ក៏​ដូច្នោះ​ដែរ តើ​នាង​មិន​បាន​រាប់​ជា​សុចរិត ដោយ​សារ​អំពើ​ដែល​នាង​ប្រព្រឹត្ត​ទេ​ឬ3? គឺ​នៅ​ពេល​ដែល​នាង​ទទួល​ពួក​អ្នក​នាំ​សារ ហើយ​ឲ្យ​គេ​ចេញ​ទៅ​វិញ​តាម​ផ្លូវ​មួយ​ផ្សេង​ទៀត។ ដ្បិត​ដូច​ជា​រូប​កាយ​ដែល​គ្មាន​វិញ្ញាណ ជា​រូប​កាយ​ដែល​ស្លាប់​យ៉ាង​ណា នោះ​ជំនឿ​ដែល​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត ក៏​ស្លាប់​យ៉ាង​នោះ​ដែរ» (យ៉ាកុប ២:១៤-២៦ គកស១៦)។

មាន​សំណួរ​ចាក់ដោត​ពីរ
លោក យ៉ាកុប បាន​ចាប់​ផ្ដើម​កថាខណ្ឌ​ថ្មី​នៃ​សំណេរ​របស់​គាត់​ជា​មួយ​នឹង​វេយ្យាករណ៍​ព្យាករណ៍ (vocative) («បងប្អូន​ខ្ញុំ​អើយ») និង​សំណួរ​ចាក់ដោត​ពីរ («តើ​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី…បើ​អ្នក​ណា​ពោល​ថា​មាន​ជំនឿ តែ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​តាម​នោះ? តើ​ជំនឿ​បែប​នោះ​អាច​សង្គ្រោះ​អ្នក​នោះ​បាន​ដែរ​ឬ?»)។ សំណួរ​ទាំង​ពីរ​នេះ ចោទ​សួរ​បែប​វោហារ​សាស្ត្រ​ទុក​ជា​ការ​បដិសេធ​ដ៏​ខ្លាំងក្លា និង​ត្រូវ​ចង​ចាំ។ សំណួរ​ទាំង​ពីរ​នេះ គឺ​ដូច​ទៅ​នឹង​ប្រយោគ​ថ្លែង​ដែល​ថា «បើ​អ្នក​ណា​ថា​ខ្លួន​មាន​សេចក្តី​ជំនឿ តែ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​តាម នោះ​តើ​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី។ តើ​សេចក្តី​ជំនឿ​បែប​នោះ​អាច​នឹង​ជួយ​សង្គ្រោះ​អ្នក​នោះ​បាន​ដែរ​ឬ»។

អ្នក​អាន​គួរតែ​ផ្ដោត​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់​ដោយ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន ទៅ​លើ​ការប្រើប្រាស់​ពាក្យ​ជាក់លាក់​វិញ។ លោក យ៉ាកុប មិន​បាន​និយាយ​ថា អ្នក​ដែល​បាន​លើក​ឡើង​ខាងលើ​នេះ គាត់​មាន​ជំនឿ តែ​មិន​មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត​នោះ​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ជា​អ្នក​ដែល «ពោល…ថា» ខ្លួន​មាន​ជំនឿ (ប្រកាស​ខ្លួន​ឯង​ដោយ​បញ្ឆោត) វិញ​ទេ។ បន្ថែម​ពី​នេះ ព្រះ​គម្ពីរ​ខ្មែរ​ក៏​បាន​បកប្រែ​ពាក្យ «ឯ/រី​ឯ» (ἡ) ដែល​នៅ​ពី​មុខ​នាម​ជា​ភាសា​ក្រិក ភីសធីស (pistis) («ជំនឿ») បាន​យ៉ាង​ត្រឹម​ត្រូវ។ សំណួរ​មិនមែន​សួរ​ថា «តើ​សេចក្ដី​ជំនឿ​អាច​នឹង​ជួយ​សង្គ្រោះ​អ្នក​នោះ​បាន​ដែរ​ឬ» (ពខប) នោះ​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ សំណួរ​សួរ​ថា «តើ​ជំនឿ​បែប​នោះ​អាច​សង្គ្រោះ​អ្នក​នោះ​បាន​ដែរ​ឬ?» (គកស)។ ជំនឿ​ដែល​កំពុង​ពិភាក្សា​នេះ មិន​មែន​ជា​ជំនឿ​ដែល​នាំឲ្យ​បាន​សង្គ្រោះ​ពិត​ប្រាកដ​នោះ​ទេ តែ​វា​គឺ​ជា​ជំនឿ​ក្លែង​ក្លាយ ដែល​ប្រកាស​ដោយ​ខ្លួន​ឯង ដែល​បាន​សរ​សេរ​ឡើង​នៅ​ពាក់​កណ្ដាល​ខ​ទី​១៤​តែ​ប៉ុណ្ណោះ។

បន្ទាប់​មក​លោក យ៉ាកុប នឹង​ផ្តល់​នូវ​ការ​ពន្យល់​អំពី​សេចក្តី​ជំនឿ​ដែល​ប្រកាស​ដោយ​ខ្លួនឯង មិន​មាន​សេចក្តីជំនឿ​គ្រប់​គ្រាន់ និង​​មិន​អាច​សង្គ្រោះ​បាន ដែល​បាន​បរិយាយ​នៅ​ក្នុង​ខ​ទី​១៤។ នៅ​ក្នុង​ភាសា​ក្រិក មាន​របៀប​មួយ​ចំនួន​នៃ​ការ​ប្រើ​ប្រាស់​ប្រយោគ​លក្ខខណ្ឌ​បែប​នេះ ហើយ​ដោយ​សារ​ការប្រើប្រាស់​ពាក្យ «អ៊ីន» (ean) («ប្រសិន​បើ») នៅ​ក្នុង​ខ​ទី​១៥ ទើប​លោក យ៉ាកុប ប្រាប់​ទៅ​កាន់​អ្នក​អាន​របស់​គាត់​ថា គាត់​គឺ​កំពុង​តែ​ពណ៌នា​អំពី​ស្ថានភាព​មួយ​សម្រាប់​ការ​គិត​ពិចារណា​បែប​ឧបមា។

បើ​ទោះ​បី​ជា​ទូ​ទៅ ការ​ប្រើ​ប្រាស់​ពាក្យ «អាដឹលហ្វស់» (adelphos) («បង​ប្អូន») «អានស្រូផស់» (anthrōpos) «បុរស» និង​សូម្បី​តែ​ពាក្យ «អានន័រ» (anēr ដែល​ជា​ធម្មតា​សំដៅ​លើ «ភេទ​ប្រុស» ១:៨) ក៏​ប៉ុន្តែ​នៅ​ត្រង់​ចំណុច​នេះ​គាត់​បាន​បរិយាយ​ដោយ​គិត​អំពី​ភេទ​ទាំង​ពីរ​នេះ​ជាក់​លាក់​ដែរ («បង​ប្អូន​ប្រុស​ស្រី​ណា​ម្នាក់» ២:១៥)។ ប្រហែល​ជា ដោយ​ការ​គោរព​ចំពោះ​ការ​បែង​ចែក​ភេទ​យ៉ាង​តឹងរ៉ឹង​នៃ​វប្បធម៌​បុរាណ​ហើយ ទើប​លោក យ៉ាកុប បាន​ពណ៌នា​យ៉ាង​រស់រវើក​នូវ​តម្រូវការ​ដែល​គួរ​ត្រូវ​បាន​បំពេញ​ជាមួយនឹង​ការ​រាប់​អាន​ស្មើ​ភាព​គ្នា​ពី​អ្នកអាន​ទាំងប្រុស​ទាំង​ស្រី។

ការ​នេះ​ក៏​ស្រដៀង​គ្នា​ទៅ​នឹង​ការ​ពណ៌នា​ដ៏​រស់រវើក​របស់​លោក យ៉ាកុប អំពី​អាកប្បកិរិយា​របស់​បុរស​អ្នកមាន (២:២) ត្រង់​ចំណុច​នេះ​គាត់​បាន​បង្ហាញ​អត្តសញ្ញាណ​បងប្អូន​ប្រុសស្រី​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ក្រីក្រ តាម​រយៈ​សំលៀក​បំពាក់​មិន​សម​រម្យ​របស់​ពួក​គាត់ និង​ការ​ខ្វះ​ខាត​អាហារ​បរិភោគ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ។ ពាក្យ​ជា​ភាសា​ក្រិក​ដែល​បាន​បក​ប្រែ​នៅ​ក្នុង ២:១៥ «ខ្វះ​សម្លៀកបំពាក់» (គគខ) «ជីមណស់» (gymnos) ដែល​ជា​ធម្មតា​មានន័យ​ថា «អាក្រាត» ក៏​អាច​សំដៅ​ទៅ​លើ​គ្រឿង​បិទ​បាំង​កាយ​តិចតួច​របស់​ជន​កំសត់​ទុគ៌ត​ផង​ដែរ (ឧទាហរណ៍ ម៉ាថាយ ២៥: ៣៦; LXX យ៉ូប ៣១:១៩; យ៉ូប ១:១៧) ។

សេចក្តី​ជំនឿ​ពិត​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​ពី​ខាង​ក្នុង ដូច​ទៅ​នឹង​ការ​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​ដោយ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ដែល​សណ្ឋិត​ក្នុង​ដួងចិត្ត​នៃ​អស់អ្នក​ដែល​បាន​ទុក​ចិត្ដ​លើ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​សម្រាប់​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ។

ការ​បំពេញ​តម្រូវការ​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ
នៅក្នុង​ខ​ទី​១៦​លោក យ៉ាកុប បន្ត​រៀប​រាប់​ពី​ការ​វិវឌ្ឍន៍​នៃ​រឿង​ឧបមា​តូច​មួយ​នេះ៖ «[ឧបមា​ថា] . . .មាន​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពោល… » ត្រង់​ចំណុច​នេះ​លោក យ៉ាកុប បាន​ត្បាញ​បញ្ចូល​គ្នា​យ៉ាង​ជំនាញ​រវាង​សមាជិក​នៃ​សហគមន៍​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​សម័យ​បុរាណ​ដែល​គាត់​កំពុងតែ​បរិយាយ។ ពី​ចម្ងាយ ភាព​ឆ្លាស់គ្នា​បែប​ឧបមា​រវាង​គ្រីស្ទបរិស័ទ​ដែល​មាន​ជីវភាព​មធ្យម និង​គ្រីស្ទបរិស័ទ​ក្រីក្រ​នេះ ហាក់​ដូច​ជា​កក់​ក្តៅ និង​សមរម្យ​ខាង​សាសនា​ណាស់។ ការ​នេះ​រម្លឹក​អំពី​ការ​ស្វាគមន៍​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ​របស់​ពួក​បរិសុទ្ធ​នៅ​សម័យ​សញ្ញាចាស់ (ឧ. នាងរស់ ២:៤)។ ច្បាស់​ណាស់ វា​មិន​ខុស​ទេ ដែល​យើង​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ប្រទាន​ពរ​ដល់​នរណា​ម្នាក់​ទៅ​ដោយ​សុខសាន្ត ឬ​សូម​ឲ្យ​ព្រះអម្ចាស់​ផ្តល់​នូវ​សម្លៀកបំពាក់ អាហារ និង​ទីជម្រក​ដល់​ពួក​អ្នក​ដែល​ត្រូវការ​របស់​ទាំង​នោះ (កំណត់​ចំណាំ​សំណង់​ប្រយោគ​អសកម្ម​បែប​ទេវវិទ្យា)2។

ប៉ុន្តែ​លោក យ៉ាកុប​មានប្រសាសន៍​ថា ដែល​យើង​សូមឲ្យ​ព្រះជាម្ចាស់​ប្រទាន​ដល់​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​អាច​ជួយ​បំពេញ​តម្រូវការ​ខាង​សម្ភារៈ​បាន តែ​យើង​បែរ​ជា​មិន​ធ្វើ ដោយ​គ្រាន់តែ​គ្រលាស់​អណ្តាត​របស់​យើង​ចុះឡើងៗ នោះ​ទើប​វា​ជា​រឿង​ខុស។ លោក យ៉ាកុប បាន​និយាយ​អំពី «អ្វី​ដល់​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ការ​ខាង​រូប​កាយ» (យ៉ាកុប ២:១៦) រម្លឹក​យើង​ដែរ​ថា មនុស្ស​គ្រប់គ្នា​មាន​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ​ទាំង​ខាង​វិញ្ញាណ/ព្រលឹង និង​ខាង​រាង​កាយ។ មនុស្ស​ជាតិ​មាន​តម្រូវការ​​ផ្នែក​រាងកាយ​ជា​មូល​ដ្ឋាន (អាហារ សំលៀក​បំពាក់ ទីជម្រក) និង​ការ​ស្ទង់​មើល​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ជា​មូល​ដ្ឋាន​ថា​តើ​យើង​ផ្តល់​ធនធាន​របស់​យើង​ដើម្បី​ជួយ​អស់អ្នក​ដែល​ត្រូវការ​ឬ​អត់—ជាពិសេស «បងប្អូន​ប្រុស​ស្រី» (ខ១៥)។ «នោះ​តើ​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី?» គឺ​ជា​សំណួរ​បែប​វោហារ​សាស្ត្រ​ដែល​បម្រុង​នឹង​ឲ្យ​មាន​ចម្លើយ (ខ១៦)។ សំណួរ​នេះ​បាន​សួរ​ម្តង​ទៀត​នូវ​ពាក្យ​ជា​ភាសាក្រិក​ច្បាស់លាស់ ដែល​ចាប់ផ្តើម​នូវ​ខ​ទី​១៤ និង​បញ្ជាក់​យ៉ាង​ច្បាស់​ដោយ​គ្មាន​ស្រពិចស្រពិល​ថា រឿង​ដ៏​ក្រៀមក្រំ​នេះ គឺជា​ឧទាហរណ៍​បង្ហាញ​ពី​ជំនឿ​ដែល​ទទេ គ្មាន​ប្រយោជន៍ និង​មិនអាច​សង្គ្រោះ​បាន។

ជំនឿ​ស្លាប់
លោក យ៉ាកុប បាន​សង្ខេប​យ៉ាង​ច្បាស់​នៅ​ក្នុង​ខ​ទី​១៧​ថា៖ «ឯ​សេចក្តី​ជំនឿ​ក៏​បែប​ដូច្នោះ​ដែរ បើ​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​ទេ នោះ​ក៏​ស្លាប់​នៅ​តែ​ឯង»។ វា​សំខាន់​ណាស់​ដែល​យើង​ត្រូវ​កត់សម្គាល់​ថា រូបមន្ត​មិន​មែន «ជំនឿ + ការប្រព្រឹត្ត = សេចក្ដី​សង្គ្រោះ» នោះ​ទេ។ គាត់​មិន​បាន​និយាយ​ថា ការ​ប្រព្រឹត្ត​ត្រូវ​បូក​បន្ថែម​ពីលើ​សេចក្តី​ជំនឿ ដើម្បី​ឲ្យ​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់​បាន​សង្គ្រោះ​នោះ​ឡើយ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ភាសា​ជាក់លាក់​របស់​គាត់​គឺ​ថា ជំនឿ «មាន» ឬ​ក៏​ «មិន​មាន» ការ​ប្រព្រឹត្ត (ខ១៧)។ សេចក្តី​ជំនឿ គឺ​មាន​ទាំង​ស្លាប់​និង​រស់។ ប្រសិនបើ​ ជំនឿ​រស់ នោះ​វា​នឹង​មាន​ការប្រព្រឹត្ត​ពី​ខាង​ក្នុង​ដោយ​ឯងៗ​ហើយ ហើយ​វា​នឹង​ស្តែង​ឲ្យ​ឃើញ​លើសលប់​ដល់​ពិភព​លោក​ទាំង​មូល។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ជំនឿ​ស្លាប់​មិន​មាន​ការប្រព្រឹត្ត​បែប​នេះ​ទេ។ ភាព​ផ្ទុយ​គ្នា​របស់​លោក យ៉ាកុប បាន​លើក​ឡើង​រវាង​ជំនឿ​រស់ និង​ជំនឿ​ស្លាប់ មិន​មែន​ជំនឿ​រស់ ដែល​មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត ផ្ទុយ​ទៅ​នឹង​ជំនឿ​រស់​ដែល​គ្មាន​ការប្រព្រឹត្ត​នោះ​ទេ។ ជំនឿ​គឺ​ដូច​ជា​គ្រាប់​ពូជ​មួយ​អញ្ចឹង។ ប្រសិន​បើ​គ្រាប់​ពូជ​រស់​ត្រូវ​បាន​ដាំ​ចុះ នោះ​វា​នឹង​ដុះ​ឡើង​ជា​មិន​ខាន។ តែ​បើ​យើង​ដាំ​គ្រាប់​ពូជ​ងាប់​វិញ នោះ​វា​មិន​ដុះ​ឡើង​ទេ។

នៅ​ក្នុង​រចនា​បទ​អធិប្បាយ​ដ៏​រស់​រវើក (homiletic style) លោក យ៉ាកុប បាន​បង្ហាញ​ការ​ជំទាស់​ដ៏​មាន​សក្តានុភាព​​មួយ​នៅ​ក្នុង​ខ​ទី១៨៖ «អ្នក​ខ្លះ​នឹង​ពោល​ថា…» ការ​បង្ហាញ​ម្នាក់​ម្តង​រវាង​គូ​សន្ទនា​ដែល​ឧបមា និង​អ្នក​និពន្ធ/អ្នក​និយាយ​ត្រូវ​បាន​គេ​ហៅ​ថា​ជា​ការ​ឌឺ​ដង (diatribe style)។ រចនា​បទ​ឌឺដង​គឺ​ជា​រឿង​ធម្មតា​ទេ​នៅ​ក្នុង​វោហារ​សាស្ត្រ​ក្រិក-រ៉ូម៉ាំង​បុរាណ (ancient Greco-Roman) ហើយ​ការ​ប្រើ​ប្រាស់​របស់​វា​ត្រូវ​បាន​គេ​រក​ឃើញ​នៅ​ក្នុង​សំណេរ​របស់​សាវ័ក ប៉ុល ផង​ដែរ (ឧទាហរណ៍ រ៉ូម ៩:១៩ )។ គូ​សន្ទនា​ដែល​ជំទាស់​និយាយ​ថា «អ្នក​ឯង​មាន​ជំនឿ រី​ឯ​ខ្ញុំ​វិញ​មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត»។ នៅ​ក្នុង​ការ​ជំទាស់​នេះ សព្វ​នាម «អ្នក» និង «ខ្ញុំ» ត្រូវ​បាន​ប្រើ​ប្រាស់​មិន​ច្បាស់​លាស់—ពោល​គឺ វា​មាន​ន័យ​ស្មើនឹង​ «មនុស្ស​ម្នាក់» ឬ «មនុស្ស​ម្នាក់​ណា​ផ្សេង​ទៀត»។ ម្យ៉ាង​វិញ​ទៀត អ្នក​ប្រឆាំង​ចោទ​ជា​សំណួរ​ថា​តើ «ជំនឿ» និង «ការ​ប្រព្រឹត្ត» មិន​ត្រឹម​តែ​ជា​អំណោយ​ទាន​ដែល​មាន​សុពលភាព​ស្មើគ្នា​ដាច់​ដោយឡែក​ពី​គ្នា បែប​ជា​ពីរ​ផ្សេង​គ្នា​នោះ​ទេ។ យើង​អាច​សង្ខេប​ការ​ជំទាស់​របស់​គាត់​ឡើង​វិញ​បាន​ថា «ហេតុអ្វី​បាន​ជា​អ្នក​ទទូច​ចង់​ឲ្យ​គេ​គ្រប់​គ្នា​ត្រូវ​តែ​ដូចគ្នា? អ្នក​ខ្លះ​មាន​សេចក្តី​ជំនឿ ហើយ​អ្នក​ខ្លះ​មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត​អញ្ចឹង​ឯង»។

ពាក្យ​វោហារ​លោក យ៉ាកុប ជាន់​កែង​គំនិត​ខូច​របស់​គូ​ជំទាស់​របស់​គាត់។ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា «ដូច្នេះ ចូរ​អ្នក​បង្ហាញ​ជំនឿ​របស់​អ្នក ដោយ​ឥត​មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ឃើញ​ផង នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​បង្ហាញ​ជំនឿ​របស់​ខ្ញុំ ដោយ​សារ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​ខ្ញុំ​ដែរ» (យ៉ាកុប ២:១៨)។ តើ​ជំនឿ​ស្លាប់ ដែល​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត អាច​បង្ហាញ​យ៉ាង​ដូចម្ដេច? ការ​ប្រកាស​ដោយ​បញ្ជោត​ខ្លួន​ឯង​នៃ​ការ​មាន​ជំនឿ (ខ​ទី​១៤) ពិត​ជា​មិន​មាន​ភស្តុតាង​ដែល​អាច​ទទួល​យក​បាន​ទេ!

ភាសា​ជាក់​លាក់​នៃ​ឃ្លា «ចូរ​បង្ហាញ» (Deiknymi) ដែល​បាន​ប្រើ​ពីរ​ដង​នៅ​ក្នុង​ខ​ទី​១៨ ជា​ថ្មី​ម្តង​ទៀត គូស​បញ្ជាក់​ថា ការប្រព្រឹត្ត​មិន​ត្រូវ​បាន​បូក​បន្ថែម​លើ​សេចក្តី​ជំនឿ​នោះ​ទេ។ ជំនឿ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​បាន​សង្គ្រោះ​ពិត​ប្រាកដ «មាន» ការ​ប្រព្រឹត្ត​តាម (echō ក្នុង​ខ១៧) ហើយ​ប្រសិន​បើ​សេចក្តី​ជំនឿ​បែប​ហ្នឹង​មាន​វត្តមាន​មែន នោះ​វា​នឹង «បង្ហាញ» ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​មើល​ឃើញ​ជា​មិន​ខាន។ សេចក្តី​ជំនឿ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​បាន​សង្គ្រោះ​ពិត​ប្រាកដ អាច​បង្ហាញ​ឲ្យ​ឃើញ​តាម​រយៈ​អាកប្បកិរិយា​ខាង​ក្រៅ។ សេចក្តី​ជំនឿ​រម្លឹក​អំពី​ការ​ព្រមាន​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទាស់​ប្រឆាំង​នឹង​ហោរា​ក្លែង​ក្លាយ​គឺ​ថា៖

«ចូរ​ប្រយ័ត្ន​នឹង​ពួក​ហោរា​ក្លែង​ក្លាយ ដែល​ពាក់​រោម​ចៀម​មក​រក​អ្នក​រាល់​គ្នា តែ​ខាង​ក្នុង​របស់​គេ​ជា​ឆ្កែ​ចចក​ដ៏​ស្រេក​ឃ្លាន។ អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ស្គាល់​គេ​បាន​ដោយ​សារ​ផល​ផ្លែ​របស់​គេ។ តើ​គេ​ប្រមូល​ផល​ផ្លែ​ទំពាំង​បាយ​ជូរ​ពី​គុម្ព​បន្លា ឬ​ផ្លែ​ល្វា​ពី​ដើម​ដំបង​យក្ស​ឬ? ដូច្នេះ អស់​ទាំង​ដើម​ឈើ​ល្អ តែង​ផ្តល់​ផ្លែ​ល្អ រីឯ​ដើម​ឈើ​អាក្រក់ ក៏​តែង​ផ្តល់​ផ្លែ​អាក្រក់​ដែរ។ ដើម​ឈើ​ល្អ​មិន​អាច​ផ្តល់​ផ្លែ​អាក្រក់​បាន​ទេ ហើយ​ដើម​ឈើ​អាក្រក់ ក៏​មិន​អាច​ផ្តល់​ផ្លែ​ល្អ​បាន​ដែរ អស់​ទាំង​ដើម​ឈើ​ណា​ដែល​មិន​ផ្តល់​ផ្លែ​ល្អ ត្រូវ​កាប់​ចោល ហើយ​បោះ​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង។ ដូច្នេះ អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ស្គាល់​គេ​បាន​ដោយ​សារ​ផល​ផ្លែ​របស់​គេ» (ម៉ាថាយ ៧:១៥-២០)។

បើ​ទោះ​បី​ជា​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ព្រះ​គម្ពីរ​មួយ​ចំនួន​បាន​ប៉ុនប៉ង​ធ្វើ​ឲ្យ​សំណេរ​របស់​លោក យ៉ាកុប និង​សាវ័ក ប៉ុល ប្រឆាំង​ទាស់គ្នា​ក៏​ដោយ ក៏​នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​កាឡាទី នោះ​សាវ័ក ប៉ុល ក៏​បាន​បង្ហាញ​នូវ​រូបមន្ត​ស្រដៀង​គ្នា​អំពី​សេចក្តី​ជំនឿ​ពិត​ប្រាកដ​នេះ​ដែរ។ សេចក្តី​ជំនឿ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​បាន​សង្គ្រោះ​ត្រូវ​តែ​បង្កើត «ផល​ផ្លែ​នៃ​ព្រះ​វិញ្ញាណ» ដោយ​ជៀស​មិន​រួច (កាឡាទី ៥:២២-២៣)។ បាន​សេចក្តី​ថា សេចក្តី​ជំនឿ​ពិត​ប្រាកដ​បង្កើត​ផលផ្លែ​ពី​ខាង​ក្នុង ដូច​ជា​ផល​ផ្លែ​ដែល​បាន​បង្កើត​ដោយ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ដែល​រស់នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​អស់​អ្នក​ដែល​បាន​ទុក​ចិត្ត​លើ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​សម្រាប់​សេចក្តី​សង្គ្រោះ​អញ្ចឹង​ដែរ។ ដូច​នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​កាឡាទី​ដែរ សាវ័ក ប៉ុល មាន​ប្រសាសន៍​ថា «ពី​ព្រោះ​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ​យេស៊ូវ ដែល​កាត់​ស្បែក​ឬ​មិន​កាត់ នោះ​មិន​ជា​ប្រយោជន៍​អ្វី​ទេ មាន​ប្រយោជន៍​តែ​សេចក្តី​ជំនឿ ដែល​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ប៉ុណ្ណោះ» (កាឡាទី ៥:៦)។ ឃ្លា «សេចក្តី​ជំនឿ ដែល​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ប៉ុណ្ណោះ» ទំនង​ជា​ដូច​គ្នា​ទៅ​នឹង​សំបុត្រ​របស់​សាវ័ក ប៉ុល ហើយ​និង​គំនិត​នៃ «សេចក្តី​ជំនឿ ដែល​មាន​ប្រព្រឹត្ត​តាម» ដែរ (យ៉ាកុប ២:១៤)។

មាន​ព្រះ​តែមួយ
នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ យ៉ាកុប ២:១៩ គាត់​បាន​បន្ត​ឆ្លើយ​តប​ទៅ​នឹង​គូ​ជំទាស់​ដែល​បញ្ឆោត​ខ្លួន​ឯង​របស់​គាត់។ លោក យ៉ាកុប បាន​សរសេរ​ថា «អ្នក​ជឿ​ថា​មាន​ព្រះ​តែ​មួយ»។ ឃ្លា​ថា​មាន «ព្រះ​យេហូវ៉ា​តែ​១​អង្គ» គឺ​ជា​សម្រង់​សម្ដី​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​ដែល​ដក​ចេញ​ពី​កណ្ឌ​គម្ពីរ ចោទិយកថា ៦:៤ ដែល​ទំនង​ជា​ត្រូវ​បាន​យល់​ថា​ជា​ការ​បញ្ជាក់​អះអាង​អំពី​ឯក​ទេព​និយម (monotheism)។ ការ​ពិត​គឺ​ថា​លោក យ៉ាកុប បាន​ជ្រើស​រើស​ប្រយោគ​ថ្លែង​ពី​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​ជនជាតិ​យូដា​ដ៏​ល្បីល្បាញ​នេះ គឺ​ជា​ភស្តុតាង​បន្ថែម​ទៀត​ថា​ពួក​ជំនុំ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ដែល​លោក យ៉ាកុប សរសេរ​ទៅ​កាន់​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើង​ភាគច្រើន​នៃ​ជន​ជាតិ​យូដា (យ៉ាកុប ១:១)។

ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​ការ​បញ្ជាក់​អះអាង​នៃ​សម្រង់​សម្ដី​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​របស់​គូ​សន្ទនា នោះ​លោក យ៉ាកុប បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា «នោះ​ត្រូវ​ហើយ»។ ប្រយោគ​ថ្លែង​ខ្លី​នេះ​អាច​ត្រូវ​បាន​គេ​យល់​ថា​ជា​រឿង​វិជ្ជមាន (គឺ​ថា «បាទ អ្នក​និយាយ​ត្រូវ​ហើយ​ដែល​និយាយ​ដូច្នឹង»។) ឬ​ដូច​ជា​ឃ្លា​លាន់​មាត់ («អូ គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍!»)។ ដោយ​ផ្តល់​ឲ្យ​ការ​ឯក​ភាព​យ៉ាង​ច្បាស់​លាស់​ជា​មួយ​នឹង​ទេវវិទ្យា​នៃ​សម្រង់​សម្ដី​នេះ វា​គឺ​កាន់​តែ​ទំនង​ដែល​ថា​ពាក្យ​សម្ដី​របស់​គាត់​គួរ​ត្រូវ​បាន​គិត​ជា​វិជ្ជមាន មុន​គំនិត​របស់​គាត់​ប្រែ​ទៅ​ជា​មុខ​ស្រួច​នៅ​ផ្នែក​ចុង​ក្រោយ​នៃ​ខ​គម្ពីរ​វិញ។

បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​បង្ហាញ​ទស្សនៈ​ផ្ទុយ​ជា​មួយ​គូ​ប្រជែង​របស់​ខ្លួន​ដោយ​ប្រើ​ប្រាស់​សម្រង់​សម្ដី​នោះ រួច​មក​លោក យ៉ាកុប បាន​បន្ថែម​ថា «សូម្បី​តែ​ពួក​អារក្ស​ក៏​ជឿ​ដូច្នេះ​ដែរ ព្រម​ទាំង​ព្រឺ​ខ្លាច​ទៀត​ផង» ទោះ​បី​ជា​លោក យ៉ាកុប យល់​ស្រប​លើ​សម្រង់​សម្ដី​នោះ​ក៏​ដោយ ក៏​គាត់​បាន​វាយ​ប្រហារ​លើ​ការ​បញ្ជាក់​ដោយ​បញ្ញា​អំពី​ឯក​ទេព​និយម​ផង​ដែរ។ យើង​អាច​បក​ស្រាយ​ថា («បាទ អ្នក​គឺ​ពិត​ជា​ត្រឹម​ត្រូវ​ក្នុង​ការ​បញ្ជាក់​អំពី​ឯក​ទេព​និយម—ប៉ុន្តែ​តើ​អ្នក​ដឹង​ទេ​ថា សូម្បី​តែ​ពួក​អារក្ស​ក៏​ទទួល​ស្គាល់​ថា​មាន​ព្រះ​តែ​មួយ​ដែរ? ហើយ​ពួក​គេ​បង្ហាញ​ពី​ការ​ឆ្លើយ​តប​ដ៏​សម​ហេតុផល​ចំពោះ​ចម្លើយ​សារភាព​របស់​ពួកគាត់​ជា​អ្នក​ធ្វើ។ យ៉ាង​ហោច​ណាស់​ពួក​គេ​ញាប់​ញ័រ​ដោយ​កោត​ខ្លាច​ការ​ជំនុំ​ជម្រះ​របស់​ពួក​គេ​ដែល​នឹង​មក​ដល់!»

តើ​ជំនឿ​ដែល​សង្គ្រោះ​ជា​អ្វី?
វា​សំខាន់​ណាស់​ក្នុង​ការ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​លើ​ពាក្យ​ជាក់​លាក់​ដែល​លោក យ៉ាកុប បាន​សរ​សេរ។ លោក យ៉ាកុប និយាយ​ថា​ពួក​អារក្ស «ជឿ» (pisteuō ក្នុង​ខ១៩)។ ច្បាស់​ណាស់ ជំនឿ​បែប​នេះ​មិនមែន​ជា​ជំនឿ​ដែល​សង្គ្រោះ​នោះ​ទេ។ វា​គឺ​ជា​ជំនឿ​ដែល​មិន​គ្រប់​គ្រាន់ ដែល​មិន​អាច​សង្គ្រោះ គ្មាន​ប្រយោជន៍ និង​ជំនឿ​ដែល​ស្លាប់។ អារក្ស​មិន​ត្រូវការ​បន្ថែម​ការប្រព្រឹត្ត​ដល់​សេចក្ដី​ជំនឿ​របស់​ខ្លួន ដើម្បី​បាន​សង្គ្រោះ​នោះ​ទេ។ ពួក​វា​ត្រូវ​ការ​ប្រភេទ​នៃ​សេចក្ដី​ជំនឿ​ផ្សេង​គ្នា​ស្រលះ—សេចក្ដី​ជំនឿ​រស់ ដែល​បាន​សង្គ្រោះ​នឹង «មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត» ស្រាប់​តែ​ម្តង។

លោក យ៉ាកុប បាន​បន្ត​ជាមួយ​ការ​ឌឺ​ដង​របស់​គាត់​នូវ​ការ​វាយប្រហារ​ចំៗ ដោយ​បាន​សរសេរ​អំពី​អ្វី​ដែល​ដៃ​គូ​សន្ទនា​ថា «ឱ​មនុស្ស​កម្លៅ​អើយ តើ​អ្នក​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បង្ហាញ​ថា ជំនឿ​ដែល​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត នោះ​ឥត​ប្រយោជន៍​ឬ​ទេ?» (ខ២០)។ ក្នុង​ការ​សួរ​សំណួរ​បែប​នេះ លោក យ៉ាកុប បាន​តាំង​ខ្លួន​គាត់​ឡើង​ដើម្បី​បង្ហាញ​ប្រយោគ​វែង​ឆ្ងាយ​ជាង​បន្ថែម​ទៀត​តាម​រយៈ​ការ​លើកឡើង​បទ​គម្ពីរ​ក្នុង​ខ​គម្ពីរ​ខាង​ក្រោម (ខ២១-២៥)។ វា​គឺ​មិន​អី​ទេ​ដែល​លោក យ៉ាកុប និយាយ​ទៅកាន់​គូ​សន្ទនា​ដែល​ស្រមើស្រមៃ​ថា​ជា «ឱ​មនុស្ស​កម្លៅ​អើយ» ហើយ​គាត់​ហៅ​ពួកជំនុំ​ថា​ជា «បង​ប្អូន​ខ្ញុំ​អើយ» ទោះបី​គាត់​មាន​ពាក្យ​ខ្លាំងៗ​ទៅកាន់​ពួកគេ​ក៏ដោយ។

លោក យ៉ាកុប បាន​ផ្តល់​នូវ​ឧទាហរណ៍​ពីរ​នៅ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​គឺ​លោក អ័ប្រាហាំ និង​នាង រ៉ាហាប ដើម្បី​បង្ហាញ​ថា​ជំនឿ​ដែល​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត គឺ​គ្មាន​ប្រយោជន៍ និង​មិន​អាច​សង្គ្រោះ​បាន។ លោក អ័ប្រាហាំ ដែល​ជា​បិតា​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​ជនជាតិ​យូដា គាត់​គឺ​ជា​គំរូ​យើង​ដែល​អាច​យល់​បាន ប៉ុន្តែ​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​លោក យ៉ាកុប លើក​ឡើង​អំពី​នាង រ៉ាហាប ជា​ស្រី​ពេស្យា​ដែរ? ប្រហែល​ជា​លោក យ៉ាកុប មាន​ចេតនា​ជ្រើសរើស​ទាំងប្រុស និង​ស្រី​ជា​ឧទាហរណ៍ ហើយ​ទោះ​បី​ជា​នាង រ៉ាហាប ជា​ស្រីពេស្យា​ក៏​ដោយ ក៏​នាង​លេច​មុខ​ជា​វីរនារី​ដែល​បាន​ប្រែចិត្ត​នៅ​ក្នុង​សាច់​រឿង​នៃ​ព្រះ​គម្ពីរ​ដែរ (យ៉ូស្វេ ២:១– ២, ហេព្រើរ ១១:៣១)។ លើស​ពី​នេះ​ទៀត នាង រ៉ាហាប ត្រូវ​បាន​គេ​គោរព​ថា​ជា​យាយ​ម្នាក់​របស់​ស្ដេច ដាវីឌ (ម៉ាថាយ ១:៥) និង​ជា​ឧទាហរណ៍​ដ៏​លេច​ធ្លោ​នៃ​អ្នក​ជឿ​ម្នាក់​ដែល​មិន​បាន​កើត​ក្នុង​ជំនឿ​របស់​សាសន៍​យូដា​ដែរ។

អ្នក​និពន្ធ​បាន​រាប់​លោក អ័ប្រាហាំ ថា «ជា​បុព្វ​បុរស​របស់​យើង»—ទាំង​សម្រាប់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ទាំង​អស់ (រ៉ូម ៤:១៦)—ប៉ុន្តែ​ប្រសិន​បើ​លោក យ៉ាកុប កំពុង​តែ​សរសេរ​ទៅ​កាន់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ជា​សាសន៍​យូដា​វិញ នោះ​វា​គឺ​ជា​ការ​ពិត​ហើយ​ចំពោះ​ពួកគេ​ទាំង​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ និង​ខាង​រូបកាយ (យ៉ាកុប ១:១ និង២:១៩)។

លោក យ៉ាកុប សួរ​សំណួរ​បែប​វោហារ​សាស្ត្រ​ដែល​បម្រុង​នឹង​ឲ្យ​មាន​ចម្លើយ​ក្នុង ២:២១ «ចុះ​លោក អ័ប្រាហាំ ជា​បុព្វ​បុរស​របស់​យើង តើ​មិន​បាន​រាប់​ជា​សុចរិត ដោយ​សារ​ការ​ប្រព្រឹត្ត នៅ​ពេល​លោក​បាន​ថ្វាយ​អ៊ីសាក​ជា​កូន នៅ​លើ​អាសនា​ទេ​ឬ?»។ លោក យ៉ាកុប បាន​បង្ហាញ​ថា​ចម្លើយ​ចំពោះ​សំណួរ​នេះ​គឺ «បាទ/ចាស» ដោយ​ប្រើ​វេយ្យាករណ៍​ភាសា​ក្រិក​ក្នុង​របៀប​ដែល​គាត់​រៀប​រាង​ប្រយោគ (សំណួរ​បែប​វោហារ​សាស្ត្រ​ដែល​បម្រុង​នឹង​ឲ្យ​មាន​ចម្លើយ​ដោយ​ប្រើ​ពាក្យ «អ៊ុក» ouk ដែល​ជា​វេយ្យាករណ៍​អំពើ​បដិសេធ “negative particle”) ក៏​ដូច​ជា​ភ្ជាប់​ទៅ​នឹង​ខ​គម្ពីរ​ខាង​ក្រោម​ទៀត​ផង​ដែរ។

បាន​រាប់​ជា​សុចរិត​ដោយ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ឬ?
ភាសា «រាប់​ជា​សុចរិត​ដោយ​ការ​ប្រព្រឹត្ត» ទំនង​ជា​ធ្វើ​ឲ្យ​ឆ្ងល់​ដល់​អ្នក​អាន​សម័យ​ថ្មី នៅ​ពេល​ដែល​វា​ហាក់​ដូច​ជា​និយាយ​ផ្ទុយ​ពី​ភាសា​ច្បាស់​លាស់​របស់​សាវ័ក ប៉ុល នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​រ៉ូម ៤:២ («ប្រសិន​បើ​លោក អ័ប្រាហាំ​ត្រូវ​បាន​រាប់​ជា​សុចរិត​ដោយ​សារ​ការ​ប្រព្រឹត្ត នោះ​លោក​នឹង​យក​ការ​នោះ​មក​អួត​ហើយ ប៉ុន្តែ​មិន​មែន​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ទេ»)។ ទោះ​បី​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏ដោយ ចូរ​កត់​សម្គាល់​ពី​របៀប​ដែល​លោក យ៉ាកុប បរិយាយ​បន្ត​នៅ​ក្នុង ២:២២-២៣ ដើម្បី​ពន្យល់​ពី​អ្វី​ដែល​គាត់​ចង់​មានន័យ «ការ​រាប់​ជា​សុចរិត​ដោយ​ការ​ប្រព្រឹត្ត»។

លោក យ៉ាកុប បាន​បង្ហាញ​យ៉ាង​ច្បាស់​លាស់​ថា «អ្នក​ឃើញ​ហើយ​ថា ជំនឿ​បាន​រួម​ជាមួយ​អំពើ​ដែល​លោក​ប្រព្រឹត្ត ហើយ​អំពើ​ដែល​លោក​ប្រព្រឹត្ត ធ្វើ​ឲ្យ​ជំនឿ​បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍។ យ៉ាង​នោះ​ក៏​សម្រេច​តាម​បទ​គម្ពីរ​ដែល​ចែង​ថា៖ លោក​អ័ប្រាហាំ​បាន​ជឿ​ដល់​ព្រះ ហើយ​ព្រះ​អង្គ​បាន​រាប់​សេចក្តី​នោះ​ជា​សុចរិត​ដល់​លោក ដូច្នេះ ព្រះ​ក៏​ហៅ​លោក​ថា​ជា​មិត្ត​សម្លាញ់​របស់​ព្រះ​អង្គ» (២២-២៣)។ ការ​អនុវត្ត​ជា​មុន​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​ដែល​បាន​សង្គ្រោះ​របស់​លោក អ័ប្រាហាំ ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​បាន​រាប់​ជា​សុចរិត​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ។ សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​គាត់​ត្រូវ​បាន​ចាត់​ទុក​ថា​ជា «សេចក្តី​សុចរិត» ហើយ​គាត់​មាន​ទំនាក់​ទំនង​ជាមួយ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដោយ​បាន​ក្លាយ​ជា «មិត្ត​សម្លាញ់» របស់​ទ្រង់ (២៣)3។ ប៉ុន្តែ ខណៈ​ពេល​ដែល​កំពុង​រស់​នៅ និង​ការ​មាន​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​ក៏​ជំនឿ​បែប​នេះ យើង​មិន​អាច​មើល​ឃើញ​បាន​ដែរ លុះ​ត្រា​តែ​វា​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ឃើញ​តាម​រយៈ​ការ​ប្រព្រឹត្ត ដែល​វា​មាន​ផ្ទាល់​តែ​ម្ដង។

លោក យ៉ាកុប បាន​ផ្តល់​នូវ​វិធី​ផ្សេងៗ​គ្នា​ជា​ច្រើន​ក្នុង​ការ​ពណ៌នា​អំពី​វិធី​នៃ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ដែល​មើល​ឃើញ​ទាំង​នេះ​បាន​កើត​ចេញពី​សេចក្តី​ជំនឿ​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ​នេះ ដើម្បី​បង្ហាញ/ចង្អុល​បង្ហាញ/បង្ហាញ​ភស្តុតាង/បញ្ជាក់/បង្ហាញ​អំពី​ភាព​ត្រឹម​ត្រូវ​របស់​លោក អ័ប្រាហាំ។ សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​គាត់​គឺ​មាន «សកម្ម​ជា​មួយ​នឹង​កិច្ចការ​របស់​គាត់ ឬ​ថា​សេចក្តី​ជំនឿ​ត្រូវ​បាន​សហការ​ជាមួយ​នឹង​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​គាត់» (ខ២២) បន្ទាប់​មក​ទៀត លោក យ៉ាកុប បាន​ពណ៌នា​អំពី​សេចក្តី​ជំនឿ​ថា​ត្រូវ​បាន «បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍» ដោយ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​លោក អ័ប្រាហាំ (ខ២៣ )។ នៅ​ទី​បំផុត​លោក យ៉ាកុប បាន​ពណ៌នា​ការ​ថ្វាយ​កូន​ប្រុស​របស់​លោក អ័ប្រាហាំ នៅ​លើ​អាសនា​ជា​ការ​សម្រេច​តាម​បទ​គម្ពីរ (ខ២៣)។ ការ​សហការ ការ​បញ្ចប់ ការ​បំពេញ​សម្រេច។ នេះ​មិនមែន​ជា​ភាសា​នៃ​ការ​បន្ថែម​ខាង​ក្រៅ​ទេ។ វា​ជា​ភាសា​ដើម​ដ៏​រស់រវើក​ដែល​មាន​បំណង​បង្ហាញ​ការពិត​នៃ​ការ​ស្តាប់​បង្គាប់​ដែល​មើលឃើញ​របស់​លោក អ័ប្រាហាំ ដែល​បាន​កើត​ចេញ​ពី​សេចក្ដី​ជំនឿ​ដែល​អាច​សង្គ្រោះ ដែល​មើល​មិន​ឃើញ​របស់​គាត់ ហើយ​បាន​បង្ហាញ​ថា​យើង​អាច​មើល​ឃើញ​សេចក្ដី​ជំនឿ​នោះ​បាន។ ដូច្នេះ គាត់​ត្រូវ​បាន «រាប់​ជា​សុចរិត»—បង្ហាញ​ថា មនុស្ស​សុចរិត​នឹង​រស់​ដោយ​បង្ហាញ​ជំនឿ​តាម​រយៈ​ការ​ស្តាប់​បង្គាប់​ ដែល​មិន​អាច​រំលង​បាន (ខ២៤)។

លោក យ៉ាកុប បាន​ផ្តល់​នូវ​ឧទាហរណ៍​ទី​ពីរ​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​ពិត​ប្រាកដ​តាម​បែប​ព្រះ​គម្ពីរ ដែល​បង្ហាញ​ពី​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​ខ្លួន​វា​ផ្ទាល់​គឺ​ថា​នាង រ៉ាហាប ដែល​ជា​ស្រី​ពេស្យា4។ អ្នក​អាន​របស់​លោក យ៉ាកុប ទំនង​ជា​ជនជាតិ​យូដា (សូម​មើល​ការ​ពន្យល់​នៅ​ជំពូក ២:២១-២៤) ហើយ​ធ្លាប់​ស្គាល់​ថា​ជា​វីរនារី​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់ ដែល​មក​ពី​ទី​ក្រុង​យេរីខូរ (យ៉ូស្វេ ២:១-២៤; ៦:១៦-២៥)។ លោក យ៉ាកុប បាន​លើក​ឡើង​អំពី​ឧទាហរណ៍​ពី​នាង រ៉ាហាប ដើម្បី​បន្ត​ណែនាំ​អ្នក​ឆ្លើយ​ឆ្លង​ដ៏ «កម្លៅ» របស់​គាត់​ថា «ជំនឿ​ដែល​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត នោះ​ឥត​ប្រយោជន៍​ឬ​ទេ» (២:១៥)។ ម្យ៉ាង​ទៀត​នាង រ៉ាហាប មិន​គ្រាន់​តែ​មាន​ជំនឿ​បន្ទាប់​បន្សំ​ទេ (ពោល​គឺ​បញ្ជាក់​អះអាង​ពី​ព្រះ​នៃ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ថា​ជា​ចៅក្រម​ដ៏​ពិត សុចរិត និង​មាន​អំណាច​គ្រប់​គ្រង​គ្រប់​ជាតិ​សាសន៍​ទាំង​អស់ យ៉ូស្វេ ២:៩-១១) តែ​នាង​ក៏​បាន​ប្រព្រឹត្ត​តាម​ជំនឿ​នោះ​ដែរ (យ៉ូស្វេ ២:១៥-២១) ។ នាង​បាន​លាក់​អ្នក​នាំ​សារ​នៃ​ព្រះ​ដ៏​ពិត​នៅ​ពេល​ពួក​គេ​ស្ថិត​ក្នុង​គ្រោះ​ថ្នាក់ (យ៉ូស្វេ ២:៤-៨)។ ប្រសិន​បើ​នាង រ៉ាហាប បាន​បរាជ័យ​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​សកម្មភាព​ដោយ​បង្ហាញ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​នាង នោះ​ជំនឿ​របស់​នាង​នឹង​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ថា​គ្មាន​ប្រយោជន៍ និង​ស្លាប់​ហើយ។

បាន​ដុះ​ឡើង​យ៉ាង​ល្អ
លោក យ៉ាកុប បាន​បង្ហាញ​ពី​ការ​បញ្ចប់​នៃ​ផ្នែក​សំបុត្រ​នេះ ដោយ​ផ្តល់​នូវ​ឧទាហរណ៍​អំពី​ជីវិត​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​ដែល​រៀប​រាប់​ឡើង​វិញ អំពី​ចំណុច​ដ៏​សំខាន់​របស់​គាត់​ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​ភាព​គ្មាន​ប្រយោជន៍​នៃ​ជំនឿ​ដែល​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត (ខ១៤)។ គាត់​សរសេរ​ថា «ដ្បិត​ដូច​ជា​រូប​កាយ​ដែល​គ្មាន​វិញ្ញាណ ជា​រូប​កាយ​ដែល​ស្លាប់​យ៉ាង​ណា នោះ​ជំនឿ​ដែល​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត ក៏​ស្លាប់​យ៉ាង​នោះ​ដែរ» (ខ២៦)។ លោក យ៉ាកុប បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា​មាន «សេចក្តី​ជំនឿ» មួយ​ប្រភេទ​ដែល​មិន​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត ប៉ុន្តែ​វា​គឺជា​ជំនឿ​ដែល «ស្លាប់» មិន​មែន​ជា​សេចក្តី​ជំនឿ​ដែល​រស់ ពិត​ប្រាកដ ឬ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​បាន​សង្គ្រោះ​នោះ​ទេ។ ដូច​គ្នា​នេះ​ដែរ នៅ​ក្នុង​រឿង​ប្រៀប​ប្រដូច​អំពី​អ្នក​សាប​ព្រោះ​គ្រាប់​ពូជ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​បន្ទូល​អំពី​ជំនឿ​បណ្ដោះ​អាសន្ន ជំនឿ​ក្លែង​ក្លាយ និង​ជំនឿ​ដែល​មិន​អាច​សង្គ្រោះ​បាន ដែល​ពេល​វេលា​នឹង​បង្ហាញ​ឲ្យ​ឃើញ។ ក្នុង​ការ​រៀប​រាប់​អំពី​គ្រាប់​ពូជ​ដែល​បាន​សាប​ព្រោះ​លើ​ដី​ថ្ម ព្រះ​យេស៊ូវ​បញ្ជាក់​ថា វា​តំណាង​ឲ្យ «ឯ​ពួក​អ្នក​ដែល​ទទួល​ពូជ​ក្នុង​កន្លែង​ថ្ម​ក៏​ដូច​គ្នា​ដែរ កាល​ណា​គេ​ឮ​ព្រះ​បន្ទូល នោះ​គេ​ទទួល​ភ្លាម​ដោយ​អំណរ តែ​គ្មាន​ចាក់​ឫស​នៅ​ក្នុង​ខ្លួន​សោះ ហើយ​ក៏​នៅ​ជាប់​តែ​បន្តិច​ទេ បើ​កាល​ណា​កើត​មាន​សេចក្ដី​ទុក្ខ​លំបាក ឬ​សេចក្ដី​បៀតបៀន ដោយ​ព្រោះ​ព្រះ​បន្ទូល នោះ​គេ​រវាត​ចិត្ត​ចេញ​ភ្លាម» (ម៉ាកុស ៤:១៦-១៧)។

និពន្ធ​ដោយ៖ Robert L. Plummer
បក​ប្រែ​ដោយ៖ លោក ថៃ វណ្ណៈ
ជំនួយ​ការ​បក​ប្រែ៖ លោក ង៉ែត វិទូ និង​លោក ឈាង បូរ៉ា
កែ​សម្រួល​ដោយ៖ លោក ខែម បូឡុង, លោក ស៊ូ ទិត្យ, លោក ទេព រ៉ូ, លោក ឯក សត្យា, លោក ហុង សម្ភស, លោក សឹម រក្សា,លោក ឡង់ គីមឡុង និង​លោក​ស្រី ឡូញ ស្រីរដ្ឋ
ដក​ស្រង់​ខ្លះៗ និង​កែ​សម្រួល​ចេញពី crossway.org ដោយ​មាន​ការ​អនុញ្ញាត។
  1. ឯកសារយោង៖
    «កម្មវាចក​កិរិយាសព្ទ​ទេព​កំណត់» (“Divine passive”) សំដៅ​ទៅ​លើ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ថា​ជា​ប្រធាន​ប្រយោគ (នៅ​ក្នុង​ខ​គម្ពីរ​នេះ៖ «ឲ្យ​បាន​កក់​ក្តៅ ហើយ​ឲ្យ​បាន​ឆ្អែត [ដោយ​ព្រះ​ជាម្ចាស់] ចុះ»)។
    ↩︎
  2. ទោះបី​មិន​មាន​ខ​គម្ពីរ​ជាក់​លាក់​ណា​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់​បាន​ហៅ​លោក អ័ប្រាហាំ ថា​ជា «មិត្ត​សម្លាញ់» របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ក៏​ដោយ ក៏​ងារ​នេះ​បាន​ក្ដោប​អត្ថន័យ​យ៉ាង​ត្រឹម​ត្រូវ អំពី​ព្រះ​គុណ និង​ទំនាក់​ទំនង​ដ៏​ស្និទ្ធ​ស្នាល​របស់​លោក អ័ប្រាហាំ និង​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដែរ—ហើយ​ក៏​មាន​វប្បធម៌​យ៉ាង​យូរ​អង្វែង​បន្ទាប់​ពី​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់ ដែល​បាន​សម្គាល់​ទៅ​លើ​លោក អ័ប្រាហាំ ក្នុង​របៀប​នេះ។
    ↩︎
  3. ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​ងារ​របស់​នាង រ៉ាហាប ដែលគេ​នៅ​បន្ត​ហៅ​គាត់​ថា «ជា​ស្រី​ពេស្យា» លោក A. T. Robertson បាន​ផ្ដល់​ជា​យោបល់​ថា «នាង​បាន​បោះ​បង់​ជីវិត​ដ៏​កាច​សាហាវ​នោះ​ចោល​ក៏​ដោយ ក៏​ប៉ុន្តែ​នាង​នៅ​តែ​មាន​ងារ​នេះ​ជា​រៀង​រហូត» (ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅ “Word Pictures in the New Testament”, [Nashville, Broadman, ឆ្នាំ១៩៩០])។
    ↩︎

តើអ្នកចូលចិត្តអត្ថបទនេះទេ?

មតិយោបល់

ឆ្លើយ​តប

អាសយដ្ឋាន​អ៊ីមែល​របស់​អ្នក​នឹង​មិន​ត្រូវ​ផ្សាយ​ទេ។ វាល​ដែល​ត្រូវ​ការ​ត្រូវ​បាន​គូស *

Loading…

0

ហេតុអ្វី​ទំនាក់​ទំនង​​មាន​ភាព​ទន់​ខ្សោយ​នៅ​ក្នុង​សម័យ​កាល​ដ៏​ទំនើប​នេះ?

​មួយ​ថ្ងៃ​ខ្ញុំ​មាន​ពេលមួយ​ម៉ោង​ តើ​ខ្ញុំ​គួរ​​អាន​ព្រះ​គម្ពីរប៉ុន្មាន​នាទី​​?