ក្នុងជីវិតយើងដែលជាអ្នកជឿលើដំណឹងល្អ ពេលខ្លះវាពិតជាមានការងាយស្រួលណាស់ក្នុងការដែលយើងភ្លេចភ្លាំងនូវអភ័យឯកសិទ្ធិដែលយើងមាន ក្នុងការចូលរួមរាល់កិច្ចការដែលយើងទទួលបាននៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មីនេះ ។ បុព្វបុរសនៃជំនឿដូចជា លោក អ័ប្រាហាំ លោក ម៉ូសេ និងស្ដេច ដាវីឌ បានត្រឹមតែសម្លឹងទៅមុខទៅកាន់ព្រះពរខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណដែលគ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូបទទួលបាននាពេលសព្វថ្ងៃនេះប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុនេះហើយបានជាការតាំងសញ្ញាថ្មីនេះ ពិតជាល្អប្រសើរជាងការតាំងសញ្ញាចាស់ទៅទៀតមែន។
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ២កូរិនថូសជំពូក៣បានរៀបរាប់ពីភាពដ៏ល្អប្រសើរនេះយ៉ាងច្បាស់។ នៅក្នុងជំពូកនេះសាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរកត់ត្រានូវចំណុច៩យ៉ាង ដែលបញ្ជាក់ពីភាពដ៏ឧត្ដុង្គឧត្ដមនៃគំនិតខាងលើ៖
១. នៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មី ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺជាអង្គដែលបញ្ជាក់ថា នរណាជារាស្ត្រដ៏ពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្នុងការតាំងសញ្ញាចាស់ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាអង្គដែលធ្វើការផ្ទាល់ជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលបះបោរប្រឆាំងនឹងទ្រង់ឥតឈប់ឈរ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មីនេះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺជាអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតអ្នកជឿនីមួយៗក្នុងក្រុមជំនុំ ដោយបង្រៀនឲ្យពួកគេត្រាប់តាមសេចក្តីបង្រៀនក្នុងព្រះបន្ទូល។ បើប្រៀបធៀបលោក ម៉ូសេ ទៅនឹងគ្រូគង្វាលសព្វថ្ងៃនេះ នោះយើងអាចឃើញថា គ្រូគង្វាលមានភាពងាយស្រួលឆ្ងាយណាស់ពីគាត់ ដោយព្រោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការនៅក្នុងជីវិតសមាជិកក្រុមជំនុំ ផ្ទុយពីជំនាន់របស់លោក ម៉ូសេ ដែលគាត់គឺជាអ្នកខិតខំព្យាយាមដើរជាមួយនឹងពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងមូល។ ចំពោះក្រុមជំនុំ នៅក្នុងទីក្រុងកូរិនថូសដែលមានប្រជាជនមួយចំនួនជាមនុស្សគ្មាននូវច្បាប់ទម្លាប់ និងសណ្ដាប់ធ្នាប់វិញសាវ័ក ប៉ុល នៅអាចហៅពួកគាត់ថា «ជាសំបុត្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលបានរៀបចំ» ហើយទទួលបានការថែទាំផង (ខ៣ គកស)។ ប្រសិនបើលោក ម៉ូសេ ត្រូវការការងារពីព្រះជាម្ចាស់លើការនាំឲ្យមនុស្សកែប្រែចិត្ដ ហើយចាំបាច់ត្រូវការលិខិតបញ្ជាក់អះអាងពីសាសន៍អ៊ីស្រាអែលមែន នោះគាត់ច្បាស់ជានៅតែគ្មានការងារធ្វើហើយមើលទៅ។ ប៉ុន្តែ ការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅក្នុងជីវិតរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ នោះគឺជាលិខិតបញ្ជាក់អះអាងអំពីព័ន្ធកិច្ចរបស់សាវ័ក ប៉ុល មែន។
២. នៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មី ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺមាននៅក្នុងចិត្តអស់អ្នកជឿ។ នៅក្នុងការតាំងសញ្ញាចាស់ រាល់សិរីល្អនៅលើភ្នំស៊ីណាយ និងការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបណ្ដាលឲ្យតែងនោះ បានដើរតួក្នុងការផ្ដល់ឲ្យមាននូវក្រឹត្យវិន័យដែលបានចារនៅលើផ្ទាំងថ្ម។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មីនេះ រាល់សិរីល្អលើភ្នំស៊ីណាយត្រូវបានរលត់សូន្យឈឹងទៅ ព្រោះឥឡូវនេះក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺស្ថិតនៅក្នុងបុគ្គលនីមួយៗផ្ទាល់តែម្ដង។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ៖ ច្បាប់ក្រមសីលធម៌លែងពឹងលើតែក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការទៀតហើយ។ តែជំនួសនោះវិញ ឥឡូវនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានចារក្រឹត្យវិន័យក្នុងចិត្តអ្នកជឿ។ ក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះគឺ «មិនមែនលើបន្ទះថ្មដែរ គឺក្នុងដួងចិត្តខាងសាច់ឈាមវិញ» (ខ៣ គកស)។
៣. នៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មី យើងមានទំនុកចិត្តក្នុងការចូលទៅជិតព្រះគ្រីស្ទក្នុងការបម្រើរាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ នៅក្នុងការតាំងសញ្ញាចាស់ លក្ខខណ្ឌសម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចក្នុងព្រះវិហារគឺ ភាគច្រើនសំដៅទៅលើតែសណ្ឋានខាងក្រៅដែលមានដូចជាការលាងសម្អាត ការថ្វាយយញ្ញបូជា ហើយទាំងនោះគឺគ្រាន់តែជាកញ្ចក់ឆ្លុះ ទៅកាន់នូវអ្វីៗដែលនឹងមាននៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មីប៉ុណ្ណោះ។ តែនៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មី លក្ខខណ្ឌសម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចគឺមានលក្ខណៈ ខ្ពស់ជាងអ្វីពីមុនៗទៅទៀត។ លោកអ្នកទំនងជាគិតថា លក្ខខណ្ឌថ្មីនេះប្រាកដជានឹងធ្វើឲ្យអ្នកបម្រើព្រះយេស៊ូវមាន ភាពភ័យខ្លាច មិនសូវមានទំនុកចិត្ដ ប៉ុន្តែវាមិនដូច្នោះទេ។ ដោយសារទំនុកចិត្តរបស់យើង បានមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលគង់នៅក្នុងយើង ដូច្នេះយើងមានសមត្ថភាពបម្រើព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធពេញដោយភាពប្រាកដប្រជា។ ដូចអ្វីដែលសាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងថា «ហើយយើងមានសេចក្តីទុកចិត្តដល់ព្រះបែបនេះ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទ» (ខ៤ គកស)។
៤. នៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មី អ្នកដឹកនាំក្នុងក្រុមជំនុំ មិនបម្រើតែ អ្វីដែលបានសរសេរចេញជាច្បាប់នោះឡើយ ប៉ុន្តែ ពួកគេគោរពបម្រើនូវអ្វីដែលជាសក្ខីភាពពីព្រះវិញ្ញាណវិញ។ អ្នកបម្រើនាជំនាន់នៃការតាំងសញ្ញាចាស់ ទទួលរងការបង្ខំឲ្យបម្រើនូវអ្វីដែលគ្រាន់តែជា ស្រមោល និងរូបតំណាងតែប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីរូបតំណាងទាំងនោះចង្អុលទៅកាន់អនាគតកាលក៏ដោយ តែដល់ចុងបញ្ចប់នៃជំនាន់នោះ រូបតំណាងទាំងប៉ុន្មាន គ្រាន់តែជាអ្វីមួយបើកសម្ដែងបង្ហាញឲ្យស្គាល់ពីអ្វីដែលនឹងកើតមានឡើង គឺប្រៀបប្រដូចជាសញ្ញាព្រួញដែលចង្អុលទិសដៅទៅមុខអញ្ចឹង។ នៅក្នុងក្រុមជំនុំ យើងមិនបំពេញតម្រូវការតាមច្បាប់ក្រឹត្យវិន័យនោះទេ ព្រោះព្រះគ្រីស្ទបានបំពេញរាល់ការទាមទារទាំងនោះសម្រាប់យើងរួចជាស្រេចអស់ហើយ។ ដូច្នេះ «យើងមានសមត្ថភាពធ្វើជាអ្នកបម្រើនៃសញ្ញាថ្មី មិនមែនសរសេរដោយអក្សរ គឺដោយព្រះវិញ្ញាណវិញ» (ខ៦ គកស)។
៥. ការតាំងសញ្ញាថ្មីប្រទានឲ្យយើងមាននូវជីវិតខាងឯវិញ្ញាណ ខណៈពេលការតាំងសញ្ញាចាស់បានបង្ហាញឲ្យឃើញ ពីការស្លាប់ខាងឯវិញ្ញាណ។ នៅក្នុងពេលដែលការតាំងសញ្ញាទាំងពីរនេះ មានដំណើរការយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ហើយទទួលបានការជឿជាក់ថាជា «ច្បាប់ដ៏ត្រឹមត្រូវ» នោះដំណើររឿងនៃការតាំងសញ្ញាទាំងពីរពិតជាបង្ហាញឲ្យយើងឃើញថា ការតាំងទាំងពីរមានសភាពផ្ទុយពីគ្នាទាំងស្រុង។ ក្រឹត្យវិន័យបានបង្ហាញឲ្យឃើញអំពីអំពើបាប ហើយទុកឲ្យអស់អ្នកដែលរស់តាមក្រឹត្យវិន័យត្រូវស្លាប់។ ប៉ុន្តែ ចំពោះអ្នកជឿលើការតាំងសញ្ញាថ្មី ពួកគេ ទទួលបាននូវជីវិតវិញដូចដែលមានចែង៖ «ដ្បិតអក្សរនាំឲ្យស្លាប់ តែព្រះវិញ្ញាណប្រទានឲ្យមានជីវិត» (ខ៦ គកស)។
៦. ការតាំងសញ្ញាថ្មីបើកសម្ដែងឲ្យយើងឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្បាស់ជាងការតាំងសញ្ញាចាស់។ តែនេះមិនមែនមានន័យថា ការតាំងសញ្ញាចាស់គ្មានសិរីល្អនោះទេ។ មុខងាររបស់លោក ម៉ូសេ ដែលជាអ្នកសរសេរចុះនូវការតាំងសញ្ញាចាស់ មានសិរីល្អជះពន្លឺមកពីរូបគាត់ ដោយព្រោះគាត់បានជួបនឹងព្រះជាម្ចាស់។ តែយើងមិនគួរយល់ច្រឡំថា លោក ម៉ូសេ បានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនជាងយើងនោះឡើយ តាមពិតទៅ យើងឃើញច្រើនជាងគាត់ទៅទៀត។ បើលោក ម៉ូសេ ដែលជាអ្នកសរសេរ «អក្សរនាំឲ្យស្លាប់» បានឃើញព្រះជាម្ចាស់រហូតបណ្ដាលឲ្យគាត់បញ្ចេញពន្លឺនៅខាងក្រៅ ចុះយើងវិញ តើយើងគួរបញ្ចេញពន្លឺនៃសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណាទៅណ៎ះ! លោក ម៉ូសេ បានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែមួយផ្នែកប៉ុណ្ណោះ ហើយឃើញតែពីខាងក្រៅ ប៉ុន្តែចំពោះយើងវិញ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅក្នុងយើងផ្ទាល់តែម្ដង។ ផ្នត់គំនិតបែបនេះបានបណ្ដាលឲ្យសាវ័ក ប៉ុល ចោទសួរថា «ចុះចំណង់បើការបម្រើព្រះវិញ្ញាណវិញ តើនឹងមានសិរីល្អលើសជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត?» (ខ៨ គកស)។
៧. ការតាំងសញ្ញាថ្មី គឺជាពេលវេលាដែលប្រទានឲ្យមាននូវសេចក្ដីសុចរិត។ នេះឯងជាចំណុចដែលការតាំងសញ្ញាចាស់មិនអាចធ្វើបាន។ ជាចំណុចតំណាង៖ ការតាំងសញ្ញាចាស់អាចផ្ដល់ការអត់ទោសអំពើបាបបាន ប៉ុន្តែគ្មានសមត្ថភាពក្នុងការប្រទានឲ្យជីវិតរស់នៅឲ្យមានសេចក្ដីសុចរិតនោះទេ។ នៅពេលដែលយើងក្រឡេកមើលទៅក្រោយ យើងឃើញពីចំណុចនេះយ៉ាងច្បាស់ គឺថាការតាំងសញ្ញាចាស់បានបរាជ័យ ហើយក៏មិនអាចទទួលភាពជោគជ័យបានដែរ។ ដូច្នេះហើយ សូម្បីតែក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ការទទួលបានសេចក្ដីសុចរិតក៏អាចមានតាមរយៈជំនឿដែរ មិនមែនតាមរយៈការមានចំណែកក្នុងព័ន្ធកិច្ចនៃសេចក្ដីស្លាប់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ ការតាំងសញ្ញាថ្មីបានលុបភាពតានតឹងនេះចោល។ តាមរយៈការរួមចំណែកនៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មី «នោះការបម្រើដែលនាំឲ្យសុចរិត នឹងរឹតតែមានសិរីល្អជាបរិបូរ លើសជាងទៅទៀតមិនខាន!» (ខ៩ គកស)។
៨. ខណៈពេលដែលការតាំងសញ្ញាចាស់ទាមទារឲ្យមានស្បៃគ្របបាំង ការតាំងសញ្ញាថ្មីគឺជាពេលនៃការបើកស្បៃនៃដួងចិត្តវិញ។ លោក ម៉ូសេ បានបំពាក់ស្បៃនៅលើមុខគាត់ ដើម្បីបាំងការចែងចាំងនៃសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ លក្ខណសម្បត្តិនៃការតាំងសញ្ញាចាស់ គឺគ្រាន់តែបង្ហាញសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះ នេះបើប្រៀបទៅនឹងការតាំងសញ្ញាថ្មី។ អ្វីដែលបានបន្សល់ទុកសម្រាប់អស់អ្នករួបរួមក្នុងការតាំងសញ្ញាចាស់ គឺគ្រាន់ជា ការសម្លឹងទៅកាន់អនាគត ហើយរង់ចាំនូវអ្វីមួយផ្សេងទៀត។ នោះហើយគឺជាអ្វីមួយដែលនឹងដកស្បៃនោះចេញ។ ពួកគាត់កំពុងទន្ទឹងរង់ចាំអំណាចនៃការបញ្ចាំងឲ្យឃើញដែលមាននៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មី «ព្រោះមានតែក្នុងព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ទើបស្បៃនោះសាបសូន្យទៅ» (ខ១៤, ១៦)។
៩. ការតាំងសញ្ញាថ្មីគឺជាពេលវេលាដែលបន្សុទ្ធ។ ការតាំងសញ្ញាចាស់បានត្រឹមតែបើកបង្ហាញឲ្យមនុស្សដឹងថាខ្លួនខុស និងកាត់ទោសកំហុសរបស់គេតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ការតាំងសញ្ញាថ្មី នៅបន្តបំផ្លាស់បំប្រែជានិច្ច។ ការនេះអាចកើតឡើង ព្រោះក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មី ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅក្នុងចិត្ដយើង។ ធាតុពិតគឺត្រង់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានរំលែករូបអង្គទ្រង់ផ្ទាល់មកលើមនុស្សលោកតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។ ការនេះបណ្ដាលឲ្យយើងកំពុងតែ «ផ្លាស់ប្រែឲ្យដូចជារូបឆ្លុះនោះឯង ពីសិរីល្អមួយ ទៅសិរីល្អមួយ ដ្បិតនេះមកពីព្រះអម្ចាស់ ដែលជាព្រះវិញ្ញាណ» (ខ១៨)។ តាមរយៈការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅក្នុងយើង យើងអាចមានបទពិសោធន៍នៃការបំផ្លាស់បំប្រែជាបន្តបន្ទាប់៖ មានចាស់ទុំ ក្រុមជំនុំដែលទទួលបានការបន្សុទ្ធ ហើយផែនដីទាំងមូលដែលចេះក្ដុកក្ដួលសម្រាប់ដំណឹងល្អ។
ដូច្នេះ នៅពេលណាដែលលោកអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនបាក់ទឹកចិត្តខាងឯវិញ្ញាណ សូមអានកណ្ឌគម្ពីរ២កូរិនថូសជំពូក៣ ហើយចូរមានអំណរនឹងចំណុចទាំង៩ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកំពុងធ្វើការក្នុងអស់លោកអ្នកតាមរយៈជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទចុះ!
មតិយោបល់
Loading…