ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ យើងគិតអំពីការចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗហាក់បីដូចជាការគូរគំនូរ។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ យើងបន្តផាត់ពណ៌។ យើងសង្ឃឹមថា ពណ៌ដែលយើងបានផាត់គឺជាពណ៌ត្រឹមត្រូវ។ យើងក៏សង្ឃឹមថា យើងក៏បានផាត់នៅចំកន្លែងដែលត្រឹមត្រូវដែរ។ ប៉ុន្តែ ការចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗក៏នាំមកនូវភាពប្រែប្រួល អសុវត្ថិភាព និងការមានមន្ទិលសង្ស័យលើខ្លួនឯងដែរ។
តើលោកគ្រូគិតថា អ្វីទៅជាគោលបំណងនៃការចិញ្ចឹមកូនពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ?
«គំនិតធំ» នៃការចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗមានពីរយ៉ាង៖
អំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់
គំនិតទី១៖ អំណាច។ កូនៗត្រូវតែយល់ចាប់តាំងពីពួកគាត់ទើបតែកើតមកថា ពួកគាត់បានកើតមកក្នុងពិភពលោកនៃអំណាច ហើយពួកគាត់មិនមែនជាអំណាចនោះទេ។ នៅពេលដែលកូនៗកាន់តែឆាប់ទទួល ដោយចុះចូលជាមួយនឹងចំណុចនេះ នោះពួកគាត់នឹងកាន់តែទទួលបានព្រះពរនៅក្នុងជីវិតរស់នៅជាមិនខាន។ កូនៗរបស់យើងមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់យើងនោះទេ តែពួកគាត់គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ព្រះអង្គគឺជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិផ្ដាច់ការ និងអំណាចចុងក្រោយ។ ដែលនេះមានន័យថា យើងគឺជាអ្នកតំណាង និងជាទូតនៃអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ យើងគឺជាសំឡេងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចំពោះកូនៗ យើងតំណាងមុខឲ្យទ្រង់។ ចំពោះកូនៗ យើងតំណាងឲ្យដៃរបស់ព្រះអង្គក្នុងការវាយប្រដៅ។
ចំណុចនេះទំនងជាធ្វើឲ្យលោកអ្នកញ័រជង្គង់បន្តិច។ នេះជាអត្ថន័យ៖ គ្រប់ពេលដែលយើងប្រើប្រាស់អំណាចលើកូនៗរបស់យើង ក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈទូទៅទាំងអស់ ដាច់ខាតវាត្រូវតែជារូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនៃអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងចង់ឲ្យកូនៗរបស់យើងឃើញអំណាចថាជាអ្វីដែលស្រស់ស្អាត ការប្រទាន ការបម្រើ ការស្រឡាញ់ ការមានចិត្តអាណិតអាសូរ ការចេះអត់ធ្មត់ និងពេញដោយព្រះគុណ ពីព្រោះនោះគឺជាអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កូនៗទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែកើតមកដោយមានចិត្តជំទាស់នឹងអំណាច មានចិត្តស្អប់អំណាចតាំងពីកំណើតមក។ ហើយយើងចង់បង្ហាញអំណាចក្នុងរបៀបនៃភាពស្រស់ស្អាតដែលកើតចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យពួកគាត់អាចលើកឡើងថា «អំណាចគឺជាអ្វីដែលល្អ។ អំណាចគឺជាអ្វីដែលពេញដោយប្រាជ្ញា។ អំណាចគឺជាអ្វីដែលការពារ។ អំណាចមិនជាន់ឈ្លីសេរីភាពរបស់ខ្ញុំទេ។ អំណាចផ្ដល់មកខ្ញុំនូវសេរីភាព»។ នេះគឺជាគំនិតធំទី១។
អាថ៌កំបាំងនៃចក្រវាល
នេះគឺជាគំនិតធំទី២៖ យើងដឹងថា ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ គឺមានអាថ៌កំបាំងនៃចក្រវាល ប្រសិនបើយើងមិនយល់អំពីអាថ៌កំបាំងទាំងនេះ នោះយើងនឹងមិនអាចក្លាយជាបុគ្គលដែលយើងគួរតែមានលក្ខណៈបានទេ ហើយយើងក៏នឹងមិនធ្វើអ្វីដែលយើងត្រូវតែធ្វើផងដែរ។ ការបង្ហាញដ៏ច្បាស់បំផុតនៃអាថ៌កំបាំងនេះ គឺអាថ៌កំបាំងនៃព្រះគុណរបស់ព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលនៅលើឈើឆ្កាង។ ប៉ុន្តែ ក៏នៅមានអាថ៌កំបាំងជាច្រើនទៀត ដូចជាអាថ៌កំបាំងនៃអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។
យើងត្រូវតែចង់ឲ្យកូនៗយើងស្គាល់អំពីអាថ៌កំបាំងទាំងនេះ។ ដូច្នេះ យើងត្រូវតែស្វែងរកឱកាសនៃពេលវេលាដ៏ធម្មតាៗដូចនោះ ហើយពន្យល់អំពីអាថ៌កំបាំងនេះទៅកាន់កូនៗរបស់យើង៖
- ពួកគាត់មិនមែនជាអ្នកគ្រប់គ្រង។
- ជីវិតនេះគឺមិនមែនអំពីពួកគាត់ទេ។
- ការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងគឺជាអ្វីដែលសំខាន់។
- ការទុកដាក់ធនធានគឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅឲ្យខ្ញុំធ្វើ។
- យើងរស់នៅលើផែនដីដែលមិនមែនគ្រាន់តែជាផែនដីនៃអំណាច ប៉ុន្តែក៏ជាផែនដីនៃព្រះគុណផងដែរ។
ដូច្នេះ យើងស្វែងរកឱកាសទាំងនោះ ដើម្បីពន្យល់និយាយអាថ៌កំបាំង ដែលព័ន្ធកិច្ចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានផ្ទេរទុកមកកាន់យើង តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីបកស្រាយទៅកាន់កូនៗរបស់យើង ដើម្បីឲ្យពួកគាត់អាចយល់អំពីអត្ថន័យនៃមនុស្សជាតិ ដែលពួកគាត់ត្រូវរស់នៅតាម។
នេះគឺជាអ្វីដែលយើងត្រូវតែដឹង៖ ប្រសិនបើភ្នែករបស់យើងបានឃើញ ហើយត្រចៀករបស់យើងបានឮអំពើបាប ការអាក្រក់ និងបរាជ័យរបស់កូនៗ នោះវាមិនមែនជាការជួបប្រទះដោយចៃដន្យនោះទេ វាក៏មិនមែនជាការរំខាន ទាំងនោះសុទ្ធតែបានកើតឡើងដោយសារព្រះគុណ។ ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់កូនៗរបស់យើង។ ព្រះអង្គបានដាក់ពួកគាត់ក្នុងគ្រួសារដែលមានជំនឿ។ ព្រះអង្គនឹងបើកសម្ដែងតម្រូវការរបស់ពួកគាត់មកកាន់យើង ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ ដើម្បីឲ្យយើងអាចធ្វើជាឧបករណ៍នៃអំណាច សេចក្ដីពិត ប្រាជ្ញា និងព្រះគុណរបស់ទ្រង់។ នេះឯងគឺជារចនាសម្ពន្ធ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់នឹងតែងតែប្រទានមកកាន់យើងនូវឱកាសថែមទៀត។ យើងត្រូវតែបន្តព្យាយាមបកស្រាយក្នុងឱកាសតូចៗដូចនោះ។ វានឹងតែងតែឈានដល់ចំណុចមិនបញ្ចប់ ពីព្រោះការផ្លាស់ប្រែគឺជាដំណើរការ មិនមែនជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលកើតឡើងតែមួយដងទេ។ ប៉ុន្តែ យើងមានឋានៈដ៏ល្អ—នេះគឺជាចំណុចដ៏អស្ចារ្យណាស់—នៃការធ្វើជាឧបករណ៍ក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីរចនាព្រលឹងមនុស្ស។ តើមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលល្អប្រសើរជាងនេះដែរឬទេ?
មតិយោបល់
Loading…