នៅពេលនិយាយពីការរងទុក្ខ និងការឈឺចាប់ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នាស៊ាំនឹងការនោះទេ។ អាក្រក់ជាងនេះទៅទៀតនោះ ការឈឺចាប់ជាញឹកញាប់កើតឡើងដោយមិនសមហេតុផល ហើយតាមពិតទៅការឈឺចាប់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង មិនកើតឡើងដោយឥតប្រយោជន៍ទេ។ ដូច្នេះ តើការឈឺចាប់បង្កើតបានអ្វីខ្លះ? តើវាកំពុងតែធ្វើអ្វីក្នុងជីវិតរបស់យើង?
លោកគ្រូលើកសំណួរនេះឡើងនៅក្នុងការអធិប្បាយមួយកាលពីឆ្នាំ២០១៣ «សិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចក្ខុវិថីនៃភាពអស់កល្បជានិច្ច»។ លោកគ្រូបានលើកឡើងនៅត្រង់កណ្ឌគម្ពីរ ២កូរិនថូស ៤:១៦–១៨ ហើយខ្ញុំនឹងអានវា «ហេតុនោះយើងខ្ញុំមិនណាយចិត្តឡើយ ប៉ុន្តែ ទោះបើមនុស្សខាងក្រៅរបស់យើងខ្ញុំ កំពុងតែពុករលួយទៅក៏ពិតមែន តែនៅខាងក្នុងកំពុងតែកែប្រែជាថ្មីឡើងរាល់ថ្ងៃជានិច្ចវិញ ដ្បិតសេចក្តីទុក្ខលំបាកយ៉ាងស្រាលរបស់យើងខ្ញុំ ដែលនៅតែមួយភ្លែតនេះ នោះបង្កើតឲ្យយើងខ្ញុំមានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ ដោយយើងខ្ញុំមិនរាប់អានរបស់ដែលមើលឃើញឡើយ គឺរាប់អានតែរបស់ដែលមើលមិនឃើញវិញ ដ្បិតរបស់ដែលមើលឃើញ នោះស្ថិតស្ថេរមិនយូរប៉ុន្មានទេ តែឯរបស់ដែលមើលមិនឃើញ នោះនៅស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ចវិញ»។ សូមអញ្ជើញលោកគ្រូ។
ថ្ងៃមុន ខ្ញុំបាននិយាយអំពីបញ្ហានេះជាមួយស្ត្រីម្នាក់ ដែលកំពុងមានប្រឈមជាមួយនឹងការធានា។ ហើយខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «ប្អូនស្រីដឹងទេថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតដួងចិត្តប្អូនឲ្យទទួលបទពិសោធន៍នៅក្នុងភាពផ្អែមល្ហែមនៃការធានា ចំពោះអ្វីដែលប្អូនស្រីផ្ដោតនៅក្នុងដួងចិត្ត»។ នាងបានសម្លឹងមើលមកខ្ញុំហាក់ដូចជាឆ្ងល់ថា៖ តើការអះអាងបែបនេះមាននៅត្រង់ណាក្នុងព្រះគម្ពីរ? ការនោះហាក់ថ្មីសម្រាប់នាង។
ហើយខ្ញុំបានគិតថា៖ អ្វីដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺសម្បូរទៅដោយពាក្យ «ដ្បិត» និង «ពីព្រោះ»។ ព្រះគម្ពីរនិយាយអំពីសេចក្ដីសុខសាន្ដ សេចក្ដីអំណរ កម្លាំង និងអំណាច ហើយនឹងគ្រប់ទាំងហេតុផលដែលព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងព្រះរាជកិច្ចដែលទ្រង់បានធ្វើតាំងពីដើមមក។ ដូច្នេះ សាវ័ក ប៉ុល ពិតជាមិនបាននឿយណាយចិត្តដោយសារសេចក្ដីពិត ភាពជាក់ស្ដែង ដែលគាត់ដាក់ក្នុងចិត្តពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃសម្រាប់ការកែប្រែជាថ្មីឡើងវិញ។
ការរៀបចំសិរីល្អ
ចុះពាក្យ «ដ្បិត» នៅដើមខ១៧វិញ? យើងបានចំណាយពេលច្រើនសិក្សាពីខ១៦ ប៉ុន្តែមិនបានរៀនអ្វីសោះ។ គាត់មិនបានបោះបង់ដោយងាយៗឡើយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តសិក្សាឲ្យស៊ីជម្រៅពីខគម្ពីរទាំងនោះ រហូតទាល់តែយល់អត្ថន័យពីវាទាំងអស់។ (នោះគឺជារបៀបដ៏កំប្លែងណាស់ មិនអញ្ចឹង?)។
ខ១៦៖ «ហេតុនោះយើងខ្ញុំមិនណាយចិត្តឡើយ»។ យើងនឹងបានកែប្រែជាថ្មីឡើងរាល់ថ្ងៃជានិច្ចវិញ។ដ្បិត [ពីព្រោះ] ទុក្ខលំបាកយ៉ាងស្រាលរបស់យើងខ្ញុំ ដែលនៅតែមួយភ្លែតនេះ នោះបង្កើតឲ្យយើងខ្ញុំមានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ។
ខ១៧ គឺជាអំណះអំណាងដ៏សំខាន់ វាសំខាន់ ដោយសារ វាជារឿងដ៏សំខាន់។ ទុក្ខលំបាកយ៉ាងស្រាលនេះ កំពុងធ្វើការធ្វើអ្វីមួយ។ វាផ្ដល់ឲ្យយើងខ្ញុំមានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ ខ១៨ បានចែងថា៖ « សូមមើលទៅវា លោកអ្នកមិនអាចមើលឃើញវាទេ ប៉ុន្តែចូរសម្លឹងមើលទៅវាទៅ។ប្រសិនបើលោកអ្នកសម្លឹងមើលទៅការធ្លាក់ចុះរបស់មនុស្សជាតិ ដែលចូលមកជិតលោកអ្នកដោយកាន់កាំភ្លើង ឬការធ្លាក់ចុះនៃធម្មជាតិចូលមកជិតលោកអ្នកដោយព្យុះសូណាមិ ហើយអ្វីដែលលោកអ្នកនៅសល់គឺជាចិត្តដែលនឿយណាយ។ ចូរឈប់សម្លឹងទៅវា។ ចូរសម្លឹងមើលទៅរបស់ដែលមើលមិនឃើញវិញ។
តើអ្វីទៅជារបស់មើលមិនឃើញ ដែលលោកអ្នកកំពុងនិយាយ? ហើយតើលោកអ្នកសម្លឹងមើលទៅរបស់ដែលមើលមិនឃើញនោះដោយរបៀបណា? នោះគឺជាភាពផ្ទុយគ្នា។ លោកអ្នកមិនសម្លឹងមើលអ្វីដែលលោកអ្នកមិនអាចសម្លឹងមើលបានទេ។ លោកអ្នកនិយាយថា វាមើលមិនឃើញ។ សូមឈប់ប្រាប់ខ្ញុំឲ្យសម្លឹងមើលវាទៀតទៅ។ ដូច្នេះ តើលោកចង់មានន័យដូចម្ដេច សាវ័កប៉ុល? ខ្ញុំគិតថា វាបង្ហាញច្បាស់ណាស់អំពីអ្វីដែលគាត់ចង់មានន័យ៖ មូលដ្ឋាននៃ ការមិននឿយណាយចិត្ត គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំមើលមិនឃើញ។ ហើយខ្ញុំនឹងទទួលបានអ្វីមួយតែមួយភ្លែត។
ការឈឺចាប់រាប់សតវត្ស
តើលោកអ្នកសម្លឹងមើលទៅរបស់ដែលមើលមិនឃើញ ដោយមិននឿយណាយចិត្ត ហើយកែប្រែជាថ្មីរាល់ថ្ងៃជានិច្ចបានដោយរបៀបណា? ហើយនៅក្នុងខ១៧ គឺជារបស់ដែលមើលមិនឃើញសំខាន់ ដែលលោកអ្នកសម្លឹងមើល។ យើងខ្ញុំមិនណាយចិត្តឡើយ ពីព្រោះសេចក្តីទុក្ខលំបាកយ៉ាងស្រាលនេះ បង្កើតឲ្យយើងខ្ញុំមានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ គាត់បាននិយាយថា សូមសម្លឹងមើលមកនេះ។សូមសម្លឹងមើលមកនេះ។
តើលោកអ្នកបានឃើញអ្វីនៅពេលលោកអានខ១៧? លោកអ្នកឃើញថា គាត់ហៅសេចក្តីទុក្ខលំបាករបស់គាត់នៅក្នុងជីវិតគាត់ថា នៅតែមួយភ្លែតនេះ។ ខ្ញុំមានអាយុ ៦៧ឆ្នាំហើយ។ អ្នកដែលមានវ័យនេះ គឺតែងតែចូលនិវត្តន៍ហើយមែនទេ? សាវ័ក ប៉ុល បានរងទុក្ខរហូតដល់ពេលគេយកដាវមកកាត់ក្បាលពីខ្លួនរបស់គាត់។ គ្មានពេលអាចសម្រាកមួយឆ្នាំ ឬពីរឆ្នាំស្ទូចត្រី ឬវាយកូនហ្គោលទេ។ ប្រសិនបើសាវ័ក ប៉ុល មានការចូលនិវត្តន៍ វាគួរតែជាពេលដែលបន្ទាប់ពីលោកត្រូវគេកាត់ក្បាល។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើគាត់គ្មានសេចក្ដីទាំងនោះទេ គាត់គ្មានអ្វីទាំងអស់។ គាត់បាននិយាយថា៖ បើសិនជាយើងមានទីសង្ឃឹមក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នៅតែក្នុងជីវិតនេះប៉ុណ្ណោះ នោះយើងវេទនា លើសជាងមនុស្សទាំងអស់ទៅទៀត។ ១កូរិនថូស ១៥:១៩។
គាត់បានហៅការត្រូវគេវាយ ការត្រូវឃុំនៅក្នុងសំពៅ ការមិនបានសម្រាន្ត និងការរងទុក្ខវេទនាសម្រាប់ពួកជំនុំថា នៅតែមួយភ្លែត (ខ១៧)។ គាត់ហៅវាថា ស្រាល ហើយនៅតែមួយភ្លែតទេ។ នោះគឺអស្ចារ្យណាស់។ ខ្ញុំមិនប្រាកដថា គាត់មានអាយុប៉ុន្មានទេនៅពេលដែលគាត់បានស្លាប់ ប៉ុន្តែគាត់បានរងទុក្ខអស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ—អាចម្ភៃទៅសាមសិបឆ្នាំនៃការជាប់គុក និងការបៀតបៀនគ្មានពេលបានសម្រាក តែគាត់ហៅការនោះថា នៅតែមួយភ្លែត និងស្រាលទេ។
របៀបមើលរបស់ដែលមើលមិនឃើញ
ភាពផ្ទុយគ្នារវាងការនៅតែមួយភ្លែតនៅក្នុងខ១៧ គឺភាពអស់កល្បជានិច្ច។ ផ្ទុយពីពាក្យថា ស្រាល គឺ ធ្ងន់លើសលប់។ សូមកត់សម្គាល់នូវភាពស្របគ្នាទាំងពីរនេះ។ សេចក្តីទុក្ខលំបាកយ៉ាងស្រាលរបស់គាត់ ដែលនៅតែមួយភ្លែតនេះ «នោះបង្កើតឲ្យ [គាត់] មានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ» នោះស៊ីគ្នាទៅនឹងពាក្យនៅតែមួយភ្លែត «ធ្ងន់លើសលប់» នោះស៊ីគ្នានឹងពាក្យ ស្រាល «សិរីល្អ»។
ដូច្នេះ គាត់បានមើលឃើញលើសពីផ្នូរទៅទៀត ដោយយោងទៅតាមព្រះបន្ទូលសន្យា គាត់បានឃើញសិរីល្អ—សិរីល្អនៃព្រះដែលបានឃើញ និងសិរីល្អនៃព្រះជាម្ចាស់ដែលនឹងត្រូវប្រទានមក ហើយវាធ្វើឲ្យសេចក្ដីទុក្ខលំបាកពេញមួយជីវិតគាត់ មើលទៅហាក់ដូចជានៅតែមួយភ្លែត ព្រមទាំងធ្វើឲ្យការឈឺចាប់ដ៏ធ្ងន់លើសលុបមើលទៅស្រាលទៅវិញ។
«អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សម្រាក ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសំរាកដល់ព្រលឹង ពីព្រោះនឹមខ្ញុំងាយទេ ហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល» (ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០)។
តើលោកគ្រូកំពុងលេងសើចនឹងខ្ញុំមែនឬ។ លោកគ្រូនឹងស្លាប់ ដើម្បីព្រះយេស៊ូវ។ ហើយលោកគ្រូហៅការនោះថា ស្រាល? បាទ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះខ្ញុំសម្លឹងមើលទៅរបស់ដែលមើលមិនឃើញ។ តើនោះជាអ្វី? គឺសិរីល្អ។ សិរីល្អ លើសពីផ្នូរដែលនឹងមានសម្រាប់ជីវិតដ៏ខ្លីនេះ វានឹងមើលទៅដូចជាតែមួយភ្លែតទេ ហើយវានឹងមើលទៅស្រាលដែរ។ នោះគឺជាអ្វីដែលមើលមិនឃើញ ដែលលោកអ្នកត្រូវសម្លឹងមើល។
រងទុក្ខដោយមានគោលបំណង
រឿងមួយទៀតដែលពិតជាមានការជាប់ទាក់ទងនឹងអ្នកដែលរងទុក្ខលំបាកជាច្រើន ហើយពិតជាមានន័យណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ៖ ពាក្យនេះមាននៅក្នុងខ១៧ «បង្កើត»។ មិនមែនតែសេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់លោកអ្នកមានតែមួយភ្លែត មិនមែនតែ សេចក្ដីទុក្ខលំបាក របស់លោកអ្នកស្រាលនៅក្នុងការប្រៀបធៀបទៅនឹងការអស់កល្បជានិច្ច ហើយសិរីល្អនៅទីនោះ ប៉ុន្តែអ្វី ទាំងអស់ពិតជាមានន័យ ណាស់។
វាជាឃ្លាដែលចម្រូងជម្រាស់ ពីព្រោះរបៀបដែលសេចក្ដីរងទុក្ខវេទនាមានភាពមិនសមហេតុផលនៅលើលោកីយ៍។ គ្រប់ពេលដែលមានរឿងអាក្រក់កើតឡើង អ្នកយកព័ត៌មាននឹងនិយាយថា៖ គ្មានន័យសោះ។ ហើយនោះគឺជាអ្វីដែលវាមើលទៅហាក់បែបហ្នឹង។ វានៅគ្រប់ទីកន្លែង។ « ហើយយំជាមួយនឹងអ្នកណាដែលយំផង» (រ៉ូម ១២:១៥) ។ ឥឡូវនេះ យើងមានអ៊ីនធឺណិត ដូច្នេះយើងគ្មានលេសដោះសារសម្រាប់ការមិនយំជារៀងរាល់ថ្ងៃនោះទេ។
បទគម្ពីរនេះបានចែងថា ភាពស្រាលរបស់យើង ជាសេចក្តីទុក្ខសោកតែមួយភ្លែត នោះបង្កើតឲ្យយើងខ្ញុំមានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ វាមិនបានចែងថា៖ «កើតមានតាមក្រោយនូវ» សិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ ការនោះនឹងល្អគ្រប់គ្រាន់។ ការនោះនឹងល្អគ្រប់គ្រាន់។ នោះមិនមែនជាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានចែងនោះទេ។ ពាក្យជាភាសាក្រិក កាធឺហ្គាហ្សូម៉ៃ (katergazomai) មានន័យថា៖ «បង្កើតផល រៀបចំ នាំឲ្យបង្កើតផល»។
គ្រប់វិនាទីបង្កើតឲ្យមានន័យ
ខ្ញុំជឿថា៖ គ្រប់វិនាទីនៃការឈឺចាប់របស់លោកអ្នកដោយសារធម្មជាតិ ឬមនុស្សជាតិ—គ្រប់វិនាទីនៃការឈឺចុកចាប់ដោយការស្ដាប់បង្គាប់ វាកំពុងតែបង្កើតសិរីល្អដ៏ពិសេសសម្រាប់លោកអ្នកនៅថ្ងៃខាងមុខ។
វាគឺជាប្រយោគមួយដ៏ចម្រូងជម្រាស់ ហើយខ្ញុំជឿលើការនោះ។ ប្រសិនបើគ្រប់គ្នានិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា សេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់អ្នកជឿ គឺគ្មានន័យទាល់តែសោះ ខ្ញុំប្រហែលជានឹងស្ងាត់មាត់ ពីព្រោះពួកគេកំពុងរងទុក្ខយ៉ាងវេទនាឥឡូវនេះ។ ខ្ញុំនឹងរង់ចាំ ហើយសម្លឹងមើលថា នៅពលវេលាណានឹងមកដល់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញ ហើយពោលយ៉ាងប្រាកដថា៖ វាមិនមែនឥតប្រយោជន៍ទេ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់ថា តើវាជាជំងឺមហារីក ឬការរិះគន់នោះទេ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់ថា តើវាជាការមួលបង្កាច់ ឬការឈឺថ្កាត់នោះទេ។ វាមិនមែនឥតប្រយោជន៍ទេ ពីព្រោះខ១៧ បានចែងថា នោះសេចក្ដីទុក្ខលំបាកតែមួយភ្លែតពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើការអ្វីមួយ។ វាកំពុងតែ ធ្វើអ្វីមួយ។ វាមិនមែនឥតប្រយោជន៍ទេ។
ប្រាកដណាស់ លោកអ្នកមិនអាចមើលឃើញថាការនោះកំពុងតែបង្កើតឲ្យមានអ្វីនោះឡើយ។ នេះគឺជាការដែលមើលមិនឃើញដ៏ចម្បងដែលខ១៨កំពុងតែលើកឡើង។ តើអ្វីគឺជាសេចក្ដីដែលមើលមិនឃើញ ដែលលោកអ្នកគួរតែសម្លឹងមើល? លោកអ្នកគួរតែសម្លឹងមើលទៅកាន់សេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងខ១៧ ដែលបានចែងថា «ដ្បិតសេចក្ដីទុក្ខលំបាកយ៉ាងស្រាលរបស់យើងខ្ញុំ ដែលនៅតែមួយភ្លែតនេះ នោះបង្កើតឲ្យយើងខ្ញុំមានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ»។ លោកអ្នកមិនអាចមើលឃើញវាទេ។ លោកអ្នកមិនអាចប៉ះពាល់វាបានទេ។ មិនថាលោកអ្នកបានឃើញវាជាមួយភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿឬក៏អត់ សូមជឿលើការនោះចុះ ពីព្រោះព្រះគម្ពីរបានចែងដូច្នេះ បើមិនដូច្នោះលោកអ្នកនឹងនឿយណាយចិត្ត។
Description: បងប្អូនអ្នកជឿរាល់គ្នាអើយ យើងអាចដឹងយ៉ាងប្រាកដថា ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនគ្រាន់តែគង់នៅជាមួយយើងពេលដែលយើងមានអំពើបាបដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ ប៉ុន្តែកំពុងបង្កើតសិរីល្អតាមរយៈគ្រប់ទាំងវិនាទីនៃសេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់យើង។
និពន្ធដោយ៖ John Piper
បកប្រែដោយ៖ កញ្ញា គឹម បូព្រឹក
ជំនួយការបកប្រែ៖ លោក ឈាង បូរ៉ា
កែសម្រួលដោយ៖ លោក ខែម បូឡុង, លោក ទេព រ៉ូ, លោក ឯក សត្យា, លោក ហុង សម្ភស, លោក ស៊ូ ទិត្យ, កញ្ញា សឿន ចាន់ និងលោក ឡង់ គីមឡុង
ដកស្រង់ខ្លះៗ និងកែសម្រួលចេញពី desiringgod.org ដោយមានការអនុញ្ញាត។
មតិយោបល់
Loading…