in ,

លក្ខណសម្បត្តិ​របស់​​គ្រីស្ទបរិស័ទ​

ដំបូង​បង្អស់ គ្រីស្ទបរិស័ទ​គឺ​ជា​បុគ្គល​ម្នាក់​ដែល​ទទួល​បាន​ការ​អត់ទោស​បាប ហើយ​បាន​ជាមេត្រី​នឹង​ព្រះជាម្ចាស់​ដ៏​ជា​ព្រះវរបិតា​តាមរយៈ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ការ​នេះ​កើតឡើង​នៅពេល​ដែល​បុគ្គល​ម្នាក់​នោះ​ប្រែចិត្ត​ពី​បាប​របស់​ខ្លួន ហើយ​ដាក់​ជំនឿ​របស់​គាត់​ទៅ​លើ​ជីវិត​ដ៏​គ្រប់លក្ខណ៍ ការ​សុគត​ជំនួស និង​ការ​មាន​ព្រះជន្មរស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​ដែល​ជា​ព្រះរាជបុត្រា​នៃ​ព្រះជាម្ចាស់។

បើ​និយាយ​ម្យ៉ាងទៀត គ្រីស្ទបរិស័ទ​គឺជា​អ្នក​ដែល​ទទួលស្គាល់​ថា គាត់​មិន​អាច​សង្គ្រោះ​ខ្លួនឯង​បាន​ដោយ​អំពើល្អ​របស់​ខ្លួន​ឡើយ។ ហើយ​គាត់​ត្រូវ​ទទួល​ស្គាល់​ទៀត​ថា គាត់​បាន​ពលី​ជីវិត​ដើម្បី​ថ្វាយបង្គំ ហើយនិង​ស្រឡាញ់​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត​ជាជាង​ព្រះជាម្ចាស់ ហើយ​ការ​ទាំង​នោះ​សុទ្ធតែ​ជា​ការ​រឹងទទឹង​ទាស់នឹង​ក្រឹត្យវិន័យ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ដែល​ទ្រង់​បាន​បើកសម្ដែង​ឲ្យ​គាត់​ឃើញ​យ៉ាង​ច្បាស់។ ឧទាហរណ៍៖ គាត់​ថ្វាយបង្គំ ហើយ​ស្រឡាញ់​មុខរបរ គ្រួសារ របស់របរ​ដែល​លុយ​អាច​ទិញ​បាន ទស្សនៈ​របស់​អ្នកដទៃ កិត្តិយស​គ្រួសារ សហគមន៍ ការ​ផ្គាប់ចិត្ត​ដល់​ព្រះ​របស់​សាសន៍​ដទៃ​ដែល​មិន​មែន​ជា​ព្រះ​ពិត វិញ្ញាណ​នៅ​លោកីយ៍ ឬ​ការ​ល្អ​ដែល​មនុស្ស​អាច​ធ្វើ​បាន។ គាត់​ក៏​ត្រូវ​ទទួលស្គាល់​ផង​ដែរ​ថា អ្វីៗ​ដែល​គាត់​ថ្វាយបង្គំ ហើយ​ស្រឡាញ់​ជាជាង​ព្រះជាម្ចាស់ ទាំងអស់​នោះ​គឺ​ជា​ចៅហ្វាយ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​គាត់​ធ្លាក់​ចូល​នរក​ផ្ទួនៗ គឺ​នរក​នៅ​លោកីយ៍​នេះ​ផង និង​នរក​ក្រោយ​ពី​គាត់​ស្លាប់​ទៅ​ផង។ សេចក្តី​ស្រេកឃ្លាន​របស់​ចៅហ្វាយ​គាត់​នៅក្នុង​ជីវិត​នេះ ​មិន​ចេះ​ស្កប់ស្កល់​ទេ។ ហើយ​ចៅហ្វាយ​គាត់​បាន​បង្ក​ឲ្យ​ព្រះជាម្ចាស់​ចាក់​សេចក្តី​ក្រោធ​ដ៏​យុត្តិធម៌​របស់​ទ្រង់​ទៅលើ​គាត់​ក្រោយពេល​ដែល​គាត់​ស្លាប់ ។ គ្រីស្ទបរិស័ទ​បាន​ស្គាល់​ពី​សេចក្តី​ក្រោធ​ដ៏​យុត្តិធម៌​ដែល​ជា​សេចកី្តស្លាប់ និង​ការ​ជំនុំជម្រះ​ទាំង​នោះ​ខ្លះ​ហើយ​តាមរយៈ​ទុក្ខវេទនា​ក្នុង​លោកីយ៍​នេះ។

ដូច្នេះ គ្រីស្ទបរិស័ទ​ដឹង​ថា ប្រសិនបើ​គាត់​ត្រូវ​ស្លាប់​យប់​នេះ ហើយ​ត្រូវ​ឈរ​នៅ​ចំពោះ​ព្រះជាម្ចាស់ ហើយ​ប្រសិនបើ​ព្រះជាម្ចាស់​មាន​បន្ទូល​សួរ​ថា «ហេតុអ្វី​យើង​គួរ​តែ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ឯង​ចូល​នគរ​ស្ថានសួគ៌​របស់​យើង?» នោះ​គ្រីស្ទបរិស័ទ​នឹង​ឆ្លើយតប​វិញ​ថា «ទ្រង់​មិន​គួរ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ទូលបង្គំ​ចូល​ទេ ដ្បិត​ទូលបង្គំ​មាន​បាប ហើយ​ជំពាក់​បំណុល​ទ្រង់​ដែល​ទូលបង្គំ​មិន​អាច​សង​វិញ​បាន»។ ប៉ុន្តែ​គាត់​នឹង​មិន​ឈប់​និយាយ​ត្រឹម​នោះ​ទេ។ គាត់​នឹង​បន្ត​ទៀត​ថា «ប៉ុន្តែ ដោយសារ​សេចក្តី​មេត្តាករុណា​ និង​សេចក្តី​សន្យា​ដ៏​អស្ចារ្យ​របស់​ទ្រង់ ទូលបង្គំ​ពឹង​អាង​លើ​ព្រះ​លោហិត​របស់​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​ដែល​បាន​ខ្ចាយ​ជំនួស​ទូលបង្គំ ដោយ​បង់​លោះ​បាប​ទូលបង្គំ ហើយ​បាន​បំពេញ​នូវ​សេចក្តី​តម្រូវ​ដ៏​សុចរិត និង​បរិសុទ្ធ​របស់​ទ្រង់ ព្រមទាំង​បាន​ដក​សេចក្តី​ក្រោធ​របស់​ទ្រង់​ទាស់​នឹង​បាប​ទូលបង្គំ​ចេញ»។

យោងតាម​ ការ​ទូល​អង្វរ​ឲ្យ​ព្រះជាម្ចាស់​ប្រកាស​ថា គាត់​សុចរិត​ដោយសារ​ព្រះគ្រីស្ទ នោះ​មាន​ន័យ​ថា គាត់​គឺជា​ម្នាក់​ដែល​បាន​រក​ឃើញ​ដើមចម​នៃ​សេរីភាព​រួចពី​ទាសភាព​នៃ​ការ​បម្រើ​អំពើ​បាប។ ព្រះ​ក្លែងក្លាយ​មិន​ដែល​ស្កប់ស្កល់​នឹង​បុណ្យ​ដែល​មនុស្ស​ឧទិស្ទ​ឲ្យ​ឡើយ ប៉ុន្តែ​ព្រះជាម្ចាស់​​ស្កប់​ព្រះទ័យ​នឹង​អ្វី​ដែល​ព្រះគ្រីស្ទ​បាន​ធ្វើ នេះ​មានន័យ​ថា អ្នក​ដែល​ព្រះគ្រីស្ទ​បាន​ទិញ​ឲ្យ​រួច​ពី​ការ​ជំនុំជម្រះ គឺ​ពិតជា​មាន​សេរីភាព​ហើយ​ពេលនេះ។ នេះជាលើកដំបូងហើយ​ដែល​គ្រីស្ទបរិស័ទ​មាន​សេរីភាព ដើម្បី​នឹង​បដិសេធ​អំពើបាប។ ការ​បដិសេធ​នេះ​មិន​មែន​មានន័យ​ថា គាត់​យក​អំពើបាប​ណា​មួយ​ផ្សេងទៀត​មក​ដាក់​ជំនួស​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​មាន​ន័យ​ថា គាត់​យក​ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ​មក​ដាក់​ជំនួស​វិញ។ ហើយ​ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ​នឹង​ប្រទាន​ឲ្យ​គាត់​មាន​ចិត្ត​ចង់​បាន​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង​ការ​ដឹកនាំ​របស់​ទ្រង់​នៅក្នុង​ជីវិត។ លោក អ័ដាម បាន​ព្យាយាម​រុញ​ព្រះជាម្ចាស់​ចេញពី​បល្ល័ង្ក​ចិត្ត​របស់​គាត់ ហើយ​លើក​ខ្លួនឯង​ជា​ព្រះ​វិញ ប៉ុន្តែ​គ្រីស្ទបរិស័ទ​អរសប្បាយ​ដែល​ព្រះគ្រីស្ទ​គង់​លើ​បល្ល័ង្ក​ចិត្ត​របស់​គាត់។ គាត់​ពិចារណា​ពី​ជីវិត​នៃ​ការ​ចុះចូល​ដ៏​គ្រប់លក្ខណ៍​របស់​ព្រះយេស៊ូវ​ទៅ​នឹង​បំណង​ព្រះ​ហឫទ័យ និង​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះ​វរបិតា​ទ្រង់ ហើយ​គាត់​រក​វិធី​ធ្វើ​តាម ដើម្បី​ឲ្យ​គាត់​កាន់តែ​មាន​លក្ខណៈ​ដូចជា​ព្រះសង្គ្រោះ​របស់​គាត់​ថែម​ទៀត។
ចំណុច​ទីមួយ គ្រីស្ទបរិស័ទ​គឺ​ជា​ម្នាក់​ដែល​បាន​ជាមេត្រី​នឹង​ព្រះជាម្ចាស់​តាមរយៈ​ព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះគ្រីស្ទ​បាន​រំដោះ​គាត់​ចេញពី​សេចក្តី​ក្រោធ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ ហើយ​ឥឡូវ​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​រាប់​គាត់​ជា​សុចរិត​នៅ​ចំពោះ​ទ្រង់។ ទ្រង់​ត្រាស់​ហៅ​គាត់​ឲ្យ​រស់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​មួយ​ដែល​សុចរិត ហើយ​រស់នៅ​ដោយ​សង្ឃឹម​ថា ថ្ងៃ​មួយ​គាត់​នឹង​ចូល​ក្នុង​វត្តមាន​របស់​ទ្រង់​នៅ​នគរ​ស្ថានសួគ៌។

ប៉ុន្តែ វា​មិន​ទាន់​ចប់​ត្រឹម​ហ្នឹង​ទេ! ចំណុច​ទីពីរ ដោយសារតែ​គាត់​បាន​ជា​មេត្រី​ជាមួយនឹង​ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ​គាត់​ក៏​បាន​ជា​មេត្រី​ជាមួយនឹង​រាស្ត្រ​របស់​ទ្រង់​ផង​ដែរ។ តើ​លោកអ្នក​ចងចាំ​ពី​រឿង​ដំបូង​នៅក្នុង​ព្រះគម្ពីរ​បន្ទាប់ពី​ការ​ធ្លាក់​ក្នុង​អំពើបាប និង​ការ​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​បណ្តេញ​លោក អ័ដាម និង​នាង អេវ៉ា ចេញពី​សួនច្បារ​អេដែន​ដែរឬទេ? រឿង​ដែល​កើត​ឡើង​បន្ទាប់ពី​ការ​ធ្លាក់​ចុះ​នោះ គឺ​ជា​រឿង​ដែល​មនុស្ស​​ម្នាក់​បាន​សម្លាប់​មនុស្ស​ម្នាក់​ទៀត ពោល​គឺ​លោក កាអ៊ីន បាន​សម្លាប់​លោក អេបិល។ ប្រសិនបើ​ការ​ដែល​យើង​ព្យាយាម​រុញ​ព្រះជាម្ចាស់​ចេញពី​បល្ល័ង្ក​ចិត្ត ពិតជា​ការ​ដែល​ព្យាយាម​ដាក់​ខ្លួន​យើង​នៅ​លើ​បល្ល័ង្ក​នោះ នោះ​យើង​នឹង​មិន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត​យក​វា​ចេញពី​យើង​បាន​ឡើយ។ គឺ​យើង​មិន​ផ្តល់​ឱកាស​ឲ្យ​ទេ​សូម្បី​តែ​ម្តង។ ការ​ដែល​លោក អ័ដាម ផ្តាច់​មេត្រីភាព​ជាមួយនឹង​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​មនុស្ស​ផ្សេងៗ​ដាច់​មេត្រីភាព​នឹង​ព្រះជាម្ចាស់​ដែរ។ ការ​នេះ​បណ្ដាល​ឲ្យ​មនុស្ស​ម្នាក់ៗ​គិត​តែ​ពី​ខ្លួនឯង។

ដូច្នេះ វា​មិន​គួរ​ឲ្យ​មាន​ការ​ភ្ញាក់ផ្អើល​នោះ​ទេ​ ពេលដែល​ព្រះយេស៊ូវ​មាន​បន្ទូល​ថា «គ្រប់​ទាំង​គម្ពីរ​ក្រឹត្យវិន័យ និង​គម្ពីរ​ហោរា​មាន​ឫសគល់​ចេញពី​បទបញ្ញត្តិ​ទាំង​ពីរ​នេះ​ឯង»៖ ត្រូវ​ឲ្យ​ស្រឡាញ់​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង​ឲ្យ​អស់​អំពី​ចិត្ត អស់​អំពី​ព្រលឹង ហើយ​អស់​អំពី​គំនិត​ឯង និង​ត្រូវ​ឲ្យ​ស្រឡាញ់​អ្នក​ជិត​ខាង​ដូច​ខ្លួន​ឯង (សូម​អាន ម៉ាថាយ ២២:៣៤-៤០)។ បទបញ្ញត្តិ​ទាំងពីរ​ប្រការ​នេះ​ដើរ​ទន្ទឹម​គ្នា។ បញ្ញត្តិ​ទីមួយ​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​បញ្ញត្តិ​ទីពីរ ហើយ​បញ្ញត្តិ​ទីពីរ​ជា​ភស្តុតាង​បញ្ជាក់​ពី​បញ្ញត្តិ​ទីមួយ។

ដូច្នេះ តាមរយៈ​ព្រះគ្រីស្ទ ការ​ដែល​បាន​ជាមេត្រី​នឹង​ព្រះជាម្ចាស់​គឺ​មាន​ន័យ​ថា​ យើង​បាន​ជា​មេត្រី​នឹង​អ្នក​ឯទៀត​ដែល​បាន​ជាមេត្រី​នឹង​ព្រះជាម្ចាស់​ដែរ។ នៅក្នុង​កន្លះ​ជំពូក​ដំបូង​នៃ​កណ្ឌ​អេភេសូរ​ជំពូក២​លោក ប៉ុល បាន​ពណ៌នា​ពី​សេចក្តី​សង្គ្រោះ​ដ៏​អស្ចារ្យ​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​ប្រទាន​មក​ឲ្យ​យើង​តាមរយៈ​ព្រះគ្រីស្ទ​យេស៊ូវ។ បន្ទាប់មក គាត់​បាន​ពណ៌នា​ពី​អត្ថន័យ​នៃ​ទំនាក់ទំនង​រវាង​ពួក​សាសន៍​យូដា និង​ពួក​សាសន៍​ដទៃ និង​រវាង​អស់​អ្នក​ដែល​ជឿ​លើ​ព្រះគ្រីស្ទ​នៅក្នុង​កន្លះ​ជំពូក​ចុង​ក្រោយ​នៃ​កណ្ឌ​អេភេសូរ​ជំពូក២​ដដែល​នោះ។ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា៖

ដ្បិត​ទ្រង់​ជា​ស្ពាន​មេត្រី​នៃ​យើង​រាល់​គ្នា ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ទាំង​២​រួម​គ្នា​តែ​១ ហើយ​បាន​រុះ​ជញ្ជាំង​ដែល​ខ័ន​កណ្ដាល​ចេញ….ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​យក​ទាំង​២​មក បង្កើត​ជា​មនុស្ស​ថ្មី​តែ​១​ក្នុង​ព្រះអង្គ​ទ្រង់ ដោយ​តាំង​ជា​ស្ពាន​មេត្រី​ឲ្យ ហើយ​ឲ្យ​ទ្រង់​បាន​ផ្សះ​ផ្សា​ទាំង​២​នឹង​ព្រះ ក្នុង​រូប​កាយ​តែ​១ ដោយ​សារ​ឈើ​ឆ្កាង ព្រម​ទាំង​រំងាប់​សេចក្ដី​សំអប់​គ្នា ដោយ​ឈើ​ឆ្កាង​នោះ​ឯង។ (អេភេសូរ ២:១៤-១៦)

ដូច្នេះ អស់​អ្នក​ដែល​ជា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ គឺ​ជា «ជាតិ​តែ​១» និង​ជា «ពួក​បរិសុទ្ធ ជា​ពួក​ដំណាក់​ព្រះ» (អេភេសូរ ២:១៩)។ ព្រះជាម្ចាស់​បាន «ផ្គុំ» យើង​ភ្ជាប់​ជាមួយ​ព្រះគ្រីស្ទ​ឲ្យ​ទៅ​ជា «វិហារ​បរិសុទ្ធ» តែ​មួយ (អេភេសូរ ២:២១)។ ជំពូក​នេះ​មាន​ពាក្យ​ប្រៀបធៀប​ល្អៗ​ជា​ច្រើន​ដែល​យើង​អាច​លើកឡើង​មក​ពណ៌នា​បាន។

What-Is-A-Healthy-Church-Khmer-thumb

ដកស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅ «ពួកជំនុំ​ដែល​មាន​សុខភាព​ល្អ» និពន្ធដោយ៖ លោកគ្រូ ម៉ាក ដិវើរ រក្សាសិទ្ធិ​គ្រប់​យ៉ាង © ដោយ​លោកគ្រូ ចន ផាភ័រ ប្រើដោយការអនុញ្ញាត

តើអ្នកចូលចិត្តអត្ថបទនេះទេ?

មតិយោបល់

ឆ្លើយ​តប

អាសយដ្ឋាន​អ៊ីមែល​របស់​អ្នក​នឹង​មិន​ត្រូវ​ផ្សាយ​ទេ។ វាល​ដែល​ត្រូវ​ការ​ត្រូវ​បាន​គូស *

Loading…

0

ទី​ពឹង​ជ្រក

ត្រូវការ​ព្រះ​គុណ