ពិតណាស់ ព្រះទ្រង់រីករាយនៅក្នុងអង្គទ្រង់។ អាម៉ែន។ ហើយព្រះអង្គក៏សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យយើងបានរីករាយនៅក្នុងអង្គទ្រង់ដែរ។ អាម៉ែន។ ប្រសិនបើអ្នកចាប់ផ្ដើមអនុវត្តតាមអត្ថបទព្រះគម្ពីរនៅទីនេះ នោះអ្នកនឹងចាប់ផ្ដើមសួរសំណួរនេះជាមិនខាន៖ តើសេចក្តីអំណររបស់ព្រះត្រឡប់ក្លាយជាសេចក្តីអំណររបស់ខ្ញុំបានដោយរបៀបណា? នោះជាសំណួររបស់យើងនៅថ្ងៃនេះ—គឺជាសំណួរយ៉ាងល្អ—មកពីអ្នកស្តាប់ម្នាក់ឈ្មោះ សុធារ៉ា មកពីទីក្រុងភ្នំពេញ។
នាងបានសរសេរថា «សួស្តីលោកគ្រូ សូមអរគុណសម្រាប់សេចក្តីអធិប្បាយមួយនេះ»។ «សំណួររបស់ខ្ញុំសម្រាប់លោកគ្រូគឺទាក់ទងជាមួយនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងរបៀបដែលទ្រង់ភ្ជាប់ជាមួយសេចក្តីអំណររបស់យើង។ តើលោកគ្រូអាចជួយពន្យល់ខ្ញុំចេញពីព្រះគម្ពីរអំពីអង្គព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីអំណរដែលត្រូវបានចែករំលែកគ្នារវាងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាបានទេ? ខ្ញុំមិនអាចយល់ច្បាស់បាន ដោយមិនធ្វើឲ្យអង្គទ្រង់ក្លាយទៅជាកម្លាំង ឬជាលោហៈធាតុជំរុញណាមួយ។ ហើយថា តើដោយរបៀបណាដែលអង្គព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើឲ្យយើងមានបទពិសោធន៍នៃសេចក្តីអំណររបស់ព្រះនៅក្នុងយើង? មើលទៅវាហាក់បីដូចជាការពិតទាំងពីរនេះជាប់ទាក់ទងគ្នា គឺអង្គព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងសេចក្តីអំណរនៅក្នុងយើង។ ប៉ុន្តែ វាហាក់បីដូចជាមិនជាប់ទាក់ទងគ្នាសោះសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនៅមិនទាន់យល់ឡើយ។ សូមលោកគ្រូជួយពន្យល់អំពីចំណុចទាំងពីរនេះចេញពីព្រះគម្ពីរផង?»
ខ្ញុំគិតថា វាពិតជាសំខាន់ណាស់ក្នុងការដែលយើងព្យាយាមស្វែងយល់អំពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺត្រង់ថា យើងត្រូវយល់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវនៅក្នុងគំនិតរបស់យើងថា យើងកំពុងតែទាក់ទងជាមួយអង្គបុគ្គលមួយផ្សេងទៀត។ យើងត្រូវយល់ចំណុចនេះ ដើម្បីឲ្យអ្វីដែលមិនពិតប្រាកដលែងនៅជាមិនពិតប្រាកដទៀត៖ អង្គបុគ្គលម្នាក់ ព្រះមួយអង្គ អង្គបុគ្គលទីបីនៃព្រះត្រៃឯក។
រួមប្រកបជាមួយព្រះវិញ្ញាណ
ការពិតទៅ ថ្មីៗនេះខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង—សូម្បីតែមុនពេលដែលខ្ញុំបានឮសំណួរនេះ—អំពីរបៀបដែលព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យរីករាយក្នុងការប្រកបជាមួយនឹងអង្គបុគ្គលទាំងបីនៃព្រះត្រៃឯក មិនមែនគ្រាន់តែរួមប្រកបជាមួយព្រះនៅក្នុងរបៀបអរូបី ឬរបៀបទូទៅប៉ុណ្ណោះឡើយ ប៉ុន្តែការប្រកបជាមួយព្រះវរបិតា ការរួមប្រកបជាមួយព្រះរាជបុត្រា និងការរួមប្រកបជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ឧទាហរណ៍៖ កណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១:៩ បានចែងថា ព្រះទ្រង់ត្រាស់ហៅយើង «ឲ្យមានសេចក្តីប្រកបនឹងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់»។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១៣:១៤ សំដៅលើ «សេចក្តីរួបរួមគ្នានឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»។ កណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ១:៣ បានចែងថា «រីឯសេចក្តីប្រកបរបស់យើងខ្ញុំ នោះគឺប្រកបនឹងព្រះវរបិតា»។ ដូច្នេះ យើងទទួលបានការបង្រៀនឲ្យមានសេចក្តីប្រកប—ការរួមប្រកប ទំនាក់ទំនងផ្ទាល់—ជាមួយព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
សៀវភៅដែលខ្ញុំផ្តល់យោបល់ឲ្យអាន គឺសៀវភៅរបស់លោកគ្រូ ចន អូវិន (John Owen) «ការរួមប្រកបជាមួយព្រះត្រៃឯក» (“Communion with the Triune God”)។ ខ្ញុំគិតថា គ្មាននរណាម្នាក់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រក្រុមជំនុំដែលបានជួយមនុស្សយើងឲ្យយល់អំពីអត្ថន័យនៃការរួមប្រកបជាមួយអង្គបុគ្គលនីមួយៗនឹងព្រះត្រៃឯកដូចជាលោក ចន អូវិន ឡើយ។ ខ្ញុំសូមផ្តល់យោបល់ថា ទាំងអស់គ្នាគួរអានសៀវភៅ «ការរួមប្រកបជាមួយព្រះត្រៃឯក» ដែលនិពន្ធដោយលោក ចន អូវិន ចុះ។
ចំណុចនេះបញ្ជាក់ថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ឋគឺជាអង្គបុគ្គល—ជាអង្គបុគ្គលម្នាក់ដែលយើងអាចភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងបាន អាចនិយាយជាមួយបាន—នោះគឺជារបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីទ្រង់។ ទ្រង់មានបន្ទូលនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៤:២៦ ថា «ព្រះដ៏ជាជំនួយ គឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលព្រះវរបិតានឹងចាត់មក ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ ទ្រង់»—ត្រូវហើយ «ទ្រង់» ត្រង់នេះគឺជាភេទប្រុស មិនមែនគ្មានភេទនោះទេ (ដើម្បីយល់ស្របនឹងភេទនៃ «ភ្នូមា» “pneuma” ប្រែថា «ព្រះវិញ្ញាណ»)—«ទ្រង់នឹងបង្រៀនអ្នករាល់គ្នា ពីគ្រប់សេចក្តីទាំងអស់»។ ដូច្នេះ ព្រះវិញ្ញាណគឺពិតជាដាច់ដោយឡែកពីព្រះវរបិតា ពីព្រោះព្រះវរបិតាជាអង្គដែលចាត់ឲ្យទ្រង់មក ហើយនៅពេលទ្រង់បានយាងមកដល់ ទ្រង់គឺជាគ្រូបង្រៀន មិនមែនជាកម្លាំង ឬឧស្ម័នណាមួយនោះទេ។
សាវ័ក ប៉ុល បានលើកបន្តអំពីការពិតនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ថាពិតជាដាច់ដោយឡែកពីព្រះវរបិតាមែន ហើយទ្រង់ក៏ជាគ្រូបង្រៀនផ្ទាល់ខ្លួននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ២:១០, ១៣៖ «ព្រះវិញ្ញាណនៃទ្រង់ស្ទង់មើលគ្រប់ទាំងអស់…សេចក្តីជ្រាលជ្រៅនៃព្រះ»។ វាពិតជាប្រយោគមួយយ៉ាងអស្ចារ្យ។ «ព្រះវិញ្ញាណស្ទង់មើល… សេចក្តីជ្រាលជ្រៅនៃព្រះ…ហើយយើងនិយាយ [អ្វីៗអំពីព្រះ] ក្នុងពាក្យសម្ដី….ដែលព្រះវិញ្ញាណបង្រៀន»។ ដូច្នេះ សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានបង្រៀនដូចព្រះយេស៊ូវដែរ។ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកមក ហើយបន្តបង្រៀននូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀន។ ព្រះយេស៊ូវ និងសាវ័ក ប៉ុល បានបង្រៀនអំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថា មិនមែនគ្រាន់តែជាកម្លាំង ឬអំណាចធម្មតាឡើយ ប៉ុន្តែថាជាអង្គបុគ្គលដែលបានយាងមក ហើយបង្រៀន ព្រមទាំងគង់នៅក្នុងអ្នកជឿ ហើយទ្រង់ក៏ជាអង្គបុគ្គលដែលអាចមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ជាមួយយើងផងដែរ។
ព្រះវិញ្ញាណនៃវិញ្ញាណ?
សូមគិតពិចារណាអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ៤:២៤៖ «ឯព្រះ ទ្រង់ជាវិញ្ញាណ ហើយអ្នកណាដែលថ្វាយបង្គំទ្រង់ នោះត្រូវតែថ្វាយបង្គំ ដោយវិញ្ញាណ និងសេចក្តីពិតដែរ»។ នៅក្នុងន័យមួយទៀត យើងអាចនិយាយបានថា ព្រះទ្រង់មិនមែនជាសម្ភារៈទេ។ ព្រះអង្គមិនមានរូបរាងកាយ។ ព្រះអង្គទ្រង់ជាវិញ្ញាណ នេះមានន័យថា នៅពេលដែលយើងនិយាយថា ទ្រង់ជាម្នាក់ក្នុងចំណោមព្រះត្រៃឯកគឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ នោះគឺយើងកំពុងនិយាយថា ទ្រង់គឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃវិញ្ញាណមួយ។
តើនេះមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច? តើនេះមានន័យដូចម្ដេចក្នុងការនិយាយថា វិញ្ញាណមានវិញ្ញាណមួយ? យើងមិនមែននិយាយថា ទ្រង់គឺជារូបភាពនៃវិញ្ញាណ ឬជារស្មីចែងចាំងនៃវិញ្ញាណ ឬជាព្រះបន្ទូល ឬជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះវិញ្ញាណដែរ ដែលទាំងអស់នេះជាការពណ៌នាអំពីព្រះបុត្រាវិញ។ ដូច្នេះ តើយើងកំពុងតែនិយាយអំពីអ្វី នៅពេលដែលយើងសំដៅទៅកាន់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះ ដែលអង្គទ្រង់ផ្ទាល់គឺជាម្នាក់ក្នុងចំណោមព្រះត្រៃឯក?
លោក យ៉ូណាថាន់ អែដវ៉ដ (Jonathan Edwards)—ជាអ្នកដែលបានជួយខ្ញុំយ៉ាងច្រើន—គាត់បាននិយាយថា៖ «ពាក្យថា “វិញ្ញាណ” នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ នៅពេលដែលប្រើភ្ជាប់ទាក់ទងនឹងគំនិត…គឺជាការបញ្ចេញអាកប្បកិរិយា មានទំនោរ ឬអារម្មណ៍នៃគំនិត»។ ឧទាហរណ៍៖ កណ្ឌគម្ពីរ អេភេសូរ ៤:២៣ បានចែងថា «ហើយឲ្យគំនិតក្នុងចិត្តបានកែប្រែជាថ្មីឡើង» គឺសំដៅទៅកាន់អាកប្បកិរិយា ឬអារម្មណ៍នៃគំនិតរបស់យើង។ លោក អែដវ៉ដ បានបន្តលើកឡើងថា «ដូច្នេះ ខ្ញុំគិតថា នៅពេលដែលយើងអានអំពីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ដែលព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ទ្រង់ជាវិញ្ញាណ នោះយើងគួរតែត្រូវយល់ថា នេះគឺជាអាកប្បកិរិយា អារម្មណ៍ ឬជាសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះចិន្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់…ឥឡូវនេះ ការរួមបញ្ចូលគ្នានៃអាកប្បកិរិយា ឬអារម្មណ៍នៃព្រះគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ដ្បិតព្រះអង្គជាសេចក្តីស្រឡាញ់អស់កល្បជានិច្ច។ («កិច្ចការរបស់លោក យ៉ូណាថាន់ អែដវ៉ដ» “Works of Jonathan Edwards” ២១:១២២)។
នៅពេលដែលគាត់និយាយបែបនេះ យើងត្រូវតែប្រឆាំង—ដូចជាកញ្ញា សុធារ៉ា បានលើកឡើង—សេចក្តីល្បួងក្នុងការគិតថា សេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាកម្លាំងជំរុញ ឬអំណាចជាជាងមនុស្ស។ លោក អែដវ៉ដ មិនបានបដិសេធបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ នៅពេលដែលគាត់បាននិយាយអំពីទ្រង់ជាអារម្មណ៍ ឬអាកប្បកិរិយា ឬជាសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ។ គាត់គ្រាន់តែព្យាយាមដាក់ផ្នែកផ្សេងៗនៃព្រះគម្ពីរចូលគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ
ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមិនបានបើកមក ហើយប្រាប់យើងនៅក្នុងប្រយោគជាគោលលទ្ធិថា «ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាបុគ្គល» ឬ «បុគ្គលនេះជាតំណាងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះឡើយ»។ ព្រះគម្ពីរមិនបានលើកឡើងបែបនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រយោគផ្សេងៗនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានចង្អុលបង្ហាញនៅក្នុងទិសដៅនេះ។ តែលោកអ្នកត្រូវតែដាក់បំណែកផ្សេងៗនោះចូលគ្នា ដែលនេះមានន័យថាយើងត្រូវការមានការប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់—ត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នយ៉ាងខ្លាំង—ក្រែងយើងធ្លាក់ចេញពីផ្លូវ ហើយក្លាយជាអ្នកខុសឆ្គង។ ខ្ញុំគិតថា គ្រប់ទាំងការខិតខំប្រឹងប្រែងនៃភាពជាមនុស្សរបស់យើង—ឥឡូវនេះខ្ញុំចង់និយាយទូទៅអំពីលោក អែដវ៉ដ ឬក៏ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ឬអ្នកណាផ្សេងទៀត—ដើម្បីយល់អំពីទំនាក់ទំនងនៅក្នុងព្រះត្រៃឯក យើងត្រូវតែសារភាពថា ខ្លួនមើលតាមរយៈកញ្ចក់ស្រអាប់រហូតដល់ថ្ងៃដែលយើងស្គាល់ទ្រង់ដូចជាទ្រង់បានស្គាល់យើង (១កូរិនថូស ១៣:១២) នេះមានន័យថា «យើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នឲ្យមែនទែន»។
នេះគឺជាការចង្អុលបង្ហាញមួយទៀតទៅកាន់សំណួរដែលកញ្ញា សុធារ៉ា បានមានការព្រួយបារម្ភ។ កណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ៤:១២-១៣ ចង្អុលបង្ហាញអំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថាជាសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះនៅក្នុងយើង។ នេះជាអ្វីដែលអត្ថបទគម្ពីរបានចែង៖ «បើយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក នោះព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងយើង ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់បានពេញខ្នាតក្នុងយើងដែរ គឺយ៉ាងនោះឯងដែលយើងដឹងថា យើងនៅជាប់ក្នុងទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏គង់នៅក្នុងយើង ពីព្រោះទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណទ្រង់មកយើងរាល់គ្នា»។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើយើងដាក់ទាំងអស់បញ្ចូលគ្នា—ព្រះនៅក្នុងយើង សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នៅក្នុងយើង ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់នៅក្នុងយើង—នោះគ្រប់យ៉ាងមើលដូចជាចង្អុលបង្ហាញទៅកាន់ការពិតថា របៀបដែលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះនៅជាប់ក្នុងយើងគឺតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គ។ នោះគឺជាអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ និងអារម្មណ៍របស់ព្រះអង្គ។ នោះគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គក្នុងនាមជាបុគ្គល គឺបាននៅក្នុងយើងតាមរយៈបុគ្គលនៃអង្គព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
សេចក្តីអំណរដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ
អំណរគឺជាបំណែកដែលនៅសល់ដែលត្រូវដាក់បញ្ចូលសម្រាប់សំណួររបស់កញ្ញា សុធារ៉ា។ នេះគឺជាការដាក់បញ្ចូលបន្ទាប់ពីការសញ្ជឹងគិតថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះដែលកើតចេញពីភាពអស់កល្បជានិច្ចមិនមែនជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលត្រូវលះបង់រវាងព្រះវរបិតា និងព្រះបុត្រាឡើយ។ ទាំងពីរព្រះអង្គមានភាពស្រស់ស្អាតតាំងពីអស់កល្បជានិច្ចមក ស័ក្ដិសមចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាតាំងពីអស់កល្បជានិច្ច ដែលនេះមានន័យថា ព្រះអង្គមានការរីករាយចំពោះគ្នាអស់កល្បជានិច្ច។ នោះហើយជាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។
«នោះជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់អញ ជាទីពេញចិត្តអញ [យ៉ាងខ្លាំង] ណាស់»—នេះជាពាក្យរៀបរាងរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ «ជាទីពេញចិត្ត» (ម៉ាថាយ ៣:១៧)។ ការនិយាយថា សេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាសម្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមកគឺបង្កប់នៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណគឺជាការនិយាយថាព្រះវិញ្ញាណផ្ទាល់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពេញដោយអំណររបស់ព្រះ គឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏រីករាយនៅក្នុងអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ពីព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះតាំងពីអស់កល្ប គឺជាសេចក្តីរីករាយរបស់ព្រះអង្គតាំងពីអស់កល្ប។ នោះគឺជារបៀបដែលព្រះត្រៃឯកបានមានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នា។ ព្រះអង្គមិនមានការអាក់អន់ព្រះទ័យ ព្រះអង្គមិនចាំបាច់ជំនះនូវឧបសគ្គណាមួយ ដើម្បីមានអំណរចំពោះគ្នាឡើយ។
ដូច្នេះ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា «សេចក្តីអំណរដែលខ្ញុំប្រទានឲ្យអ្នករាល់គ្នា» ( យ៉ូហាន ១៥:១១) ឬនៅពេលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «ចូរឲ្យឯងប្រកបដោយសេចក្តីអំណររបស់ចៅហ្វាយឯងចុះ» (ម៉ាថាយ ២៥:២១) គឺព្រះអង្គកំពុងតែស្វាគមន៍យើងចូលទៅក្នុងបទពិសោធន៍ដ៏ពេញលេញនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះរាជបុត្រាសម្រាប់ព្រះវរបិតា។ ដូច្នេះ វាជាការត្រឹមត្រូវណាស់ក្នុងការនិយាយថា នេះគឺជាការមានបទពិសោធន៍នៃការពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ ដែលទ្រង់ផ្ទាល់គឺជាអង្គបុគ្គលជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយជាសេចក្តីអំណរនៃព្រះជាម្ចាស់។ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ថែស្សាឡូនិច ១:៦ អំពី «សេចក្តីអំណររបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» ដែលជាសេចក្តីអំណរដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប្រទានមកតាមរយៈអង្គទ្រង់ ដោយទ្រង់បានយាងមកគង់នៅក្នុងយើងដែលនោះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីអំណរនៃព្រះ។
ខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះជួយអោយក្មួយស្រី ព្រមទាំងយើងទាំងអស់គ្នា នៅពេលដែលយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយព្យាយាមយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការដាក់បំណែកផ្សេងៗនៃព្រះបន្ទូលដ៏ល្អប្រពៃរបស់ព្រះរួមបញ្ចូលគ្នា។
សំណួររបស់ខ្ញុំសម្រាប់លោកគ្រូគឺទាក់ទងជាមួយនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងរបៀបដែលទ្រង់ភ្ជាប់ជាមួយសេចក្តីអំណររបស់យើង។ តើលោកគ្រូអាចជួយពន្យល់ខ្ញុំចេញពីព្រះគម្ពីរអំពីអង្គព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីអំណរដែលត្រូវបានចែករំលែកគ្នារវាងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាបានទេ…
មតិយោបល់
Loading…