មានប្អូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ណូរ៉ា បានផ្ញើសារសួរយើងដូចតទៅ «ជម្រាបសួរលោកគ្រូ ខ្ញុំជាសិស្សថ្មីម្នាក់នៅសាកលវិទ្យាល័យមួយ ហើយខ្ញុំទើបតែចាប់ផ្ដើមមានទំនាក់ទំនងថ្មីៗ។ យើងទាំងពីរនាក់ជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ហើយយើងក៏ចង់ដាក់ព្រះអង្គនៅក្នុងចំណុចកណ្ដាលនៃទំនាក់ទំនងរបស់យើងដែរ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំយល់ថា ខ្ញុំធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងខ្ញុំនឹងមិត្តប្រុសរបស់ខ្ញុំ ក្លាយជារូបព្រះសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំពឹងផ្អែកលើមិត្តប្រុសរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ក្ដីសុខ ហើយខ្ញុំគិតអំពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងខ្លាំងជាងទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ តើខ្ញុំអាចជៀសឆ្ងាយពីការនេះបានដោយរបៀបណា? ហើយតើទំនាក់ទំនងនៃការឲ្យតម្លៃខ្លាំងពេកមានលក្ខណៈដូចម្ដេចសម្រាប់អ្នកដែលទើបតែមានទំនាក់ទំនងថ្មីៗ ដូចជាទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំនេះ?»
ល្អណាស់! ដែលពួកគាត់មានសេចក្ដីប្រាថ្នាដូចគ្នា ក្នុងការយកព្រះជាម្ចាស់ធ្វើជាចំណុចស្នូលក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់ខ្លួន។ សម្រាប់ខ្ញុំ វាហាក់បីដូចជា ណូរ៉ា មានរូបភាពដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងគំនិតរបស់គាត់រួចទៅហើយដែលថា តើការថ្វាយបង្គំរូបព្រះមានលក្ខណៈដូចម្ដេច ពីព្រោះគាត់គិតថា គាត់កំពុងតែនៅក្នុងទំនាក់ទំនងនោះ ហើយយ៉ាងហោចណាស់ក៏នៅក្នុងកម្រិតណាមួយដែរ។ ខ្ញុំគិតថា គាត់កំពុងតែព្យាយាមយ៉ាងស្មោះត្រង់នៅទីនេះ ប៉ុន្តែដួងចិត្តរបស់គាត់កំពុងតែប្រឆាំងនឹងការនេះ ដែលនោះជាសញ្ញាសម្គាល់ដ៏ល្អមួយ។
ខ្ញុំគិតថា វាអាចនឹងជាជំនួយបន្ថែមទៀតសម្រាប់ខ្ញុំចំពោះ ណូរ៉ា ក្នុងការពណ៌នាអំពីលក្ខណៈវិជ្ជមានមួយបែបទៀតទាក់ទងនិងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះនៅក្នុងទំនាក់ទំនងថ្មីៗ ដើម្បីឲ្យនាងបានដឹងថា ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះផ្ទុយពីការទាំងនេះ ហើយដើម្បីឲ្យនាងអាចនឹងដាក់កម្លាំងរបស់ខ្លួនមិនច្រើនពេកក្នុងការជៀសវាងលើអ្វីមួយ ដូចជាសង្វាតស្វែងរកអ្វីមួយផ្សេងទៀតឡើយ។ នេះគឺជារបៀបដែលខ្ញុំនឹងលើកឡើង។ សម្រាប់ខ្ញុំ ហាក់បីដូចជាយ៉ាងហោចណាស់ក៏មានបីចំណុចដែល ណូរ៉ា អាចគិតអំពីរបៀបរ៉ូមែនទិចថ្មីរបស់គាត់ទាក់ទងជាមួយនឹងទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។
ទី១ នាងអាចគិតអំពីវាបែបជាការប្រៀបធៀប។ តើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់នាងចំពោះមិត្តប្រុសមានកម្រិតយ៉ាងដូចម្ដេចទៅនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់នាងសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ? នាងដូចជាបានគិតក្នុងរបៀបនោះរួចហើយ។ ទី២ នាងអាចគិតអំពីទំនាក់ទំនងរបស់នាងចំពោះបុរសម្នាក់នេះថា ជាការបង្ហាញអំពីទំនាក់ទំនងរបស់នាងជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ ហើយទី៣ នាងអាចចាត់ទុកភាពរ៉ូមែនទិកថ្មីរបស់នាង ក្នុងរបៀបមួយដែលផ្ដល់ជាកម្លាំង ឬក៏ស្អាងទំនាក់ទំនងរបស់នាងជាមួយព្រះយេស៊ូវវិញ។ ដូច្នេះ សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំលើកឡើងនូវចំណុចទាំងបីនោះម្ដងមួយៗ ហើយចង្អុលបង្ហាញទៅកាន់បទគម្ពីរ និងរបៀបដែលនាងអាចគិតអំពីចំណុចទាំងនោះ។
១) ព្រះគម្ពីរមានលើកឡើងអំពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងថាជាការល្អ ឬបុគ្គលល្អដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមកដែលក្នុងរបៀបមួយហាក់បីដូចជារបស់ទាំងនោះមិនអាចប្រៀបធៀបជាមួយព្រះអង្គបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានលើកឡើងជាការប្រៀបធៀប។ នោះទាក់ទងទៅនឹងតម្លៃដែលគ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះយេស៊ូវ ជាតម្លៃដែលការផ្សេងៗ ឬក៏មនុស្សដទៃទៀតប្រៀបដូចជាគ្មានតម្លៃអ្វីទាល់តែសោះ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ៧៣:២៥-២៦ បានលើកឡើងថា «ឯនៅស្ថានសួគ៌ តើទូលបង្គំមានអ្នកឯណាក្រៅពីទ្រង់ ហើយនៅផែនដីទូលបង្គំប្រាថ្នាចង់បានតែទ្រង់ទេ»។ នាងស្រឡាញ់មិត្តប្រុសរបស់ខ្លួន។ «នៅផែនដីទូលបង្គំប្រាថ្នាចង់បានតែទ្រង់ទេ ឯសាច់ នឹងចិត្តទូលបង្គំ នោះនឹងសាបសូន្យទៅបាន ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់ជាទីពឹងនៃចិត្ត ហើយជាចំណែកមរដកនៃទូលបង្គំជាដរាបដែរ»។ ឬក៏នេះជារបៀបដែលសាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ៣:៨ «ហើយខ្ញុំក៏រាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ»—ក៏មានរួមបញ្ចូលទាំងមិត្តប្រុសដែរ—«ដោយព្រោះសេចក្ដីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ» វិញ។
ឥឡូវនេះ ដោយសារយើងដឹងចេញពីការផ្សេងៗដែលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរទំនុកតម្កើង និងពីសាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងដែលការល្អដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមក ដូចជាប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាដើម យើងឃើញថា ទាំងអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរទំនុកតម្កើង និងសាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងថាពួកគាត់រកបានអំណរដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ១៦:៣ និងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ៤:១ ហើយទាំងអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរទំនុកតម្កើង និងសាវ័ក ប៉ុល ក៏និយាយអំពីប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ថាជាអំណរដ៏អស្ចារ្យដល់ពួកគាត់ដែរ។ ដូច្នេះ ពួកគាត់មិនមែនគ្មានតម្លៃអ្វីសោះនោះទេ។ ពួកគាត់គឺជាអំណរដ៏អស្ចារ្យ។
ហើយយើងក៏បានដឹងចេញពីប្រយោគដែលថា ការបង្កើតរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺមិនបានរាប់ថាជាគ្មានតម្លៃ ឬគ្រាន់តែជាឱកាសក្នុងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះនោះទេ ប៉ុន្តែជាការល្បងលនូវភាពស្មោះត្រង់របស់យើង។ ហើយការល្បងលនោះគឺថា៖ តើយើងនៅតែអាចនិយាយជាមួយអ្នកដែលបានសរសេរព្រះគម្ពីរបានដែរឬទេដោយថា ទោះប្រសិនបើខ្ញុំបានបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់ក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែជាសេចក្ដីអំណរដ៏ល្មមរបស់ខ្ញុំដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដែរឬទេ? នោះគឺជាគំនិតប្រៀបធៀប។ ដូច្នេះ នាងអាចមើលឃើញទំនាក់ទំនងមួយនេះថាជាការប្រៀបធៀប ហើយនោះគឺជាការមួយដែលនាងមានបញ្ហាជាមួយ។ ដូច្នេះ ប្រហែលជាចំណុចពីរបន្ទាប់នេះនឹងជួយនាងក្នុងការគ្រប់គ្រងចំណុចមួយនោះបានប្រសើរជាងមុន។
២) ណូរ៉ា គួរតែបណ្ដុះទំនាក់ទំនងថ្មីនេះជាមួយបុរសថ្មីនេះ ថាជាការបង្ហាញអំពីទំនាក់ទំនងរបស់នាងជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ—ជារបៀបនៃការប្រព្រឹត្តចេញ ឬបង្ហាញទំនាក់ទំនងរបស់នាងជាមួយព្រះយេស៊ូវ មិនមែនគ្រាន់តែជាការគម្រាមកំហែងចំពោះទំនាក់ទំនងរបស់នាងជាមួយព្រះយេស៊ូវ ឬក៏ជាការប្រកួតប្រជែងជាមួយទំនាក់ទំនងនេះនោះទេ។ ឧទាហរណ៍៖ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក៥ បានពណ៌នាអំពីទំនាក់ទំនងអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និងស្ត្រីទុកដូចជារឿងល្ខោន ឬក៏ជារូបភាពដែលបង្ហាញអំពីទំនាក់ទំនងរវាងព្រះគ្រីស្ទ និងក្រុមជំនុំអញ្ចឹងដែរ។
ឥឡូវនេះ ការនោះបានផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងខ្លាំងក្នុងរបៀបដែលបុរស និងស្ត្រីគិតអំពីទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ។ វាមិនមែនគ្រាន់តែជារឿងអំពីពួកគេនោះទេ។ វាជាការបង្ហាញបុរសនោះអំពីទំនាក់ទំនងនៃសេចក្ដីតាំងសញ្ញារបស់ព្រះគ្រីស្ទចំពោះកូនក្រមុំ និងក្រុមជំនុំទ្រង់។ ហេតុដូច្នេះហើយ សេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងធំធេងដែលស្ត្រីមានចំពោះបុរស ឬក៏បុរសមានចំពោះស្ត្រីអាច និងគួរតែបញ្ចូលទៅក្នុងបទចម្រៀងនៃសាច់រឿងដ៏អស្ចារ្យមួយ ដើម្បីឲ្យកម្លាំងនៃអារម្មណ៍សម្រាប់បុគ្គលនោះ គឺមិនផ្ទុយគ្នាពីអារម្មណ៍ដែលមានសម្រាប់ព្រះយេស៊ូវឡើយ ប៉ុន្តែជាការបង្ហាញអារម្មណ៍សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវវិញ។
ដូច្នេះ នេះគឺជាគោលការណ៍ដែលសាវ័ក ប៉ុល បានកត់ចុះនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ កាឡាទី ៥:៦។ គាត់បានលើកឡើងថា «ពីព្រោះក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ដែលកាត់ស្បែកឬមិនកាត់ នោះមិនជាប្រយោជន៍អ្វីទេ មានប្រយោជន៍តែសេចក្ដីជំនឿ ដែលប្រព្រឹត្តដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ»។ និយាយម៉្យាងវិញទៀត សេចក្ដីជំនឿមិនកើតមានឡើងដោយឯងៗនៅឯខាងវិញ្ញាណនោះទេ។ សេចក្ដីជំនឿបង្ហាញខ្លួនឯងផ្ទាល់។ សេចក្ដីជំនឿបង្ហាញខ្លួនឯងផ្ទាល់តែម្ដង។ ហើយរបៀបនៃមូលដ្ឋានគ្រឹះដែលជំនឿសបញ្ជាក់ ឬក៏បង្ហាញខ្លួនផ្ទាល់នោះគឺនៅក្នុងផលផ្លែនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ «សេចក្ដីជំនឿ ដែលប្រព្រឹត្តដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ»។ ដូច្នេះ ណូរ៉ា គួរតែសួរខ្លួនឯងផ្ទាល់ថា៖ «ខណៈពេលដែលខ្ញុំស្រឡាញ់មិត្តប្រុសរបស់ខ្ញុំ តើការនោះគ្រាន់តែកំពុងប្រកួតប្រជែងជាមួយសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំក្នុងព្រះយេស៊ូវ ឬក៏វាជាការបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ?»។
៣) ដែលជាចំណុចចុងក្រោយ និងជារបៀបក្នុងការពិនិត្យមើលទំនាក់ទំនងរបស់នាងជាមួយនឹងបុរសនោះគឺ៖ តើទំនាក់ទំនងមួយនេះកំពុងតែផ្ដល់ជាកម្លាំង និងស្អាងសេចក្ដីជំនឿរបស់នាង និងបុរសនោះដែរឬទេ? ជាទូទៅ នៅពេលដែលព្រះគម្ពីរបានរៀបរាប់អំពីទំនាក់ទំនង គឺព្រះគម្ពីរប្រើប្រាស់គោលការណ៍មួយនេះ៖ «ត្រូវឲ្យធ្វើការទាំងអស់ សម្រាប់នឹងស្អាងចិត្តឡើង» (១កូរិនថូស ១៤:២៦)។ នោះគឺជាអត្ថន័យក្នុងការមានទំនាក់ទំនង។ ចូរឲ្យអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ជាការស្អាងចិត្តគ្នាឡើងចុះ។ ឧទាហរណ៍៖ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ៣:១៣ មានចែងថា «តែចូរកំឡាចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកជារាល់ថ្ងៃវិញ ក្នុងកាលដែលនៅតែហៅថា “ថ្ងៃនេះ” នៅឡើយ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាណាមួយមានចិត្តរឹងរូស ដោយសេចក្ដីបញ្ឆោតរបស់អំពើបាប»។ ដូច្នេះ គោលបំណងនៃទំនាក់ទំនងគឺថា វានឹងបំពេញសេចក្ដីជំនឿ និងបំពេញភាពបរិសុទ្ធ—បំពេញក្នុងការយកឈ្នះលើអំពើបាប។
សំណួរសម្រាប់ ណូរ៉ា គឺថា៖ តើទំនាក់ទំនងថ្មីនេះដំណើរការទៅមុខដែរឬទេ? តើវាមានឥទ្ធិពលក្នុងការស្អាងចិត្តខ្ញុំ និងបុរសនោះនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្លួនដែរឬទេ? តើពួកយើងបានទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ជាងមុនដែរឬទេ? តើពួកយើងបានស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ជាងមុនដែរឬទេ? តើជីវិតរបស់ពួកយើងត្រូវបានកត់សម្គាល់ក្នុងការប្រាថ្នាចង់បានភាពបរិសុទ្ធកាន់តែច្រើនឡើង ដោយសារតែអ្វីដែលយើងកំពុងតែស្វែងរកក្នុងគ្នាទៅវិញទៅមកដែរឬទេ? តើវាជាការជួយធ្វើឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទកាន់តែខ្លាំងជាងមុន ឬក៏ធ្វើឲ្យយើងកាន់តែខ្សោយជាងមុន?
ដូច្នេះ នេះគឺជាសេចក្ដីសង្ខេប។ ប្អូន ណូរ៉ា អើយ! ចូរដេញតាមទំនាក់ទំនងនៅក្នុងរបៀបបីនេះ៖ ទី១ ចូរដេញតាមវាថាជាការដែលល្អ ដែលនោះជាការប្រៀបធៀបទៅកាន់ការដ៏គ្មានដែនកំណត់គឺជាភាពគ្មានអ្វីៗទាំងអស់។ ទី២ ចូរដេញតាមវាទុកជាការបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿរបស់ប្អូននៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ មិនមែនជាការប្រកួតប្រជែងជាមួយសេចក្ដីជំនឿរបស់ប្អូននៅក្នុងព្រះយេស៊ូវនោះទេ។ ចូរស្វែងរករបៀបក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿរបស់ប្អូននៅក្នុងទំនាក់ទំនងមួយនេះ។ ទី៣ ចូរដេញតាមវានៅក្នុងអត្ថន័យមួយដែលធ្វើឲ្យយើងចម្រើនកម្លាំង និងស្អាងចិត្តគ្នានៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់ប្អូន និងជំនឿរបស់គាត់ មិនមែនធ្វើឲ្យកាន់តែខ្សោយនោះទេ។ ហើយប្រសិនបើប្អូនដឹងអំពីចំណុចទាំងបីនេះហើយ ខ្ញុំគិតថាព្រះអម្ចាស់កំពុងតែរក្សាប្អូនចេញពីការមានទំនាក់ទំនងក្នុងលក្ខណៈជាការថ្វាយបង្គំរូបព្រះចេញហើយ។
មតិយោបល់
Loading…