in ,

ការ​រស់​ឡើង​វិញ

Resurrection

បង​វណ្ណា​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ច្រើន ហើយ​មាន​ភាព​រីករាយ​ជា​មួយ​មិត្តភក្ដិ និង​គ្រួសារ​របស់​គាត់​ជា​ប្រចាំ។ ប៉ុន្តែ គាត់​មិន​បាន​ជឿ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទេ។ រី​ឯ​ប្អូន​សុជាតិ​វិញ​ គឺ​ជា​អ្នក​ក្រ ប៉ុន្តែ​គាត់​ជឿ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវ ហើយ​ពេល​ខ្លះ​គាត់​ទទួល​ការ​បៀតបៀន​ទៀត​ផង ពីព្រោះ​គាត់​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ។ តើ​អ្នក​ណា​មាន​ពរ​ច្រើន​ជាង? តើ​អ្នក​ចង់​ធ្វើ​ជា​អ្នក​ណា? ចម្លើយ​សម្រាប់​សំណួរ​នេះ​ពឹង​ផ្អែក​ទាំង​ស្រុង​ថា តើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​ការ​សុគត​វិញ​ឬ​យ៉ាង​ណា? ប្រ​សិន​បើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​វិញ​ទេ នោះ​បង​វណ្ណា​ស្ថិត​ក្នុង​លក្ខខ័ណ្ឌ​ប្រសើរ​ជាង​ប្អូន​សុជាតិ។ ប្រសិន​បើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ពិត​ជា​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​មែន នោះ​ប្អូន​សុជាតិ​ស្ថិត​ក្នុង​លក្ខខ័ណ្ឌ​ប្រសើរ​ជាងបង​វណ្ណា ​ពោល​គឺ​គាត់​មាន​ពរ​ច្រើន​ជាង។ ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​បានបំផ្លាស់​ប្រែ​គ្រប់​យ៉ាង​ទាំង​អស់ ដូច្នេះ​វា​មាន​សារៈ​សំខាន់​ក្នុង​ការ​សិក្សា​អំពី​អ្វី​ ដែល​ព្រះ​គម្ពីរ​បង្រៀន​ទាក់ទង​នឹង​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ។

ពេល​ខ្លះ​ខ្ញុំ​សួរ​ថា ប្រសិន​បើ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​មិន​បាន​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​ទេ តើ​អ្នក​នៅ​តែ​ទៅ​ក្រុម​ជំនុំ និង​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទៀត​ទេ? ប្រសិន​បើ​យើង​ដើរ​តាម​ព្រះ​គម្ពីរ​នោះ ចម្លើយ​របស់​យើង​គួរ​តែ «ទេ! ខ្ញុំ​នឹង​មិន​ទៅ​ក្រុម​ជំនុំ ឬ​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ​ឡើយ»។ សាវ័ក ប៉ុល បាន​សរសេរ​ថា ប្រសិន​បើ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​មិន​បាន​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​ទេ នោះ​ការ​អធិប្បាយ និង​ជំនឿ​របស់​យើង​ គឺ​ឥត​អំពើ​ហើយ (១កូរិនថូស ១៥:១៤) យើង​ជា​ស្មរ​បន្ទាល់​ក្លែង​ក្លាយ​ពី​ព្រះ​វិញ (១កូរិនថូស ១៥:១៥) យើង​នៅ​ក្នុង​អំពើ​បាប​នៅ​ឡើយ (១កូរិនថូស ១៥:១៧) ពួក​អ្នក​ស្លាប់​ទៅ​ហើយ​បាត់​បង់ (១កូរិនថូស ១៥:១៨) ហើយ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​វេទនា​លើស​ជាង​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ទៅ​ទៀត (១កូរិនថូស ១៥:១៩)។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​គ្រីស្ទ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញពិត​មែន! ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​គឺ​ជា​សេចក្តី​ពិត ហើយ​ជា​មូល​ដ្ឋាន​ដ៏​សំខាន់​ដែល​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ជឿ។ ដូច្នេះ វា​មាន​សារៈ​សំខាន់​ក្នុង​ការ​យល់​ដឹង​អំពី​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ។

ការ​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ

ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី​ទាំង​មូល ​ពឹង​ផ្អែក​លើ​សេចក្តី​ពិត ហើយ​នេះ​ជា​សេចក្តី​ពិត​ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្ត្រ។ នៅ​ថ្ងៃ​បុណ្យ​ទី៥០ សាវ័ក ពេត្រុស បាន​ពន្យល់​អំពី​ភាព​ចាំ​បាច់​នៃ​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ចេញ​ពី ទំនុក​តម្កើង ១៦ (សូម​អាន​បន្ថែម​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ កិច្ចការ ២:២៤–២៨)។ នៅ​ក្នុង​សេចក្តី​បង្រៀន​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ផ្ទាល់ ព្រះ​អង្គ​បាន​ទាយ​យ៉ាង​ច្បាស់​លាស់​ អំពី​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​របស់​ទ្រង់ (ម៉ាថាយ ២០:១៩; ម៉ាកុស ៩:៩; ១៤:២៨; លូកា ១៨:៣៣ និង​យ៉ូហាន ២:១៩–២២)។

អ្នក​និពន្ធ​កណ្ឌ​ដំណឹង​ល្អ​ទាំង​បួន បាន​ផ្តល់​ភស្តុតាង​បង្ហាញ​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ ហើយ​ពួក​សាវក​ដទៃ​ទៀត ​ក៏​ផ្តល់​ភស្តុតាង​នៅ​ក្នុង​សេចក្តី​បង្រៀន​ ជា​សាធារណៈ​របស់​ពួក​គេ​ផង​ដែរ។ ការ​បង្ហាញ​អង្គ​ទ្រង់​ឲ្យ​គេ​ឃើញ ​រហូត​ដល់​ទៅដប់​ដង​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ បន្ទាប់​ពី​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​មាន​កត់​ត្រា​ទុក​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី។ ការ​បង្ហាញ​អង្គ​ទ្រង់​ទាំង​នោះ​មាន​ដូច​ត​ទៅ៖

១) នៅ​ចំពោះ​នាង​ម៉ារា​ជា​អ្នក​ស្រុក ម៉ាក់ដាឡា នៅ​ឯ​ផ្នូរ​ម្នាក់​ឯង (យ៉ូហាន ២០:១១–១៨; ម៉ាកុស ១៦:៩–១១)។

២) នៅ​ចំពោះ​ពួក​ស្ត្រី «ម៉ារា ម្នាក់​ទៀត» និង​អ្នក​ដទៃ​ទៀត នៅ​ពេល​ពួកគេ​វិល​ត្រឡប់​មក​ពី​ផ្នូរ​វិញ (ម៉ាថាយ ២៨:១–១០)។

៣) នៅ​ចំពោះ​សាវ័ក ស៊ីម៉ូន–ពេត្រុស តែ​ម្នាក់​ឯង ​នៅ​ថ្ងៃដែលទ្រង់​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ (សូម​អាន​បន្ថែម​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ លូកា ២៤:៣៤ និង​១កូរិនថូស ១៥:៥)។

៤) នៅ​ចំពោះ​ពួក​សិស្ស​ពីរ​នាក់​នៅ​តាម​ផ្លូវ​ទៅ​ភូមិ អេម៉ោស នៅ​ថ្ងៃដែលទ្រង់​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ (លូកា ២៤:១៣–៣៥)។

៥) នៅ​ចំពោះ​ពួក​សិស្ស​ទាំង​ដប់នាក់ (ដែល​សាវ័ក ថូម៉ាស់ អវត្តមាន) និង​អ្នក​ដទៃ​ទៀត «នៅ​ជា​មួយ​ពួក​គេ» នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម ក្នុង​ល្ងាច​ថ្ងៃ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ (យ៉ូហាន ២០:១៩–២៤)។

៦) នៅ​ចំពោះ​ពួក​សិស្ស​ម្តង​ទៀត (ដែល​សាវ័ក ថូម៉ាស់ មាន​វត្តមាន) នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម (ម៉ាកុស ១៦:១៤–១៨; លូកា ២៤:៣៣–៤០; យ៉ូហាន ២០:២៦–២៨ សូម​អាន​បន្ថែម​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៥:៥)។

៧) នៅ​ចំពោះ​ពួក​សិស្ស​នៅ​ពេល​កំពុង​នេសាទ​នៅ​សមុទ្រ​កាលីឡេ (យ៉ូហាន ២១:១–២៣)។

៨) នៅ​ចំពោះ​ពួក​សិស្ស​ទាំង​ដប់​មួយ​នាក់ ហើយ​និង​បណ្ដាជន​ជាង​ប្រាំ​រយ​នាក់​ផ្សេង​ទៀត​នៅ​ស្រុក​កាលីឡេ (១កូរិនថូស ១៥:៦; ប្រៀប​ធៀប​ជា​មួយ​នឹង ម៉ាថាយ ២៨:១៦–២០)។

៩) នៅ​ចំពោះ​លោក យ៉ាកុប ប៉ុន្តែ​ព្រះ​គម្ពីរ​មិន​បង្រៀន​ថា នៅ​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​ណា​នោះ​ទេ (១កូរិនថូស ១៥:៧)។

១០) នៅ​ចំពោះ​ពួក​សាវ័ក​ភ្លាមៗ​មុន​ការ​លើក​ឡើង​ទៅ​ស្ថាន​សួគ៌។ ពួក​គាត់​រួម​ដំណើរ​ទ្រង់​ពី​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​ទៅ​ដល់​ភ្នំ​អូលីវ ហើយ​នៅ​ទី​នោះ​ពួក​គាត់​បាន​មើល​ឃើញ​ទ្រង់​ត្រូវ​បាន​លើក​ឡើង​ទៅ​ឯ​ស្ថាន​សួគ៌ «រហូត​ទាល់​តែ​ពពក​បាន​យក​ទ្រង់​ចេញ​បាត់​ពី​ភ្នែក​ពួក​គេ​ទៅ» (ម៉ាកុស ១៦:១៩; លូកា ២៤:៥០–៥២ និង​កិច្ចការ ១:៤–១០)។

នៅ​ក្នុង​ការ​បង្ហាញ​អង្គ​ទ្រង់​ទាំង​នេះ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​សន្ទនា​ជា​មួយ​ពួក​គេ​ដោយ​ផ្ទាល់ៗ។ ពួក​គេ​បាន​ប៉ះ​ទ្រង់ (ម៉ាថាយ ២៨:៩; លូកា ២៤:៣៩ និង​យ៉ូហាន ២០:២៧) ហើយ​ទ្រង់​បាន​សោយ​នំប៉័ង​ជា​មួយ​ពួក​គាត់ (លូកា ២៤:៤២, ៤៣ និង​យ៉ូហាន ២១:១២–១៤)។

១១) បន្ថែម​លើ​ការ​បង្ហាញ​អង្គ​ទ្រង់​ខាង​លើ មាន​ការ​លើក​ឡើង​នៃ​ការ​បើក​សម្ដែង​អង្គ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ទៅ​កាន់​សាវ័ក ប៉ុល នៅ​ឯ​ទីក្រុង​ដាម៉ាស ដែល​និយាយ​ថា វា​គឺ​ជា​ការ​បង្ហាញ​អង្គ​នៃ​ព្រះ​សង្គ្រោះ​ដែល​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ (កិច្ចការ ៩:៣–៩, ១៧ និង​១កូរិនថូស ៩:១; ១៥:៨)។

ការ​បំផ្លាស់​បំប្រែ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​អស់​អ្នក​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​លេច​មក​ឲ្យ​ឃើញ ​ក៏​បាន​ផ្តល់​ភស្តុតាង​ថា ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​មែន។ សត្រូវ​ម្នាក់​ដូច​ជា​សាវ័ក ប៉ុល ត្រូវ​បាន​បំផ្លាស់​បំប្រែ​ទៅ​ជា​សាវ័ក​ដ៏​ឆេះ​ឆួល​ម្នាក់ (កិច្ចការ ៩:១-២២ និង​១កូរិនថូស ១៥:១៨)។ អ្នក​នេសាទ​ដ៏​កំសាក​ម្នាក់ ​ដូច​ជា​ពេត្រុស ​បាន​បោះ​បង់​សំណាញ់​នេសាទ​របស់​ខ្លួន (យ៉ូហាន ២១) ហើយ​បាន​ត្រឡប់​ជា​ក្លាហាន​ធ្វើ​បន្ទាល់​អំពី​ព្រះ​យេស៊ូវ​វិញ។ អ្នក​មន្ទិល​សង្ស័យ​ដូច​ជា​សាវ័ក ថូម៉ាស (យ៉ូហាន ២០:២៤-២៨) បាន​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ជឿ​ដ៏​រឹង​មាំ​ម្នាក់។ ហើយ​អ្នក​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ភូមិ​អេម៉ោស​ដែល​នឿយ​ហត់ គាត់​ទាំង​ពីរ​នាក់​បាន​រក​ឃើញ​កម្លាំង​ថ្មី ដើម្បី​វិល​ត្រឡប់​មក​កាន់​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​វិញ ហើយ​ចែក​ចាយ​អំពី​ការ​ដែល​ពួក​គេ ​បាន​ជួប​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ (លូកា ២៤:១៣–៣៥)។ មនុស្ស​ទាំង​អស់​នេះ ​បាន​បាត់​បង់​ជីវិត​របស់​ពួក​គេ​ ដោយ​សារ​តែ​ពួក​គេ ​បាន​ប្រកាស​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​មែន។ ប្រ​សិន​បើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​ទេ នោះ​ពួក​សិស្ស​នឹង​មិន​ហ៊ាន​លះបង់​ជីវិត​របស់​ពួក​គាត់ ដើម្បី​ប្រកាស​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​ឡើយ។

ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​ត្រូវ​បាន​ចាត់​ជា​សកម្ម​ភាព ទី១ របស់​ព្រះ​ដ៏​ជា​ព្រះ​វរបិតា (ទំនុកតម្កើង ១៦:១០; កិច្ចការ ២:២៤; ៣:១៥; រ៉ូម ៨:១១; អេភេសូរ ១:២០; កូឡូស ២:១២ និង​ហេព្រើរ ១៣:២០។ ទី២ របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ទ្រង់​ផ្ទាល់ (យ៉ូហាន ២:១៩; ១០:១៨) ហើយ​និង​ទី៣ របស់​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ (១ពេត្រុស ៣:១៨)។

ការ​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ ​គឺ​ជា​ទី​បន្ទាល់​ជា​សាធារណៈ​មួយ​ថា ទ្រង់​គឺ​ជា​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ ដូច​ដែល​ទ្រង់​បាន​អះអាង ហើយ​ក៏​ជា​ភស្តុតាង​មួយ​នៃ​ការ​ដែល​ព្រះ​វរបិតា​ទទួល​យក​យញ្ញបូជា​របស់​ទ្រង់ ​នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង ដើម្បី​ប្រោស​លោះ​យើង​ដែរ។ វា​គឺ​ជា​ជ័យ​ជំនះ​លើ​សេចក្តី​ស្លាប់ ​និង​ផ្នូរ​សម្រាប់​អ្នក​ដើរ​តាម​ទ្រង់​គ្រប់ៗ​រូប។

ដូច្នេះ ប្រសិន​បើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​ពី​សុគត​មក​វិញ​មែន នោះ​ដំណឹង​ល្អ​គឺ​ពិត​ប្រាកដ។ ហើយ​ប្រសិន​បើ​ទ្រង់​មិន​បាន​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ទេ នោះ​ដំណឹង​ល្អ​គឺ​ក្លែង​ក្លាយ។ យើង​បាន​រាប់​ជា​សុចរិត​ដោយ​ការ​ស្តាប់​បង្គាប់​របស់​ទ្រង់​រហូត​ដល់​ការ​សុគត ដូច្នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ (រ៉ូម ៤:២៥)។ ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ទ្រង់ ​គឺ​ជា​ភស្តុតាង​ស​បញ្ជាក់​ថា ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ការ​ធួន​នឹង​បាប​យ៉ាង​ពេញ​លេញ​សម្រាប់​អំពើ​បាប​របស់​យើង។ យញ្ញ​បូជា​របស់​ទ្រង់​ត្រូវ​បាន​ទទួល​យក​ជា​ការ​ស្កប់​ព្រះ​ទ័យ​ចំពោះ​សេចក្ដី​យុត្តិធម៌​របស់​ព្រះ ហើយ​លោហិត​របស់​ទ្រង់ ​គឺ​ជា​ថ្លៃ​លោះ​សម្រាប់​មនុស្ស​មាន​បាប។ ការ​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ គឺ​ជា​ការ​ធានា​ថា អ្នក​ជឿ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទាំង​អស់​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ​ផង​ដែរ (រ៉ូម ៨:១១; ១កូរិនថូស ៦:១៤; ១៥:៤៧-៤៩; ភីលីព ៣:២១ និង​១យ៉ូហាន ៣:២)។ ដោយ​ព្រោះ​ទ្រង់​រស់ យើង​ក៏​នឹង​រស់​ផង​ដែរ!

ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​ស​បញ្ជាក់​ថា ការ​អះអាង​ទាំង​អស់​របស់​ទ្រង់​គឺ​ពិត​ប្រាកដ ដូច​ជា​ការ​អះអាង​ថា ទ្រង់​គឺ​ជា​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ (យ៉ូហាន ២:១៩; ១០:១៧)។ ប្រសិន​បើ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​មិន​បាន​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​ទេ នោះ​រឿង​ទាំង​មូល​អំពី​សេចក្តី​ប្រោស​លោះ​ គឺ​ជា​ការ​បរាជ័យ ហើយ​ទំនាយ និង​សេចក្តី​សន្យា​ទាំង​អស់​អំពី​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​ គឺ​ក្លែង​ក្លាយ។ «ប៉ុន្តែ​ឥឡូវ​នេះ​ ព្រះ​គ្រីស្ទ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​ហើយ ហើយ​ត្រឡប់​ជា​ផល​ផ្លែ​ដំបូង​នៃ​អស់​អ្នក​ដែល​បាន​ដេក​លក់»។ ដូច្នេះ ព្រះ​គម្ពីរ​មាន​ភាព​ពិត​ប្រាកដ ​ចាប់​ពី​កណ្ឌ​គម្ពីរ​លោកុប្បត្ដិ​ដល់​កណ្ឌ​គម្ពីរ​វិវរណៈ។ នគរ​នៃ​សេចក្តី​ងងឹត​ត្រូវ​បាន​ផ្តួល​រំលំ​ហើយ សាតាំង​បាន​ធ្លាក់​ពី​ស្ថាន​សួគ៌​ដូច​ជា​ផ្លេក​បន្ទោរ សេចក្ដី​ពិត​បាន​ឈ្នះ​លើ​សេចក្ដី​កុហក សេចក្ដី​ល្អ​បាន​ឈ្នះ​លើ​សេចក្ដី​អាក្រក់ សុភមង្គល​បាន​ឈ្នះ​លើ​សេចក្តី​ទុក្ខ​សោក​ជា​រៀង​រហូត។ ដូច្នេះ មនុស្ស​ភ័យ​ខ្លាច​វិញ្ញាណ និង​ខ្មោច ប៉ុន្តែ​សត្រូវ​ពិត​ប្រាកដ​របស់​យើង​គឺ​ជា​សាតាំង និង​សេចក្តី​ស្លាប់​វិញ​ទេ។ យើង​គួរ​តែ​កោត​ខ្លាច​ព្រះ ពីព្រោះ​ទ្រង់​មាន​អំណាច​បំផ្លាញ​យើង ដោយ​ព្រោះ​អំពើ​បាប​របស់​យើង។ ដំណឹង​ល្អ​គឺ​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​យក​ឈ្នះ​សាតាំង និង​សេចក្តី​ស្លាប់​ហើយ ហើយ​បាន​យក​សេចក្តី​ក្រោធ​របស់​ព្រះ​ដែល​ប្រឆាំង​នឹង​អំពើ​បាប​របស់​យើង​ចេញ ដែល​ទ្រង់​ធ្វើ​គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់​នេះ​តាម​រយៈ​ការ​សុគត និង​ការ​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​របស់​ទ្រង់។

ពួក​សង្ឃរាជ និង​ពួក​ចាស់​ទុំ​ដែល​បាន​បដិសេធ​ព្រះ​យេស៊ូវ ​បាន​បង្កើត​ការ​អះអាង​ក្លែង​ក្លាយ​ប្រឆាំង​នឹង​ទ្រង់ នៅ​ពេល​ទ្រង់​នៅ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​នៅ​ឡើយ ហើយ​ក៏​ផ្សព្វផ្សាយ​រឿង​កុហក​អំពី​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ ​របស់​ទ្រង់​ផង​ដែរ។ ពួក​គេ​បាន​ឲ្យ​សំណូក​ដល់​ពួក​ទាហាន​រ៉ូម៉ាំង (ម៉ាថាយ ២៨:១២–១៤) ដើម្បី​ផ្សព្វផ្សាយ​ថា «ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់​ បាន​មក​នៅ​ពេល​យប់ ហើយ​បាន​លួច​យក​ទ្រង់​បាត់​ទៅ នៅ​ពេល​ពួក​យើង​បាន​ដេក​លក់»។ ប៉ុន្តែ រឿង​ក្លែងក្លាយ​របស់​ពួក​គេ ​មិន​ពន្យល់​អំពី​ការ​បង្ហាញ​អង្គ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ បន្ទាប់​ពី​ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​ឡើយ។ លើស​ពី​នេះ​ទៅ​ទៀត សំពត់​ក្នុង​ផ្នូរ​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ត្រូវ​បាន​បញ្ចុះ​ ក៏​ត្រូវ​បាន​រក​ឃើញ​ដោយ​មាន​សណ្ដាប់​ធ្នាប់​យ៉ាង​ល្អ ដែល​ជា​ភស្តុតាង​បន្ថែម​ទៀត​ថា «សាក​សព​របស់​ទ្រង់​មិន​ត្រូវ​បាន​គេ​លួច​ នៅ​ពេល​ពួក​ទាហាន​បាន​ដេក​លក់​នោះ​ឡើយ»។ គេ​ច្រើន​តែង​ដឹង​ថា ចោរ​លួច​ផ្នូរ​ តែង​តែ​លួច​យក «សំពត់» ហើយ​ទុក​សាក​សព​ចោល ប៉ុន្តែ​មិន​មាន​ចោរ​ណា​លួច​យក​សាក​សព ហើយ​ទុក​សំពត់​ចោល​នោះ​ទេ ជា​ពិសេស​នៅ​សម័យ​នោះ ​សំពត់​នោះ​ជា «សំពត់​ទេស​ឯក» ហើយ​ថ្មី (ម៉ាកុស ១៥:៤៦)។ ចោរ​គ្រប់​គ្នា​នឹង​ជ្រើស​រើស​សែង​សាក​សព​ដែល​មាន​សំពត់ ជា​ជាង​សាក​សព​ដែល​អាក្រាត។ លើស​ពី​នេះ​ទៅ​ទៀត តើ​ចោរ​ប្រភេទ​អ្វី​ដែល​មាន​ពេល​យក​សាក​សព​ចេញ​ពី​សំពត់ បន្ទាប់​មក​បត់​សំពត់​វិញ​យ៉ាង​ស្អាត​នោះ?

ការ​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​មនុស្ស​ស្លាប់

ព្រះ​គម្ពីរ​ក៏​បាន​បង្រៀន​ផង​ដែរ​ថា នឹង​មាន​ការ​រស់​ឡើង​វិញ​នៃ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​នៅ​ពេល​គ្រា​អនាគត ទាំង​អ្នក​សុចរិត និង​អ្នក​ទុច្ចរិត​ក្នុង​ពេល​តែ​មួយ (ដានីយ៉ែល ១២:២; យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩; រ៉ូម ២:៦–១៦ និង​២ថែស្សាឡូនីច ១:៦–១០)។ រូប​កាយ​ដែល​រស់​ឡើង​វិញ​ នឹង​ខុស​ពី​រូប​កាយ​ដែល​ដេក​ក្នុង​ផ្នូរ (១កូរិនថូស ១៥:៥៣, ៥៤ និង​ភីលីព ៣:២១) ប៉ុន្តែ អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​រូប​កាយ ​នឹង​ត្រូវ​បាន​រក្សា​ទុក​ឲ្យ​នៅ​ដដែល។ វា​នៅ​តែ​ជា​រូប​កាយ​តែ​មួយ (១កូរិនថូស ១៥:៤២–៤៤) ដែល​រស់​ឡើង​វិញ​ម្តង​ទៀង ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​បាន​បំផ្លាស់​បំប្រែ។

រី​ឯ​លក្ខណៈ​របស់​រូប​កាយ​ដែល​រស់​ឡើង​វិញ ទី១ វា​នឹង​ជា​រូប​កាយ​ខាង​វិញ្ញាណ (១កូរិនថូស ១៥:៤៤) ជា​រូប​កាយ​ដែល​មាន​លក្ខខ័ណ្ឌ​សមរម្យ​នឹង​សណ្ឋាន​របស់​ស្ថាន​សួគ៌​ ទី២ មាន​សិរីល្អ មិន​ពុក​រលួយ​ និង​មាន​អំណាច (១កូរិនថូស ១៥:៥៤) ទី៣ ដូច​ជា​រូប​កាយ​ឧត្តម​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ (ភីលីព ៣:២១) និង​ទី៤ មិន​ចេះ​ស្លាប់ (វិវរណៈ ២១:៤)។

ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ ធានា និង​សបញ្ជាក់​អំពី​ការ​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​រាស្ត្រ​ទ្រង់

ទី១ ពីព្រោះ​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ទ្រង់ ​ធានា​ និង​ធ្វើ​ឲ្យ​អំណាច​ប្រោស​លោះ​របស់​ទ្រង់ ​បាន​ពេញ​លេញ ហើយ​សេចក្តី​ប្រោស​លោះ​របស់​យើង ​រួម​បញ្ចូល​ទាំង​សេចក្តី​ប្រោស​លោះ​ខាង​រូប​កាយ​របស់​យើង​ផង​ដែរ (រ៉ូម ៨:២៣)។ ទី២ ពីព្រោះ​យើង​រួម​ជា​មួយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ (រ៉ូម ៦:៥; ១កូរិនថូស ១៥:២១, ២២ និង​១ថែស្សាឡូនីច ៤:១៤)។ ទី៣ ដោយ​ព្រោះ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​របស់​ទ្រង់ ​ដែល​គង់​នៅ​ក្នុង​យើង ​ធ្វើ​ឲ្យ​រូប​កាយ​របស់​យើង​ក្លាយ​ជា​អវយវៈ​របស់​ទ្រង់ (១កូរិនថូស ៦:១៥ និង​រ៉ូម ៨:១១)។ ទី៤ ដោយ​ព្រោះ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ គឺ​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់​នៃ​ទាំង​មនុស្ស​រស់​និង​មនុស្ស​ស្លាប់ (រ៉ូម ១៤:៩)។ ការ​រួម​គ្នា​របស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​គ្រីស្ទ​មួយ​នេះ ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ការ​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​អ្នក​ជឿ​ស្រដៀង​គ្នា​ទៅ​នឹង (ហើយ​ជា​លទ្ធផល​នៃ) ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ផង​ដែរ (១កូរិនថូស ១៥:៤៩; ភីលីព ៣:២១ និង​១យ៉ូហាន ៣:២)។

ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ គឺ​ជា​មូល​ដ្ឋាន​គ្រឹះ​នៃ​ការ​ធ្វើ​បន្ទាល់ និង​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​ព្រះ ពីព្រោះ​ព្រះ​អម្ចាស់​ដ៏​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់ ​ត្រូវ​បាន​គេ​ឃើញ និង​បាន​ពាល់ (១យ៉ូហាន ១:១-៤)។ ព្រះ​គ្រីស្ទ​ដែល​ត្រូវ​បាន​តម្កើង​ឡើង ដែល​គង់​នៅ​ខាង​ស្តាំ​ព្រះ​ហស្ត​ព្រះ​ជាម្ចាស់ គឺ​ជា​គន្លឹះ​ដើម្បី​យល់​អំពី​ការ​ហៅ​ឲ្យ​មាន​ការ​អត់​ធ្មត់​នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​ហេព្រើរ ១:៣; ៨:១។

មនុស្ស​ផ្សេងៗ​ទៀត​ដែល​បាន​រស់​ពី​ស្លាប់​ឡើង​វិញ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ

មាន​កំណត់​ត្រា​អំពី​មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​ត្រូវ​បាន​រស់​ពី​ស្លាប់​វិញ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ប៉ុន្តែ​ការ​រស់​ឡើង​វិញ​ទាំង​នេះ​ខុស​គ្នា​ពី​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ។ ឧទាហរណ៍ ទី១ ហោរា អេលីយ៉ា​បាន​ប្រោស​ក្មេង​ប្រុស​ម្នាក់​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ (១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៧:៨-២៤)។ ទី២ ហោរា អេលីសេ​បាន​ប្រោស​កូនប្រុស​របស់​ស្ត្រី​ដែល​នៅ​ក្រុង​ស៊ូណែម​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ (២ពង្សាតាក្សត្រ ៤:១៨-៣៧)។ ទី៣ និងទី៤ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រោស​ទាំង កូនស្រី​របស់​លោក យ៉ៃរ៉ុស (ម៉ាកុស ៥:៣៥-៤៣) លោក ឡាសា ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ (យ៉ូហាន ១១:១៧-៤៤)។ ទី៥ សាវ័ក ពេត្រុស​បាន​ប្រោស​នាងដូកាស​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ (កិច្ចការ ៩:៣៦-៤២) ហើយ​ទី៦ សាវ័ក ប៉ុល​បាន​ប្រោស​លោក អ៊ើទីកុស ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ (កិច្ច​ការ ២០:៩-១២)។ ទោះ​យ៉ាង​ណា​ក្ដី ក៏​មនុស្ស​ទាំង​នេះ​បាន​ស្លាប់​ទៅ​វិញ​ម្តង​ទៀត ប៉ុន្តែ​ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​បាន​សុគត​ទៅ​វិញ​ឡើយ។ លើស​ពី​នេះ​ទៅ​ទៀត ការ​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ពួក​គេ​មិន​មែន​ជា​ភស្តុតាង​អំពី​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​ពួក​គេ​ផ្ទាល់​ទេ ឬ​ថា​ការ​ស្លាប់​របស់​ពួក​គេ​គឺ​ជា​យញ្ញ​បូជា​ដែល​ព្រះ​បាន​ទទួល​សម្រាប់​អំពើ​បាប​របស់​យើង​នោះ​ឡើយ។ ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ ស​បញ្ជាក់​ថា ទ្រង់​គឺ​ជា​ព្រះ​រាជបុត្រា​នៃ​ព្រះ ហើយ​ការ​សុគត​របស់​ទ្រង់​ គឺ​ជា​យញ្ញ​បូជា​ដែល​ព្រះ​ទទួល​យក​សម្រាប់​អំពើ​បាប​របស់​យើង ហើយ​ធានា​អំពី​ជីវិត​ដ៏​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​របស់​យើង​ផង​ដែរ។ រឿង​អំពី​មនុស្ស​ទាំង​នេះ​ដែល​ត្រូវ​បាន​ប្រោស​ឲ្យ​រស់​ពី​ស្លាប់​ឡើង​វិញ​បង្ហាញ​ពី​អំណាច​របស់​ព្រះ​លើ​សេចក្តី​ស្លាប់ ហើយ​ចង្អុល​ទៅ​កាន់​ការ​រស់​ឡើង​វិញ​ជា​ចុង​ក្រោយ​របស់​មនុស្ស​ទាំង​អស់ ដើម្បី​ទទួល​ទណ្ឌកម្ម ឬ​រង្វាន់ (យ៉ូហាន ៥:២៩ ប្រៀប​ធៀប​ជា​មួយ​នឹង​កណ្ឌ​គម្ពីរ វិវរណៈ ២០:៥, ៦)។

ការ​រស់​ឡើង​វិញ និង​ជំនឿ​ផ្សេងៗ

វប្បធម៌​ជា​ច្រើន​បាន​ជឿ​ថា រូប​កាយ​ដាច់​ចេញ​ពី​ព្រលឹង គឺ​ជា​រូប​កាយ​ពុក​រលួយ​ហើយ ប៉ុន្តែ​ព្រលឹង​សំខាន់​ជាង​ហើយ​បន្ត​រស់​នៅ ពោល​គឺ​មិន​វិនាស​ឡើយ។ គេ​ចាត់​ទុក​រូប​កាយ​ជា​សំលៀក​បំពាក់​ខាង​ក្រៅ​ដែល​អាច​បោះ​ចោល​បាន ប៉ុន្តែ​ព្រលឹង​មាន​លក្ខណៈ​មិន​វិនាស ហើយ​ជាប់​នៅ​ពី​សម័យ​មួយ​ទៅ​សម័យ​មួយ​ទៀត។ នេះ​គឺ​ជា​អ្វី​ដែល​ជន​ជាតិ​ក្រិក​បាន​គិត​នៅ​សម័យ​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី ដែល​ជួយ​ពន្យល់​អំពី​ប្រតិកម្ម​របស់​ពួក​គេ​ចំពោះ​សេចក្តី​បង្រៀន​របស់​សាវ័ក ប៉ុល អំពី​ការ​រស់​ឡើង​វិញ (កិច្ចការ ១៧:១៦-៣២)។ ទស្សនៈ​វិល​ជុំ​មួយ​នេះ ​បាន​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​បង្កើត​ទស្សនៈ​អំពី​ការ​ចាប់​កំណើត​ជា​ថ្មី ​នៃ​ព្រលឹង​ពី​រូប​កាយ​មួយ​ទៅ​រូប​កាយ​មួយ​ទៀត។ ជំនឿ​ទាំង​នេះ​មិន​ជឿ​ថា មាន​ការ​រស់​ឡើង​វិញ​ខាង​រូប​កាយ​នោះ​ទេ ពីព្រោះ​យើង​ចង់​គេច​ចេញ​ពី​រូប​កាយ។ ដូច្នេះ ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ បង្ហាញ​ពី​ភាព​ខុស​គ្នា​យ៉ាង​ខ្លាំង​ទាក់ទង​ជំនឿ​ទាំង​នេះ ពីព្រោះ​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​ខាង​ឯ​រូប​កាយ ដែល​បង្ហាញ​ថា យើង​នឹង​មិន​អាច​គេច​ចេញ​ពី​រូប​កាយ​របស់​យើង​បាន​ឡើយ ប៉ុន្តែ​អស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ នឹង​មាន​រូប​កាយ​ថ្មី​មួយ​ដែល​បាន​បំផ្លាស់​បំប្រែ។

ការ​អនុវត្ត

ដោយ​សារ​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​វិញ នោះ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ទុក​ចិត្ត​ទ្រង់​ អាច​ដឹង​ប្រាកដ​ច្បាស់​ថា ពួក​គេ​ទទួល​បាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច។ លើស​ពី​នេះ​ទៅ​ទៀត ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទស្សនៈ​របស់​យើង​អំពី​ជីវិត​បច្ចុប្បន្ន​របស់​យើង​ទាំង​ស្រុង។ ឧទាហរណ៍៖ ព្រះ​យេស៊ូវ​បង្រៀន​ថា «កុំ​ឲ្យ​ប្រមូល​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ទុក​សម្រាប់​ខ្លួន​នៅ​ផែន​ដី​ជា​កន្លែង​ដែល​មាន​កន្លាត និង​ច្រែះ​ស៊ី​បំផ្លាញ ហើយ​ចោរ​ទំលុះ​ប្លន់​នោះ​ឡើយ ត្រូវ​ប្រមូល​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ទុក​សម្រាប់​ខ្លួន​នៅ​ឯ​ស្ថាន​សួគ៌​វិញ ដែល​ជា​កន្លែង​គ្មាន​កន្លាត ឬ​ច្រែះ​ស៊ី​បំផ្លាញ​ឡើយ ក៏​គ្មាន​ចោរ​ទំលុះ ឬ​ប្លន់​ផង» (ម៉ាថាយ ៦:១៩–២០)។ ប្រសិន​បើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​បាន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​វិញ​ទេ នោះ​យើង​គួរ​តែ​ព្រងើយ​កន្តើយ​ចំពោះ​សេចក្តី​បង្រៀន​មួយ​នេះ ប៉ុន្តែ​ដោយ​សារ​ព្រះ​អង្គ​បាន​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​សុគត​វិញ នោះ​យើង​ល្ងីល្ងើ​ហើយ​ដែល​ខំ​ប្រមូល​ទុក​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​នៅ​ផែនដី ជា​ជាង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​នោះ។ ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​បង្ហាញ​ថា នឹង​មាន​ថ្ងៃ​ជំនុំ​ជម្រះ​មក​ដល់ ហើយ​យើង​ត្រូវ​តែ​ចំណាយ​ពេល​វេលា​ឥឡូវ​នេះ​របស់​យើង ដើម្បី​ត្រៀម​ខ្លួន​ជា​ស្រេច​សម្រាប់​ថ្ងៃ​នោះ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-២៥:៤៦)។

ប្រសិន​បើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​បាន​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​សុគត​វិញ​ទេ នោះ​យើង​មិន​គួរ​ជឿ​ទ្រង់ ដើរ​តាម​ទ្រង់ ឬ​ទៅ​ព្រះ​វិហារ​ឡើយ។ មិន​ជា​អ្វី​ទេ ប្រសិន​ជា​លោក​អ្នក​គិត​ថា ជំនឿ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ជួយ​លោក​អ្នក​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​លោក​អ្នក ឬ​ផ្តល់​សន្តិភាព​ដល់​លោក​អ្នក ឬ​លោក​អ្នក​គិត​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ព្យាបាល​លោក​អ្នក ឬ​លោក​អ្នក​ទទួល​បាន​គុណ​ប្រយោជន៍​ផ្សេងៗ​ពី​ការ​ជឿ​លើ​ទ្រង់។ ប្រសិន​បើ​យើង​នឹង​នៅ​តែ​ជឿ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវ និង​ដើរ​តាម​ទ្រង់ បើ​ទោះ​ជា​ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​បាន​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​សុគត​វិញ​ក៏​ដោយ នោះ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​យើង​មិន​ស្រប​តាម​ព្រះ​គម្ពីរ​ទេ។ មូល​ហេតុ​គឺ​ពីព្រោះ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ជំនឿ​មិន​គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​ជឿ​លើ​ព្រះ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ជា​ជំនឿ​លើ​ដំណឹង​ល្អ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ដែល​ប្រកាស​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​សុគត និង​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ។

ដោយ​សារ​តែ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ពិត​ជា​បាន​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​មែន នោះ​ការ​បម្រើ​របស់​យើង​ចំពោះ​ទ្រង់​មិន​ឥត​ប្រយោជន៍​នោះ​ទេ ហើយ​យើង​ត្រូវ​តែ​ឈរ​ឲ្យ​រឹង​មាំ (១កូរិនថូស ១៥:៥៨)។ ទោះ​បើ​ជា​យើង​រង​ទុក្ខ​ដោយ​សារ​យើង​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ យើង​ក្រីក្រ​ខាង​ថវិកា យើង​មាន​ការ​បៀតបៀន និង​គេ​បដិសេធ​យើង ហើយ​ជីវិត​យើង​កាន់​តែ​លំបាក ដោយ​សារ​តែ​យើង​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​ដោយ ក៏​យើង​ត្រូវ​តែ​ឈរ​ឲ្យ​រឹង​មាំ ហើយ​បម្រើ​ទ្រង់​ដែរ ពីព្រោះ​ព្រះ​យេស៊ូវ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ​មែន!

និពន្ធ​ដោយ៖ លោក​គ្រូ រ៉ូហ្វ លេភិឡារ
កែសម្រួលដោយ៖ ​លោក ទេព រ៉ូ, លោក ខែម បូឡុង និងលោក ឈាង បូរ៉ា
ដកស្រង់ខ្លះៗចេញពី dkdl.org ដោយមានការអនុញ្ញាត។​ Plovpit.com

តើអ្នកចូលចិត្តអត្ថបទនេះទេ?

មតិយោបល់

ឆ្លើយ​តប

អាសយដ្ឋាន​អ៊ីមែល​របស់​អ្នក​នឹង​មិន​ត្រូវ​ផ្សាយ​ទេ។ វាល​ដែល​ត្រូវ​ការ​ត្រូវ​បាន​គូស *

Loading…

0

សម្រង់សម្ដីទាំង៥ សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទ

ទទួលជឿ ហើយរស់នៅតាម