ក្រុមពីរដែលទទួលយកគោលលទ្ធិនៃព្រះត្រៃឯក តែបន្ថែមគោលលទ្ធិថ្មី
ទោះបីក្រុម សេវេន ដេយ អាត់វេនទីស្ទ (Seventh Day Adventists) មិនពឹងផ្អែកលើគោលលទ្ធិ ដូចគោលលទ្ធិនៃក្រុមប្រឹក្សាណៃសៀក៏ដោយ ក៏គោលលទ្ធិរបស់ពួកគេជាទូទៅ យល់ស្របនឹងសេចក្ដីពិតដែលមាននៅក្នុងគោលលទ្ធិនៃក្រុមប្រឹក្សាណៃសៀដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដូចជារ៉ូម៉ាំងកាតូលិកដែរ ពួកសេវេន ដេយក៏បានបន្ថែមគោលលទ្ធិថ្មីៗជាច្រើន ដែលមិនមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ គោល លទ្ធិថ្មីទាំងនោះ មិនមែនមកពីសម្តេចប៉ាបទេ តែមកពីការនិមិត្ត និងការយល់សប្តិរបស់ស្ថាបនិកម្នាក់របស់គេ ឈ្មោះលោកស្រី អេលែន ជី វ៉ាយ (Ellen G. White)។
ប្រវត្តិ
ចលនាក្រុម សេវេន ដេយ អាត់វេនទីស្ទ មានភាពចម្រូងចម្រាសតាំងពីដំបូងមក។ គ្រីស្ទបរិស័ទអាមេរិកកាំងម្នាក់ឈ្មោះ វីល្លៀម មីលឡឺ (William Miller) បានព្យាករណ៍ថា «ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងយាងមកដល់ផែនដីនេះម្តងទៀត ដើម្បី សម្អាត បន្សុទ្ធ និងកាន់កាប់ផែនដីជាមួយពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់» នៅមុនថ្ងៃទី ២១ ខែមិនា ឆ្នាំ១៨៤៤។ នៅពេលដែលការព្យាករណ៍នោះបរាជ័យ ក្រុមរបស់លោក មីលឡឺ បានផ្លាស់ប្តូរ កាលបរិច្ឆេទដល់ថ្ងៃទី ២២ ខែតុលា ឆ្នាំ១៨៤៤វិញ ប៉ុន្តែជាថ្មីម្តងទៀត ព្រះគ្រីស្ទមិនបានយាងមកវិញទេ។ បន្ទាប់ពីការខកចិត្តលើកទី២នោះ អ្នកគាំទ្ររបស់គាត់ខ្លះបានពន្យល់ថា កាលបរិច្ឆេទថ្ងៃទី ២២ ខែតុលា គឺត្រឹមត្រូវហើយ កំហុសមិនមែនជាថ្ងៃខែ នៃការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះគ្រីស្ទទេ ប៉ុន្តែកំហុសជាកន្លែង នៃការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ។ ពួកគេបានអះអាងថា ព្រះគ្រីស្ទមិនបានយាងមករហូតដល់ផែនដីនៅថ្ងៃនោះ ដូចដែលលោក មីលឡឺ បានទាយនោះទេ ប៉ុន្តែថា ទ្រង់បានយាងចូលមកក្នុងទីបរិសុទ្ធនៅស្ថានសួគ៌ ដើម្បីសម្អាតវា ហើយរៀបចំសម្រាប់ការយាងត្រឡប់មក របស់ទ្រង់នៅពេលក្រោយ។ តាមពិតគ្មានអ្នកណានៅផែនដី ដែលអាចឃើញព្រះយេស៊ូវយាងចូលទីបរិសុទ្ធនៅស្ថានសួគ៌ទេ។ ដូច្នេះ មិនអាចមានភ័ស្ដុតាងណាដែលបញ្ជាក់ថា ព្រឹត្តិការណ៍នេះ ពិតជាបានកើតឡើងនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គម្ពីរព្រះអង្គមានបន្ទូលថា នៅពេលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ «គ្រប់ទាំងភ្នែកនឹងឃើញទ្រង់» (វិវរណៈ ១ៈ៧)។
ដូច្នេះលោកមីលឡឺ និងអ្នកដើរតាមគាត់បានបរាជ័យតាមវិធីពីរយ៉ាង។ ទីមួយ ពួកគេបានផ្តល់ការព្យាករណ៍ខុសឆ្គង អំពីការយាងមករបស់ព្រះគ្រីស្ទ ជំនួសឲ្យការស្តាប់ការព្រមានរបស់ព្រះយេស៊ូវថា «អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជាថ្ងៃណា ឬពេលណា» (ម៉ាថាយ ២៥ៈ១៣)។ ទីពីរ អ្នកតាមលោកមីលឡឺ បានបង្រៀនការដែលមិនមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលថា ព្រះគ្រីស្ទនឹងយាងមកក្នុងរបៀបស្ងាត់ ដើម្បីចូលក្នុងទីបរិសុទ្ធនៅស្ថានសួគ៌ ហើយបន្សុទ្ធកន្លែងនោះ មុនពេលទ្រង់យាងត្រឡប់មកវិញជាសាធារណៈ។ ពីព្រោះព្រះគម្ពីរមិនដែលបង្រៀនការនេះ វាមិនគួរក្លាយជាគោលលទ្ធិសំខាន់មួយនៅក្នុងក្រុមជំនុំសេវេនដេយនោះទេ។ តាមពិតហេព្រើរជំពូក ៩ មានបន្ទូលថា ព្រះគ្រីស្ទបានយាងចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធហើយ ២០០០ ឆ្នាំមុន បន្ទាប់ពីការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់៖ «ប៉ុន្តែ កាលព្រះគ្រីស្ទបានយាងមក ធ្វើជាសំដេចសង្ឃ ខាងឯសេចក្តីល្អដែលត្រូវមក គឺធ្វើដោយសាររោងឧបោសថដ៏វិសេសជាង ហើយគ្រប់លក្ខណ៍ជាង ដែលមិនបានធ្វើដោយដៃ គឺថា មិនមែនជារបស់ផងលោកីយ៍នេះទេ នោះទ្រង់បានយាងចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុត១ដងជាសំរេច ទាំងបានសេចក្តីប្រោសលោះ នៅអស់កល្បជានិច្ច មិនមែនដោយយកឈាមពពែឈ្មោល ឬឈាមកូនគោទេ គឺដោយយកព្រះលោហិតនៃអង្គទ្រង់វិញ» (៩ៈ១១-១២)។ មួយដងជាសំរេច! មិនចាំបាច់ត្រូវការការបន្សុទ្ធ ឬការវិនិច្ឆ័យបន្ថែម នៅស្ថានសួគ៌ទៀតទេ។
បន្ទាប់ពីការព្យាករណ៍បរាជ័យពីរដង អ្នកដើរតាមលោក មីលឡឺ ភាគច្រើនបានចាកចេញពីចលនានេះ។ ប៉ុន្តែអ្នកដែលនៅសេសសល់ រួមមាន លោក ចេម វ៉ាយ (James White) និងភរិយារបស់គាត់លោកស្រី អេលែន ជី វ៉ាយ បានបង្កើត និកាយ សេវេន ដេយ អាត់វេនទីស្ទ ដែលឥឡូវនេះមានសមាជិក ១៩ លាននាក់ នៅជុំវិញពិភពលោក។ លោកស្រី អេលែន ជី វ៉ាយ (Ellen G. White) បានក្លាយជាគ្រូបង្រៀនដ៏សំខាន់បំផុតនៃនិកាយនោះ។ គាត់បានសរសេរសៀវភៅជាង ៤០ ក្បាល និងអត្ថបទទស្សនាវដី្តចំនួន ៥០០០។ គាត់អះអាងថា បានទទួលការយល់សប្ដិ និងនិមិត្ត ពីព្រះផ្ទាល់ ជាង ២០០០ដង។
ជំនឿ
ដូចដែលខ្ញុំបាននិយាយហើយថា សេចក្តីថ្លែងការណ៍ជាផ្លូវការរបស់និកាយ សេវេន ដេយ អាត់វេនទីស្ទ អំពីព្រះ ព្រះគម្ពីរ ព្រះត្រៃឯក និងការសង្គ្រោះដោយព្រះគុណតាមរយៈជំនឿ គឺស្របតាមព្រះគម្ពីរ។ ប៉ុន្តែពួកគេបានបន្ថែមជំនឿចម្លែកមួយចំនួន ដែលខុសពីជំនឿដែលគ្រីស្ទបរិស័ទបានប្រកាន់ខ្ជាប់អស់រយៈពេល ២០០០ ឆ្នាំមកហើយ។
តើការថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃអាទិត្យជា «ទីសម្គាល់របស់សត្វសាហាវ» ឬ?
នៅគម្ពីរវិវរណៈ ១៣ៈ១១-១៨ មានបន្ទូលថា នៅថ្ងៃចុងក្រោយ មេសេចក្ដីអាក្រក់ ដែលហៅថា «សត្វសាហាវ» នឹងបង្ខំមនុស្សឲ្យទទួលសញ្ញាសម្គាល់នៅលើដៃ ឬក៏ថ្ងាសរបស់ពួកគេ។ នេះគម្ពីរហៅថា «ទីសំគាល់របស់សត្វ» (វិវរណៈ ១៦ៈ២; ១៩ៈ២០)។ អេលែន ជី វ៉ាយ និងក្រុម សេវេន ដេយ បានបង្រៀនម្តងហើយម្តងទៀត នៅក្នុងសៀវភៅ និងទស្សនាវដី្តរបស់ពួកគេថា «ទីសំគាល់របស់សត្វ» គឺជាសកម្មភាពផ្លាស់ប្តូរថ្ងៃឈប់សម្រាក ពីថ្ងៃសៅរ៍ ទៅថ្ងៃអាទិត្យវិញ! អេលែន ជី វ៉ាយ បាននិយាយថា «នៅទីនេះយើងរកឃើញទីសំគាល់របស់សត្វ។ គឺសកម្មភាពនៃការផ្លាស់ប្តូរថ្ងៃឈប់សម្រាកទៅថ្ងៃអាទិត្យ របស់ក្រុមជំនុំកាតូលិក ដោយគ្មានសិទ្ធិអំណាចពីព្រះគម្ពីរឡើយ»។ (Ellen G. White, The Mark of the Beast, ទំព័រទី ២៣)។ អរគុណព្រះអង្គណាស់ សព្វថ្ងៃនេះ ពួក សេវេន ដេយ ជាច្រើនលែងជឿទៀតថា គ្រីស្ទបរិស័ទដែលថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃអាទិត្យបានទទួល «ទីសំគាល់របស់សត្វ» ប៉ុន្តែក៏នៅមានមនុស្សជាច្រើននៅតែជឿដដែល។
ខ្ញុំធ្លាប់សួរមិត្តខ្ញុំដែលជាបេសកជនរបស់និកាយ សេវេន ដេយ ថា តើខ្ញុំមានទីសំគាល់របស់សត្វ ដោយព្រោះខ្ញុំថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃអាទិត្យឬ។ គាត់បាននិយាយថា «មិនទាន់ទេ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកនៅតែបន្តប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនោះ អ្នកនឹងបង្ហាញថា អ្នកពិតជាមាន»។
ទាក់ទងនឹងថ្ងៃថ្វាយបង្គំ គម្ពីររ៉ូម ១៤ៈ៥ មានបន្ទូលថា គ្រីស្ទបរិស័ទមានសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើស ថ្ងៃពិសេសណាមួយ ឬក៏គ្មានថ្ងៃពិសេសសោះ«ម្នាក់រាប់ថា ថ្ងៃ១ល្អជាងថ្ងៃ១ ម្នាក់ទៀតរាប់ថា ថ្ងៃណាក៏ដូចជាថ្ងៃណា ត្រូវឲ្យគ្រប់គ្នាជឿពិតប្រាកដក្នុងចិត្តខ្លួន»។ គម្ពីរ រ៉ូម ៦ៈ១៤ បង្រៀនថា គ្រីស្ទបរិស័ទមិនស្ថិតនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យទៀតឡើយ។ ទោះបីជាយើងស្រឡាញ់ក្រឹត្យវិន័យទាំង ១០ប្រការក៏ដោយ កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទយើង គឺពឹងផ្អែកលើព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ មិនមែនក្រឹត្យវិន័យនៃភ្នំស៊ីណាយទេ។ ព្រះយេស៊ូវបាននាំមកនូវកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីដែលប្រសើរជាង (ហេព្រើរ ៧ៈ២២) ដែលមានមូលដ្ឋានលើភ្នំកាល់វ៉ារី ដែលជំនួសឲ្យកិច្ចព្រមព្រៀងមុនដែលមានមូលដ្ឋានលើភ្នំស៊ីណាយ៖ «ទ្រង់ជាអ្នកកណ្តាលរបស់សេចក្តីសញ្ញា១ដ៏ប្រសើរជាងប៉ុណ្ណា ដែលសេចក្តីសញ្ញានោះបានតាំងឡើង លើពាក្យសន្យាប្រសើរជាងផង» (ហេព្រើរ ៨ៈ៦)។ រយៈពេលជិត២០០០ឆ្នាំ ក្រុមជំនុំរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទបានថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃទីមួយ ដើម្បីប្រារឰការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
តើព្រលឹងរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទលែងមាននៅពេលពួកគេស្លាប់ឬ?
គេហទំព័ររបស់ក្រុម សេវេន ដេយ និយាយថា «ព្រះគម្ពីរមិនបង្រៀនថា មនុស្សមានព្រលឹងអមតៈ ដែលនៅតែបន្តមាន បន្ទាប់ពីស្លាប់នោះទេ»។ និយាយម្យ៉ាងទៀត គេជឿថា នៅពេលដែលរូបកាយរបស់មនុស្សម្នាក់ស្លាប់ទៅ នោះចិត្តគំនិត និងព្រលឹង វិញ្ញាណរបស់បុគ្គលនោះ លែងមានរហូតដល់រូបកាយរបស់គាត់ត្រូវបានរស់ឡើងវិញ នៅពេលព្រះគ្រីស្ទយាងមក។ ពេលខ្លះក្រុម សេវេន ដេយ ហៅការនេះថា «ព្រលឹងដេកលក់» ប៉ុន្តែពាក្យនោះមិនត្រឹមត្រូវទេ។ វិញ្ញាណរបស់មនុស្សស្លាប់ មិនមែនគ្រាន់តែដេកលក់នោះទេ ពួកគេជឿថា វិញ្ញាណនោះលែងមានទៀតហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ការបង្រៀននេះផ្ទុយពីព្រះគម្ពីរ និងជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទរយៈពេល ២០០០ឆ្នាំ កន្លងមក។
ដើម្បីដឹងថា ការបង្រៀននេះ មិនត្រឹមត្រូវ យើងត្រូវចងចាំព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះពួកសាឌូស៊ី ដែលមានជំនឿស្រដៀងនឹងពួកសេវេនដេយ ត្រង់បញ្ហានេះ។ ដំបូងទ្រង់បានរំឭកពួកគេអំពី ការដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលមកកាន់លោក ម៉ូសេ នៅឯគុម្ពបន្លាដែលកំពុងឆេះ៖ «អញជាព្រះនៃអ័ប្រាហាំ ជាព្រះនៃអ៊ីសាក ហើយជាព្រះនៃយ៉ាកុប» (មិនមែន «អញធ្លាប់ជាព្រះនៃអ័ប្រាហាំ» ។ល។ ) នោះទេ។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់ថា «ព្រះអង្គទ្រង់មិនមែនជាព្រះនៃមនុស្សស្លាប់ទេ គឺជាព្រះនៃមនុស្សរស់វិញ» ព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូលថា សូម្បីតែអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប បានស្លាប់៤០០ឆ្នាំមុនសម័យម៉ូសេ តែពួកគេនៅរស់ជាមួយព្រះអង្គនៅស្ថានសួគ៌ (ម៉ាថាយ ២២ៈ៣២)។ ពួកគេមិនមែនលែងមានទៀត ដោយសារតែរូបកាយរបស់ពួកគេបានស្លាប់នោះទេ។ ក្រុម សេវេន ដេយ មានជំនឿខុសឆ្គងអំពីរូបកាយ និងព្រលឹង។
សូមចងចាំផងដែរថា លោក ម៉ូសេ បានជួបជាមួយព្រះយេស៊ូវនៅលើភ្នំ នៅពេលទ្រង់ផ្លាស់ប្រែរូបកាយ (ម៉ាថាយ ១៧ៈ១-៩) ១៤០០ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីគាត់បានស្លាប់! ដូច្នេះលោក ម៉ូសេ មិនមែនលែងមានទៀត នៅពេលគាត់ស្លាប់នោះទេ។ (ដើម្បីពន្យល់រឿងនេះក្រុមជំនុំ សេវេន ដេយ ទទូចដោយគ្មានភ័ស្ដុតាងក្នុងព្រះគម្ពីរថា ព្រះបានប្រោសសាកសព លោកម៉ូសេឡើងវិញ នៅពេលណាមួយបន្ទាប់ពីគាត់ស្លាប់)។
មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅចោរនៅលើឈើឆ្កាងថា «ថ្ងៃនេះ អ្នកនឹងនៅក្នុងស្ថានបរមសុខជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ» (លូកា ២៣ៈ៤៣)។ តើព្រះយេស៊ូវ និងចោរនោះអាចនៅជាមួយគ្នាក្នុងឋានសួគ៌ដោយរបៀបណា ប្រសិនបើការស្លាប់នៃរូបកាយ ក៏នាំឲ្យលែងមានខាងវិញ្ញាណដែរនោះ?
មួយទៀត នៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈជំពូក ៦ ព្រលឹងនៃអ្នកដែលត្រូវបានគេសម្លាប់កំពុងអធិស្ឋានដល់ព្រះ (វិវរណៈ ៦ៈ៩-១០)។ និយាយម្យ៉ាងទៀត វិញ្ញាណរបស់ពួកគេ មិនមែនលែងមាននោះឡើយ នៅពេលដែលរូបកាយរបស់ពួកគេស្លាប់ទៅ។ លើសពីនេះទៅទៀត ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់រឿងមួយនៅក្នុងគម្ពីរលូកាជំពូក១៦ អំពីបុរសអ្នកមានម្នាក់ និងអ្នកសុំទានម្នាក់ ដែលទាំងពីរនាក់នោះនៅតែដឹងខ្លួន បន្ទាប់ពីស្លាប់ទៅ។ រឿងនោះនឹងគួរឲ្យអស់សំណើច ហើយគ្មានអត្ថន័យ បើព្រះយេស៊ូវជឿថា វិញ្ញាណរបស់មនុស្សស្លាប់លែងមានទៀតហើយ។
ទីបំផុតសាវកប៉ុលបាននិយាយថា «ដ្បិតឯខ្ញុំ ដែលខ្ញុំរស់នៅ នោះគឺសំរាប់ព្រះគ្រីស្ទទេ ហើយដែលស្លាប់ទៅ នោះជាកំរៃវិញ ប៉ុន្តែបើរស់ខាងឯសាច់ឈាម និងនាំឲ្យការខ្ញុំកើតផល នោះខ្ញុំមិនដឹងរើសយកខាងណាទេ ខ្ញុំមានសេចក្តីបណ្តាលទាំងសងខាង ក៏មានចិត្តចង់ចេញទៅនៅជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដែលល្អជាជាងនោះផង តែបើខ្ញុំនៅក្នុងសាច់ឈាមតទៅទៀត នោះមានប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នាជាជាង» (ភីលីព ១ៈ២១-២៤)។ តើការលែងមានព្រលឹងរបស់សាវកប៉ុល អាចល្អប្រសើរជាងការបម្រើព្រះរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្តេច? គាត់និយាយស្រដៀងនឹងនេះ ចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងកូរិនថូសថា «ដូច្នេះ យើងខ្ញុំមានចិត្តជឿជាក់ ហើយក៏សុខចិត្តស៊ូចេញពីរូបកាយនេះ ទៅនៅជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ជាជាង» (២កូរិនថូស ៥ៈ៨)។
តើត្រឹមត្រូវទេ ក្នុងការហាមឃាត់ការបរិភោគអាហារមួយចំនួន?
និកាយសេវេន ដេយ បង្រៀនថា គ្រីស្ទបរិស័ទគួរ «តមម្ហូបដែលគម្ពីរហៅថា មិនស្អាត (ស្មោកគ្រោក)» (ជំនឿមូលដ្ឋាន ២៨)។ ប៉ុន្តែ សាវកប៉ុលបានព្រមានអំពីគ្រូបង្រៀន ដែលហាមឃាត់ការទទួលទានអាហារប្រភេទខ្លះ ដែលព្រះអនុញ្ញាតឲ្យយើងបរិភោគ៖
«តែព្រះវិញ្ញាណ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលយ៉ាងជាក់ច្បាស់ថា នៅគ្រាជាន់ក្រោយបង្អស់ អ្នកខ្លះនឹងលាកចាកចេញពីសេចក្តីជំនឿ ដោយស្តាប់តាមវិញ្ញាណបញ្ឆោត និងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកអារក្ស ដោយសារពុតមាយារបស់ពួកអ្នក ដែលពោលតែពាក្យកុហក ទាំងមានបញ្ញាចិត្តរលាក ព្រមទាំងហាមប្រាមមិនឲ្យយកប្តីប្រពន្ធ ហើយឲ្យត្រូវតមអាហារ ដែលព្រះបានបង្កើតមក សំរាប់ពួកអ្នកជឿ និងពួកអ្នកដែលស្គាល់សេចក្តីពិត ឲ្យបានទទួលដោយអរព្រះគុណ ដ្បិតសត្វទាំងអស់ដែលព្រះទ្រង់បង្កើតមក នោះសុទ្ធតែល្អ ហើយមិនត្រូវចោល១ឡើយ ឲ្យគ្រាន់តែទទួលដោយអរព្រះគុណប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតបានញែកជាបរិសុទ្ធ ដោយសារព្រះបន្ទូល ហើយសេចក្តីអធិស្ឋាន» (១ធីម៉ូថេ ៤ៈ១-៥)។
សាវកប៉ុលនិយាយដូចនេះ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយូរឆ្នាំមុនថា «អស់ទាំងអាហារឈ្មោះថា ជារបស់ស្អាត»។
«ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា តើអ្នករាល់គ្នានៅតែមិនយល់ដែរឬអី តើអ្នករាល់គ្នានឹកមិនឃើញទេឬអីថា របស់អ្វីពីខាងក្រៅដែលចូលក្នុងមនុស្ស នោះពុំអាចនឹងធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកបានទេ ដ្បិតរបស់នោះមិនបានចូលទៅក្នុងចិត្ត គឺចូលទៅតែក្នុងពោះប៉ុណ្ណោះ រួចចេញទៅក្នុងបង្គន់ ដូច្នេះ អស់ទាំងអាហារឈ្មោះថា ជារបស់ស្អាតវិញ» (ម៉ាកុស ៧ៈ១៨-១៩)។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាសថា «អស់ទាំងអាហារឈ្មោះថា ជារបស់ស្អាត»។ តើយើងហ៊ានហាមឃាត់អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់បានអនុញ្ញាតឬទេ?
គម្ពីររ៉ូមជំពូក ១៤ បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា គ្រីស្ទបរិស័ទមានសិទ្ធិតមអាហារខ្លះប្រសិនបើគាត់ចង់។ ប៉ុន្តែ សាវក ប៉ុល ក៏ហាមបុគ្គលនោះ មិនឲ្យដាក់សំពាធអ្នកដទៃឲ្យឈប់ទទួលទានអាហារទាំងនោះដែរនោះទេ (រ៉ូម ១៤ៈ៣-៤)។ តែអេលែន ជី វ៉ាយ បាននិយាយជាច្រើនដងថា គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវតែតមអាហារ ដែលគម្ពីរសញ្ញាចាស់មិនអនុញ្ញាត។ គាត់ចង់ដកការមានសេរីភាព ដែលព្រះគ្រីស្ទផ្ទាល់បានប្រទានមកយើងខាងចំណីអាហារ។ តើយើងគួរតឹងតែងជាងព្រះឬទេ?
ការចាប់ផ្តើមមិនល្អទាក់ទងនឹងគោលលទ្ធិនៃព្រះត្រៃឯក
មេដឹកនាំដំបូងទាំងអស់នៃក្រុម សេវេន ដេយ បានប្រឆាំងនឹងព្រះត្រៃឯក។ ពួកគេមិនជឿថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺអង្គទីបីនៃព្រះត្រៃឯកទេ។ ហើយពួកគេខ្លះ ថែមទាំងជឿថា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយព្រះវរបិតា ដូចគ្រូខុសឆ្គងអារីយូស បានបង្រៀននៅសតវត្សទី៣ និងទី៤! ប៉ុន្តែ អរគុណព្រះអង្គ ៥០ ឆ្នាំក្រោយមក អេលែន ជី វ៉ាយ និងប្ដីរបស់គាត់ឈ្មោះ ចេម (James) បានចាប់ចាប់ផ្ដើមយល់ថា ព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះរាជបុត្រាដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ មិនមែនជារបស់ដែលព្រះវរបិតាបានបង្កើតឡើងទេ។ ហើយនៅឆ្នាំ ១៩០៥ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមជឿថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺជាព្រះដែរ គឺអង្គទីបីនៃព្រះត្រៃឯក។ វាគឺជាការអស្ចារ្យ នៃសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ដែលនៅទីបំផុតមេដឹកនាំនៃនិកាយ សេវេន ដេយ បានកែតម្រូវទស្សនៈដំបូងរបស់ពួកគេ អំពីព្រះត្រៃឯក។ នៅឆ្នាំ ១៩៤៦ ពួកគេបានបោះពុម្ពផ្សាយសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ផ្លូវការដ៏រឹងមាំមួយ ស្តីអំពីព្រះត្រៃឯក ដែលពួកគេប្រកាន់ខ្ជាប់ដល់បច្ចុប្បន្ន។
ហេតុអ្វីបានជាយើងលើករឿងនេះឡើង បើនិកាយសេវេន ដេយ បានកែគោលជំនឿអំពីព្រះត្រៃឯកជាងចិតសិបឆ្នាំមុនហើយ? មានមូលហេតុពីរ៖ ១. នៅពេលដែលនិកាយនឹកចាំអំពីកំហុសធ្ងន់ធ្ងររបស់ខ្លួន មិនថា កំហុសខាងគោលជំនឿ ឬការអនុវត្តន៍ ការនឹកចាំនោះនាំឲ្យគេចង់បង្ហាញចិត្តសុភាព និងអត់ធ្មត់ ចំពោះក្រុមឯទៀតក្នុងរឿងដែលមិនសូវសំខាន់ ដូចជា ម្ហូបអាហារ និងថ្ងៃពិសេស។ ២. ការនឹកចាំនោះផ្ដល់ឲ្យនិកាយនោះ មានឱកាសគិតពិចារណាម្ដងទៀត អំពីមូលដ្ឋាននៃសេចក្ដីពិតរបស់គេ។ ទំនៀមទម្លាប់ឬ? ការបង្រៀនរបស់មនុស្សឬ? និមិត្តឬ? ព្រះគម្ពីរឬ? ឧទាហរណ៍ បើអេលែន ជី វ៉ាយបានទទួលនិមិត្ត និងយល់សប្តិពីព្រះផ្ទាល់ ២០០០ដង (ជាមធ្យម ២ដង ក្នុងមួយខែ!) ហេតុអ្វីបានជាអស់ ៥០ឆ្នាំ ទំរាំព្រះបើកសម្ដែងគោលលទ្ធិនៃព្រះត្រៃឯក ចំពោះ អេលែន ជី វ៉ាយ គឺជាគោលលទ្ធិដែលគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀតបានស្គាល់ និងទទួល តាំងពីសម័យពួកសាវកមកេម្ល៉ះ?
តើ«ប្រភពនៃសេចក្ដីពិត» គឺជាអ្វី?
ក្រុមសេវេន ដេយនិយាយថា អេលែន ជី វ៉ាយ (១៨២៧-១៩១៥) គឺជាព្យាការីមកពីព្រះ។ សំណេររបស់នាង «គឺជាប្រភពនៃសេចក្តីពិតដែលបន្ត និងមានសិទ្ធិអំណាច» (ជំនឿមូលដ្ឋាន ២៨)។ ពួកគេអះអាងថា គុណភាព និងកំរិតនៃការបំផុសគំនិតនៅក្នុងសំណេររបស់ អេលែន ជី វ៉ាយ គឺស្មើគ្នានឹងបទគម្ពីរដែរ។ ប៉ុន្តែការសរសេររបស់ អេលែន ជី វ៉ាយ មិនអាចជា «ប្រភពនៃសេចក្តីពិតដែលបន្ត និងមានសិទ្ធិអំណាច» ទេ ពីព្រោះមានតែព្រះគម្ពីរចំនួន ៦៦ កណ្ឌតែប៉ុណ្ណោះ ដែលជាប្រភពនៃសេចក្ដីពិត ពីព្រោះមានតែព្រះគម្ពីរដែល «ព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណ» ហើយគ្មានកំហុស (២ធីម៉ូថេ ៣ៈ១៦)។ ពាក្យរបស់មនុស្ស អាចមានសេចក្ដីពិតច្រើន ប៉ុន្តែពាក្យនោះមិនអាចជា ប្រភពនៃការពិតទេ។ មានតែព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចជឿទុកចិត្តបានទាំងស្រុង។
សេចក្ដីសន្និដ្ឋាន
ពួកសេវេន ដេយ ភាគច្រើនជឿថា ការសង្គ្រោះ គឺដោយសារជំនឿតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនជឿថា ការថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃអាទិត្យ គឺជាទីសំគាល់របស់សត្វនោះទេ ហើយមិនព្រមនិយាយថា ការបរិភោគសាច់ជ្រូក គឺជាអំពើបាបទេ។ ហើយពួកគេមិនជឿថា សេចក្តីសង្គ្រោះមកតាមតែក្រុម សេវេន ដេយ នោះទេ។
ប៉ុន្តែនេះជាបញ្ហា៖ នៅពេលនិកាយណាមួយលើកតម្កើងច្បាប់អំពីអាហារ និងថ្ងៃឈប់សម្រាកដល់កំរិតមួយ ដែលមានសារៈសំខាន់មែនទែន នោះសមាជិករបស់ពួកគេជាច្រើន នឹងច្រលំ អំពីទំនាក់ទំនងរវាងជំនឿ និងការប្រព្រឹត្ត។ តាមធម្មជាតិ មនុស្សទាំងអស់ចាប់អារម្មណ៍ចំពោះសាសនាដែលបង្រៀនថា «ធ្វើល្អ បានល្អ»។ យើងចូលចិត្តគំនិតដែលយើងអាចទទួលការសព្វព្រះហឫទ័យពីព្រះ តាមរយៈការខិតខំរបស់យើង។ ដូចពួកផារិស៊ីដែរ យើងចូលចិត្តគិតថា ខ្លួនល្អជាងអ្នកដែលមិនបានធ្វើតាមច្បាប់ដូចយើង។ បន្តិចម្តងៗ ក្រុមជំនុំដែលលើកក្បួនច្បាប់របស់មនុស្សឲ្យសំខាន់ពេក នឹងក្លាយជាក្រុមជំនុំដែលតម្រូវឲ្យមានការប្រព្រឹត្តល្អដើម្បីបានសង្គ្រោះ។ អរគុណព្រះអង្គដែល សេចក្តីថ្លែងការណ៍ខាងគោលលទ្ធិនៃក្រុមជំនុំ សេវេន ដេយ បង្រៀនយ៉ាងច្បាស់អំពីការសង្គ្រោះ ដោយសេចក្តីជំនឿតែប៉ុណ្ណោះ។ (Twenty-eight Fundamental Beliefs of the Seventh Day Adventist church. https://www.adventist.org/wp-content/uploads/2020/06/ADV-28Beliefs2020.pdf)
ចុងក្រោយ នៅពេលខ្ញុំជួបអ្នក សេវេន ដេយ ដែលស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ ជឿលើដំណឹងល្អ ហើយមិនពឹងផ្អែកលើការធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យ គឺខ្ញុំបានជួបបងប្អូនពិតនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយខ្ញុំរីករាយ។
មតិយោបល់
Loading…