១យ៉ូហាន ១:៥-១០
«នេះជាដំណឹង ដែលយើងខ្ញុំបានឮពីទ្រង់ ហើយក៏ប្រាប់មកអ្នករាល់គ្នា គឺថា ព្រះទ្រង់ជាពន្លឺភ្លឺ គ្មានសេចក្ដីងងឹតណា នៅក្នុងទ្រង់សោះ បើសិនជាយើងរាល់គ្នាថា យើងមានសេចក្ដីប្រកបនឹងទ្រង់ តែដើរក្នុងសេចក្ដីងងឹតវិញ នោះឈ្មោះថាយើងកុហក ហើយមិនប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិតទេ តែបើយើងរាល់គ្នាដើរក្នុងពន្លឺវិញ ដូចជាទ្រង់ក៏គង់ក្នុងពន្លឺដែរ។ នោះយើងមានសេចក្ដីប្រកបនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយព្រះលោហិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃទ្រង់ ក៏សំអាតយើងរាល់គ្នា ពីគ្រប់អំពើបាបទាំងអស់។ អំពើបាប និងការអត់ទោស បើសិនជាយើងថា យើងគ្មានបាបសោះ នោះឈ្មោះថាយើងបញ្ឆោតដល់ខ្លួន ហើយសេចក្ដីពិតមិនស្ថិតនៅក្នុងយើងទេ។ បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ប្រយោជន៍នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយនិងសម្អាតយើង ពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ផង បើយើងថា យើងមិនដែលធ្វើបាបសោះ នោះឈ្មោះថាយើងធ្វើឲ្យទ្រង់ទៅជាអ្នកកុហកវិញ ហើយព្រះបន្ទូលទ្រង់មិននៅក្នុងយើងទេ» (១យ៉ូហាន ១:៥-១០)។
មូលហេតុដែលសាវ័ក យ៉ូហាន បានសរសេរកណ្ឌគម្ពីរនៅត្រង់ចំណុចនេះ គឺដោយសារតែមានមនុស្សមួយចំនួនបានអះអាងថាខ្លួនមានការប្រកបជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែជីវិតរស់ប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេហាក់បីដូចមិនសមស្របតាមទៅនឹងអ្វីដែលពួកគេបាននិយាយ សោះឡើយ។ ហេតុដូចនេះហើយបានជាសាវ័ក យ៉ូហាន បានសរសេរកណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន៖ ដើម្បីប្រឆាំងទាស់ទៅនឹងពួកគ្រូក្លែងក្លាយទាំងអស់នោះ ដែលពួកគេបានអះអាង និងនិយាយយ៉ាងដូច្នេះ ហើយពួកគេថែមទាំងថា ខ្លួនពួកគេគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិត។ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ រីឯការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេគឺមិនសមស្របទៅនឹងអ្វីដែលពួកគេបាននិយាយសោះឡើយ។
ភស្តុតាងទី១៖ ចូរដើរក្នុងពន្លឺ
«យើងត្រូវដើរក្នុងពន្លឺ»។ តើពន្លឺនៅក្នុងព្រះគម្ពីរចង់មានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្ដេច?ប្រសិនបើយើងនិយាយយ៉ាងសាមញ្ញអំពីពន្លឺ ជាទូទៅគេប្រើពន្លឺគឺសម្រាប់បំភ្លឺ។ ជាទូទៅ នៅក្នុងភាសាខ្មែរក៏ដោយ ដែលភាគច្រើនគេឲ្យនិយមន័យដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីអ្នកដែលដើរក្នុងពន្លឺ ហើយនិងអ្នកដែលដើរក្នុងផ្លូវងងឹតផងដែរ។ រីឯអ្នកដែលដើរក្នុងផ្លូវងងឹតគឺចង់សំដៅទៅលើមនុស្សដែលទុច្ចរិត ដែលប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយធ្វើអ្វីដែលមិនត្រឹមត្រូវនៅក្នុងសង្គមជាតិ នេះគឺជាលក្ខណៈទូទៅ។ ចំពោះមនុស្សដែលគាត់ដើរក្នុងពន្លឺ គឺចង់សំដៅទៅលើមនុស្សដែលសុចរិត ប្រព្រឹត្តអំពើល្អ និងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនៅក្នុងសង្គមជាតិ។ បើសិនជាយើងងាកមកមើលអ្វីដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរវិញអំពីការនេះគឺមិនជាខុសគ្នាប៉ុន្មានទេ ទាក់ទងការដែលជនជាតិខ្មែរគេឲ្យនិយមន័យ នឹងចង់សំដៅលើអ្នកដែលដើរក្នុងពន្លឺ។ ត្រង់ថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាពន្លឺ គឺយើងចង់មានន័យថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធ ល្អឥតខ្ចោះ ពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីសុចរិត។ កណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៦:១៥-១៦ បានចែងថា «ដែលព្រះនឹងសម្ដែងឲ្យឃើញទ្រង់ ក្នុងវេលាកំណត់ គឺជាស្តេចចក្រតែ១ព្រះអង្គដ៏មានពរ ជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច ហើយជាព្រះអម្ចាស់លើអស់ទាំងព្រះអម្ចាស់ ក៏មានទ្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលមិនចេះសុគត ទ្រង់គង់នៅក្នុងពន្លឺដែលរកចូលទៅជិតមិនបាន គ្មានមនុស្សណាដែលឃើញទ្រង់ឡើយ ក៏មើលទ្រង់មិនឃើញផង សូមឲ្យទ្រង់បានល្បីព្រះនាម និងព្រះចេស្ដា នៅអស់កល្បជានិច្ច អាម៉ែន»។ ដូច្នេះ លោកអ្នកក៏បានឃើញម្តងទៀតហើយថា ព្រះអង្គគឺជាពន្លឺ ហើយជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធ។ លោកអ្នកក៏បានឃើញរួចមកហើយអំពីភាពផ្ទុយគ្នារវាងពន្លឺ និងសេចក្ដីងងឹត។ នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់គឺគ្មានសេចក្ដីងងឹតទាល់តែសោះ តែផ្ទុយទៅវិញគឺទ្រង់ទេតើដែលកំពុងតែទតមើលអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់យើងម្នាក់ៗ។
ប្រសិនបើយើងគ្មានពន្លឺទេ នោះយើងនឹងមិនអាចមើលឃើញអ្វីដែលជាសេចក្ដីពិតរបស់ផងព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជាពន្លឺ នឹងជាតួពន្លឺ ដើម្បីឲ្យលោកអ្នក ហើយនិងខ្ញុំអាចធ្វើការឆ្លុះបញ្ចាំងពីជីវិតរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចឃើញពីអ្វីដែលមិនត្រឹមត្រូវនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងបាន ដែលព្រះទ្រង់មិនសព្វព្រះហឫទ័យ។ សរុបសេចក្ដីមក នៅពេលដែលសាវ័ក យ៉ូហាន បាននិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់ នោះគឺមានន័យថា ព្រះទ្រង់បរិសុទ្ធ សុចរិត ហើយទតមើលឃើញអ្វីៗទាំងអស់។ ប្រសិនបើលោកអ្នកមានសេចក្ដីប្រកបជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះអង្គគឺជាពន្លឺនៃយើង ព្រមទាំងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ នោះយើងក៏ត្រូវដើរក្នុងពន្លឺ មិនមែនដើរក្នុងសេចក្ដីងងឹតនោះទេ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជាពន្លឺ។ រីឯពាក្យថា«ដើរក្នុងពន្លឺ» តើចង់មានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច? ប្រហែលអ្នកខ្លះគិតថា ការដើរក្នុងពន្លឺគឺដើរនៅកន្លែងណាដែលមានអំពូលភ្លើងបំភ្លឺ ដោយមិនមានភាពងងឹតនៅជាមួយ។ នៅពេលដែលយើងដើរក្នុងពន្លឺគឺមានន័យថា ការដែលយើងរស់នៅមានលក្ខណៈបែបផែនជីវិតរបស់យើងគឺគួរតែឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្ដីសុចរិត និងសេចក្ដីបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះជាសំណួរមួយ ដែលលោកអ្នកអាចសួរខ្លួនឯងបាន លោកអ្នកបានក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទរួចហើយ មានការប្រកបជាមួយនឹងទ្រង់រួចហើយ ចុះតើលោកអ្នកកំពុងដើរក្នុងពន្លឺ ឬក៏កំពុងដើរក្នុងសេចក្ដីងងឹត? មានមនុស្សមួយចំនួនបានទទួលជឿព្រះអង្គ នោះចំពោះពួកគាត់គ្រប់យ៉ាងក៏ចប់សព្វគ្រប់ហើយ ដែលនោះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យពួកគេបានស្អាតបរិសុទ្ធរួចទៅហើយ ទោះបីជាពួកគេប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែល្អស្អាតនៅចំពោះព្រះអង្គជានិច្ច ហើយពួកគេអត់ខ្វល់អ្វីទាំងអស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានប្រកាសអះអាងយ៉ាងពិតប្រាកដថា ប្រសិនបើ យើងពិតមានសេចក្ដីប្រកបយ៉ាងពិតប្រាកដជាមួយព្រះអង្គពិតមែន នោះយើងត្រូវតែដើរក្នុងពន្លឺ មិនមែនរស់នៅក្នុងបែបផែនជីវិតនៅក្នុងអំពើបាបតទៅទៀតទេ។
ចំណុចនេះហើយគឺជាអ្វីដែលសាវ័ក យ៉ូហាន បាននិយាយដែលជាការរម្លឹក ដាស់តឿនដល់លោកអ្នក។ នៅពេលដែលយើងដើរក្នុងពន្លឺ នោះយើងបានមានប្រកបនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយរស់នៅពេញទៅដោយសេចក្ដីសុចរិត និងសេចក្ដីបរិសុទ្ធរបស់ផងព្រះអង្គផងដែរ។ ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនមានន័យថា គ្រីស្ទបរិស័ទឈប់ធ្វើបាប។ មិនមែនមានន័យយ៉ាងដូច្នោះទេ! ប្រហែលលោកអ្នកខ្លះបានគិតថា ខ្ញុំបានទទួលជឿព្រះអង្គហើយ ព្រមទាំងបានស្អាតបរិសុទ្ធហើយ អត់ធ្វើបាបនោះទេ។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលសាវ័ក យ៉ូហាន បានលើកឡើងទេ។ ប៉ុន្តែ អ្នកដែលដើរក្នុងពន្លឺ គឺជាអ្នកដែល រស់នៅក្នុងជីវិតមួយ ដែលពឹងផ្អែកទៅលើព្រះជាម្ចាស់ គឺជាអ្នកមានព្រះជាអ្នកដឹកនាំ ហើយដាស់តឿន ហើយគោលដៅរបស់ពួកគេគឺសមស្របទៅនឹងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យផងដែរ។ បើព្រះទ្រង់បរិសុទ្ធ នោះពួកគេក៏នឹងរស់នៅដោយមានលក្ខណៈបរិសុទ្ធដូចជាព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ ប៉ុន្តែ មិនមែនមានន័យថា ពួកគេរស់នៅដោយបរិសុទ្ធដោយពឹងផ្អែកលើកម្លាំងខ្លួនឯងនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលព្រះជាម្ចាស់បានដាក់បម្រុងទុកជីវិតសម្រាប់ពួកគេ។ នេះហើយគឺជាបែបផែនជីវិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលមានសេចក្ដីប្រកបជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដ។ ប្រសិនបើយើងមើលនៅក្នុងចំណុចបន្តទៀត នោះលោកអ្នកនឹងឃើញថា ការដើរនៅក្នុងពន្លឺគឺជាភស្តុតាងទី១ ដែលបង្ហាញថា យើងពិតជាមានសេចក្ដីប្រកបជាមួយនឹងព្រះអង្គមែន។
ភស្តុតាងទី២៖ ចូរលន់តួបាប
អ្នកដែលដើរក្នុងពន្លឺគឺជាអ្នកដែលទទួលស្គាល់ និងលន់តួបាបរបស់ខ្លួន។ ការដើរក្នុងពន្លឺនៃព្រះមិនមែនមានន័យថា យើងល្អឥតខ្ចោះនោះទេ។ ប៉ុន្តែ យើងបន្តរស់នៅឲ្យកាន់តែមានលក្ខណៈបរិសុទ្ធដូចជាព្រះអង្គ ដោយពឹងអាងទៅលើទ្រង់ ហើយជីវិតដែលរស់នៅក្នុងពន្លឺគឺជាជីវិតដែលចេះទទួលស្គាល់អំពើបាប ហើយលន់តួបាបយើងទៅចំពោះព្រះអង្គ។ មានមនុស្សមួយចំនួនគិតថា ខ្លួនល្អឥតខ្ចោះ ហើយពួកគេក៏នឹងមិនខ្វល់អំពីអំពើបាបដែលគេបានប្រព្រឹត្តកន្លងមកនោះទេ ហើយពួកគេក៏មិនត្រូវការលន់តួសារភាពអំពើបាបទៀតដែរ។ នេះហើយជាអ្វីដែលមនុស្សមួយចំនួនបានធ្វើ។ នៅត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកដែលដើរក្នុងពន្លឺមិនមែនមានន័យថា គាត់ជាមនុស្សដែលល្អឥតខ្ចោះនោះទេ ប៉ុន្តែ គាត់ជាអ្នកដែលចេះទទួលស្គាល់ ហើយធ្វើការលន់តួអំពើបាបរបស់គាត់ទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងគ្រប់ៗគ្នាដឹងហើយថា យើងបានរាប់ជាសុចរិត មិនមែនដោយការប្រឹងប្រែងដោយខ្លួនឯងនោះទេ ប៉ុន្តែគឺដោយសារជំនឿដែលជឿលើអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នេះហើយគឺគោលជំនឿដែលយើងជឿ (រ៉ូម ៥:១)។ សរុបសេចក្ដីមក នេះហើយគឺអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យដល់អ្នកដែលមានសេចក្ដីប្រកបជាមួយនឹងព្រះអង្គពិតប្រាកដ៖ ការដើរក្នុងពន្លឺ និងការចេះទទួលស្គាល់ និងលន់តួអំពើបាប។
តើពាក្យ«លន់តួ» មានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច? ខ្ញុំគិតថា វាពាក្យសាមញ្ញដែលយើងគ្រប់ៗគ្នាដឹង ប៉ុន្តែយើងមិនសូវបានធ្វើ។ ពាក្យថា «លន់តួ» បើនិយាយឲ្យងាយស្រួលយល់គឺមានន័យថា យើងឯកភាពតាម សារភាពព្រមទទួលស្គាល់ នេះហើយគឺអត្ថន័យនៃពាក្យថា «លន់តួ»។ ហើយយើងទាំងអស់គ្នាក៏ទទួលស្គាល់ថា យើងគ្រប់ៗគ្នាបានធ្លាប់ធ្វើអំពើបាបដោយមិនបន្តចុះចូលនឹងអំពើបាបនោះតទៀតនោះទេ គឺយើងព្រមវិលបែរត្រឡប់ទៅរកព្រះជាម្ចាស់វិញដោយការលន់តួ។ កណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ១:៩ បានចែងថា «បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ប្រយោជន៍នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយនិងសម្អាតយើង ពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ផង»។ ដូច្នេះ យើងឃើញថា នេះហើយគឺជាសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងរាល់គ្នា ដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទដោយពុំមានការថប់បារម្ភនោះទេ នៅពេលដែលយើងម្នាក់ៗធ្វើខុស ចូរកុំខ្លាចបាត់បង់សេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ ដោយលោកអ្នកបានដឹងហើយថា ព្រះនៃយើងទ្រង់ស្មោះត្រង់ ហើយយុត្តិធម៌។ នៅពេលដែលយើងជឿលើអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយព្រះអង្គអត់ទោសបាបឲ្យយើង។ ប៉ុន្តែ បែបផែនជីវិត មិនមែនមានន័យថា លោកអ្នកបណ្ដោយខ្លួនក្នុងជីវិតដោយរស់នៅក្នុងការបន្តប្រព្រឹត្តអំពើបាបទៀតនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងងាកទៅរកការលន់តួនៅចំពោះព្រះអង្គ នេះជាព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់សម្រាប់ការលន់តួ។ លោកអ្នកឃើញហើយថា នៅត្រង់ចំណុចនេះគឺ គ្រីស្ទបរិស័ទតែងតែលន់តួបាបជាញយៗដង នៅពេលណាដែលយើងភ្ញាក់ខ្លួន ឬដឹងខ្លួនថា ខ្លួនបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបទាស់ប្រឆាំងនឹងទ្រង់។
ប្រហែលជាមានមនុស្សមួយចំនួនបានគិតថា ខ្លួនបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបហើយសារភាព បន្ទាប់មកបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបនោះម្ដងហើយម្ដងទៀត រហូតក្លាយជាទម្លាប់ក្នុងជីវិតដដែលៗ បន្ទាប់មានគំនិតគិតថា ខ្លួនមិនចាំបាច់លន់តួបន្តទៀតទេ ដោយគិតថា ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាបរួចហើយ។ នេះហើយគឺជាកំហុសខុសឆ្គងមួយ រហូតដល់ពេលខ្លះធ្វើឲ្យយើងស្ពឹកខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ។ យើងដឹងហើយថា យើងបានធ្វើបាប ហើយយើងក៏ដឹងថាព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងសារភាពបាប តែដោយសារយើងខំប្រឹងគេចពីអំពើបាបនោះដោយកម្លាំងខ្លួនឯងដែលនោះយើងមិនអាចធ្វើបាន បន្ទាប់មកយើងចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ចង់ឈប់លន់តួទៅចំពោះព្រះអង្គ។ លោកអ្នកនឹងឃើញពីជីវិតរបស់ខ្លួនថា កាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះអង្គបន្តិចៗម្តង រហូតទាល់តែមានអារម្មណ៍ថា លែងចង់អធិស្ឋានទៅចំពោះព្រះអង្គតទៀត។ ខ្ញុំនិយាយយ៉ាងដូច្នេះ គឺខ្ញុំផ្ទាល់ធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ពីការនេះ។ ការនេះបានកើតឡើងចំពោះរូបខ្ញុំដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការស៊ាំនឹងអំពើបាប រហូតទាល់តែខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថា លែងចង់ចូលទៅចំពោះព្រះអង្គទៀត។ អំពើបាបរបស់យើងម្នាក់ៗមានលក្ខណៈខុសៗគ្នា ហើយមានការជាច្រើនដែលលោកអ្នកបានធ្វើ ដែលខ្ញុំមិនដឹង ទោះបើលោកអ្នកមិនដឹងក៏ដោយ ប៉ុន្តែព្រះអង្គក៏នៅតែជ្រាប។ សម្រាប់ពេលនេះគឺជាឱកាសមួយជាថ្មីម្តងទៀត ក្នុងការឲ្យលោកអ្នកគិតពិចារណានូវអ្វីដែលលោកអ្នកបានធ្វើ។ មានលោកគ្រូម្នាក់ធ្លាប់បាននិយាយថា «សញ្ញាសម្គាល់មនុស្សបរិសុទ្ធ មិនមែនន័យថា គាត់មិនមានបាបទេ ប៉ុន្តែគាត់ទទួលស្គាល់ពីទោសកំហុសរបស់គាត់ ហើយសារភាពទៅចំពោះព្រះអង្គ»។ ដូច្នេះ អស់អ្នកដែលជឿលើព្រះអង្គបានបរិសុទ្ធ គឺដោយសារអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែមិនមែនមានន័យថា យើងលែងធ្វើបាបនោះទេ តែយើងនៅតែភ្លាត់ធ្វើបាប។ នៅពេលដែលយើងភ្លាត់ធ្វើបាប យើងដឹងខ្លួន ហើយយើងងាកបែរមកលន់តួសារភាពទៅចំពោះព្រះអង្គ។ នេះហើយគឺសញ្ញាសម្គាល់របស់មនុស្សបរិសុទ្ធ ហើយក៏ជាភស្តុតាងមួយដែលបង្ហាញថា យើងមានសេចក្ដីប្រកបជាមួយនឹងព្រះអង្គដែរ។ ហើយផ្លូវដែលនាំយើងឆ្ពោះទៅរកសេចក្ដីអំណរគឺជាការមានសេចក្ដីប្រកបជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងសេចក្ដីប្រកបជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ដូច្នេះ ចូរមានសេចក្ដីប្រកបជាមួយគ្នា រវាងអ្នកជឿនឹងអ្នកជឿដូចគ្នា ហើយស្អាងគ្នាឡើងចុះ!
មតិយោបល់
Loading…