កណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ១២:៦-៧ បានចែងថា «ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ផ្ចាញ់ផ្ចាលចំពោះអស់អ្នកណាដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ ហើយទ្រង់វាយប្រដៅដល់អស់ទាំងកូនដែលទ្រង់ទទួល។ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាត្រូវសេចក្តីផ្ចាញ់ផ្ចាល នោះគឺព្រះអង្គទ្រង់ប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នា ដូចជាកូនហើយ ដ្បិតតើមានកូនឯណាដែលឪពុកមិនវាយផ្ចាលនោះ?»។
តើនេះមានន័យថា ទុក្ខលំបាក ការឈឺថ្កាត់ រោគា និងអ្វីៗផ្សេងទៀតស្រដៀងនោះកើតឡើងដោយសារព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែផ្ចាញ់ផ្ចាលកូនៗរបស់ទ្រង់មែនឬ? (លើសពីនោះទៅទៀត ចុះចំណែកឯទុក្ខលំបាកដែលកើតឡើងចំពោះអ្នកមិនជឿវិញ? ប្រសិនបើនោះមិនមែនជាការដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែផ្ចាញ់ផ្ចាលក្នុងជីវិតរបស់ពួកគាត់ ចុះតើហេតុអ្វីបានជាព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនោះកើតឡើង? តើវាជាការដាក់ទោសពីព្រះជាម្ចាស់?) តើនេះមានន័យថាគ្រប់អំពើអាក្រក់ (ឬក៏ថាគ្រាន់តែអំពើអាក្រក់មួយចំនួន) ដែលកើតឡើងចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទបានកើតឡើងដោយសារព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែផ្ចាញ់ផ្ចាលយើងមែនឬ? ប្រសិនបើគ្រីស្ទបរិស័ទណាម្នាក់គ្រុនក្ដៅ ផ្ដាសសាយធំ មានជំងឺមហារីក ឬក៏មានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ឬក៏បាត់បង់ការងារ—តើយើងគួររាប់ការពិបាកៗទាំងនោះថាជាការផ្ចាញ់ផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនឬ? ពិតប្រាកដណាស់ ព្រះជាម្ចាស់មានពេញទៅដោយអធិបតេយ្យភាពលើគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់—ប៉ុន្តែនៅពេលដែលអំពើអាក្រក់កើតឡើងចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទ តើយើងគួររាប់អំពើអាក្រក់ទាំងអស់នោះថាជាការផ្ចាញ់ផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ថានោះគឺជាការដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប្រើប្រាស់អំពើអាក្រក់នោះសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ល្អដល់យើងក្នុងលក្ខណៈដែលមានពេញទៅដោយអធិបតេយ្យភាព ឬក៏ថាជាលទ្ធផលនៃអំពើបាប និងការធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប ឬក៏ថាទាំងអស់មែនឬ?
យើងបានសួរសំណួរនេះទៅកាន់លោកគ្រូ ឌី. អ៊េ. ខ័រសិន (D. A. Carson) ដែលជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីនៅឯមហាវិទ្យាល័យ Trinity Evangelical Divinity School ក្នុងក្រុង Deerfield, នៅរដ្ឋ Illinois។ គាត់បាននិពន្ធសៀវភៅជាច្រើនដែលមានរួមដូចជា «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ តើដល់ពេលណាទៀត? ការសញ្ជឹងគិតលើការរងទុក្ខ និងអំពើអាក្រក់ (“How Long, O Lord? Reflections on Suffering and Evil”)។ លោកគ្រូ ខ័រសិន គឺជាសហស្ថាបនិកម្នាក់ និងជាប្រធានក្រុម The Gospel Coalition។
វាជាការងាយស្រួលណាស់ក្នុងការនឹកគិតលើបទគម្ពីរ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ឲ្យមានគ្រោះមហន្តរាយជាការថ្កោលទោស ក្នុងរបៀបជាការដាក់ទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដោយមិនបានគិតថានោះគឺជាការផ្ចាញ់ផ្ចាលដែលសម្អាត (ឧទាហរណ៍៖ ការបំផ្លាញ និងការសុគតរបស់ស្ដេច សូល ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឲ្យហោរា សាំយូអែល ឈប់អធិស្ឋានឲ្យ)។ វាជាការងាយស្រួលណាស់ក្នុងការនឹកគិតលើបទគម្ពីរ ដែលបុគ្គលណាម្នាក់បានឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នៃការរងទុក្ខអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំដោយមិនមានការភ្ជាប់ជាមួយនឹងអំពើបាបផ្ទាល់របស់គាត់ទាល់តែសោះ (ឧទាហរណ៍៖ បុរសដែលបានកើតមកក្នុងស្ថានភាពខ្វាក់ភ្នែកក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានជំពូក៩)—ហើយនៅក្នុងករណីនេះ យើងត្រូវតែសន្មតថា ក្នុងអត្ថន័យមួយ ភាពខ្វាក់គឺជាផ្នែកមួយនៃការរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប (គាត់នឹងមិនបានកើតមកដោយខ្វាក់ភ្នែកប្រសិនបើរឿងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិជំពូក៣មិនបានកើតឡើង) ហើយក្នុងអត្ថន័យមួយទៀត ក្នុងការគ្រោងទុករបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាក់ទងនឹងទុក្ខលំបាក ដោយយោងតាមព្រះយេស៊ូវ ភាពខ្វាក់នេះបានផ្ដល់ជាឱកាសក្នុងការថ្វាយសិរីល្អទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈការបង្ហាញអំណាចព្រះចេស្ដានៃការអស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ វាជាការងាយស្រួលណាស់ក្នុងការនឹកគិតលើបទគម្ពីរ ក្នុងការរងទុក្ខដ៏យូរអង្វែង (ឧទាហរណ៍៖ បុរសខ្វិនអស់រយៈពេល ៣៨ ឆ្នាំ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានជំពូក៥) ហើយសូម្បីទាំងសេចក្ដីស្លាប់ (១កូរិនថូស ១១) ក៏ជាលទ្ធផលផ្ទាល់ ដែលមិនទាក់ទិនទៅនឹងការធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប ប៉ុន្តែគឺដោយសារអំពើបាបដ៏ជាក់លាក់ណាមួយផ្សេងទៀត។ ក្នុងករណីពីរដំបូង ភាពខ្វិនខ្វាក់បាននាំឲ្យព្រះយេស៊ូវព្យាបាលក្នុងលក្ខណៈយ៉ាងអស្ចារ្យ ហើយក្នុងការណែនាំបន្ទាប់របស់ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ប្រាប់គាត់ឲ្យឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើបាបក្រែងលោអំពើដ៏អាក្រក់ផ្សេងទៀតកើតឡើងចំពោះបុរសនោះក៏ជាសំណើថានេះក៏ជាតួនាទីនៃការផ្ចាញ់ផ្ចាលដែរ។ ក្នុងករណីទី២នៃករណីទាំងពីរនេះ តាមដែលយើងឃើញក្នុងការនិពន្ធ យើងមិនដឹងថាមានសមាជិកក្នុងពួកក្រុមជំនុំកូរិនថូសប៉ុន្មាននាក់បានស្ដាប់តាមការព្រមានរបស់សាវ័ក ប៉ុល ហើយកែប្រែចិត្តនោះទេ ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកខ្លះគឺវាច្បាស់ណាស់ថាយឺតពេលហើយ (ពួកគាត់ «បានត្រូវវិនាសហើយ»)។
វាជាការងាយស្រួលណាស់ក្នុងការគិតលើបទគម្ពីរ ដែលមើលទៅការរងទុក្ខមិនគួរមានយ៉ាងច្បាស់លាស់លើបទល្មើសចំៗណាមួយ ដែលមាន «ការពន្យល់» តែមួយ ដែលតាមពិតទៅមិនសូវជាការពន្យល់ប៉ុន្មានទេ ក្រៅពីការត្រាស់ហៅយ៉ាងខ្លាំងឲ្យទុកចិត្តលើព្រះដែលកំពុងតែមានព្រះជន្មគង់នៅ ដែលអំណាច និងព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ដ៏គ្មានព្រំដែនគឺលើសយើងទៅទៀត (ឧ. លោក យ៉ូប)។ វាជាការងាយស្រួលណាស់ក្នុងការរាយចុះនូវបទគម្ពីរនានាដោយមានភាពស្រដៀងគ្នាលើប្រធានបទទាំងនេះ។ វាជាការងាយស្រួលណាស់ក្នុងចងចាំថា ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ព្រះជាម្ចាស់បានប្រកាសថាទ្រង់គឺជាព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះដែលព្យាបាល (និក្ខមនំ ១៥:២៦) ខណៈពេលដែលព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវគឺជាគ្រូពេទ្យដ៏អស្ចារ្យ—ប៉ុន្តែយើងក៏ត្រូវតែចងចាំថាព្រះជាម្ចាស់ក៏នៅជាអ្នកថ្កោលទោសដែលមានពេញទៅដោយអធិបតេយ្យភាព ដែលបានចាត់ឲ្យពួកអាស៊ើរដ៏ឃោរឃៅមកដាក់ទារុណកម្មលើរាស្ដ្រនៃការតាំងសញ្ញារបស់ទ្រង់ (អេសាយ ១០:៥)។ លើសពីនោះទៅទៀតកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈក៏បានព្រមានឲ្យយើងរត់គេចចេញពីសេចក្ដីក្រោធនៃកូនចៀមផងដែរ។
ការអនុវត្តសម្រាប់គ្រូគង្វាល
ចេញពីបទគម្ពីរខុសៗគ្នា យ៉ាងហោចណាស់យើងអាចគួរដកចេញបាននូវសេចក្ដីសន្និដ្ឋានបីដ៏សំខាន់ៗដែលជាការអនុវត្តដ៏សំខាន់ៗសម្រាប់គ្រូគង្វាល។
ទី១ យើងងាយធ្វើខុសក្នុងការកាត់ស្រាយទេវវិទ្យានៅពេលដែលយើងយកខគម្ពីរណាមួយក្នុងចំណោមខគម្ពីរទាំងនោះ ហើយចាត់ទុកវាហាក់បីដូចជាថាជាចំណុចពន្យល់លើការរងទុក្ខទាំងអស់។ ដំណើររឿងនៃជីវិតរបស់លោក យ៉ូប មិនពន្យល់បានយ៉ាងល្អអំពីមូលហេតុដែលមនុស្សឈឺ ហើយស្លាប់នៅក្នុងក្រុមជំនុំកូរិនថូសនោះទេ ដោយសារពួកគាត់មិនបានគោរពពិធីលាងព្រះអម្ចាស់ក្នុងរបៀបត្រឹមត្រូវ។ យើងមិនអាចយកដំបូន្មានរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅកាន់មនុស្សខ្វិនដែលទ្រង់បានព្យាបាលនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានជំពូក៥មកប្រើប្រាស់ជាមួយនឹងបុរសខ្វាក់នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានជំពូក៩បាននោះទេ។ យើងក៏អាចគុណបន្ថែមលើឧទាហរណ៍នានាបានយ៉ាងងាយស្រួលដែរ។ ដូចដែលគ្រូគង្វាលដែលមានប្រាជ្ញានឹងមិនបង្កើតការអនុវត្តនៅក្នុងក្រុមជំនុំលើប្រធានបទ ដូចជាលើការលែងលះគ្នា ឬក៏ការរៀបការជាថ្មីម្ដងទៀតដោយរំពឹងលើតែបទគម្ពីរតែមួយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញគាត់នឹងព្យាយាមដាក់បញ្ចូលខគម្ពីរនានាដោយមានទំនួលខុសត្រូវ នោះគ្រូគង្វាលដែលមានប្រាជ្ញាក៏នឹងមិនបង្កើតការពន្យល់តែមួយដែលជាដំណោះស្រាយទាំងអស់ចេញពីខគម្ពីរណាមួយអំពីការរងទុក្ខ ហើយកាត់ស្រាយលើការរងទុក្ខទាំងអស់ដោយរំពឹងលើការពន្យល់មួយនេះនោះដែរ។ ការដែលគ្រីស្ទបរិស័ទណាម្នាក់គិតថារាល់ការរងទុក្ខដែលគាត់ឆ្លងកាត់គឺដាច់ខាតជាលទ្ធផលនៃការផ្ចាញ់ផ្ចាលពីព្រះជាម្ចាស់កើតចេញពីអំពើបាបដ៏ជាក់លាក់ណាមួយគឺជាការគិតដ៏ល្ងីល្ងើហើយ—ដូចដែលគ្រីស្ទបរិស័ទណាម្នាក់ទៀតមើលរំលងការដែលព្រះជាម្ចាស់ទំនងជាកំពុងតែដាក់ការរងទុក្ខក្នុងលក្ខណៈជាការផ្ចាញ់ផ្ចាលក៏ជាការគិតដ៏ល្ងីល្ងើដែរ។
ទី២ ក្នុងការរងទុក្ខណាក៏ដោយ ឬក៏ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍មួយណាក៏ដោយ ដោយគ្មានមន្ទិលសង្ស័យគឺថាព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើការជាច្រើន ទំនងរាប់ពាន់ចំណុច ឬរាប់លានចំណុច ទោះដឹងថាយើងអាចមើលឃើញបានតែពីរបី ឬក៏បួនដប់ប៉ុណ្ណោះ។ ឧបមាថា ស្ត្រីម្នាក់ដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់មានជំងឺមហារីកសុដន់ដំណាក់ចុងក្រោយក្នុងវ័យកណ្ដាលរបស់គាត់។ តើព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើអ្វី? ខួរក្បាលដ៏តូចតាចរបស់យើងខ្ញុំអាចនឹកស្រមៃដល់មូលហេតុតែមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងកម្រិតមួយ ព្រះអង្គប្រហែលជាកំពុងតែអនុញ្ញាតដោយមានពេញទៅដោយអធិបតេយ្យភាពនៃការធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបឲ្យមានដំណើរការ ដែលជាការរម្លឹកឥតឈប់ឈរថាការស្លាប់គឺត្រូវបានគ្រោងទុកសម្រាប់យើង ហើយបន្ទាប់មកប្រឈមមុខនឹងការកាត់ទោស (ហេព្រើរ ៩)។ ព្រះអង្គប្រហែលជាកំពុងតែរៀបចំគាត់សម្រាប់ភាពអស់កល្បជានិច្ច៖ វាគឺជាព្រះគុណដ៏អស្ចារ្យណាស់ក្នុងការដឹងអំពីពេលវេលាដែលខ្លួននឹងត្រូវស្លាប់ ហើយត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការនោះ។ ព្រះអង្គក៏ប្រហែលជាកំពុងតែធ្វើឲ្យកូនប្រុសរបស់គាត់ដែលមានវ័យខ្ទង់២០ឆ្នាំជាងមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយសារគាត់កំពុងតែរស់នៅក្នុងជីវិតដែលមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងដំណឹងល្អ ដើម្បីជាការជំរុញឲ្យគាត់ពិនិត្យមើលខ្លួនឯង ហើយកែប្រែចិត្ត។ ព្រះអង្គក៏ប្រហែលជាកំពុងតែប្រើប្រាស់ទីបន្ទាល់របស់គាត់អំពីការមានអំណរក្នុងព្រះអម្ចាស់ សូម្បីតែខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែរស់នៅក្នុងការរងទុក្ខ ដើម្បីជាការត្រាស់ហៅកូនម្នាក់ទៀតរបស់គាត់ឲ្យបម្រើព្រះអង្គពេញម៉ោង។ ព្រះអង្គក៏ប្រហែលជាកំពុងតែប្រើប្រាស់គាត់ក្នុងរបៀបណាមួយ ដើម្បីបង្រៀនអ្នកនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់គាត់អំពីលក្ខណៈនៃ «ការស្លាប់ឲ្យបានល្អ» ដោយរំពឹងទុកនូវការស្លាប់មួយចំនួនទៀតប្រមាណជាពីរឆ្នាំទៅមុខទៀត។ ព្រះអង្គក៏ប្រហែលជាកំពុងតែប្រើប្រាស់គាត់ ដើម្បីបង្រៀនប្តីរបស់គាត់ដែលជាអ្នកបម្រើទ្រង់ឲ្យបន្ថយល្បឿនបន្តិច ហើយយកចិត្តទុកដាក់នឹងគ្រួសាររបស់ខ្លួន និងអ្នកដទៃ ជាជាងរវល់យ៉ាងឥតល្ហែជាមួយនឹង «ព័ន្ធកិច្ច»។ ព្រះអង្គក៏ប្រហែលជាកំពុងតែរក្សាគាត់ចេញពីការរស់នៅយូរពេកក្នុងការឃើញកូនស្រីរបស់គាត់បំផ្លាញខ្លួនឯងចោលដោយធ្លាក់ចូលអំពើអសីលធម៌។ ពិធីបុណ្យសពរបស់គាត់ប្រហែលជាយាននៃការដែលសាច់ញាតិមួយចំនួនរបស់គាត់ ដែលមិនទាន់បានទទួលជឿ ដែលគាត់បានអធិស្ឋានឲ្យនឹងបើកចិត្តទទួលជឿ—ការកែប្រែចិត្តដែលគាត់ស្ម័គ្រចិត្តនឹងប្រគល់ជីវិតរបស់គាត់ដោយមានអំណរ។ ប្រហែលមានអ្នកកែប្រែចិត្តម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកកែប្រែចិត្តនានានឹងក្លាយជាគ្រូគង្វាលគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានអំណោយទានដ៏ពិសេសដែលព័ន្ធកិច្ចនៃការប្រកាសរបស់គាត់នឹងប៉ះពាល់ជីវិតមនុស្សរាប់ពាន់នាក់។ ប្រហែលគាត់បានលាក់ភាពល្វីងជូរចត់ដ៏ខ្លាំងក្លាណាមួយ ឬក៏ភាពស្អប់ខ្ពើមក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ហើយព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប្រើប្រាស់ការនេះជាយានក្នុងការព្រមានគាត់។
យើងខ្ញុំស្ទើរតែមិនទាន់បានរាយចុះនូវចំណុចដែលព្រះជាម្ចាស់ទំនងជាកំពុងតែធ្វើនៅឡើយទេ ហើយយើងខ្ញុំក៏មានខួរក្បាលដ៏តូចដែរ។ តើព្រះជាម្ចាស់ដែលមានពេញទៅដោយសព្វញ្ញុតញ្ញាណកំពុងតែធ្វើអ្វី? ក្នុងអត្ថន័យមួយទៀត ពេលខ្លះយើងត្រូវតែបិទមាត់ ហើយទទួលស្គាល់ដោយជំនឿថាយើងមិនអាចយល់បាននូវរាល់គ្រប់អ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើនោះទេ នៅពេលដែលបុគ្គលណាម្នាក់កំពុងតែរងទុក្ខ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាយើងគិតក្នុងអត្ថន័យផ្ទុយអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើការនេះ ប៉ុន្តែមិនបានធ្វើការនោះខណៈពេលដែលតាមពិតទៅព្រះអង្គទំនងជាកំពុងតែធ្វើការនេះ ហើយនិងការនោះ ហើយនិងការនោះ ហើយនិងការនោះ។ល។…? ប៉ុន្តែ យើងអាចទុកចិត្តលើព្រះអង្គបាន យើងដឹងអំពីការនេះដោយសារព្រះអង្គបានចាត់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ឲ្យមករងទុក្ខជំនួសយើង។
ទី៣ នៅពេលដែលយើងប្រឈមមុខនឹងការរងទុក្ខប្រភេទណាក៏ដោយ វាគឺជាការល្អដែលយើងប្រើប្រាស់ឱកាសនោះ ដើម្បីត្រួតពិនិត្យជីវិតខ្លួនឯង។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលជាកំពុងតែមានព្រះបន្ទូលមកកាន់យើងក្នុងភាសានៃព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែលមានពេញទៅដោយព្រះប្រាជ្ញាញាណដែលព្រះអង្គកំពុងតែផ្ចាញ់ផ្ចាលអស់អ្នកដែលទ្រង់ស្រឡាញ់។ ការផ្ចាញ់ផ្ចាលបែបនោះប្រហែលជាការឆ្លើយតបរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើអំពើបាបជាក់លាក់ណាមួយក្នុងជីវិតរបស់យើង។ វាប្រហែលជារបៀបទូទៅជាងនោះទៅទៀតក្នុងការធ្វើឲ្យយើងរឹងមាំឡើងក្នុងពិភពលោកដែលបាក់បែកនេះ ដើម្បីឲ្យយើងឈប់គិតថាព្រះជាម្ចាស់ជំពាក់សុខភាពល្អនឹងយើង ឬក៏ថាការរស់នៅក្នុងរបៀបដ៏ស្អាតស្អំ និងការបរិភោគម្ហូបអាហារធម្មជាតិនឹងផ្ដល់ជាការធានាដល់យើងថាយើងនឹងមានជីវិតជាយូរអង្វែង និងពេញទៅដោយកម្លាំង។ ឬក៏ថាព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលជាកំពុងតែភ្នាល់ជាមួយនឹងសាតាំងផ្ទាល់៖ សូមគិតអំពីលោក យ៉ូប។ ដូច្នេះ ការត្រួតពិនិត្យលើខ្លួនឯងរបស់យើងដាច់ខាតត្រូវតែមានភាពស្មោះត្រង់ ហើយការកែប្រែចិត្តណាមួយដែលយើងមានក៏ត្រូវតែមានភាពទៀងត្រង់ដែរ—ប៉ុន្តែ យើងក៏មិនគួរមានភាពរហ័សរហួនខ្លាំងពេកក្នុងការគិតអំពីខ្លួនឯងថា គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ដែលបានធ្វើឲ្យយើងខ្វិនដែលយើងទើបតែប្រទះនេះគឺជាលទ្ធផលនៃអំពើបាបរបស់យើងដែរ។ ទោះបើថាវាជាការបែបនោះមែនក៏ដោយ ក៏ថ្នាំព្យាបាលនៅតែដដែល៖ សូមរត់ទៅឯឈើឆ្កាង ហើយទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ដ៏ល្អ មានពេញទៅដោយព្រះគុណ និងបរិសុទ្ធរបស់យើងចុះ។ ហើយវាក៏មិនមែនជាការមិនអាចនឹកស្មានទៅដល់ថា យើងអាចសន្និដ្ឋាន ជាមួយនឹងលោក យ៉ូប ថាការរងទុក្ខមួយនេះមិនមែនជាការដាក់ទារុណកម្មពីព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់អំពើបាបដ៏ជាក់លាក់ណាមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងបានផងដែរ។
ពេលខ្លះ យើងឃើញថា ករណីពិបាកៗអាចធ្វើឲ្យមានទេវវិទ្យាមិនល្អ។ ប៉ុន្តែ ចម្លើយដ៏ងាយស្រួល និងចម្លើយនៃការតែងជាគំរូចំពោះសំណួរនៃការរងទុកជានិច្ចជាកាលគឺជាសុទិដ្ឋិនិយម—ហើយវាក៏ធ្វើឲ្យមានទេវវិទ្យាមិនល្អដែរ។
មតិយោបល់
Loading…