ប្ររសិនបើតាមចំណងជើងនៃអត្ថបទមួយនេះលោកអ្នកបានសន្មតថា អ្នកជឿគួរឆ្លើយតបខុសគ្នាពីរបៀបអ្នកមិនជឿ ខណៈពេលដែលកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងជំងឺរាតត្បាតលើពិភពលោកនេះ នោះលោកអ្នកបានអានយ៉ាងត្រឹមត្រូវហើយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនចង់មានអត្ថន័យថា អ្នកជឿនឹងមិនទទួលការឈឺចាប់ ជំងឺ ឬក៏ការស្លាប់នោះទេ។ មិនដូច្នោះទេ។ ដោយសារយើងរស់នៅក្នុងផែនដីដែលបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប នោះយើងទាំងអស់គ្នាក៏ប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដូចគ្នានេះដែលនោះក៏ជាផលកម្មរបស់យើងផងដេរ។ ប្រសិនបើមានគេផ្ដល់យោបល់ថា «ជំងឺកូរ៉ូណានឹងមិនអាចមកជិតលោកអ្នកបាន» ព្រោះលោកអ្នកជាអ្នកជឿ នោះវាខុសទាំងស្រុងហើយក៏មិនមានការគាំទ្រពីព្រះគម្ពីរផងដែរ។ គ្រីស្ទបរិស័ទក៏ត្រូវតែប្រឈមមុខនឹងជំងឺផងដែរ មិនមានការលើកលែងទេ!
ប៉ុន្តែទោះបើគ្រីស្ទបរិស័ទក៏ទំនងនឹងប្រឈមមុខនឹងជំងឺដូចនេះ ខណៈពេលដែលកំពុងរស់នៅលើផែនដីដែលបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប ក៏យើងបានទទួលការត្រាស់ហៅពីព្រះជាម្ចាស់ឲ្យឆ្លើយតបខុសៗគ្នាក្នុងការលំបាកដូចៗគ្នានេះដែរ។
ខាងក្រោមនេះគឺជារបៀប៩យ៉ាងដែលគ្រីស្ទបរិស័ទអាច ក៏ដូចជាគួរឆ្លើយតបខុសពីអ្នកដទៃ ខណៈពេលកំពុងប្រឈមមុខនឹងវីរុសកូវីដ-១៩។ ចំពោះមិត្តអ្នកអានដែលចូលចិត្តអានអត្ថបទខ្លីៗ នោះលោកអ្នកពិតជាពេញចិត្តចំពោះអត្ថបទនេះហើយ ពីព្រោះខ្ញុំចង់សរសេរ ១៩ របៀប។
១. «យើងមិនភ័យខ្លាចដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ»
«ព្រះជាទីពឹងជ្រក និងជាកម្លាំងរបស់យើងជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាមានអាសន្ន។ ហេតុនេះ យើងនឹងមិនភ័យខ្លាចអ្វីឡើយទោះបើផែនដីប្រែប្រួលទៅហើយភ្នំទាំងប៉ុន្មានត្រូវរើចុះទៅកណ្ដាលសមុទ្រក៏ដោយទោះបើទឹកសមុទ្រគ្រហឹម ហើយពុះកញ្ជ្រោលទោះបើភ្នំទាំងឡាយត្រូវកក្រើកញ័រដោយរលកដោលឡើងក្ដី» (ទំនុកដំកើង ៤៦:១-៣ គកស)។
វីរុសរាតត្បាតកូវីដ-១៩ផ្ដល់ជាឱកាសឲ្យអ្នកជឿក្នុងការបង្ហាញថា តើសេចក្តិសង្ឃឹមរបស់យើងនៅឯណាឲ្យប្រាកដ? ប្រភពនៃជំនួយដ៏អស្ចារ្យរបស់យើងមិនមកពីទូថ្នាំ កន្លែងដាក់ម្ហូប ឬក៏ក្រដាសនៅបន្ទប់ទឹកនៅឡើយ។ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿ ជំនួយរបស់យើងគឺមកពីព្រះអម្ចាស់ ហើយយើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យក្នុងការធ្វើជាស្មរបន្ទាល់នៃក្ដីសង្ឃឹម និងភាពនឹងនរចំពោះពិភពលោកដែលគ្មានសង្ឃឹម និងគ្មានភាពនឹងនរ។ យើងមិនភ័យខ្លាចដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ!
២. យើងមិនបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯងដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ
ទោះបើថាយើងខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយក្នុងផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ និងបច្ចេកវិទ្យា ក៏វីរូសដ៏តូចមួយនេះទើបតែបានរម្លឹកយើងថា យើងមិនមែនជាអ្នកគ្រប់គ្រងនោះទេ។ មនុស្សមួយចំនួនទំនងជាមានការភ្ញាក់ផ្អើលទាក់ទងនឹងចំណុចមួយនេះ ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកជឿវិញ វាមិនមែនជាបញ្ហាទេ។ ហេតុអ្វីបានជាដូច្នោះ? ព្រោះយើងដឹងហើយថា យើងមិនដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងនោះទេ។
«ព្រះយេហូវ៉ាបានតាំងបល្ល័ង្ករបស់ព្រះអង្គនៅស្ថានសួគ៌ហើយរាជ្យព្រះអង្គក៏គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់» (ទំនុកដំកើង ១០៣:១៩ គកស)។
សូម្បីតែជំងឺ និងមេរោគក៏ត្រូវតែឆ្លើយចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។
«គឺយើងដែលបង្កើតពន្លឺ ហើយក៏ធ្វើឲ្យមានងងឹតផងយើងធ្វើឲ្យមានសន្តិសុខ ហើយឲ្យមានសេចក្ដីវេទនាដែរគឺយើងនេះហើយ ជាយេហូវ៉ា ដែលធ្វើគ្រប់ការទាំងនេះ» (អេសាយ ៤៥:៧ គកស)។
ព្រះជាម្ចាស់គឺជាអង្គដែលគ្រងរាជ្យយ៉ាងពេញទី សូម្បីតែមុនខែធ្នូឆ្នាំ២០១៩ ដែលពេលនោះគឺជាពេលដែលគេបានរកឃើញកូវីដ-១៩ជាលើកដំបូង ហើយព្រះអង្គក៏កំពុងតែបន្តគ្រងរាជផងដែរ។ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿ យើងមិនគួរស្លន់ស្លោនោះឡើយ ពីព្រោះយើងដឹងរួចហើយថា យើងមិនដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់យើងទេ។
៣. យើងមិនមានមន្ទិលសង្ស័យលើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់យកចិត្តទុកដាក់ដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ
អ្នកមិនជឿក៏អាចអធិស្ឋានបានដែរ។ ព្រះបន្ទូលបានប្រាប់យើងថា សូម្បីតែអ្នកមិនជឿក៏អាចអធិស្ឋានយ៉ាងឆេះឆួលបានដែរ។ យោងតាមកណ្ឌគម្ពីរពង្សាវតារក្សត្រខ្សែទី១ជំពូក១៨ យើងឃើញអំពីគំរូដ៏ជាក់លាក់មួយទាក់ទងនឹងការអធិស្ឋានរបស់អ្នកមិនជឿ នៅក្នុងជំពូកនោះយើងឃើញហោរាព្រះបាលចំនួន៤៥០ នាក់បានអធិស្ឋានសូមឲ្យភ្លើងធ្លាក់ពីស្ថានសួគ៌ រាំជុំវិញអាសនា ហើយក៏ថែមទាំងបានកាត់ខ្លួនឯង ដើម្បីព្យាយាមទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ពីព្រះរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ នៅទី បញ្ចប់ សូម្បីតែផ្សែងបន្តិចក៏គ្មានផង។ ពួកគេបានអធិស្ឋានដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមអញ្ចឹង។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើងខុសពីនោះក្នុងការអធិស្ឋាន។ ព្រះអង្គបានមានព្រះបន្ទូលថា…
«កុំធ្វើដូចគេឡើយ ដ្បិតព្រះវរបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាជ្រាបនូវអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវការ មុនអ្នករាល់គ្នាទូលសូមព្រះអង្គទៅទៀត» (ម៉ាថាយ ៦:៨ គកស)។
ប្រសិនបើលោកអ្នកជាអ្នកជឿ នោះលោកអ្នកមានអភ័យឯកសិទ្ធិក្នុងការហៅព្រះជាម្ចាស់ថាជាព្រះវរបិតារបស់ខ្លួនបាន។ ព្រះអង្គជ្រាបពីតម្រូវការរបស់លោកអ្នកល្អប្រសើរជាងលោកអ្នកដឹងទៅទៀត។ លោកអ្នកមិនចាំបាច់អង្វរករ ឬក៏ស្លន់ស្លោ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គយកចិត្តទុកដាក់លើលោកអ្នកឡើយ។ ព្រះអង្គបានជ្រាបជាមុននូវរាល់តម្រូវការរបស់លោកអ្នកមុនលោកអ្នកដឹងថាលោកអ្នកត្រូវការវាទៅទៀត។ ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះលោកអ្នក (១ពេត្រុស ៥:៧) ហើយព្រះអង្គបានអញ្ជើញលោកអ្នកឲ្យយកសំណូមពរអធិស្ឋានរបស់លោកអ្នកទៅកាន់ទ្រង់ផងដែរ។
«កុំខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះ ឲ្យជ្រាបពីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង។ នោះសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះដែលហួសលើសពីអស់ទាំងការគិត នឹងជួយការពារចិត្តគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៤:៦-៧ គកស)។
៤. យើងមិនរស់នៅក្នុងការបដិសេធដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ
តើលោកអ្នកដឹងទេថា តាមពិតទៅ វាជាអំនួតក្នុងការគិតថា ជំងឺមួយដូចជាកូរ៉ូណាមិនអាចបណ្ដាលឲ្យលោកអ្នកស្លាប់បាននោះឡើយ។ ខ្ញុំបានឮគ្រូខុសឆ្គងបង្រៀនថា ជំងឺកូរ៉ណាមិនអាចប៉ះពាល់លោកអ្នក ឬក៏នរណាម្នាក់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកអ្នកបានឡើយ។ ប្រសិនបើលោកអ្នករស់នៅដោយមានសេចក្ដីខុសឆ្គងដូចនេះដោយថាវីរូសមិនអាចប៉ះពាល់លោកអ្នកបាន នោះព្រះបន្ទូលបានហៅលោកអ្នកថា «អំនួតរបស់លោកអ្នកគឺជាអំពើអាក្រក់»។
«ឥឡូវនេះ អ្នកដែលពោលថា៖ “ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែក យើងនឹងធ្វើដំណើរទៅក្រុងណាមួយ ហើយស្នាក់នៅក្រុងនោះមួយឆ្នាំ ដើម្បីរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ” តែអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែកទេ។ តើជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នាជាអ្វី? ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាជាចំហាយទឹក ដែលឃើញតែមួយភ្លែត រួចក៏រសាត់បាត់ទៅ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នករាល់គ្នាគួរតែពោលដូច្នេះវិញថា៖ “បើព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងមានជីវិតរស់ ហើយយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬធ្វើការនោះ” តែឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបែរជាអួតអាងពីអំនួតរបស់ខ្លួនទៅវិញ។ គ្រប់ទាំងការអួតអាងបែបនេះសុទ្ធតែអាក្រក់ទាំងអស់» (យ៉ាកុប ៤:១៣-១៦ គកស)។
វាមិនមែនអាស្រ័យលើការអះអាងរបស់លោកអ្នកថា លោកអ្នកមានប្រព័ន្ធការពារខ្លាំង ប្រើទឹកអាកុលលាងដៃញឹកញាប់ មានម៉ាសអាចទប់ស្កាត់ជំងឺឆ្លងតាមខ្យល់ដង្ហើមល្អ ឬមានជំនឿខ្លាំងប៉ុណ្ណានោះទេ ជីវិតរបស់អ្នកគ្មានអ្វីលើសជាងចំហាយទឹកនោះឡើយ ហើយលុះត្រាតែវាជាព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការបន្តខ្សែជីវិតរបស់លោកអ្នក មិនដូច្នោះវានឹងរសាត់បាត់ទៅជាមិនខាន។
៥. យើងមិនរក្សាខ្លួនឯងដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ
ប្រសិនបើលោកអ្នកពិតជាយល់ថា ជីវិតលោកអ្នកប្រៀបដូចជាចំហាយទឹក នោះវានឹងពិតជាផ្ដល់សេរីភាពដល់លោកអ្នកក្នុងការប្រើប្រាស់ជីវិតរបស់ខ្លួនសម្រាប់អ្វីដែលព្រះអង្គបានបង្កើតឲ្យលោកអ្នកមកធ្វើជាមិនខាន។
ជីវិតរបស់លោកអ្នកមិនមែនជាការសម្ពោធដែលគេត្រូវយកទៅរក្សាទុកក្នុងទូកញ្ចក់ក្នុងសារមន្ទីរនោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់យើងនៅទីនេះ ដើម្បីចំណាយជីវិតរបស់យើងក្នុងការបម្រើអ្នកដទៃដោយជំនឿ។ សូមអាននូវអ្វីដែលសាវ័កប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ២:១៧៖
«ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏អរ ហើយមានអំណរជាមួយអ្នកទាំងអស់គ្នាដែរ ប្រសិនបើខ្ញុំត្រូវច្រួចលើយញ្ញបូជា និងថ្វាយជាតង្វាយនៃជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា» (គកស)។
នេះមិនមែនមានន័យថា យើងគួររស់នៅដោយគ្មានទំនួលខុសត្រូវនៅឡើយ (លោកអ្នកគួរបន្តលាងដៃ ខ្ទប់មាត់ពេលក្អក និងស្ដាប់តាមការណែនាំរបស់ក្រសួងរដ្ឋាភិបាល) ប៉ុន្តែវាមានន័យថា គោលដៅរបស់យើង ក្នុងនាមជាអ្នកជឿ គឺមិនមែនថាឲ្យទៅដល់ស្ថានសួគ៌ដោយគ្មានការរលាត់ស្បែកនោះឡើយ។
ការព្រួយបារម្ភមួយរបស់ខ្ញុំគឺថា មនុស្សមួយចំនួនទំនងជាយកឱកាសជំងឺរាតត្បាតនេះជាលេសដោយថា «ខ្ញុំត្រូវប្រើសិទ្ធិផ្ទាល់ខ្លួន ដោយមិនអាចបម្រើអ្នកដទៃបានឡើយ» ហើយចាប់ផ្ដើមដកខ្លួនចេញពីសង្គម ទោះបើវាមិនមែនជារឿងត្រឹមត្រូវ។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងរស់នៅ ដើម្បីបម្រើអ្នកដទៃ។
៦. យើងមិនគួរផ្ដោតតែលើខ្លួនឯងដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ
លទ្ធផលដែលគួរឲ្យអភ័ព្វមួយដែលកើតចេញពីរឿងវិបត្តិគឺថា ជាទូទៅមនុស្សយើងអាចក្លាយជាមនុស្សអាត្មានិយម ហើយគិតតែអំពីខ្លួនឯង។ ក្នុងនាមជា គ្រីស្ទបរិស័ទ យើងមិនចាំបាច់ចុះចូលនឹងសេចក្ដីល្បួងដោយផ្ដោតលើខ្លួនឯងឡើយ។
«យើងស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយសារសេចក្ដីនេះ គឺព្រះអង្គបានស៊ូប្តូរព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គសម្រាប់យើង ដូច្នេះ យើងក៏ត្រូវប្តូរជីវិតរបស់យើងសម្រាប់បងប្អូនដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកណាមានសម្បត្តិលោកីយ៍ ហើយឃើញបងប្អូនណាដែលខ្វះខាត តែមិនចេះអាណិតអាសូរសោះ ធ្វើដូចម្តេចឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះស្ថិតនៅក្នុងអ្នកនោះបាន? ពួកកូនតូចៗអើយ យើងមិនត្រូវស្រឡាញ់ដោយពាក្យសម្ដី ឬដោយបបូរមាត់ប៉ុណ្ណោះឡើយ គឺដោយការប្រព្រឹត្ត និងសេចក្ដីពិតវិញ» (១យ៉ូហាន ៣:១៦-១៨ គកស)។
នៅពេលដែលលោកអ្នកទិញឥវ៉ាន់ស្ដុកទុកអាទិត្យមុននេះ ឬក៏ទិញទឹកអាកុលលាងដៃចុងក្រោយ ហើយថែមទាំងរាំដោយចិត្តសប្បាយ តើលោកអ្នកបានគិតលើសំណួរនេះដែរឬទេ «ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើបងប្អូនខ្ញុំយ៉ាងម៉េចហើយ?»។ ដាច់ខាត! យើងត្រូវតែប្រាកដឲ្យច្បាស់ថា យើងប្រើប្រាស់ឱកាសនេះ ដើម្បីបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់សម្រាប់អ្នកដទៃ និងគិតអំពីតម្រូវការរបស់ពួកគេខ្ពស់ជាងរបស់ខ្លួន។
៧. យើងមិនបង្ហាញការរើសអើងដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ
ទោះបើថា ជាបណ្ដោះអាសន្នយើងកំពុងតែទទួលការបញ្ជាហាមមិនឲ្យជួបជុំគ្នា ក៏ដូចជាមានការផ្អាកការធ្វើដំណើរមួយចំនួនដែលជាការចាំបាច់សម្រាប់ពេលវេលាដូចនេះក៏ដោយ ក៏វាមិនមែនជាលេសចំពោះអ្នកជឿឲ្យដកខ្លួនចេញពីសង្គមទាំងស្រុងនោះទេ ជាពិសេសទាក់ទងនឹងមនុស្សមួយចំនួនពីប្រទេសដែលទទួលការរងគ្រោះ។
«ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាចង់ឲ្យអ្នកដទៃប្រព្រឹត្តចំពោះខ្លួនយ៉ាងណា ចូរប្រព្រឹត្តចំពោះគេយ៉ាងនោះចុះ ដ្បិតគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យ និងគម្ពីរហោរាចែងទុកមកដូច្នេះ» (ម៉ាថាយ ៧:១២ គកស)។
ការមានមន្ទិលសង្ស័យ ការដកខ្លួនចេញ និងការរើសអើងគឺមិនមែនជាអ្វីដែលគួរមានក្នុងចំណោមបុត្រាបុត្រីនៃនគរព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។
តាមពិតទៅ ពេលវេលានេះគឺជាពេលដែលផ្ដល់ជាឱកាសដល់យើងក្នុងការសម្ដែងធាតុពិតនៃដំណឹងល្អ
«ដ្បិតព្រះមិនលម្អៀងឡើយ» (រ៉ូម ២:១១ គកស)។
៨. ជីវិតរបស់យើងមិនមានកម្រិតត្រឹមតែលើផែនដីនេះដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ
ក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងគឺមិនមែនតែនៅត្រឹមជីវិតលើផែនដីនេះឡើយ។ លោកីយ៍នេះទំនងជាមានក្ដីសង្ឃឹមថារាល់អ្វីៗនឹងត្រឡប់ទៅដូចដើមវិញ គេនឹងរកឃើញថ្នាំព្យាបាល មុខរបររកស៊ីនឹងដំណើរការជាថ្មីម្ដងទៀត។ វាមិនមែនជាបញ្ហាទេក្នុងការសង្ឃឹមចង់បានរបស់ទាំងនោះ។ ខ្ញុំក៏សង្ឃឹមចង់បានតែរបស់នោះផងដែរ ប៉ុន្តែក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកជឿ ក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងគឺមិនមែនតែមានកម្រិតត្រឹមលើផែនដីនេះនោះឡើយ។
«ប្រសិនបើយើងសង្ឃឹមលើព្រះគ្រីស្ទតែក្នុងជីវិតនេះប៉ុណ្ណោះ នោះក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ យើងវេទនាជាងគេបំផុត» (១កូរិនថូស ១៥:១៩ គកស)។
ក្ដីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំ គឺមិនមែននៅត្រឹមតែលើផែនដីនេះទេ គឺវាមាននៅអនាគតខាងមុនជាមួយព្រះជាម្ចាស់ទៀត។
«…ដើម្បីឲ្យយើងបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ហើយឲ្យយើងបានត្រឡប់ជាអ្នកគ្រងមរតក តាមសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច» (ទីតុស ៣:៧ គកស)។
៩. ហើយជាចុងក្រោយ ពេលអ្នកជឿស្លាប់ យើងដែលអ្នកមិនទាន់ស្លាប់មិនកាន់ទុក្ខដូចអស់អ្នកដែលមិនមានសង្ឃឹមឡើយ
«បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាមិនដឹង អំពីអស់អ្នកដែលបានដេកលក់ទៅហើយនោះទេ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាព្រួយចិត្ត ដូចអ្នក ឯទៀតៗដែលគ្មានសង្ឃឹមនោះឡើយ។ ប្រសិនបើយើងជឿ ថាព្រះយេស៊ូវបានសុគត ព្រមទាំងរស់ឡើងវិញមែន នោះត្រូវជឿថា តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ព្រះនឹងនាំអស់អ្នកដែលបានដេកលក់ទៅហើយ ឲ្យបាននៅជាមួយព្រះអង្គដែរ» (១ថែស្សាឡូនីច ៤:១៣-១៤ គកស)។
ប្រសិនបើមានអ្នកជឿណាម្នាក់ស្លាប់ដោយសារជំងឺកូរ៉ូណា នោះយើងមិនគួរកាន់ទុក្ខគាត់ហាក់បីដូចជាថាបាត់ក្ដីសង្ឃឹមទាំងនោះឡើយ។ ជំងឺកូរ៉េណាគឺមិនមែនជាជំងឺដ៏អាក្រក់បំផុតណាមួយដែលអាចកើតឡើងចំពោះអ្នកជឿទេ ព្រោះទាំងអ្នកជឿ និងអ្នកមិនជឿក៏អាចឆ្លងបានដែរ។
ព្រះបន្ទូលបានចែងថា៖
«…យើងមានចិត្តជឿជាក់ ហើយយើងសុខចិត្តឃ្លាតពីរូបកាយនេះ ទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ជាជាង» (២កូរិនថូស ៥:៨ គកស)។
ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេថា «អ្នកកាន់ទុក្ខមិនត្រូវបន្តសម្រក់ទឹកភ្នែកទៀតទេ ឬក៏ហៅគ្រីស្ទបរិស័ទដែលបានចាកចេញទៅថាស្លាប់ ដ្បិតសេចក្ដីស្លាប់គឺជាស្ពាននៃការដេក ហើយផ្នូរទាំងអស់បានក្លាយជាគ្រែ»។
អស់អ្នកជឿណាដែលស្លាប់ដោយសារវីរុសកូវីដ-១៩គឺសុទ្ធតែមានសុវត្ថិភាពក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយការដែលទៅនៅជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទនោះគឺជាការដ៏ល្អប្រសើរជាងគេបំផុត (ភីលីព ១:២៣)។ ព្រះគម្ពីរមិនបានសន្យាថា ជំងឺកូរ៉ណានឹងរំលងផ្ទះរបស់លោកអ្នក ប្រសិនបើលោកអ្នកមានជំនឿនោះទេ។ គ្រីស្ទបរិស័ទមិនមានករណីលើកលែងចេញពីជំងឺឈឺស្កាត់ ហើយប្រាកដណាស់យើងក៏មិនមានករណីលើកលែងចេញពីការឆាឆៅដែលជំងឺរាតត្បាតនេះបានបង្កឲ្យមានផងដែរ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់បានអនុញ្ញាតឲ្យយើងឆ្លើយតបចំពោះទុក្ខលំបាកដូចគ្នានេះក្នុងរបៀបខុសពីអ្នកដទៃ។
ប្រសិនបើលោកអ្នកជាអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះលោកអ្នកមានក្ដីសង្ឃឹមដែលជាយុថ្កាយ៉ាងមាំមួន (ហេព្រើរ ៦:១៩)។ លោកអ្នកមានក្ដីសង្ឃឹមដែលលើសពីការនឹកស្រមៃរបស់លោកីយ៍នេះ។ វាគឺជាក្ដីសង្ឃឹមដែលលោកអ្នកត្រូវតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេចក្នុងការប្រកាស និងការពារនៅចំពោះមុខអស់អ្នកណាដែលសួរនាំអំពីវាពីលោកអ្នក ដើម្បីឲ្យរៀបរាប់អំពីក្ដីសង្ឃឹមដែលលោកអ្នកមាន។
«…តែត្រូវតាំងព្រះគ្រីស្ទជាបរិសុទ្ធ នៅក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ទុកជាព្រះអម្ចាស់ចុះ។ ត្រូវប្រុងប្រៀបជានិច្ច ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងអ្នកណាដែលសួរពីហេតុនៃសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នករាល់គ្នា» (១ពេត្រុស ៣:១៥ គកស)។
តើអ្នកនៅជុំវិញលោកអ្នកមើលឃើញបានយ៉ាងច្បាស់ដែរ ឬទេអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលលោកអ្នកមានដែលពួកគាត់មិនមាន? តើនឹងមានគេសូមឲ្យលោកអ្នកចែកចាយអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលលោកអ្នកមានដែរឬទេ? តើការឆ្លើយតបរបស់លោកអ្នកទៅកាន់ជំងឺកូវីដ-១៩មានលក្ខណៈខុសពីគ្រួសារដែលមិនជឿ មិត្តភក្ដិ និងអ្នកជិតខាងដែរ ឬទេ? ការឆ្លើយតបរបស់លោកអ្នកអាចមានលក្ខណៈខុសគ្នា ហើយវាក៏គួរមានលក្ខណៈខុសគ្នាផងដែរ។
សូមឲ្យហេតុផលទាំងនេះ និងហេតុផលជាច្រើនផ្សេងទៀតផ្ដល់ជាក្ដីសង្ឃឹម និងភាពមាំមួនដល់យើងក្នុងពេលវេលាដែលមិនប្រាកដប្រជានេះ ពីព្រោះប្រសិនបើអ្នកជឿមិនអាចផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមបែបនេះទៅកាន់លោកីយ៍ តើឲ្យអ្នកណាធ្វើបានទៅ?
មតិយោបល់
Loading…