«ឥឡូវនេះ អ្នកដែលពោលថា៖ “ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែក យើងនឹងធ្វើដំណើរទៅក្រុងណាមួយ ហើយស្នាក់នៅក្រុងនោះមួយឆ្នាំ ដើម្បីរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ” តែអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែកទេ។ តើជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នាជាអ្វី? ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាជាចំហាយទឹក ដែលឃើញតែមួយភ្លែត រួចក៏រសាត់បាត់ទៅ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នករាល់គ្នាគួរតែពោលដូច្នេះវិញថា៖ “បើព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងមានជីវិតរស់ ហើយយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬធ្វើការនោះ” តែឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបែរជាអួតអាងពីអំនួតរបស់ខ្លួនទៅវិញ។ គ្រប់ទាំងការអួតអាងបែបនេះសុទ្ធតែអាក្រក់ទាំងអស់។ ដូច្នេះ អ្នកណាស្គាល់អំពើល្អដែលត្រូវធ្វើ តែមិនព្រមធ្វើ នោះរាប់ជាមានបាបដល់អ្នកនោះហើយ» (យ៉ាកុប ៤:១៣-១៧ គកស)។
នៅក្រុមជំនុំសម័យដើម មានមនុស្សជាច្រើនបានចាប់ផ្ដើមធ្វើជំនួញនៅតាមទីក្រុងនានា។ នោះជាមូលហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យលោក យ៉ាកុប លើកប្រធានបទនេះមកចែកចាយ ព្រោះទំនងជាមានអ្នកខ្លះនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់គាត់កំពុងតែធ្វើបែបនោះដែរ ដោយសារគេឃើញអ្នកផ្សេងចេញទៅរកស៊ី ហើយចាប់ផ្ដើមមានយ៉ាងស្តុកស្តម្ភ។
ខគម្ពីរខាងលើនេះបង្រៀនយើងបីចំណុច៖ ១. កំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង (៤:១៣) ២. ជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង (៤:១៤) ៣. ទំនួលខុសត្រូវប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង (៤:១៥-១៧)។
១. កំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង (៤:១៣)
«ឥឡូវនេះ អ្នកដែលពោលថា៖ “ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែក យើងនឹងធ្វើដំណើរទៅក្រុងណាមួយ ហើយស្នាក់នៅក្រុងនោះមួយឆ្នាំ ដើម្បីរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ”»។
នៅក្នុងការបង្រៀនអំពីតម្លៃនៃភាពជាសិស្ស ព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងអំពីរឿងប្រៀបប្រដូចមួយទាក់ទងទៅនឹងការសាងសង់ផ្ទះ និងការទៅធ្វើសង្គ្រាម។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ លូកា ១៤:២៥-៣៣ និងម៉ាថាយ ១០:៣៧-៣៨៖
«ថ្ងៃមួយ មានមហាជនច្រើនកុះករធ្វើដំណើរទៅជាមួយព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបែរព្រះភក្ត្រហើយមានព្រះបន្ទូលទៅគេថា៖ “បើអ្នកណាមកតាមខ្ញុំ ហើយមិនបានលះអាល័យពីឪពុកម្ដាយ ប្រពន្ធកូន បងប្អូនប្រុសស្រី និងជីវិតខ្លួនទេ អ្នកនោះមិនអាចធ្វើជាសិស្សរបស់ខ្ញុំបានឡើយ។ អ្នកណាដែលមិនផ្ទុកឈើឆ្កាងរបស់ខ្លួន ហើយមកតាមខ្ញុំ អ្នកនោះក៏ពុំអាចធ្វើជាសិស្សរបស់ខ្ញុំបានដែរ។ ដ្បិតក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើមានអ្នកណាចង់សង់ផ្ទះពីថ្ម តើមិនអង្គុយលៃលកមើលជាមុនសិន ដើម្បីឲ្យដឹងជាថាខ្លួនមានល្មមនឹងធ្វើបង្ហើយបាន ឬមិនបាន? ពុំនោះទេ ពេលចាក់គ្រឹះហើយ តែមិនអាចបង្ហើយបាន អស់អ្នកណាដែលឃើញគេនឹងសើចចំអក ដោយពាក្យថា ‘អ្នកនេះបានចាប់ផ្តើមសង់ផ្ទះ តែបង្ហើយមិនបាន។’ ឬតើមានស្តេចឯណា ដែលរៀបចេញទៅច្បាំងនឹងស្តេចមួយទៀត ឥតអង្គុយពិគ្រោះមើលជាមុនសិន ដើម្បីឲ្យដឹងថា ខ្លួនអាចនាំពលមួយម៉ឺនទៅតទល់នឹងស្តេច ដែលនាំពលពីរម៉ឺនមកច្បាំងបានឬមិនបាននោះ? ប្រសិនបើឃើញថាមិនអាចតទល់បាន នោះទ្រង់នឹងចាត់រាជទូតឲ្យទៅសុំចងស្ពានមេត្រីនឹងគ្នា ក្នុងកាលដែលស្តេចមួយអង្គទៀតនៅឆ្ងាយនៅឡើយ។ ដូច្នេះ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បើអ្នកណាមិនលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្លួនមានទេ នោះមិនអាចធ្វើជាសិស្សរបស់ខ្ញុំបានឡើយ’”» (គកស)។
វាមិនមែនជារឿងខុសឆ្គងលីលាទេ ដែលយើងរៀបចំផែនការសម្រាប់ជីវិតខ្លួន ប៉ុន្តែចំណុចដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មួយនៅក្នុងខមួយនេះគឺត្រង់ថា៖ បុគ្គលដែលកំពុងរៀបចំផែនការមិនបានលើកឡើងអំពីព្រះជាម្ចាស់ក្នុងផែនការរបស់គាត់សោះ ប៉ុន្តែផ្ដោតតែទៅលើខ្លួនឯងផ្ទាល់ទៅវិញ។ គាត់បានភ្លេចថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាម្ចាស់នៃអ្វីៗទាំងអស់។ នេះគឺពិតជាគួរឲ្យសោកស្ដាយមែនទែន ដ្បិតផែនការទាំងអស់មិនអាចដំណើរការបានឡើយ លុះត្រាតែព្រះជាម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យវាកើតឡើង។
ក. ជាដំបូង បុគ្គលនោះបានជ្រើសរើសពេលវេលា៖ «ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែក»។ គាត់បានធ្វើបែបនោះហាក់បីដូចជាថាខ្លួនជាអ្នកបង្កើតពេលវេលា ឬក៏ជាម្ចាស់ពេលវេលាអញ្ចឹង។ ជាក់ស្ដែងយើងដឹងហើយថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាម្ចាស់ ព្រះអង្គជាអង្គដែលបង្កើតពេលវេលា! យើងដឹងអំពីចំណុចនេះ ពីព្រោះក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិជំពូក១បានចែងថា ព្រះអង្គជាព្រះអាទិករ។ ព្រះអង្គបានបង្កើតថ្ងៃ និងយប់ និងរបស់សព្វសារពើទាំងអស់។
ខ. បុគ្គលនោះបានជ្រើសរើសទីកន្លែង៖ «យើងនឹងធ្វើដំណើរទៅក្រុងណាមួយ»។ គាត់បានជ្រើសរើសទីកន្លែងទៅរកស៊ីហាក់បីដូចជាគាត់ដឹងថា ទីកន្លែងដែលគាត់បានជ្រើសរើសនោះនឹងបណ្ដាលឲ្យគាត់មានភាពចម្រុងចម្រើនក្នុងការរកស៊ីអញ្ចឹង។ យើងដឹងហើយថា សូម្បីតែខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ក៏មិនមែនជាម្ចាស់នៃពេលវេលា ហើយគាត់ក៏មិនមែនជាម្ចាស់នៃទីកន្លែងនៃការរកស៊ីនោះផងដែរ។
គ. បុគ្គលនោះបានដាក់ដែនកំណត់លើរយៈពេលដែលគាត់នឹងនៅ៖ «ហើយស្នាក់នៅក្រុងនោះមួយឆ្នាំ»។ បុគ្គលនោះបានកំណត់ពេលវេលាដែលគាត់នឹងទៅកន្លែងណាមួយ ហាក់បីដូចជាថាគាត់ជាម្ចាស់ជីវិតរបស់ខ្លួនអញ្ចឹង តែគាត់ភ្លេចហើយថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះអង្គដែលបង្កើតគាត់មក។ ព្រះអង្គគឺជាព្រះដែលកំណត់រយៈពេលនៃជីវិតរបស់គាត់។
«ឱ! ព្រះយេហូវ៉ាអើយ! សូមឲ្យទូលបង្គំដឹងពីចុងបំផុតរបស់ទូលបង្គំ និងពីចំនួនថ្ងៃអាយុរបស់ទូលបង្គំផង ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានដឹងថា ជីវិតទូលបង្គំស្រួយយ៉ាងណា!» (ទំនុកតម្កើង ៣៩:៤ គកស)។
យើងគួរស្រែកអង្វរដូចលោក ម៉ូសេ បានសរសេរក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ៩០:១២ «ដូច្នេះ សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះរាប់ថ្ងៃអាយុរបស់យើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តប្រកបដោយប្រាជ្ញា» (គកស)។
ឃ. បុគ្គលនោះបានរៀបចំយុទ្ធសាស្ត្រ៖ «ដើម្បីរកស៊ី»។ ការរៀបចំយុទ្ធសាស្ត្ររកស៊ី គឺមិនមែនជារឿងខុសឆ្គងនោះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខុសឆ្គងគឺត្រង់ថា បុគ្គលនោះមិនបានដាក់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងផែនការគាត់ ដោយទូលសួរ ហើយនឹងសូមឲ្យព្រះអង្គជួយធ្វើឲ្យផែនការរបស់គាត់ចម្រុងចម្រើនឡើង។ ការមិនយកព្រះជាម្ចាស់ដាក់ក្នុងផែនការគឺជារឿងមិនត្រឹមត្រូវ ដ្បិតសាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ហើយថា «ដូច្នេះ ទោះបើអ្នកបរិភោគ ឬផឹក ឬធ្វើអ្វីក៏ដោយ ចូរធ្វើអ្វីៗទាំងអស់សម្រាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះចុះ» (១កូរិនថូស ១០:៣១ គកស)។
បងប្អូន! ការបរិភោគ និងការផឹកស៊ីគឺជារឿងដ៏សាមញ្ញបំផុតដែលកើតឡើងក្នុងជីវិតជាប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ ជាក់ស្ដែង យើងទទួលទានអាហារយ៉ាងតិចណាស់បីដងក្នុងមួយថ្ងៃ រីឯការញ៉ាំទឹក ឬក៏កាហ្វេ ឬតែ។ល។ គឺស្ទើរតែរាប់មិនអស់។ នេះគឺជាការរម្លឹកថា អ្វីដ៏សាមញ្ញក៏ដោយដែលយើងធ្វើ ក៏យើងគួរធ្វើសម្រាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនធ្វើដោយធ្វេសប្រហែសដោយមិនយកព្រះអង្គជាគោលក្នុងជីវិតរបស់យើងនោះទេ។ បងប្អូន ព្រះអង្គមិនមែនដូចជាទឹកត្រីទឹកស៊ីអ៊ីវដែលយើងយកមកញីកម្ទេសថែមស្ករប៊ីចេងពេលយើងញ៉ាំបាយនោះទេ។ យើងត្រូវយកព្រះអង្គជាចំណុចស្នូលក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ទ្រង់ត្រូវជាថ្មកែងក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ង. បុគ្គលនោះគយគន់ប្រាក់ចំណេញ៖ «ឲ្យបានចំណេញ»។
«មានមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមបណ្ដាជន ទូលព្រះអង្គថា៖ “លោកគ្រូ សូមលោកប្រាប់បងខ្ញុំ ឲ្យចែកមរតកមកខ្ញុំផង។” ទ្រង់ឆ្លើយតបថា៖ “ឱអ្នកអើយ តើអ្នកណាបានតាំងខ្ញុំ ឲ្យធ្វើជាចៅក្រម សម្រាប់ចែករបស់ទ្រព្យដល់អ្នករាល់គ្នា?” រួចព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលទៅគ្រប់គ្នាថា៖ “ចូរប្រយ័ត្ន ហើយខំចៀសពីសេចក្តីលោភចេញ ដ្បិតជីវិតនៃមនុស្សមិនស្រេចនឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរទេ។” ទ្រង់ក៏មានព្រះបន្ទូលជារឿងប្រៀបធៀបទៅគេថា៖ “មានស្រែចម្ការរបស់អ្នកមានម្នាក់បានកើតផលចម្រើនជាបរិបូរ ហើយអ្នកនោះរិះគិតក្នុងចិត្តថា “តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្តេច? ដ្បិតខ្ញុំគ្មានកន្លែងណានឹងដាក់ផលរបស់ខ្ញុំទាំងនេះទេ។” គាត់ក៏គិតថា “ខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងនេះ គឺខ្ញុំនឹងរុះជង្រុកខ្ញុំចេញ ហើយពង្រីកឲ្យធំជាងមុន រួចប្រមូលផល និងទ្រព្យសម្បត្តិទៅទុកនៅទីនោះ។” រួចខ្ញុំនឹងប្រាប់ដល់ចិត្តថា “ចិត្តអើយ ឯងមានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ល្មមទុកសម្រាប់ជាយូរឆ្នាំទៅមុខទៀតបានហើយ ចូរឯងឈប់សម្រាកទៅ ហើយស៊ីផឹកសប្បាយចុះ។” ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលទៅអ្នកនោះថា “ឱ! មនុស្សល្ងីល្ងើអើយ! នៅវេលាយប់នេះ យើងនឹងដកយកព្រលឹងឯងទៅវិញ ដូច្នេះ តើទ្រព្យសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មានដែលឯងបានប្រមូលទុកនេះ នឹងទៅជារបស់អ្នកណាវិញ?” អ្នកណាដែលប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកបម្រុងតែខ្លួនឯង តែឥតមានខាងឯព្រះសោះ នោះក៏ដូច្នោះដែរ» (លូកា ១២:១៣-២១គកស)។
ការគយគន់លើភាពចម្រុងចម្រើន និងប្រាក់ចំណេញចេញពីការរកស៊ីគឺមិនមែនជារឿងខុសឆ្គងទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខុសឆ្គងគឺត្រង់ថា បុគ្គលនោះបានភ្លេចព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីអ្នកមានឆោតល្ងង់ម្នាក់នេះ យើងឃើញថា បុគ្គលដែលបានផលច្រើនពីស្រែចម្ការរបស់គាត់ក៏បានរៀបចំផែនការ ដើម្បីនឹងសាងសង់កន្លែងផ្ទុកផលផ្លែរបស់គាត់បន្ថែមទៀត ហើយអ្វីដែលគួរឲ្យកាន់តែចាប់អារម្មណ៍នោះគឺត្រង់ថាគាត់ប្រើប្រាស់តែពាក្យ «ខ្ញុំ/ឯង»។ ក្នុងផែនការរបស់គាត់ គាត់មិនបានលើកឡើងអ្វីសោះទាក់ទងទៅនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ហើយត្រង់នេះ យើងឃើញថា អ្វីដែលគាត់មិនទាំងដឹងគឺ៖ យប់នេះគាត់នឹងត្រូវស្លាប់។
ចេញពីខគម្ពីរមួយនេះ សូមបងប្អូនកុំយល់ច្រឡំថា លោក យ៉ាកុប កំពុងតែហាមមិនឲ្យយើងរៀបចំផែនការរកស៊ី ឬក៏រកប្រាក់ចំណេញឲ្យសោះឡើយ។ ហើយគាត់ក៏មិនកំពុងព្រមានថា យើងមិនគួរមានប្រាក់សន្សំពេលដែលយើងចូលនិវត្តន៍ផងដែរ។ មិនដូច្នោះទេ! យើងដឹងថា គាត់មិនបានធ្វើបែបនោះ ដ្បិតក្នុងខ១៦ គាត់បានលើកឡើងថា ឲ្យយើងរៀបចំផែនការដោយទុកចិត្តលើអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ ដោយចុះចូលនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។
ចូរយើងចងចាំការដាស់តឿនចេញពីកណ្ឌគម្ពីរ សុភាសិត ១៦:១-៣៖ «គំនិតដែលចាត់ចែងក្នុងចិត្ត នោះស្រេចនៅមនុស្ស តែគឺព្រះយេហូវ៉ាដែលឆ្លើយសម្រេចការនោះវិញ។ គ្រប់ទាំងផ្លូវរបស់មនុស្សសុទ្ធតែស្អាតនៅភ្នែកខ្លួន តែគឺព្រះយេហូវ៉ាដែលព្រះអង្គថ្លឹង អស់ទាំងទឹកចិត្តវិញ។ ចូរទុកដាក់អស់ទាំងការឯងនៅនឹងព្រះយេហូវ៉ាចុះ នោះអស់ទាំងគំនិតរបស់ឯងនឹងបានសម្រេច»។
២. ជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង (៤:១៤)
«តែអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែកទេ។ តើជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នាជាអ្វី? ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាជាចំហាយទឹក ដែលឃើញតែមួយភ្លែត រួចក៏រសាត់បាត់ទៅ»។
ខ១៤ផ្ដល់ជូននូវហេតុផលពីរយ៉ាងចំពោះអស់អ្នកដែលរៀបចំផែនការដោយមិនយកព្រះជាម្ចាស់ជាគោល។ លោក យ៉ាកុប បានឆ្លើយសំណួរ «តើជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នាជាអ្វី?» ដោយលើកចម្លើយជាដំបូងថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែកទេ»។
ក. មិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែក
យើងអាចបកប្រែឃ្លា «នៅថ្ងៃស្អែក» ថា «ពេលព្រះអាទិត្យរះជាថ្មីម្ដងទៀត» ក៏បាន។ មនុស្សល្ងីល្ងើនឹងមិនយកព្រះជាម្ចាស់ដាក់ក្នុងជីវិតរបស់ពួកគាត់ទេ ជាពិសេសមិនយកមកដាក់ក្នុងផែនការជីវិតរបស់ខ្លួនឡើយ។ ចំណែកឯគ្រីស្ទបរិស័ទដែលដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាព ព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងអំណាចព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅលើចក្រវាលនេះ ពួកគាត់នឹងយករាល់ព្រឹត្តិការណ៍ និងកាលៈទេសៈនៃជីវិតរបស់ខ្លួនថ្វាយទៅកាន់ព្រះអង្គ ដោយព្រោះទ្រង់គឺជាព្រះដែលរចនាផែនការដ៏ល្អបំផុត (រ៉ូម ៨:២៨)។
កណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ៣៧:៣-៥ បានចែងថា៖ «ចូរទុកចិត្តដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយប្រព្រឹត្តអំពើល្អ នោះអ្នកនឹងបាននៅក្នុងស្រុក ហើយរស់នៅយ៉ាងសុខក្សេមក្សាន្ត។ ចូរយកព្រះយេហូវ៉ាជាអំណររបស់អ្នកចុះ នោះព្រះអង្គនឹងប្រទានអ្វីៗ ដែលចិត្តអ្នកប្រាថ្នាចង់បាន។ ចូរទុកដាក់ផ្លូវរបស់អ្នកដល់ព្រះយេហូវ៉ា ចូរទុកចិត្តដល់ព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គនឹងប្រោសឲ្យបានសម្រេច» (គកស)។
សុភាសិត ៣:៥-៦ «ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ។ ត្រូវទទួលស្គាល់ព្រះអង្គនៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ ព្រះអង្គនឹងតម្រង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង» (គកស)។
ក្នុងចម្លើយទី២លើសំណួរ «តើជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នាជាអ្វី?» លោក យ៉ាកុប បានលើកឡើងថា៖
ខ. ជីវិតយើងគឺប្រៀបដូចជាចំហាយទឹក
ឃ្លា «ចំហាយទឹក» មានន័យថា «សារជាតិចំហាយនេះនឹងរសាត់បាត់ទៅពេលព្រះអាទិត្យរះឡើង»។ វាប្រៀបដូចជាចំហាយកាហ្វេ ឬក៏ការនិយាយចេញផ្សែងពេលកំពុងនៅកន្លែងត្រជាក់ ដូចជានៅខេត្តមណ្ឌលគីរី ខេត្តគិរីរម្យ ឬក៏តំបន់ត្រជាក់ណាផ្សេងទៀតក៏ថាបាន។
យើងអាចមើលឃើញជីវិតលើផែនដីនេះយូរជាងចំហាយទឹក ឬក៏ផ្សែងដែលនឹងរសាត់បាត់ទៅយ៉ាងលឿន ដោយគ្មាននរណាចាប់អារម្មណ៍ផង។ ទឹកសន្សើមពេលព្រឹកនឹងស្ងួតបាត់ទៅយ៉ាងឆាប់រហ័សនៅពេលដែលព្រះអាទិត្យរះ។ ដូច្នេះ វាស៊ីគ្នាទៅនឹងបរិបទនៃការប្រៀបធៀបជីវិតមនុស្សលោក។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងយ៉ាងប្រាកដអំពីពេលវេលាដែលគាត់នឹងស្លាប់នោះទេ។
ចំណុចស្នូលដែលលោក យ៉ាកុប កំពុងតែលើកឡើងក្នុងខគម្ពីរមួយនេះគឺត្រង់ថា ជីវិតរបស់យើងមិននៅថេរនោះទេ ហើយវាតែងតែផ្លាស់ប្រែពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃដែរ។ ការឈឺថ្កាត់ គ្រោះថ្នាក់ដែលអាចនាំឲ្យយើងស្លាប់ ឬក៏ការដែលព្រះគ្រីស្ទយាងត្រឡប់មកវិញអាចបណ្ដាលឲ្យជីវិតរបស់យើងឈានដល់ទីបញ្ចប់យ៉ាងឆាប់រហ័ស ដូចជាពន្លឺព្រះអាទិត្យដែលរះបានធ្វើឲ្យចំហាយទឹកស្ងួតនៅពេលព្រឹកព្រលឹម ឬក៏ដូចជាខ្យល់ដែលបក់ផ្សែងអញ្ចឹង។
ហេតុដូច្នេះហើយបានជាកណ្ឌគម្ពីរ សុភាសិត ២៧:១ បានចែងថា៖ «កុំឲ្យអួតខ្លួនពីថ្ងៃស្អែក ដ្បិតឯងមិនដឹងជាថ្ងៃណានឹងកើតមានការអ្វីទេ» (គកស)។
កណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូប ៧:៧, ៩, ១៦ និងទំនុកតម្កើង ៣៩:៥-៦ ក៏បានព័ណ៌នាអំពីជីវិតមនុស្សយើងថាដូចជា «ខ្យល់» ដែរ។
ដូចក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ លូកា ១២:១៨-២០ កសិករម្នាក់បានលើកឡើងថា គាត់នឹងសាងសង់ជង្រុកបន្ថែមទៀត ដើម្បីទុកដាក់ផលរបស់គាត់ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលអំពីគាត់ថា គាត់ជាមនុស្សល្ងីល្ងើណាស់ ដ្បិតយប់នេះគាត់នឹងស្លាប់ជាមិនខាន។
៣. ទំនួលខុសត្រូវរបស់យើង (៤:១៥-១៧)
«ផ្ទុយទៅវិញ អ្នករាល់គ្នាគួរតែពោលដូច្នេះវិញថា៖ “បើព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងមានជីវិតរស់ ហើយយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬធ្វើការនោះ”។ តែឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបែរជាអួតអាងពីអំនួតរបស់ខ្លួនទៅវិញ។ គ្រប់ទាំងការអួតអាងបែបនេះសុទ្ធតែអាក្រក់ទាំងអស់។ ដូច្នេះ អ្នកណាស្គាល់អំពើល្អដែលត្រូវធ្វើ តែមិនព្រមធ្វើ នោះរាប់ជាមានបាបដល់អ្នកនោះហើយ» (គកស)។
ឃ្លា «ផ្ទុយទៅវិញ» បង្ហាញអំពីអ្វីដែលយើងគួរធ្វើដែលខុសពីខ១៣។ ហើយអ្វីដែលយើងគួរធ្វើគឺ «ពោលដូច្នេះវិញថា៖ “បើព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងមានជីវិតរស់ ហើយយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬធ្វើការនោះ”»។ នេះគឺជាទំនូលខុសត្រូវរបស់យើងក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។
ចេញពីខគម្ពីរនេះ យើងអាចរៀនបានបីចំណុច។ ចំណុចទី១គឺថា៖
ក. យើងគួរមានសម្អាងលើព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់
នៅក្នុងដំណើរបេសកកម្មលើកទី២របស់សាវ័ក ប៉ុល ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ កិច្ចការ ១៨:១៨-២៣ គាត់បានទៅទីក្រុងជាច្រើន ហើយទីក្រុងមួយដែលគាត់បានទៅដែលគេបានអង្វរឲ្យគាត់នៅឲ្យរាងយូរបន្តិចគឺទីក្រុងអេភេសូរ។ ពេលដែលគាត់ និងក្រុមបេសកកម្មរបស់គាត់រៀបចំចេញដំណើរ ជាជាងប្រាប់ពួកគេថា គាត់នឹងត្រឡប់មកលេងវិញ គាត់បានលើកឡើងយ៉ាងដូច្នេះ «ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មករកអ្នករាល់គ្នាវិញ ប្រសិនបើព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ» (ខ២១)។
ការមានប្រសាសន៍បែបនេះសបញ្ជាក់ថា គាត់មានសម្អាងលើព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនលើការរៀបចំផែនការរបស់ខ្លួននោះទេ ហើយនេះឯងគឺជាអ្វីដែលលោក យ៉ាកុប ចង់ឃើញយើងដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទធ្វើក្នុងជីវិតរស់នៅជាប្រចាំថ្ងៃ មិនមែនរៀបចំផែនការដូចអ្នកនៅក្នុងខ១៣នោះទេ។ នេះគឺជាទំនូលខុសត្រូវរបស់យើង។
សាវ័ក ប៉ុល បានប្រាប់ពីទឹកចិត្តរបស់គាត់ក្នុងសំបុត្រទៅកាន់ក្រុមជំនុំកូរិនថូសថា គាត់ចង់ទៅជួបពួកគាត់ ប៉ុន្តែជាជាងគ្រាន់តែលើកឡើងថា «ខ្ញុំនឹងទៅលេងបងប្អូន»។ គាត់បានលើកឡើងយ៉ាងដូច្នេះវិញថា៖ «ប៉ុន្តែ បើព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ ខ្ញុំនឹងមកជួបអ្នករាល់គ្នាក្នុងពេលឆាប់ៗ» (១កូរិនថូស ៤:១៩)។
បងប្អូន យើង «គួរ» មានឥរិយាបថបែបនេះក្នុងការរស់នៅជាប្រចាំថ្ងៃ ជាពិសេសនៅពេលដែលយើងរៀបចំផែនការទៅកន្លែងណាមួយ ឬធ្វើអ្វីមួយ។ ដាច់ខាត! យើងត្រូវតែរៀបចំផែនការរបស់យើងដោយសម្អាងលើព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ខ. យើងគួរយល់ព្រមទទួលយកព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់
នៅក្នុងសេចក្ដីបង្រៀននៃការអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅកាន់ពួកសិស្ស ទ្រង់បានលើកឡើងថា «សូមឲ្យព្រះរាជ្យរបស់ព្រះអង្គបានមកដល់ សូមឲ្យព្រះហឫទ័យព្រះអង្គបានសម្រេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ» (ម៉ាថាយ ៦:១០)។ យើងដឹងហើយថា អ្វីៗដែលកើតឡើងលើផែនដីនេះគឺជាការកំណត់ទុករបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ (អេភេសូរ ១)។ ដូច្នេះ ការដែលយើងទទួលយកសេចក្ដីសម្រេចរបស់ព្រះអង្គគឺជាការដ៏ល្អបំផុត។
គ. យើងគួរពេញចិត្តនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ១២:១-២ សាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរយ៉ាងដូចតទៅ៖ «បងប្អូនអើយ ខ្ញុំសូមដាស់តឿនអ្នករាល់គ្នា ដោយសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ឲ្យថ្វាយរូបកាយទុកជាយញ្ញបូជារស់ បរិសុទ្ធ ហើយគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ។ នេះហើយជាការថ្វាយបង្គំរបស់អ្នករាល់គ្នាតាមរបៀបត្រឹមត្រូវ។ មិនត្រូវត្រាប់តាមសម័យនេះឡើយ តែចូរឲ្យបានផ្លាស់ប្រែ ដោយគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នាបានកែជាថ្មី ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចស្គាល់អ្វីជាព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ គឺអ្វីដែលល្អ អ្វីដែលព្រះអង្គគាប់ព្រះហឫទ័យ ហើយគ្រប់លក្ខណ៍។»
ជាចុងក្រោយ នៅក្នុងខ១៧ លោក យ៉ាកុប បានលើកឡើងថា៖ «អ្នកណាស្គាល់អំពើល្អដែលត្រូវធ្វើ តែមិនព្រមធ្វើ នោះរាប់ជាមានបាបដល់អ្នកនោះហើយ»។
យើងអាចសង្ខេប «អំពើបាប» ទៅជាពីរប្រភេទ៖ ១) អំពើបាបដែលយើងប្រព្រឹត្តដោយចេតនា ២) អំពើបាបដែលយើងប្រព្រឹត្តដោយអចេតនា។ ទាំងពីរគឺជាអំពើបាប មិនថាយើងបានប្រព្រឹត្តដោយដឹង ឬក៏មិនដឹងខ្លួនក្ដី! ដូចគ្នាផងដែរ យើងក៏អាចសង្ខេប «អំពើល្អ» ទៅជាពីរប្រភេទបាន៖ ១) អំពើល្អដែលយើងប្រព្រឹត្តដោយចេតនា ២) អំពើល្អដែលយើងប្រព្រឹត្តដោយអចេតនា។ ត្រង់នេះលោក យ៉ាកុប កំពុងតែលើកឡើងថា ប្រសិនបើយើងស្គាល់អំពើល្អណាមួយដែលយើងត្រូវធ្វើ ប៉ុន្តែយើងមិនព្រមធ្វើ នោះយើងបានក្លាយជាមនុស្សដែលមិនបានធ្វើអំពើល្អហើយ ដែលនេះកាន់តែមានន័យថា យើងក៏បានប្រព្រឹត្តអំពើបាបផងដែរ។
នៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបអំពីអ្នកស្រុកសាម៉ារីម្នាក់ដែលមានចិត្ដសប្បុរសក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ លូកា ១០:២៥-៣៧ ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយសំណួររបស់អ្នកប្រាជ្ញច្បាប់ម្នាក់ដែលសួរថា «តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច?» ដោយព្រះអង្គបាននិទានរឿងប្រាប់ថា៖ «…មានមនុស្សម្នាក់កំពុងតែធ្វើដំណើរពីក្រុងយេរូសាឡឹម ចុះទៅឯក្រុងយេរីខូរ ក៏ធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃពួកចោរ វាប្លន់គាត់ ព្រមទាំងវាយឲ្យត្រូវរបួស រួចចេញបាត់ទៅ ចោលគាត់ឲ្យនៅទ្រម ជួនជាមានសង្ឃមួយអង្គ ចុះមកតាមផ្លូវនោះ កាលបានឃើញគាត់ នោះក៏វាងតាមម្ខាងហួសទៅ ហើយមានពួកលេវីម្នាក់ មកដល់កន្លែងនោះដែរ កាលបានឃើញហើយ ក៏វាងតាមម្ខាងហួសទៅទៀត តែមានសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ ធ្វើដំណើរមកដល់ កាលបានឃើញហើយ នោះក៏មានចិត្តក្ដួលអាណិតដល់គាត់ ទើបចូលទៅរុំរបួសឲ្យ ព្រមទាំងយកប្រេង និងស្រា ចាក់លាប រួចលើកដាក់លើសត្វជាជំនិះរបស់ខ្លួន ដឹកទៅឯផ្ទះសំណាក់ ថែទាំរក្សាគាត់។ ស្អែកឡើងកាលគាត់រៀបនឹងចេញទៅ នោះក៏យកប្រាក់ពីរដេណារីហុចដល់ម្ចាស់ផ្ទះនោះ ដោយប្រាប់ថា “ចូរថែរក្សាអ្នកនេះផង ហើយបើអ្នកចំណាយលើសពីនេះ ពេលខ្ញុំមកវិញ ខ្ញុំនឹងសងអ្នក។” ដូច្នេះ ក្នុងបីនាក់នោះ តើអ្នកស្មានថា អ្នកណាជាអ្នកជិតខាងនឹងមនុស្ស ដែលធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃពួកចោរនោះ?” អ្នកនោះឆ្លើយថា៖ “គឺអ្នកមួយដែលមានចិត្តអាណិតដល់គាត់នោះឯង”។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា៖ “ទៅចុះ ចូរអ្នកប្រព្រឹត្តបែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ”» (គកស)។
ដូចគ្នាផងដែរ ប្រសិនបើយើងដឹងថា យើងត្រូវប្រព្រឹត្តអំពើល្អណាមួយ ប៉ុន្តែយើងមិនប្រព្រឹត្ត នោះយើងមិនខុសពីពួកសង្ឃ និងពួកលេវីនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនោះទេ ហើយក៏មិនខុសពីពួកលោកីយ៍ដែលអារកហុតឈាមបោកបញ្ឆោតអ្នកដែលនៅជុំវិញខ្លួននោះដែរ។ ការដែលពួកសង្ឃ និងពួកលេវីទុកឲ្យជនម្នាក់នេះរងគ្រោះឈឺចាប់បង្ហាញថា ពួកគាត់ក៏បានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដែរ។ សរុបសេចក្ដីទៅ អ្វីៗដែលយើងធ្វើ ចូរយើងធ្វើដោយថ្វាយទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ ទូលសូមឲ្យព្រះអង្គណែនាំ តម្រង់ផ្លូវរបស់យើង ឲ្យយើងធ្វើនូវអ្វីៗដែលសព្វព្រះហឫទ័យដល់ព្រះអង្គ ជាជាងរៀបចំផែនការដោយខ្លួនឯងដោយគិតថាខ្លួនជាម្ចាស់ផែនការ ជាម្ចាស់ពេលវេលា ឬក៏ទីកន្លែង ឬក៏ជាម្ចាស់នៃការរកស៊ីដែលនាំឲ្យបានប្រាក់ចំណេញ។
ក្នុងជីវិតរស់នៅជាប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ចូរយើងរស់នៅដោយប្រព្រឹត្តអំពើល្អ ជាពិសេសនៅពេលដែលយើងដឹងថា វាជាអំពើល្អដែលយើងត្រូវប្រព្រឹត្ត។ ចូរកុំព្រងើយកន្តើយ ដ្បិតប្រសិនបើយើងព្រងើយកន្តើយ នោះមានន័យថា យើងក៏បានរួមដៃក្នុងការធ្វើបាបរួចស្រេចទៅហើយដែរ។ តែកុំឲ្យយើងច្រឡំថា «ធ្វើល្អ បានល្អ»។ ទេ! បងប្អូនដំបូងយើងត្រូវ «បានល្អ» ជាមុនសិន នោះទើបយើងអាចទៅ «ធ្វើល្អ» បាន។ លោកគ្រូ ចេ. ឌី. ក្រោលី (J. D. Crowley) បានបកស្រាយយ៉ាងក្បោះក្បាយក្នុងសៀវភៅអត្ថាធិប្បាយកណ្ឌគម្ពីររ៉ូមអំពីប្រធានបទនេះ។
ជាចុងក្រោយមូលហេតុដែលយើងគួរស្វែងរកព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងជីវិតរស់នៅជាប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងគឺដោយសារព្រះអង្គគឺជាផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត និងជាជីវិត បើមិនទៅតាមទ្រង់ នោះគ្មានអ្នកណាទៅឯព្រះវរបិតាបានឡើយ (យ៉ូហាន ១៤:៦)។
លើសពីការស្វែងរកព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដីនេះក្នុងការរកស៊ី ឬក៏ការរស់នៅជាប្រចាំថ្ងៃ យើងត្រូវតែស្វែងរកព្រះអង្គផ្ទាល់ ដ្បិតជីវិតយើងនៅលើផែនដីនេះគឺដូចជាចំហាយទឹកដែលខ្យល់នឹងផាត់រសាត់បាត់ទៅ ឬក៏ពន្លឺព្រះអាទិត្យនឹងធ្វើឲ្យវាស្ងួតក្នុងមួយរំពេចភ្នែក។ ប៉ុន្តែ ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចគឺជាជីវិតអមតៈ ជីវិតដែលនឹងមិនចេះស្លាប់ ឬក៏មិនចេះឈឺថ្កាត់ឡើយ ហើយការដែលយើងទៅនៅជាមួយនឹងព្រះអង្គគឺជាការដ៏ល្អបំផុត។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាយើងត្រូវតែទៅរកព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ។
ចំពោះបងប្អូនដែលមិនទាន់ទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវនៅឡើយ ខ្ញុំលើកទឹកចិត្តឲ្យបងប្អូនទទួលជឿព្រះអង្គ ដ្បិតព្រះអង្គបានយាងមកផែនដីនេះ មានព្រះជន្មរស់នៅយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ហើយព្រះអង្គត្រូវបានគេឆ្កាង ហើយទ្រង់ក៏សុគត បន្ទាប់មកត្រូវបានគេបញ្ចុះក្នុងផ្នូរនៅថ្ងៃសុក្រ ហើយបីថ្ងៃក្រោយមកទ្រង់ក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃអាទិត្យ (១កូរិនថូស ១៥:៣-៤)។ «បើមាត់អ្នកប្រកាសថា “ព្រះយេស៊ូវជាព្រះអម្ចាស់ ហើយជឿក្នុងចិត្តថា ព្រះបានប្រោសឲ្យព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះអ្នកនឹងបានសង្គ្រោះ។ ដ្បិតយើងបានសុចរិតដោយមានចិត្តជឿ ហើយបានសង្គ្រោះដោយមាត់ប្រកាសប្រាប់” (រ៉ូម ១០:៩-១០ គកស)។ បើយើងគ្រាន់តែលន់តួបាបរបស់យើង ទូលសូមឲ្យព្រះអង្គអត់ទោសបាប សូមអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គយាងមកគង់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង នោះយើងនឹងទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ! នោះឯងគឺជារបៀបដែលយើងអាចទទួលបានដំណឹងល្អ ទទួលបានការអត់ទោស និងទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ពីលើផែនដីនេះ។
មតិយោបល់
Loading…