ពេលដែលយើងកំពុងប្រឈមមុខនឹងនិមិត្តដែលបរាជ័យ និងការឈឺចាប់ដែលគួរឲ្យភ័យតក់ស្លុត តើយើងគួរអធិស្ឋានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ?
តើយើងគួរអធិស្ឋានឲ្យមានការព្យាបាល និងការរំដោះ ដោយជឿថាយើងគ្រាន់តែទូលសូមតែប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើរាល់អ្វីៗទាំងអស់បាន? ឬម្យ៉ាងទៀតថា៖ តើយើងត្រូវលះបង់នូវសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់យើងចោលដោយប្រគល់ឲ្យព្រះជាម្ចាស់ ថែមទាំងជឿថា សូម្បីតែក្នុងការឈឺចាប់របស់យើង ក៏ព្រះអង្គនៅមានផែនការដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់យើង?
បាទ/ចាស! ពិតប្រាកដមែន។
នៅពេលដែលយើងប្រឈមមុខនឹងបរាជ័យក្នុងជីវិត ព្រះជាម្ចាស់អញ្ជើញយើងឲ្យធ្វើការទាំងពីរនោះ។
នៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី ព្រះយេស៊ូវបានប្រឈមមុខនឹងការរងទុក្ខដែលយើងនឹកស្មានមិនដល់។ ញើសទ្រង់ក៏បានត្រឡប់ដូចជាតំណក់ឈាម ព្រះអង្គបានដួលទៅលើដី ហើយអធិស្ឋានដោយបន្លឺសំឡេងថា៖ «ឱ! អ័ប្បា ព្រះវរបិតាអើយ ទ្រង់អាចនឹងធ្វើការទាំងអស់កើត សូមយកពែងនេះចេញពីទូលបង្គំផង ប៉ុន្តែកុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមសម្រេចតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ»។ (ម៉ាកុស ១៤:៣៦)
នៅក្នុងភាពឈឺចាប់របស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គកំពុងតែបង្រៀនយើងបែបជាគំរូពីរបៀបនៃការអធិស្ឋាន នៅពេលដែលយើងអស់សង្ឃឹម។
ឱ! អ័ប្បា ព្រះវរបិតាអើយ!
ព្រះយេស៊ូវមិនបានចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋានដោយលើកឡើងថា «ឱ! ព្រះដែលមានពេញទៅដោយអំណាចព្រះចេស្ដាអើយ! ជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី» នោះទេ។ ពិតប្រាកដណាស់! ព្រះជាម្ចាស់គឺជាម្ចាស់លើគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ហើយទ្រង់ក៏ពិតជាស័ក្តិសមនឹងទទួលព្រះកិត្តិយស និងការគោរពកោតខ្លាចផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសប្រើប្រាស់នូវពាក្យពេចន៍ទាក់ទងនឹងទឹកចិត្តស្រឡាញ់ «អ័ប្បា»។ ពាក្យ «អ័ប្បា» គឺជាពាក្យរបស់ភាសាអារ៉ាម (Aramaic) ដែលបង្ហាញពីភាពស្និទ្ធស្នាល ជាពាក្យផ្ទាល់ខ្លួនសម្រាប់ឪពុក។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់កំពុងទូលសូមព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ឲ្យធ្វើនូវអ្វីមួយសម្រាប់ព្រះអង្គ។
ដូចគ្នានេះដែរ ដាច់ខាត! យើងខ្ញុំត្រូវតែខិតឲ្យកាន់តែប្រកៀកជិតនឹងព្រះជាម្ចាស់ ខណៈពេលដែលយើងខ្ញុំកំពុងប្រឈមមុខនឹងការឈឺចាប់។ ព្រះអង្គគឺជាព្រះអម្ចាស់ ដែលមានពេញទៅដោយអំណាចព្រះចេស្ដា ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គក៏ជាអ័ប្បាព្រះវរបិតារបស់យើងខ្ញុំផងដែរ (រ៉ូម ៨:១៥)។ ដាច់ខាត! យើងខ្ញុំត្រូវតែចូលទៅកាន់ព្រះអង្គដោយមានទឹកចិត្តបែបនេះ។
អាចនឹងធ្វើការគ្រប់ទាំងអស់កើត
ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា ព្រះវរបិតាអាចនឹងធ្វើអ្វីៗបានទាំងអស់ ដ្បិតអស់ទាំងសត្វនៅព្រៃសុទ្ធតែរបស់ផងទ្រង់ (ទំនុកតម្កើង ៥០:១០)។ ហើយគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ គឺជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គ។ គ្មានអ្វីដែលព្រះអង្គធ្វើពុំបានសោះឡើយ។
ខណៈពេលដែលយើងខ្ញុំបានចងចាំខគម្ពីរទាំងអស់នោះយ៉ាងច្បាស់លាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើងខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ជារឿយៗយើងខ្ញុំតែងតែមានមន្ទិលសង្ស័យលើសមត្ថភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរកាលៈទេសៈរបស់យើងខ្ញុំដដែល។ យើងខ្ញុំមើលទៅកាន់កាលៈទេសៈរបស់ខ្លួន ហើយសន្មតថា វានឹងនៅបន្តកើតឡើងដដែលៗ។ ទោះបីជាខណៈពេលដែលយើងខ្ញុំកំពុងអធិស្ឋានក៏ដោយ ក៏យើងខ្ញុំមិនបានព្យាយាមរង់ចាំចម្លើយដែលមានពេញទៅដោយការអស្ចារ្យនោះដែរ ហើយសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងខ្ញុំក៏បានក្លាយទៅជាការបន្លឺឡើងនូវសំណូមពរនានា ជាជាងការទទូចអង្វរយ៉ាងអស់ពីចិត្តដែលមានពេញទៅដោយជំនឿវិញ។
ប៉ុន្តែ នៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់អាចនឹងឆ្លើយតបនូវសំណូមពររបស់ព្រះអង្គបាន។ ព្រះផ្ដល់ជីវិតទៅដល់អស់អ្នកដែលស្លាប់ ហើយព្រះអង្គក៏បានកោះហៅនូវរាល់អ្វីដែលពុំធ្លាប់មានសោះឲ្យវាកើតមានឡើងផងដែរ។
ដាច់ខាត! យើងខ្ញុំត្រូវតែចងចាំថា អំណាចរបស់ព្រះអង្គគ្មានព្រំដែនឡើយ ខណៈពេលដែលកាលៈទេសៈរបស់យើងខ្ញុំមើលទៅហាក់បីដូចជាពុំអាចមានការផ្លាស់ប្ដូរបានសោះឡើយ។
សូមយកពែងនេះចេញ
រីឯពែងដែលព្រះយេស៊ូវបានទូលសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ដកចេញនោះ គឺមិនមែនគ្រាន់តែសំដៅលើការរងទុក្ខខាងសាច់ឈាមតែប៉ុណ្ណោះនោះទេ។ ពួកសាវ័ក និងអ្នកដែលបានស្លាប់ដោយសារជំនឿនៅក្នុងជំនាន់នានា ក៏បានប្រឈមមុខនឹងការឈឺចាប់ខាងឯសាច់ឈាមផងដែរ ប៉ុន្តែពួកគាត់មិនមានភាពភ័យខ្លាចឡើយ។ នៅត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងការរងទុក្ខ ដែលមិនអាចមានអ្វីយកមកវាស់ពីជម្រៅដ៏សែនជ្រៅនោះបានឡើយ។ ព្រះអង្គកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីក្រោធដ៏ខ្លាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជំនួសអំពើបាបរបស់យើង។ ហើយព្រះអង្គក៏កំពុងតែប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីក្រោធនោះតែមួយអង្គឯកដោយគ្មានការសម្រាលទុក្ខពីស្ថានសួគ៌សោះឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបហើយថា ព្រះជាម្ចាស់អាចនឹងផ្លាស់ប្ដូរកាលៈទេសៈដ៏វេទនាមួយនេះបាន។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះអង្គទូលសូម។ ព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យព្រះជាម្ចាស់ដកចេញនូវការរងទុក្ខ ពោលគឺការរងទុក្ខដែលព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ទ្រង់ឲ្យមកទ្រទ្រង់ ការរងទុក្ខដែលព្រះយេស៊ូវបានស្ម័គ្រព្រះទ័យយាងមកដោយអង្គឯកដើម្បីនឹងទទួល ហើយតាមរយៈការរងទុក្ខនេះ រាស្ដ្ររបស់ទ្រង់ទទួលបានការធានាទាក់ទងនឹងសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានបង្ខំព្រះយេស៊ូវឆ្ពោះទៅឈើឆ្កាងនោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានស្ម័គ្រព្រះជន្មទ្រង់ផ្ទាល់ (យ៉ូហាន ១០:១៨)។
ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែទូលសូមថា ប្រសិនបើមានផ្លូវណាផ្សេងទៀត—មិនថាផ្លូវណាក៏ដោយ—សូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់សម្រេចគោលបំណងនានារបស់ព្រះអង្គតាមផ្លូវនោះចុះ។
មានពេលជាច្រើន ដែលយើងខ្ញុំសម្រួលនូវសំណូមពររបស់យើងខ្ញុំ។ តើយើងខ្ញុំគួរទទូចទូលសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់សម្រាលនូវការរងទុក្ខរបស់យើងខ្ញុំដែរឬទេ ខណៈពេលដែលយើងខ្ញុំដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់អាចប្រើប្រាស់ការនោះបាន? តើវាត្រឹមត្រូវដែរឬទេក្នុងការទូលសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ព្យាបាល ឬក៏ថា ការធ្វើបែបនោះវាក្រែងព្រះទ័យព្រះអង្គខ្លាំងពេកហើយ? ឬក៏តើមិនគួរឲ្យយើងខ្ញុំទទូចសូមអ្វីទាល់តែសោះ ដោយគ្រាន់តែទទួលសូមនូវអ្វីដែលព្រះអង្គបានប្រទានមកយើងខ្ញុំមែនឬ? ឥរិយាបថបែបនោះ មើលទៅហាក់បីដូចជាត្រឹមត្រូវណាស់។
ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏យើងនៅតែឃើញថា ព្រះយេស៊ូវបានទូលសូមដល់ព្រះវរបិតាឲ្យដកយកពែងនោះចេញ។
ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវអាចទទូចសូម ដូច្នេះយើងខ្ញុំក៏អាចធ្វើយ៉ាងដូច្នោះបានផងដែរ។ វាជារឿងស័ក្តិសមទេក្នុងការទូលសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ដកចេញនូវការរងទុក្ខ និងផ្លាស់ប្ដូរកាលៈទេសៈរបស់យើងខ្ញុំ ហើយឲ្យការពារយើងខ្ញុំចេញពីភាពឈឺចាប់លើសដើមជាងមុន។ ព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យក្នុងការប្រទាននូវរាល់អំណោយទានល្អៗដល់យើងខ្ញុំ។ យើងខ្ញុំផ្ទាល់ធ្លាប់បានទូលអង្វរឲ្យព្រះជាម្ចាស់ព្យាបាលមិត្តភក្តិរបស់យើងខ្ញុំ សង្គ្រោះសមាជិកក្រុមគ្រួសាររបស់យើងខ្ញុំ ក៏ដូចជាប្រទានឲ្យមានភាពច្បាស់លាស់ ហើយព្រះអង្គក៏បានធ្លាប់ឆ្លើយតបមកវិញថា «បានតើ» ។ ប៉ុន្តែ យើងខ្ញុំក៏ធ្លាប់បានទទូចអង្វរសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ព្យាបាលកូនប្រុសរបស់យើងខ្ញុំដែលកំពុងរៀបនឹងស្លាប់ និងព្យាបាលនូវជំងឺរោគារបស់យើងខ្ញុំដែលវាកាន់តែឈឺធ្ងន់ធ្ងរទៅៗ ក៏ដូចជាសូមឲ្យព្រះអង្គនាំស្វាមីរបស់យើងខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ តែព្រះអង្គបានឆ្លើយតបមកវិញថា «ទេ»។ ហេតុដូច្នេះ ទោះបើយើងខ្ញុំមិនដឹងពីរបៀបដែលព្រះអង្គនឹងឆ្លើយតប ក៏ព្រះវរបិតារបស់យើងខ្ញុំនៅតែសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យយើងខ្ញុំនៅបន្តទូលអង្វរឲ្យអស់ពីចិត្តដល់ព្រះអង្គដោយសូមនូវអ្វីៗដែលយើងខ្ញុំប៉ងប្រាថ្នាផងដែរ។
ប៉ុន្តែ កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមសម្រេចតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ
នៅទីបំផុត ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់នូវឆន្ទៈរបស់ព្រះអង្គចោលដោយចុះចូលនឹងព្រះវរបិតា។ ពេលដែលព្រះវរបិតាបានបដិសេធសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានទទួលយកនូវការសម្រេចព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាទាំងស្រុង។ ព្រះអង្គបានភ្លាំងភ្លាត់ព្រះបាទរបស់ទ្រង់ទៅកាន់ទីកន្លែងដែលគេសម្លាប់ទ្រង់ ដោយពុំមានការរអ៊ូរទាំ និងការត្អូញត្អែរអ្វីសោះឡើយ។
ចំពោះយើងខ្ញុំវិញ ការលះបង់បែបនោះមិនកើតឡើងដោយងាយៗនោះទេ។ នៅពេលដែលយើងខ្ញុំដាក់គំលាតឆ្ងាយចេញពីព្រះជាម្ចាស់ នោះយើងខ្ញុំអាចនឹងដកខ្លួនដាច់ចេញពីទ្រង់ ហើយមិនចាំបាច់ត្រាប់តាមទ្រង់ទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើងខ្ញុំចូលទៅជិតទ្រង់ ហើយពិតជាទទួលជឿថា ព្រះអង្គអាចផ្លាស់ប្ដូរកាលៈទេសៈរបស់យើងខ្ញុំបាន នៅពេលយើងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមព្យាយាមក្ដាប់យកនូវលទ្ធផលដែលយើងចង់ទទួលបានជាមិនខាន។ ទោះបើយើងខ្ញុំបញ្ចេញពាក្យពេចន៍ថា «សូមឲ្យសម្រេចតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ចុះ» ក៏ដោយ ក៏យើងខ្ញុំនៅតែព្យាយាមក្ដាប់យកនូវអ្វីដែលយើងខ្ញុំមានឆន្ទៈចង់បានដដែល។
ជារឿយៗ ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែលាតម្រាមដៃរបស់យើងខ្ញុំចេញពីការព្យាយាមក្ដាប់យកនូវលទ្ធផលនៃសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់យើងខ្ញុំ។ ទោះបើយើងខ្ញុំមានអារម្មណ៍តូចចិត្តយ៉ាងក្រៃលែងទាក់ទងនឹងចម្លើយថា «ទេ» ពីព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ខណៈពេលដែលយើងខ្ញុំចុះចូលនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់—ជាទូទៅ ការនេះបានកើតឡើងដោយមានការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង និងការស្រក់ទឹកភ្នែកជាច្រើនទៀតផង—ព្រះអង្គនៅតែធានាមកកាន់យើងខ្ញុំថា ទ្រង់កំពុងតែធ្វើការនោះសម្រាប់ជាប្រយោជន៍យ៉ាងល្អដល់យើងខ្ញុំដែរ។ យើងខ្ញុំអាចឃើញតែផ្នែកខ្លះៗនៃរូបភាពធំតែប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះអង្គនៅតែបន្តមានគោលបំណងក្នុងការដែលទ្រង់បដិសេធនូវសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់យើងដដែល។
នៅពេលដែលព្រះវរបិតាបានឆ្លើយតបថា «ទេ» ទៅចំពោះព្រះរាជបុត្រា។ ចម្លើយ «ទេ» នោះបានបណ្ដាលឲ្យមានប្រយោជន៍យ៉ាងល្អបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនានា។
ព្រះជាម្ចាស់មិនចេះសាវ៉ាទេ។ ប្រសិនបើព្រះអង្គឆ្លើយថា «ទេ» មកកាន់សំណូមពររបស់យើង ប្រាកដណាស់ទ្រង់មានមូលហេតុ ប្រហែលជា១០,០០០ហេតុផលក៏មិនដឹងផង។ ទោះបើយើងមិនអាចដឹងអំពីមូលហេតុទាំងអស់នោះនៅក្នុងជីវិតនេះក៏ដោយ ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយ យើងនឹងដឹងអំពីមូលហេតុទាំងអស់នោះជាមិនខាន។ សម្រាប់នាពេលឥឡូវនេះ ដាច់ខាត យើងត្រូវតែបន្តទុកចិត្តថា ការដែលទ្រង់បដិសេធសំណូមពររបស់យើង នោះគឺជាសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ចំពោះយើងទេតើ។
ចូររត់ទៅឯព្រះវរបិតារបស់លោកអ្នក
ហើយនៅពេលនេះ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំ ដោយបន្តនៅមានការតយុទ្ធក្នុងការព្យាយាមស្វែងយល់ពីមូលហេតុចេញពីព្យុះសង្ឃរាជនានាដែលកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ចូរឲ្យយើងអធិស្ឋានដូចដែលព្រះសង្គ្រោះរបស់យើងបានអធិស្ឋានចុះ។ ចូរយើងចូលប្រកៀកជិតនឹងព្រះជាម្ចាស់ ដោយទទួលជឿថា ព្រះអង្គអាចនឹងផ្លាស់ប្ដូរនូវកាលៈទេសៈរបស់យើងបាន ហើយចូរទូលសូមទ្រង់នូវអ្វីដែលយើងត្រូវការដែលមានពេញដោយចិត្តក្លាហាន ក៏ដូចជាចុះចូលនូវឆន្ទៈរបស់យើងក្រោមឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ផងដែរ។
ផែនការរបស់ព្រះវរបិតារបស់យើងគឺល្អឥតខ្ចោះគ្រប់ពេលវេលា។ ផែនការទាំងអស់នោះគឺជាប្រយោជន៍របស់យើងនឹងក៏ជាសិរីល្អរបស់ទ្រង់ផងដែរ។
ខ្ញុំតែងតែរអ៊ូរទាំពេលព្រះអង្គឆ្លើយថាទេ (ខ្ញុំជាមនុស្សគួរឲ្យស្អប់)