in ,

ប្រសើរ​ជាង​ការ​ព្យាបាល

នៅ​ក្នុង​ក្រុម​ជំនុំ​របស់​យើង​ខ្ញុំ​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​​​នាក់​ដែល​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​សភាព​ធ្ងន់ធ្ងរ ដែល​កំពុង​បន្ត​ក្នុង និង​ប្រឈម​ជា​មួយ​ជំងឺ​ដែល​អាច​នាំ​ឲ្យ​ពួក​គាត់​បាត់​បង់​ជីវិត​ទៀត​ផង។

​ព្រះ​ជាម្ចាស់​មិន​គ្រាន់​តែ​នាំ​យើង​ឆ្លង​កាត់​ការ​រង​ទុក្ខ​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ទ្រង់​ក៏​ប្រើប្រាស់​ការ​រង​ទុក្ខ​ក្នុង​យើង​ផង​ដែរ។ ប៉ុន្តែ ចុះ​ប្រសិន​បើ​ការ​ព្យាបាល​កើត​ឡើង? ឬ​ក៏​ប្រសិន​បើ​វា​មិន​ដែល​កើត​ឡើង​សោះ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​នេះ? តើ​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​របស់​យើង​រសាយ ធូរ​ស្បើយ និង​ការ​ព្យាបាល​គឺ​សម្រាប់​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នេះ​មែន​ឬ? ទេ! គឺ​លើស​ពី​ការ​ព្យាបាល​នេះ​ទៅ​ទៀត សេចក្ដី​សង្ឃឹម​របស់​យើង​គឺ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ផ្ទាល់ ហើយ​មាន​នៅ​ក្នុង​ទ្រង់​តែ​មួយ​អង្គ​គត់។

ភាព​ឥត​ប្រយោជន៍​​នៅ​ជុំ​វិញ​យើង

«ខ្ញុំ​យល់​ឃើញ​ថា ទុក្ខ​លំបាក​នៅ​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​នេះ មិន​អាច​ប្រៀប​ផ្ទឹម​នឹង​សិរីល្អ ដែល​ត្រូវ​បើក​សម្ដែង​ឲ្យ​យើង​ឃើញ​បាន​ឡើយ។ ដ្បិត​អ្វីៗ​សព្វ​សារ​ពើ​ដែល​ព្រះ​បង្កើត​មក កំពុង​អន្ទះអន្ទែង រង​ចាំ​ពួក​កូន​របស់​ព្រះ​លេច​មក ព្រោះ​អ្វីៗ​សព្វ​សារ​ពើ​ដែល​ព្រះ​បង្កើត​មក បែរ​ទៅ​ជា​ឥត​ប្រយោជន៍…យើង​ដឹង​ថា អ្វីៗ​សព្វ​សារ​ពើ​ទាំង​អស់​ដែល​ព្រះ​បង្កើត​មក កំពុង​ស្រែក​ថ្ងូរ​ទាំង​ឈឺ​ចាប់​ដូច​ស្ត្រី​ហៀប​សម្រាល​កូន រហូត​មក​ទល់​ពេល​នេះ» (រ៉ូម ៨:១៨-២២ គកស)។

ខ​គម្ពីរ​ខាង​លើ​នេះ​ចាប់​ផ្ដើម និង​បញ្ចប់​ដោយ​ការ​រង​ទុក្ខ។ យើង​ដឹង​តាម​រយៈ​ព្រះ​គម្ពីរ និង​តាម​រយៈ​បទ​ពិសោធន៍ ដែល​ថា​មាន​បទ​ពិសោធន៍​ក្នុង​ការ​រង​ទុក្ខ​យ៉ាង​ខ្លាំង​នៃ​ការ​ឈឺ​ចាប់​សម្រាប់​យើង​​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​នេះ។ ហើយ​យើង​ក៏​បាន​ដឹង​ផង​ដែរ​ថា ដោយ​សារ​តែ​អំពើ​បាប ការ​បាក់​បែក​ជា​ច្រើន​ទៀត​ដែល​យើង​បាន​ជួប​​ប្រទះ​ដោយ​ផ្ទាល់​គឺ​ទាក់ទង​គ្នា​ជា​មួយ​នឹង​ផែន​ដី​ដែល​បាក់​បែក ដែល​យើង​កំពុង​រស់​នៅ​នេះ—គឺ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​ដាក់​បណ្ដាសា។

ផែន​ដី​ដែល​យើង​ហៅ​ថា​ជា​ផ្ទះ​ត្រូវ​បាន «បែរ​ទៅ​ជា​ឥត​ប្រយោជន៍»។ វា​ស្ថិត​ក្នុង «ចំណង​នៃ​សេចក្តី​ពុក​រលួយ»។ វា​ត្រូវ​បាន «ស្រែក​ថ្ងូរ​ទាំង​ឈឺ​ចាប់​ដូច​ស្ត្រី​ហៀប​សម្រាល​កូន»។ មាន​ការ​រញ្ជួយ​ដី រលក​យក្ស​ស៊ូណាមិ ខ្យល់​គួច ហើយ​ព្យុះ​សង្ឃរា​ដែល​បំផ្លាញ​ផែន​ដី​របស់​យើង។ ហើយ​ក៏​មាន​បញ្ហា​តូចតាច​ជាង​នេះ​ដែរ ប៉ុន្តែ​ក៏​ជា​បញ្ហា​ដែល​អាក្រក់​ដូច​គ្នា ដែល​មាន​ដូច​ជា ភាព​ពិបាក​ក្នុង​ការ​ដាំ​ដុះ ទឹក​លិច និង​គ្រោះ​រាំង​ស្ងួត​ជា​ដើម។ នៅ​ក្នុង​ភូមិ​របស់​លោក​អ្នក ទូទាំង​ប្រទេស​របស់​យើង ហើយ​នៅ​ជុំ​វិញ​ពិភព​លោក ផែន​ដី​ដែល​យើង​រស់​នៅ​នេះ​គឺ​ពោរ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ការ​​បាក់​បែក ហើយ​ក៏​ឥត​ប្រយោជន៍​ក្នុង​គ្រប់​របៀប​ទាំង​អស់។

ភាព​ឥត​ប្រយោជន៍​នៅ​ក្នុង​យើង

«ហើយ​មិន​ត្រឹម​តែ​ប៉ុណ្ណោះ សូម្បី​តែ​ខ្លួន​យើង​ផ្ទាល់​ដែល​មាន​ផល​ដំបូង​របស់​ព្រះ​វិញ្ញាណ ក៏​ថ្ងូរ​ក្នុង​ខ្លួន​ដែរ ទាំង​រង​ចាំ​ការ​ទទួល​ជា​កូន គឺ​ជា​ការ​ប្រោស​លោះ​រូប​កាយ​របស់​យើង» (រ៉ូម ៨:២៣ គកស)។

វា​មិន​មែន​ត្រឹម​តែ​ការ​បង្កើត​ទេ​ដែល​ថ្ងូរ​ក្នុង​ភាព​ឥត​ប្រយោជន៍ ប៉ុន្តែ​ក្នុង​ភាព​ជា​មនុស្ស​ដែរ—គឺ​យើង—ទោះ​បើ​ជា​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ក៏​ដោយ។ សូម្បី​តែ​អ្នក​ដែល​រួច​ផុត​ពី​ការ​ថ្កោល​ទោស​ក៏​ដោយ (រ៉ូម ៨:១-៤) ហើយ​មាន​ព្រះ​វិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះ​កំពុង​គង់​នៅ​ក្នុង​ពួក​គេ ក៏​ពួក​គេ​កំពុង​ថ្ងូរ​ក្នុង​ភាព​ឈឺ​ចាប់ ការ​រង​ទុក្ខ និង​ការ​យល់​ច្រឡំ​ផង​ដែរ។ ហេតុអ្វី?

ពីព្រោះ​សូម្បី​តែ​អ្នក​ដែល​បាន​ដាក់​ជំនឿ​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ក៏​ដោយ ក៏​ត្រូវ​តែ​រស់​នៅ​ក្នុង​រូប​កាយ​ដែល​ខូច ទាំង​ត្រូវ​បាន​ពរ​ពោះ​នៅ​ក្នុង​អំពើ​បាប​ទៀត​ផង (ទំនុក​តម្កើង ៥១:១)។ ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​យើង​ឲ្យ «សម្លាប់​អំពើ​របស់​រូប​កាយ​ដោយ​សារ​ព្រះ​វិញ្ញាណ» (រ៉ូម ៨:១៣) ដែល​នេះ​មាន​ន័យ​ថា រូប​កាយ​របស់​យើង​នឹង​នៅ​តែ​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​អំពើ​បាប ទោះ​បើ​បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​កើត​ជា​ថ្មី​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ហើយ​ក៏​ដោយ។ សាវ័ក ប៉ុល ថែម​ទាំង​បាន​លើក​ឡើង​ទៀត​ថា រូប​កាយ​ទាំង​នេះ​បាន​ស្លាប់​ហើយ (រ៉ូម ៨:១០-១១)។ ហើយ​មិន​ត្រឹម​តែ​នៅ​មាន​អំពើ​បាប​នៅ​ក្នុង​យើង​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ក៏​នៅ​មាន​ការ​រង​ទុក្ខ​ខាង​រូប​កាយ​គ្រប់​បែប​យ៉ាង​ដែរ។ មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​រ៉ាំរ៉ៃ ជំងឺ​ប្រព័ន្ធ​ការ​ពារ ពិការ​ភាព​ដ៏​ធ្ងន់ធ្ងរ ជំងឺ​មហារីក និង​ជំងឺ​នានា​នៅ​ចន្លោះ​ជំងឺ​ទាំង​នោះ។ រូប​កាយ​របស់​យើង​គឺ «កំពុង​តែ​ពុក​រលួយ​ទៅ» (២កូរិថូស ៤:១៦)។

រូប​ភាព​ដែល​យើង​ទទួល​បាន​គឺ​មិន​គ្រាន់​តែ​ជា​រូប​ភាព​មួយ​ដែល​ថា របស់​សព្វ​សារពើ​គឺ​ឥត​ប្រយោជន៍ ហើយ​ថ្ងូរ​ដោយ​ឈឺ​ចាប់​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​យើង​ក៏​ដូច​គ្នា​​ដែរ—យើង​ថ្ងូរ​ដោយ​សារ​អំពើ​បាប និង​ដោយ​សារ​ការ​រង​ទុក្ខ។ នៅ​កន្លែង​ដែល​ឥត​ប្រយោជន៍​ជា​មួយ​នឹង​មនុស្ស​ដែល​ឥត​ប្រយោជន៍។ អ្វីៗ​មិន​ដូច​ជា​អ្វី​ដែល​វា​គួរ​មាន​លក្ខណៈ​បែប​នោះ​ទេ។

បាន​ជា​សះស្បើយ​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ តែ​បាត់​ទៅ​វិញ​នៅ​ថ្ងៃ​ស្អែក

ជា​ញឹកញាប់ យើង​ខ្ញុំ​អធិស្ឋាន​​សម្រាប់​សមាជិក​ក្រុម​ជំនុំ​របស់​យើង​ទាក់ទង​ជា​មួយ​នឹង​បញ្ហា​សុខភាព​ថា​ឲ្យ​ពួក​គាត់​បាន​ជា។ សាវ័ក ប៉ុល បាន​ទូល​សុំ​ចំនួន​បី​ដង ក្នុង​ការ​ឲ្យ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ដក​នូវ​បន្លា​ចេញ​ពី​ក្នុង​សាច់​ឈាម​របស់​គាត់ (២កូរិថូស ១២:៧-១០)។ នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​យ៉ាកុប ក្រុម​ជំនុំ​បាន​អញ្ជើញ​ពួក​ចាស់​ទុំ ដើម្បី​ឲ្យ​មក​ព្យាបាល​មនុស្ស​ដែល​ឈឺ (យ៉ាកុប ៥:១៤-១៥)។ វា​ជា​ការ​ដែល​​ត្រឹម​ត្រូវ​ណាស់​ក្នុង​ការ​អធិស្ឋាន​សុំ​ឲ្យ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដក​រោគ​សញ្ញា​នៃ​បណ្ដាសា​ទាំង​នេះ​ចេញ។ ហើយ​ជា​ច្រើន​លើក​ច្រើន​សារ យើង​ឃើញ​ថា​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​ដែល​មិន​បាន​ចាក​ចេញ​សោះ។ ហើយ​ការ​ព្យាបាល​ក៏​មិន​បាន​កើត​ឡើង​ដែរ។

យើង​មាន​អំណរ​នៅ​ពេល​ដែល​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ព្យាបាល​ជំងឺ​មហារីក​ក្នុង​ដំណាក់​កាល​ចុង​ក្រោយ ឬ​ជួយ​បន្ធូរ​​ការ​ឈឺ​ចាប់​រ៉ាំរ៉ៃ​ជា​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​របស់​អ្នក​ណា​ម្នាក់ ទោះ​បើ​តាម​រយៈ​ការ​អស្ចារ្យ វេជ្ជបណ្ឌិត ឬ​តាម​រយៈ​ការ​ទាំង​ពីរ​នេះ។
បណ្ដាសា​បាន​ចាញ់​ក្នុង​ការ​ប្រយុទ្ធ​មួយ​ទៀត ហើយ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​បង្ហាញ​សេចក្ដី​សប្បុរស​របស់​ទ្រង់​នៅ​ក្នុង​របៀប​ដែល​ផ្អែមល្ហែម​ហើយ​មាន​ន័យ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​នៃ​​កូន​ណា​ម្នាក់​របស់​ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ទោះ​បើ​កា​អស្ចារ្យ​នោះ​ខ្លាំង​បំផុត​ប៉ុណ្ណា​ក៏​ដោយ ក៏​វា​គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​បណ្ដោះអាសន្ន និង​បន្ធូរ​បន្ថយ​បាន​តែ​មួយ​រយៈ​ប៉ុណ្ណោះ។ ទោះ​​បើ​មាន​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់​ត្រូវ​បាន​ព្យាបាល​ជា​សះស្បើយ​ពី​ជំងឺ​រ៉ាំរ៉ៃ​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ ឬ​ទោះ​បើ​មាន​អ្នក​ជំងឺ​មហារីក​ដល់​ដំណាក់​កាល​ចុង​ក្រោយ​បាន​មើល​ជា​សាច់​ដុះ​របស់​គាត់ ឬ​ទោះ​បើ​អ្នក​ណា​ម្នាក់​ពិការ​ធ្ងន់ធ្ងរ​ហើយ​មាន​ភាព​ប្រសើរ​ឡើង​ដោយ​មិន​បាន​រំពឹង​ទុក​ក៏​ដោយ ក៏​ក្ដី​សង្ឃឹម​របស់​យើង​មាន​លើស​ពី​ការ​ព្យាបាល​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​នេះ​ទៅ​ទៀត។

ពិត​ណាស់! យើង​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះ​ជាម្ចាស់​សម្រាប់​អំណោយ​ដ៏​ល្អៗ​ទាំង​អស់​នេះ ប៉ុន្តែ​យើង​ត្រូវ​តែ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ទាំង​អស់​នេះ​មិន​មែន​ជា​គោល​ដៅ ឬ​ជា​ក្ដី​សង្ឃឹម​ចុង​ក្រោយ​នោះ​ទេ។ តាម​ពិត​ទៅ ទោះ​បើ​អ្នក​ឈឺ​ដោយ​ជំងឺ​មហារីក ឬ​ក៏​អ្នក​ពិការ​​បាន​ទទួល​ការ​ព្យាបាល​ហើយ​ក៏​ដោយ ក៏​ពួក​គេ​នៅ​តែ​បន្ត​រស់​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ដែល​ឥត​ប្រយោជន៍​ជា​មួយ​នឹង​រូប​កាយ​ដែល​ឥត​ប្រយោជន៍​ដូច​គ្នា​ដដែល។ មនុស្ស​ដែល​មាន​សុខភាព​ល្អ​បំផុត​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នេះ គឺ​ជា​មនុស្ស​ដែល​រស់​នៅ​កន្លែង​ដែល​គ្រោះ​មហន្តរាយ​អាច​កើត​ឡើង​បាន ឬ​ក៏​ជា​កន្លែង​ដែល​រាង​កាយ​របស់​គាត់​អាច​ងាយ​នឹង​ធ្លាក់​ខ្លួន​ឈឺ​នៅ​ពេល​ណា​ក៏​បាន។

ភាព​ឥត​ប្រយោជន៍​នៅ​ពី​ក្រោយ​យើង

ការ​ពិត​ទាំង​អស់​នេះ​ហើយ​គឺ​ជា​មូល​ហេតុ​យ៉ាង​សំខាន់​ក្នុង​ការ​ស្វែង​រក​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​របស់​យើង​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​ផ្ទាល់ ជា​ជាង​ក្នុង​ការ​ព្យាបាល ឬ​ចេញ​ពី​កាលៈទេសៈ​ណា​មួយ ទោះ​បើ​វា​ល្អ​ប៉ុណ្ណា​ក៏​ដោយ។

«ហើយ​មិន​ត្រឹម​តែ​ប៉ុណ្ណោះ សូម្បី​តែ​ខ្លួន​យើង​ផ្ទាល់​ដែល​មាន​ផល​ដំបូង​របស់​ព្រះ​វិញ្ញាណ ក៏​ថ្ងូរ​ក្នុង​ខ្លួន​ដែរ ទាំង​រង់​ចាំ​ការ​ទទួល​ជា​កូន គឺ​ជា​ការ​ប្រោស​លោះ​រូប​កាយ​របស់​យើង ដ្បិត​យើង​បាន​សង្គ្រោះ​ដោយ​សង្ឃឹម តែ​សង្ឃឹម​ដែល​មើល​ឃើញ នោះ​មិន​ហៅ​ថា​សង្ឃឹម​ទេ ដ្បិត​អ្វី​ដែល​មើល​ឃើញ​ហើយ តើ​សង្ឃឹម​ធ្វើ​អ្វី​ទៀត?» (រ៉ូម ៨:២៣-២៤ គកស)។

ការ​ក្លាយ​ទៅ​ជា​កូន​ចិញ្ចឹម​នៅ​ក្នុង​គ្រួសារ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​មាន​ន័យ​ថា យើង​ទទួល​បាន​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​ក្នុង​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​នៃ​ការ​ប្រោស​លោះ​សម្រាប់​រូប​កាយ​យើង។ វា​ពិត​ជា​​អស្ចារ្យ​មែន​​ដែល​យើង​មិន​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ការ​ថ្កោល​ទោស​សម្រាប់​អំពើ​បាប​របស់​យើង​ទៀត (រ៉ូម ៨:១-៤)។ ហើយ​វា​ក៏​ជា​ការ​ដ៏​អស្ចារ្យ​ដែរ​ដែល​យើង​បាន​ទទួល​បាន​សេចក្ដី​សុចរិត​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ទុក​ជា​របស់​ខ្លួន​វិញ (២កូរិនថូស ៥:២១)។ ពិត​ជា​អស្ចារ្យ​ណាស់​ដែល​ការ​ពិត​គឺ​ថា​នៅ​ថ្ងៃ​មួយ​សូម្បី​តែ​រូប​កាយ​របស់​យើង​ក៏​នឹង​បាន​ប្រោស​លោះ​ដែរ។ សូម្បី​តែ​រូប​កាយ​ដែល​បាក់​បែក ឥត​ប្រយោជន៍​ក៏​នឹង​មាន​សេរី​ភាព​ចេញ​ពី​អំពើ​បាប និង​ការ​រង​ទុក្ខ ដើម្បី​បំពេញ​យ៉ាង​ពេញ​ទី​នូវ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​បង្កើត​យើង​មក​ឲ្យ​ធ្វើ៖ ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ។

នេះ​គឺ​ជា​ការ​សន្យា​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​កណ្ឌ​គម្ពីរ រ៉ូម ៨:១៨ អាច​កើត​ឡើង​បាន​សម្រាប់​អស់​អ្នក​ដែល​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ភាព​ឈឺ​ចាប់៖ «ទុក្ខ​លំបាក​នៅ​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​នេះ មិន​អាច​ប្រៀប​ផ្ទឹម​នឹង​សិរីល្អ ដែល​ត្រូវ​បើក​សម្ដែង​ឲ្យ​យើង​ឃើញ​បាន​ឡើយ» (គកស)។ នេះ​គឺ​ជា​មូល​ហេតុ​ដែល​ក្ដី​សង្ឃឹម​ចុង​ក្រោយ​របស់​យើង​មិន​ស្ថិត​នៅ​លើ​ការ​ព្យាបាល​រូប​កាយ​របស់​យើង​ឥឡូវ​នេះ​ទេ ប៉ុន្តែ​នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រោស​លោះ​រូប​កាយ​របស់​យើង​នៅ​ឯ​អនាគត​វិញ។

អត្ថ​ន័យ​នៃ​ការ​ឈឺ​ចាប់​របស់​យើង

ប្រសិន​បើ​លោក​អ្នក​កំពុង​រង​ទុក្ខ ចូរ​ចង​ចាំ​ថា នៅ​ថ្ងៃ​មួយ​គ្រប់​ទាំង​តំណក់​ទឹក​ភ្នែក​នឹង​ត្រូវ​បាន​ជូត​ចេញ​ហើយ​លោក​អ្នក​នឹង​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ​យេស៊ូវ​យ៉ាង​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច។ ព្រះ​ជាម្ចាស់​កំពុង​ធ្វើ​​នូវ​គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់​ឲ្យ​ថ្មី​ឡើង​វិញ ដើម្បី​ឲ្យ​ថ្ងៃ​ដែល​នឹង​ត្រូវ​មក​ដល់​នោះ គឺ​នៅ​ពេល​ដែល​យើង​នឹង​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ដោយ​មាន​រូប​កាយ​ដែល​បាន​ប្រោស​លោះ ក្នុង​ការ​បង្កើត​ដែល​បាន​ទទួល​ការ​ប្រោស​លោះ—គឺ​ទទួល​បាន​សេរីភាព​យ៉ាង​ពេញ​ទី​ក្នុង​ការ​ផ្ដោត​កម្លាំង​របស់​យើង​ទាំង​អស់​លើ​ការ​មាន​អំណរ និង​ការ​សរសើរ​តម្កើង​ថ្វាយ​សិរី​ល្អ​ទៅ​កាន់​ព្រះជាម្ចាស់​របស់​យើង។ មិន​ថា​លោក​អ្នក​មាន​សុខភាព​ល្អ ឬ​ក៏​អត់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​នេះ នោះ​លោក​អ្នក​នឹង​ដក​បទ​ពិសោធន៍—ដោយ​ញាណ​របស់​លោក​អ្នក​ទទួល​បាន​ការ​ព្យាបាល​ឲ្យ​ជា​សះ​ស្បើយ—ពី​ភាព​ពេញ​លេញ​នៃ​សម្រស់​របស់​កូន​ចៀម​ដែល​ត្រូវ​បាន​សម្លាប់​សម្រាប់​លោក​អ្នក។

នៅ​ទី​បំផុត យើង​នឹង​មិន​ស្វែង​រក​បាន​អំណរ​របស់​យើង​នៅ​ក្នុង​ការ​ឈឺ​ចាប់​ដោយ​​មាន​សេរី​ភាព​នោះ​ទេ—គ្មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់ ឬ​មាន​រោគ​ពេល​វិនិច្ឆ័យ​រក​ដែរ។ ទាំង​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​នេះ និង​នៅ​ពេល​ស្លាប់ យើង​ស្វែង​រក​សេចក្ដី​សង្ឃឹម និង​សេចក្ដី​អំណរ​ដោយ​ដឹង​ថា មាន​ថ្ងៃ​មួយ​នឹង​មក​ដល់​គឺ​នៅ​ពេល​ដែល​យើង​នឹង​មិន​ឃើញ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ដោយ​រូប​ភាព​ស្រអាប់​ទៀត​ទេ—ប៉ុន្តែ​មុខ​ទល់​នឹង​មុខ​វិញ—មិន​នៅ​ក្នុង​ភាព​ឥត​ប្រយោជន៍​ទៀត​ឡើយ ប៉ុន្តែ​នៅ​ក្នុង​សេរីភាព និង​ភាព​ពេញលេញ​វិញ។

និពន្ធ​ដោយ៖ លោកគ្រូ Dave Zuleger
លោក​គ្រូ៖ លោក ខែម បូឡុង
កែសម្រួលដោយ៖ ​លោក ទេព រ៉ូ, លោក​គ្រូ ឈាង បូរ៉ា, លោក​ស្រី ថាវ ប៊ុនរី; លោក​ស្រី ឡូញ ស្រីរដ្ឋ និងលោក​ ប៊ុន ធីម៉ូថេ
ដកស្រង់ខ្លះៗចេញពី www.desiringgod.org ដោយមានការអនុញ្ញាត។

តើអ្នកចូលចិត្តអត្ថបទនេះទេ?

មតិយោបល់

ឆ្លើយ​តប

អាសយដ្ឋាន​អ៊ីមែល​របស់​អ្នក​នឹង​មិន​ត្រូវ​ផ្សាយ​ទេ។ វាល​ដែល​ត្រូវ​ការ​ត្រូវ​បាន​គូស *

Loading…

0

គឺ​ជា​ព្រះបន្ទូល

មិនមែនឥតប្រយោជន៍នោះទេ