សេចក្ដីតាំងសញ្ញា (សម្ព័ន្ធមេត្រី) ជាកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងភាគីពីរ ដែលត្រូវតែរក្សានូវកាតព្វកិច្ចនៃសេចក្តីតាំងសញ្ញា ហើយអាចទទួលជាផលប្រយោជន៍ ឬទណ្ឌកម្ម អាស្រ័យទៅលើភាគីទាំងពីរ តើពួកគេបានធ្វើ តាមការព្រមព្រៀងដែរឬទេ? ប៉ុន្តែ សម្រាប់សេចក្តីតាំងសញ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្ស វាមានលក្ខណៈពិសេសជាង ពីព្រោះជាសេចក្តីតាំងសញ្ញាដែលមិនមានភាពស្មើគ្នា ដោយព្រោះព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកប្រទាន ដល់មនុស្សជានិច្ច ហើយមនុស្សគ្រាន់តែជាអ្នកទទួលតែប៉ុណ្ណោះ។ យើងឃើញថាក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូលមានការតាំងសញ្ញារវាងព្រះជាម្ចាស់ នឹងមនុស្ស តាំងពីលោកុប្បត្ដិ ប៉ុន្តែសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់ នឹងសេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មីមានលក្ខណៈខុសគ្នានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានតាំងសញ្ញាជាមួយនឹងរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែល ហើយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានតាំងសញ្ញាជាមួយនឹងមនុស្ស ដែលទទួលជឿព្រះអង្គ។ ហេតុអ្វីបានជាមានលក្ខណៈខុសគ្នា?
សេចក្ដីតាំងសញ្ញាចាស់
ព្រះអង្គបានតាំងសញ្ញាជាមួយនឹងរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែល យើងអាចឃើញរូបភាព ទាំងនេះច្បាស់នៅក្នុងពេលដែលពួកគេធ្វើសេចក្ដីតាំងសញ្ញានៅលើភ្នំស៊ីណាយ គឺពួកអ៊ីស្រាអែលបានក្លាយជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារព្រះគុណរបស់ទ្រង់ ទោះបីជាពួកគេមិនសមនឹងទទួលបានក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើគឺត្រូវធ្វើតាមបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ដោយព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានផ្ដល់មកតាមរយៈលោក ម៉ូសេ (និក្ខមនំ ២៤:៣, ៨ និងលេវីវិន័យ ២៦:៣-១៣)។ មួយវិញទៀតព្រះជាម្ចាស់ មិនបានរៀបចំសេចក្ដីតាំងសញ្ញាចាស់ទុកជាវិធីសម្រាប់ឲ្យមនុស្សទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះនោះឡើយ។ តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់លោក ម៉ូសេ ក៏មិនអាចជួយឲ្យមនុស្សបានទទួលការអត់ទោសពីព្រះនោះដែរ។ តើព្រះអង្គមានគោលបំណងអ្វី? បានជាទ្រង់បង្កើតក្រឹត្យវិន័យមក។ តាមរយ:កណ្ឌគម្ពីររ៉ូម បានឲ្យយើងដឹងថា “ក្រឹត្យវិន័យបង្កើតមកគ្រាន់តែជាការបើកបង្ហាញឲ្យមនុស្សដឹងថាគេមិន បរិសុទ្ធនៅចំពោះព្រះទេ ដោយក្រឹត្យវិន័យជាអ្នកធ្វើឲ្យមនុស្សស្គាល់អំពើបាប” (រ៉ូម ៣:១៩-២០) ដូច្នេះក្រឹត្យវិន័យមិនអាចជួយសង្គ្រោះមនុស្សបានឡើយ។ បើសេចក្ដីតាំងសញ្ញាចាស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនបានរៀបចំសេចក្ដីតាំងសញ្ញានោះទុកសម្រាប់សង្គ្រោះមនុស្ស តើមនុស្សដែលបានដើរតាមព្រះអង្គ ដូចជាលោក អាប្រាហាំ លោក ម៉ូសេ និងមនុស្សជាច្រើនទៀតដែលរស់នៅក្នុងសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់ តើពួកគេអាចទទួលបានសង្គ្រោះដែរឬទេ?
ជាការពិតណាស់ ពួកគេក៏ទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះដែរ ប៉ុន្តែវាខុសប្លែកគ្នាបន្តិចជាមួយនឹងសេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មី ដោយព្រោះពួកគេអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះបានតាមរយៈជំនឿតែមួយគត់។ វាដូចជាប្រហាក់ប្រហែលទៅនឹងសេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មី ប៉ុន្តែវាមិនដូចគ្នាទេ។ តើវាខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្តេច? តាមរយ:ការបកស្រាយនៅក្នុងសៀវភៅស្ពានចម្លងបានឲ្យដឹងថា “មនុស្សសម័យមុនព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ពួកគេទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះ ដោយសារព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈជំនឿរបស់ពួកគេទៅចំពោះព្រះអង្គ ដែលជាវិធីតែមួយគត់សម្រាប់សង្គ្រោះមនុស្សមានបាប”។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបាននិយាយច្រើនអំពីបុគ្គលដែលសុចរិតនៅចំពោះព្រះដោយសារជំនឿ ដោយយើងអាចមើលនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ជំពូក១១ មួយជំពូកពេញតែម្តងដែលនិយាយអំពីជំនឿរបស់មនុស្សសម័យមុន។
ទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់នឹងមនុស្សនៅការតាំងសញ្ញាចាស់ មនុស្សមិនអាចចូលទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ដោយខ្លួនឯងបានឡើយគឺតាមរយ:សង្ឃ (ពួកលេវី) និងពួកហោរាតែប៉ុណ្ណោះ ដូចជាលោក អើរ៉ុន ដែលជាសង្ឃគាត់មានតួនាទីបង្រៀនក្រឹត្យវិន័យ និងគ្រប់គ្រងពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យរក្សាសីលធម៌ ភាពបរិសុទ្ធ និងភាពស្អាតស្អំ តាមគំរូខ្នាតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (លេវីវិន័យ ១០:១០-១១)។ មិនតែប៉ុណ្ណោះពួកលេវីគឺជាអ្នកថ្វាយដង្វាយ ជំនួសឲ្យពួកបណ្តាលជនដែលយកដង្វាយមកថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា។ ដូចនេះពួកគេគឺជាអ្នកកណ្តាលរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងប្រជារាស្ត្រអ៊ីស្រាអែល (លេវីវិន័យ ១:៤-៩)។ ទំនាក់ទំនងនេះវាក៏ពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងរោងឧបោសថដែរ ពីព្រោះក្នុងសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់ រោងឧបោសថសំខាន់ណាស់សម្រាប់រាស្ត្រអ៊ីស្រាអែល។ រោងឧបោសថជាកន្លែងដែលតំណាងឲ្យព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ដោយមានហិបសញ្ញារបស់ព្រះ ដែលជាតំណាងព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់ ដូចនេះនៅពេលដែលពួកគេផ្លាស់ប្ដូរទីកន្លែងមួយទៅទីកន្លែងមួយ ត្រូវយកហិបសញ្ញាទៅជាមួយជាប់ជានិច្ច។ សូមបញ្ជាក់ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់មានវត្តមានគ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់ គ្រាន់តែនៅសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់ពិបាកនឹងចូលទៅចំពោះទ្រង់បែបដូច្នោះ។ ដូច្នេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យពួកគេធ្វើរោងឧបោសថឡើង ដើម្បីឲ្យពួកគេមានទំនុកចិត្តថា ព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់គង់នៅកណ្តាលចំណោមពួកគេ ហើយក៏ជាវិធីមួយដែលអាចឲ្យគេកំណត់សម្គាល់ថា “ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅទីនោះ”។ នៅពេលដែល ស្តេច ដាវីឌ ទទួលបានហិបសញ្ញាមកវិញ ទ្រង់ពិតជាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ពីព្រោះទ្រង់ដឹងថាព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានគង់នៅក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលវិញហើយ។ ដូចនេះទ្រង់មានទំនុកចិត្តដោយជឿជាក់ចំពោះព្រះ ដោយព្រោះទ្រង់នឹងការពាររាស្ត្រអ៊ីស្រាអែល ហើយនិងទ្រង់ផងដែរ ដោយមិនឲ្យពួកគេត្រូវខ្មាំងសត្រូវបំភ័យឡើយ (២សាំយូអែល៦:១៥-២១)។ ហេតុនេះយើងអាចនិយាយបានថា “ហិបសញ្ញា” គឺសំខាន់ចំពោះរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលខ្លាំងណាស់។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ការថ្វាយដង្វាយឲ្យធួននឹងបាប គឺត្រូវការថ្វាយច្រើនដង ពីព្រោះនៅពេលអ្នកណាម្នាក់ធ្វើបាបត្រូវយកសត្វ ឬអ្វីផ្សេងទៀតដើម្បីស្លាប់ជំនួសពួកគេ ពីព្រោះអំពើបាបត្រូវការសេចក្តីស្លាប់។ ប៉ុន្តែ ការធ្វើបែបនេះមិនបាននាំមនុស្សរួចចេញពីអំពើបាបបានទេ វាគ្រាន់តែជាការព្រមព្រៀងបណ្ដោះអាសន្នតែប៉ុណ្ណោះ។
សេចក្ដីតាំងសញ្ញាថ្មី
នេះជាសេចក្ដីសញ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយនឹងមនុស្ស ដោយព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជា អ្នកកណ្តាលនៃសេចក្ដីតាំងសញ្ញាថ្មី ដោយបានថ្វាយអង្គទ្រង់ទុកជាយញ្ញបូជា។ ព្រះអង្គបានស្តាប់បង្គាប់តាមក្រឹត្យវិន័យបានយ៉ាងគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយដោយសារតែទ្រង់ជាអ្នកតំណាងទីពីរនៃមនុស្សជាតិទាំងមូល ដូចនេះទ្រង់ក៏ជាអ្នកដែលគ្រងមរតកនៃគ្រប់ទាំងសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់ គឺគ្រប់ទាំងព្រះពរពីការអត់ទោស សេចក្តីសុខសាន្ត និងការប្រកបជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការបង្កើតថ្មីរបស់ទ្រង់ ដោយទ្រង់បានបង្ហូរព្រះពរទៅដល់មនុស្សដែលទទួលជឿទ្រង់ទាំងអស់ ។ យើងបានដឹងអំពីលក្ខណ:របស់សេចក្ដីតាំងសញ្ញាចាស់រួចមកហើយ ដូចនេះយើងនឹងមកសិក្សាអំពីលក្ខណ:នៃសេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មីវិញម្តង។ តើវាមានអ្វីដែលខុសប្លែកពីសេចក្ដីសញ្ញាចាស់?
យើងបានយល់ខ្លះៗនូវសេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មី ប៉ុន្តែយើងនឹងសិក្សាឲ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅថែមទៀត ដោយលើកយកបួនចំណុចយកមកសិក្សា (មានសេចក្តីសន្យាប្រសើរជាង៖ យញ្ញបូជាដ៏ប្រសើរជាង ភាពជាសម្ដេចសង្ឃរបស់ព្រះយេស៊ូវ សេចក្តីសង្ឃឹមដែលប្រសើរជាង គឺជាសិរីល្អដ៏គ្មានទីបញ្ចប់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់) មានសេចក្តីសន្យាប្រសើរជាង (ហេព្រើរ ៨:៦) ពីព្រោះសេចក្តីសញ្ញាដែលព្រះជាម្ចាស់បានតាំងដល់វង្សានុវង្សនៃពួកអ៊ីស្រាអែលក្រោយៗ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងដាក់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចិត្ត គំនិតគេវិញ ហើយព្រះអង្គនឹងធ្វើជាព្រះរបស់ពួកគេ មិនចាំបាច់មានគ្រូបង្រៀនទេ ពីព្រោះមនុស្សទាំង អស់គេនឹងបានស្គាល់ទ្រង់ (ហេព្រើរ ៨:១០-១១)។ ហេតុនេះហើយបានជាសេចក្ដីសន្យាថ្មីប្រសើរជាងជំនាន់មុនៗ ពីព្រោះយើងអាចនឹងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះបាន៖ គ្រប់មនុស្សទាំងអស់តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយក្រឹត្យវិន័យនឹងនៅក្នុងចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សវិញ។ មួយវិញទៀត នៅក្នុងសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់គ្រាន់តែជាកិច្ចព្រមព្រៀងប៉ុណ្ណោះអាសន្នតែប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះក្រឹត្យវិន័យមិនអាចជួយមនុស្ស ឲ្យរួចពីការប្រព្រឹត្តរបស់គេបានឡើយ។
យញ្ញបូជាដ៏ប្រសើរ
យើងឃើញថាព្រះយេស៊ូវទ្រង់សុគតតែមួយម្តងជាសម្រេច ដោយសុគតជំនួសមនុស្សមានបាបទាំងអស់ ប៉ុន្តែនៅក្នុងសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់ ត្រូវការយញ្ញបូជាច្រើនដង អ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះ គឺទោះបីមានយញ្ញបូជាច្រើនដងប៉ុណ្ណា ប៉ុន្តែមិនអាចឲ្យមនុស្សរួចចេញពីបាបបាននោះឡើយ។ ចំណែកឯយញ្ញបូជាដ៏ប្រសើរជាង គឺជាអង្គព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានយកអំពើបាបទាំងប៉ុន្មានរបស់មនុស្សមកផ្ទុកលើអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ដោយទ្រង់ក្លាយជាតួបាបមនុស្សទាំងអស់ អ្វីដែលពិសេសគឺអាចឲ្យមនុស្សបានរួចពីអំពើបាបបានថែមទៀត។ ដូច្នេះហើយព្រះយេស៊ូវគឺជាយញ្ញបូជាដ៏ល្អប្រសើរជាងយញ្ញបូជានៅសេចក្ដីសញ្ញាចាស់ (ហេព្រើរ ៩:២៣)។ ម្យ៉ាងវិញទៀតវាតភ្ជាប់គ្នាទៅនឹងសេចក្តីសន្យា ពីព្រោះសេចក្តីសន្យាអាចប្រសើរបានដោយសារតែយញ្ញបូជាដ៏ប្រសើរ ដែលអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ទើបមនុស្សអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះបានតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ភាពជាសម្តេចសង្ឃរបស់ព្រះគ្រីស្ទដ៏គ្រប់លក្ខណ៍
យើងឃើញថា សម្ដេចសង្ឃជាអ្នកកណ្តាលរវាង ព្រះជាម្ចាស់នឹងបណ្តាជន។ ប៉ុន្តែ ការចូលទៅកាន់ព្រះក៏មានកម្រិតដែល គឺពួកគេចូលបានតែមួយដងក្នុងមួយឆ្នាំតែប៉ុណ្ណោះ។ ចំណែកឯភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះយេស៊ូវវិញ គឺមិនបែបដូច្នេះទេ ពីព្រោះទ្រង់គ្មានបាបសោះ ហើយទ្រង់តែងតែមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតាជានិច្ច។ មិនតែប៉ុណ្ណោះទ្រង់បាននាំមនុស្សឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់នឹងចូលទៅជិតទ្រង់ ដោយលែងមានរនាំងរារាំងទៀតហើយ (ហេព្រើរ ៧:១៨-១៩) ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជាសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលប្រសើរអាចនិយាយបានថាជាសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏រស់ ដោយទ្រង់នឹងប្រទានស្រុកមួយដល់គេ គឺជានគរស្ថានសួគ៌ (ហេព្រើរ ១១:១៦)។
សរុបសេចក្ដីទៅ សេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មីមានភាពល្អប្រសើរជាងសេចក្ដីតាំងសញ្ញាចាស់ ដូចជាអ្វីដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់នៅតែដដែល ទ្រង់នៅតែជាទ្រង់ សេចក្តីតាំងសញ្ញា មិនអាចផ្លាស់ប្ដូរទ្រង់បានឡើយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត យើងក៏បានឃើញពីលក្ខណៈខុសគ្នារវាងសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់នឹងសេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មី ក៏ប៉ុន្តែអត្ថន័យការចងការតាំងសញ្ញាទាំងពីរនេះមានគោលដៅតែមួយ ដោយព្រោះមានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នា។ យើងឃើញថា នៅពេលដែលមនុស្សធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏មានផែនការសម្រាប់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យពួកគេបានត្រឡប់មកសភាពដើមវិញ។ យើងអាចឃើញ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានតាំងសញ្ញាជាមួយនឹងលោក អ័ប្រាហាំ គឺគ្រប់ជាតិសាសន៍នឹងទទួល បានព្រះពរតាមរយៈ “ពូជអ័ប្រាហាំ”។ សេចក្តីតាំងសញ្ញានេះបានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញថា មិនមែនតែសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទេដែលទទួលបានព្រះពរនោះ គឺគ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់ក៏មានសិទ្ធទទួលបាន ព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈ “ពូជអ័ប្រាហាំ”។ តើព្រះពរដែលព្រះឲ្យនោះជាអ្វី? នេះជាសំណួរដែលធ្វើឲ្យយើងឃើញពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្ដីតាំងសញ្ញាចាស់នឹងសេចក្ដីតាំងសញ្ញាថ្មី ដោយពឹងទៅលើការបំពេញសម្រេចរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាផ្លូវដែលអាចឲ្យមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ទទួលបានព្រះពរ ដោយការសុគតនៅលើឈើឆ្កាងរបស់ទ្រង់នោះទើបមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់ទទួលបានការអត់ទោសពីទ្រង់បាន និងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះឡើងវិញ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ថែមទាំងទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្ប នេះហើយជាព្រះពរដែលបានតាមរយៈពូជអ័ប្រាហាំ។ ការបកស្រាយនៅក្នុងសៀវភៅទេវសាស្ត្រសង្ខេបបានបង្ហាញថា “ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាទ្វារបើកផ្លូវដល់សាសន៍ដ៏ទៃឲ្យមានជំនឿ ហើយទាំងសាសន៍ដទៃនឹងសាសន៍យូដា ដែលបានរួបរួមជាមួយព្រះគ្រីស្ទដោយជំនឿបានក្លាយ ជាពូជរបស់លោក អ័ប្រាហាំ ក្នុងព្រះអង្គ” (កាឡាទី ៣:២៦-២៩)។ នេះជាការបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា មានតែតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ ដែលអាចឲ្យគ្រប់ជាតិសាសន៍ទទួលបានព្រះពរតាមសេចក្ដីតាំងសញ្ញាចាស់ ដែលព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានសន្យាជាមួយនឹងលោក អ័ប្រាហាំ។ ដូចនេះ សេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់ពិតជាមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងសេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មីយ៉ាងពិតប្រាកដមែន។ យើងអាចនិយាយបានថា “សេចក្ដីតាំងសញ្ញាចាស់ជារូបឆ្លុះនៃសេចក្ដីតាំងសញ្ញាថ្មី”។ នេះមានន័យថា ប្រសិនបើជាយើងមិនសិក្សាអំពីសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់ នោះយើងក៏នឹងមិនអាចយល់ច្បាស់អំពីសេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មីបានដែរ។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានលើកឡើងជាច្រើនដងអំពីសេចក្តីតាំងសញ្ញាចាស់មកប្រៀបធៀបជាមួយសេចក្តីតាំងសញ្ញាថ្មី។
មូលហេតុដែលធ្វើឲ្យមានការតាំងសញ្ញាឡើង វាជាវិធីសាស្ត្រមួយដើម្បីឲ្យមនុស្សបានបែរមករកព្រះវិញ។
អត្ថន័យល្អ
នៅខុសអក្ខរាវិរុទ្ធដូចជា
ពាក្យត្រូវ
អ៊ីស្រាអែល
បណ្ដាជន
កណ្ឌ
យើងខ្ញុំសូមអរគុណសម្រាប់ការជួយពិនិត្យរបស់បង,សូមព្រះប្រទានពរ!