in ,

ការ​ល្បងល​គោលលទ្ធិ៥យ៉ាងលើគោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង

The Five Tests of False Doctrines

លោក ធី. ឌី. ចេកស៍ (T.D. Jakes) លើក​ឡើង​ថា ព្រះ​ជាម្ចាស់​មាន​វត្តមាន​តាំង​ពី​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​ក្នុង​ការ​សម្ដែង​ចេញ​ជា​បី​ប្រភេទ ប៉ុន្តែ​មិន​មែន​ជា​បី​អង្គ​នោះ​ឡើយ។ លោក ហ្គ្រេក បូយឌ៍ (Greg Boyd) លើក​ឡើង​ថា ព្រះ​ជាម្ចាស់​ជ្រាប​ខ្លះៗ​នូវ​ចំណុច​មួយ​ចំនួន​ទាក់​ទង​នឹង​ពេល​អនាគត ប៉ុន្តែ​មាន​ព្រឹត្តិការណ៍​មួយ​ចំនួន​នៅ​អនាគត​គឺ​ស្ថិត​នៅ​ក្រៅ​ព្រះ​តម្រិះ​របស់​ទ្រង់។ លោក គ្រីហ្វលូ ដូឡ៉ា (Creflo Dollar) លើក​ឡើង​ថា ដោយ​សារ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​បង្កើត​យើង​ក្នុង​រូប​អង្គ​ទ្រង់ នោះ​មាន​ន័យ​ថា យើង​គឺ​ជា​ព្រះ​តូចៗ។ ពួក​មរមន (Mormonism) លើក​ឡើង​ថា ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​បើក​សម្ដែង​ព្រះ​បន្ទូល​ថ្មី​ទៅ​កាន់​លោក យ៉ូសែប ស្មីត (Joseph Smith) ដែល​ព្រះ​បន្ទូល​នោះ​គឺ ដើម្បី​ជំនួស​ព្រះ​គម្ពីរ។ ពួក​រ៉ូម៉ាំង-កាតូលិក (Roman Catholicism) លើក​ឡើង​ថា យើង​ទទួល​បាន​ការ​រាប់​ជា​សុចរិត​តាម​រយៈ​ជំនឿ ប៉ុន្តែ​មិន​មែន​តាម​រយៈ​ជំនឿ​តែ​មួយ​គត់​ប៉ុណ្ណោះ​នោះ​ទេ។ យើង​រស់​នៅ​លើ​ពិភព​លោក​ដែល​មាន​ភាព​ច្របូកច្របល់​យ៉ាង​ល្អក់​ទាក់​ទង​នឹង​ការ​ត្រឹម​ត្រូវ និង​ការ​ខុស​ឆ្គង។ ចំពោះ​គោលលទ្ធិ​ពិត​មួយ​ដែល​យើង​ស្គាល់ មើល​ទៅ​ហាក់​បី​ដូច​ជា​មាន​អ្នក​ធ្វើ​ពុត​សឹង​មួយ​រយ​នាក់។

ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ​បាន​ជា​សាវ័ក យ៉ូហាន បាន​ប្រាប់​ឲ្យ​យើង «ល្បង​វិញ្ញាណ​ទាំង​អស់» ហើយ​សាវ័ក ប៉ុល លើក​ឡើង​ថា «ចូរ​ល​មើល​គ្រប់​ទាំង​អស់» (១យ៉ូហាន ៤:១; ១ថែស្សាឡូនីច ៥:២១)។ យើង​មាន​ទំនួល​ខុស​ត្រូវ​ដ៏​បរិសុទ្ធ​ក្នុង​ការ​ល្បង​ល​នូវ​រាល់​គោលលទ្ធិ ដើម្បី​ឲ្យ​ដឹង​ថា វា​ជា​ការ​ពិត ឬ​ក៏​ខុស​ឆ្គង។ ប៉ុន្តែ តើ​ឲ្យ​យើង​វែក​ញែក​រវាង​គោលលទ្ធិ​ពិត និង​ខុស​ឆ្គង​បាន​ដោយ​របៀប​ណា? តើ​ឲ្យ​យើង​វែក​ញែក​គ្រូៗ​ដែល​បង្រៀន​សេចក្ដី​ពិត​និង​គ្រូៗ​ដែល​បង្រៀន​សេចក្ដី​ខុស​ឆ្គង​បាន​ដោយ​របៀប​ណា? ក្នុង​សេចក្ដី​ផ្ដើម​នៃ​ឯកសារ​នេះ យើង​ខ្ញុំ​បាន​លើក​ឡើង​ថា ការ​ល្បងល​គោលលទ្ធិ​ណា​មួយ​គឺ​ជា​មធ្យោបាយ​ដ៏​ល្អ​ប្រសើរ​បំផុត​ក្នុង​ការ​វែក​ញែក​ថា​វា​ពិត ឬ​ក៏​ខុស​ឆ្គង។ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​ល្បងល​គោលលទ្ធិ​ណា​មួយ យើង​ក៏​អាច​អនុវត្ត​ទំនួល​ខុស​ត្រូវ​របស់​យើង​បាន​ផង​ដែរ៖ យើង​អាច​ទទួល​យក​វា ឬ​ក៏​បដិសេធ​វា​ចោល។ សេចក្ដី​ល្បងល​ខាង​ក្រោម​នេះ​មាន​អត្ថប្រយោជន៍​ណាស់​ក្នុង​ការ​ពិនិត្យ​មើល​គោលលទ្ធិ។

សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី១៖ ល្បង​ល​ប្រភព​ដើម

ការ​ល្បង​ល​ប្រភព​ដើម​គឺ​ជា​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី​មួយ។ គោលលទ្ធិ​ពិត​តែង​តែ​មាន​ប្រភព​ចេញ​ពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ហើយ​គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​មាន​ប្រភព​ចេញ​ពី​បុគ្គល​ណា​ម្នាក់ ឬ​ក៏​របស់​អ្វី​មួយ​ដែល​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​បង្កើត​មក។ សាវ័ក​ប៉ុល បាន​ព្យាយាម​ពន្យល់​យ៉ាង​ក្បោះ​ក្បាយ​ក្នុង​ការ​ដាស់​តឿន​ឲ្យ​ក្រុម​ជំនុំ​កាឡាទី​ទទួល​ជឿ​ថា ដំណឹង​ល្អ​ដែល​គាត់​បាន​ប្រកាស​គឺ​មិន​មែន​ជា​ដំណឹង​ល្អ​របស់​គាត់​ទេ ប៉ុន្តែ​ជា​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​វិញ​ទេ​តើ។ «បង​ប្អូន​អើយ! ខ្ញុំ​ចង់​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ច្បាស់​ថា ដំណឹង​ល្អ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ថ្លែង​ប្រាប់ នោះ​មិន​មែន​តាម​មនុស្ស​ទេ ដ្បិត​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ទទួល​មកពី​មនុស្ស ក៏​គ្មាន​អ្នក​ណា​បង្រៀន​ខ្ញុំ​ផង គឺ​ដោយ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​បាន​បើក​សម្ដែង​វិញ» (កាឡាទី ១:១១-១២)។ សូម្បី​តែ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ផ្ទាល់​ក៏​បាន​មាន​បន្ទូល​យ៉ាង​ច្បាស់​លាស់​ថា អ្វី​ទាំង​អស់​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បង្រៀន​គឺ​ជា​អ្វី​ដែល​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គ​បង្រៀន​ដែរ៖ «សេចក្ដី​ដែល​ខ្ញុំ​បង្រៀន​នេះ មិន​មែន​ជា​របស់​ខ្ញុំ​ទេ គឺ​ជា​របស់​ផង​ព្រះ ដែល​ចាត់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មក​នោះ​វិញ» (យ៉ូហាន ៧:១៦)។ គោលលទ្ធិ​ពិត​តែង​តែ​មាន​ប្រភព​ពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដែល​ជា​ព្រះ​ដ៏​ពិត (ទីតុស ១:២)។

ដូច​ដែល​ចំណុច​សម្គាល់​នៃ​គោលលទ្ធិ​ពិត​មាន​ប្រភព​ពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់ នោះ​ចំណុច​សម្គាល់​នៃ​គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​ក៏​មាន​ប្រភព​ពី​លោកីយ៍​នេះ​ផង​ដែរ។ សាវ័ក ប៉ុល បាន​ព្រមាន​ក្រុម​ជំនុំ​កូឡូស​ឲ្យ​គេច​ចេញ​ពី​គោលលទ្ធិ​ដែល​យោង «តាម​សេចក្ដី​ហាម​ប្រាម នឹង​សេចក្ដី​បង្រៀន​របស់​មនុស្ស» ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ប្រាប់​លោក ធីម៉ូថេ ផង​ដែរ​ថា​នឹង​មាន​អ្នក​ខ្លះ​ដែល​នឹង «ចាក​ចេញ​ពី​ជំនឿ ដោយ​ស្ដាប់​តាម​វិញ្ញាណ​បញ្ឆោត នឹង​សេចក្ដី​បង្រៀន​របស់​ពួក​អារក្ស» (កូឡូស ២:២២; ១ធីម៉ូថេ ៤:១)។ វា​សាមញ្ញ​ណាស់៖ សេចក្ដី​បង្រៀន​ដ៏​ពិត​កើត​ចេញ​ពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ហើយ​សេចក្ដី​បង្រៀន​ខុស​ឆ្គង​កើត​ចេញ​ពី​មនុស្ស និង​ពួក​អារក្ស។ ទាក់​ទង​នឹង​គោលលទ្ធិ បើ​មនុស្ស​ជា​អ្នក​បង្កើត នោះ​យើង​មិន​គួរ​ជឿ​តាម​ឡើយ។ ព្រះ​ជាម្ចាស់​ជា​ព្រះ​បិតា​នៃ​សេចក្ដី​ពិត ហើយ​សាតាំង​ជា​បិតា​នៃ​សេចក្ដី​កុហក (យ៉ូហាន ៨:៤៤)។

សេចក្ដី​ល្បង​ល៖ តើ​គោលលទ្ធិ​នេះ​មាន​ប្រភព​ចេញ​ពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ឬ​ក៏​នរណា​ម្នាក់ ឬ​ក៏​មាន​អ្វី​មួយ​បាន​បង្កើត​វា​ឡើង​មក?

ចំណុច​នេះ​នាំ​ឲ្យ​យើង​មាន​សំណួរ​ដ៏​ជាក់​ស្ដែង​មួយ​ទៀត៖ តើ​យើង​អាច​ស្គាល់​ប្រភព​នៃ​គោលលទ្ធិ​ដោយ​របៀប​ណា​បាន? ពេល​ខ្លះ យើង​មាន​ការ​ងាយ​ស្រួល​ណាស់​ក្នុង​ការ​ស្គាល់​ប្រភព ប៉ុន្តែ​ភាគ​ច្រើន​យើង​មិន​អាច​ស្គាល់​វា​បាន​ទេ។ នៅ​ពេល​ដែល​យើង​មិន​អាច​ស្គាល់​បាន​ដោយ​ជាក់​លាក់ យើង​អាច​បង្វែរ​ទៅ​ឯ​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី​ពីរ។

សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី២៖ ល្បង​ល​អំណាច

ការ​ល្បងល​អំណាច​គឺជា​សេចក្ដី​ល្បងល​ទី​ពីរ។ គោល​លទ្ធិ​ពិត​តែង​តែ​មាន​មូល​ដ្ឋាន​លើ​ព្រះ​គម្ពីរ។ គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​តែង​តែ​មាន​មូល​ដ្ឋាន​ក្រៅ​ពី​ព្រះ​គម្ពីរ។ ព្រះ​គម្ពីរ​គឺ​ជា​ការ​ដែល​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​បើក​សម្ដែង​រូប​អង្គ​ទ្រង់​ផ្ទាល់​មក​កាន់​មនុស្ស​លោក ហើយ​ការ​បើក​សម្ដែង​នេះ​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​អំណាច គ្មាន​សេចក្ដី​គំហុក គ្រប់​គ្រាន់ មិន​ខុស​ឆ្គង និង​ត្រឹម​ត្រូវ។ គោលលទ្ធិ​ដែល​មាន​ប្រភព​ចេញ​ពី​ព្រះ​តម្រិះ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ក៏​មាន​ចែង​ទុក​ក្នុង​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ផង​ដែរ។ មាន​ចំណុច​ស៊ី​គ្នា​យ៉ាង​ច្បាស់​លាស់​រវាង​ប្រភព​ដើម និង​អំណាច​រវាង​ព្រះ​ជាម្ចាស់​នឹង​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ទ្រង់។

ត្រង់​នេះ យើង​អាច​នឹក​ចាំ​អំពី​ក្រុម​ជំនុំ​បេរា​ដែល​ពួក​គាត់​បាន «ប្រុង​ប្រៀប​សព្វ​គ្រប់​នឹង​ទទួល​ព្រះ​បន្ទូល ក៏​ពិចារណា​មើល​គម្ពីរ​រាល់​តែ​ថ្ងៃ ឲ្យ​បាន​ដឹង​ជា​សេចក្ដី​ទាំង​នោះ​ត្រូវ ឬ​មិន​ត្រូវ» (កិច្ចការ ១៧:១១)។ ពួក​គាត់​ដឹង​ថា ពួក​គាត់​ត្រូវ​តែ​ប្រៀប​ធៀប​នូវ​រាល់​គោលលទ្ធិ​ទៅ​នឹង​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ដែល​ជា​ប្រភព​នៃ​សេចក្ដី​ពិត​របស់​ទ្រង់។ ដូច​គ្នា​ផង​ដែរ​សាវ័ក ប៉ុល ក៏​បាន​សរសើរ​ក្រុម​ជំនុំ​ថែស្សាឡូនីច ដ្បិត​ពួក​គាត់​បាន​ល្បង​ល​ដោយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ហើយ​ទទួល​សេចក្ដី​បង្រៀន​របស់​គាត់ ពី​ព្រោះ​ពួក​គាត់​យល់​ថា អំណាច​គឺ​កើត​ចេញ​ពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ «យើង​ខ្ញុំ​អរ​ព្រះ​គុណ​ដល់​ព្រះ ឥត​មាន​ដាច់ គឺ​ដោយ​ព្រោះ​កាល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ទទួល​ព្រះ​បន្ទូល ជា​ដំណឹង​ពី​ព្រះ ដោយ​សារ​យើង​ខ្ញុំ នោះ​មិន​បាន​ទទួល ទុក​ដូច​ជា​ពាក្យ​របស់​មនុស្ស​ទេ បាន​ទទួល​តាម​ភាព​ដ៏​ពិត​នៃ​ដំណឹង​នោះ​វិញ គឺ​ជា​ព្រះ​បន្ទូល​នៃ​ព្រះ​ដែល​បណ្ដាល​មក​ក្នុង​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​ពួក​អ្នក​ជឿ» (១ថែស្សាឡូនីច ២:១៣)។ គោលលទ្ធិ​ពិត​មាន​ប្រភព​ក្នុង​ព្រះ​តម្រិះ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ហើយ​ក៏​ត្រូវ​បាន​កត់​ចុះ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ទ្រង់ ដែល​ព្រះ​អង្គ​ផ្ទាល់​បាន​បើក​សម្ដែង​ដែល​មាន​ពេញ​ដោយ​អំណាច។

សេចក្ដី​ល្បង​ល៖ តើ​គោលលទ្ធិ​នេះ​បាន​រំពឹង​លើ​ព្រះ​គម្ពីរ​ទុក​ជា​អំណាច​របស់​វា​ដែរ​ឬ​ទេ? ឬ​ក៏​ថា វា​បាន​រំពឹង​លើ​ព្រះ​បន្ទូល​មួយ​ណា​ផ្សេង​ទៀត ឬ​ក៏​ពឹង​លើ​គំនិត​របស់​បុគ្គល​ណា​ម្នាក់​ទៀត?

ប៉ុន្តែ បញ្ហា​គឺ​នៅ​តែ​មាន​ដដែល ដោយ​សារ​មាន​គ្រូ​ពីរ​នាក់​អះអាង​លើ​អំណាច​នៃ​ព្រះ​គម្ពីរ ខណៈ​ពេល​ដែល​សេចក្ដី​បង្រៀន​របស់​ពួក​គាត់​ខុសៗ​គ្នា តើ​យើង​អាច​ដឹង​ថា​ការ​កាត់​ស្រាយ​របស់​គ្រូ​មួយ​ណា​ត្រឹម​ត្រូវ​បាន​ទៅ? មក​ដល់​ចំណុច​នេះ យើង​គប្បី​បែរ​ទៅ​មើល​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី​បី។

សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី​៣៖ ល្បង​ល​ភាព​ស៊ី​គ្នា

ការ​ល្បង​ល​ភាព​ស៊ី​គ្នា​គឺ​ជា​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី​បី។ គោល​លទ្ធិ​ពិត​តែង​តែ​មាន​ភាព​ស៊ី​គ្នា​ទៅ​នឹង​ព្រះ​បន្ទូល​ទាំង​មូល។ គោល​លទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​តែង​តែ​មិន​មាន​ភាព​ស៊ី​គ្នា​មួយ​ចំនួន​ទៅ​នឹង​ព្រះ​បន្ទូល។ គោល​លទ្ធិ​ពិត​តែងតែមាន​ចំណុច​ដូចៗ​គ្នា និង​ចំណុច​ស្រ​ដៀងៗ​គ្នា តែ​រី​ឯ​គោល​លទ្ធិ​ខុសឆ្គង​វិញ​ក៏​តែង​តែ​មាន​ចំណុច​ខុសៗ​ប្លែក​ពី​គ្នា និង​ចំណុច​ដែល​មិន​ស្រដៀង​គ្នា​ផង​ដែរ។ បុរស​ដែល​បាន​សរសេរ​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ​បាន​ព្រមាន​សមាជិក​ក្រុម​ជំនុំ​របស់​គាត់​អំពី «សេចក្ដី​បង្រៀន​ប្លែកៗ» ហើយ​សាវ័ក ប៉ុល ក៏​បាន​ព្រមាន​លោក ធីម៉ូថេ អំពី​ការ​ទទួល​យក «សេចក្ដី​ណា​ផ្សេង​ទៀត» (ហេព្រើរ ១៣:៩; ១ធីម៉ូថេ ១:៣; ៦:៣)។ ចំណុច​ផ្ដោត​នៃ​ខ​គម្ពីរ​ទាំង​ពីរ​នេះ​ជា​មួយ​នឹង​គោល​លទ្ធិ​ដែល​បាន​មាន​រួចស្រេច​ទៅ​ហើយ​ដែល​ជា​គោល​លទ្ធិ​ដែល​ត្រូវ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា​ជា​សេចក្ដី​ពិត។ បុគ្គល​ដែល​មាន​ចំណេះ​ដឹង​ខ្លាំង​ជាង​គេ​ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​សេចក្ដី​ពិត​នោះ​គឺ​កំពុង​តែ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​នៃ​ការ​សម្គាល់ ក៏​ដូច​ជា​ការ​បដិសេធ​វា​ចោល​ភ្លាមៗ។

ចំណុច​នេះ​ទាក់​ទង​គ្នា​ទៅ​នឹង​គោលការណ៍​នៃ​ទេវវិទ្យា​គន្លឹះ​មួយ «សទិស​ភាព​នៃ​ជំនឿ» ដែល​ជា​ទូ​ទៅ​គេ​ពន្យល់​ឃ្លា​នោះ​ដោយ​លើក​ឡើង​ថា «ព្រះ​បន្ទូល​កាត់​ស្រាយ​ព្រះ​បន្ទូល»។ ប្រសិន​បើ​ព្រះ​គម្ពីរ​មាន​ប្រភព​ចេញពី​ព្រះ​តម្រិះ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដែល​មិន​អាច​ធ្លាក់​ក្នុង​អំពើ​បាប​បាន នោះ​ដាច់ខាត​ព្រះគម្ពីរ​ត្រូវតែ​មាន​ភាព​ស៊ីគ្នា​ពីដើម​ដល់​ចប់។ ដោយ​សារ​ព្រះ​តម្រិះ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​មិន​អាច​មាន​ការ​ទាស់​ទែង​ប្រឆាំង​គ្នា​បាន នោះ​ការ​បើក​សម្ដែង​របស់​ព្រះ​អង្គ​ក៏​មិន​អាច​មាន​ការ​ទាស់​ទែង​គ្នា​ផង​ដែរ។ អ្វី​ដែល​ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​បង្រៀន​ក្នុង​ខ​ណា​មួយ​ក៏​មិន​អាច​មាន​ខ​ណា​មួយ​ផ្សេង​ទៀត​មក​និយាយ​ទាស់​ប្រឆាំង​នឹង​ខ​មួយ​នោះ​បាន​ដែរ។ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ដាច់​ខាត​គោល​លទ្ធិ​ពិត​ណា​មួយ​ត្រូវ​តែ​មាន​ភាព​ស៊ី​គ្នា​ទៅ​នឹង​ព្រះ​បន្ទូល​ទាំង​មូល។ ដាច់​ខាត! យើង​មិន​អាច​ញែក​គោល​លទ្ធិ​ចេញ​តែ​ឯង​បាន​ទេ ប៉ុន្តែ​យើង​ត្រូវ​តែ​យក​គោលលទ្ធិ​នោះ​មក​ប្រៀប​ធៀប​នឹង​ការ​យល់​ដឹង​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ទាំង​មូល​វិញ។ មាន​គ្រូ​ខុស​ឆ្គង​ជា​ច្រើន​នាក់​បាន​ដក​ស្រង់​យក​តែ​ខ​គម្ពីរ​ណា​មួយ ឬ​ក៏​គំនិត​ណា​មួយ​មក​ប្រើ​ប្រាស់ ប៉ុន្តែ​ធាតុ​ពិត បើ​យើង​យក​គំនិត​របស់​គាត់​ទៅ​ល្បង​ល​នឹង​ព្រះ​គម្ពីរ​ទាំង​មូល នោះ​យើង​នឹង​ឃើញ​ពី​ចំណុច​ខុស​ឆ្គង​របស់​គាត់​ទាំង​ស្រុង។

សេចក្ដី​ល្បង​ល៖ តើ​គោលលទ្ធិ​មួយ​នេះ​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើង​ដោយ​រំពឹង​លើ​ព្រះ​បន្ទូល​ទាំង​មូល ឬ​ក៏​តើ​យើង​អាច​យក​គោលលទ្ធិ​នេះ​ទៅ​ប្រៀប​ធៀប​នឹង​ព្រះ​គម្ពីរ​ទាំង​មូល ហើយ​យើង​នឹង​ឃើញ​ថា វា​ខុស​ឆ្គង​មែន​ឬ?

បន្ទាប់ពី​យើង​បាន​ល្បង​ល​គោលលទ្ធិ ហើយ​ឃើញ​ថា វា​ពិត​ដោយ​យោង​តាម​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទាំង​បី​ខាង​លើ​នេះ នោះ​យើង​ក៏​អាច​នឹង​ឃើញ​ពី​ចំណុច​ពិត​របស់​វា​តាម​រយៈ​ការ​ជះ​ឥទ្ធិពល​ដល់​យើង និង​អ្នក​នៅ​ជុំ​វិញ​យើង​ផង​ដែរ។ ការ​នេះ​តម្រូវ​ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ពីរ​ថែម​ទៀត។

សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី៤៖ ល្បង​ល​ការ​លូត​លាស់​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ

ការ​ល្បង​ល​ការ​លូត​លាស់​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ​គឺ​ជា​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី​បួន។ គោលលទ្ធិ​ពិត​តែង​តែ​មាន​អត្ថ​ប្រយោជន៍​លើ​សុខ​ភាព​ខាង​ឯ​ព្រលឹង​វិញ្ញាណ។ គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​តែង​តែ​នាំ​ឲ្យ​មាន​ភាព​ទន់​ខ្សោយ​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ។ បន្ទាប់​ពី​សាវ័ក ប៉ុល បាន​ណែ​នាំ​លោក ធីម៉ូថេ គាត់​បាន​លើក​ឡើង​ថា «បើ​អ្នក​សម្ដែង​សេចក្ដី​ទាំងនេះ ដល់​ពួក​បង​ប្អូន​ឲ្យ​ស្គាល់ នោះ​អ្នក​នឹង​ធ្វើជា​ជំនួយ​យ៉ាង​ល្អ របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ ដែល​ព្រះ​បន្ទូល​នៃ​ជំនឿ នឹង​សេចក្ដី​បង្រៀន​ដ៏​ល្អ​បាន​ចិញ្ចឹម​អ្នក ដោយ​អ្នក​បាន​កាន់​តាម​ស្មោះ​ចំពោះ​មែន» (១ធីម៉ូថេ ៤:៦)។ លោក ធីម៉ូថេ បាន​បង្ហាត់​បង្រៀន​ខ្លួន​ឯង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ និង​គោល​លទ្ធិ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ។ គាត់​បាន​ចិញ្ចឹម​ខ្លួន​ឯង​ក្នុង​សេចក្ដី​ពិត ដែល​គាត់​បាន​ទទួល​តាំង​ពី​ក្មេង​មក​ម្ល៉េះ។ ហើយ​គាត់​ក៏​មិន​ដែល​ឈប់​សោះ​ឡើយ។ តាម​រយៈ​ការ​ទទួល​ការ​បង្ហាត់​បង្រៀន​បែប​នេះ និង​តាម​រយៈ​ការ​ដែល​គាត់​បរិភោគ​ដោយ​ឥត​ឈប់​ឈរ​នូវ​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ គាត់​ក៏​បាន​ធំ​ពេញ​វ័យ​ឡើង​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ​ដោយ​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ និង​មាំ​មួន​ទៀត​ផង។ គាត់​បាន​ប្រមូល​ទុក​នូវ​ចំណេះ​ដឹង​យ៉ាង​ទូ​លំ​ទូ​លាយ​អំពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់ និង​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ទ្រង់។ នេះ​ឯង​គឺ​ជា​មូល​ហេតុ​ដែល​សាវ័ក ប៉ុល បាន​ហៅ​គាត់​ថា​ជា «អ្នក​សំណប់​នៃ​ព្រះ» ដោយ​មាន «ជំនឿ​ស្មោះ​ត្រង់» (១ធីម៉ូថេ ៦:១១; ២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ការ​ដែល​លោក ធីម៉ូថេ ចិញ្ចឹម​បី​បាច់​ខ្លួន​ឯង​ក្នុង​គោលលទ្ធិ​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​ចេញ​ពី​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​បណ្ដាល​ឲ្យ​គាត់​ក្លាយ​ជា​បុរស​ដែល​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​គាត់​មាន។

គោលលទ្ធិ​ពិត​នឹង​នាំ​ឲ្យ​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ​ខាង​ឯ​ព្រលឹង​វិញ្ញាណ ហើយ​ពេញ​វ័យ ក៏​ដូច​ជា​នាំ​ឲ្យ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​មាន​ចំណេះ​ដឹង​ផង​ដែរ។ គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​តែង​តែ​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ទន់​ខ្សោយ​ខាង​ឯ​ព្រលឹង​វិញ្ញាណ​របស់​យើង ភាព​មិន​ពេញ​វ័យ និង​ការ​ដែល​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​មិន​មាន​ចំណេះ​ដឹង ហើយ​ទំនង​ពួក​គាត់​មិន​មែន​ជា​អ្នក​ជឿ​ដ៏​​ពិត​ទៀត​ផង។

សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី៥៖ ល្បង​ល​របៀប​នៃ​ការ​រស់​នៅ​ដែល​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​ជាម្ចាស់

ការ​ល្បង​ល​ពី​របៀប​នៃ​ការ​រស់​នៅ​ដែល​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​ជាម្ចាស់​គឺ​ជា​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទី​ប្រាំ។ គោលលទ្ធិ​ពិត​តែង​តែ​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​រស់​នៅ​ដែល​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​តែង​តែ​នាំ​មិន​ឲ្យ​មាន​ការ​រស់​នៅ​ដែល​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ សេចក្ដី​ពិត​មិន​ដែល​ឈរ​តែ​ឯង​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​តែង​តែ​មាន​ការ​អនុវត្ត​ក្នុង​ជីវិត​រស់​នៅ។ គោល​បំណង​នៃ​គោលលទ្ធិ​គឺ​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​សរសើរ​តម្កើង ការ​ថ្វាយ​បង្គំ និង​ការ​អនុវត្ត​ក្នុង​ការ​រស់​នៅ។ «គ្រប់​ទាំង​បទ​គម្ពីរ គឺជា​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បញ្ចេញ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បណ្ដាល​ឲ្យ​តែង​ទេ» សាវ័ក ប៉ុល បាន​សរសេរ «ក៏​មាន​ប្រយោជន៍​សម្រាប់​ការ​បង្រៀន ការ​រម្លឹក​ឲ្យ​ដឹង​ខ្លួន ការ​ប្រដៅ​តម្រង់ នឹង​ការ​បង្ហាត់​ខាង​ឯ​សេចក្ដី​សុចរិត ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​សំណប់​របស់​ព្រះ​បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍ ហើយ​មាន​គ្រប់​ទាំង​ចំណេះ​សម្រាប់​នឹង​ធ្វើ​ការ​ល្អ​គ្រប់​មុខ» (២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។ គោល​បំណង​នៃ​ព្រះ​បន្ទូល​គឺ​មិន​មែន​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ក្នុង​របៀប​អ​រូបិយ​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ឲ្យ​យើង​ស្គាល់​ក្នុង​របៀប​ដ៏​ស្និទ្ធ​ស្នាល។ យើង​មិន​គួរ​គ្រាន់​តែ​ដឹង​ក្នុង​ខួរ​ក្បាល​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ឲ្យ​យើង​​គួរ​តែ​ដឹង​ក្នុង​ចិត្ត និង​តាម​រយៈ​ការ​អនុវត្ត​ផង​ដែរ។

សាវ័ក ប៉ុល បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ឲ្យ​លោក ទីតុស «និយាយ​តែ​សេចក្ដី​ណា ដែល​សំណំ​នឹង​សេចក្ដី​បង្រៀន​ដ៏​ត្រឹមត្រូវ» ដោយ​រម្លឹក​គាត់​ថា​គោលលទ្ធិ​បែប​នោះ​គឺ «ល្អ ហើយ​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​មនុស្ស» (ទីតុស ២:១; ៣:៨)។ គោលលទ្ធិ​ដែល «មាន​ប្រយោជន៍​ដល់» គឺ​ជា​ការ​បង្រៀន​ដែល​មាន​ការ​អនុវត្ត ដែល​មាន​ទំនួល​ខុស​ត្រូវ​កើត​ចេញ។ សរុប​សេចក្ដី​ទៅ គោល​លទ្ធិ​ពិត​គឺ​មាន​តម្លៃ​ណាស់។ វា​មាន​ប្រយោជន៍​ក្នុង​ការ​បង្រៀន​ឲ្យ​យើង​រស់នៅ​ក្នុង​របៀប​ដែល​យើង​គួរ​រស់​នៅ។ វា​ប្រដាប់​ឲ្យ​យើង​ធ្វើ​នូវ​អ្វី​ដែល​ល្អ​សម្រាប់​អ្នក​ជិត​ខាង​យើង​ដែល​នឹង​នាំ​ឲ្យ​មាន​ព្រះ​កិត្តិយស និង​សិរី​ល្អ​ដល់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​របស់​យើង។ យើង​នឹង​មិន​អាច​យល់​ពី​សេចក្ដី​ពិត​បាន​ឡើយ លុះ​ត្រា​តែ​យើង​យក​សេចក្ដី​ពិត​នោះ​ទៅ​អនុវត្ត​ជា​មុន​សិន។ គោលលទ្ធិ ពិត​មាន​អត្ថ​ប្រយោជន៍​ដល់​យើង​តាម​រយៈ​ការ​បង្ហាត់​បង្រៀន​ឲ្យ​យើង​រស់​នៅ​ក្នុង​របៀប​ដែល​គាប់​ព្រះ​ហឫទ័យ​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិ​ខុសឆ្គង​ធ្វើឲ្យ​យើង​ទន់​ខ្សោយ​តាម​រយៈ​ការដែល​វា​បង្ហាត់​បង្រៀន​ឲ្យ​យើង​រស់​នៅ​ក្នុង​របៀប​ដែល​មិន​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិយស​ដល់​ព្រះ​ជាម្ចាស់។

ការ​វិនិច្ឆ័យ៖ របៀប​កាត់​ស្រាយ​គុណ​ភាព

មក​ដល់​ចំណុច​នេះ​យើង​គ្រាន់​តែ​ត្រូវ​ប្រមូល​យក​ភស្តុតាង​ចេញ​ពី​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទាំង​បី ហើយ​ធ្វើ​សេចក្ដី​សន្និដ្ឋាន​អំពី​គុណ​ភាព​នៃ​គោលលទ្ធិ​ដែល​យើង​កំពុង​តែ​ងឿង​ឆ្ងល់។ គោល​លទ្ធិ​ពិត​តែង​តែ​មាន​ប្រភព​ចេញ​ពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិ​ពិត​មាន​ចែង​ចុះ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ។ គោលលទ្ធិ​ពិត​តែង​តែ​មាន​ភាព​ស៊ី​គ្នា​ទៅ​នឹង​ព្រះបន្ទូល​ទាំង​មូល។ គោលលទ្ធិ​ពិត​តែង​តែ​មាន​អត្ថ​ប្រយោជន៍​នៃ​សុខ​ភាព​ខាង​ឯ​ព្រលឹង​វិញ្ញាណ និង​ការ​រស់​នៅ​ដែល​ចេះ​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​មាន​ប្រភព​ចេញ​ពី​មនុស្ស ឬ​ក៏​ពី​អារក្ស​ផ្ទាល់។ គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​តែង​តែ​មិន​មាន​មូល​ដ្ឋាន​លើ​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​តែង​តែ​មិន​មាន​ភាព​ស៊ី​គ្នា​ជា​មួយ​នឹង​ការ​បើក​សម្ដែង​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​តែង​តែ​នាំ​ឲ្យ​មាន​ភាព​ទន់​ខ្សោយ​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ និង​ការ​រស់​នៅ​ដែល​មិន​ចេះ​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ វា​ត្រូវ​តែ​ឆ្លង​កាត់​ការ​សាក​ល្បង​ទាំង​អស់​នោះ​សិន ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​អាច​ដឹង​ថា តើ​វា​ជា​គោលលទ្ធិ​ពិត ឬ​ក៏​មិន​ពិត។ ប្រសិន​បើ​វា​មាន​ចំណុច​មិន​ត្រឹម​ត្រូវ​ត្រង់​ណា​មួយ នោះ​មាន​ន័យ​ថា វា​មិន​ត្រឹម​ត្រូវ​ទាំង​អស់​តែ​ម្តង។ ត្រង់​នេះ​ពាក្យ «ត្រឹម​ត្រូវ» សំដៅ​ទៅ​លើ​សុខ​ភាព ហើយ​មាន​លើក​ឡើង​ជា​ញឹក​ញយ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី។ ឧទាហរណ៍៖ សាវ័ក ប៉ុល បាន​ណែ​នាំ​លោក ធីម៉ូថេ ថា «ចូរ​នឹក​ចាំ​ពី​អស់​ទាំង​ពាក្យ​ត្រឹម​ត្រូវ [ការ​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ] ដែល​អ្នក​បាន​ឮ​ពី​ខ្ញុំ​ទុក​ជា​គំរូ​ពី​ជំនឿ នឹង​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ ដែល​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ​យេស៊ូវ» (២ធីម៉ូថេ ១:១៣)។ ចំពោះ​លោក ទីតុស គាត់​ក៏​បាន​ប្រាប់​ផង​ដែរ​ថា «និយាយ​តែ​សេចក្ដី​ណា ដែល​សំណំ​នឹង​សេចក្ដី​បង្រៀន​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ [ការ​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ]» (ទីតុស ២:១)។

តួនាទី​របស់​គ្រូ​ពេទ្យ​គឺ ធ្វើ​ការ​វិនិច្ឆ័យ​ត្រង់​ថា តើ​អ្នក​ជំងឺ​ម្នាក់​ជា ឬ​ក៏​មិន​ជា។ អ្នក​ជំងឺ​ម្នាក់​ជា នៅ​ពេល​ដែល​រូប​រាង​កាយ​របស់​គាត់​ទាំង​មូល​ដំណើរ​ការ​យ៉ាង​ត្រឹម​ត្រូវ ហើយ​គ្មាន​មេ​រោគ ដោយ​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ។ តួនាទី​របស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​គឺ ធ្វើ​ការ​វិនិច្ឆ័យ​លើ​រាល់​គ្រប់​គោលលទ្ធិ​ថា តើ​វា​ត្រឹម​ត្រូវ ឬក៏​ខុស​ឆ្គង។ លោកគ្រូ ចន ស្ទោត (John Stott) បាន​លើក​ឡើង​យ៉ាង​ល្អ​ប្រសើរ​អំពី​លក្ខណ​សម្បត្តិ​របស់​វា​ដូច​ត​ទៅ «គោលលទ្ធិ​របស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​មាន​លក្ខណៈ​ត្រឹម​ត្រូវ​ដូច​គ្នា​ក្នុង​របៀប​ដែល​រូប​រាង​កាយ​មនុស្ស​យើង​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ ដ្បិត​គោលលទ្ធិ​របស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​តំណាង​ដូច​ជា​រូប​រាង​កាយ​របស់​មនុស្ស​យើង​អញ្ចឹង។ វា​គឺ​ជា​ប្រព័ន្ធ​មួយ​ដែល​ដំណើរ​ការ​ជា​មួយ​គ្នា​យ៉ាង​ស៊ី​សង្វាក់​ក្នុង​ផ្នែក​ខុសៗ​គ្នា ដែល​មាន​ការ​ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​ផ្នែក​ផ្សេងៗ​ទៀត ហើយ​សហការ​ជា​មួយ​គ្នា​នឹង​ផ្នែក​ទាំង​មូល​យ៉ាង​ស្រប​ល្អ​ប្រពៃ។ ដូច្នេះ​ប្រសិន​បើ​ទេវវិទ្យា​របស់​យើង​មាន​ការ​ខ្វះ​ខាត (ដោយ​ភ្លេច​នេះ​ភ្លេច​នោះ) ឬ​ក៏​មាន​ផ្នែក​ខុស​ឆ្គង (ដោយ​មាន​ការ​បត់​បែន​ទៅ​នេះ​ទៅ​នោះ) នោះ​មាន​ន័យ​ថា វា​មិន “ត្រឹម​ត្រូវ” ឬ​ក៏​មាន “សុខ​ភាព​ល្អ” ទេ!»។ គោលលទ្ធិ​ដែល​បាន​ឆ្លង​កាត់​សេចក្ដី​ល្បង​ល​ទាំង​បី​យ៉ាង​នេះ​ដោយ​បង្ហាញ​ថា​ខ្លួន​ត្រឹម​ត្រូវ នោះ​ទើប​យើង​អាច​ទទួល​ស្គាល់​ថា វា​ត្រឹម​ត្រូវ​បាន។ វា​ជា​គោលលទ្ធិ​ដែល​បរិសុទ្ធ និង​មិន​មាន​ភាព​ខុស​ឆ្គង ព្រោះ​វា​ពិត​ដោយ​យោង​លើ​ស្តង់ដារ​នៃ​សេចក្ដី​ពិត​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដែល​មិន​អាច​ធ្លាក់​ក្នុង​អំពើ​បាប​បាន។

ការ​វិនិច្ឆ័យ៖ យោង​តាម​ភស្តុតាង តើ​គោលលទ្ធិ​នេះ​ត្រឹម​ត្រូវ ឬ​ក៏​ខុស​ឆ្គង?

សកម្ម​ភាព៖ ចូរ​ប្ដេជ្ញា​រក​ទំនួល​ខុស​ត្រូវ​របស់​ខ្លួន

បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​ល្បង​ល​គោលលទ្ធិ​នោះ​ដោយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ហើយ​ពិនិត្យ​មើល​អំពី​ឥទ្ធិពល​របស់​វា នោះ​ទើប​យើង​អាច​សន្និដ្ឋាន​ថា តើ​យើង​គួរ​ឆ្លើយ​តប​ដោយ​របៀប​ណា​បាន។ ដាច់​ខាត! យើង​ត្រូវ​តែ​ទទួល​ស្គាល់​
គោលលទ្ធិ​ត្រឹម​ត្រូវ ហើយ​រក្សា​ទុក​ឲ្យ​បាន​ជាប់​លាប់។ រី​ឯ​គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង​វិញ ដាច់​ខាត​យើង​ត្រូវ​តែ​បដិសេធ​វា​ដោយ​បោះ​បង់​វា​ចោល។ ពេល​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​បន្ទូល​ទៅ​កាន់​អ្នក​ជឿ​នៅ​ស្រុក​ធាទេរ៉ា ព្រះ​អង្គ​បាន​សរសើរ​ពួក​គាត់ ដ្បិត​ពួក​គាត់​បាន​ឱប​ក្រសោប​សេចក្ដី​ពិត ហើយ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រាប់​ពួក​គាត់ «ឲ្យ​កាន់​ខ្ជាប់​ដរាប​ដល់​អញ​មក​ចុះ» (វិវរណៈ ២:២៥)។ សាវ័ក ប៉ុល បាន​ពណ៌នា​អំពី​អ្នក​ដឹក​នាំ​ថា​ឲ្យ​ពួក​គាត់ «កាន់​ខ្ជាប់​តាម​ព្រះ​បន្ទូល​ដ៏​ពិត ដូច​ជា​បាន​បង្រៀន​មក​យើង​ហើយ ដើម្បី​ឲ្យ​អាច​នឹង​កំសាន្ត​ចិត្ត​គេ ដោយ​សេចក្ដី​បង្រៀន​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ ហើយ​ឲ្យ​បាន​ផ្ចាញ់​ដល់​ពួក​អ្នក​ដែល​ស្រដី​ទទឹង» (ទីតុស ១:៩)។

ទំនួល​ខុស​ត្រូវ​របស់​យើង​គឺ​ច្បាស់​លាស់​ណាស់៖ ដាច់​ខាត! យើង​ត្រូវ​តែ​ទទួល​ស្គាល់ និង​ឱប​ក្រសោប​នូវ​អ្វី​ដែល​ពិត ហើយ​យើង​ក៏​ត្រូវ​តែ​បដិសេធ​ចោល​នូវ​អ្វី​ដែល​ខុស​ឆ្គង​ផង​ដែរ។ ដូច​គ្នា​ផង​ដែរ ក្រុម​ជំនុំ​ក៏​ត្រូវ​តែ​ស្វាគមន៍​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​បង្រៀន​គោលលទ្ធិ​ត្រឹម​ត្រូវ ហើយ​ស្ដី​បន្ទោស​ដល់​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​មិន​បង្រៀន​គោលលទ្ធិ​ត្រឹម​ត្រូវ។ ប្រសិន​បើ​ពួក​គាត់​មិន​ស្ដាប់​តាម​ការ​កែ​តម្រង់ នោះ​ដាច់​ខាត​ក្រុម​ជំនុំ​ត្រូវ​តែ​បដិសេធ​ពួក​គាត់ ហើយ​ដក​ពួក​គាត់​ចេញ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​ពួក​គាត់​ជះ​ឥទ្ធិពល​បាន (១កូរិនថូស ៥:៩)។

សេចក្ដី​សន្និដ្ឋាន

ជា​ការ​សង្ខេប គោលលទ្ធិ​ពិត (ចំណុច​នៃ​សេចក្ដី​បង្រៀន) មាន​ប្រភព (ដើម​ចម) កើត​ចេញ​ពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់ មាន​មូលដ្ឋាន​លើ​ព្រះ​គម្ពីរ (អំណាច) ហើយ​ឯក​ភាព​នឹង​ព្រះ​បន្ទូល​ទាំង​មូល (មាន​ភាព​ស៊ី​គ្នា)។ ដោយ​សារ​គោលលទ្ធិ​បែប​នោះ​ជា​គោលលទ្ធិ​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ (គុណ​ភាព) នោះ​មាន​ន័យ​ថា វា​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ ហើយ​មាន​អត្ថ​ប្រយោជន៍ (តម្លៃ) សម្រាប់​យើង ហើយ​យើង​មាន​ទំនួល​ខុស​ត្រូវ​ក្នុង​ការ​ឱប​ក្រសោប​វា។

គោលលទ្ធិ​ខុស​ឆ្គង (ចំណុច​នៃ​សេចក្ដី​បង្រៀន) មាន​ប្រភព (ដើម​ចម) កើត​ចេញ​ពី​មនុស្ស មិន​មាន​មូលដ្ឋាន​លើ​ព្រះ​គម្ពីរ (អំណាច) ហើយ​មាន​ការ​ទាស់​ទែង​នឹង​ផ្នែក​ណា​មួយ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ (មិន​មាន​ភាព​ស៊ី​គ្នា)។ ដោយ​សារ​គោល​លទ្ធិ​បែប​នោះ​ជា​គោលលទ្ធិ​មិន​ត្រឹម​ត្រូវ (គុណ​ភាព) នោះ​មាន​ន័យ​ថា វា​មិន​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ ហើយ​មិន​មាន​អត្ថ​ប្រយោជន៍ (តម្លៃ) សម្រាប់​យើង​ទេ ហើយ​យើង​ក៏​មាន​ទំនួល​ខុស​ត្រូវ​ក្នុង​ការ​បដិសេធ​វា​ចោល​ផង​ដែរ។

និពន្ធ​ដោយ៖ លោក​គ្រូ Tim Challies
បក​ប្រែ​ដោយ និង​កែ​សម្រួល​ដោយ៖ លោក ទេព រ៉ូ, លោក ឈាង បូរ៉ា, ខែម បូឡុង, លោក ម៉េង មនោ និង​លោកស្រី ឡូញ ណារ៉ុង
ដក​ស្រង់​ខ្លះៗ​ចេញពី www.challies.com ដោយ​មាន​ការ​អនុញ្ញាត។

តើអ្នកចូលចិត្តអត្ថបទនេះទេ?

មតិយោបល់

ឆ្លើយ​តប

អាសយដ្ឋាន​អ៊ីមែល​របស់​អ្នក​នឹង​មិន​ត្រូវ​ផ្សាយ​ទេ។ វាល​ដែល​ត្រូវ​ការ​ត្រូវ​បាន​គូស *

Loading…

0

ទ្រង់​សណ្ឋិត​លើ​អ្នក​រាល់​គ្នា

រៀបរៀង​ដ៏​សាមញ្ញ​នៃ​បំណង​ចិត្ត