ខ្ញុំបានរីកចម្រើនធំធាត់ឡើងនៅក្នុងវប្បធម៌ក្រុមជំនុំ វប្បធម៌នៃការបង្រៀនបែបសំណួរ-ចម្លើយ និងវប្បធម៌ថ្វាយបង្គំតាមផ្ទះ។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាទាំងអស់នេះ ពិតជាអស្ចារ្យ និងជាព្រះពរដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបានឡើយ។ ខ្ញុំបានចូលរួមថ្វាយបង្គំពីរវេនរៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ហើយចាំសំណួរ-ចម្លើយនៃសេចក្ដីបង្រៀន និងការថ្វាយបង្គំនៅផ្ទះ ការទាំងនោះបានជះឥទ្ធិពលលើខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនឹងមិនដែលភ្លេចអំពីភាពកក់ក្ដៅនេះឡើយគឺថា ទោះស្លាប់ ឬក៏រស់នៅក្ដី គឺខ្ញុំមិនមែនរបស់ខ្លួនឯងទេ ប៉ុន្តែទោះបីជាស្លាប់ ឬក៏រស់ក្ដី ទាំងព្រលឹង និងរូបកាយខ្ញុំ វាគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដ៏ស្មោះត្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ឬក៍ថាទីបញ្ចប់របស់មនុស្សគ្រប់គ្នាគឺ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អ ហើយនឹងរីករាយជាមួយព្រះអង្គជារៀងដរាប។ ខ្ញុំនៅចេះច្រៀងបទទំនុកតម្កើង និងកំណាព្យជាច្រើនកាលពីយុវវ័យ ខ្ញុំក៏នៅមានអនុស្សាវរីយ៍ដែលគួរឲ្យចងចាំជាច្រើនបានអំពីក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនៅពេលដែលយើងអធិស្ឋាននៅជុំវិញតុក្នុងផ្ទះបាយជាមួយគ្នា។
អ្វីដែលជាការពិតក្នុងគ្រួសារខ្ញុំក៏ជាការពិតក្នុងគ្រួសាររបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំជាច្រើននាក់ដែរ។ ពួកគាត់ក៏បានចម្រើនវ័យធំធាត់ឡើងនៅក្នុងក្រុមជំនុំ និងវប្បធម៌នៃការបង្រៀនបែបសំណួរ-ចម្លើយ ព្រមទាំងការជួបជុំគ្នាថ្វាយបង្គំតាមផ្ទះជាប់មិនដាច់។ ជាក់ស្ដែង ជារៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំទៅលេងផ្ទះពួកគាត់ ខ្ញុំអាចធ្វើសាក្សីថា ពួកគាត់មិនដែលខកខានចូលរួមប្រជុំថ្វាយបង្គំនៅផ្ទះពួកគាត់ឡើយ។ វាជាទម្លាប់ ជាការរំពឹង ចង់បាន ហើយវាក៏ជាការល្អប្រពៃដែរ។ ក្រុមជំនុំរបស់យើងមានវត្តមានអ្នកចូលរួមស្ទើរតែ១០០ភាគរយ នៅវេនថ្វាយបង្គំព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ ហើយស្ទើរតែ១០០ភាគរយនៅវេនថ្វាយបង្គំល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យ។ វាជាទម្លាប់របស់យើង។
ប៉ុន្តែ ទោះបីជាមាននូវគុណសម្បត្តិអស់ទាំងនេះក្ដីក៏មិត្តភ័ក្ដិតាំងពីកុមារភាពរបស់ខ្ញុំជាច្រើននាក់បានដើរចេញពីសេចក្ដីជំនឿ។ មានមួយចំនួនបានរសាត់បាត់ទៅយ៉ាងលឿន តែមួយចំនួនទៀតរស់នៅតាមយថាហេតុធម្មតាៗ ដូច្នេះហើយពេលខ្លះការខកខានមិនបានទៅចូលរួមថ្ងៃអាទិត្យជារឿយៗក៏ក្លាយទៅជាខែ ហើយពេលខ្លះទៅជាឆ្នាំក៏មានដែរ។ ជាការពិតណាស់ មិនមែនទាំងអស់គ្នានោះទេ។ ពួកគាត់ជាច្រើននាក់ ខ្លះក៏នៅជាអ្នកជឿធម្មតា ខ្លះជាអ្នកដែលបម្រើនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ខ្លួន និងខ្លះទៀតបានទាំងក្លាយជាអ្នកដឹកនាំក៏មាន។ ប៉ុន្តែ មានច្រើនណាស់ដែលបានបាត់មុខអស់ទៅហើយ។
ហេតុអ្វី? ខ្ញុំសួរសំណួរនេះម្តងហើយម្តងទៀត ហេតុអ្វីបានជាកូនប្រុសស្រីរបស់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំ នៅបន្តដើរតាមព្រះអម្ចាស់ ខណៈដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសាររបស់គេជាច្រើនលែងបន្ត? មែនទែនទៅ ខ្ញុំគ្មានលទ្ធភាពដើម្បីនឹងអាចយល់ ហើយអាចដាក់ជាសេចក្ដីសន្និដ្ឋានលើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់សម្រេចនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលខ្ញុំក្រឡេកមើលមកខាងក្រោយ ខ្ញុំអាចមើលឃើញពីអ្វីមួយដែលខុសប្លែកគ្នាខ្លាំងរវាងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ហើយនឹងគ្រួសាររបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ—គឺយ៉ាងហោចណាស់ គ្រួសាររបស់មិត្តខ្ញុំដែលបានដើរចេញពីព្រះជាម្ចាស់ និងក្រុមជំនុំរបស់ព្រះអង្គតាំងពីពេលនោះមកម្ល៉េះ។ ទោះបីជាវាមិនពិតជាលក្ខណៈសកលក្ដី តែវាការពិតទូទៅមួយដែរ។ នេះឯងជាភាពខុសប្លែកគ្នា៖ សូម្បីតែមិនចង់មើលក្ដី ខ្ញុំបានឃើញឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំរស់នៅស្ដែងចេញនូវសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគាត់។
ពេលខ្ញុំចុះពីជណ្ដើរនៅពេលព្រឹកដោយថ្នមជើង ខ្ញុំមុខជាឃើញលោកពុករបស់ខ្ញុំអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់ជួបជុំគ្រួសារ ដោយមានព្រះគម្ពីរបើកហើយដាក់លើភ្លៅគាត់។ គ្រប់ពេលខ្ញុំបើកព្រះគម្ពីរសិក្សារបស់ម្ដាយខ្ញុំ វាហាក់ដូចជាសឹកជាងកាលពីលើកមុនៗ ខ្ញុំឃើញថាមានដានពណ៌ទឹកប៊ិចច្រើនជាងមុនលើទំព័រ ហើយមានបិទស្តុកជាច្រើន ដើម្បីឲ្យវានៅជាប់គ្នា។ នៅពេលជីវិតយើងជួបការលំបាក ខ្ញុំឮឪពុកម្ដាយលើកវែកញែកប្រឹក្សាគ្នាពីព្រះបន្ទូល ហើយខ្ញុំក៏ឃើញទៀតថាឪពុកម្ដាយខ្ញុំអធិស្ឋានជាមួយគ្នាដែរ។ ពួកគាត់ពុំបានធ្វើការទាំងអស់នេះសម្រាប់ពួកយើងទេ។ ពួកគាត់ក៏មិនធ្វើ ដើម្បីគ្រាន់តែឲ្យយើងមើលដែរ។ ពួកគាត់បានធ្វើកិច្ចការអស់ទាំងនេះ ដោយសារតែពួកគាត់ស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្រឡាញ់ និងពេញចិត្តចំណាយពេលជាមួយនឹងទ្រង់ ហើយការនេះបានក្លាយជាគំរូល្អដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំអាចធ្វើការបញ្ជាក់យ៉ាងមុតមាំថា ឪពុកម្តាយខ្ញុំពិតជាបានជឿ និងអនុវត្តអ្វីដែលពួកគាត់បានអធិប្បាយដែរ។ ខ្ញុំដឹងថា ពួកគាត់ជឿជាក់ថា ព្រះបន្ទូលស័ក្ដិសមគួរឲ្យទុកចិត្តមែន ដោយសារតែពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមថ្ងៃរបស់គាត់ទាំងអស់ជាមួយនឹងព្រះបន្ទូល។ ខ្ញុំដឹងថា ពួកគាត់ជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាគង់នៅ ហើយទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ឮមែន ដោយសារពួកគាត់ចំណាយពេលជារៀងរាល់ព្រឹកជាមួយនឹងព្រះអង្គ ដើម្បីអធិស្ឋានសម្រាប់ពួកគាត់ផ្ទាល់ និងសម្រាប់កូនៗ។ ខ្ញុំបានមើលឃើញថា ជំនឿរបស់ពួកគាត់មិនមែនសម្រាប់តែផ្លូវការ និងសាធារណៈនោះឡើយ ប៉ុន្តែវាមានភាពជិតស្និទ្ធ និងមានភាពឯកជន។
នេះគឺជាអ្វីមួយដែលខ្ញុំរៀនបានពីឪពុកម្តាយខ្ញុំ៖ គ្មានអ្វីអាចជំនួសការរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទក្រោមក្រសែភ្នែកកូនៗរបស់ខ្ញុំសោះឡើយ។ គ្មានចំនួននៃការហ្វឹកហ្វឺនផ្នែកទេវសាស្ត្រ ចំនួននៃការចូលរួមក្រុមជំនុំ ឬក៏ការចូលរួមថ្វាយបង្គំតាមផ្ទះដែលអាចនឹងបង្កើតការមិនចាប់អារម្មណ៍លើព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ខ្ញុំអាចបង្រៀនកូនៗខ្ញុំបែបសំណួរ-ចម្លើយពេញមួយថ្ងៃ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ តែប្រសិនបើខ្ញុំមិនរីករាយ និងត្រេកអរនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រសិនបើខ្ញុំមិនរស់នៅដោយបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿទេ នោះកូនៗរបស់ខ្ញុំនឹងប្រាកដជាឃើញ ហើយពួកគាត់ដឹងជាមិនខាន។
សម្រាប់កិច្ចការល្អទាំងអស់ដែលឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានធ្វើ អ្វីមួយដែលខ្ញុំគិតថាសំខាន់ជាងគេគឺ ការរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទដោយសាមញ្ញនៅចំពោះមុខខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតថា មិនមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលប៉ះពាល់ និងជំរុញចិត្តខ្ញុំជាងការនេះនោះឡើយ។
ខ្ញុំបានរីកចម្រើនធំធាត់ឡើងនៅក្នុងវប្បធម៌ក្រុមជំនុំ វប្បធម៌នៃការបង្រៀនបែបសំណួរ-ចម្លើយ និងវប្បធម៌ថ្វាយបង្គំតាមផ្ទះ។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាទាំងអស់នេះ ពិតជាអស្ចារ្យ និងជាព្រះពរដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបានឡើយ។
មតិយោបល់
Loading…