លោកអ្នកប្រហែលជាធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ដូចនេះ៖ ក្រោយពីបាននិយាយជាមួយអ្នកណាម្នាក់ហើយ លោកអ្នកបានឆ្ងល់ខ្លួនឯងថា តើអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយ គឺជាការនិយាយដើមគេមែនទេ? ពេលខ្លះយើងពិបាកនឹងដឹងណាស់។ ការនិយាយដើមគេ គឺជាស្រមោលនៃអំពើបាប វាជាអំពើបាបមួយដែលយើងមិនសូវច្បាស់។ តើយើងត្រូវបញ្ចប់ការសន្ទនារបស់យើងនៅពេលណា ឬត្រូវបន្តនៅពេលណា ឬត្រូវឲ្យយើងប្រយ័ត្ន ព្រោះយើងកំពុងតែនិយាយដើមគេ? កណ្ឌគម្ពីរ សុភាសិត ១៨:៨ បានចែងថា «ពាក្យសំដីរបស់មនុស្សបេះបួយ ធៀបដូចជាម្ហូបយ៉ាងឆ្ងាញ់១ម៉ាត់ ដែលលេបចុះទៅក្នុងពោះ។»
នៅពេលដែលយើងឮព័ត៌មានអំពីអ្នកដទៃ យើងអាចមានជម្រើសពីរឬបី៖ ដោយទៅនិយាយជាមួយបុគ្គលហ្នឹងផ្ទាល់អំពីអ្វីៗដែលយើងបានឮអំពីគាត់ ឬទៅនិយាយជាមួយអ្នកដទៃអំពីគាត់ ឬក៏មិននិយាយទៅកាន់អ្នកណាសោះក្រៅតែពីខ្លួនឯង និងព្រះជាម្ចាស់។ ការនិយាយដើម គឺជាការដែលយើងនិយាយពីក្រោយខ្នងអ្នកដទៃ ដែលធាតុពិត យើងគួរនិយាយចំពោះគេផ្ទាល់ ឬក៏មិននិយាយទាំងស្រុងតែម្ដង។ ប៉ុន្តែ ជីវិតនៃការរស់នៅ វាស្មុគស្មាញណាស់។ ពេលខ្លះ ពេលដែលយើងមានបញ្ហាជាមួយនឹងកូនរបស់យើង ប្ដីប្រពន្ធ អ្នកជិតខាង ឬអ្នកដែលយើងធ្វើការជាមួយ ឬក៏សមាជិកក្រុមជំនុំរបស់យើង នោះយើងគួរតែរកមិត្តភក្ដិដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ឲ្យគាត់ជួយអធិស្ឋានសម្រាប់យើង ឬក៏ជួយផ្ដល់ប្រឹក្សាដល់យើងទាក់ទងនឹងបញ្ហានោះ។ ខណៈពេលដែលយើងស្វែងរកការប្រឹក្សា ឬក៏លើកសំណូមពរអធិស្ឋាន នោះចូរឲ្យយើងប្រុងប្រយ័ត្ន ព្រោះនោះជាពេលដែលងាយឲ្យយើងធ្លាក់ក្នុងការនិយាយដើមអ្នកដទៃ។
ខាងក្រោមនេះជាសំណួរប្រាំបីដែលលោកអ្នកអាចប្រើទុកជាជំនួយវែកញែកឲ្យឃើញថា តើអ្វីដែលលោកអ្នកកំពុងនិយាយអំពីអ្នកដទៃគឺជាការត្រឹមត្រូវ ឬក៏ជាការនិយាយដើមពីពួកគេ៖
១. ប្រសិនបើលោកអ្នកមានជម្លោះជាមួយអ្នកដទៃ តើលោកអ្នកនឹងនិយាយទៅកាន់អ្នកផ្សេងទៀតតែពីអំពើបាបរបស់បុគ្គលនោះប៉ុណ្ណោះ ហើយមិននិយាយពីអំពើបាបរបស់ខ្លួន? បើដូច្នោះមែន នោះមានន័យថា លោកអ្នកកំពុងនិយាយដើមគេហើយ។
២. តើការសន្ទនារបស់លោកអ្នកជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិអំពីបុគ្គលនោះ បាននាំឲ្យការសន្ទនានោះជួយដល់បុគ្គលដែលលោកអ្នកមានបញ្ហាជាមួយនោះដែរឬអត់? ប្រសិនបើអត់ទេ នេះមានន័យថា លោកអ្នកកំពុងនិយាយដើមគេហើយ។
៣. ប្រសិនបើលោកអ្នកកំពុងស្វែងរកប្រឹក្សាពីអ្នកដទៃអំពីរបៀបដោះស្រាយបញ្ហា តើលោកអ្នកមានបានរក្សាអត្ថសញ្ញាណរបស់បុគ្គលនោះជាការសម្ងាត់ដែរឬទេ លែងតែមានការចាំបាច់? ប្រសិនបើមិនមានទេ នោះមានន័យថា លោកអ្នកកំពុងនិយាយដើមគេហើយ។
៤. តើលោកអ្នកអរសប្បាយក្នុងការចែកចាយព័ត៌មាននេះជាមួយនឹងមិត្តភក្តរបស់អ្នកដែរឬទេ? ប្រសិនបើមែន នោះមានន័យថា លោកអ្នកកំពុងនិយាយដើមគេហើយ។ ការនិយាយដើមគេ គឺវាឆ្ងាញ់ម៉ាត់ណាស់ (សុភាសិត ១៨:៨)។ ការស្វែងរកការប្រឹក្សា ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាពិបាកៗ វាមិនគួរធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តអរសប្បាយនោះឡើយ។ បើមិនដូច្នោះទេ នោះមានន័យថា លោកអ្នកកំពុងតែនិយាយដើមគេហើយ។
៥. តើការលើកដាក់សំឡេង និងដួងចិត្តរបស់លោកអ្នកមានលក្ខណៈបែបណា? តើលោកអ្នកមានចិត្តស្លូតបូត ចិត្តចេះបន្ទាបខ្លួន និងមានការខូចចិត្ត នៅពេលដែលលោកអ្នកចែកចាយពីអំពើបាបរបស់បុគ្គលនោះដែរឬទេ ឬក៏លោកអ្នកខឹង ហើយគិតថាខ្លួនឯងជាអ្នកត្រូវ ពេលប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្នកនោះ? ប្រសិនបើដូច្នេះ នោះមានន័យថា លោកអ្នកកំពុងនិយាយដើមគេហើយ។
៦. តើលោកអ្នកមានបាននិយាយពីបុគ្គលនោះទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនដូចនិយាយទៅកាន់មិត្តភក្តិដែរឬទេ? ប្រសិនបើអត់ទេ នោះមានន័យថា លោកអ្នកកំពុងនិយាយដើមគេហើយ។
៧. តើលោកអ្នកមានកំណត់ចំនួនមិត្តភក្ដិដែលត្រូវនិយាយជាមួយដែរទេ? បើអត់មានទេ នោះមានន័យថា លោកអ្នកកំពុងនិយាយដើមគេហើយ។ ការនិយាយដើមគឺជាការព្យាយាមផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានឲ្យបានទូលំទូលាយ។ ប៉ុន្តែ ចំពោះព្រះយេស៊ូវវិញ ទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យចេះដាក់កម្រិតលើការចែកចាយព័ត៌មាន «បើបងឬប្អូនធ្វើបាបនឹងអ្នក នោះឲ្យទៅបន្ទោសគាត់ ក្នុងកាលដែលមានតែអ្នកហើយនឹងគាត់ បើគាត់ស្ដាប់អ្នក នោះអ្នកនឹងបានបងឬប្អូននោះមកវិញ តែបើគាត់មិនព្រមស្ដាប់ទេ នោះត្រូវយកមនុស្សម្នាក់ឬ២នាក់ទៅជាមួយ ដើម្បីនឹងបញ្ជាក់គ្រប់ទាំងពាក្យ ដោយសារស្មរបន្ទាល់២ឬ៣នាក់ បើគាត់មិនព្រមស្ដាប់អ្នកទាំងនោះទេ នោះត្រូវតែប្រាប់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបើមិនព្រមស្ដាប់ពួកជំនុំទៀត នោះត្រូវតែរាប់គាត់ទុកជាអ្នកក្រៅសាសន៍ ឬជាអ្នកយកពន្ធវិញ» (ម៉ាថាយ ១៨:១៥-១៧)។
៨. តើអស់អ្នកដែលលោកអ្នកកំពុងចែកចាយព័ត៌មានដែលងាយធ្វើឲ្យអន់ចិត្តទាំងនេះ មានជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ហានោះអត់? បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងការដែលយើងនិយាយជាមួយអ្នកដទៃ គឺមិនមែនដើម្បីឲ្យយើងបញ្ចេញតែភាពក្ដៅក្រហាយប៉ុណ្ណោះទេ។ បុគ្គលដែលយើងបានចែកចាយជាមួយ គាត់ត្រូវត្រៀមខ្លួនទៅជួបអ្នកដែលយើងមានទំនាស់ជាមួយ ដើម្បីធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ «តែបើគាត់មិនព្រមស្ដាប់ទេ នោះត្រូវយកមនុស្សម្នាក់ឬ២នាក់ទៅជាមួយ ដើម្បីនឹងបញ្ជាក់គ្រប់ទាំងពាក្យ ដោយសារស្មរបន្ទាល់២ឬ៣នាក់» (ម៉ាថាយ ១៨:១៦)។ ប្រសិនបើលោកអ្នកមិនទទួលស្គាល់ថា អស់អ្នកដែលលោកអ្នកបានចែកចាយជាមួយត្រូវមានទូលនាទីក្នុងការជួយដោះស្រាយបញ្ហានោះទេ នោះមានន័យថា លោកអ្នកកំពុងនិយាយដើមគេហើយ។
វាជារឿងដ៏គួរឲ្យសោកស្ដាយដែលខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធ ក៏ធ្លាប់ធ្លយខ្លួនទៅក្នុងនិយាយដើមគេជាច្រើនដងមកហើយដែរ។ ប្រមាណជាបីបួនឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានស្ដាប់រឿងដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាខ្លាំងពីបុគ្គលម្នាក់។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ខ្ញុំមិនចាំរឿងនោះទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចាំបានថា កាលនោះពេលខ្ញុំបានទៅដល់ផ្ទះ ខ្ញុំពិតជាចង់ចែកចាយរឿងនោះនឹងប្រពន្ធខ្ញុំណាស់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានគិត ហើយសួរខ្លួនឯងថា ម៉េចបានជាខ្ញុំចង់ចែកចាយរឿងនេះ?
តើរឿងនេះទាក់ទងអីនឹងខ្ញុំ ឬក៏ប្រពន្ធខ្ញុំ? គ្មានសោះ។
តើប្រពន្ធខ្ញុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទាក់ទងនឹងរឿងនេះ? គ្មានសោះ។
តើខ្ញុំចង់ចែកចាយរឿងនេះ ដើម្បីឲ្យគាត់ជួយខ្ញុំក្នុងការទៅជួយបុគ្គលនោះ? អត់សោះ។
ខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថា នេះជាការនិយាយដើមគេទេ។ ដូច្នេះខ្ញុំមិនបានប្រាប់នាងឡើយ។ តាមរយៈរឿងនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានទទួលព្រះកិត្តិយស ឯសហគមន៍ខ្ញុំ អាពាហ៍ពិពាហ៍ខ្ញុំ និងព្រលឹងខ្ញុំបានទទួលការការពារពីព្រះអង្គពីឥទ្ធិពលដ៏អាក្រក់នៃការនិយាយដើមគេ។
ការនិយាយដើមគេបង្កើតឲ្យមានទំនាស់ បាត់បង់ទំនុកចិត្ត និងបំផ្លាញសហគមន៍ ក៏ដូចជាមិត្តភាព «ដ្បិតខ្ញុំខ្លាចក្រែងកាលណាខ្ញុំមកដល់ នោះមិនឃើញអ្នករាល់គ្នា ដូចជាខ្ញុំចូលចិត្តនោះទេ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏មិនឃើញខ្ញុំ ដូចជាអ្នករាល់គ្នាចូលចិត្តដែរ ក្រែងកើតមានសេចក្ដីឈ្លោះប្រកែក ឈ្នានីស គ្នាន់ក្នាញ់ បាក់បែក បរិហារ បង្កាច់ ឆ្មើងឆ្មៃ ហើយវឹកវរឡើង» (២កូរិនថូស ១២:២០)។ កណ្ឌគម្ពីរ សុភាសិត ១៦:២៨ ក៏បានចែងដែរថា «មនុស្សវៀចវេរ គេសាបព្រោះសេចក្ដីទាស់ទែងគ្នា ហើយអ្នកបេះបួយ ក៏នាំឲ្យទាំងមិត្រសំឡាញ់យ៉ាងជិតស្និទ្ធបាក់បែកគ្នាដែរ»។
ដូច្នេះ ចូរគេចចេញពីវា ហើយអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រើម៉ាត់យើងឲ្យទៅជាប្រភពនៃជីវិតដល់អស់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង។ សុភាសិត ១០:១១ «មាត់នៃមនុស្សសុចរិត ជាអណ្ដូងជីវិត តែសេចក្ដីច្រឡោត តែងខ្ទប់មាត់របស់មនុស្សអាក្រក់»។
មតិយោបល់
Loading…