ប្រមាណជាង ៣៥០ ឆ្នាំមុន លោកគ្រូ ថូម៉ាស ប្រុខស៍ (Thomas Brooks) បានលើកឡើងអំពីគោលជំនឿនៃការធានាអះអាង ហើយក៏បានយល់យ៉ាងត្រឹមត្រូវដែលថាវាគឺជាគោលជំនឿដ៏មានតម្លៃមួយខ្លាំងជាងគេបំផុតក្នុងចំណោមព្រះពរនានាដែលគ្រីស្ទបរិស័ទកំពុងមានសព្វថ្ងៃនេះ (ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ “A Puritan Golden Treasury”)។ ប្រាកដណាស់! ពេលដែលកូនរបស់ព្រះយល់អំពីភាពពិតប្រាកដអំពីការួបរួមរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ នោះវានឹងនាំឲ្យគាត់កាន់តែយល់អំពីព្រះពរដែលមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នាយ៉ាងបរិបូរណ៍ផ្សេងៗទៀតដែរ—ចម្រើននូវភាពស្និទ្ធស្នាលក្នុងការអធិស្ឋាន ចម្រើនអំណរក្នុងការថ្វាយបង្គំ ចម្រើននូវភាពឆេះឆួលក្នុងការបម្រើ និងចម្រើនការបន្ទាបខ្លួនក្នុងការប្រកបគ្នា បើយើងគ្រាន់តែលើកឡើងត្រួសៗ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ផ្គុំជាមួយនឹងគុណសម្បត្តិនៃការធានាអះអាងគឺជាសេចក្ដីពិត ហើយវាក៏ជាចំណុចដ៏ពិបាកយល់មួយខ្លាំងជាងគេក្នុងជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទដែរ។ មានមនុស្សជាច្រើននៅតែបន្តដោយមានការងឿងឆ្ងល់ថា «តើខ្ញុំអាចដឹងថាខ្ញុំទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះដោយរបៀបណា?»។ វាគឺជាផ្នត់គំនិតមួយដែលមានច្រើនចំណុច ហើយដោយសារមូលហេតុនេះ នោះសូម្បីតែអ្នកជឿដែលមានគោលបំណងល្អយ៉ាងខ្លាំងក៏ជារឿយៗមើលរំលងវាដែរ។
ផ្នែកមួយនៃការពិបាកយល់អំពីវាមានឫសគល់ចេញពីសេចក្ដីពិតដែលថា៖ យើងសុទ្ធតែមានប្រវត្តិ—យើងធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ និងទទួលបានការជះឥទ្ធិពលពីអតីតកាលដែលជះឥទ្ធិពលលើរបៀបដែលយើងយល់អំពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងឥឡូវនេះជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ។ លើសពីនោះទៅទៀត យើងក៏ថែមទាំងមានអត្តចរិតបែបបុគ្គលលក្ខណៈទៀតផង—យើងមានទំនោរ និងនិន្នាការខុសៗគ្នា ដែលអាចប៉ះពាល់ដល់ការយល់ដឹងរបស់យើងថា តើការដែលយើងទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច។ ជាចុងក្រោយ យើងក៏ប្រឈមមុខនឹងកាលៈទេសៈនៃបច្ចុប្បន្នកាលនៃថ្ងៃរបស់យើងខុសៗគ្នាដែរ—យើងអត់ធន់នឹងសេចក្ដីពិតនៃជីវិតក្នុងពិភពលោកដែលបាក់បែក ហើយការនេះផងដែរក៏អាចបណ្ដាលយ៉ាងងាយស្រួលក្នុងការនាំឲ្យយើងសួរនូវសំណួរនានាទាក់ទងទៅនឹងលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់យើងនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបើអ្នកជឿគ្រប់រូបមានការធានាអះអាងក៏ដោយ ក៏មិនមែនគ្រប់គ្នាមានការសន្យាដែរ។ វាគឺជាចំណុចដ៏ស្មុគស្មាញមួយ ហើយជារឿយៗវាក៏មិនមានក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទដែរ។
ចំណេះដឹងនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច
សាវ័ក យ៉ូហាន បានលើកឡើងអំពីបញ្ហានេះពេលដែលគាត់សរសេរជូនទៅកាន់ក្រុមគ្រីស្ទបរិស័ទមួយដែលកំពុងដកបទពិសោធន៍ក្នុងភាពចលាចល សេចក្ដីបង្រៀនខុសឆ្គង និងការដែលសមាជិកក្រុមជំនុំមួយចំនួនបានចាកចេញពីព្រះវិហារ។ ដោយមានជំនាញខាងឯគ្រូគង្វាល និងការកាត់ស្រាយយ៉ាងចំៗផ្នែកទេវវិទ្យា សាវ័កដែលជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់នេះក៏បាននិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន «អ្នករាល់គ្នាដែលជឿដល់ព្រះនាមព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដឹងថា អ្នករាល់គ្នាមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចហើយ» (១យ៉ូហាន ៥:១៣ គកស)។ គោលបំណងរបស់គាត់គឺបណ្ដុះគំនិតនៃទំនុកចិត្តក្នុងក្រុមសិស្ស—ទំនុកចិត្តដែលថាពួកគាត់ពិតជាមានការធានាក្នុងព្រះគ្រីស្ទមែន ក្នុងចំណោមសេចក្ដីបង្រៀនដែលមើលងាយសេចក្ដីពិត និងដំណឹងល្អដែលសង្គ្រោះ។ ទោះបើថាយើងទំនងមិនកំពុងប្រឈមមុខនឹងកាលៈទេសៈបែបប្រវត្តិសាស្ត្រដូចនោះ ដូចដែលគ្រីស្ទបរិស័ទជំនាន់នោះប្រឈមមកមែន ក៏កណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន គឺជាសំបុត្រដំបូងដែលរៀបរាប់យ៉ាងក្បោះក្បាយអំពីគោលជំនឿនៃការធានាអះអាងក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដែរ។ កណ្ឌគម្ពីរមួយនេះផ្ដល់ភាពប្រាកដប្រជាដល់យើងទាក់ទងទៅនឹងការរួបរួមរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាជាច្រើនដែលអាចលួចអំណររបស់យើងនៅថ្ងៃនេះបាន។
ខណៈពេលដែលយើងសិក្សាទៅតាមលំដាប់លំដោយនៃសំបុត្រមួយនេះ និងយុទ្ធសាស្ត្ររបស់សាវ័ក យ៉ូហាន ក្នុងការសរសេររបស់គាត់ វាចាំបាច់ណាស់ដែលយើងត្រូវកត់សម្គាល់លើរបៀបដែលគាត់បានចាប់ផ្ដើម។ ជាចម្បង គាត់មិនបានបង្គាប់ឲ្យអ្នកជឿត្រួតពិនិត្យខ្លួនឯងនោះទេ ហើយគាត់ក៏មិនបានសួរនាំអំពីភាពស្មោះត្រង់របស់ពួកគេចំពោះព្រះបន្ទូលដែរ។ ផ្ទុយពីទំនោររបស់យើងក្នុងការរៀបចំការជជែកវែកញែកអំពីការធានាអះអាងក្រោមផ្នត់គំនិតនៃការស្ដាប់បង្គាប់សាវ័ក យ៉ូហាន បានចាប់ផ្ដើមសំបុត្ររបស់គាត់ដោយគ្រាន់តែបើកបង្ហាញអំពីព្រះគ្រីស្ទ។ «សេចក្ដីដែលមានតាំងពីដើមដំបូង ជាអ្វីដែលយើងបានឮ និងបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែក ក៏បានមើល ហើយដៃបានប៉ះពាល់ គឺអំពីព្រះបន្ទូលនៃជីវិត (១យ៉ូហាន ១:១ គកស)។
មកដល់ចំណុចនេះយើងទំនងជាសួរថា អ្វីទៅជារបៀបរបស់សាវ័ក យ៉ូហាន? ហេតុអ្វីបានជាគាត់ចាប់ផ្ដើមការជជែកវែកញែកនៃការធានាអះអាងរបស់គាត់ក្នុងរបៀបនេះ? គាត់បានធ្វើបែបនេះ ពីព្រោះការធានាអះអាងគឺជាផលផ្លែនៃជំនឿ។ ការធានាមួយបានអះអាងផុសចេញពីទំនុកចិត្តរបស់យើងក្នុងព្រះសង្គ្រោះ ហើយយើងក៏មិនអាចពិចារណាបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីវាក្រៅពីចំណុចនេះនោះទេ។ ដូចនោះហើយ ប្រសិនបើយើងចង់លូតលាស់ក្នុងទំនុកចិត្តរបស់យើងអំពីលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់យើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដាច់ខាតយើងត្រូវតែថែរក្សាជំនឿរបស់យើង—ក្នុងរបៀបជាអាទិភាព។
ការធ្វើពិធីជប់លៀងលើដំណឹងល្អគឺជារបៀបនៃការថែរក្សាជំនឿ។
យើងមានអំណរខ្លួនឯងក្នុងអង្គដែលបានសង្គ្រោះយើង។ ដោយទាក់ទងនឹងមូលហេតុនេះសាវ័ក យ៉ូហាន ក៏បានចាប់ផ្ដើមក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់ពួកសិស្សដែលបានដឹងនូវបញ្ហាទាំងនេះដោយលើកទឹកចិត្តឲ្យពួកគេសង្វាតដីតាមទស្សនៈដ៏ធំអំពីព្រះគ្រីស្ទ។
ការមើលព្រះគ្រីស្ទក្នុងរបៀប ១០ យ៉ាង
ខណៈពេលដែលសាវ័ក យ៉ូហាន បន្តលើកឡើងអំពីចំណុចនៃការធានាអះអាង គាត់ក៏បានវែកញែកអំពីលក្ខណៈសម្បត្តិនៃការរស់នៅដែលមានជីវិតបំផ្លាស់បំប្រែក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាពន្លឺ ហើយប្រសិនបើយើងមានការប្រកបជាមួយទ្រង់ នោះជីវិតរបស់យើងក៏នឹងឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងដែរ។ សាវ័ក យ៉ូហាន ពន្យល់អំពីភស្តុតាងនានានៃទំនាក់ទំនងនេះដែលគាត់ឃើញក្នុងគ្រីស្ទបរិស័ទដែលគាត់កំពុងតែសរសេរទៅកាន់ និងការដែលគ្មានផលផ្លែដែលអាចមើលឃើញក្នុងពួកគ្រូៗខុសឆ្គង។ ខណៈពេលដែលគាត់ព្យាយាមផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅទៅកាន់អ្នកអានរបស់គាត់ក្នុងរបៀបនេះ សូមកត់សម្គាល់អំពីរបៀបដែលសាវ័ក យ៉ូហាន បន្តព្យាយាមបង្ហាញទស្សនៈនៃឈើឆ្កាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ—«ព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះអង្គ ក៏សម្អាតយើងពីគ្រប់អំពើបាបទាំងអស់» (១យ៉ូហាន ១:៧ គកស)។ «ព្រះអង្គមានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ព្រះអង្គនឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយសម្អាតយើងពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់» (១យ៉ូហាន ១:៩ គកស)។ ហើយ «ព្រះអង្គជាតង្វាយលោះយើងឲ្យរួចពីបាប » (១យ៉ូហាន ២:២ គកស)។
ក្នុងគ្រប់ភស្តុតាងសាវ័ក យ៉ូហាន បានលើកឡើងអំពីព័ន្ធកិច្ចនៃការធួននឹងបាបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះគាត់ពេញចិត្តក្នុងការផ្ដោតលើចំណុចថា សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងមិនរំពឹងលើទង្វើនោះទេ ប៉ុន្តែតាមរយៈព្រះគុណ—ព្រះគុណដែលត្រូវបានបង្ហាញឡើងតាមរយៈព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ក្នុងរបៀបនេះ គាត់បន្តពឹងផ្អែកលើគោលការណ៍ដែលគាត់បានណែនាំក្នុងការចាប់ផ្ដើមសំបុត្រត្រង់ថា—ក្នុងការឲ្យយើងលូតលាស់ក្នុងការធានាអះអាង ដាច់ខាតយើងត្រូវតែផ្គត់ផ្គង់ជំនឿរបស់យើង ហើយការនេះកើតឡើងបាននៅពេលដែលយើងសម្លឹងមើលទៅឯព្រះគ្រីស្ទ។
លោកគ្រូ រូបបើរត៍ មើរេ មិកហេនី (Robert Murray McCheyne) ដែលជាអ្នកបម្រើព្រះអង្គពីប្រទេស ស្កុតឡេន (Scottland) នៅក្នុងសតវត្សទី១៩ បានផ្ដល់ប្រឹក្សាយ៉ាងត្រឹមត្រូវពេលដែលគាត់លើកឡើងថា រាល់ពេលណាដែលយើងមើលមកកាន់ខ្លួនឯងម្ដង នោះយើងត្រូវតែមើលទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទដប់ដង។
គឺពេលដែលយើងជ្រមុជចិត្តគំនិតរបស់យើងក្នុងសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អនោះហើយ—សេចក្ដីសង្គ្រោះតាមរយៈជំនឿដែលបានសម្រេចឡើងនៅឯឈើឆ្កាង—នោះទើបជំនឿរបស់យើងអាចរីកចម្រើនបាន ហើយចេញពីនោះវានឹងថែរក្សាអារម្មណ៍នៃការធានាអះអាង។
ការស្ដាប់បង្គាប់៖ មិត្តភក្តិនៃការធានាអះអាង
ខណៈពេលដែលវាពិតត្រង់ថា គោលជំនឿនៃព្រះគុណមានគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន វាក៏នៅពិតដែលថាប្រធានបទនៃការធានាអះអាងមិនអាចមានការបែកគ្នាចេញពីប្រធានបទនៃការស្ដាប់បង្គាប់បានឡើយ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានចាក់គ្រឹះនៃព្រះគុណសាវ័ក យ៉ូហាន បានបញ្ចេញយ៉ាងច្បាស់លាស់ទាក់ទងទៅនឹងកិរិយាសព្ទបង្គាប់បញ្ជាដោយត្រាស់ហៅពួកសិស្សរបស់គាត់ឲ្យមានជីវិតបរិសុទ្ធ។ «កុំស្រឡាញ់លោកីយ៍ ឬអ្វីៗនៅក្នុងលោកីយ៍នេះឡើយ» (១យ៉ូហាន ២:១៥ គកស)។ ទំនាក់ទំនងរវាងការធានាអះអាង និងការស្តាប់បង្គាប់គឺសាមញ្ញណាស់—ប្រសិនបើយើងមិនព្យាយាមចុះចូលខ្លួនឯងក្រោមបទបញ្ជានានានៃព្រះបន្ទូល នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏នឹងមិនធ្វើការអះអាងអំពីព្រលឹងយើងថាយើងក៏ពិតជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ឬក៏ដូចដែលលោកគ្រូ សិងគ្លែរ ហ្វើហ្គើសិន (Sinclair Fergusson) បានសរសេរក្នុងសៀវភៅជាភាសាអង់គ្លេស (“The Whole Christ”) ថា៖ «ចំណុចខ្ពស់នៃការធានាអះអាងរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺគ្រាន់តែមិនមានភាពមិនស៊ីគ្នាជាមួយនឹងកម្រិតតិចតួចនៃការស្ដាប់បង្គាប់ទេ»។
មកដល់ពេលនេះ វាមានតម្លៃណាស់ដែលយើងពិចារណារកថ្នាំដ៏ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីព្យាបាលកង្វះខាតនៃការអះអាង។ ជារឿយៗ គ្រីស្ទបរិស័ទនឹងជួបទុក្ខលំបាកនៃភាពមិនប្រាកដប្រជាទាក់ទងទៅនឹងលក្ខណៈសម្បត្តិនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់គាត់ ពីព្រោះមានអំពើបាបដែលកំពុងតែបន្តមាននៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ ក្នុងនាមជាអ្នកប្រឹក្សា លោកអ្នកទំនងជាប្រឈមមុខក្នុងការល្បួងក្នុងការផ្ដល់ប្រឹក្សាដល់គាត់ថា៖ «សូមចាប់ផ្ដើមស្ដាប់បង្គាប់ ដើម្បីឲ្យទទួលបានការធានាអះអាង»។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ការប្រឹក្សាដូចនោះនឹងប្រឆាំងជាមួយនឹងតក្ករបស់សាវ័ក យ៉ូហាន។ ពេលដែលគាត់ធ្វើការអំពាវនាវឲ្យមានភាពបរិសុទ្ធ គាត់មិនមែនកំពុងតែទន្ទឹងរង់ចាំថា ការស្ដាប់បង្គាប់នឹងបង្កើតឲ្យមានការធានាអះអាងនោះទេ។ ការព្យាយាមស្ដាប់បង្គាប់ ដើម្បីបង្កើតឲ្យមានការធានាអះអាងគឺជាការត្រឡប់ក្បាលជំនឿរបស់យើងពីលើចុះក្រោម និងការសង្វាតដេញចាប់គុណសម្បត្តិតាមរយៈការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្លួនឯងហើយ។ បើនិយាយម្យ៉ាងទៀតទៅ ការធានាអះអាងគឺមិនមែនជាកូននៃការស្តាប់បង្គាប់នោះទេ។
ភាពស្មោះត្រង់តែឯងផ្ទាល់ក្នុងការត្រាប់តាមក្រឹត្យវិន័យនៃព្រះបន្ទូលមិនបង្កើតឲ្យមានភាពប្រាកដប្រជានៃការរួបរួមរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទំនាក់ទំនងរវាងការស្ដាប់បង្គាប់ និងការធានាអះអាងគឺជាមិត្តភាពទេតើ។ ទាំងពីរគឺជាគូកន ហើយក៏ជាលទ្ធផលនៃជំនឿដែរ។ ដូច្នេះហើយ ដូចដែលការធានាអះអាងទទួលបានការថែរក្សាតាមរយៈការដែលយើងកាន់តែទុកចិត្តលើព្រះគ្រីស្ទ នោះវាក៏ដូចនោះដែរទាក់ទងទៅនឹងការស្ដាប់បង្គាប់ដ៏ពិត។ ហេតុដូច្នេះ ការប្រឹក្សាដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់បុគ្គលដែលខ្វះខាតការធានាអះអាង ពីព្រោះគាត់មិនមានលំនាំនៃការបង្ហាញលក្ខណៈសម្បត្តិនៃការរស់នៅបែបជាគ្រីស្ទបរិស័ទប្រចាំថ្ងៃយ៉ាងទៀងទាត់គឺថា គាត់ត្រូវតែសម្លឹងមើលទៅកាន់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ពោលគឺសម្លឹងទៅឯព្រះយេស៊ូវ។ ក្រោយនោះ បន្ទាប់ពីមានទស្សនៈយ៉ាងរឹងមាំលើព្រះគ្រីស្ទ ដាច់ខាតគឺគាត់ត្រូវតែធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងអំពើបាប ដោយទុកចិត្តថានៅមានពេលវេលាមួយគាត់នឹងលូតលាស់ក្នុងការទទួលបានញាណនៃការធានាអះអាងជាមិនខាន។
ឧបសគ្គនៃការធានាអះអាង
ប្រសិនបើការសង្វាតដេញតាមព្រះគ្រីស្ទគឺជាមធ្យោបាយចម្បងនៃការដែលយើងទទួលបានការធានាអះអាង តើមានការរារាំងសាមញ្ញមួយចំនួនណាខ្លះទៅ? ពីខាងក្រៅ ជារឿយៗយើងទំនងជាទទួលការឆាឆៅតាមរយៈកាលៈទេសៈរបស់យើង។ នៅពេលដែលព័ន្ធកិច្ចនៃការគ្រប់គ្រងដ៏ល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់កើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់យើងតាមរយៈកាលៈទេសៈអវិជ្ជមាន នោះយើងនឹងមានការងាយស្រួលក្នុងការចាប់ផ្ដើមសួរសំណួរទាក់ទងទៅនឹងលក្ខណៈសម្បត្តិនៃទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងទ្រង់ជាមិនខាន។ ជាលទ្ធផល ការនេះបង្ហាញអំពីការប្រាថ្នាក្នុងចិត្តរបស់យើងក្នុងការរស់នៅដោយមានជីវិតស្រណុកសុខស្រួល ហើយសូម្បីតែចាប់ផ្ដើមមានជំនឿជឿថាដោយសារយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ នោះយើងក៏គួរតែជួបបទពិសោធន៍ភ្លាមៗនៃព្រះពរផ្នែកសម្ភារៈនិយមដែរ។ ក្នុងព្រះបន្ទូលគឺគ្មានសេចក្ដីសន្យាបែបនេះនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរយល់ថាព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែសម្រេចកិច្ចការមួយចំនួន ដើម្បីជាការសង្គ្រោះនៅចុងក្រោយសម្រាប់យើងយោងតាមព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ទ្រង់ ហើយទាំងនេះទំនងជានៅមានពេលវេលានៃការដាក់វិន័យ និងកាលៈទេសៈដែលពិតជាពិបាកមែនក្នុងការស៊ូទ្រាំ។
បទពិសោធន៍នៃជីវិតរបស់យើងក្នុងផែនដីដែលបាក់បែកមិនជះឥទ្ធិពលលើជំហររបស់យើងនៅមុខព្រះភ័ក្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ការរួបរួមរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺជាការរួបរួមដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច។
ពីខាងក្នុង ទំនងជាមានចំណុចជាច្រើនដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង ដែលនាំឲ្យយើងមានបទពិសោធន៍នៃការខ្វះខាតការធានាអះអាង។ ក្នុងនាមយើងដែលជាចំណែកមួយនៃរបស់សព្វសារពើដែលបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប នោះយើងនឹងតែងតែមានទម្លាប់នៃការមានមន្ទិលសង្ស័យលើព្រះជាម្ចាស់ជាមិនខាន។ យើងមានទំនោរនៃការមិនទុកចិត្តលើព្រះអង្គ។ ដូចដែលសត្វពស់បានមើលងាយភាពស្មោះត្រង់នៃព្រះអាទិករក្នុងសួនច្បារ—«តើព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានព្រះបន្ទូលថា…» (លោកុប្បត្ដិ ៣:១ គខប)—ដូច្នេះយើងក៏ជឿអំពីចំណុចខុសឆ្គងជាច្រើនអំពីព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌របស់យើងផងដែរ។ វាគឺជាការចាំបាច់ណាស់ដែលយើងរម្លឹកខ្លួនឯងជានិច្ចជាកាលអំពីលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ទ្រង់—ដែលថាព្រះអង្គល្អ ស្មោះត្រង់ ហើយយុត្តិធម៌។ ដោយពឹងលើបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ នោះយើងអាចទុកចិត្តលើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដែលផ្ដល់ជាការធានាអះអាងដល់យើងថា ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយក្នុងការសម្រេចនូវការទទួលស្គាល់ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចចំពោះព្រះភក្ត្ររបស់ទ្រង់។
យើងក៏មានទំនោរនៃការបង្ខូចការរៀបចំតាមលំដាប់លំដោយនៃព្រះពរក្នុងដំណឹងល្អផងដែរ។ ទោះបើថាព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងអំពីការទទួលបានការរាប់ជាសុចរិតចាប់តាំងពីពេលដែលយើងចាប់ផ្ដើមជឿក៏ដោយ ក៏ជារឿយៗយើងដាក់អភ័យឯកសិទ្ធិនេះនៅឯជើងមេឃចុងក្រោយនៃការទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងដែរ។ យើងក៏ចាប់ផ្ដើមគិតយ៉ាងងាយស្រួលថា ការប្រកាសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាក់ទងទៅនឹងការឈរដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់យើងនៅចំពោះព្រះអង្គគឺជាអ្វីមួយដែលនឹងកើតឡើង—ត្រង់ថាព្រះអង្គនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តរបស់ទ្រង់ទាក់ទងនឹងយើងនៅឯថ្ងៃចុងក្រោយ។ របៀបគិតបែបនោះនាំឲ្យមានការមិនប្រាកដប្រជា។ វារម្លាយទំនុកចិត្តនៃការធានាអះអាងរបស់យើងចោល។
ដាច់ខាត! យើងត្រូវតែបន្តរម្លឹកខ្លួនឯងអំពីលំដាប់លំដោយនៃព្រះគម្ពីរសម្រាប់ព្រះពរខាងឯដំណឹងល្អ—ឥឡូវយើងទទួលបានការរាប់ជាសុចរិត តាំងពីពេលដែលយើងទុកចិត្តលើព្រះគ្រីស្ទ។
ជាចុងក្រោយ យើងក៏ជឿជារឿយៗផងដែរថា យើងមិនមានការធានាលើការយកឈ្នះលើអំពើបាបឡើយត្រង់ថា—អំពើអាក្រក់នៅតែជាចៅហ្វាយលើយើង។ ទោះបើយើងទំនងជាបរាជ័យចំពោះព្រះគ្រីស្ទក្នុងរបៀប និងពេលវេលាជាច្រើនក៏ដោយ ក៏ដាច់ខាតយើងត្រូវតែជឿជាក់ថា តាមរយៈដំណឹងល្អទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងអំពើបាបបានមានការបំផ្លាស់បំប្រែបែបជាមូលដ្ឋានទាំងស្រុងយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ចហើយ។
ពីមុនយើងជាប់ក្នុងចំណងនៃអំពើបាបដោយគ្មានជម្រើស ក្រៅពីការបះបោរ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះយើងបានទទួលសេរីភាព។ ទោះបើការប្រាថ្នាចង់បន្តប្រព្រឹត្តអំពើបាបនៅមានក៏ដោយ ក៏ឥឡូវយើងពិតជាមានសេរីភាពក្នុងការស្ដាប់បង្គាប់មែន។
ទាក់ទងនឹងមូលហេតុនេះសាវ័ក យ៉ូហាន អាចនិពន្ធដោយមានទំនុកចិត្តដោយលើកឡើងថា «អស់អ្នកដែលកើតមកពីព្រះ សុទ្ធតែឈ្នះលោកីយ៍នេះ» (១យ៉ូហាន ៥:៤ គកស)។
ខ្ញុំមិនមែនជាខ្ញុំទៀតទេ
នៅឆ្នាំ ១៥៦៣ មានក្រុមមនុស្សប្រុសមួយចំនួនពីសាកលវិទ្យាល័យហាយដិលបើរហ្គ (Heidelberg University) បាននិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាលដែលឥឡូវនេះយើងហៅថាសំណួរ-ចម្លើយហាយដិលបើរហ្គ (Heidelberg Catechism)។ ជារឿយៗ គេមើលរំលងដោយជ្រើសរើសយកសំណួរ-ចម្លើយវេនមីនស្ទឺរ (Westminster Catechism) ប៉ុន្តែសំណួរ-ចម្លើយហាយដិលបើរហ្គផ្ដោតទៅលើសូរសំឡេងខាងឯគ្រូគង្វាលច្រើនជាង។ សំណួរទីមួយអានដូចតទៅ៖ «តើអ្វីទៅជាការកម្សាន្តចិត្តតែមួយគត់ក្នុងការរស់នៅរបស់ខ្ញុំ និងក្នុងការស្លាប់?»។
ចម្លើយ៖ «ខ្ញុំមិនមែនជាខ្ញុំទៀតទេ ប៉ុន្តែជាកម្មសិទ្ធិ—ខាងរូបកាយ និងព្រលឹងវិញ្ញាណក្នុងការរស់ និងក្នុងការស្លាប់—របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដ៏ស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ព្រះអង្គបានបង់ថ្លៃទាំងស្រុងសម្រាប់រាល់អំពើបាបរបស់ខ្ញុំតាមរយៈព្រះលោហិតដ៏មានតម្លៃរបស់ទ្រង់ ហើយក៏បានរំដោះខ្ញុំឲ្យមានសេរីភាពចេញពីការគ្រប់គ្រងដ៏ឃោរឃៅរបស់អារក្សសាតាំងដែរ។ ព្រះអង្គថែមទាំងទតមើលខ្ញុំក្នុងរបៀបដែលថា សូម្បីតែសក់របស់ខ្ញុំក៏មិនអាចជ្រុះពីក្បាលរបស់ខ្ញុំបានដោយគ្មានការអនុញ្ញាតពីព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌របស់ខ្ញុំដែរ។ តាមពិតទៅ រាល់គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវតែសហការគ្នា ដើម្បីជាប្រយោជន៍នៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំ។ ដោយសារខ្ញុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏បានធានាអះអាងមកកាន់ខ្ញុំនូវជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចិត្តបរិសុទ្ធទាំងស្រុងក្នុងការស្ម័គ្រចិត្ត និងការត្រៀមខ្លួនជាស្រេចចាប់ពីឥឡូវនេះរហូតតទៅមុខទៀតក្នុងការរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ។»
ចូរមានអំណរក្នុងព្រះគ្រីស្ទចុះ ក្នុងរបៀបដែលផ្គត់ផ្គង់ជំនឿរបស់យើង ហើយមានការអរសប្បាយដោយមានទំនុកចិត្តលើសេចក្ដីពិតដូចៗនោះ។
មតិយោបល់
Loading…