យោងតាមកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ គាត់បាននិពន្ធកណ្ឌគម្ពីររបស់គាត់ ដើម្បីបង្ហាញថាព្រះអង្គគឺជាស្ដេច។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមដោយផ្ដល់មកយើងនូវការរាយនាម ដែលបានចែកចេញជាបីវគ្គដោយមាន ១៤ តំណ។ ជាដំបូង យើងឃើញថា ខ១៧បានសង្ខេបខ២-១៦ និងបញ្ចប់ខ១នៃជំពូក១។ ខ១ និងខ១៧បានផ្ដើម និងបញ្ចប់ដោយព្រះគ្រីស្ទ ព្រះបាទ ដាវីឌ និងលោក អ័ប្រាហាំ ដោយមានបីវគ្គនៃ១៤ជំនាន់៖
ខ២-៦បានរៀបរាប់ចាប់តាំងពីជំនាន់លោក អ័ប្រាហាំ ដល់ព្រះបាទ ដាវីឌ
ខ៧-១២បានរៀបរាប់ចាប់តាំងពីព្រះបាទ ដាវីឌ ដល់គ្រានិរទេស
ហើយខ១៣-១៦បានរៀបរាប់ចាប់តាំងពីគ្រានិរទេសដល់គ្រាព្រះគ្រីស្ទ
យើងនឹងមើលជាមួយគ្នាត្រួសៗលើបញ្ជីពង្សាវតាររបស់ព្រះយេស៊ូវ និងដំណើររឿងមួយចំនួនទៀតដែលគាត់បានលើកឡើង ដើម្បីបង្ហាញដល់យើងថា ព្រះអង្គគឺជាស្ដេច។
ទី១៖ សាវ័ក ម៉ាថាយ បានបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវកើតចេញពីខ្សែស្រឡាយស្ដេច ដោយលើកឡើងថា ព្រះអង្គ «ជាវង្សាហ្លួងដាវីឌ»។ ពាក្យថា «វង្សាហ្លួង» បញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវជាប់សាច់ឈាមជាមួយនឹងវង្សត្រកូលស្ដេច។
យើងដឹងហើយថាស្ដេច សុល គឺជាស្ដេចដំបូងនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ប៉ុន្តែដោយសារទ្រង់មិនបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ (១សាំយូអែល ១៥) ដូច្នេះព្រះអង្គក៏បានជ្រើសរើសចាក់ប្រេងតាំងលើ ដាវីឌ ឲ្យធ្វើជាស្ដេច និងបន្តខ្សែស្ដេចសម្រាប់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលវិញ (១សាំយូអែល ១០ និង១៦)។
សាវ័ក ម៉ាថាយ ក៏បានលេងវេយ្យាករណ៍ក្នុងខ៦ដែរ («អ៊ីសាយបង្កើតដាវីឌដ៏ជាស្ដេច…») ដើម្បីផ្ដោតលើប្រធានបទស្ដេច ទោះបើគាត់មិនចាំបាច់ប្រើពាក្យ «ដ៏ជាស្ដេច» ក៏ដោយ ក៏ក្នុងឃ្លា «អ៊ីសាយបង្កើតដាវីឌ» នោះគ្រប់គ្រាន់ហើយ។
យោងតាមវេយ្យាករណ៍ភាសាក្រិក គេមិនចាំបាច់បញ្ជាក់ឃ្លា «ដ៏ជាស្ដេច» នោះទេ ប៉ុន្តែសាវ័ក ម៉ាថាយ បានសរសេរឡើង ដើម្បីទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ឲ្យយើងឃើញថា គាត់កំពុងតែផ្ដោតទៅលើប្រធានបទថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាស្ដេច និងការដែលព្រះអង្គសម្រេចការគ្រោងទុករបស់ទ្រង់ ក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។
ទី២៖ សាវ័ក ម៉ាថាយ បានញែកលោក យូដា ចេញពីបងប្អូនគាត់ក្នុងខ២ «អ័ប្រាហាំបង្កើតអ៊ីសាក អ៊ីសាកបង្កើតយ៉ាកុប យ៉ាកុបបង្កើតយូដា ហើយនិងបងប្អូនគាត់»។ ការញែកលោក យូដា ចេញពីបងប្អូនគាត់គឺ ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវកើតចេញពីខ្សែស្ដេច។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិជំពូក៤៩ លោក ម៉ូសេ បានរៀបរាប់អំពីការដែលលោក យ៉ាកុប ប្រទានពរដល់កូនៗរបស់គាត់ ហើយបើយើងគ្រាន់តែរាប់សាច់ខគម្ពីរ (មាន៥ខ) នោះយើងក៏នឹងឃើញអំពីភាពសំខាន់របស់ខ្សែគ្រប់គ្រួសាររបស់លោក យូដា ដែរ។
កណ្ឌគម្ពីរ លោកុប្បត្ដិ ៤៩:៨-១២ បានរៀបរាប់អំពីពររបស់លោក យូដា ហើយខ១០បានបញ្ជាក់ដោយចែងថា «ដំបងរាជ្យនឹងមិនដែលឃ្លាតពីយូដា ឬអំណាចគ្រប់គ្រងពីជើងវាឡើយ ដរាបដល់ស៊ីឡូរបានមកដល់ នោះបណ្ដាជនទាំងឡាយនឹងចុះចូលចំពោះទ្រង់»។
យើងដឹងហើយថា គ្មានស្ដេច ឬក៏បុគ្គលណាអាចរក្សា «ដំបងរាជ្យ ឬអំណាចគ្រប់គ្រង» ដោយមិនឲ្យឃ្លាតចេញបានទេ ពីព្រោះពួកគាត់សុទ្ធតែស្លាប់ ប៉ុន្តែចំពោះព្រះយេស៊ូវវិញ ទ្រង់អាចធ្វើការនោះបាន ដ្បិតទ្រង់ជាព្រះ និងជាមនុស្ស ១០០%។
ទី៣៖ យើងឃើញថាក្នុងខ៣សាវ័ក ម៉ាថាយ ក៏បានប្រើប្រាស់បញ្ជីវង្សលោក ពេរេស ដើម្បីបញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាស្ដេច («យូដាយកនាងតាម៉ារ បង្កើតបានពេរេស និងសេរ៉ាស»)។
ពួកបុរាណវិទូសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានលើកឡើងថា ជាទូទៅគេប្រើប្រាស់បញ្ជីវង្សលោក ពេរេស ដើម្បីបង្ហាញពីខ្សែស្រឡាយស្ដេច ជាជាងប្រើប្រាស់បញ្ជីខ្សែស្រឡាយលោក សេរ៉ាស ដែលជាបងប្រុសគាត់។
បើគ្រាន់តែមានអំណះអំណាងត្រឹមតែលោក ពេរេស នោះគ្រប់គ្រាន់ហើយក្នុងការបង្ហាញថា បុគ្គលណាម្នាក់កើតចេញពីខ្សែស្ដេច ឬក៏អត់ តែយើងឃើញហើយថាសាវ័ក ម៉ាថាយ បានបញ្ជាក់រហូតដល់លោក យូដា និងលោក អ័ប្រាហាំ ទៀតផង។
ការបន្តមើលថែមទៀតដែលបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវជាស្ដេច៖
ទី៤៖ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១:២០ អ្នកនិពន្ធបានបញ្ជាក់ថាលោក យ៉ូសែប ជា «ពូជហ្លួងដាវីឌ»។ ដែលចំណុចនេះកាន់តែបញ្ជាក់ថែមទៀតថា ព្រះយេស៊ូវកើតចេញពីតំណវង្សស្ដេច។
ដូចដែលយើងបានលើកឡើងហើយថា ទោះបើលោក យ៉ូសែប មិនមែនជាឪពុកផ្ទាល់ខាងឯសាច់ឈាមរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែជាឪពុករបស់ព្រះយេស៊ូវខាងឯផ្លូវច្បាប់ផងដែរ។
នេះហើយជាមូលហេតុ ដែលពួកគាត់បានធ្វើដំណើរទៅស្រុក «បេថ្លេហិម ពីព្រោះគាត់ជាព្រះវង្ស ហើយជាព្រះញាតិនឹងហ្លួងដាវីឌដែរ» ពេលដែល សេសារ-អូគូស្ទ ចេញព្រះរាជឱង្ការឲ្យគ្រប់គ្នាទៅចុះឈ្មោះតាមស្រុកកំណើតរៀងៗខ្លួន (លូកា ២:៤)។
ទី៥៖ សូម្បីតែពួកហោរាពីទិសខាងកើតក៏សួរនាំរកស្ដេចដែរ «តើព្រះអង្គដែលប្រសូតមក ធ្វើជាស្ដេចសាសន៍យូដា ទ្រង់គង់នៅឯណា?» (ម៉ាថាយ ២:២)។ ការសួរនាំដេញដោលបែបនេះសបញ្ជាក់បង្ហាញថា ពិតជាមានស្ដេចដែលបានកើតនៅជំនាន់នោះមែន ហើយយើងដឹងហើយថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាស្ដេចដែលពួកហោរាកំពុងតែសួរនាំរក ពីព្រោះនៅចំណុចបន្ទាប់ក៏បានបញ្ជាក់ថែមទៀតផងដែរ។
ទី៦៖ ស្ដេច ហេរ៉ូឌ បានសម្លាប់ក្មេងៗ (ម៉ាថាយ ២:១៦-១៨) ដែលមានអាយុក្រោម២ឆ្នាំ។ នេះមិនមែនមានន័យថា កាលនោះព្រះយេស៊ូវបានមានអាយុពីរឆ្នាំហើយនោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាការប្រាកដរបស់ស្ដេច ហេរ៉ូឌ ដើម្បីកុំឲ្យថាទ្រង់រំលងក្នុងការមិនបានសម្លាប់ស្ដេចថ្មីអាចទើបតែកើតនោះ។ ហេតុអ្វីបានជាស្ដេច ហេរ៉ូឌ សម្លាប់ពួកក្មេងៗទាំងនោះ? ក្នុងខ៣នៃជំពូក២មានចែងថា «កាលស្ដេច ហេរ៉ូឌ បានឮ នោះទ្រង់មានសេចក្ដីវិតក្កព្រួយ»។
ស្ដេច ហេរ៉ូឌ ខ្លាចថាស្ដេចថ្មីមួយអង្គដែលទើបតែកើតនេះនឹងបះបោរទាស់ប្រឆាំង ដោយវាយប្រហារទាមទារយករាជ្យបល្ល័ង្ករបស់ទ្រង់ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់សម្លាប់ក្មេងៗអស់នោះចោល។
ទី៧៖ តង្វាយដែលពួកហោរាពីទិសខាងកើតនាំមកថ្វាយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលមានដូចជា មាស កំញាន និងជ័រល្វីងទេស គឺសុទ្ធតែជាតង្វាយដែលគេនាំមកថ្វាយទុកសម្រាប់តែស្ដេចប៉ុណ្ណោះ មិនមែនសម្រាប់មនុស្សសាមញ្ញៗនោះឡើយ។ ម៉ាថាយ ២:១១ «ហើយក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះ ឃើញបុត្រតូច នៅជាមួយនឹងម៉ារា ជាមាតា រួចក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រមទាំងបើកយកទ្រព្យដ៏វិសេសរបស់ខ្លួន ថ្វាយដង្វាយជាមាស ជាកំញាន ជាជ័រល្វីងទេស ដល់បុត្រនោះ»។
ទី៨៖ ម្ដងហើយម្ដងទៀត យើងឃើញថាសាវ័ក ម៉ាថាយ បានកត់ចុះអំពីរបៀបដែលគេហៅព្រះយេស៊ូវថាជា «ព្រះរាជបុត្រាហ្លួងដាវីឌ» (៩:២៧; ១២:២៣; ១៥:២២; ២០:៣០-៣១; ២១:៩, ១៥; ២២:៤៥)។
ការដាក់ងារនេះមិនមែនជាងារលេងសើចនោះទេ ប៉ុន្តែជាងារដែលគេញែកទុក ដើម្បីសម្គាល់លើបុគ្គលដែលកើតចេញពីខ្សែស្រឡាយស្ដេចតែប៉ុណ្ណោះ ហើយក៏ជាស្ដេចផ្ទាល់តែម្ដង។
ទី៩៖ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុគត គេបានសរសេរស្លាកវាយនៅលើឈើឆ្កាងពីលើព្រះសិរសារបស់ទ្រង់ថា «នេះឈ្មោះយេស៊ូវ ជាស្ដេចសាសន៍យូដា» (២៧:៣៧)។
ទោះបើនៅគ្រានោះសាសន៍យូដាបានបដិសេធដោយមិនទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវជាស្ដេចរបស់ខ្លួនក៏ដោយ ក៏ការដែលពួកគាត់ព្យាយាមសើចចំអកដាក់ទ្រង់ ដោយវាយស្លាកបែបនេះ មកដាក់នៅលើឈើឆ្កាង ក៏សបញ្ជាក់ឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថែមទៀតថា ព្រះយេស៊ូវគឺពិតជាស្ដេចមែន!
នៅរដូវកាលណូអែលនេះ សំណួរដែលខ្ញុំចង់សួរគឺថា តើបងប្អូនបានទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវដោយយកព្រះអង្គធ្វើជាស្ដេច មកគ្រប់គ្រងនៅជីវិតរបស់បងប្អូនហើយឬនៅ? ប្រសិនបើមិនទាន់ទេ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ថ្ងៃនេះគឺជាថ្ងៃដែលបងប្អូននឹងបើកចិត្តទទួលជឿលើទ្រង់។ ការដែលយើងយកព្រះយេស៊ូវធ្វើជាស្ដេចគឺមានន័យថាយើងឲ្យព្រះអង្គគ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់យើង។
ចំពោះអ្នកណាដែលមិនទាន់បានទទួលជឿលើព្រះគ្រីស្ទនៅឡើយ យើងខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តឲ្យបងប្អូនបើកចំហចិត្តស្វែងយល់បន្ថែមទៀត ហើយស្គាល់ឲ្យបានច្បាស់អំពីព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួលជឿលើទ្រង់ចុះ
ដ្បិតព្រះអង្គគឺជាស្ដេចនៃយើង ដែលបានយាងមកសង្គ្រោះយើង។ ទ្រង់បានបំពេញនូវរាល់បទទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ក្នុងនាមជាព្រះមេស្ស៊ី។
នៅចុងបញ្ចប់ មិនថាលោកអ្នកចុះចូលដោយលុតជង្គង់ស្ម័គ្រចិត្ត ឬក៏មិនស្ម័គ្រចិត្តក៏ដោយ ក៏ព្រះយេស៊ូវនៅតែជាស្ដេច ដ្បិតកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ២:១០-១១ បានចែងហើយថា គ្រប់ជង្គង់នៅស្ថានសួគ៌ និងនៅផែនដី និងនៅក្រោមផែនដីនឹងលុតចុះ ហើយគ្រប់អណ្ដាតនឹងប្រកាសថា «ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា»។
បងប្អូន ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកជាលើកទីពីរ ទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះ ហើយច្បាំងដោយសុចរិត ហើយព្រះពស្ត្រទ្រង់នឹងជ្រលក់ដោយឈាម ដោយសារព្រះអង្គថ្កោលទោសមនុស្សមានបាប (វិវរណៈ ១៩:១១-២១)។
អ្នកដែលបានទទួលជឿហើយ តើបងប្អូនកំពុងតែរស់នៅដោយបង្ហាញអំពីជំនឿរបស់ខ្លួនដែរឬទេ? តើជីវិតរស់នៅរបស់បងប្អូនបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាអង្គដែលគ្រប់គ្រងលើបងប្អូនដែរឬទេ?
រ៉ូម ១០:៩-១០ បានចែងថា «បើមាត់អ្នកនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយអ្នកជឿក្នុងចិត្តថា ព្រះបានប្រោសឲ្យទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះអ្នកនឹងបានសង្គ្រោះពិត ដ្បិតយើងបានសុចរិត ដោយមានចិត្តជឿ ហើយក៏បានសង្គ្រោះដោយមាត់ទទួលថ្លែងប្រាប់»។
មតិយោបល់
Loading…