តើព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញព្រះគុណរបស់ទ្រង់ដល់យើងនៅពេលណា និងដោយរបៀបណា? តើមានលក្ខខណ្ឌអ្វីខ្លះ ដែលយើងត្រូវបំពេញមុននឹងទទួលបានព្រះគុណរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែរឬទេ? ច្បាស់ណាស់មិនមានទេ
ដោយព្រោះតែ៖
ខណៈពេលដែលយើងនៅទន់ខ្សោយនៅឡើយ ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសមនុស្សដែលមិនកោតខ្លាចព្រះរួចស្រេចទៅហើយ។
ខណៈពេលដែលយើងនៅជាមនុស្សមានបាបនៅឡើយ ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរួចស្រេចទៅហើយ។
ខណៈពេលដែលយើងនៅជាខ្មាំងសត្រូវនៅឡើយ យើងត្រូវបានផ្សះផ្សានឹងព្រះជាម្ចាស់វិញ ដោយការសុគតរបស់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់រួចស្រេចទៅហើយ។
តើមានលក្ខខណ្ឌអ្វីខ្លះ ដែលយើងត្រូវបំពេញ ដើម្បីឲ្យព្រះជាម្ចាស់ចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយ ឲ្យមកក្នុងពិភពលោកនេះ ដើម្បីសុគតជំនួសមនុស្សមានបាបនោះ? គ្មានទេ។ មែនហើយ មិនអាចមានទេ។ នេះជាអ្វីដែលលោក បូស្តុន បានរកឃើញគុណតម្លៃនៅក្នុងឃ្លាមួយដែលថា «ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសលោកអ្នក»។ សម្រាប់លោក បូស្តុន ឃ្លានេះមានន័យថា៖ «ខ្ញុំមិនបានប្រទានព្រះគ្រីស្ទមកពិភពលោកនេះដល់លោកអ្នក ដោយសារមូលហេតុដែលថាលោកអ្នកបានប្រែចិត្តនោះទេ។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំបានថ្វាយទ្រង់ដល់បុរស
និងស្ត្រី ដែលស្លាប់ក្នុងការរំលង និងអំពើបាបរបស់ពួកគាត់។ ការប្រទាននូវដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនេះ
គឺសម្រាប់លោកអ្នកគ្រប់គ្នា មិនថាលោកអ្នកជានរណា ឬជាអ្វីនោះទេ។ »
គ្រោះថ្នាក់មួយក្នុងចំណោមគ្រោះថ្នាក់ដែលលោក បូស្តុន បានកត់សម្គាល់នោះគឺថា «លក្ខខណ្ឌនិយម»
ផ្តល់ផលប៉ះពាល់ត្រឡប់ទៅលើរបៀបដែលយើងសម្លឹងមើលព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ វាបង្ហាញនូវរូបភាពមួយនៃការបង្ខូចលក្ខណសម្បត្តិរបស់ទ្រង់។ សម្រាប់វាគឺអាចទៅរួច ដើម្បីមើលឃើញថា គ្មានលក្ខខណ្ឌណាមួយសម្រាប់ព្រះគុណ អាចត្រូវបានបំពេញដោយយើងនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែនៅតែរក្សាលក្ខខណ្ឌដ៏ស្រទន់នៅក្នុងព្រះគុណរបស់ព្រះនៅក្នុងព្រះគុណនោះផ្ទាល់។
ការនេះបានបង្ហាញថា នៅពេលដែលដំណឹងល្អត្រូវបានប្រកាសជាមួយឃ្លាទាំងនេះ៖ ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់លោកអ្នក ពីព្រោះព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសលោកអ្នក!
តើពាក្យទាំងនោះ បំភ្លៃដំណឹងល្អដោយរបៀបណា? តើពាក្យទាំងនេះបង្ហើបឲ្យឃើញថាការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺជាហេតុផលនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះខ្ញុំ។
ផ្ទុយទៅវិញ បទគម្ពីរបញ្ជាក់អះអាងថាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយើង គឺជាមូលហេតុនៃការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
នោះគឺជាការគូសបញ្ជាក់នៃកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ៣:១៦។ ដ្បិតព្រះ (ពោលគឺ ព្រះវរបិតា ដែលត្រង់នេះ
«ព្រះជាម្ចាស់» គឺជាបុព្វនាមនៃ «ព្រះរាជបុត្រា…របស់ទ្រង់» ស្រឡាញ់មនុស្សលោកដ៏ម្ល៉េះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយដល់យើង។ ព្រះរាជបុត្រាមិនចាំបាច់ធ្វើអ្វី ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលព្រះវរបិតាឲ្យស្រឡាញ់យើងនោះទេ។ ទ្រង់ស្រឡាញ់យើងរួចហើយ!
គ្រោះថ្នាក់…នៅត្រង់ទីនេះ គួរតែឃើញច្បាស់៖ ប្រសិនបើយើងនិយាយអំពីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទជាបុព្វហេតុនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតា នោះយើងបានបង្កប់អត្ថន័យថានៅពីក្រោយឈើឆ្កាង ហើយក្រៅពីឈើឆ្កាងនោះទ្រង់ប្រហែលជាមិនស្រឡាញ់យើងសោះឡើយ។ ទ្រង់ត្រូវបាន «បង់ថ្លៃ» នូវថ្លៃលោះ ដើម្បីស្រឡាញ់យើង។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើវាតម្រូវឲ្យការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលទ្រង់ឲ្យស្រឡាញ់យើង («ព្រះវរបិតា ប្រសិនបើខ្ញុំស្លាប់ តើទ្រង់នឹងចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់ពួកគេទេ?») តើយើងអាចប្រាកដបានទេថា ព្រះវរបិតាទ្រង់ស្រឡាញ់យើង—«យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ» ជាមួយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្ប?» ដោយរបៀបណា? ពិតណាស់ ព្រះវរបិតាមិនបានស្រឡាញ់យើងទេ ពីព្រោះយើងជាមនុស្សមានបាប។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ទោះបីយើងជាមនុស្សមានបាបក៏ដោយ។ ទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង មុនពេលព្រះគ្រីស្ទសុគតជំនួសយើងទៅទៀត។
ដោយសារទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ទើបព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើង!
យើងមិនត្រូវយល់ច្រឡំអំពីសេចក្តីពិតដែលថា ដោយសារអំពើបាបរបស់យើងត្រូវបានអត់ទោសឲ្យ ដោយព្រោះតែការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទដោយមានគោលគំនិតខុសគ្នាខ្លាំងដែលថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់យើងគឺដោយព្រោះតែការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទនោះទេ។ មិនមែនបែបយ៉ាងនេះទេ «ទ្រង់ស្រឡាញ់យើងតាំងពីដើមដំបូង» ដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់ចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដែលបានយាងមកដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យ ដើម្បីសុគតជំនួសយើង។ តាមរបៀបនេះ ការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះគ្រីស្ទនាំយើងទៅរកការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបានដែលព្រះវរបិតាមានចំពោះយើង។ វាមិនមានភាពមិនប្រក្រតីណាដែលរំខានក្នុងការប្រកបនៃព្រះត្រៃឯកនោះទេ។
ការឆ្លុះបញ្ចាំងរបស់លោក បូស្តុន នៅក្នុងការតភ្ជាប់នេះកំពុងបំភ្លឺឡើង។ នៅក្នុងសៀវភៅជីវប្រវត្តិរបស់គាត់ គាត់បានពន្យល់លើសេចក្តីពិតដែលថា កាលពីដើម ជីវិតនៃការអធិប្បាយរបស់គាត់ត្រូវបានបំផ្លាញដោយភាពស្របច្បាប់នៅក្នុងស្មារតីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់៖ «ខ្ញុំមានការផ្ដន្ទាទោសផ្នែកច្បាប់ជាច្រើននៅក្នុងការអនុវត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ» គាត់បានសរសេរសៀវភៅនេះឡើងនៅឆ្នាំ១៧០៤ ដោយក្រឡេកមើលការបម្រើព័ន្ធកិច្ចពីមុនៗរបស់គាត់។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោយមក គាត់មានគំនិតខុសគ្នាខ្លាំងណាស់៖ «ខ្ញុំមិនមានការស្រឡាញ់ខ្លាំងក្លាចំពោះសេចក្តីបង្រៀនអំពីលក្ខខណ្ឌនៃសេចក្ដីសញ្ញានៃព្រះគុណនោះទេ»។
គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់៖ លោក បូស្តុន ក៏មានការកក់ទុកផងដែរអំពីអ្វីដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា
«ការតាំងសេចក្តីសញ្ញានៃការប្រោសលោះ» ឬ «ការតាំងសេចក្តីសញ្ញានៃសេចក្តីសុខសាន្ត»
[pactum salutis]។ គំនិតនៃការតាំងសេចក្តីសញ្ញាបែបបណ្ដោះអាសន្នដែលបានធ្វើឡើងរវាងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាដោយមានទស្សនៈចំពោះការប្រោសលោះរបស់យើង។ វាទាក់ទងនឹងរឿងនេះដែលលោក យ៉ូណាថាន់ អ៊ីតវ៉ដ (Jonathan Edwards) បានពន្យល់ថាគាត់មិន «យល់ពីគ្រោងការណ៍នៃការគិតបែបនេះ» នៃសៀវភៅរបស់លោក បូស្តុន «ការតាំងសេចក្តីសញ្ញានៃព្រះគុណ» (The Conenant of Grace) ទោះបីជាក្នុងសៀវភៅ «ធម្មជាតិជាមនុស្សក្នុងលក្ខណៈបួនបែប» (Human Nature in Its Fourfold State) គាត់បានសរសេរថា «ខ្ញុំ…ចូលចិត្តវាខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំគិតថា ក្នុងការនិពន្ធនោះ ព្រះបានបង្ហាញរូបអង្គទ្រង់ថាជាព្រះដ៏អស្ចារ្យ»។
ទស្សនៈរបស់លោក បូស្តុន គឺថាសេចក្ដីសញ្ញានៃព្រះគុណត្រូវបានធ្វើឡើងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងនាមជាមនុស្សទីពីរ និងជាលោក អ័ដាម ចុងក្រោយ ហើយធ្វើឡើងក្នុងទ្រង់សម្រាប់រាស្ដ្ររបស់ទ្រង់។ វាទំនងជាកម្លាំងរុញច្រានសម្រាប់ការបដិសេធរបស់គាត់នូវគំនិតនៃសេចក្តីសញ្ញានៃការប្រោសលោះគឺថា ការនេះអាចបង្ហាញពីការប្ដេជ្ញាចិត្តដោយក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាចំពោះមនុស្សមានបាបដែលមានលក្ខខណ្ឌលើការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះរាជបុត្រា ជំនួសឲ្យបរិបទសម្រាប់ការស្តាប់បង្គានោះ។ នេះជាការបង្ហាញពី «គម្លាតនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់»
រវាងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សមានបាប។ គោលលទ្ធិបែបនេះមិនត្រឹមតែបង្ហាញពីភាពមិនដំណើរការនៅក្នុងជីវិតនៃព្រះត្រៃឯកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាថែមទាំងបង្ខូចលក្ខណសម្បត្តិរបស់ព្រះវរបិតានៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកជឿ ដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ យើងអាចប្រាកដថា ព្រះទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះយើងគឺមានតាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែយើងខ្លាចថាព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាគឺជាលទ្ធផលនៃការបញ្ចុះបញ្ចូល មិនមែនជាការលះបង់ផ្ទាល់របស់អង្គទ្រង់នោះទេ។ ពិតប្រាកដណាស់ ប្រហែលជាទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្ទាក់ស្ទើរ ពីព្រោះវាតម្រូវឲ្យមានការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីធ្វើឲ្យទ្រង់ទទួលបានដូច្នោះ។
ប្រសិនបើ នេះគឺជាបរិយាកាសដែលយើងផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយមនុស្សឆ្លើយតបចំពោះវា នោះភាពសង្ស័យមួយនៃព្រះវរបិតាអាចនឹងមានរយៈពេលយូរ ហើយបង្ហាញថាជាឧបសគ្គដ៏ធ្ងន់ធ្ងរក្នុងដំណើរជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ខណៈពេលដែលជាញឹកញយព្រលឹងរបស់យើងមិនមានសកម្មភាព ពីពេលមួយទៅពេលមួយនោះគំនិតរបស់យើងនឹងផុសឡើងថា ប្រហែលជាក្នុងព្រះវរបិតាផ្ទាល់ ទ្រង់មិនស្រឡាញ់យើងដូចព្រះរាជបុត្រានោះទេ។ អាកប្បកិរិយាបែបនេះនឹងនាំទៅរកវិញ្ញាណមួយនៃភាពដែលសង្ស័យ និងការជាប់ឃុំឃាំង មិនមែនការមានវិញ្ញាណនៃសេរីភាព និងសេចក្តីអំណរនោះទេ។ បន្ទាប់មក នៅពេលយើងសួរសំណួរថា «តើព្រះវរបិតាអង្គណា ដែលយើងត្រូវប្រឈមជាមួយ ហើយតើទ្រង់ជាព្រះវរបិតាបែបណា? យើងប្រហែលជាមិនអាចគេចផុតពីការសង្ស័យទាំងស្រុងដែលថា ទ្រង់មិនមែនជាព្រះវរបិតាដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់តាំងពីអស់កល្បមកម៉្លេះនោះទេ។
មតិយោបល់
Loading…