ថ្ងៃនេះយើងនឹងឆ្លើយនូវសំណួរដ៏ពិបាកមួយដែលមនុស្សជាច្រើនធ្លាប់បានសួរ៖ តើខ្ញុំគួរអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឬក៏ព្រះវរបិតា?
យើងខ្ញុំពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលមែនដែលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះមានមនុស្សជាច្រើនបានសួរនូវសំណួរនេះមកកាន់យើងខ្ញុំ។ នេះគឺជាសំណួរដ៏សាមញ្ញបំផុតមួយ ហើយក៏ជាសំណួរដ៏ល្អផងដែរ។ ហើយយើងខ្ញុំគិតថា យើងខ្ញុំយល់អំពីមូលហេតុដែលគេតែងតែសួរនូវសំណួរនេះជារឿយៗដែរ។ ពេលដែលយើងកំពុងតែធំធាត់ឡើង យើងក៏មានប្រពៃណីជាច្រើនដែរ ហើយពេលខ្លះយើងនឹងឆ្ងល់ថា តើប្រពៃណីនេះគឺជាប្រពៃណីដ៏ពិតតែមួយគត់មែនឬ?
ឧទាហរណ៍៖ មានមនុស្សជាច្រើនក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទបរិស័ទទំនងជាបានចម្រើនពេញវ័យឡើងដោយចាប់ផ្ដើមការអធិស្ឋានជាមួយនឹងពាក្យពេចន៍ «ឱព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌…» ឬក៏ «ឱព្រះវរបិតានៃទូលបង្គំ…» ហើយបញ្ចប់ការអធិស្ឋានរបស់យើងជាមួយនឹងពាក្យពេចន៍ «ក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ អាម៉ែន!» នេះគឺជាលំនាំដែលយើងបានរៀន។ ចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតា ហើយបញ្ចប់ការអធិស្ឋានក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ អាម៉ែន។ យើងខ្ញុំនឹងពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលថានេះគឺជាប្រពៃណីដ៏ល្អ។ យើងខ្ញុំជឿជាក់ថា កូនៗគួរចម្រើនពេញវ័យឡើងដោយយកលំនាំនេះជាលំនាំចម្បងក្នុងការអធិស្ឋាន។ ចាប់ផ្ដើមដោយអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតា ក្នុងអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ក្នុងព្រះនាម និងអំណាចរបស់ព្រះរាជបុត្រា។ នេះគឺជាលំនាំដ៏សាមញ្ញនៃការអធិស្ឋានដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះត្រៃឯក ដែលយើងឃើញមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។
សូមផ្ដោតលើព្រះវរបិតា
លំនាំមួយនេះមានឫសគល់យ៉ាងជ្រៅក្នុងព្រះបន្ទូល៖
«ដូច្នេះ ដែលមានសម្ដេចសង្ឃយ៉ាងធំ១អង្គ ដែលទ្រង់បានយាងកាត់អស់ទាំងជាន់ស្ថានសួគ៌ គឺព្រះយេស៊ូវជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ នោះត្រូវតែឲ្យយើងមានចិត្តដាច់ស្រឡះនឹងជឿតាមចុះ ដ្បិតសម្ដេចសង្ឃនៃយើង ទ្រង់មិនមែនមិនអាចនឹងអាណិតអាសូរ ដល់សេចក្តីកម្សោយរបស់យើងរាល់គ្នានោះទេ ព្រោះទ្រង់បានត្រូវសេចក្តីល្បួងគ្រប់យ៉ាង ដូចជាយើងរាល់គ្នាដែរ តែឥតធ្វើបាបឡើយ ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នា មកដល់បល្ល័ង្កនៃព្រះគុណ ដោយក្លាហាន ដើម្បីនឹងទទួលសេចក្តីមេត្តា ហើយរកបានព្រះគុណសម្រាប់នឹងជួយដល់ពេលត្រូវការចុះ» (ហេព្រើរ ៤:១៤-១៦)។
យើងអាចចូលទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការអធិស្ឋានតាមតែរយៈការទទូចសូមព្រះគុណប៉ុណ្ណោះ។ នេះដោយសារយើងមានព្រះយេស៊ូវជាសម្ដេចសង្ឃ។ ហើយនេះជាមូលហេតុដែលយើងអធិស្ឋានក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ យើងខ្ញុំព្យាយាមបង្រៀនកូនៗរបស់យើងខ្ញុំថា កុំឲ្យប្រើប្រាស់ឃ្លា «ក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ អាម៉ែន» ក្នុងលក្ខណៈជាការបញ្ចប់សេចក្ដីអធិស្ឋានជាមួយនឹងពាក្យមិនមានតម្លៃ។ យើងខ្ញុំព្យាយាមបង្រៀនកូនៗកុំឲ្យនិយាយរអ៊ូរទាំៗនូវពាក្យពេចន៍ទាំងនោះ ហើយកុំឲ្យឆាប់បញ្ចប់ដោយពាក្យពេចន៍ទាំងនោះដែរ។ ពាក្យពេចន៍ទាំងនេះលើកឡើងនូវអ្វីដែលអស្ចារ្យ ហើយសំខាន់។ យើងមិនអាចចូលទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់បានដោយគ្មានព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្រះនាមរបស់ទ្រង់បានឡើយ។ នៅពេលដែលយើងអធិស្ឋានក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ គឺយើងកំពុងតែទូលទៅកាន់ព្រះវរបិតាថា «ទូលបង្គំមិនមែនកំពុងចូលទៅកាន់ព្រះអង្គក្នុងឈ្មោះរបស់ខ្លួនឯងឡើយ។ ទូលបង្គំមិនមែនកំពុងចូលទៅកាន់ព្រះអង្គដោយពឹងលើទង្វើរបស់ខ្លួនទេ។ ទូលបង្គំមិនមែនកំពុងចូលទៅកាន់ព្រះអង្គដោយពឹងលើភាពស័ក្ដិសមរបស់ខ្លួនដែរ។ ទូលបង្គំតែកំពុងចូលទៅកាន់ព្រះអង្គដោយសារព្រះគ្រីស្ទស្រឡាញ់ទូលបង្គំវិញ។ ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតសម្រាប់ទូលបង្គំទៀតផង។ ព្រះគ្រីស្ទបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញសម្រាប់ទូលបង្គំ។ ព្រះគ្រីស្ទកំពុងទូលអង្វរសម្រាប់ទូលបង្គំ»។ នេះគឺជាអត្ថន័យនៃពាក្យពេចន៍ដ៏តូចតាចទាំងនេះ។ វាគឺជាការដ៏សំខាន់ណាស់។
សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានលើកឡើងអំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេភេសូរ ៦:១៨ ថា៖ «អធិស្ឋានដោយព្រះវិញ្ញាណរាល់ពេលរាល់វេលា»។ ឬក៏នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យូដាស ១:២០ «ប៉ុន្តែ ឯអ្នករាល់គ្នា ជាពួកស្ងួនភ្ងាអើយ ចូររក្សាខ្លួនក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះចុះ ព្រមទាំងរង់ចាំសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង ឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ»។ ដួងចិត្តរបស់យើងខ្ញុំនឹងមិនដែលមានសេចក្ដីប្រាថ្នាអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ព្រះពរដ៏ពិតដោយគ្មានការបន្ទាបខ្លួន ការបំផ្លាស់បំប្រែ ព័ន្ធកិច្ចនៃការទទួលបានជំនឿពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ។ ដូច្នេះ យើងខ្ញុំសូមលន់តួអំពីចំណុចនេះ។ យើងខ្ញុំលើកឡើងចំណុចនេះទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់ និងមកកាន់ខ្លួនឯង។ យើងខ្ញុំពឹងលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅពេលដែលយើងខ្ញុំអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាក្នុងព្រះនាមព្រះរាជបុត្រា។ ហើយពិតណាស់ ព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងយ៉ាងច្បាស់លាស់នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៥:១៦ ថា «ដើម្បីឲ្យព្រះវរបិតាបានប្រោសប្រទានឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានអ្វីៗ ដែលនឹងសូមពីទ្រង់ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ»។
កុំភ្លេចព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ
នេះគឺជាប្រពៃណីដ៏ល្អ និងត្រឹមត្រូវ។ អាម៉ែន។ ប៉ុន្តែ វាក៏ជាការល្អ និងត្រឹមត្រូវក្នុងការអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជាមិត្តភក្ដិរបស់លោកអ្នក ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាព្រះអម្ចាស់ និងជាអ្នកណែនាំលោកអ្នកដែរ។ ហើយវាក៏ជាការល្អ និងត្រឹមត្រូវក្នុងការអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហាន ១៤:១៤ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នានឹងសូមអ្វី ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងសម្រេចឲ្យ»។ ហើយនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ វិវរណៈ ២២:២០៖ ហើយយើងកំពុងតែអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវនៅពេលដែលយើងលើកឡើងថា «ព្រះអង្គ ដែលធ្វើបន្ទាល់ពីសេចក្តីទាំងនេះ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា អើ អញមកជាឆាប់»។ ហើយយើងឆ្លើយតបវិញថា «អាម៉ែន ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវអើយ សូមយាងមក»។ ដូចគ្នាផងដែរនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៦:២២ «បើអ្នកណាមិនស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ឲ្យអ្នកនោះត្រូវបណ្តាសាចុះ»។ ហើយបន្ទាប់មក យើងឆ្លើយតបទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់ថា «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់យាងមក»។
ដូចគ្នាផងដែរ យើងខ្ញុំជឿជាក់ថា នៅពេលដែលយើងខ្ញុំធ្វើឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធព្រួយព្រះទ័យ នោះយើងខ្ញុំគួរសុំទោសព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (អេភេសូរ ៤:៣០)។ ប្រសិនបើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាអង្គបុគ្គលដែលយើងខ្ញុំបានធ្វើឲ្យព្រួយព្រះទ័យ នោះតើយើងខ្ញុំគ្រាន់តែមិនអើពើដោយអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះអង្គ ហើយអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាវិញមែនឬ? តើយើងខ្ញុំគួរអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាថា៖ ទូលបង្គំសុំទោសដែលទូលបង្គំបានធ្វើឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ព្រួយព្រះទ័យ? យើងខ្ញុំគិតថា យើងអាចអនុញ្ញាតចំណុចនេះបាន ប៉ុន្តែមានចំណុចដ៏ជ្រាលជ្រៅក្នុងសេចក្ដីពិតនៃព្រះត្រៃឯក និងបុគ្គលភាពនៃព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណ។ ដូច្នេះ យើងគួរចាត់ទុកអង្គបុគ្គលនីមួយៗថាជាបុគ្គល។
សេចក្ដីសន្និដ្ឋានរបស់យើងខ្ញុំគឺដូចនេះ៖ សូមឲ្យការអធិស្ឋានជាប្រចាំ និងសាមញ្ញរបស់លោកអ្នកជាការអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ ក៏សូមចងចាំថា ដែលព្រះយេស៊ូវ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាបុគ្គល។ ក្នុងនាមជាមនុស្សមានបាប វាជារឿងធម្មតាទេក្នុងការអធិស្ឋានទៅកាន់បុគ្គលទាំងបីអង្គ។
សូមរៀនអំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរចនាឡើងនូវជីវិតអធិស្ឋានរបស់យើង។
មតិយោបល់
Loading…