ខណៈពេលដែលយើងអាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី យើងឃើញមានការភ្ជាប់គ្នាយ៉ាងពិសេសមួយរវាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងអំណរ។ ខ្ញុំនឹងលើកឧទាហរណ៍មួយចំនួនសម្រាប់លោកអ្នក។ លោក លូកា ប្រាប់យើងពីរបៀបដែលនៅពេលមួយព្រះយេស៊ូវ «រីករាយដោយព្រះវិញ្ញាណ» (លូកា ១០:២១) ហើយសាវ័ក ប៉ុល បានប្រាប់យើងពីរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច «បានទទួលព្រះបន្ទូល ដោយសេចក្ដីអំណររបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ក្នុងកាលដែលកំពុងតែកើតទុក្ខលំបាកជាខ្លាំងផង»។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូមសាវ័ក ប៉ុល ណែនាំយើងថា «ដ្បិតនគរព្រះមិនសម្រេចនឹងការស៊ី ឬផឹកនោះទេ គឺស្រេចនឹងសេចក្ដីសុចរិត សេចក្ដីមេត្រី នឹងសេចក្ដីអំណរ ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធវិញទេតើ» (រ៉ូម ១៤:១៧)។
ខ្ញុំហៅការនេះថាជាការភ្ជាប់គ្នាយ៉ាងពិសេស និងសក្ដិសមក្នុងការឆ្លុះបញ្ចាំងបន្ថែមទៀត ដោយសារតែនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានដាក់សេចក្ដីអំណរ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាគូ ដែលមិនបានចូលរួមជាមួយនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ផ្សេងទៀតសោះ។ ឧទាហរណ៍៖ យើងមិនបានអានប៉ះចំមនុស្សដែលមានបទពិសោធន៍ក្នុងការមាន «ទុក្ខព្រួយនៃ [ឬក្នុង] ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» ឬក៏ «ការមានកំហឹងនៃ [ឬក្នុង] ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» នោះទេ ទោះបីជាវាមានការបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ដែលថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចព្រួយព្រះទ័យ (អេភេសូរ ៤:៣០) ហើយក៏ចេះក្រោធផងដែរ (រ៉ូម ១:១៨)។
ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីភ្ជាប់សេចក្ដីអំណរ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដោយឡែកបែបនេះ? ដើម្បីស្វែងយល់លើសំណួរមួយនេះ យើងនឹងមើលដោយសង្ខេបថា តើនរណា (និងអ្វី) ជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ តើមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេចសម្រាប់យើងក្នុងការមានបទពិសោធន៍ទទួលបានសេចក្ដីអំណរដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានផ្ដល់អំណាចឲ្យមាន និងតើវាមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចនៅក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ។
ព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្ដីអំណរ
មុនពេលដែលខ្ញុំព្យាយាមពន្យល់ឲ្យបានក្បោះក្បាយទៀត ខ្ញុំចង់លើកឡើងនូវលក្ខខណ្ឌពីរយ៉ាងសិន។ ទីមួយ មានពាក្យពីរបីឃ្លាដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយអំពីធម្មជាតិនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលខ្ញុំជឿថាជាមូលដ្ឋានដ៏មានប្រយោជន៍ក្នុងការយល់ដឹងអំពីសេចក្ដីអំណរដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបង្កើតឲ្យមាននៅក្នុងយើង។
ទីពីរ វាជាការមានប្រយោជន៍ក្នុងការចងចាំនៅក្នុងចិត្តគំនិតថា នៅពេលដែលបទគម្ពីរពណ៌នាអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដ៏ជាព្រះដាច់ដោយឡែកពីព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា (យ៉ូហាន ១៥:២៦) ព្រះគម្ពីរក៏បានពណ៌នាទ្រង់ថាជាព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះវរបិតា (ម៉ាថាយ ១០:២០) និងជាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះរាជបុត្រាផងដែរ (១ពេត្រុស ១:១១)។ មានកន្លែងមួយ សាវ័ក ប៉ុល សំដៅទៅលើព្រះវិញ្ញាណតាមរបៀបព្រះត្រៃឯកទាំងបីនៅក្នុងខគម្ពីរចំនួនបីខ (រ៉ូម ៨:៩-១១)។ ដូចដែលយើងបាននិយាយអំពីសេចក្ដីអំណរនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងត្រូវចាំអំពីភាពតែមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ឥឡូវនេះ ចូរយើងពិនិត្យមើលឲ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីលក្ខណៈនៃព្រះត្រៃឯកក្នុងការមានទំនាក់ទំនងជាមួយអំណរ។ ការលើកឡើងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដូចជានៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ៤:១៦—«ព្រះទ្រង់ជាតួសេចក្ដីស្រឡាញ់ ឯអ្នកណាដែលនៅជាប់ក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះក៏បាននៅជាប់ក្នុងព្រះ ហើយព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងអ្នកនោះដែរ»—មានទេវវិទូជាច្រើនអ្នកចាប់តាំងពីលោកគ្រូ អហ្គស្ទីន បានយល់ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថាជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏រស់ ជាតួសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលបានហូរចុះមករវាងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា (យ៉ូហាន ១៧:២៦)។ លោកគ្រូ ចន ផាបភ័រ (John Piper) បានលើកឡើងនៅក្នុងរបៀបនេះ—ហើយបានកត់ចំណាំនូវការភ្ជាប់គ្នារវាងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអំណររបស់ព្រះអង្គ។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដ៏ជាព្រះគឺជាបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃព្រះដែល «កើតមក» តាំងពីអស់កល្បជានិច្ចពីព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រានៅក្នុងការស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមករបស់ទ្រង់។ ហើយសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះមិនមែនជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ «មេត្តាករុណា» ហាក់បីដូចជាថាព្រះអង្គត្រូវការការអាណិតអាសូរនោះទេ។ វាជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏គួរឲ្យកោតសរសើរ ពេញចិត្ត និងរីករាយ។ វាគឺជាអំណរ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាសេចក្ដីអំណររបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះអង្គ។ ដើម្បីឲ្យកាន់តែច្បាស់ ព្រះអង្គមានពេញទៅដោយអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាមាន ហើយថាព្រះអង្គមានបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ ប៉ុន្តែ នោះមានន័យថា ព្រះអង្គមានភាពច្រើនជាង មិនមែនតិចជាងអំណររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។
លោកគ្រូ ផាបភ័រ ក៏បានបន្តផងដែរថា «នេះមានន័យថា សេចក្ដីអំណរគឺជាចំណុចស្នូល។ ព្រះជាម្ចាស់ជាតួនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលក្នុងអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតគឺថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាសេចក្ដីអំណរនៅក្នុងព្រះ»។ ប្រសិនបើទិដ្ឋភាពនៃផ្នែកដ៏សំខាន់មួយអំពីលក្ខណៈនៃព្រះវិញ្ញាណត្រង់ថា «ព្រះអង្គជាសេចក្ដីអំណរនៅក្នុងព្រះ» ដែលត្រូវបានបើកសម្ដែងមក ការនោះនឹងជួយឲ្យយើងយល់អំពីចំណុចដែលបង្កើតឲ្យមានអំណរ ដែលទ្រង់បង្កើតឲ្យមាននៅក្នុងយើង ជាអំណរខុសប្លែកពីអំណរផ្សេងៗទៀត។
សេចក្ដីអំណររបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងយើង
នៅពេលដែលយើងមានបទពិសោធន៍ជាមួយសេចក្ដីអំណរនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះយើងភ្លក់សេចក្ដីអំណរដែលជាចំណុចស្នូលនៃការពិតចុងក្រោយ។ ដ្បិតនៅពេលដែលយើងបានកើតជាថ្មីម្ដងទៀតដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (យ៉ូហាន ៣:៦-៧) នោះយើងទទួលបានអំណោយដ៏ហួសប្រមាណ អស្ចារ្យ ការផ្ដល់អំណាច និងជាកាដូ និងអំណោយដ៏មិនអាចកាត់ថ្លៃបាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលគង់នៅក្នុងយើង ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា៖
«នោះខ្ញុំនឹងទូលសូមដល់ព្រះវរបិតា ហើយទ្រង់នឹងប្រទានព្រះដ៏ជាជំនួយ១អង្គទៀត មកអ្នករាល់គ្នា ឲ្យបានគង់នៅជាមួយ នៅអស់កល្បរៀងទៅ គឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្ដីពិត ដែលលោកីយ៍ទទួលពុំបាន ព្រោះមិនឃើញ ហើយមិនស្គាល់ទ្រង់សោះ តែអ្នករាល់គ្នាស្គាល់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់គង់ជាមួយ ក៏នឹងសណ្ឋិតនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាដែរ» (យ៉ូហាន ១៤:១៦-១៧)។
ហើយនៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅក្នុងយើង នោះព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាក៏គង់ក្នុងយើងដែរ—ហើយយើងក៏នៅក្នុងទ្រង់ (យ៉ូហាន ១៧:២០-២១)៖
«បើអ្នកណាស្រឡាញ់ខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងកាន់តាមពាក្យខ្ញុំ នោះព្រះវរបិតាខ្ញុំនឹងស្រឡាញ់អ្នកនោះ ហើយយើងនឹងមកឯអ្នកនោះ ក៏នឹងតាំងទីលំនៅនៅជាមួយដែរ» (យ៉ូហាន ១៤:២៣)។
ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលគ្រប់ទាំងអស់អំពីព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហាន១៤-១៦ ឥឡូវយើងដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានក្លាយជាកត្តាយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងអ្វីដែលព្រះអង្គចង់មានន័យនៅពេលដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូល៖
«ខ្ញុំបាននិយាយសេចក្ដីទាំងនេះ ប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីអំណររបស់ខ្ញុំ បាននៅជាប់ក្នុងអ្នករាល់គ្នា ហើយឲ្យសេចក្ដីអំណររបស់អ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញផង» (យ៉ូហាន ១៥:១១)។
តាមរយៈអ្នកជំនួយដ៏ជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលគង់នៅក្នុងយើង នោះគឺជាផ្លូវតែមួយគត់ដែលយើងអាចនៅជាប់ក្នុងព្រះរាជបុត្រា (យ៉ូហាន ១៥:៤-៥) ជាផ្លូវតែមួយគត់ដែលព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវរបិតាអាចជាប់ក្នុងយើងបាន (យ៉ូហាន ១៤:២៣) ជាផ្លូវតែមួយគត់ដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះរាជបុត្រាពិតជាអាចនៅក្នុងយើងបាន (យ៉ូហាន ១៥:១៧) ហើយរបៀបតែមួយគត់ដែលសេចក្ដីអំណររបស់ព្រះរាជបុត្រានៅក្នុងព្រះវរបិតា និងសេចក្ដីអំណររបស់ព្រះវរបិតានៅក្នុងព្រះរាជបុត្រាអាចមាននៅក្នុងយើងបាន។
នេះគឺជាមូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលថា ការមានបទពិសោធន៍របស់យើងជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រៀបដូចជាការមាន «ទន្លេទឹករស់» នៅក្នុងយើងដែរ (យ៉ូហាន ៧:៣៨-៩៣)។ ព្រះវិញ្ញាណមាននៅក្នុងប្រភពនៃក្ដីអំណរក្នុងព្រះជាម្ចាស់ដែលយើងមានបទពិសោធន៍ «រស់នៅដោយសេចក្ដីជំនឿក្នុងព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់» (កាឡាទី ២:២០)។
សេចក្ដីអំណរនៃការមានជំនឿ
ការនេះនាំយើងមកដល់បទពិសោធន៍យ៉ាងពិសេសមួយនៃសេចក្ដីអំណរដែលគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់មានបទពិសោធន៍ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងយុគសម័យនេះ។ យើងឃើញមានពាសពេញនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ប៉ុន្តែសាវ័ក ប៉ុល បានក្ដោបអត្ថន័យបានយ៉ាងល្អនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ១៥:១៣៖
«ឥឡូវនេះ សូមព្រះនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមប្រទានឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់អស់ទាំងសេចក្ដីអំណរ នឹងសេចក្ដីសុខសាន្តដ៏ពោរពេញ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសេចក្ដីសង្ឃឹមជាបរិបូរ ដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»។
សាវ័ក ប៉ុល បានពណ៌នាពីមូលហេតុដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប្រទានអំណាច សេចក្ដីអំណរដែលបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូម៥៖
ដោយសារយើងបានរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿ នោះយើងមានសន្តិភាពជាមួយព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទនៃយើង។ តាមរយៈព្រះអង្គយើងទទួលបានសិទ្ធ ដោយសេចក្ដីជំនឿ ក្នុងការចូលទៅកាន់ព្រះគុណនេះដែលយើងមាន ហើយយើងមានភាពអរសប្បាយនៅក្នុងសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់….ហើយសេចក្ដីសង្ឃឹមមិនធ្វើឲ្យយើងខ្មាសឡើយ ពីព្រោះព្រះអង្គបានចាក់សេចក្ដីស្រឡាញ់ចូលក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលទ្រង់បានប្រទានមកកាន់យើង (រ៉ូម ៥:១-២, ៥)។
ហើយសាវ័ក ពេត្រុស បានពណ៌នាអំពីសេចក្ដីអំណរដែលបានកើតចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានជាមួយព្រះយេស៊ូវដែលយើងមិនទាន់មើលឃើញនៅឡើយ៖
«ដែលអ្នករាល់គ្នាមិនបានឃើញទ្រង់ទេ តែបានស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយទោះបើនៅជាន់ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នានៅតែមិនឃើញទ្រង់ទៀត គង់តែមានចិត្តជឿដែរ ហើយក៏ត្រេកអរសាទរក្នុងទ្រង់ ដោយសេចក្ដីអំណរដ៏ប្រសើរ ដែលរកថ្លែងមិនបាន ដោយបានទទួលចុងបំផុតនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា គឺជាសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹង» (១ពេត្រុស ១:៨-៩)។
នេះគឺជារបៀបដែលព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានពណ៌នាអំពីអំណរដែលយើងទទួលបានពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ៖ សេចក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុងសិរីល្អនៃព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយើងទទួលបានដោយសេចក្ដីជំនឿ បំពេញយើងដោយអំណរយ៉ាងជ្រាលជ្រៅនៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណ។
ព្រះអង្គកំពុងទតមើលព្រះវរបិតា ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ សម្ដែងដំណឹងល្អនៃនគរស្ថានសួគ៌ទៅកាន់ «កូនក្មេង» ហើយបំពេញពួកគេជាមួយសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុងសិរីល្អនៃព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅកាន់ពួកគេនៅពេលដែលពួកគេទទួលជឿ ដែលការនោះបានធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូវ «រីករាយដោយព្រះវិញ្ញាណ» (លូកា ១០:២១)។ វាជាសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុងសិរីល្អនៃព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅកាន់ពួកគេដែលបានបំពេញសាសន៍ដទៃដែលជាសិស្ស «ដោយសេចក្ដីអំណរ ហើយនិងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» នៅពេលដែលពួកគេបានជឿដំណឹងល្អ (កិច្ចការ ១៣:៥២)។ ហើយវាជាសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុងសិរីល្អនៃព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅកាន់ពួកគេដែលបានបំពេញក្រុមជំនុំថែស្សាឡូនីច «អំណររបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» នៅពេលដែលពួកគេទទួលជឿលើដំណឹងល្អ ទោះបីជាពួកគេទទួលបានការ «កើតទុក្ខលំបាកជាខ្លាំងផង» (១ថែស្សាឡូនីច ១:៦-៧)។
ការសង្វាតដេញតាមក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីអំណរ
ចេញពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន និងការសង្កេតមើល យើងដឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូបមិនមែនសុទ្ធតែមានពេញដោយអំណរនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះទេ។ ចំណុចដែលថាព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់យើងម្ដងហើយម្ដងទៀតចំពោះករណីជាក់លាក់នៅពេលដែលអ្នកជឿទទួលបទពិសោធន៍នៃការមានអំណរនេះបង្ហាញថា គ្រីស្ទបរិស័ទសម័យដំបូងក៏មិនមែនសុទ្ធតែមានអំណរផងដែរ។
ប៉ុន្តែ សាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ថា «សេចក្ដីអំណរនៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» គឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃនគររបស់ព្រះជាម្ចាស់ (រ៉ូម ១៤:១៧)។ វាគឺជាអ្វីមួយដែលយើងបន្តស្វែងរក។ ដ្បិតសេចក្ដីអំណរជាចំណុចស្នូល ហើយប្រសិនបើព្រះវិញ្ញាណគង់នៅក្នុងយើង នោះយើងមានព្រះអង្គដែលជាសេចក្ដីអំណរដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតគង់នៅក្នុងយើងដែរ។ ដូច្នេះ ក្នុងការមានបទពិសោធន៍ជាមួយអំណររបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏ជាការមានបទពិសោធន៍ជាមួយអំណរនៃការ «ចាប់យកបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច» ដែរ (១ធីម៉ូថេ ៦:១៩)។
មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះនោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាបទពិសោធន៍នៃអំណរដែលមិនអាចចុះចាញ់បាន។ ដ្បិតគេមិនអាចបំផ្លាញសេចក្ដីអំណរដែលបានប្រទានអំណាចដោយព្រះវិញ្ញាណនេះដោយ ការបៀតបៀន (កូឡូស ១:២៤) ការរងទុក្ខ (រ៉ូម ៥:៣-៤) សេចក្ដីល្បួងផ្សេងៗ (១ពេត្រុស ១:៦-៧) សេចក្ដីព្រួយ (២កូរិនថូស ៦:១០) ឬជាការថ្កោលទោសរហូតដល់ស្លាប់នោះទេ (ភីលីព ១:២១)។ ជាការពិតណាស់ វាជាសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃអំណរមួយនេះដែលមាននៅមុខពួកយើងដែលជួយយើង ដូចជាព្រះយេស៊ូវ បានស៊ូទ្រាំ និងទុក្ខវេទនាគ្រប់បែបយ៉ាង ការរងទុក្ខ និងសេចក្ដីស្លាប់ដែរ (ហេព្រើរ ១២:២)។ ហើយនេះក៏ដោយសារអំណររបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយគឺជាអំណរដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច—វានឹងរួចផុតពីសេចក្ដីស្លាប់ និងមានតែកើនឡើងនៅក្នុងយើងដល់អស់កល្បជានិច្ច (ទំនុកតម្កើង ១៦:១១; ម៉ាកុស ១០:២១)។ ជាការពិតណាស់ វាជាសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃអំណរដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដែលនៅមុខយើង ដែលយើងកាន់ដោយសេចក្ដីជំនឿ ដែលធ្វើឲ្យយើង «លើសពីអ្នកមានជ័យជម្នះ» លើគ្រប់ទាំងឧបសគ្គទាំងឡាយណាចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ (រ៉ូម ៨:៣៥-៣៩)។
ហេតុដូច្នេះហើយ «សូមព្រះនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមប្រទានឲ្យ [យើង] បានគ្រប់អស់ទាំងសេចក្ដីអំណរ នឹងសេចក្ដីសុខសាន្តដ៏ពោរពេញ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ប្រយោជន៍ឲ្យ [យើង] បានសេចក្ដីសង្ឃឹមជាបរិបូរ ដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»។
មតិយោបល់
Loading…