ការតស៊ូក្នុងការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំកាន់តែមានភាពដុនដាបទៅៗ។ ជីវិតខាងឯវិញ្ញាណដ៏ខ្សោះល្វើយរបស់ខ្ញុំកើតមកពីភាពរីងស្ងួតនៃការអធិស្ឋាន។ មិនយូរមិនឆាប់ ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថា នេះមិនមែនគ្រាន់តែជារោគសញ្ញាប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែនោះឯងក៏ជាមូលហេតុ។ ខ្ញុំបានធ្វេសប្រហែសដោយមិនអើពើនឹងអ្វីដែលអាចបំពេញភាពខ្សោះល្វើយ និងភាពស្រេកឃ្លានខាងឯវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានបដិសេធផ្លូវដែលមិនមែនត្រឹមតែនាំខ្ញុំឲ្យចេញពីវាលរហោស្ថានប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាផ្លូវដែលរាំងខ្ញុំមិនឲ្យចូលវាលរហោស្ថាននេះទៅទៀត។
ជារឿយៗ ខ្ញុំតែងតែមិនបានធ្វើតាមបំណងចិត្តខ្លួន នៅពេលដែលខ្ញុំបដិសេធដោយមិនទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំត្រូវតែហ្វឹកហ្វឺនការអធិស្ឋានដោយរៀនអធិស្ឋាន អនុវត្តដោយអធិស្ឋាន ហើយបន្តអធិស្ឋានថែមទៀត។ យើងនិយាយច្រើនណាស់ទាក់ទងនឹងចំណុចសំខាន់នៃការអធិស្ឋាន ប៉ុន្តែភាគច្រើនយើងមិនដឹង (ឬក៏ភ្លេច) អំពីរបៀបនៃការអធិស្ឋាន។ សូម្បីតែពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏បានទូលសួរព្រះយេស៊ូវអំពីរបៀបនៃការអធិស្ឋានដែរ (លូកា ១១:១)។ ពួកគាត់បានឃើញពីរបៀបដែលព្រះអង្គបានអធិស្ឋាន ដែលបង្ហាញពីចិត្ដក្លៀវក្លា និងភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយនឹងព្រះវរបិតា ដែលការនោះធ្វើឲ្យពួកគាត់ចង់បានផងដែរ។ «ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមបង្រៀនយើងខ្ញុំឲ្យចេះអធិស្ឋាន…» (លូកា ១១:១)។
ទោះបើគ្រប់ៗគ្នាស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈខុសៗគ្នា ក៏យើងខ្ញុំនៅជឿជាក់ថា ជំហានទាំងប្រាំពីរយ៉ាងនៃការអធិស្ឋាននេះ ពិតជាបានជួយយើងខ្ញុំមែនក្នុងការតយុទ្ធនឹងជីវិតអធិស្ឋានដ៏ទន់ខ្សោយរបស់យើងខ្ញុំ។
ការត្រៀមខ្លួនអធិស្ឋាន
១. ញែកពេលអធិស្ឋាន
កាលណាយើងកាន់តែចំណាយពេលអធិស្ឋាន នោះយើងក៏នឹងកាន់តែចង់ចំណាយពេលអធិស្ឋានថែមទៀត។ ដើម្បីធ្វើបែបនេះបាន លោកអ្នកត្រូវដាក់ម៉ោងរោទ៍ កត់ត្រាទុកចំណាំនៅកន្លែងណាមួយ ដើម្បីរំឭកលោកអ្នកពេញមួយថ្ងៃហ្នឹងក្នុងការចំណាយពេលអធិស្ឋាន។ ការអធិស្ឋានគឺជាការអនុវត្តដែលទាមទារការហ្វឹកហាត់ និងការស៊ូទ្រាំ ហើយយើងគួរតែហ៊ានលះបង់។ ការអធិស្ឋានគឺជាទង្វើដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងថ្ងៃនីមួយៗរបស់យើង ដូច្នេះយើងត្រូវតែសង្វាតឲ្យមានពេលអធិស្ឋាន។ ហើយយើងក៏មិនគួរគ្រាន់តែចំណាយពេលអធិស្ឋាននៅពេលដែលយើងមានតម្រូវការប៉ុណ្ណោះទេ។ ការហ្វឹកហាត់ និងការត្រៀមខ្លួន ដើម្បីចូលច្បាំងគឺជាការដ៏សំខាន់ណាស់។
២. រៀនដកខ្លួនចេញ
ចូរដកខ្លួនចេញពីកាលៈទេសៈដែលធ្វើឲ្យយើងមានស្មារតីមិនមូល (ការលេងទូរស័ព្ទ និងកុំព្យូទ័រ ការមើលទូរទស្សន៍ ឬក៏សំឡេងរំខានឥតឈប់ឈរពីសម័យទំនើបនេះ។ល។) ហើយដកខ្លួនចេញ ដើម្បីឲ្យអាចនៅម្នាក់ឯងដោយមានអារម្មណ៍ថា លោកអ្នកកំពុងនៅតែឯងជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ការដកខ្លួនចេញបែបនេះទំនងជាពិបាកបន្តិច ជាពិសេសបើលោកអ្នកធ្វើការនៅក្រៅផ្ទះជាច្រើនម៉ោង ឬក៏នៅផ្ទះពីព្រលឹមដល់ព្រលប់ជាមួយកូនៗដែលមានពេញដោយភាពរពឹស និងការឡូឡា ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាចូរញែកពេលអធិស្ឋានទុកជាអាទិភាពចម្បង។ លោកអ្នកអាចញែកពេលវេលាពេលកំពុងធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ នៅបន្ទប់ការិយាល័យទំនេរ ក្នុងបង្គន់ មុននិងក្រោយម៉ោងញ៉ាំបាយ ឬក៏បន្ទាប់ពីបញ្ចុកបាយកូន ឬក៏នៅម៉ោងគេងថ្ងៃ ឬក៏ក្នុងចិត្តតែម្ដង បើនោះជាអ្វីដែលលោកអ្នកអាចធ្វើបាន ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ចូរព្យាយាមរកពេលវេលានៅម្នាក់ឯង ហើយអធិស្ឋានចុះ (លូកា ៤:៤២; ៥:១៦; ២២:៤១)។
៣. មានទម្លាប់ និងឥរិយាបថក្នុងការអធិស្ឋាន
ចូរព្យាយាមធ្វើនូវអ្វីដែលលោកអ្នកត្រូវធ្វើ ដើម្បីអធិស្ឋាន ឧទាហរណ៍៖ លុតជង្គង់ ឈរ បិទភ្នែក សម្លឹងមើលទៅលើមេឃ។ ពេលដែលខ្លួនយើងមានការផ្ដោតអារម្មណ៍ដ៏ត្រឹមត្រូវ នោះព្រលឹងយើងក៏នឹងងាយស្រួលក្នុងការផ្ដោតអារម្មណ៍ដែរ។ ប្រសិនបើអាចធ្វើបាន ចូរអធិស្ឋានឲ្យឮៗ។ យើងខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថា នៅពេលដែលយើងខ្ញុំអធិស្ឋានដោយខ្សឹបខ្សៀវម្នាក់ឯងវាគ្រប់គ្រាន់ហើយក្នុងការមិនរំខានពេលវេលានៃការអធិស្ឋាន ប៉ុន្តែក៏ឮខ្លាំងល្មមដែរក្នុងការការពារចិត្តគំនិតយើងខ្ញុំ ក្នុងការវង្វេងទៅនេះទៅនោះ។ ដូចដែលលោកគ្រូ ស៊ី. អេស. លូវ៉ីស (C.S. Lewis) បានសង្កេតឃើញថា «ការដែលរូបកាយ និងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើងរួមគ្នាតែមួយពេលអធិស្ឋាន នោះពូកែខ្លាំងណាស់»។
អនុវត្តការអធិស្ឋាន
៤. ចូរអធិស្ឋានព្រះបន្ទូល
ការអធិស្ឋានបែបនេះ គឺជាវិធីសាស្ត្រដ៏ល្អមួយនៃការចាប់ផ្ដើម។ នេះជារបៀបដែលផ្ដល់អំណរដល់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការដែលទ្រង់ដឹងថា កូនៗរបស់ទ្រង់ស្គាល់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ យកចិត្តទុកដាក់ ទទួលជឿថាជាសេចក្ដីពិត ហើយក៏បាននិយាយពាក្យពេចន៍ទាំងនោះទៅកាន់ទ្រង់វិញ។ សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងខ្ញុំ គឺភាគច្រើនជាការ «ចម្លង» ពីព្រះគម្ពីរ។ សូម្បីតែពេលខ្លះក៏យើងខ្ញុំភ្លេចខ្លួនថា ពាក្យពេចន៍ជាច្រើននៃការអធិស្ឋានរបស់យើងខ្ញុំគឺសុទ្ធតែដកស្រង់ចេញពីព្រះគម្ពីរ ការនេះកើតឡើងព្រោះដួងចិត្តរបស់យើងខ្ញុំចង់ច្រៀងអំពីសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពេលខ្លះការនេះអាចកើតឡើងព្រោះយើងខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវឱបក្រសោបព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់៖
សូមសម្ដែងសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គដល់ទូលបង្គំ (និក្ខមនំ ៣៣:១៨)
សូមបង្វែរភ្នែកទូលបង្គំចេញពីសេចក្ដីឥតប្រយោជន៍ (ទំនុកតម្កើង ១១៩:៣៧)
សូមបង្ហាញជាសញ្ញាដល់ទូលបង្គំពីសេចក្ដីល្អរបស់ទ្រង់ (ទំនុកតម្កើង ៨៦:១៧)
សូមកុំឲ្យអំពើបាបមកសោយរាជ្យលើទូលបង្គំ (ទំនុកតម្កើង ១១៩:១៣៣)
ព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ ក្រៅពីទ្រង់ទូលបង្គំគ្មានអ្វីល្អទេ (ទំនុកតម្កើង ១៦:២)
៥. ចូរអធិស្ឋានឲ្យអស់ពីចិត្ត
យើងគួរតែសកម្មក្នុងការអធិស្ឋាន។ ការដែលយើងចូរទៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការនោះគួរតែនាំឲ្យយើងមានការបំផ្លាស់បំប្រែពិតប្រាកដមែន យ៉ាងហោចក្នុងលក្ខណៈតូចតាចមួយ មុនដែលយើងបញ្ចប់ដោយពាក្យ «អាម៉ែន»។ ចូរព្យាយាមអធិស្ឋាន ទោះបើយើងមានការពិបាកក៏ដោយ ហើយចូរអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការ។ ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ឆ្លើយតបនឹងការអធិស្ឋានរបស់យើង នោះជាព្រះពរពិតមែន ប៉ុន្តែការដែលយើងអធិស្ឋានក៏ជាព្រះពរផ្ទាល់ផងដែរ។ ពេលខ្លះយើងមានអារម្មណ៍ថា នៅពេលដែលយើងអធិស្ឋានដោយទទូចសុំនូវអ្វីមួយដដែលៗ ហើយមិនទទួលបាននូវការឆ្លើយតបសោះ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏យើងគួរតែបន្តតស៊ូក្នុងការអធិស្ឋាន ព្រោះការអធិស្ឋានមិនមែនគ្រាន់តែជាផលផ្លែនៃការពេញវ័យខាងឯវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះនោះទេ តែការអធិស្ឋានក៏ជាយានមួយដែលនាំយើងឲ្យពេញវ័យខាងឯវិញ្ញាណដែរ។
៦. ចូរអធិស្ឋានឲ្យចំៗ
ការអធិស្ឋានមិនចំៗអាចនឹងបណ្ដាលឲ្យលោកអ្នកលែងអធិស្ឋាន។ នេះមិនមែនមានន័យថា យើងមិនអាចអធិស្ឋានបែបជាទូទៅនោះទេ ប៉ុន្តែពេលដែលយើងសរសើរលក្ខណសម្បត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងត្រូវតែលើកឡើងឲ្យចំៗ ហើយយើងក៏គួរធ្វើបែបនេះពេលដែលយើងលន់តួបាបរបស់យើង ក៏ដូចជាពេលដែលយើងអរព្រះគុណ ឬក៏ទូលសូមអ្វីមួយឲ្យបានចំៗផងដែរ។ ដាច់ខាត យើងត្រូវតែរៀនអធិស្ឋានឲ្យចំៗ ហើយមានពេញដោយភាពក្លាហានដោយពឹងសិទ្ធិដែលយើងមានតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ ដែលស្របពេលជាមួយគ្នានេះ យើងក៏ត្រូវតែមានការចុះចូលក្រោមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ការអធិស្ឋានដែលមានភាពក្លាហាន និងជំនឿដែលមានសេចក្ដីរំពឹងបូកជាមួយនឹងការចុះចូលដែលមានការបន្ទាបខ្លួន គឺជារូបមន្តដ៏ពូកែមួយ។
៧. ចូរអធិស្ឋានសម្រាប់អ្នកដទៃ ហើយជាមួយពួកគាត់ផងដែរ
ការអធិស្ឋាន គឺជារបៀបមួយនៃការចងភ្ជាប់កូនៗរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយគ្នា ជាពិសេសអស់អ្នកដែលយើងមិនដែលបានជួប។ យើងមានព្រះវរបិតាតែមួយ យើងជាគ្រួសារតែមួយ ដូច្នេះយើងគួរតែយកអាសាគ្នាតាមរយៈការអធិស្ឋាន។ យើងបានវិនិយោគពេលវេលាលើការតយុទ្ធ និងលើជ័យជម្នះជាមួយគ្នា។ ពេលដែលយើងចាប់ផ្ដើមយកចិត្តទុកដាក់អធិស្ឋានសម្រាប់អ្នកដទៃ ពេលនោះយើងនឹងមិនគិតតែពីខ្លួនឯងទៀតឡើយ។ វាពិតជាអស្ចារ្យមែន ដែលយើងមានចិត្តព្រមព្រៀងនៅចំពោះព្រះភក្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយលើកសំណូមពរអធិស្ឋានដូចៗគ្នា ពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ការអធិស្ឋានគឺជាចំណងដែលចងភ្ជាប់សមាជិកក្រុមជំនុំជាមួយគ្នា។
ការអធិស្ឋានគឺប្រៀបដូចជាគ្រាប់ព្រួញ
ការអធិស្ឋានមិនមែនជារូបមន្ត ឬក៏ថាយើងនឹងទទួលបាននូវការឆ្លើយតប ប្រសិនបើយើងធ្វើវាឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ឬធ្វើក្នុងរបៀបដែលត្រឹមត្រូវនោះទេ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនគួរអធិស្ឋានដោយមិនមានការយកចិត្តទុកដាក់ឡើង។ ការអធិស្ឋានដែលគ្មានការយកចិត្តទុកដាក់ គឺប្រៀបដូចជាគ្រាប់ព្រួញដែលបាញ់គ្មានគោលដៅ ហើយបែរជាទៅធ្លាក់នៅក្បែរជើង។ ការដែលយើងលើកសំណូមពរអធិស្ឋានដោយមិនមានការយកចិត្តទុកដាក់ ឬក៏ការព្យាយាម នោះក៏នឹងមិនសូវមានប្រសិទ្ធភាព បន្ទាប់ពីវាចេញពីមាត់យើងដែរ (ប៉ុន្តែ ចូរប្រយ័ត្ន កុំបន្ទាបតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ តែបើយើងអធិស្ឋានដូចជាបាញ់ព្រួញដែលមានពេញដោយកម្លាំង និងចិត្តប្រាថ្នា និងមានគោលដៅច្បាស់លាស់ នោះការអធិស្ឋានរបស់យើងនឹងហោះទៅកាន់ស្ថានសួគ៌នៅចំមុខព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ (វិវរណៈ ៨:៤)៖
ការអធិស្ឋានរបស់យើងមិនពឹងលើក្បួននព្វន្តសាស្ត្រ —តើយើងអធិស្ឋានបានប៉ុន្មានដង?
ឬក៏វោហារសាស្ត្រ —តើយើងអធិស្ឋានមានប្រកបដោយសម្ដីបាន?
ឬក៏ជាធរណីមាត្រ (ដើម្បីឲ្យរកបានចម្លើយលើសំណួរមួយ គេត្រូវចំណាយពេលយូរ) —តើយើងអធិស្ឋានបានយូរប៉ុណ្ណា?
ឬក៏ជាចម្រៀង —តើយើងអធិស្ឋានបានពីរោះប៉ុណ្ណា?
ឬក៏តក្ក —តើយើងអធិស្ឋានដោយមានហេតុផលដែរឬទេ?
ឬក៏របៀបរបប —តើយើងអធិស្ឋានដោយមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ឬ?
ឬក៏ថាទេវវិទ្យា —តើយើងអធិស្ឋានដោយមានគោលជំនឿដ៏ត្រឹមត្រូវដែរឬទេ ដែលពិតណាស់នោះក៏ព្រះជាម្ចាស់ផ្ដោតលើដែរ៖ ប៉ុន្តែ ប្រសិទ្ធភាពនៃការអធិស្ឋានគឺ អធិស្ឋានដោយមានការយកចិត្តទុកដាក់។ (លោកគ្រូ យូសែប ហល នៅឆ្នាំ១៨០៨)
ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យក្នុងការហ្វឹកហាត់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ឲ្យក្លាយជាអ្នកបាញ់ព្រួញដ៏ពូកែក្នុងការរៀនអធិស្ឋាន ពោលគឺការអធិស្ឋានរបស់យើងគឺប្រៀបដូចជាការបាញ់ព្រួញ។ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យយើងចេះអធិស្ឋានដោយមានការយកចិត្តទុកដាក់ ហើយមានពេញដោយកម្លាំងដែលនឹងបំផ្លាស់បំប្រែអ្នកដទៃ នាំឲ្យមានការព្យាបាល ជះឥទ្ធិពលលើប្រទេសរបស់យើង បំផ្លាស់បំប្រែប្រវត្តិសាស្ត្រ បង្កើតឲ្យមានការរួបរួមក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយលើសពីនោះទៅទៀតគឺថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់។
មតិយោបល់
Loading…