យើងធ្លាប់ឮហើយថា នេះពិបាកក្នុងការពណ៌នា មិនអាចយល់បាន ហើយក៏មិនមានឃើញពាក្យនេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែរ។ អញ្ចឹង ហេតុអ្វីយើងគួរយកចិត្តទុកដាក់អំពីព្រះត្រៃឯក ក្រៅពីមូលហេតុដែលថា នេះគឺជាចំណុចពិត?
មានការនិពន្ធ និងការលើកឡើងជាច្រើនហើយអំពីមូលហេតុដែលថា គោលជំនឿនៃព្រះត្រៃឯកគឺជាចំណុចដ៏សំខាន់ណាស់។ ប៉ុន្តែ ចំណុចដ៏សំខាន់នៃការយល់អំពីភាពជាព្រះនៃព្រះត្រៃឯក—ព្រះតែមួយដែលមានព្រះជន្មយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ចក្នុងបុគ្គលបីអង្គគឺព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណ—គួរមានការលើកឡើងបន្ថែមទៀត។
ខាងក្រោមនេះគឺជាមូលហេតុ៥យ៉ាងទៀតអំពីមូលហេតុដែលយើងជឿលើគោលជំនឿនៃភាពសំខាន់នៃព្រះត្រៃឯកយ៉ាងខ្លាំង៖
១. ព្រះត្រៃឯកបង្ហាញភាពខុសប្លែកគ្នាអំពីព្រះរបស់យើង
មានមនុស្សជាច្រើនបានសន្មតថា ពួកម៉ូស្លីម ពួកយូដា និងគ្រីស្ទបរិស័ទថ្វាយបង្គំព្រះដូចគ្នាតែមួយ។ តាមពិតទៅ ពួកម៉ូស្លីម និងពួកយូដាដែលមិនជឿលើព្រះមេស្ស៊ីបានអះអាងអំពីព្រះដែលមានបុគ្គលិកលក្ខណៈតែមួយដែរ ជាជាងអះអាងអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈបីនៃព្រះត្រៃឯក។ ចំណុចខុសគ្នានេះគឺពិតជាសំខាន់ណាស់។
ព្រះដែលមានបុគ្គលិកលក្ខណៈតែមួយមិនអាចមានការស្រឡាញ់ និងពេញដោយព្រះគុណយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ចបានឡើយ។ មុនព្រះអង្គបង្កើតផែនដីនេះ ព្រះអង្គមិនអាចស្រឡាញ់បានទេ យ៉ាងហោចណាស់ ព្រះអង្គអាចស្រឡាញ់ត្រឹមតែរូបអង្គទ្រង់តែឯងមួយអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងភាពឯកអង្គរបស់ទ្រង់ យើងអាចផ្ដល់អត្ថន័យដ៏ល្អបំផុតបានត្រឹមថា ទ្រង់គឺជាព្រះដែលបំពេញភាពអាត្មានិយមសម្រាប់តែខ្លួនឯង។ ដែលនេះនាំមកនូវទស្សនៈសកលនៃការកាន់អំណាចដែលមានកំណត់អាទិភាព ដែលនេះផ្ទុយពីទស្សនៈគ្រីស្ទបរិស័ទដែលរាប់ថា សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺជាបញ្ញត្តិដ៏សំខាន់បំផុត ហើយក៏ជាលក្ខណសម្បត្តិដែលមានស្ថេរភាពបំផុតដែរ (ម៉ាថាយ ២២:៣៦–៤០; ១កូរិនថូស ១៣:១៣)។
យើងជឿថា ព្រះជាម្ចាស់មិនដែល នឹងមិនចេះប្រែប្រួលឡើយ។ យើងក៏ជឿផងដែរថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ (១យ៉ូហាន ៤:៨)។ ភាពជាព្រះត្រៃឯកពន្យល់អំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់តាំងពីមុនព្រះអង្គបង្កើតមកម៉្លេះ។ បុគ្គលទាំងបីអង្គស្រឡាញ់គ្នាយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ច ហើយល្អអស្ចារ្យណាស់។ ក្នុងទ្រង់ផ្ទាល់ សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺជាអ្វីដែលតែងតែផ្ដល់អត្ថន័យលើព្រះអង្គ។
ស្របគ្នាផងដែរ យើងក៏ត្រូវវែកញែកគ្នាអំពីព្រះត្រៃ–បុគ្គលរបស់យើងពីពហុព្រះនានា—ឧទាហរណ៍៖ ព្រះព្រហ្ម ព្រះនារាយណ៍ ព្រះសិវៈនៃសាសនាហិណ្ឌូ។ យើងមិនថ្វាយបង្គំព្រះបីនោះទេ។ «ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើង គឺព្រះយេហូវ៉ាតែមួយអង្គគត់» (ចោទិយកថា ៦:៤)។
ខណៈពេលដែលសាសនានានាបន្តបង្កបង្កើតឡើង ហើយទាស់គ្នាជាមួយនឹងសាសនាបែបសកលភាព នោះការវែកញែកមួយនេះនឹងកាន់តែមានភាពសំខាន់អំពីរបៀបដែលយើងរៀបរាប់អំពីជំនឿរបស់យើង។
២. ព្រះត្រៃឯកពន្យល់អំពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់
ក្រុមជំនុំសម័យដំបូងបានបង្កើតពាក្យ «ព្រះត្រៃឯក» ក្នុងចុងសតវត្សទី២ ដើម្បីពន្យល់អំពីអាថ៌កំបាំងដែលព្រះគ្រីស្ទបានបើកសម្ដែង (អេភេសូរ ១:៩; ៣:៣)។ ប៉ុន្តែ ការឃើញមួយភ្លែតៗនាពេលដំបូងៗអំពីពហុភាពក្នុងព្រះជាម្ចាស់មានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ មិនមែនក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីទេ។
ចេញពីជំពូកដំបូង យើងឃើញពីការណែនាំអំពីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ (លោកុប្បត្ដិ ១:២) ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានហៅរូបអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ដោយប្រើប្រាស់ពហុសព្ទនាម «យើង» ផងដែរ (លោកុប្បត្ដិ ១:២៦–២៧; ៣:២២; ១១:៧; អេសាយ ៦:៨)។ ខណៈពេលដែល «ភាពឯកអង្គ» នៃព្រះជាម្ចាស់មានការផ្ដោតលើយ៉ាងខ្លាំង ក៏ពាក្យដែលគេប្រើប្រាស់ ដើម្បីពណ៌នាព្រះជាម្ចាស់ថា «ឯកអង្គ» ក្នុងព្រះគម្ពីរជាភាសាហេប្រឺ [«អ៊ីហើដ» “ehūd”] គឺជាពាក្យដែលអាចមានការបត់បែនបានក្នុងការពណ៌នាអំពីភាពរួបរួមគ្នាក្នុងភាពចម្រុះគ្នាដែរ។ ដូចគ្នាផងដែរ [«អិលលូហឹម» “Elohim”] និង [«អេតដូនៃ» “Adonai”] ដែលមានប្រើប្រាស់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ក៏ជាពាក្យពហុវចនៈផងដែរ នេះទំនងគឺដើម្បីជាសញ្ញាក្នុងការរៀបរាប់អំពីចំណុចណាមួយដែលមិនទាន់ទទួលបានការបើកសម្ដែងយ៉ាងពេញទីនៅឡើយ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានលើកឡើងអំពីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះលើសជាង១០០ដង។ ហើយក៏បានបង្រៀនអំពីការយាងមកនៃអ្នកដែលយកឈ្នះលើខ្មាំងសត្រូវ (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥) កូនមនុស្សដែលលេចមកជាមួយនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មពីចាស់បុរាណ (ដានីយ៉ែល ៧:៩–១៤) ព្រះរាជបុត្រាដែលនឹងធ្វើឲ្យគេញ័រ (ទំនុកតម្កើង ២:១១–១២) ការដែលនាងក្រមុំព្រហ្មចារីម្នាក់នឹងផ្ដល់កំណើតដល់កូនដែលគេហៅថា «ព្រះដ៏មានព្រះចេស្ដា» និង «ព្រះវរបិតាដ៏គង់នៅអស់កល្ប» (អេសាយ ៩:៦) និងទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ដែលហៅខ្លួនថាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ (លោកុប្បត្ដិ ១៦:១០–១៣; ២២:១២–១៦; និក្ខមនំ ៣:១–៦; ពួកចៅហ្វាយ ២:១–៤; ៦:១១–២៤; សាការី ១២:៨)។
បើយើងគ្រាន់តែពិនិត្យមើលកណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំ នោះយើងនឹងឃើញថាកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អបានរាប់ព្រះគ្រីស្ទថា «ខ្ញុំជា» (និក្ខមនំ ៣:១៤ [«យើងជាព្រះដ៏ជាព្រះ»]; យ៉ូហាន ៨:៥៦–៥៨) ថ្មដែលនៅទីរហោស្ថាន (និក្ខមនំ ១៧; ១កូរិនថូស ១០:៤) នឹងព្រះអង្គដែលបានរំដោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែលចេញពីប្រទេសអេស៊ីព្ទ (Jude ៥)។ ព្រះគ្រីស្ទដែលបានមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញបានកាត់ស្រាយចំណុចទាក់ទងនឹងព្រះអង្គផ្ទាល់ក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងអស់ (លូកា ២៤:២៧) ហើយក៏ថែមទាំងបានប្រើប្រាស់កណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ១១០:១ ដើម្បីបង្ហាញជាភស្តុតាងទៅកាន់សាសន៍យូដាអំពីគំនិតដែលពួកគាត់មានតាំងពីកំណើតទាក់ទងទៅនឹងការសន្មតអំពីបុគ្គលទី២នៃព្រះ។
៣. ព្រះត្រៃឯកផ្ដល់ជាគ្រោងសម្រាប់ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី
ព្រះគ្រីស្ទមិនមែនជាមនុស្សដែលត្រូវបានគេបង្កើតឡើងមកដែលបានប៉ាន់ស្មានយកការកើតតែឯងៗ ដើម្បីជាការក្លាយជាព្រះនោះឡើយ។ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គជាមនុស្ស ១00% ទ្រង់ក៏ជាព្រះ ១00% ដែរ ដូចដែលព្រះអង្គមានសណ្ឋានតាំងពីដើមដំបូងមកម្ល៉េះ (យ៉ូហាន ១:១) ហើយក៏នឹងបន្តមានយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ច។ នេះគឺជាចំណុចដ៏ពិបាកណាស់ក្នុងការពន្យល់។ ប៉ុន្តែ ភាពជាព្រះត្រៃឯកជួយពន្យល់បាន។
នេះក៏ជួយពន្យល់អំពីបទគម្ពីរនានាដែលមានលើកឡើងអំពីបុគ្គលទាំងបីនៃព្រះត្រៃឯក។ ព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះវិញ្ញាណក្នុងព្រះនាមព្រះរាជបុត្រា (យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ គ្រប់អ្វីៗដែលព្រះវរបិតាមានក៏ជារបស់ព្រះរាជបុត្រា ហើយព្រះវិញ្ញាណក៏បានអះអាងអំពីចំណុចទាំងនោះមកកាន់យើងដែរ (យ៉ូហាន ១៦:១៥)។ ព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះរាជបុត្រាមកកាន់ដួងចិត្តរបស់យើង (រ៉ូម ៨:៩; កាឡាទី ៤:៦; ទីតុស ៣:៦)។ យើងធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកក្នុងព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩)។ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រា យើងអាចចូលទៅកាន់ព្រះវរបិតាក្នុងព្រះវិញ្ញាណតែមួយ (អេភេសូរ ២:១៨)។ ហើយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតា ព្រះគុណរបស់ព្រះរាជបុត្រា និងការប្រកបគ្នារបស់ព្រះវិញ្ញាណក៏តែងតែនៅជាមួយយើងដែរ (២កូរិនថូស ១៣:១៤)។
៤. ព្រះត្រៃឯកគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងក្រុមជំនុំរបស់ទ្រង់
ដោយសារព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណមានការរួបរួមគ្នាយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះតាំងពីមុនការបង្កើតពិភពលោកមក—ស្រឡាញ់ បម្រើ និងថ្វាយសិរីល្អទៅកាន់គ្នាទៅវិញទៅមក—នោះយើងអាចមានទំនុកចិត្តថា ព្រះជាម្ចាស់មិនបានបង្កើតយើងមកចេញពីការដែលទ្រង់មានតម្រូវការក្នុងការបំពេញសេចក្តីប្រាថ្នាចំពោះទំនាក់ទំនងរបស់ទ្រង់ដែលនៅទទេនោះបានទេ។ នេះគឺជាដំណឹងដ៏ល្អសម្រាប់យើង ពីព្រោះយើងមិនអាចធ្វើបែបនេះបានឡើយ។
ព្រះអង្គមានការពេញទីនេះយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះដោយគ្មានយើងរួចហើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសយើងមកដោយពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងការបង្កើតយើងមក អញ្ជើញឲ្យយើងមានអំណរ (ហើយមានការបំពេញតាមរយៈ) ក្នុងការហូរហៀរនូវរាល់ចំណុចទាំងអស់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងទ្រង់ផ្ទាល់។ ក្នុងនាមជាក្រុមជំនុំ យើងគឺជាគ្រួសាររបស់ព្រះវរបិតា (១ធីម៉ូថេ ៣:១៥) ជាកូនក្រមុំរបស់ព្រះរាជបុត្រា (២កូរិនថូស ១១:២; អេភេសូរ ៥:២៧; វិវរណៈ ១៩:៧) និងជាព្រះវិហារនៃព្រះវិញ្ញាណ (១កូរិនថូស ៦:១៩)។
ក្នុងការរូបរួមគ្នាជាមួយព្រះអង្គក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះយើងក៏មានការរូបរួមគ្នាជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដែរ—គឺអស់អ្នកដែលយើងកសាងជាមួយគ្នាក្នុងព្រះរាជបុត្រា ដើម្បីជាកន្លែងដែលព្រះវរបិតាគង់នៅតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណ (អេភេសូរ ២:២២)។ ដូចដែលបុគ្គលទាំងបីនៃព្រះត្រៃឯកមានការរួបរួមគ្នាតែមួយក្នុងអាថ៌កំបាំង ដូច្នេះគ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ ភាសា និងជាតិសាសន៍ក៏នឹងមានការរួបរួមគ្នាតែមួយជាមួយទ្រង់ក្នុងនាមជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គដែរ (វិវរណៈ ៧:៩)។
៥. ព្រះត្រៃឯកពន្យល់បេសកកម្មរបស់យើង
ខណៈពេលដែលយើងឃើញព្រះវរបិតាចាត់ព្រះរាជបុត្រា ហើយព្រះរាជបុត្រាចាត់ព្រះវិញ្ញាណ នោះយើងឃើញអំពីមហាបេសកកម្មរបស់យើងក្នុងការបន្តព័ន្ធកិច្ចនៃព្រះត្រៃឯកលើលោកនេះដែរ (យ៉ូហាន ១៧:១៨; ម៉ាថាយ ២៨:១៨–២០)។ យើងក៏ទទួលការចាត់ឲ្យចេញទៅដែរ—យោងតាមបុព្វញាតិរបស់ព្រះវរបិតា សម្រាប់ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះរាជបុត្រា ក្នុងការញែកជាបរិសុទ្ធរបស់ព្រះវិញ្ញាណ (១ពេត្រុស ១:២)។
ខណៈពេលដែលបុគ្គលនីមួយៗនៃព្រះថ្វាយសិរីល្អទៅកាន់គ្នាទៅវិញទៅមក យើងក៏ទទួលបានការអញ្ជើញឲ្យថ្វាយសិរីល្អ និងធ្វើជាទីបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះអង្គពេញផែនដីដែលទ្រង់បានបង្កើតនេះដែរ។ នៅឯឈើឆ្កាង យើងឃើញអំពីការថ្វាយសិរីល្អដ៏ឧត្តមរបស់ព្រះវរបិតា ខណៈពេលដែលព្រះរាជបុត្រាប្រគល់ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់សម្រាប់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចទទួលព្រះវិញ្ញាណនៃការធ្វើជាកូនចិញ្ចឹមរបស់ព្រះបាន (យ៉ូហាន ១២:២៨; រ៉ូម ៨:១៥)។ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានត្រាស់ហៅឲ្យយើងប្រគល់ជីវិតរបស់យើងសម្រាប់អ្នកដទៃដែរ (យ៉ូហាន ១៥:១៣) ដោយថ្វាយសិរីល្អទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ដូចដែលយើងធ្វើ។ ក្នុងរបៀបនេះ យើងបន្តបេសកកម្មរបស់ព្រះ—បេសកកម្មនៃព្រះត្រៃឯករបស់យើង។
ព្រះត្រៃឯកជាចំណុចស្នូល
យើងនឹងមិនអាចយល់បានយ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីព្រះត្រៃឯករបស់យើងបានទេ។ ព្រះដែលយើងអាចយល់បានយ៉ាងច្បាស់លាស់គឺព្រះដែលយើងបង្កើតក្នុងរូបអង្គយើង។ ប៉ុន្តែ ចំណុចពិតគឺថា ព្រះអង្គបានបង្កើតយើងក្នុងរូបអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ទេតើ (លោកុប្បត្ដិ ១:២៦–២៧)។
ខណៈពេលដែលយើងចូលកៀកបង្កើយជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ នោះយើងអាចមានទំនុកចិត្តផ្ទាល់ថា ព្រះអង្គនឹងបើកសម្ដែងរូបអង្គទ្រង់ចំពោះអស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ (យេរេមា ២៩:១២; ហេព្រើរ ១១:៦)។ ពេលដែលយើងកាន់តែយល់អំពីទ្រង់បានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ នោះយើងក៏នឹងកាន់តែយកទ្រង់មកធ្វើជាសម្បត្តិរបស់យើង ហើយយើងក៏នឹងកាន់តែថ្វាយបង្គំទ្រង់យ៉ាងពេញទី ព្រមទាំងនឹងកាន់តែមានភាពឆេះឆួលក្នុងការរួមចំណែកជាមួយនឹងព្រះអង្គក្នុងព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់លើផែនដីនេះដែរ។
មតិយោបល់
Loading…