តើ​យើង​ត្រូវ​​លះអាល័យ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ដើម្បី​តាម​ព្រះយេស៊ូវ?

«ដូច្នេះ អស់​អ្នក​ណា​​អ្នក​រាល់គ្នា​ដែល​មិន​លះអាល័យ​ពី​របស់​ទ្រព្យ​ខ្លួន​ទាំង​អស់​នោះ​នឹង​ធ្វើ​ជា​សិស្ស​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ទេ» (លូកា ១៤:៣៣)។ មនុស្ស​ភាគ​ច្រើន​គិត​ថា លក្ខខណ្ឌ​នៃ​ភាព​ជាសិស្ស​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ក្នុង​ខគម្ពីរ​មួយ​នេះ​ពិបាក​អនុវត្ត​ជាងគេ។ តាម​ពិត មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​មិន​សូវ​ចូលចិត្ត​ខគម្ពីរ​នេះ​នោះ​ទេ។ អ្នក​ទេវវិទូ​អាច​បង្កើត​លេស​បាន​ជាង​មួយពាន់​ហេតុផល​ដែល​ថា ខគម្ពីរ​នេះ​មិនមែន​មាន​ន័យ​ថា ​ត្រូវ​លះអាល័យ​ពី​របស់​ទ្រព្យ​ខ្លួន​ទាំង​អស់​នោះទេ ប៉ុន្តែ​យើង​ដែល​ជា​សិស្ស​សាមញ្ញៗ​ងាយ​នឹង​ទទួល​យក​ខគម្ពីរ​នេះ ហើយ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះគ្រីស្ទ​ជ្រាប​ពី​អ្វី​ដែល​ទ្រង់​បាន​មាន​បន្ទូល។ តើការ​លះអាល័យ​ពី​របស់​ទ្រព្យ​ខ្លួន​ទាំង​អស់​មាន​ន័យ​យ៉ាង​ដូចម្ដេច? នេះ​មាន​ន័យ​ថា សិស្ស​របស់​ទ្រង់​ត្រូវ​លះបង់​ទ្រព្យសម្បត្តិ​ដែល​មិន​ចាំបាច់​របស់​ខ្លួន​ទាំង​អស់​ចោល ដើម្បី​យក​វា​មក​ប្រើប្រាស់​ក្នុង​ការ​ផ្សាយ​ដំណឹងល្អ។ បុគ្គល​ណា​ដែល​លះបង់​គ្រប់​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ចោល នោះ​មិនមែន​មាន​ន័យ​ថា គាត់​ចំណាយ​ពេល​ដោយ​ឥតប្រយោជន៍​នោះ​ទេ។ គាត់​នៅ​តែ​ខំប្រឹង​ធ្វើ​ការ ដើម្បី​ផ្គត់ផ្គង់​តម្រូវការ​ចាំបាច់​នា​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​របស់​គ្រួសារ​គាត់ និង​ខ្លួន​គាត់​ផ្ទាល់។ ប៉ុន្តែ ចាប់តាំង​ពី​គាត់​បាន​មាន​ចិត្ត​ឆេះឆួល ដើម្បី​ផ្សព្វផ្សាយ​ពី​ព្រះ​គ្រីស្ទ​មក គាត់​បាន​ដាក់​ចិត្ត​ដាក់​កាយ​ទាំងស្រុង​ក្នុង​ការ​ងារ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ខ្ពស់ជាង​ការ​ផ្គត់ផ្គង់​តម្រូវការ​បច្ចុប្បន្ន​របស់​គាត់​ទៅ​ទៀត ហើយ​បាន​ផ្ញើ​អនាគត​ទាំង​ស្រុង​នឹង​ព្រះ​ជាម្ចាស់​តែ​ម្ដង។ នៅក្នុង​ការ​ស្វែងរក​នគរ និង​សេចក្តី​សុចរិត​នៃ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ជាចម្បង គាត់​ជឿ​ថា គាត់​នឹង​មិន​ចេះ​ខ្វះ​ម្ហូបអាហារ និង​សំលៀក​បំពាក់​សោះឡើយ។ គាត់​មិន​សុខចិត្ត​ក្ដោប​លុយ​របស់​គាត់ ស្របពេល​ដែល​គាត់​ដឹង​ថា មាន​មនុស្ស​ដែល​ត្រូវការ​ដំណឹងល្អ​ជា​ច្រើន​កំពុងតែ​វិនាស។ គាត់​មិន​ចង់​ខ្ជះខ្ជាយ​ជីវិត​របស់​គាត់​ដោយ​ការ​បង្កើត​ទ្រព្យសម្បត្តិ​ដែល​នឹង​ធ្លាក់​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​អារក្ស នៅពេល​ដែល​ព្រះ​គ្រីស្ទ​យាង​មក​យក​ពួក​បរិសុទ្ធ​របស់​ទ្រង់​នោះ​ឡើយ។ គាត់​ចង់​ស្ដាប់​តាម​សេចក្តី​បង្គាប់​របស់​ព្រះ​អម្ចាស់​ដែល​ទាស់​នឹង​ការ​ប្រមូល​ទ្រព្យសម្បត្តិ​ទុក​នៅ​លើ​ផែនដី​នេះ។ គាត់​បាន​ឯកភាព​នឹង​សម្ដី​របស់​លោក ដេវីឌ លីវីងស្តូន (David Livingstone) ទាក់ទង​នឹង​ការ​លះអាល័យ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ចោល​ថា «ខ្ញុំ​សោកស្ដាយ​ណាស់​ដែល​ខ្ញុំ​គ្មាន​អ្វី​សេសសល់​ថ្វាយ​ទៅ​ទ្រង់​ទៀត»។

[bctt tweet=”«ខ្ញុំសោកស្ដាយណាស់ដែលខ្ញុំគ្មានអ្វីសេសសល់ថ្វាយទៅទ្រង់ទៀត» – David Livingstone” username=”plovpit”]

សេចក្តី​ទាំងនេះ​ គឺ​ជា​លក្ខខណ្ឌ​ទាំង​ប្រាំពីរ​យ៉ាង​នៃ​ភាព​ជា​សិស្ស​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ។ លក្ខខណ្ឌ​ទាំង​ប្រាំពីរ​នេះ​មាន​ភាព​ច្បាស់លាស់ ហើយ​ក៏​មិន​មាន​មន្ទិលសង្ស័យ​អ្វី​នោះ​ដែរ។ ពិតប្រាកដណាស់ យើង​បាន​ដាក់​ទោស​ខ្លួនឯង​ថា​ជា​អ្នក​បម្រើ​ដែល​គ្មាន​បាន​ផល​ចំណេញ ដោយសារ​យើង​មិន​បាន​អនុវត្ត​តាម​លក្ខខណ្ឌ​ទាំងនេះ​បាន​ទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែ តើ​សេចក្តី​ពិត​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​នឹង​ត្រូវ​បង្ខាំង​ជា​រៀង​រហូត​ដោយ​សារ​ការ​បរាជ័យ​នៃ​ប្រជារាស្ត្រ​របស់​ទ្រង់​ឬ? តើ​វា​មិន​មែន​ជា​ការ​ពិត​ទេ​ឬ​អី​ដែល​ថា សារ​លិខិត​តែង​តែ​ធំ​ជាង​អ្នក​នាំ​សារ​នោះ? តើ​វា​មិន​មែន​ជា​ការ​ត្រឹម​ត្រូវ​ទេ​ឬ​អី​ដែល​ថា ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ទ្រង់​ពិត​ត្រង់ ហើយ​មនុស្ស​គ្រប់ៗ​គ្នា​គឺ​ជា​អ្នក​ភូតភរ? តើ​យើង​មិន​គួរ​និយាយ​ឲ្យ​ដូច​អ្វី​ដែល​អ្នក​ជឿ​ជំនាន់​មុន​លើក​ឡើង​ថា «សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ហឫទ័យ​ទ្រង់​បាន​សម្រេច ទោះបើ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​វិនាស​ក៏​ដោយ» ទេ​ឬអី?

ស្របពេល​ដែល​យើង​សារភាព​ពី​ការ​បរាជ័យ​កន្លង​មក​របស់​យើង នោះ​ចូរ​ឲ្យ​យើង​ហ៊ាន​ប្រឈមមុខ​នឹង​បញ្ញត្តិ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ចំពោះ​យើង ហើយ​សូម​ឲ្យ​យើង​ទាំងអស់​គ្នា​ព្យាយាម​ធ្វើ​ជា​សិស្ស​ដ៏​ពិត​ប្រាកដ​របស់​ព្រះ​អម្ចាស់​ដ៏​រុងរឿង​នៃ​យើង​ចាប់​ពី​ពេល​នេះ​ត​ទៅ។

ឱ! ម្ចាស់​ខ្ញុំ​អើយ​នាំ​ខ្ញុំ​ទៅ​ទ្វារ​ទ្រង់​ផង
ខ្ញុំ​ត្រៀម​ត្រាប់​ត្រង​ចោះ​ត្រចៀក​សាជាថ្មី
សូម​ចង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ជាប់​នូវ​ចំណង​សេរី
ស៊ូទ្រាំ​ឃ្មាតខ្មី​នឿយ​ហត់​ស្ដាប់​បង្គាប់​ទ្រង់។

— លោក អេឆ. ជី. ស៊ី. ម៉ូល (H. G. C. Moule)

ដកស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅ «សិស្ស​ដ៏​ពិត​របស់​ព្រះយេស៊ូវ» និពន្ធដោយ៖ លោកគ្រូ វិលាម មេកដានុល រក្សាសិទ្ធិ​គ្រប់​យ៉ាង © ដោយលោកគ្រូ វិលាម មេកដានុល ប្រើដោយការអនុញ្ញាត