in ,

បណ្ដាសា​លើ​ដើម​ល្វា

ថ្មីៗ​នេះ​កូនៗ​របស់​យើង​ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​អរ​សប្បាយ​អំពី​ក្រូច​ឆ្មា នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​គាត់​ដឹង​ថា ពួក​គាត់​អាច​លាយ​វា​ជា​មួយ​នឹង​ស្ករ ដើម្បី​ធ្វើជា​ទឹក​ក្រូច​ឆ្មា ហើយ​លក់​វា​ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​លុយ។ ថ្ងៃ​មួយ នៅ​ឯ​ផ្ទះ​ម្ដាយ​ក្មេក​យើង​ខ្ញុំ ពួក​គាត់​បាន​រក​ឃើញ​ក្រូច​ឆ្មា​ក្នុង​ថាស​ដ៏​ធំ​មួយ គឺ​ក្រូច​ឆ្មា​ធំៗ​ដែល​មាន​ពណ៌​បៃតង ហើយ​គួរ​ឲ្យ​គយគន់​ផង​ដែរ។ ពួក​គាត់​ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​ប្រមូល​ក្រូច​ឆ្មា​ទាំង​នោះ​យក​ទុក​ភ្លាម។ វា​គឺ​ពិត​ជា​សំណាង​របស់​ពួកគេ​មែន!

ប៉ុន្តែ ការ​ពិត​ទៅ វា​គ្រាន់​តែ​ជា​ក្រូច​ឆ្មា​សិប្បនិមិត្ត​ទេ​តើ! ក្រូច​ឆ្មា​ដែល​នៅ​ពេញ​ថាស​ទាំង​នោះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​កើត​មាន​សេចក្ដី​សន្យា​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​ពួក​គាត់​ថា ពួក​គាត់​អាច​ធ្វើ​ទឹក​ក្រូច​ឆ្មា​បាន​បរិមាណ​យ៉ាង​ច្រើន ដែល​តាម​ពិត​ទៅ​វា​គ្រាន់​តែ​ជា​គ្រឿង​លម្អ​ក្នុង​ផ្ទះ​ប៉ុណ្ណោះ។

មាន​របស់​របរ​ជា​ច្រើន​ដែល​ពេល​យើង​មើល​ទៅ​វា​ហាក់​បី​ដូច​ជា​មាន​សណ្ឋាន​ជា​របស់​ពិត ប៉ុន្តែ​វា​គឺ​ជា​រឿង​បរាជ័យ​មួយ​នៅ​ពេល​ដែល​យើង​ពិនិត្យ​មើល​វា​យ៉ាង​លម្អិត។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រឈម​មុខ​នឹង​ការ​មិន​សម​គ្នា​នៃ​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​មួយ​នេះ វា​ជា​ការ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ក្នុង​កណ្ឌ​ដំណឹង​ល្អ៖ ការ​ដាក់​បណ្ដាសា​លើ​ដើម​ល្វា (ម៉ាថាយ ២១:១៨-២២; ម៉ាកុស ១១:១២-១៤ និង​ខ២០-២៥)។ ក្នុង​ការ​អស្ចារ្យ​បញ្ច្រាស​គ្នា​មួយ​នេះ យើង​មិន​គ្រាន់​តែ​ឃើញ​យ៉ាង​ច្បាស់​អំពី​ចំណុច​បរាជ័យ​នៃ​ការ​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ក៏​ឃើញ​អំពី​ការ​បង្ហាញ​ថា​វា​មាន​ផល​ផ្លែ តែ​បរាជ័យ​ក្នុង​ការ​ឲ្យ​មាន​ផល​ផ្លែ​មែន។

ការ​ពិនិត្យ​មើល​ព្រឹត្តិការណ៍

ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​យាង​ចូល​ទីក្រុង​យេរូសាឡឹម​ដែល​ពេល​នោះ​មាន​មនុស្សម្នា​ជា​ច្រើន​នាក់​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា ដើម្បី​ប្រារព្ធ​ពិធី​បុណ្យ​រំលង ហើយ​ពួក​គាត់​ក៏​បាន​ច្រៀង​សរសើរ​ទ្រង់​ផង​ដែរ។ នៅ​ពេល​ព្រឹក ខណៈ​ពេល​ដែល​ទ្រង់​យាង​ចេញ​ពី​ភូមិ​បេតថានី ទ្រង់​ក៏​បាន​ទត​ឃើញ​ដើម​ល្វា​មួយ​ដែល «មាន​សុទ្ធ​តែ​ស្លឹក»។ កាល​នោះ​នា​ចុង​រដូវ​រំហើយ ដើម​ល្វា​ជា​ច្រើន​មិន​ទាន់​ចាប់​ផ្ដើម​មាន​ផ្លែ​ចាស់ៗ​នៅ​ឡើយ​ទេ (ម៉ាកុស ១១:១៣)។ ប៉ុន្តែ ដើម​ល្វា​មួយ​នេះ​បាន​ទាក់​ទាញ​ចំណាប់​អារម្មណ៍​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ពីព្រោះ​វា​បាន​មាន​ស្លឹក​ពេញ​ដើម​ហើយ។ វា​បាន​លាស់​មុន​រដូវ។ ការ​ដែល​វា​មាន​ស្លឹក​ពេញ​ដើម​គឺ​ជា​អត្ត​សញ្ញាណ​បង្ហាញ​ថា វា​ក៏​គួរ​តែ​មាន​ផ្លែ​មុន​រដូវ​ដែរ។

ដោយ​មាន​ការ​រំពឹង​បែប​នោះ ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​ពិនិត្យ​មើល​ដើម​នេះ។ ភ្លាមៗ​នោះ​ព្រះ​អង្គ​មាន​ការ​ខក​ព្រះ​ទ័យ។ មាន​តែ​ស្លឹក តែ​គ្មាន​ផ្លែ​សោះ។ មាន​តែ​ការ​រំពឹង​ចិត្ត ប៉ុន្តែ​គ្មាន​ការ​ស្កប់​ចិត្ត។

ក្នុង​ចំណុច​បង្វែរ​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​បាន​ដាក់​បណ្ដាសា​ដើម​មួយ​នោះ ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​វា​ស្វិត​ពី​ឫស មិន​ឲ្យ​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​ទៀត​បាន​ឡើយ។ ព្រឹត្តិការណ៍​នេះ​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ដក​ខ្លួន​ថយ​បន្តិច។ ការ​ធ្វើ​បែប​នេះ​ហាក់​បី​ដូច​ជា​មិន​មែន​ជា​ចរិត​លក្ខណៈ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទេ ដែល​ជា​អង្គ​រាក់ទាក់​ក្មេងៗ អង្គ​ព្យាបាល​ដែល​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ព្រះ​ទ័យ​អាណិត​អាសូរ និង​ជា​អង្គ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្យុះ​ភ្លៀង​ស្ងប់​ស្ងៀម​ទៀត។

តើ​យើង​អាច​រៀន​អ្វី​ចេញ​ពី​ព្រឹត្តិការណ៍​ដ៏​ចម្លែក​មួយ​នេះ​បាន?

បើ​មើល​ពី​ក្រៅ វា​ជា​មេរៀន​ទាក់​ទង​នឹង​ប្រធាន​បទ​នៃ​អំណាច​ពី​សេចក្ដី​អធិស្ឋាន​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់ (ម៉ាថាយ ២១:២០-២២)។ ប៉ុន្តែ មាន​ចំណុច​ជា​ច្រើន​ដែល​កំពុង​តែ​កើត​ឡើង​នៅ​ពី​ក្រោយ​ព្រឹត្តិការណ៍​នេះ។ ការ​ដាក់​បណ្ដាសា​លើ​ដើម​ល្វា (គឺ​ជា​រឿង​ប្រៀប​ប្រដូច​នៃ​ការ​អនុម័ត​ច្បាប់​មួយ) វា​ក៏​ជា​ការ​ព្រមាន​ដ៏​ម៉ឺងម៉ាត់​សម្រាប់​យើង​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ ដែល​មាន​យ៉ាង​ហោច​ណាស់​ពីរ​របៀប។

១) ការ​មិន​មាន​ផល​ផ្លែ​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ថ្កោល​ទោស

យើង​ឃើញ​ថា​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់​បាន​ពណ៌នា​ជា​ច្រើន​អំពី​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ថា​ជា​ចម្ការ​ទំពាំង​បាយ​ជូរ ជា​ដើម​ឈើ ឬ​ក៏​ជា​រុក្ខជាតិ​មួយ (ពួកចៅហ្វាយ ៩:៨-១៥; អេសាយ ៣:១៤; ៥:១-៧; យេរេមា ១២:១០; អេសេគាល ១៧:២-១០; ១៩:១០-១៤)។ ដូច​ដែល​កសិករ​ណា​ម្នាក់​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​​បាន​ដឹង​រួច​ហើយ​ថា ផល​ផ្លែ​ដំបូង​នៃ​ចម្រូត​គឺ​ជា​កម្មសិទ្ធិ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ (និក្ខមនំ ២៣:១៩; នេហេមា ១០:៣៥-៣៧) ដែល​ចំណុច​នេះ​ជួយ​ឲ្យ​ពួក​គាត់​យល់​អំពី​ទំនាក់​ទំនង​របស់​ខ្លួន​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដែរ៖ ក្នុង​នាម​ជា​រុក្ខជាតិ​ដ៏​ពិសេស​របស់​ទ្រង់ ដាច់​ខាត​ពួក​គាត់​ត្រូវ​តាម​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ​ដោយ​សារ​ពួក​គាត់​ជា​រាស្ត្រ​នៃ​ការ​តាំង​សេចក្ដី​សន្យា (ទំនុកតម្កើង ១:៣; យេរេមា ១៧:៨-១០)។ ការ​ដែល​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​មិន​មាន​ផល​ផ្លែ (ក្នុង​អត្ថ​ន័យ​ធម្មតា ឬ​ក៏​ផ្ទុយ​ពី​នោះ) គឺ​មិន​មែន​អាស្រ័យ​លើ​ទំនាក់​ទំនង​របស់​ពួក​គេ​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ឡើយ ដ្បិត​គឺ​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ទេ​តើ​ដែល​ជា​អង្គ​ដែល​ប្រទាន​ឲ្យ​មាន​ផល​ផ្លែ (ចោទិយកថា ៧:១៣; ២៨:៤)។ ការ​មិន​មាន​ផល​ផ្លែ​គឺ​ជា​ចំណុច​សម្គាល់​នៃ​ការ​ដែល​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដាក់​បណ្ដាសា​លើ​ពួក​គេ​ដោយ​សារ​ពួក​គេ​បាន​បះបោរ​នឹង​ទ្រង់ (ចោទិយកថា ១១:១៧)។

មូល​ដ្ឋាន​គ្រឹះ​នៃ​ការ​ប្រៀប​ប្រដូច​មួយ​នេះ​សម្រាប់​សុខ​ភាព​ខាង​ឯ​ព្រលឹង​វិញ្ញាណ​របស់​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ក៏​កាន់​តែ​មាន​ការ​បើក​ពន្យល់​យ៉ាង​ច្បាស់​លាស់​ថែម​ទៀត​នៅ​សម័យ​កាល​ពួក​ហោរា។ ពេល​វេលា​បាន​មក​ដល់​ហើយ​ក្នុង​ការ​ឲ្យ​រាស្ត្រ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​ដែល​នឹង​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ព្រះ​ពរ​ទៅ​កាន់​ពិភព​លោក​នេះ (អេសាយ ២៧:៦)។ ជា​និច្ច​កាល​ពួក​ហោរា​ពណ៌នា​អំពី​ការ​ដែល​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ត្រួត​ពិនិត្យ​មើល​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ក្នុង​ការ​ស្វែង​រក «ផ្លែ​ល្វា​ដែល​ទុំ​នៅ​ដើម​រដូវ» ដែល​ជា​ទី​សម្គាល់​នៃ​ផល​ផ្លែ​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ (មីកា ៧:១; យេរេមា ៨:១៣; ហូសេ ៩:១០-១៧)—«គ្មាន​ចង្កោម​ណា​សល់​ឲ្យ​បាន​ស៊ី​ទេ ចិត្ត​ខ្ញុំ​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​ផ្លែ​ល្វា ដែល​ទុំ​ដើម​រដូវ»។ ដូច្នេះ ក្នុង​ការ​ក្លាយ​ជា​ពួក​ឈ្លើយ​ពីរ​ដង (នៅ​ឯ​សាសន៍​អាសស៊ើរ និង​សាសន៍​បាប៊ីឡូន) ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​ចាក់​នូវ​បណ្ដាសា​នៃ​ភាព​គ្មាន​ផល​ផ្លែ​លើ​ពួក​គេ (ហូសេ ៩:១៦) ហើយ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ក៏​បាន​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ផ្លែ​ល្វា​ដែល​ស្អុយ (យេរេមា ២៩:១៧)។

ប៉ុន្តែ រាល់​គ្រប់​អ្វីៗ​មិន​បាន​បាត់​បង់​ឡើយ។ ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​សន្យា​ថា ថ្ងៃ​មួយ​ទ្រង់​នឹង​ដាំ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ឡើង​វិញ ហើយ​នឹង​ឲ្យ​នាង​បង្កើត​ផ្លែ​ល្វា​ដែល​ល្អ​ម្ដង​ទៀត (យ៉ូអែល ២:២២; អេម៉ុស ៩:១៤; មីកា ៤:៤; សាការី ៨:១២; អេសេគាល ៣៦:៨)។

ដោយ​មាន​រូប​ភាព​ដក់​ពី​ក្រោយ​បែប​នេះ នោះ​ពួក​សិស្ស​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​គួរ​តែ​នឹង​មាន​ការ​យល់​ដឹង​ភ្លាម​ក្នុង​គំនិត​របស់​ពួក​គាត់ (អំពូល​ត្រូវ​បាន​បើក​ឡើង) ខណៈ​ពេល​ដែល​ទ្រង់​រម្លឹក​ឡើង​វិញ​នូវ​ប្រវត្តិ​សាស្ត្រ​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​តាម​រយៈ​ការ​ដែល​ទ្រង់​ដាក់​បណ្ដាសា​ដើម​ល្វា។

ដើម​ល្វា​ដែល​គ្មាន​ផល​ផ្លែ​បង្វែរ​យើង​ឲ្យ​ត្រឡប់​ក្រោយ​ទៅ​មើល​ចំណុច​មុនៗ ក្នុង​ព័ន្ធ​កិច្ច​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ នៅ​ពេល​ដែល​ព្រះ​ជាម្ចាស់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​រាស្ត្រ​របស់​ទ្រង់​ឲ្យ​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ (ម៉ាថាយ ៣:៨-១០; ៧:១៦-២០; ១៣:៨; លូកា ៣:៧-៩)។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​សង្វាត​ដេញ​តាម​បុត្រា​បុត្រី​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដោយ​មាន​សេច​ក្ដី​មេត្តា​ករុណា​យ៉ាង​ម៉ឺងម៉ាត់ (លូកា ១៣:៣៤)។ ហើយ​ពួក​មនុស្សម្នា​នៃ​សាសន៍​យូដា​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា ដើម្បី​អបអរ​សាទរ​ព្រឹត្តិការណ៍​នៃ​ការ​ប្រោស​លោះ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ពី​អតីតកាល (ពិធី​បុណ្យ​រំលង/ការ​ចាក​ចេញ)—ទើប​តែ​បាន​ស្រែក​ហៅ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ថា​ជា «ស្ដេច» ខណៈ​ពេល​ដែល​ទ្រង់​នាំ​ការ​ចាក​ចេញ​ជា​ថ្មី​ដោយ​ជិះ​លើ​សត្វ​លា (សាការី ៩:៩)។

ការ​ស្ដារ​ឡើង​វិញ​នៃ​គ្រា​ចុង​ក្រោយ​បាន​មក​ដល់​ហើយ។ រាល់​គ្រប់​អ្វីៗ​កំពុង​តែ​តម្រង់​ជួរ។ ឥឡូវ​នេះ ព្រះ​អង្គ​នឹង​ច្រូត​ផល​ផ្លែ​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល។ ឥឡូវ​នេះ ព្រះ​ពរ​នឹង​ត្រូវ​ចាក​ចេញ។ ខណៈ​ពេល​ដែល​សាសន៍​នានា—ដើម​ល្វា​ផ្សេងមិន​ទាន់​ដល់​រដូវ ដើម​មួយ​នេះ «មាន​សុទ្ធតែ​ស្លឹក»។ ហើយ​ទាំង​លោក ម៉ាថាយ និង​លោក ម៉ាកុស តាម​រយៈ​ការ​ដែល​គាត់​ដាក់​ព្រឹត្តិការណ៍​នៃ​ដើម​ល្វា​នេះ «អម​នៅ​សង​ខាង» គឺ​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ផ្ដោត​ទៅ​លើ​ការ​ពិនិត្យ​មើល​នៃ​ទី​កន្លែង​ដែល​វា​នឹង​កើត​ឡើង៖ គឺ​នៅ​ទីក្រុង​យេរូសាឡឹម។

ម៉ាថាយ៖ ទីក្រុង​យេរូសាឡឹម—>ដើម​ល្វា—>ទីក្រុង​យេរូសាឡឹម
ម៉ាកុស៖ ដើម​ល្វា—>ទីក្រុង​យេរូសាឡឹម—>ដើម​ល្វា

លើក​លែង​ត្រង់​ថា គ្មាន​ផល​ផ្លែ​សោះ។ ជា​ថ្មី​ម្ដង​ទៀត ដើម​ល្វា​បាន​បរាជ័យ។ ការ​ប្រារព្ធ​អបអរ​សាទរ​ពិធី​បុណ្យ​រំលង ភាព​កកកុញ មនុស្សម្នា ការ​ច្រៀង គឺ​គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​បង្ហាញ​ពី​ភាព​ខាង​ក្រៅ​ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​យាង​ចូល​ព្រះ​ដំណាក់​នៃ​ការ​អធិស្ឋាន​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ហើយ​ឃើញ​ថា «ជា​រោង​ចោរ» (ម៉ាកុស ១១:១៧)។ មាន​សកម្ម​ភាព​ជា​ច្រើន មាន​ភាព​មមាញឹក​យ៉ាង​ខ្លាំង ប៉ុន្តែ​គ្មាន​សេចក្ដី​សុចរិត​សោះ។ មាន​តែ​ស្លឹក ប៉ុន្តែ​គ្មាន​ផល​ផ្លែ​សោះ។

ដូច្នេះ បន្ទាប់​ពី​ពិនិត្យ​មើល​ដើម​ដែល​គ្មាន​ផល​ផ្លែ ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​បាន​ចាក់​សេចក្ដី​ក្រោធ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ដោយ​មាន​ទង្វើ​នៃ​ចំណុច​សម្គាល់​ពីរ​យ៉ាង៖ ទង្វើ​នៃ​ការ​ចង្អុល​បង្ហាញ​នូវ​អនាគត​នៃ​ការ​ដាក់​បណ្ដាសា​លើ​ព្រះ​វិហារ និង​ការ​អនុម័ត​ច្បាប់​នៃ​ការ​ប្រៀប​ប្រដូច​នៃ​ការ​ដាក់​បណ្ដាសា​លើ​ដើម​ឈើ។

២) ចូរ​គិត​អំពី​ផ្លែ​ល្វា​របស់​លោក​អ្នក​ផ្ទាល់

ប៉ុន្តែ រាល់​គ្រប់​អ្វីៗ​មិន​បាន​បាត់​បង់​ឡើយ។ ពេល​ដែល​ពួក​សាវ័ក​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ជួយ​ពន្យល់​អំពី​ព្រឹត្តិការណ៍​ដែល​ទើប​តែ​បាន​កើត​ឡើង ព្រះ​អង្គ​បាន​បង្វែរ ហើយ​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ទាក់ទង​នឹង​ការ​អធិស្ឋាន។ ហេតុ​អ្វី? ទោះ​បើ​កាល​នោះ​ពួក​គាត់​មិន​ទាន់​យល់​ទាំង​ស្រុង​នៅ​ឡើយ ក៏​ពួក​គាត់​នឹង​ក្លាយ​ទៅ​ជា​អ្នក​ថែ​ទាំ​រាស្ត្រ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ (ម៉ាថាយ ២១:៣៣-៤៥)។ ពួក​គេ​នឹង​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ឧបករណ៍​ដែល​នាំ​ឲ្យ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ—នៅ​ពេល​ដែល​សាសន៍​យូដា​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ចំណុច​ផ្ដើម​នៃ​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​គ្រីស្ទ​នោះ​បាន​រាលដាល​ក្លាយ​ទៅ​ជា​មែក​ធាង​លើ​ពិភព​លោក ហើយ​នាំ​ឲ្យ​រាល់​ទាំង​ជាតិ​សាសន៍​មាន​ផល​ផ្លែ (ចាប់​ផ្ដើម​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​កិច្ចការ)។ ហើយ​ដូច​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​កំពុង​តែ​បង្រៀន​នៅ​ត្រង់​នេះ ពួក​គេ​នឹង​ធ្វើ​ការ​នោះ​តាម​រយៈ​អំណាច​ព្រះ​ចេស្ដា​នៃ​ការ​អធិស្ឋាន​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់។

សរុប​សេចក្ដី​ទៅ ការ​ដាក់​បណ្ដាសា​លើ​ដើម​ល្វា​គឺ​មិន​គ្រាន់​តែ​អំពី​ប្រវត្តិ​សាស្ត្រ​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ទេ។ វា​ក៏​អំពី​យើង​ដែរ។ វា​គឺ​អំពី​រាល់​ជាតិ​សាសន៍​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ក្នុង​គ្រប់​ពេល​វេលា។

សេចក្ដី​រំពឹង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់​ដែល​ថា រាស្ត្រ​នៃ​ការ​តាំង​សេចក្ដី​សន្យា​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​នឹង​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​មិន​បាន​ក្រៀម​ស្វិត​នៅ​រវាង​ចន្លោះ​ផ្លូវ​ភូមិ​បេតថានី និង​ទីក្រុង​យេរូសាឡឹម​នៅ​ពេល​ដែល​ដើម​ល្វា​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​អាណិត​មួយ​នោះ​ប្រឈម​មុខ​នឹង​វាសនា​ដ៏​មាន​ប្រសិទ្ធ​ភាព​របស់​វា។ តាម​ពិត​ទៅ បញ្ញត្តិ​ដែល​ថា រាស្ត្រ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ត្រូវ​តែ​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​ខាង​ឯ​ព្រលឹង​វិញ្ញាណ​គឺ​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ជាង​មុន​ក្នុង​សម័យ​កាល​ថ្មី​នេះ មិន​មែន​តិច​ជាង​មុន​ឡើយ (យ៉ូហាន ៤:៣៦; ១៥:២-១៦; រ៉ូម ១:១៣; ៦:២១; កាឡាទី ៥:២២; ភីលីព ១:១១; ហេព្រើរ ១២:១១; យ៉ាកុប ៣:១៧)។ ការ​នេះ​គឺ​មិន​មែន​ជា​ការ​ទិញ​ការ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ពី​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ទាក់​ទង​នឹង​ការ​ថែ​សួន​ច្បារ​ទេ—ប៉ុន្តែ ជា​ការ​បង្កើត​នូវ​អ្វី​ដែល​ទ្រង់​បាន​បង្កើត​យើង​ឲ្យ​ធ្វើ​វា។

ជា​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន​មួយ​ដែល​បទ​គម្ពីរ​មួយ​នេះ​មិន​មែន​គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​រម្លឹក​យើង​ថា តាម​អត្ថន័យ គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ដាច់​ខាត​ត្រូវ​តែ​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ (ទោះ​បើ​ជា​ផ្លែ​ល្វា​មុន​រដូវ​ដ៏​តិច​តួច​ក៏​ដោយ)។ វា​ក៏​ជា​ការ​ព្រមាន​ទាក់ទង​នឹង​សេចក្ដី​ល្បួង​ទៅ​កាន់​ការ​ធ្វើ​ពុត​ដ៏​ខុស​ឆ្គង​នៃ​ការ​មាន​ផល​ផ្លែ។

ដើម​ល្វា (ដូច​ទីលាន​នៃ​ព្រះ​វិហារ​ដ៏​រវល់​កាល​បុណ្យ​រំលង) បាន​ធ្វើ​ការ​បង្ហាញ​យ៉ាង​ល្អ។ ហើយ​ការ​នោះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​វា​កាន់​តែ​អាក្រក់​លើស​ដើម។ វា​ជា​រឿង​ម្យ៉ាង​ទេ​បើ​គ្មាន​ផល​ផ្លែ​ក្នុង​ពេល​ខុស​រដូវ។ ប៉ុន្តែ វា​ជា​រឿង​ផ្សេង​ម្យ៉ាង​ទៀត​ក្នុង​ការ​មិន​មាន​ផល​ផ្លែ ខណៈ​ពេល​ដែល​លោក​អ្នក​ធ្វើ​ពុត​ហាក់​បី​ដូច​ជា​មាន។

ដូច្នេះ ចូរ​យើង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​នឹង​ការ​ព្រមាន​នេះ។

ជីវិត​ផ្ទាល់​ខ្លួន​របស់​យើង​មើល​ទៅ​ហាក់​បី​ដូច​ជា «មាន​សុទ្ធ​តែ​ស្លឹក»។ ស្លឹក​របស់​យើង​ទំនង​ជា​មាន​រូប​ភាព​ដូច​ជា​អ្នក​ម្ដាយ​ដ៏​ល្អ​អស្ចារ្យ អ្នក​ជោគជ័យ គ្រួសារ​ដ៏​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ក្រុម​លេខ ១ ដែល​មាន​កាល​វិភាគ​នៃ​សកម្ម​ភាព​នៃ​ព័ន្ធ​កិច្ច​យ៉ាង​មមាញឹក។ ប៉ុន្តែ ឫស​ទំនង​ជា​ស្វិត​បាត់​ទៅ​ហើយ។ ទំនង​ជា​គ្មាន​ផល​ផ្លែ​នៃ​ភាព​បរិសុទ្ធ និង​ភាព​ស្និទ្ធស្នាល​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​ជាម្ចាស់​ថែម​ទៀត​ផង។ ហើយ​ចំណុច​ដ៏​អាក្រក់​ជាង​នោះ​គឺថា ស្លឹក​របស់​យើង​ក៏​ទំនង​ជា​បន្លំ​យើង​ដែរ។

ហើយ​ក្រុម​ជំនុំ​យើង​ក៏​អាច​ជា​បែប​នោះ​ផង​ដែរ។ ស្លឹក​នៃ​ក្រុម​ជំនុំ​ទំនង​ជា​មើល​ទៅ​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​ណាស់៖ មាន​អ្នក​ចូល​រួម​យ៉ាង​គគ្រឹក​គគ្រេង យុទ្ធនាការ​មូល​ធន គ្រូ​គង្វាល​ឆ្លាតវៃ ការ​ប្រគំ​តន្ត្រី​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​រន្ធត់​ចិត្ត។ ប៉ុន្តែ តើ​ព្រះ​អម្ចាស់​នឹង​រក​ឃើញ​អ្វី​នៅ​ពេល​ដែល​ទ្រង់​ត្រួត​ពិនិត្យ​យ៉ាង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់? តើ​ទ្រង់​នឹង​រក​ឃើញ​តែ​ស្លឹក​មែន​ឬ? ឬ​ក៏​ថា ទ្រង់​នឹង​រក​ឃើញ​ផ្លែ​ល្វា​ដែរ?

និពន្ធ​ដោយ៖ លោក​គ្រូ Greg Lanier
បកប្រែដោយ៖ លោកគ្រូ ឈាង បូរ៉ា
កែសម្រួលដោយ៖ ​លោក ទេព រ៉ូ, លោក ខែម បូឡុង, និងកញ្ញា លី វួចឡេង
ដកស្រង់ខ្លះៗចេញពី www.thegospelcoalition.org ដោយមានការអនុញ្ញាត។

តើអ្នកចូលចិត្តអត្ថបទនេះទេ?

មតិយោបល់

ឆ្លើយ​តប

អាសយដ្ឋាន​អ៊ីមែល​របស់​អ្នក​នឹង​មិន​ត្រូវ​ផ្សាយ​ទេ។ វាល​ដែល​ត្រូវ​ការ​ត្រូវ​បាន​គូស *

Loading…

0

ត្រូវ​អួត​តែ​ពី​ព្រះអម្ចាស់

គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ដែល​គ្មាន​អំណាច