ការយល់ឃើញដែលប្រជែងគ្នាផ្សេងៗនៃ «ជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ» បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនចោទសួរដោយចង់ដឹងថា «តើគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដមានលក្ខណៈដូចម្ដេច?» គេចាប់ផ្ដើមសួរចាប់តាំងពីការកកើតនៃក្រុមជំនុំក្នុងអំឡុងសម័យពួកសាវ័កមកម្ល៉េះ។ ការបកស្រាយខាងទេវវិទ្យា និងការកាត់ស្រាយតាមបែបព្រះគម្ពីរពីរពាន់ឆ្នាំកន្លងមកនេះមិនបានបំបាត់ភាពចម្រូងចម្រាស់នៅក្នុងក្រុមជំនុំចំពោះសំណួរដែលជីកឫសជីកគល់បែបនេះទេ៖ គឺថាតើមានអ្វីទៅដែលធ្វើឲ្យការប្រកាសអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់នរណាម្នាក់លើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាការប្រកាសដ៏ពិតប្រាកដទៅបាន?
ស្របពេលដែលយើងមានតេស្ដខ្លះៗ ដែលអត្ថបទព្រះគម្ពីរផ្តល់ឲ្យ ទុកធ្វើតេស្ដ ដើម្បីឲ្យដឹងអំពីជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដពីជំនឿបន្លំ ក៏យើងមានសញ្ញាសម្គាល់ដ៏សំខាន់មួយនៃជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដផងដែរ
គឺទំនាក់ទំនងដែលមនុស្សម្នាក់ៗ ឬព្រះវិហារនីមួយៗមានជាស្តង់ដារសិទ្ធិអំណាចនៃសេចក្តីពិត និង
សេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលយើងអាចរកឃើញបាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ តើមនុស្សម្នាក់ៗ
ឬក្រុមជំនុំនីមួយៗទាំងនោះបានរក្សាស្តង់ដារនៃភាពសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ឬក៏ថា តើពួកគេដូចទៅនឹងការពណ៌នា ដែលបានលើកឡើងដោយលោក ភឺរីធឹន វីលៀម ហ្គឺណល (Puritan William Gurnall) ដែលថា ៖ « [គេ] បានកំណត់នាឡិការបស់ខ្លួន មិនមែនកំណត់តាមដំណើរថ្ងៃនោះទេ ពោលគឺ តាមព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែតាមនាឡិការបស់ទីក្រុង ជាអ្វីដែលមនុស្សភាគច្រើនធ្វើ នោះគេនឹងធ្វើដែរ។ [សម្លេងរបស់មនុស្ស] គឺជា [សម្លេងនៃព្រះ] របស់គេដែរឬអត់?»។ មនុស្សភាគច្រើនដោះដូរសិទ្ធិអំណាច និងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅជាស្តង់ដារផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេវិញ ឲ្យតែអ្វីៗដែលពេញនិយម និងអាចទទួលយកបាន។ ហើយជាលទ្ធផល៖ ទាំងនោះក៏ផ្ទុយទាំងស្រុងនូវអ្វីដែលល្អ បរិសុទ្ធ និងត្រឹមត្រូវក៏ដោយ។ តាមរយៈការធ្វើតេស្ដបែបនេះ នោះយើងនឹងដឹងអំពីជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដជាក់ជាមិនខាន។ ហើយខណៈពេលដែលគ្មានការធ្វើតេស្ដផ្នែកខាងក្រៅ ដែលអាចជៀសវាងពីចំណុចវិជ្ជមានដែលមិនត្រឹមត្រូវបានមែន ក៏ការធ្វើតេស្ដដែលបង្ហាញឲ្យងាយឃើញបំផុតនៃភាពត្រឹមត្រូវនៃសេចក្តីជំនឿរបស់នរណាម្នាក់ នោះគឺទាក់ទងទៅនឹងទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ តើពួកគេចាត់ទុកព្រះបន្ទូលជាការណែនាំដ៏មានអំណាចសម្រាប់ជីវិត ឬក៏ថាជាឧបសគ្គក្នុងជីវិតដែលពួកគេត្រូវតែគេចចេញ ក្នុងការរស់នៅរបស់ពួកគេវិញ?
បាតុភូតនៃការដោះដូរស្តង់ដាររបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះគឺកំពុងតែរីកដុះដាលនៅក្នុងក្រុមជំនុំសព្វថ្ងៃនេះ ជាពិសេសចំពោះអ្នកដែលហៅខ្លួនថាជាគ្រីស្ទបរិស័ទ និងព្រះវិហារដែលឆាប់ទទួលយកនូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់រាប់ថាជាអំពើបាប តែពួកគេរាប់អំពើបាបទាំងនោះថាជាល្អវិញ (ដូចជា៖ ការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា ឬការបង្ខូចផ្លូវភេទនានា និងអំពើបាបផ្សេងៗដទៃទៀត)។ យើងបានសង្កេតឃើញការកើតឡើងបែបនេះស្ទើរតែនៅគ្រប់កន្លែង នៅពេលដែលក្រុមជំនុំទាំងនោះបានទទួលយកភ្លាមនូវទស្សនៈដំណឹងល្អបែបយុត្តិធម៌សង្គម ដែលមិនកោតខ្លាចដល់ព្រះ និងមិនស្របតាមព្រះគម្ពីរ—សូម្បីតែជាមួយព្រះវិហារដែលមើលទៅទំនងជាស្មោះត្រង់ទៅនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះក៏ដោយ ក៏ពួកគាត់បានទទួលយកទស្សនៈបែបនេះដែរ។ ដោយសារតែការភ័យខ្លាចជម្ងឺកូវីដ-១៩ (COVID-19) ព្រះវិហារមួយចំនួនទាំងនោះមិនបានជួបគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះនៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យនោះទេ ប៉ុន្តែអ្នកដឹកនាំ និងសមាជិកនៃក្រុមជំនុំទាំងនោះបែរជាទៅចូលរួមក្នុងការប្រមូលផ្តុំ ការហែក្បួន ឬសកម្មភាពផ្សេងទៀត ដោយបោះចោលស្តង់ដារសុចរិត និងរំពឹងថាបានសេចក្តីយុត្តិធម៌មកវិញ។
ក្រៅពីការស្តាឡើងវិញដ៏ពិតប្រាកដមួយដែលមានតែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចធ្វើបាន គឺយើងក៏អាចនឹងឃើញក្រុមជំនុំនៅសព្វថ្ងៃនេះប្រព្រឹត្តបញ្ច្រាសពីសេចក្តីពិត និងភាពសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងខ្លាំងឡើងៗ។ ការប្រព្រឹត្តបញ្ច្រាសខាងឯសីលធម៌នេះនឹងកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដោយសារតែការដេញតាមភាពពេញនិយមក្នុងវប្បធម៌របស់យើង ដែលនឹងចាត់ទុក និងកំណត់ឡើងវិញនូវអំពើបាបថាជាគុណធម៌វិញ។ មានគ្រីស្ទបរិស័ទ និងព្រះវិហារជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះដែលកំពុងតែទទួលយកវប្បធម៌នោះយ៉ាងងាយ ជំនួសឲ្យការឈរយ៉ាងរឹងមាំក្នុងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៃយើងថា ទ្រង់ជានរណា? អ្វីដែលគួរឲ្យខ្លោចផ្សាកាន់តែខ្លាំងនោះគឺសព្វថ្ងៃនេះ គ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនបានបំភ្លេច ឬក៏បោះបង់ចោល គេភ្លេចថា ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកកំណត់នូវអ្វីដែលត្រូវ និងអ្វីដែលខុស ហើយអ្វីដែលពិត និងអ្វីដែលមិនពិត—ពោលគឺ វប្បធម៌មិនមែនជាអ្នកកំណត់នោះទេ។
កាលណាមនុស្សចាត់ទុកអំពើបាបថាជាសេចក្តីសុចរិត នោះពួកគេកំពុងតែហៅព្រះជាម្ចាស់ថាជាអ្នកកុហកហើយ ពីព្រោះពួកគេបានបដិសេធនូវស្តង់ដារជាក់លាក់ ដែលមានចែងក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់និយាយថា ការបង្ខូចផ្លូវភេទគឺជាការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏គួរឲ្យស្ញប់ស្ញែង ជាជាងថាគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមនូវចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬថាការលួចជាការមានគុណធម៌ ដរាបណាពួកគេបានលួចពីមនុស្សដែលសមនឹងឲ្យទៅលួចពី ឬថាការកុហក វាមិនជាអ្វីទេ បើយើងកុហក ដើម្បីជៀសចេញពីបញ្ហានោះ—នោះពួកគេកំពុងតែនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកកុហកហើយ។ ហើយបើសិនពួកគេនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាអ្នកកុហក នោះមានន័យថា សេចក្តីពិតមិនស្ថិតនៅក្នុងពួកគេទេ។
សាវ័ក យ៉ូហាន បានពណ៌នាអំពីរឿងរ៉ាវនៃជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដ និងប្រភពនៃសេចក្តីពិត និងសេចក្តីសុចរិតនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ១:៥ ដោយប្រកាសថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាពន្លឺ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាសេចក្តីពិត ទ្រង់សុចរិត ហើយក៏គ្មានសេចក្តីងងឹតណាក្នុងទ្រង់ដែរ។ លើសពីនេះ ហើយរឹតតែសំខាន់ទៅទៀតគឺថាព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកកំណត់សេចក្តីពិត និងសេចក្តីសុចរិត។ ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ស្តង់ដារសីលធម៌ ចំពោះអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើតមក ដោយផ្អែកលើនិស្ស័យដែលថា ព្រះអង្គជាពន្លឺ។
តើយើងអាចដឹងថាអ្វីដែលពិតបានដោយរបៀបណា? យើងអាចដឹងថាអ្វីពិតបាន ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ការពិតនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ បើគ្មានព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះក៏មិនមានសេចក្ដីពិតដែរ។ គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់នឹងគ្រាន់តែជាការយល់ឃើញតាមគំនិតផ្ទាល់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ ព្រោះមិនមានពន្លឺនៃសិទ្ធិអំណាច ដើម្បីបើកសម្ដែងពីការពិត ដោយកាត់បន្ថយអត្ថិភាពទៅជាភាពមិនសមហេតុសមផល និងមិនអាចទៅរួចទៅជាការមិនអាចបញ្ជាក់បានទៅវិញ។
លើសពីនេះទៅទៀត តើយើងអាចដឹងថាអ្វីខុស ឬត្រូវបានដោយរបៀបណា? យើងអាចដឹងថាអ្វីខុស អ្វីត្រូវបាន ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់អ្វីដែលខុស និងអ្វីដែលត្រូវដោយនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ គំនិតដ៏ពេញនិយមនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះបានលើកឡើងថា អ្វីដែលកំណត់ឲ្យអ្វីមួយទៀតថាខុស ឬត្រូវគឺជាឥទ្ធិពលដែលអាច ឬក៏ប្រហែលជានឹងមិនអាចមានលើអ្នកដទៃវិញ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្វីដែលធ្វើឲ្យអ្វីមួយត្រូវ ឬខុសបានគឺថា តើវាស្របតាមលក្ខណសម្បត្តិដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ។
នៅក្នុងបរិបទដែលពាក្យ «ជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ» ត្រូវបានប្រើប្រាស់យ៉ាងធូររលុងសាវ័ក យ៉ូហាន បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការធ្វើតេស្ដងាយៗមួយ ដើម្បីស្វែងយល់ថា តើពួកគេនៅក្នុងជំនឿរបស់ពួកគេ (រួមទាំងខ្លួនយើងផង) ពិតប្រាកដឬក៏អត់។ យើងអាចសម្គាល់គ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដបានថាជាអ្នកដែលដើរក្នុងពន្លឺ ដូចជាព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងពន្លឺដែរ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់កំណត់សេចក្ដីពិត និងសេចក្ដីសុចរិត។ ការធ្វើតេស្ដអំពីជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដរបស់សាវ័ក យ៉ូហាន គឺជំទាស់ទៅនឹងវប្បធម៌សង្គមគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលយើងមើលឃើញសព្វថ្ងៃនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏សាវ័ក យ៉ូហាន បានលើកឡើងជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវ និងពិតប្រាកដថា តើព្រះជាម្ចាស់ជានរណា និងថា តើយើងជាអ្នកណា? ហើយសំខាន់បំផុតថា តើយើង និងអស់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង មានសេចក្តីជំនឿដែលសង្គ្រោះក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ដែលជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងហើយឬនៅ?
មតិយោបល់
Loading…