ការរៀនអំពីរបៀបផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់ពួកអ្នកដែលមិនជឿ មិនពិបាកដូចអ្វីដែលលោកអ្នកធ្លាប់គិតនោះទេ។ លោកអ្នកមិនចាំបាច់មានសញ្ញាបត្រសាលាព្រះគម្ពីរ ចេះភាសាក្រិក ឬភាសាហេព្រើរ និងចេះព្រះគម្ពីរឆ្អិន (ទោះបើតាមពិតទៅ អ្វីដែលបានរៀបរាប់ខាងដើម បើចេះនោះក៏កាន់តែប្រសើរ)។ លោកអ្នកគ្រាន់តែត្រូវមានចិត្តប្រុងប្រៀបធ្វើ មានចិត្តក្លាហាន និងមានបំណងចិត្តចង់និយាយសេចក្តីពិតទៅកាន់ពួកអ្នកដែលដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ នោះទៅបានហើយ។ បើអញ្ចឹងមែន តើលោកអ្នកត្រូវធ្វើវាដោយរបៀបណាបាន?
តើពាក្យ «ដំណឹងល្អ» មានន័យដូចម្តេច?
ពាក្យថាដំណឹងល្អក្នុងភាសាក្រិកគឺ «យូអឹនហ្គេលីអន» (euangelion)។ ហើយបើយោងតាមវចនានុក្រម ប៊ី.ឌី.អេ.ជី. (BDAG) គេឲ្យអត្ថន័យសំខាន់ពីរគឺ៖
១. ដំណឹងល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្ស ជាដំណឹងល្អសម្រាប់ការប្រកាសប្រាប់។
២. ព័ត៌មានលម្អិតអំពីជីវិត និងព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ជាដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ។
ដំណឹងល្អគឺជាការឆ្លើយតបទៅនឹងដំណឹងអាក្រក់។ ដំណឹងអាក្រក់គឺថាមនុស្សបានកើតមក ដោយជាប់មានអំពើបាបតាំងពីកំណើត និងដោយបានស្ម័គ្រចិត្តធ្វើដែរ។ ជាលទ្ធផល យើងស័ក្ដិសមនឹងទទួលការដាក់ទោសដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច។ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ ចំពោះរាស្ដ្ររបស់ផងទ្រង់ ព្រះអង្គបានរៀបចំផ្លូវ ដើម្បីឲ្យពួកគាត់បានជានានឹងទ្រង់វិញ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវដ៏ជាព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ដែលបានរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ បានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ជំនួសយើង និងអំពើបាបរបស់យើង ហើយក៏បានរស់ពីសុគតឡើងវិញផងដែរ។ ប្រសិនបើលោកអ្នកបែរចេញពីអំពើបាបរបស់លោកអ្នក ហើយដាក់សេចក្តីជំនឿរបស់លោកអ្នកនៅលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយទទួលទ្រង់ទុកជាព្រះអម្ចាស់ និងជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏នឹងដកអស់ទាំងអំពើបាបរបស់លោកអ្នកចេញ ដោយប្រទាននូវសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដល់លោកអ្នក ហើយជាលទ្ធផលលោកអ្នកនឹងបានជានាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ជារៀងរហូត។ ការជានាជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់គឺជាដំណឹងល្អដ៏ពិត។
ការរៀបរាប់ខាងលើនេះគឺជាសេចក្តីសង្ខេបអំពីដំណឹងល្អ ដែលមានចែងយ៉ាងខ្លីបំផុតនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៥:១-៤។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏នៅមានព័ត៌មានលម្អិតបន្ថែមទៀត ដើម្បីពិភាក្សាលើប្រធានបទដំណឹងល្អនេះដែរ ដែលជាទូទៅគេហៅថា ការតាមដានដំណើររឿងធំៗ (metanarrative) នៃព្រះគម្ពីរ។
ការតាមដានដំណើររឿងធំៗនៃព្រះគម្ពីរ
វិធីសាស្ត្រមួយដែលគេប្រើប្រាស់ជាទូទៅ ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អទៅកាន់អ្នកដែលមិនជឿ ដែលគេហៅថា ការតាមដានដំណើររឿងធំៗនៃព្រះគម្ពីរ។ នេះមានន័យថា ជាការតាមដានដំណើររឿងធំៗក្នុងព្រះគម្ពីរ ចាប់តាំងពីកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិ រហូតដល់កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ។ ជាទូទៅ ដំណើររឿងធំៗទាំងនោះស្ថិតក្រោមប្រធានបទដូចជា៖ ការបង្កើត ការធ្លាក់ចុះក្នុងអំពើបាប ការប្រោសលោះ និងការស្ដារឡើងវិញ។
ការបង្កើត
ដំណឹងល្អមិនមែនចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីនោះទេ តែបានចាប់ផ្ដើមតាំងពីកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិមកម្ល៉េះ។
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំបូងនៃព្រះគម្ពីរ យើងបានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតពិភពលោកដ៏ល្អឥតខ្ចោះមួយ។ មនុស្សពីរនាក់ដំបូងគឺលោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា។ ពួកគាត់បានរស់នៅយ៉ាងសុខសាន្តជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ពួកគាត់នៅក្នុងសួនដ៏ស្រស់បំព្រងមួយឈ្មោះថាសួនច្បារអេដែន ដើម្បីឲ្យពួកគាត់មើលថែ។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ ពួកគាត់មានជីវិតដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។
ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ច្បាប់ដ៏សមហេតុសមផលមួយដល់លោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា ដើម្បីឲ្យពួកគាត់ធ្វើតាម ប៉ុន្តែក៏មានការហាមឃាត់មួយដែរ៖ «…ឯងនឹងស៊ីផ្លែទាំងអស់ក្នុងសួនច្បារនេះបានតាមចិត្ត តែឯត្រង់ដើមដឹងខុសត្រូវ នោះមិនត្រូវឲ្យឯងស៊ីផលឡើយ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលឯងស៊ី នោះនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន» (លោកុប្បត្ដិ ២:១៦-១៧) ។ អ្វីដែលបានកើតឡើងជាបន្ទាប់គឺគួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ ហើយក៏បានផ្លាស់ប្ដូរប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សជាតិទាំងស្រុង។
ការបះបោរ
សត្វពស់ ជាវិញ្ញាណអាក្រក់ និងជាអារក្សបានចូលទៅសួរនាង អេវ៉ា៖ «…តើព្រះមានព្រះបន្ទូល ហាមមិនឲ្យអ្នកបរិភោគផ្លែឈើណានៅក្នុងសួនច្បារមែនឬ?» (លោកុប្បត្ដិ ៣:១)។ នាង អេវ៉ា បានឆ្លើយឆ្លងជាមួយនឹងអារក្ស ខណៈពេលដែលលោក អ័ដាម ឈរក្បែរដោយមិនរវីរវល់។ នាង អេវ៉ា បានប្រាប់សត្រូវនូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់គាត់មែន។ ប៉ុន្តែ សត្វពស់នោះបានតបថា «អ្នកមិនស្លាប់ជាពិតមែនទេ។ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគ នោះភ្នែកអ្នកនឹងបានភ្លឺឡើង ហើយអ្នកនឹងបានដូចជាព្រះដែរ ព្រមទាំងដឹងការខុសត្រូវផង។ កាលស្ត្រីបានឃើញថា ផ្លែឈើនោះបរិភោគបាន ក៏ជាទីគាប់ដល់ភ្នែក ហើយជាដើមដែលល្មមគួរនឹងចង់បាន ដើម្បីឲ្យបានប្រាជ្ញា នោះនាងក៏យកផ្លែមកបរិភោគ ព្រមទាំងចែកឲ្យដល់ប្តីដែរ គាត់ក៏បរិភោគតាម» (លោកុប្បត្ដិ ៣:៤-៦)
ពេលដែលលោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា មិនស្តាប់តាមបញ្ញត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអំពើបាបក៏បានចូលមកក្នុងពិភពលោកនេះ ក្នុងសួនច្បារអេដែន។ ទេវវិទូហៅការនេះថាជាការធ្លាក់ចុះក្នុងអំពើបាប។ លោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា ជាឪពុកម្ដាយដំបូងរបស់យើង ពួកគាត់គឺជាអ្នកតំណាងឲ្យយើង ក្នុងសួនច្បារ អេដែន។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាពិន្ទុដែលពួកគាត់បានទទួល នោះយើងក៏ទទួលបានដូចគ្នាដែរ។ ពួកគាត់បានធ្លាក់—ពោលគឺការធ្លាក់នោះក៏ធ្លាក់មកលើយើងផងដែរ។ នេះជាអ្វីដែលសាវ័ក ប៉ុល បានបង្រៀននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៥:១២៖ « ដូច្នេះ ដែលបាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ៍ ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ ហើយក៏មានសេចក្តីស្លាប់ចូលមកដែរ ដោយសារអំពើបាបនោះជាយ៉ាងណា នោះសេចក្តីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាល ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាយ៉ាងនោះដែរ ដ្បិតគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាបហើយ»។ ជាលទ្ធផល យើងទាំងអស់គ្នាបានកើតមកជាមនុស្សមានបាបពីកំណើត និងប្រព្រឹត្តអំពើបាបដោយស្ម័គ្រចិត្ត លើកលែងតែបុគ្គលម្នាក់។ ហើយទោះបីជារឿងនេះជាទូទៅគេហៅថាជាគោលលទ្ធិនៃ «ការធ្លាក់ចុះក្នុងអំពើបាប» ក៏ដោយក៏ខ្ញុំយល់ស្របជាមួយនឹងលោកបណ្ឌិត ម៉ៃគិល ឌី វីលៀម (Michael D. Williams) ដែលជាសាស្ត្រាចារ្យម្នាក់ដែលបង្រៀនព្រះគម្ពីរជាប្រព័ន្ធ (systemic professor) នៅសាលាព្រះគម្ពីរថា គាត់ចូលចិត្តពាក្យ «ការបះបោរ» ជាង។ មូលហេតុដ៏សាមញ្ញគឺថា៖ លោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា មិនបានធ្លាក់ចុះក្នុងអំពើបាបនៅឯសួនច្បារអេដែននោះទេ ប៉ុន្តែលើសពីនោះពួកគាត់ក៏បានជ្រើសរើសបះបោរដោយស្ម័គ្រចិត្តទៀតផង។
នៅក្នុងសៀវភៅ ការសិក្សាទេវវិទ្យាព្រះបែបប្រព័ន្ធ (Systematic Theology) លោក វេន ហ្គ្រុដឹម (Wayne Grudem) បានឲ្យនិយមន័យអំពើបាបដូចតទៅ៖ «អំពើបាបគឺជាការបរាជ័យទាំងឡាយណាដែលផ្ទុយពីច្បាប់សីលធម៌របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសកម្មភាព ដោយអាកប្បកិរិយា ឬដោយនិស្ស័យ។» ដោយសកម្មភាព៖ ការលួច ការកុហក និងការសម្លាប់។ល។ ដោយអាកប្បកិរិយា៖ កំហឹងមិនសុចរិត ភាព ត្រេកត្រអាល ការច្រណែន និងភាពអាត្មានិយម ។ ដោយនិស្ស័យ៖ សាច់ឈាមដែលមានអំពើបាបជាមរតករបស់យើង។ ទេវវិទូក៏បានលើកឡើងអំពីអំពើបាបនៃការប្រព្រឹត្ត (កំហុសដែលលោកអ្នកបានប្រព្រឹត្ត) និងអំពើបាបនៃការភ្លេចធ្វើការល្អផងដែរ (កិច្ចការដែលលោកអ្នកគួរធ្វើ តែលោកអ្នកមិនព្រមធ្វើ)។ ដូច្នេះ អំពើបាបមិនមែនគ្រាន់តែជាអំពើខុសឆ្គងដែលលោកអ្នកបានធ្វើនោះទេ តែក៏រួមទាំងអំពើល្អដែលលោកអ្នកគួរធ្វើ ហើយលោកអ្នកមិនព្រមធ្វើ នោះក៏ជាអំពើបាបដែរ។ លោក ម៉ធិន លូសើរ (Martin Luther) បាននិយាយថា លោកអ្នកមិនត្រឹមតែទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វីដែលលោកអ្នកនិយាយប៉ុណ្ណោះនោះទេ តែទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វីដែលលោកអ្នកមិនបាននិយាយដែរ។ ដូចជាអ្វីដែលប្អូនប្រុសរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺសាវ័ក យ៉ាកុប បានរម្លឹកយើងដែរថា «ដូច្នេះ ឯអ្នកណាដែលចេះធ្វើល្អ តែមិនធ្វើសោះ នោះរាប់ជាបាបដល់អ្នកនោះវិញ» (យ៉ាកុប ៤:១៧)។ អំពើបាបគឺសាហាវ និងស្មុគស្មាញជាងអ្វីដែលយើងធ្លាប់គិតទៅទៀត។
ដោយខ្ចី ហើយសាងលើស្នាដៃរបស់លោក អហ្គឺស្ទីន (Augustine) ដែលគាត់សំដៅលើអំពើបាបថាការមិនដាក់សេចក្តីស្រឡាញ់តាមលំដាប់លំដោយ នោះលោក ធីម ឃែលើរ៍ (Tim Keller) បានមានប្រសាសន៍ថា អំពើបាបគឺជាអ្វីដែលកំពុងតែកសាងជីវិតរបស់លោកអ្នកលើ ក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់។ វាគឺជាការស្រឡាញ់អ្វីម្យ៉ាងផ្សេងទៀតជាជាងព្រះជាម្ចាស់។ លោក ឃែលើរ៍ បានលើកឡើងបន្ថែមទៀតថា «…ប្រសិនបើយើងស្រឡាញ់កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់យើងជាជាងសេចក្តីពិត នោះយើងនឹងទំនងជាកុហកហើយ។ ឬក៏ប្រសិនបើយើងស្រឡាញ់លុយកាក់ជាជាងគ្រួសាររបស់យើង នោះយើងនឹងមិនសូវខ្វល់ខ្វាយអំពីកូនចៅរបស់យើងជាមិនខាន ដោយសារយើងចង់ឡើងឋានៈនៅកន្លែងធ្វើការ។ ការមិនដាក់សេចក្តីស្រឡាញ់តាមលំដាប់លំដោយនឹងតែងតែនាំឲ្យមានការឈឺចាប់ និងបាក់បែក។ មានមធ្យោបាយតែមួយគត់ ដើម្បី «ដាក់សេចក្តីស្រឡាញ់តាមលំដាប់លំដោយ» គឺយើងត្រូវតែស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ពស់ជាងអ្វីៗបំផុត»។ នេះមិនមែនមានន័យថា យើងស្រឡាញ់អ្វីផ្សេងទៀតតិចតួចនោះទេ ខណៈពេលដែលយើងស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់លើសអ្វីៗទាំងអស់។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ យើងមិនបានធ្វើដូចនោះទេ។
ហើយតើអំពើបាបនេះចាប់ផ្ដើមពីពេលណា? វាបានចាប់ផ្ដើមតាំងពីកំណើតមកម្ល៉េះ។ ឧទាហរណ៍ស្ដេច ដាវីឌ បានមានបន្ទូលថា «មើល ទូលបង្គំបានកើតមកក្នុងសេចក្តីទុច្ចរិត ហើយម្តាយទូលបង្គំបានមានទំងន់ បង្កើតទូលបង្គំនៅក្នុងអំពើបាបដែរ» (ទំនុកដំកើង ៥១:៥)។ លោកអ្នកមិនចាំបាច់បង្រៀនកូនៗរបស់លោកអ្នកឲ្យចេះធ្វើបាបនោះទេ ពួកគេចេះធ្វើវារួចស្រេចទៅហើយ។
យើងរាល់គ្នាមិនត្រឹមតែប្រព្រឹត្តអំពើបាបដោយចេតនា និងដោយស្ម័គ្រចិត្តជាប្រចាំប៉ុណ្ណោះទេ គឺនិស្ស័យរបស់យើងក៏ពុករលួយហើយដែរ (អេភេសូរ ២:១-៣)។ លើសពីនេះ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូមជំពូក៣ សាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរថា គ្មានអ្នកណាសុចរិតសោះ សូម្បីតែម្នាក់ក៏គ្មានផង ហើយក៏គ្មានអ្នកណាស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ដែរ (រ៉ូម ៣:១១) ។ ដាច់ដោយឡែកពីព្រះជាម្ចាស់ គឺមនុស្សជាតិបានខូចអាក្រក់ទាំងស្រុង។ យើងមិនមានសមត្ថភាពក្នុងការជ្រើសរើសព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ធ្វើអំពើល្អដោយដាច់ចេញពីព្រះគុណរបស់ទ្រង់បានដែរ។
បើនិយាយអញ្ចឹង តើអំពើបាបបង្កបញ្ហាអ្វីខ្លះ? ច្រើនណាស់។ បញ្ហាដ៏ធំមួយគឺអំពើបាបរបស់យើងទាក់ទងទៅនឹងភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា បញ្ហាដ៏ធំបំផុតរបស់មនុស្សជាតិគឺមិនមែនជាការទុកចិត្តលើខ្លួនឯង ឋានៈនៅក្នុងសង្គម ឬសុខភាពផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ តែយើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដែលខ្វះមិនដល់ភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះវិញ។ ភាពបរិសុទ្ធមានន័យថាការនៅដាច់ដោយឡែក។ ព្រះជាម្ចាស់បរិសុទ្ធ ហើយទ្រង់ស្អប់អំពើបាបខ្លាំងណាស់។ ដោយសារតែពិរុទ្ធភាពរបស់យើង និងសេចក្តីពុករលួយដែលខ្វះមិនដល់ភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ នោះទើបព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនអំពីអំពើបាបថាសមនឹងទទួលការដាក់ទោសដ៏យុត្តិធម៌ និងនៅអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះជាម្ចាស់ជាតួនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏ជាព្រះនៃសេចក្ដីក្រោធដែរ ហើយព្រះអង្គត្រូវតែដាក់ទោសលើរាល់អំពើបាប ដើម្បីឲ្យស្របតាមនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ ការមិនអើពើលើអំពើបាបនឹងធ្វើឲ្យខូចលក្ខណសម្បត្តិរបស់ទ្រង់។
បើតាមតែសមត្ថភាពខ្លួនឯង នោះយើងនឹងត្រូវវិនាសដោយសេចក្ដីក្រោធដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមិនខាន។ ដូច្នេះហើយទើបមនុស្សទាំងអស់នៅគ្រប់ទីកន្លែងត្រូវការព្រះអង្គសង្គ្រោះ។
ចូរអរគុណដល់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រោះទ្រង់មិនបានទុកឲ្យរាស្ដ្ររបស់ទ្រង់នៅតែលតោល តែផ្ទុយទៅវិញទ្រង់បានផ្ដល់នូវដំណោះស្រាយសម្រាប់បញ្ហាអំពើបាបមួយនេះ។
ការប្រោសលោះ
ជាញឹកញាប់ គេតែងតែហៅកណ្ឌគម្ពីរ លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥ ថា «ផ្រថូអ៊ីវ៉ានជីលីអឹម» (Protoevangelium) ដែលមានន័យថាជាការប្រកាសដំណឹងល្អលើកដំបូង៖ «អញនឹងធ្វើឲ្យឯង ហើយនិងស្ត្រី គឺទាំងពូជឯង និងពូជនាងមានសេចក្តីខ្មាំងនឹងគ្នា ពូជនាងនឹងកិនក្បាលឯង ហើយឯងនឹងចឹកកែងជើងគេ»។
ត្រង់ចំណុចនេះ បន្ទាប់ពីការបះបោររបស់លោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា ក្នុងសួនច្បារអេដែន ភ្លាមនោះព្រះជាម្ចាស់ក៏បានសន្យាអំពីការយកឈ្នះលើខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់។ ដោយលើកឡើងក្នុងរបៀបមួយទៀត ខគម្ពីរនេះកំពុងតែចង្អុលប្រាប់អំពីការយកឈ្នះលើសាតាំង តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ។ មិនថាអំពីបាបជាការពិត និងធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណា ព្រះជាម្ចាស់បានផ្តល់នូវដំណោះស្រាយមួយរួចហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមិនបានយាងមកភ្លាមៗនោះទេ។ ពេលវេលារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងពេលវេលារបស់យើងគឺមិនដូចគ្នាឡើយ។
ពេញព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ រាស្ដ្ររបស់ទ្រង់អាចរស់នៅជាមួយនឹងសេចក្តីសន្យានេះបាន—ពោលគឺថានឹងមានថ្ងៃណាមួយ ព្រះមែស្ស៊ី (ដែលមានន័យថា «ព្រះអង្គសង្គ្រោះ») នឹងយាងមក ដើម្បីរំដោះរាស្ដ្ររបស់ទ្រង់ឲ្យរួចពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេត្រូវរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់រាប់រយឆ្នាំ នៅពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ទីរហោស្ថាន ហើយត្រូវស្តាប់ការបង្រៀនរបស់ហោរាជាច្រើននាក់ និងត្រូវរស់នៅធ្វើជារាស្ដ្ររបស់ទ្រង់ ដោយរង់ចាំយ៉ាងអន្ទះសាអំពីថ្ងៃដែលសេចក្តីសន្យាអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងត្រូវបានបំពេញសម្រេច តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ។ តាមពិតទៅ រយៈពេលចន្លោះពីកណ្ឌគម្ពីរចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងកណ្ឌគម្ពីរដំបូងនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី គឺមានរយៈពេល៤០០ឆ្នាំឯណោះ។ រាស្ដ្ររបស់ទ្រង់បានរង់ចាំហើយរង់ចាំទៀត។
នៅទីបំផុត ព្រះយេស៊ូវក៏បានយាងមក៖ «ហើយនាងប្រសូតបានបុត្រាជាចម្បងមក រួចរុំនឹងសំពត់ផ្តេកក្នុងស្នូក ពីព្រោះក្នុងផ្ទះសំណាក់គ្មានកន្លែងណានៅទេ» (លូកា ២:៧)។
ព្រះយេស៊ូវបានលះចោលភាពសុខស្រួលនៅនគរស្ថានសួគ៌ ជាកន្លែងប្រកបគ្នាដ៏ល្អឥតខ្ចោះជាមួយនឹងសមាសភាពនៃព្រះត្រៃឯក គឺជាព្រះវរបិតា និងព្រះវិញ្ញាណ ដើម្បីប្រសូតមកក្នុងស្នូកសត្វ។ ទ្រង់បានបន្ថែមភាពជាមនុស្សទៅលើភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ ឬក៏បើនិយាយឲ្យស៊ីជម្រៅជាងនេះគឺថា៖
សំណួរ៖ «តើអ្នកណាជាព្រះដ៏ប្រោសលោះរបស់រាស្ត្រជ្រើសតាំងនៃព្រះ?
ចម្លើយ៖ «ព្រះដ៏ប្រោសលោះតែមួយគត់របស់រាស្ត្រជ្រើសតាំងនៃព្រះ គឺព្រះអម្ចាស់យេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលជាព្រះរាជបុត្រាដ៏មានព្រះជន្មអស់កល្បជានិច្ចរបស់ព្រះ បានយាងមកយកនិស្ស័យជាមនុស្ស។ តាំងពីគ្រានោះមកព្រះដ៏ប្រោសលោះមាននិស្ស័យពីរផ្សេងគ្នា គឺនិស្ស័យជាមនុស្ស និងនិស្ស័យជាព្រះ នៅក្នុងរូបអង្គតែមួយជារៀងដរាបតទៅ។» (សៀវភៅ សំណួរចម្លើយគោលជំនឿគ្រីស្ទានខ្លីជាភាសាខ្មែរបកប្រែពី Westminster Shorter Catechism, សំណួរទី២១)។
ទិដ្ឋភាពនៃដំណឹងល្អដែលត្រូវបានគេមើលរំលងជាញឹកញាប់គឺជាអ្វីម្យ៉ាងដែលហៅថា «ការស្តាប់បង្គាប់ដោយសកម្ម» ដែលចង្អុលប្រាប់យើងអំពីជីវិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះគ្រីស្ទ។ មែនហើយ ការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់គឺជារឿងសំខាន់ ប៉ុន្តែជីវិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ទ្រង់ក៏សំខាន់ចំពោះដំណឹងល្អនេះដែរ។ ដ្បិតការទទួលបានការរាប់ជាសុចរិតពីព្រះជាម្ចាស់គឺមិនមែនគ្រាន់តែជាការទទួលបានការអត់ទោសប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏មានទាំងការទទួលបានសេចក្តីសុចរិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ និងអស្ចារ្យផងដែរ ដែលត្រូវបានផ្តល់ឲ្យដល់អស់អ្នកណាដែលជឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ លោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា បានធ្លាក់ ហើយយើងក៏ទទួលបាននិទ្ទេសខ្សោយបំផុតដែរគឺ «F» តែចំណែកឯព្រះគ្រីស្ទវិញ ទ្រង់បានរស់នៅយ៉ាងគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយអស់អ្នកណាដែលទុកចិត្តលើទ្រង់ នោះក៏នឹងទទួលបាននិទ្ទេសដ៏ល្អបំផុតគឺ «A» ពីទ្រង់ដែរ។ និយាយរួមទៅ យើងទទួលបានស្នាដៃល្អ ចំពោះកិច្ចការដែលយើងមិនបានធ្វើ។
ឈើឆ្កាង
ក្នុងការទាយទុកអំពីព្រះមែស្ស៊ីថា ទ្រង់នឹងត្រូវរងទុក្ខ ដោយត្រូវទទួលយកអំពើបាបរបស់រាស្ដ្ររបស់ទ្រង់ នោះហោរា អេសាយ បានសរសេរថា៖ «ទ្រង់បានទ្រាំទ្រ រងអស់ទាំងសេចក្តីឈឺចាប់របស់យើង ហើយបានទទួលផ្ទុកអស់ទាំងសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់យើងពិត ប៉ុន្តែយើងរាល់គ្នាបានរាប់ទ្រង់ទុកជាអ្នកមានទោសវិញ គឺជាអ្នកដែលព្រះបានវាយ ជាអ្នកដែលរងវេទនា។ តែទ្រង់ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ ឯការវាយផ្ចាលដែលនាំឲ្យយើងបានជាមេត្រី នោះបានធ្លាក់ទៅលើទ្រង់ ហើយយើងរាល់គ្នាបានប្រោសឲ្យជា ដោយសារស្នាមរំពាត់នៅអង្គទ្រង់។ យើងទាំងអស់គ្នាបានទាសចេញដូចជាចៀម គឺយើងបានបែរចេញទៅតាមផ្លូវយើងរៀងខ្លួន ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានទម្លាក់អំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នាទៅលើទ្រង់» (អេសាយ ៥៣:៤-៦)។
ព្រះគ្រីស្ទបានទទួលយកសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពេលដែលព្រះអង្គសុគតលើឈើឆ្កាងជំនួសអំពើបាបនៃរាស្ដ្រទ្រង់។ ការនេះបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់សុចរិត (រៀបចំផ្លូវសម្រាប់លាងសម្អាតអំពើបាប) ព្រមទាំងបានធ្វើអ្នកសុចរិត (គឺជាអង្គដែលលាងសម្អាតអំពីបាប)។
ខាងក្រោមនេះជាកិច្ចការមួយចំនួនដែលមិនអាចជួយសង្គ្រោះលោកអ្នកបានទេ៖
- ការទទួលពិធីជ្រមុជទឹកកាលនៅជាទារក ឬជាមនុស្សពេញវ័យក៏មិនអាចសង្គ្រោះលោកអ្នកបានដែរ
- ពិធីអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាសពីក្រុមជំនុំក៏មិនអាចសង្គ្រោះលោកអ្នកបានដែរ។
- ការមានឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យដោយបានកើតក្នុងគ្រួសារគ្រីស្ទានក៏មិនអាចសង្គ្រោះលោកអ្នកបានដែរ។
- ការទៅព្រះវិហារម្តងម្កាលក៏មិនអាចសង្គ្រោះលោកអ្នកបានដែរ។
- ការដែលលោកអ្នកគិតថា លោកអ្នកជាមនុស្សល្អក៏រឹតតែមិនអាចសង្គ្រោះលោកអ្នកបានដែរ។
មានមធ្យោបាយតែមួយគត់ ដើម្បីឲ្យទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះ ដើម្បីឲ្យទទួលបានការជានាជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់វិញ គឺលោកអ្នកត្រូវតែងាកចេញពីអំពើបាបរបស់លោកអ្នក ហើយដាក់សេចក្តីជំនឿរបស់លោកអ្នកទាំងស្រុង ទៅលើកិច្ចការ ដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចរួចសព្វគ្រប់ទាំងអស់។
ការឆ្លើយតប
លោកអ្នកត្រូវតែឆ្លើយតបទៅនឹងដំណឹងល្អ។ តើត្រូវឆ្លើយតបដោយរបៀបណា? នៅពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល និងលោក ស៊ីឡាស ជាប់នៅក្នុងគុក ហើយកាលនោះពួកគាត់អធិស្ឋាន និងសរសើរតម្កើងព្រះជាម្ចាស់នោះស្រាប់តែមានការរញ្ជួយដីដ៏ខ្លាំង ដែលធ្វើឲ្យរបើកទ្វារគុក និងខ្នោះចេញទាំងអស់ (កិច្ចការ ១៦:២៥)។ ហើយមេភូមិឃុំសួរសំណួរដ៏សំខាន់មួយថា «…លោកម្ចាស់អើយ តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្ដេចឲ្យបានសង្គ្រោះផង?” (កិច្ចការ ១៦:៣០) ការឆ្លើយតបគឺ៖ «…ចូរជឿដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទទៅ នោះនឹងបានសង្គ្រោះហើយ… » (កិច្ចការ ១៦:៣១)។
នៅពេលដែលលោកអ្នកប្រកាសដំណឹងល្អ វាគឺជាចំណុចសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងការដែលលោកអ្នកលើកទឹកចិត្តអ្នកស្តាប់ឲ្យឆ្លើយតបទៅនឹងដំណឹងល្អ។ ខ្ញុំមិនមានន័យថា នេះជាការហៅនរណាមកឯអាសនា ឬក៏អញ្ជើញនរណាម្នាក់ឲ្យមកខាងមុខ ដើម្បីអធិស្ឋានយាងព្រះអង្គឲ្យចូលក្នុងចិត្តរបស់គេនោះទេ (ទោះបីជាក្នុងបរិបទខ្លះ គេធ្វើក៏ដោយ) តែផ្ទុយទៅវិញ នេះគឺជាការជំរុញអ្នកស្តាប់បើកចិត្តជឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងធ្វើការនៃការបង្កើតជាថ្មី នៅក្នុងចិត្តរបស់បុគ្គលនោះជាមិនខាន (ឬនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សជាច្រើន) ប្រសិនបើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យធ្វើដូច្នោះ។
ការស្ដារឡើងវិញ
តើការនេះកំពុងតែទៅទិសដៅណា? គឺទៅទិសដៅនៅឯការបង្កើតពីដំបូង នៅឯសួនច្បារ។ នេះគឺជាពេលដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងកែរាល់កំហុស ធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានថ្មីវិញ ហើយទ្រង់នឹងយាងចុះមកគង់នៅជាមួយរាស្ដ្ររបស់ទ្រង់ជារៀងរហូតដែលជាស្ថានសួគ៌ថ្មី និងផែនដីថ្មី ក្នុងភាពដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៅឯកន្លែងដែលគ្មានអំពើបាប ឬការរងទុក្ខទៀតឡើយ។ ទោះបីជាពេលនេះយើងបន្តប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយវង្វេង ហើយនៅរងទុក្ខ ដោយសារតែយើងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបក៏ដោយ ក៏ជីវិតដែលជាចំហាយទឹកមួយនេះនឹងកន្លងផុតទៅក្នុងពេលដ៏ឆាប់នេះជាមិនខាន។ ហើយរាស្ដ្ររបស់ទ្រង់ទាំងអស់គ្នានឹងរស់នៅជាមួយទ្រង់ជារៀងរហូត។
នេះជារបៀបមួយនៃការផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកដែលមិនទាន់បានជឿនៅឡើយ។
និពន្ធដោយ៖ David Kaywood
បកប្រែដោយ៖ លោក ថៃ វណ្ណៈ
ជំនួយការបកប្រែ៖ លោក ឈាង បូរ៉ា
កែសម្រួលដោយ៖ លោក ខែម បូឡុង, លោក ស៊ូ ទិត្យ, លោក ទេព រ៉ូ, លោក ឯក សត្យា, លោក ហុង សម្ភស, លោក ឡង់ គីមឡុង និងលោកស្រី ឡូញ ស្រីរដ្ឋ
ដកស្រង់ខ្លះៗ និងកែសម្រួលចេញពី gospelrelevance.com ដោយមានការអនុញ្ញាត។
មតិយោបល់
Loading…