ដ្បិតដោយសារតង្វាយតែមួយគត់ ព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យអស់អ្នកដែល
កំពុងតែទទួលការញែកជាបរិសុទ្ធបានគ្រប់លក្ខណ៍រហូតតទៅ។
(ហេព្រើរ ១០:១៤ បកប្រែចេញពីភាសាក្រិក)ឥឡូវនេះវិញ ទ្រង់បានផ្សះផ្សា ក្នុងរូបសាច់ទ្រង់ ដោយបានទទួលសុគត ដើម្បីនឹងថ្វាយអ្នករាល់គ្នាជាតង្វាយបរិសុទ្ធ ឥតសៅហ្មង
ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាន នៅចំពោះទ្រង់។
(កូឡុស ១:២២)ចូរសម្អាតដំបែចាស់ចេញ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានត្រឡប់ជាដុំម្សៅថ្មីវិញ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាបានឥតដំបែហើយ ព្រោះព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាយញ្ញបូជានៃ
បុណ្យរំលង នោះបានត្រូវថ្វាយជំនួសយើងរាល់គ្នាហើយ។
(១កូរិនថូស ៥:៧)
ការឈឺចិត្តដ៏ធំបំផុតរបស់ជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទគឺ ការផ្លាស់ប្រែខាងឯវិញ្ញាណរបស់ពួកគេនៅមានភាពយឺតយ៉ាវ។ យើងឮការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថា ឯងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់ពីចិត្ដ អស់ពីព្រលឹង អស់ពីគំនិត ហើយអស់ពីកម្លាំងនៃឯង (ម៉ាកុស ១២:៣០)។ ប៉ុន្តែតើយើងធ្លាប់មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការលះបង់ទាំងស្រុងដល់កម្រិតនោះទេ? យើងបានស្រែកថ្ងូរម្ដងហើយម្ដងទៀតដូចសាវ័ក ប៉ុល ថា «វេទនាណាស់ខ្ញុំ តើអ្នកណានឹងជួយឲ្យខ្ញុំរួចពីតួសេចក្ដីស្លាប់នេះ ទៅបាន» (រ៉ូម ៧:២៤)។ យើងថ្ងូរ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងធ្វើការតាំងចិត្ដថ្មីក៏ដោយ៖ «មិនមែនថា ខ្ញុំបានទទួល ឬថាខ្ញុំបានគ្រប់លក្ខណ៍ហើយនោះទេ តែខ្ញុំកំពុងតែដេញតាមសង្វាតនឹងចាប់ឲ្យបានសេចក្ដីដែលព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវបានចាប់ខ្ញុំឲ្យបាននោះដែរ» (ភីលីព ៣:១២)។
សេចក្ដីថ្លែងខាងលើនេះគឺជាគន្លឹះក្នុងការទ្រាំទ្រ និងការមានអំណរ។ «ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវបានរាប់ខ្ញុំជាកម្មសិទ្ធិទ្រង់»។ ការដែលយើងព្យាយាមសង្វាតឲ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ មិនមែនដើម្បីឲ្យយើងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទទេ (ដែលការនោះបានកើតឡើងរួចទៅហើយនៅពេលដែលយើងជឿ) ប៉ុន្តែការនោះ គឺដើម្បីបំពេញនូវអ្វីៗដែលយើងខ្វះចន្លោះក្នុងការក្លាយឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់វិញនោះទេ។
ប្រភពដ៏ធំបំផុតមួយនៃក្ដីអំណរ និងការទ្រាំទ្រចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទគឺការដែលដឹងថា ទោះបើយើងមើលទៅមិនគ្រប់លក្ខណ៍ក្នុងជីវិតរស់នៅឥឡូវនេះ តែយើងដឹងហើយថា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ព្រះអង្គបានរាប់យើងជាគ្រប់លក្ខណ៍រួចទៅហើយ។ ហើយការគ្រប់លក្ខណ៍នេះ គឺអាស្រ័យលើការរងទុក្ខ និងការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ «ដ្បិតដោយសារតង្វាយតែមួយគត់ ព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យអស់អ្នកដែលកំពុងតែទទួលការញែកជាបរិសុទ្ធបានគ្រប់លក្ខណ៍រហូតតទៅ» (ហេព្រើរ ១០:១៤ បកប្រែចេញពីភាសាក្រិក)។ ការនេះគឺគួរឲ្យអស្ចារ្យណាស់! នៅក្នុងប្រយោគដដែលនោះ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ បានលើកឡើងថា យើង «កំពុងតែទទួលការញែកជាបរិសុទ្ធ» ហើយក៏បានរាប់យើងថា «បានគ្រប់លក្ខណ៍» ផងដែរ។
ការញែកជាបរិសុទ្ធមានន័យថា យើងមិនទាន់គ្រប់លក្ខណ៍ ប៉ុន្តែយើងកំពុងស្ថិតក្នុងដំណើរការឲ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ យើងកំពុងតែត្រឡប់ទៅរកភាពបរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែមិនទាន់បរិសុទ្ធពេញលេញនៅឡើយទេ។ ហើយវាបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ណាស់ថា មានតែអ្នកដែលកំពុងតែត្រឡប់ទៅរកភាពបរិសុទ្ធទេ ដែលបានគ្រប់លក្ខណ៍។ ការលើកទឹកចិត្ដដែលពេញដោយក្ដីអំណរនៅត្រង់នេះគឺថា ភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថា យើងគ្រប់លក្ខណ៍នៅចំពោះព្រះភក្ត្រព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនដោយសារជីវិតសព្វថ្ងៃរបស់យើងគ្រប់លក្ខណ៍នោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារយើងកំពុងតែឈានទៅរកភាពគ្រប់លក្ខណ៍ក្នុងជីវិតជាប្រចាំថ្ងៃ។ ដំណឹងល្អគឺជា ការដែលយើងកំពុងនៅលើផ្លូវឆ្ពោះទៅរកភាពគ្រប់លក្ខណ៍ គឺជាអំណះអំណាងដែលថា យើងបានគ្រប់លក្ខណ៍។
ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបធៀបការនេះម្ដងទៀតទៅនឹងរូបភាពដុំម្សៅ និងដំបែ។ នៅក្នុងការប្រៀបធៀបនោះ យើងឃើញថា ដំបែគឺជាការអាក្រក់ ហើយយើងជាដុំម្សៅ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា «ចូរសម្អាតដំបែចាស់ចេញ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នា បានត្រឡប់ជាដុំម្សៅថ្មីវិញ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាបានឥតដំបែហើយ ព្រោះព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាយញ្ញបូជានៃបុណ្យរំលង នោះបានត្រូវថ្វាយជំនួសយើងរាល់គ្នាហើយ» (១កូរិនថូស ៥:៧)។ គ្រីស្ទបរិស័ទ «បានឥតដំបែហើយ»។ គ្មានដំបែ គ្មានការអាក្រក់ នេះមានន័យថាយើងបានគ្រប់លក្ខណ៍ហើយ។ ដោយសារហេតុផលនេះហើយបានជាយើងត្រូវ «សម្អាតដំបែចាស់ចេញ»។ ព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យយើងនៅជាឥតដំបែ ដូច្នេះ ឥឡូវនេះយើងគួររស់នៅបែបជាឥតដំបែ។ ឬក៏អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា យើងគួរតែកាន់តែក្លាយជាគ្រប់លក្ខណ៍ ដូចដែលព្រះអង្គរាប់យើងជាគ្រប់លក្ខណ៍។
តើអ្វីជាមូលដ្ឋាននៃការទាំងអស់នេះ? កណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៥:៧ ប្រាប់យើងពីមូលដ្ឋាននៃការទាំងអស់នេះ «…ព្រោះព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាយញ្ញបូជានៃបុណ្យរំលង នោះបានត្រូវថ្វាយជំនួសយើងរាល់គ្នាហើយ»។ ការរងទុក្ខរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យយើងគ្រប់លក្ខណ៍យ៉ាងពេញលេញ។ ដូច្នេះហើយ ការដែលយើងប្រឆាំងនឹងអំពើបាបរបស់យើង មិនមែនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យបានត្រឡប់ជាគ្រប់លក្ខណ៍នោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារតែយើងជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍រួចទៅហើយ។ ដើម្បីប្រឆាំងនឹងភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍របស់យើង យើងត្រូវតែពឹងផ្អែកលើការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលជាមូលដ្ឋាននៃភាពគ្រប់លក្ខណ៍។
មតិយោបល់
Loading…