ទិសខាងកើតនៅឆ្ងាយពីទិសខាងលិចយ៉ាងណា
ដោយសារតែព្រះគ្រីស្ទ នោះអំពើបាបរបស់យើងមិនអាចបំបែកបំបាក់យើងចេញពីព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ជាការពិតណាស់ នៅពេលដែលយើងលន់តួអំពើបាបរបស់យើង ហើយទទួលជឿទ្រង់ នោះព្រះជាម្ចាស់បានសម្អាតយើងចេញពីអំពើទុច្ចរិត ហើយព្រះអង្គបានរាប់យើងថា ជាបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់។ សូមឲ្យលោកអ្នកបងប្អូនទទួលបានការលើកទឹកចិត្តតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងតាមរយៈខគម្ពីរទាំងនេះ និងការពន្យល់ត្រួសៗដែលបានដកស្រង់ចេញពីការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ESV។
កាឡាទី ៥:១៩-២១
«រីឯកិច្ចការខាងសាច់ឈាម នោះប្រាកដច្បាស់ហើយ គឺជាសេចក្តី កំផិត សហាយស្មន់ ស្មោកគ្រោក អាសអាភាស ថ្វាយបង្គំរូបព្រះ មន្តអាគម សំអប់គ្នា ឈ្លោះប្រកែក ឈ្នានីស កំហឹង ទាស់ទែងគ្នា បាក់បែក បក្សពួក ច្រណែន កាប់សំឡាប់ ប្រមឹក ស៊ីផឹកជ្រុល និងការអ្វីទៀត ដែលស្រដៀងនឹងសេចក្តីទាំងនេះផង ហើយខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាទុកជាមុន ដូចជាបានប្រាប់រួចមកហើយថា អស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តដូច្នេះ នោះមិនបានគ្រងនគរព្រះ ទុកជាមរដកឡើយ»។
ឃ្លា «កិច្ចការខាងសាច់ឈាម» មានន័យថា សកម្មភាពទាំងឡាយណាដែលបានកើតចេញពីការធ្លាក់ចុះរបស់មនុស្ស និងបំណងប្រាថ្នារបស់វា។ ដោយឡែកពីកិច្ចការបំផ្លាស់បំប្រែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទាំងនេះគឺជាសកម្មភាពដែលមនុស្សមានបាបធ្វើតាមសភាវគតិ។ ទាំងនេះគឺជាភ័ស្ដុតាងនៃការមានបំណងចង់មានទំនាក់ទំនងជាមួយផ្នែកខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណតាមរយៈមនុស្សដែលបានបង្កើតដែលមានន័យថា៖ ពួកគេសន្មតថាមានព្រះពេលគេឈានដល់ទីបញ្ចប់ ប៉ុន្តែពួកគេបដិសេធនូវអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបើកសម្ដែងទាក់ទងនឹងរបៀបដែលយើងគួរថ្វាយបង្គំទ្រង់។ ហើយដោយសារព្រះគ្រីស្ទទ្រង់គឺ «ជាផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត ហើយជាជីវិត» នោះគ្រប់ទាំងផ្លូវផ្សេងទៀតទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ក្រៅពីនេះសុទ្ធតែមិនពិត។
នៅពេលមនុស្សបដិសេធព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេបែរមករកផ្លូវរបស់ខ្លួនវិញ ដូច្នេះហើយ ទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សនិងមនុស្ស ក៏ត្រូវបានបាក់បែកផងដែរ។ ភាពច្រណែនកើតឡើងនៅពេលដែលមនុស្សមិនចេះស្កប់ចិត្តនូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់ពួកគេ ប៉ុន្តែផ្ទុយពីនេះ ពួកគេចង់បានអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់អ្នកដទៃទៅវិញ។ ការញៀនគ្រឿងស្រវឹង និងអំពើអបាយមុខគឺជាគំរូនៃការដែលមនុស្សប្រើប្រាស់អំណោយទានល្អៗរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការបំផ្លិចបំផ្លាញ និងក្នុងរបៀបពោរពេញទៅដោយអំពើបាប ដើម្បីបះបោរទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់ជាអង្គដែលប្រទានគ្រប់របស់ទាំងអស់ដោយសប្បុរស។ នៅក្នុងសម័យសញ្ញាចាស់ ស្រាទំពាំងបាយជូរមានការពាក់ព័ន្ធជាមួយអំណរ និងការជប់លៀង (នេហេមា ៨:១០; ទំនុកតម្កើង ១០៤:១៥; សូមមើលនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ២:៣) ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេឃើញថាផឹកលើសកំណត់បានបណ្ដាលឲ្យមានរៀងរ៉ាវជាច្រើន (សុភាសិត ២០:១; ២១:១៧; ២៣:២៩-៣៥) ហើយការញៀនក្នុងការសេពគ្រឿងស្រវឹងគឺមានការថ្កោលទោសពាសពេញនៅក្នុងបទគម្ពីរដែរ (អេភេសូរ ៥:១៨)។ ការរួមភេទ គឺជាអំណោយទានដ៏មានតម្លៃសម្រាប់ប្ដី និងប្រពន្ធ ប៉ុន្តែនៅពេលគេរំលោភបំពានលើចំណុចនេះ នោះវាក៏មានផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់អ្នកដែលបានពាក់ព័ន្ធដែរ (១កូរិនថូស ៦:១៨)។
ចំពោះឃ្លាបច្ចុប្បន្ន និងអតីតកាលដែលកំពុងមានសកម្មភាព (ពាក្យក្រិក «ប្រាសិនថេស៍» “Prassontes” បានបកប្រែនៅទីនេះថា «ប្រព្រឹត្ត») សំដៅទៅលើអស់អ្នកណាដែល «តែងតែអនុវត្តក្នុងការប្រព្រឹត្ត» អ្វីមួយ ដូចជាលំនាំមួយនៃជីវិត។ អាកប្បកិរិយាខាងក្រៅរបស់ពួកគេបង្ហាញអំពីស្ថានភាពខាងក្នុងនៃឯព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន៖ ដែលថាពួកគេមិនមែនកើតមកពីព្រះជាម្ចាស់នោះទេ មិនមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅជាមួយ ហើយក៏មិនមែនជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតប្រាកដនោះទេ។
យ៉ាកុប ១:១៤-១៥
«តែដែលគ្រប់គ្នាកើតមានសេចក្តីល្បួង នោះគឺដោយសារតែសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួននាំប្រទាញ ហើយលួងលោមទេ រួចកាលណាសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាជាប់មានជាផ្ទៃ នោះសំរាលចេញមកជាអំពើបាប ហើយកាលណាបាបបានពោរពេញឡើង នោះក៏បង្កើតជាសេចក្តីស្លាប់»។
«សេចក្តីល្បួង និងសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា» គឺជាការប្រៀបធៀបទៅនឹងការស្ទូចត្រីដែលទាក់ទាញនាំត្រីចេញពីសម្បុក ដើម្បីឲ្យជាប់អន្ទាក់ផ្លែសន្ទូចនៃសេចក្ដីស្លាប់។ នេះគឺជាសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាដ៏អាក្រក់របស់មនុស្សដែលជាប់អន្ទាក់។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ពេត្រុស ៥:៨-៩ វាគឺជាសាតាំងដែលជាអ្នក «រកអ្នកណាដែលវានឹងត្របាក់លេបបាន»។ អំពើបាបគឺមិនមែនមកពីកំហុសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ។ រូបភាពនេះប្ដូរទៅជាការប្រៀបធៀបចំពោះការកើត/កើតឡើងវិញ ទៅជាការមានសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាពេញលេញដែលបង្កើតបានកូនខ្លួនឯងដែលជាអំពើបាប ហើយដែលអំពើបាបនោះឯងបានធំធាត់ពេញវ័យឡើង ហើយក៏បានបង្កើតបានចៅដែលជាសេចក្ដីស្លាប់។ ការរៀបរាប់ដ៏ល្អក្បោះក្បាយមួយនេះបង្ហាញអំពីលទ្ធផលយ៉ាងអាក្រក់នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួង។
លោកុប្បត្ដិ ៣:៦
«កាលស្ត្រីបានឃើញថា ផ្លែឈើនោះបរិភោគបាន ក៏ជាទីគាប់ដល់ភ្នែក ហើយជាដើមដែលល្មមគួរនឹងចង់បាន ដើម្បីឲ្យបានប្រាជ្ញា នោះនាងក៏យកផ្លែមកបរិភោគ ព្រមទាំងចែកឲ្យដល់ប្តីដែរ គាត់ក៏បរិភោគតាម»។
នៅក្នុងសួនច្បារ អេដែន ដូចគ្នាទៅនឹងដើមឈើផ្សេងៗដែរ យើងឃើញថា ដើមដឹងខុសត្រូវគឺជាដើមដែល «ជាទីគាប់ភ្នែក ហើយបរិភោគបាន» (២:៩)។ រឿងដែលហួសចិត្តនោះគឺយើងមិនដឹងថា សាតាំងបានធ្វើឲ្យស្ត្រីនោះមិនស្កប់ចិត្តនឹងដើមឈើដទៃទៀតដែលព្រះជាម្ចាស់បានអនុញ្ញាតឲ្យបរិភោគដោយរបៀបណានោះទេ ប៉ុន្តែវាបានធ្វើឲ្យនាងផ្ដោតបំណងប្រាថ្នារបស់នាងទៅលើដើមឈើមួយនោះវិញ។ គាត់មានចំណាប់អារម្មណ៍ដ៏ពេញដោយគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងខ្លាំង ជាក់ស្ដែង វាគឺជាសមត្ថភាពក្នុងការធ្វើឲ្យម្នាក់មានប្រាជ្ញា—មានប្រាជ្ញា តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏នេះមិនមែនជាប្រាជ្ញាដែលស្របតាម «សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា» ដែរ (សុភាសិត ១:៧; ៩:១០)។ ការដែលលោក អ័ដាម បាននៅ «ជាមួយនាង» ហើយគាត់បានបរិភោគដោយដឹងពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានហាមប្រាមបង្ហាញថា អំពើបាបរបស់គាត់គឺជាទង្វើពីរយ៉ាង៖ ជាការដែលប្រព្រឹត្តិដោយមានមនសិការទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងការបរាជ័យក្នុងការអនុវត្តទំនួលខុសត្រូវដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់គាត់ក្នុងការការពារ ឬ «រក្សា» (លោកុប្បត្ដិ ២:១៥) ទាំងសួនច្បារ និងស្ត្រី ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតស្ត្រីមកឲ្យធ្វើជា «អ្នកជំនួយដ៏សក្ដិសមសម្រាប់គាត់» (លោកុប្បត្ដិ ២:១៨; ២០)។ យើងមិនអាចរៀបរាប់យ៉ាងក្បោះក្បាយអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃផលកម្មដ៏អាក្រក់នៃអំពើបាបរបស់លោក អ័ដាម បានឡើយ៖ នាំឲ្យមនុស្សជាតិទាំងអស់ធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប ការចាប់ផ្ដើមនៃការមានអំពើបាបគ្រប់បែបយ៉ាង ការរងទុក្ខ និងការឈឺចាប់ ក៏ដូចជាការស្លាប់ទាំងរូបកាយ និងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់មនុស្សយើងផងដែរ។
រ៉ូម ៦:១២-១៤
«ហេតុនេះ កុំឲ្យបាបសោយរាជ្យក្នុងរូបកាយរបស់អ្នករាល់គ្នា ដែលតែងតែស្លាប់ ដើម្បីនឹងស្តាប់តាមសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់បាបនោះឡើយ ក៏កុំឲ្យប្រគល់អវយវៈទាំងប៉ុន្មាន របស់អ្នករាល់គ្នាទៅក្នុងអំពើបាប ទុកដូចជាប្រដាប់ទុច្ចរិតនោះឡើយ គឺត្រូវប្រគល់ខ្លួនទៅព្រះ ដូចជាបានរស់ពីស្លាប់នោះឡើងវិញ ហើយថ្វាយអវយវៈរបស់អ្នករាល់គ្នាទៅព្រះ ទុកដូចជាប្រដាប់ប្រដាសុចរិតផង ដ្បិតបាបមិនត្រូវមានអំណាចលើអ្នករាល់គ្នាទៀតឡើយ ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាមិននៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ គឺនៅក្រោមព្រះគុណវិញ»។
ភាពតានតឹងដែលបានកើតឡើងនៅទីនេះគឺរវាងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើសម្រេចរួចហើយ និងការមានទំនួលខុសត្រូវនៃប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ក្នុងការស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់។ ពួកគេនៅតែទទួលបាននូវសេចក្ដីល្បួងពីបំណងប្រាថ្នាក្នុងការប្រព្រឹត្តបាប ហើយមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យបំណងប្រាថ្នាទាំងនោះគ្រប់គ្រងលើយើងបានឡើយ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ ពួកគេត្រូវតែថ្វាយខ្លួនជាថ្មីទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់។ ឃ្លាដែលថា «អំពើបាបនឹងមិនមានអំណាចលើលោកអ្នកបានទេ» មិនមែនជាបញ្ញត្តិនោះទេ ប៉ុន្តែមានសេចក្ដីសន្យាមួយដែលថា អំពើបាបនឹងមិនអាចយកជ័យជម្នះនៅក្នុងជីវិតរស់នៅរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទបានឡើយ។ ដោយសារពួកគាត់រស់នៅក្នុងសម័យកាលថ្មីនៃការបំពេញ ពួកគាត់មិនរស់នៅក្រោមសម័យកាលចាស់នៃប្រវត្តិសាស្ត្រនៃការប្រោសលោះទៀតឡើយ៖ ដែលនេះមានន័យថា ពួកគាត់មិននៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យទៀតទេ ដែលក្រឹត្យវិន័យរបស់លោក ម៉ូសេ និងអំពើបាបបានគ្រប់គ្រងលើរាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ផ្ទុយទៅវិញ នៅក្រោមព្រះគុណ ដែលមានន័យថា យើងរស់នៅក្រោមសម្ព័ន្ធមេត្រីថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងសម័យកាលដែលបានកំណត់ដោយព្រះគុណ (សូមប្រៀបធៀបនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៣:២៤; ៤:១៦; រ៉ូម ៥:២; ១៥-២១)។
កូឡូស ៣:៥-៦
«ដូច្នេះ ចូរសម្លាប់និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់អ្នករាល់គ្នា ដែលនៅផែនដីនេះចេញ គឺជាការសហាយស្មន់ស្មោកគ្រោក សម្រើបសម្រាល ប៉ងប្រាថ្នាអាក្រក់ និងសេចក្តីលោភ ដែលរាប់ទុកដូចជាការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ គឺដោយហេតុសេចក្តីទាំងនោះ បានជាសេចក្តីខ្ញាល់របស់ព្រះមកលើពួកមនុស្សរឹងចចេស»។
ដោយពឹងលើការស្លាប់ និងរស់ឡើងវិញរបស់ពួកគេជាមួយព្រះគ្រីស្ទ និងសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃជីវិតនៅអនាគតជាមួយទ្រង់ សាវ័ក ប៉ុល លើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកនៅទីក្រុង កូឡូស ឲ្យបន្តបញ្ឈប់អាកប្បកិរិយាដ៏ពោរពេញដោយអំពើបាបចេញពីជីវិតរស់នៅរបស់ពួកគេ និងបណ្ដុះបណ្ដាលលក្ខណសម្បត្តិនៅក្នុងគ្រីស្ទបរិស័ទ។ សាវ័ក ប៉ុល បានហៅបណ្ដាជននៅក្នុងទីក្រុង កូឡូស ឲ្យមានការសម្រេចចិត្តជាមួយនឹងការមានទំនោរចំពោះអំពើបាបដែលពួកគាត់បានអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់ខ្លួន។ ដោយសារអ្នកជឿបានស្លាប់ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ (កូឡូស ២:២០; ៣:៣) នោះពួកគេអាចដកចេញពីការប្រព្រឹត្តអំពើបាបរបស់ពួកគេបាន (រ៉ូម ៦:១១; ៨:១៣)។ ភាសាដែលប្រើប្រាស់សម្រាប់ការសម្លាប់ចង្អុលបង្ហាញថា គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវមានវិធានការយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរក្នុងការយកឈ្នះលើអំពើបាប។ ការចាំយាម និងការអធិស្ឋានទាស់ប្រឆាំងនឹងវាគឺជាជំហានដំបូង (ម៉ាថាយ ២៦:៤១) ជាមួយនិងការការលត់ដំតាមដំបូន្មាន (ម៉ាថាយ ៥:២៩-៣០)។ ភាពអសីលធម៌ខាងឯផ្លូវភេទ (ដែលភាសាក្រិកហៅថា «ភននេអា» “porneia”) សំដៅទៅលើការមានសកម្មភាពផ្លូវភេទគ្រប់បែបយ៉ាងដែលស្ថិតនៅក្រៅចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ចំណុចប្រាំយ៉ាងដែលសាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងទាក់ទងនឹងភាពបរិសុទ្ធខាងផ្លូវភេទ កំពុងសង្កត់ធ្ងន់លើសារៈសំខាន់នៃការនាំយកផ្នែកមួយនៃជីវិតនេះឲ្យស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រង និងការដឹកនាំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ភាពលោភលន់ អំពើបាបខាងឯផ្លូវភេទ និងអំពើអាក្រក់ផ្សេងៗទៀតអាចជ្រៀតចូលក្នុងទំនាក់ទំនងនរណាម្នាក់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដោយយកកន្លែងជំនួសរបស់ទ្រង់ក្នុងការផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើភក្ដីភាពរបស់ទ្រង់។
រ៉ូម ៣:៩-១២
អញ្ចឹង តើមានអ្វីបន្ទាប់ទៀត? តើយើងជាសាសន៍យូដាដែលប្រសើរជាងឬ? ទេ មិនមែនបែបហ្នឹងទាល់តែសោះ។ ដ្បិតយើងទាំងអស់គ្នាបាននៅក្នុងការទាំងនោះរួចហើយ ទាំងសាសន៍យូដា និងសាសន៍ក្រិក ស្ថិតនៅក្រោមអំពើបាប ដូចដែលមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា «គ្មានអ្នកណាសុចរិតសោះ សូម្បីតែម្នាក់ក៏គ្មានផង គ្មានអ្នកណាដែលយល់ គ្មានអ្នកណាដែលស្វែងរកព្រះ គ្រប់គ្នាបានបែរចេញ ហើយត្រឡប់ជាឥតប្រយោជន៍ទាំងអស់គ្នា គ្មានអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តតាមសេចក្តីសប្បុរសសោះ តែម្នាក់ក៏គ្មានផង»។
សាវ័ក ប៉ុល បានដកស្រង់ចេញពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ក្នុងការចោទប្រកាន់លើអំពើបាបទាំងអស់ (ទាំងសាសន៍យូដា និងសាសន៍ដទៃ) ដោយគាត់កំពុងរៀបចំផ្លូវក្នុងការអះអាងថា ការឈរយ៉ាងសុចរិតនៅចំពោះព្រះភក្ដ្រព្រះជាម្ចាស់គឺមានសម្រាប់តែអស់អ្នកណាដែលទុកចិត្តនៅលើការសុគតឲ្យធួននឹងបាបរបស់ព្រះគ្រីស្ទតែប៉ុណ្ណោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាក្នុងការបំពេញនូវសេចក្ដីសន្យាប្រោសលោះរបស់ទ្រង់ទៅកាន់បណ្ដាជននៃសាសន៍យូដាដែរ (ខ១-៤) ពួកគេមិនមានដំណែងនៅក្នុងកេរ្តិ៍ដំណែលណាមួយឡើយ ដ្បិតពួកគេក៏ស្ថិតនៅក្រោមអំណាចនៃអំពើបាបដែរ។ សាសន៍ក្រិកនៅទីនេះសំដៅទៅលើសាសន៍ដទៃនៅក្នុងពិភពលោកដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដា។
សាវ័ក ប៉ុល ផ្ដោតទៅលើអំពើបាបនៃមនុស្សជាតិទាំងអស់ ដកស្រង់ចេញពីព្រះគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ១៤:១-៣ ហើយក៏ប្រហែលជាបន្លឺឲ្យឃើញនៅកណ្ឌគម្ពីរ សាស្ដា ៧:២០។ នៅពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល មានប្រសាសន៍ថា គ្មានអ្នកណាសុចរិត គ្មានអ្នកណាដែលស្វែងរកព្រះ គ្មានអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តិតាមសេចក្ដីសប្បុរសសោះ គាត់ចង់មានន័យថា គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ពឹងអាងលើទង្វើរបស់ខ្លួន អាចស្វែងរកព្រះ ឬធ្វើអ្វីមួយល្អ ដើម្បីស័ក្តិសមក្នុងការទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ។ សាវ័ក ប៉ុល មិនបានបដិសេធថា មនុស្សប្រព្រឹត្តិអំពើល្អខ្លះៗដែលស្របទៅតាមអំពើល្អខាងក្រៅ ប៉ុន្តែ ទង្វើទាំងនេះ មុនការសង្គ្រោះ នៅតែប្រឡាក់ពេញទៅដោយអំពើអាក្រក់ ដោយព្រោះពួកគាត់មិនបានធ្វើទង្វើទាំងនោះសម្រាប់សិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ (រ៉ូម ១:២១) ហើយក៏មិនបានកើតមកពីជំនឿដែរ (១៤:២៣)។
១យូហាន ៣:៤-៦
«ឯអស់អ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តអំពើបាបវិញ នោះក៏ឈ្មោះថាប្រព្រឹត្តរំលងក្រឹត្យវិន័យដែរ ដ្បិតអំពើបាបជាការរំលងក្រឹត្យវិន័យហើយ អ្នករាល់គ្នាដឹងហើយ ថាទ្រង់បានលេចមក ដើម្បីនឹងដោះបាបយើងចេញ ហើយក៏នៅក្នុងទ្រង់ នោះគ្មានបាបសោះ ឯអស់អ្នកណាដែលនៅជាប់ក្នុងទ្រង់ នោះមិនដែលធ្វើបាបទេ តែពួកអ្នកដែលធ្វើបាបវិញ គេមិនបានឃើញទ្រង់ឡើយ ក៏មិនស្គាល់ទ្រង់ផង»។
ការរំលងក្រឹត្យវិន័យ (ភាសាក្រិក «អែនណូមីអា» “anomia”) គឺជាសកម្មភាពដែលគ្មានការណែនាំមកពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយបំពានលើច្បាប់របស់ទ្រង់។ អំពើបាបគឺជាការប្រព្រឹត្តិរំលងក្រឹត្យវិន័យ។ សូម្បីតែគ្រីស្ទបរិស័ទក៏ប្រព្រឹត្តអំពើបាបដែរ (១:៩; ២:១) ដូច្នេះ វាអាចមើលទៅហាក់បីដូចជារឿងតូចតាចអញ្ចឹង។ ប៉ុន្តែ ការព្រងើយកន្តើយលើផលប៉ះពាល់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរគឺជាសេចក្ដីមហន្តរាយដ៏ធំធេង។
ព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ដើម្បីដកអំពើបាបចេញ ហើយមិនគ្រាន់តែ ដើម្បីឲ្យអំពើបាបទទួលបានការអត់ទោសនោះទេ (១:៩) ប៉ុន្តែ ក៏ដើម្បីឲ្យវាអាចឈប់មានអំណាចក្នុងការឃុំឃាំងយ៉ាងសហាវ។ មានឃ្លារម្លឹកមួយដែលថា «ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជាពន្លឺភ្លឺ» (១:៥) ហើយព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់តំណាងឲ្យភាពគ្មានអំពើបាបរបស់ព្រះអង្គ។
អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទដ៏ពិតប្រាកដមិនប្រព្រឹត្តិល្មើស និងបំពានលើអ្វីដែលទ្រង់បានចាក់លាបឲ្យ ដោយឥតប្រុងប្រយ័ត្នដែលត្រូវបានដាំនៅក្នុងពួកគេឡើយ (២:២០, ២៧)។ អស់អ្នកដែលមានទម្លាប់ប្រព្រឹត្តិអំពើ គេមិនដែលបានឃើញ ឬស្គាល់ទ្រង់ឡើយ។ ពួកគេមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិតប្រាកដទេ។
រ៉ូម ៥:១២-១៣
«ដូច្នេះ ដែលបាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ៍ ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ ហើយក៏មានសេចក្តីស្លាប់ចូលមកដែរ ដោយសារអំពើបាបនោះជាយ៉ាងណា នោះសេចក្តីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាល ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាយ៉ាងនោះដែរ ដ្បិតគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាបហើយ (ព្រោះរមែងមានបាបនៅក្នុងលោកីយ៍ ដរាបដល់ក្រឹត្យវិន័យ តែកាលមិនទាន់មានក្រឹត្យវិន័យនៅឡើយ នោះមិនបានរាប់ជាទោសដល់គេទេ ប៉ុន្តែចាប់តាំងពីលោកអ័ដាម ដរាបដល់លោកម៉ូសេ នោះសេចក្តីស្លាប់បានសោយរាជ្យ លើទាំងពួកអ្នកដែលធ្វើបាប មិនមែនដូចជាអំពើរំលងរបស់លោកអ័ដាមផង ដែលលោកជាគំរូពីព្រះអង្គដែលត្រូវយាងមក ប៉ុន្តែ ព្រះគុណមិនមែនដូចជាអំពើរំលងនោះទេ ដ្បិតបើសិនជាមានមនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់មនុស្សតែម្នាក់ នោះប្រាកដជាព្រះគុណនៃព្រះ ហើយនិងអំណោយទាននៃព្រះគុណនោះ ដែលមកដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នឹងបានចម្រើនលើសទៅទៀត ដល់មនុស្សជាច្រើនដែរ»។
លោក អ័ដាម បាននាំយកអំពើបាប និងសេចក្ដីស្លាប់មកក្នុងពិភពលោកនេះ ប៉ុន្តែអស់អ្នកណាដែលបានទទួលជឿលើព្រះគ្រីស្ទគឺមានពេញទៅដោយសេចក្ដីសង្ឃឹម ដ្បិតព្រះគ្រីស្ទបានបង្វែរផលវិបាកនៃអំពើបាបរបស់លោក អ័ដាម ហើយបានប្រទានជីវិត និងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ដើម្បីធានាថាឲ្យពួកគេទទួលបានសិរីល្អដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច។ ភាពស្របគ្នារវាងមនុស្សតែម្នាក់នៃអំពើបាបរបស់លោក អ័ដាម និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ បង្ហាញថា សាវ័ក ប៉ុល បានចាត់ទុកលោក អ័ដាម ជាបុគ្គលពីប្រវត្តិសាស្ត្រ មិនមែនជាតួអង្គបែបប្រឌិត ឬបែបជាទេវកថានោះទេ។ វាក៏ជាការបង្ហាញពីសារៈសំខាន់នៃការបង្ហាញថាលោក អ័ដាម ពិតជាបុគ្គលដែលមាននៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ សម្រាប់បច្ចុប្បន្នកាលនេះដែរ (សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៥:២២, ៤៥-៤៩)។ ខគម្ពីរទាំងនេះក៏បានបង្ហាញថា លោក អ័ដាម មានតួនាទីជាអ្នកដឹកនាំដោយតំណាងឲ្យមនុស្សជាតិ ដែលនាង អេវ៉ា មិនមែននោះទេ ទោះបីជានាងបានធ្វើបាបដោយបានបរិភោគផ្លែឈើដែលព្រះជាម្ចាស់បានហាមប្រាមមុនលោក អ័ដាម ក៏ដោយ (លោកុប្បត្ដិ ៣:៦) វាគឺជាការ «ប្រព្រឹត្តិបាបរបស់មនុស្សម្នាក់» ដែលនោះគឺជាអំពើបាបរបស់លោក អ័ដាម ហើយតាមរយៈការនោះដែរ «អំពើបាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ៍នេះ» (រ៉ូម ៥:១២) ហើយតាមរយៈការនេះឯង «មនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់» (រ៉ូម ៥:១៥) «អំពើបាបបានសោយរាជ្យ» (រ៉ូម ១២:១៧) ហើយ «ហើយមនុស្សជាច្រើនបានក្លាយជាមនុស្សមានបាប» (រ៉ូម ១២:១៩)។
អំពើបាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ៍នេះតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថាលោក អ័ដាម (រ៉ូម ៥:១៤; សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងកណ្ឌគម្ពីរ លោកុប្បត្ដិ ៣:១៧-១៩; ១កូរិនថូស ១៥:២១-២២)។ ហើយសេចក្ដីស្លាប់ដោយសារអំពើបាបគឺជាការផ្ទុយគ្នាទៅនឹងគំនិតរបស់លោកីយ៍ដែលគេគិតថា សេចក្ដីស្លាប់គឺជាផ្នែក «ធម្មជាតិ» មួយនៃជីវិតរបស់មនុស្ស។ ក្នុងអត្ថន័យនៃព្រះគម្ពីរ សេចក្ដីស្លាប់គឺមិនដែលជាធម្មជាតិនោះទេ ប៉ុន្តែគឺជា «ខ្មាំងសត្រូវក្រោយបង្អស់» (១កូរិនថូស ១៥:២៦; សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៥:៥៤) ដែលនឹងដណ្ដើមបានជ័យជំនះនៅថ្ងៃចុងក្រោយ និងអស់កល្បជានិច្ច នៅពេលដែលព្រះគ្រីស្ទយាងត្រឡប់មកវិញជាលើកទី២ (វិវរណៈ ២១:៤)។ នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះពាក្យ «សេចក្ដីស្លាប់» ភាគច្រើនចង្អុលបង្ហាញទាំងការស្លាប់ខាងឯរូបកាយ និងការស្លាប់ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណជាមួយគ្នាផងដែរ (សាវ័ក ប៉ុល តែងតែភ្ជាប់សេចក្ដីទាំងពីរនេះជាមួយគ្នា)។
អ្នកបកប្រែការផ្សាយដំណឹងល្អភាគច្រើនគិតថាពាក្យ «ដែល» និង «ដូច្នេះ» មានន័យថា «នោះ» (រ៉ូម ១១:២៦) ហើយឃ្លាដែលថា «គ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប» (រ៉ូម ៣:២៣) មានន័យថា គ្រប់អំពើបាបទាំងអស់គឺបានធ្វើនៅក្នុងអំពើបាបរបស់លោក អ័ដាម ពីព្រោះគាត់គឺជាម្នាក់ដែលដំណាងឲ្យអស់អ្នកដែលកើតចេញពីគាត់ (ដូចជាការស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងបានរាប់បញ្ចូលសម្រាប់អស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គដែរ ជាអ្នកដែលទ្រង់បានតំណាង, រ៉ូម ៥:១៥-១៩)។ ការបកប្រែមួយទៀតបានបកថា គ្រប់ទាំងអស់បានធ្វើបាបដោយផ្ទាល់ ពីព្រោះពួកគេបានកើតមកនៅក្នុងលោកីយ៍ដែលបានស្លាប់ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ពាក្យដែលគេបានបកប្រែសម្រាប់ពាក្យ «មនុស្សគ្រប់គ្នា» នៅក្នុងពាក្យភាសាក្រិក «អែនស្រូផសតន៍» (“anthrōpos”) ដែលនៅក្នុងន័យពហុវចនៈអាចមានន័យបានថា «មនុស្ស» ដែលមានទាំងពីរភេទ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើបរិបទមួយនោះ។ ត្រង់នេះយើងអាចបកប្រែពាក្យ «មនុស្សគ្រប់គ្នា» (ហើយនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៥:១៨) ដើម្បីបង្ហាញពីការមានទំនាក់ទំនងជាមួយ «មនុស្សតែម្នាក់» («អែនស្រូផសតន៍» “anthrōpos” ឯកវចនៈ) ដែលសំដៅលើព្រះគ្រីស្ទ។
២កូរិនថូស ៥:២១
«ដ្បិតឯព្រះអង្គ ដែលមិនបានស្គាល់បាបសោះ នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យត្រឡប់ជាតួបាប ជំនួសយើងរាល់គ្នាវិញ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានត្រឡប់ទៅជាសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះ ដោយនូវព្រះអង្គនោះឯង»។
ខគម្ពីរមួយនេះគឺជាខគម្ពីរមួយដែលសំខាន់បំផុតនៅក្នុងគ្រប់បទគម្ពីរក្នុងការជួយឲ្យយល់អត្ថន័យនៃដង្វាយធួននិងបាប និងការរាប់ជាសុចរិត។ នៅទីនេះយើងឃើញថា អង្គដែលមិនបានស្គាល់អំពើបាបសោះគឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ (២កូរិនថូស ៥:២០) ហើយថាទ្រង់ (ព្រះជាម្ចាស់) បានធ្វើឲ្យព្រះអង្គ (ព្រះគ្រីស្ទ) ត្រឡប់ជាតួបាប (ភាសាក្រិក «ហាម៉ធីអា» “hamartia” «អំពើបាប»)។ នេះមានន័យថា ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះបានប្រព្រឹត្ត និងចាត់ទុកព្រះគ្រីស្ទថាជា «តួបាប» ទោះបីជាព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ផ្ទាល់មិនដែលបានធ្វើបាបសោះក៏ដោយ (ហេព្រើរ ៤:១៥; សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងកណ្ឌគម្ពីរ កាឡាទី ៣:១៣)។ លើសពីនេះទៅទៀត យើងឃើញថាព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការនេះសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់យើង—ដែលថា ព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ទុក និងប្រព្រឹត្តិចំពោះអំពើបាប «របស់យើង» (អំពើបាបរបស់អស់អ្នកដែលបានទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ) ហាក់បីដូចជាថាអំពើបាបរបស់យើងមិនមែនកម្មសិទ្ធិរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែចំពោះព្រះគ្រីស្ទផ្ទាល់។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះគ្រីស្ទ «បានសុគតសម្រាប់ទាំងអស់» ហើយ ដូចដែលសាវ័ក ពេត្រុស បានលើកឡើងថា «ទ្រង់បានផ្ទុកអំពើបាបរបស់យើងរាល់គ្នា នៅលើរូបអង្គទ្រង់ ជាប់លើឈើឆ្កាង» (១ពេត្រុស ២:២៤)។ ក្នុងការត្រឡប់ជាតួនៃអំពើបាប «ជំនួសយើងរាល់គ្នា» ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់បានក្លាយជាអ្នកជំនួសយើង—ដែលថា ព្រះគ្រីស្ទបានទទួលយកអំពើបាបរបស់យើងដាក់លើអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ហើយក្នុងនាមជាអ្នកតំណាងឲ្យយើង ហេតុនោះហើយបានជាព្រះអង្គបានទទួលយកសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (ទណ្ឌកម្មដែលយើងស័ក្តិសមនឹងទទួល) នៅក្នុងកន្លែងរបស់យើង «ជំនួសយើងរាល់គ្នា»។ ដូច្នេះ ពាក្យបច្ចេកទេសសម្រាប់មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃគោលលទ្ធិនៃជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទគឺជាដង្វាយធួននឹងបាបជំនួស—ដែលថា ព្រះគ្រីស្ទបានផ្គត់ផ្គង់ដង្វាយធួននឹងបាបក្នុងនាមជា អ្នកជំនួស «របស់យើង» សម្រាប់អំពើបាបដល់អស់អ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះអង្គ (សូមប្រៀបធៀបនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៣:២៣-២៥)។
រឿងនៅពីក្រោយនៃការនេះគឺនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៥៣ ពីការបកប្រែចេញពីភាសាក្រិក «សាប់ថួអាចែនថ៍» (“Septuagint”) ជាការបកប្រែចេញពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ក្នុងហេព្រើរ ដែលមានរួមបញ្ចូលទាំងទំនាយដែលបានទាយទុកតាំងពីយូរ និងលម្អិតទាក់ទងទៅនឹងការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលមានភាពស៊ីគ្នាជាច្រើនទៅនឹងកណ្ឌគម្ពីរ ២កូរិនថូស ៥:២១។ ទំនាយរបស់ហោរា អេសាយ បានប្រើប្រាស់ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិកយ៉ាងចំៗចំពោះពាក្យ «អំពើបាប» («ហាម៉ធីអា» “hamartia”) រហូតដល់ប្រាំដង (ដូចដែលបានបង្ហាញខាងក្រោមក្នុងទម្រង់អក្សរទ្រេត) ដែលទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលយាងមក (អ្នកបម្រើដែលរងទុក្ខ) នៅក្នុងតែប៉ុន្មានខគម្ពីរនេះ—ឧទាហរណ៍៖ «ទ្រង់បានទ្រាំទ្រ រងអស់ទាំងសេចក្តីឈឺចាប់របស់យើង» (អេសាយ ៥៣:៤); «ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ» (អេសាយ ៥៣:៥); «ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានទម្លាក់អំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នាទៅលើទ្រង់» (អេសាយ ៥៣:៦); «ហើយទ្រង់នឹងទទួលរងទោសចំពោះអំពើទុច្ចរិតរបស់គេ» (អេសាយ ៥៣:១១); «ទ្រង់បានទទួលរងទោសនៃអំពើបាបរបស់មនុស្សជាច្រើន» (អេសាយ ៥៣:១២)។ នៅក្នុងការបំពេញទំនាយដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ព្រះគ្រីស្ទបានក្លាយជា «តួបាប» សម្រាប់អស់អ្នកណាដែលទទួលជឿលើទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងអាចក្លាយជាមនុស្សសុចរិតនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់បាន។ នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់អំពើបាប និងកំហុសរបស់យើងទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទវិញ (ទ្រង់បានធ្វើឲ្យព្រះអង្គត្រឡប់ជាតួបាប) ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានដាក់សេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ—ជាសេចក្ដីសុចរិតដែលមិនមែនជារបស់យើង—ទៅកាន់អស់អ្នកដែលទទួលជឿលើព្រះគ្រីស្ទ។
ដោយសារព្រះគ្រីស្ទបានទទួលរងទោសនៃអំពើបាបចំពោះអ្នកដែលទទួលជឿលើទ្រង់ នោះព្រះជាម្ចាស់បានប្រព្រឹត្តិ និងចាត់ទុកចំពោះពួកអ្នកដែលជឿថាមានសិទ្ធិស្របច្បាប់នៃការទទួលបាន «សេចក្ដីសុចរិត» (ជាភាសាក្រិក «ឌីខៃអស់ស៊ីនេ» “dikaiosynē”)។ សេចក្ដីសុចរិតនេះ គឺជាកម្មសិទ្ធិដល់អស់អ្នកណាដែលទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ ពីព្រោះពួកគាត់នៅ «ក្នុងទ្រង់» ដែលនោះមានន័យថា «នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ» (សូមមើលឧទាហរណ៍នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៣:២២; រ៉ូម ៥:១៨; ១កូរិនថូស ១:៣០; ២កូរិនថូស ៥:១៧, ១៩; ភីលីព ៣:៩)។ ដូចនេះហើយ «សេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់» (ដែលទ្រង់បានដាក់ទៅកាន់ពួកអ្នកជឿ) ក៏ជាសេចក្ដីសុចរិតតែមួយដូចគ្នាជាមួយនឹងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែរ—ដែលនោះមានន័យថា សេចក្ដីសុចរិត និងឋានៈស្របច្បាប់ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាលទ្ធផលព្រះគ្រីស្ទបានរស់នៅក្នុងនាមជាអ្នកដែល «មិនបានស្គាល់បាបសោះ»។ ហើយបន្ទាប់មក នេះហើយគឺជាចំណុចស្នូលនៃគោលលទ្ធិនៃការរាប់ជាសុចរិត៖ ព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុក (ឬរាប់) អ្នកជឿថាបានទទួលបានការអត់ទោស ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្រកាសនិងចាត់ទុកថាពួកគាត់បានទទួលការអត់ទោសឲ្យហើយដែរ ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់ដ៏ជាព្រះវរបិតាបានដាក់អំពើបាបរបស់អ្នកជឿទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់ដ៏ជាព្រះវរបិតាក៏បានដាក់សេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទទៅកាន់ពួកអ្នកដែលជឿលើទ្រង់ដូចគ្នាដែរ។ (សូមមើលការពន្យល់នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៤:៦-៨; ៥:១៨; រ៉ូម ១០:៣; រ៉ូម ១០:៦-៨; សូមមើលបន្ថែមនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៥៣:១១ («អ្នកដ៏សុចរិត គឺជាអ្នកបម្រើរបស់អញ [នឹង] ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនបានសុចរិត»))។
១យ៉ូហាន ១:៧-៩
«តែបើយើងរាល់គ្នាដើរក្នុងពន្លឺវិញ ដូចជាទ្រង់ក៏គង់ក្នុងពន្លឺដែរ នោះយើងមានសេចក្តីប្រកបនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយព្រះលោហិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃទ្រង់ ក៏សំអាតយើងរាល់គ្នា ពីគ្រប់អំពើបាបទាំងអស់។ អំពើបាប និងការអត់ទោស បើសិនជាយើងថា យើងគ្មានបាបសោះ នោះឈ្មោះថាយើងបញ្ឆោតដល់ខ្លួន ហើយសេចក្តីពិតមិនស្ថិតនៅក្នុងយើងទេ បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ប្រយោជន៍នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយនិងសម្អាតយើង ពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ផង»។
ឃ្លាដែលថា «ដើរក្នុងពន្លឺ» មានន័យថា ជាការឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពគ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ (១យ៉ូហាន ១:៥) ចំពោះអ្នកនៅជុំវិញយើង ហើយរួមបញ្ចូលទាំងការមានគោលលទ្ធិដ៏ត្រឹមត្រូវ (សេចក្ដីពិត) និងភាពស្អាតស្អំខាងឯសីលធម៌ (ភាពបរិសុទ្ធ) ផងដែរ។ និមិត្តសញ្ញានៃពន្លឺជាចំណេះដឹងបង្ហាញឲ្យឃើញថា នៅពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទ «ដើរក្នុងពន្លឺ» នោះអ្នកដទៃនឹងបានស្គាល់ពីជីវិតរបស់ពួកគាត់ ហើយអំពើបាប ការកុហក ឬការបោកប្រាស់ មិនអាចលាក់បាំងបានទេ។ ជាលទ្ធផល ការដើរ «ក្នុងពន្លឺ» បែបនេះបាននាំឲ្យមានការប្រកបគ្នាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅរវាងមនុស្ស និងព្រះ (១យ៉ូហាន ១:៣) និងដំណើរការនៃការសម្អាតនូវគ្រប់អំពើបាបទាំងអស់បន្តិចម្ដងៗចោល។ អារក្ស (១យ៉ូហាន ៣:៨) ឬក៏លោកីយ៍ (១យ៉ូហាន ២:១៥) អាចមានចំណែកក្នុងការនាំមនុស្សឲ្យវង្វេង ប៉ុន្តែនៅចុងបញ្ចប់ បុគ្គលម្នាក់ៗមានទំនួលខុសត្រូវរៀងៗខ្លួនសម្រាប់អំពើបាបរបស់ពួកគាត់។ អំពើបាបមួយចំនួននៅតែមាននៅក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់ម្នាក់ៗ ( ពាក្យ «មាន» គឺជាពាក្យបច្ចុប្បន្នកាល) សូម្បីតែសាវ័ក យ៉ូហាន ដែលជាអ្នកចាស់ទុំក៏ដោយ (ក៏គាត់បានប្រើពាក្យ «យើង»)។ គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវតែលន់តួអំពើបាបរបស់ពួកគាត់ជាដំបូងសិន ដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ហើយបន្ទាប់មកពួកគាត់ត្រូវបន្តសេចក្ដីប្រកបគ្នាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមក (១យ៉ូហាន ១:៣)។ ព្រះជាម្ចាស់ «យឺតនឹងខ្ញាល់ ក៏មានសេចក្តីមេត្តាករុណាជាបរិបូរ ទ្រង់តែងអត់ទោសនៃសេចក្តីទុច្ចរិត និងការរំលង» (ជនគណនា ១៤:១៨)។ ហើយសាវ័ក យ៉ូហាន ក៏បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ផងដែរ (១យ៉ូហាន ៣:៦; ៩) ថា អំពើដែលមិនព្រមប្រែចិត្តម្ដងហើយម្ដងទៀត គឺមិនមែនជាសញ្ញាសម្គាល់នៃភាពជាគ្រីស្ទបរិស័ទនោះទេ—ព្រះជាម្ចាស់ «មិនមែនរាប់មនុស្សមានទោស ទុកជាគ្មាននោះឡើយ» (ជនគណនា ១៤:១៨)។
មតិយោបល់
Loading…