ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់ ខ្ញុំតែងតែឆ្លើយសំណួរឥតឈប់ឈរទាក់ទងទៅនឹងលំហាត់ និងសេចក្ដីរំពឹងនៃការសិក្សា។ នៅពេលដែលខ្ញុំឆ្លើយទៅកាន់សិស្សណាម្នាក់ថា «ទេ! កូនមិនអាចប្រើប្រាស់កំណត់ចំណាំសិក្សាពេលប្រឡងបានឡើយ» ខ្ញុំមានន័យដូច្នោះ ហើយគាត់ក៏យល់បានដែរ។
ពេលខ្ញុំប្រាប់សិស្សណាម្នាក់ថា «កូនមិនអាចប្រើប្រាស់កំណត់ចំណាំសិក្សាពេលប្រឡង» ការឆ្លើយតបដំបូងរបស់គាត់គឺមិនមែនរៀបរៀងពាក្យពេចន៍របស់ខ្ញុំជាថ្មីម្ដងទៀត ដើម្បីបង្កើតនូវអត្ថន័យដែលនឹងនាំឲ្យគាត់ស្កប់ស្កល់តាមការប៉ងប្រាថ្នារបស់គាត់ឡើយ។ ពិតណាស់! គាត់អាចមានអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញ ឬក៏បាក់ទឹកចិត្តទាក់ទងទៅនឹងការឆ្លើយតបរបស់ខ្ញុំ។ គាត់អាចព្យាយាមសូមករណីលើកលែង ដោយរំពឹងលើកាលៈទេសៈរបស់គាត់បាន។ គាត់ក៏ថែមទាំងអាចទទួលស្គាល់ចម្លើយរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកមានផែនការលាក់កំបាំងក្នុងការរកផ្លូវវាងទាក់ទងនឹងពាក្យពេចន៍របស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍របស់គាត់ និងអត្ថន័យរបស់ខ្ញុំគឺជាចំណុចខុសគ្នាជាពីរប្រភេទ។
នេះគឺជាចំណុចពិតនៃជីវិតរស់នៅជាប្រចាំថ្ងៃ។ ប្រសិនបើខ្ញុំទិញផ្ទះណាមួយ នោះខ្ញុំជាប់ចំណងក្នុងអត្ថន័យនៃកិច្ចព្រមព្រៀងទាក់ទងនឹងការទិញលក់។ ប្រសិនបើខ្ញុំបើកបរទៅកន្លែងទិញម្ហូបអាហារ ដាច់ខាត! ខ្ញុំត្រូវតែគោរពតាមអត្ថន័យនៃសញ្ញាសម្គាល់តាមផ្លូវ និងច្បាប់បើកបរ។ ពេលខ្ញុំមានសកម្មភាពរួមគ្នាជាមួយនឹងប្រពន្ធ និងកូនៗរបស់ខ្ញុំ ដាច់ខាត! ខ្ញុំត្រូវតែគោរពអត្ថន័យនៃពាក្យពេចន៍របស់ពួកគេ ប្រសិនបើខ្ញុំប្រាថ្នាចង់មានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងពួកគេ។ នៅក្នុងកម្រិតមូលដ្ឋានចុងគេបង្អស់ ការនៅជាប់តាមអត្ថន័យរបស់អ្នកផ្ដល់ព័ត៌មានគឺធ្វើឲ្យជីវិតយើងដំណើរការបាន។ ផ្ទុយទៅវិញ ជីវិតនឹងបាក់បែកពេលយើងមិនអើពើលើអត្ថន័យនោះ។
ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះ យើងមិនមានភាពទៀងទាត់ក្នុងរបៀបដែលយើងចូលទៅកាន់ទំនាក់ទំនង ជាពិសេសពេលទាក់ទងជាមួយនឹងព្រះគម្ពីរ។ វាមិនមែនជារឿងពិបាកទេក្នុងការយល់អំពីស្ថានភាពខាងក្រោមនេះ ពីព្រោះយើងជាច្រើននាក់ក៏ធ្លាប់ដកបទពិសោធន៍ពីវាដែរ។ មានមនុស្សមួយក្រុមបានជួបជុំគ្នាសម្រាប់ការបរិភោគអាហារ ការប្រកបគ្នា និងការសិក្សាព្រះបន្ទូល។ ម្ចាស់កម្មវិធីនៃការប្រជុំគ្នាបានថ្លែងអំណរគុណដល់ទាំងអស់គ្នាដោយគ្រាន់តែបាន «បង្ហាញមុខ»។ គាត់អានខគម្ពីរមួយ ហើយបន្ទាប់មកសួរនូវសំណួរដ៏សំខាន់មួយ «តើខគម្ពីរមួយនេះមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះលោកអ្នក?»។ យើងត្រូវចំណាយពេលចាំបន្តិច ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកការឆ្លើយតបនឹងកើតមានឡើង។ «ចំពោះខ្ញុំ ខមួយនេះមានន័យថា…»។ ខណៈពេលដែលអ្នកចូលរួមចាប់ផ្ដើមចែកចាយមតិយោបល់របស់ខ្លួន នោះវាក៏នឹងបង្កឲ្យមានការរំភើបយ៉ាងខ្លាំងក្លាដែរ។ ម្ចាស់កម្មវិធីបញ្ជាក់អះអាងចម្លើយនីមួយៗ។ បើនិយាយឲ្យខ្លីទៅ ការសិក្សាព្រះបន្ទូលគឺជាកន្លែងសុវត្ថិភាព—ជាកន្លែងដែលត្រូវការ ដើម្បីបញ្ចេញការសម្ដែងដោយខ្លួនឯង (ដើម្បីសម្ដែងអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួន) និងការទទួលស្គាល់។ អ្វីក៏អាចទទួលបានដែរ (លុះត្រាតែចម្លើយរបស់បុគ្គលណាម្នាក់មិនរិះគន់ចម្លើយរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ផ្សេងទៀតដែលគាត់ទើបតែលើកឡើង!)។
ប៉ុន្តែ តើនេះដំណើរការបានដោយរបៀបណាទៅ? យើងទទួលស្គាល់ថា ការឆ្លើយតបបែបនេះនឹងបង្កបង្កើតឲ្យមានរឿងរ៉ាវជាច្រើន ប្រសិនបើយើងយកមកអនុវត្តក្នុងជីវិតជាប្រចាំថ្ងៃ—មិនថាទាក់ទងនឹងការបង្រៀនសិស្សការបង់ថ្លៃប្រាក់កម្ចី ការបើកបរលើផ្លូវសាធារណៈ ឬក៏ការបង្កើតទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមនុស្សនោះទេ។ ជាពិសេស យើងនឹងជំទាស់ ពេលមានបុគ្គលណាម្នាក់កាត់ស្រាយពាក្យពេចន៍របស់យើងក្នុងរបៀបនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ទាក់ទងនឹងព្រះគម្ពីរ ស្ទើរតែគ្រប់ទាំងអស់ទទួលយកបាន។ ភាសានៃព្រះគម្ពីរត្រូវបានយកមកប្រើហាក់បីដូចជា វាជាករណីលើកលែងពីច្បាប់ដូចគ្នានៃការទាក់ទង និងការយល់ដឹងដែលអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតជាប្រចាំថ្ងៃ។ ជាការដ៏គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ព្រះគម្ពីរគឺជាសៀវភៅដែលទទួលបានការធ្វើបាបខ្លាំងជាងគេក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សលោក។
ការនេះជំរុញឲ្យយើងពិចារណាលើសំណួរមូលដ្ឋានគ្រឹះមួយចំនួន៖ «តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យ? ហើយថា តើអ្នកណាមានអំណាចក្នុងការកាត់ស្រាយវា?»។
យើងអាចឆ្លើយសំណួរដំបូងបានយ៉ាងងាយស្រួល។
«អត្ថន័យ» សំដៅទៅលើចំណុចនៃទំនាក់ទំនងដែលអ្នកនិពន្ធ ឬក៏អ្នកនិយាយបានរៀបចំទុកក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់គាត់ដែលគាត់ចង់បញ្ចេញតាមរយៈពាក្យពេចន៍ និងវេយ្យាករណ៍ដែលគាត់ប្រើប្រាស់។
បើនិយាយបែបអវិជ្ជមាន អត្ថន័យគឺមិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកអាន ឬក៏អ្នកស្ដាប់មានអារម្មណ៍នោះទេ។ វាមិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកអាន ឬក៏អ្នកស្ដាប់បានគិតទុកជាមុននោះទេ។ ហើយវាក៏មិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកអាន ឬក៏អ្នកស្ដាប់បង្កើតឡើងដែរ។ អ្នកអាន ឬក៏អ្នកស្ដាប់មិនផ្ដល់អ្វីទេទៅលើអត្ថន័យ។ ផ្ទុយទៅវិញ អត្ថន័យនៃប្រភេទនៃទំនាក់ទំនងណាមួយ—ការនិយាយផ្ទាល់មាត់ ការសរសេរចេញជាអក្សរ ឬក៏កាយវិការដៃ—គឺផ្ដោតទៅលើអ្នកទំនាក់ទំនង មិនមែនលើអ្នកទទួលការទំនាក់ទំនងនោះទេ។
ជាថ្មីម្ដងទៀត វាសំខាន់ណាស់ក្នុងការកត់សម្គាល់ថា អត្ថន័យបែបនេះគឺយើងអាចមើលឃើញផ្ទាល់ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។ វាពន្យល់ពីមូលហេតុនៃការបង់ប្រាក់កម្ចី ការបើកបរលើផ្លូវ និងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍អាចដំណើរការបាន។ អស់អ្នកដែលបដិសេធអត្ថន័យមួយនេះ—ជាពិសេសគ្រូអធិប្បាយដែលប្រកាសសម័យទំនើបៗ—នឹងរម្លាយចោលករណីរបស់ខ្លួនខណៈពេលដែលពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមសម្ដែងមតិយោបល់ ហើយជាពិសេសនៅពេលដែលពួកគាត់អះអាងថា អ្នកដែលជំទាស់ជាមួយនឹងពួកគាត់មិនបានយល់ពីពួកគាត់យ៉ាងត្រឹមត្រូវទេ! ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគាត់គឺជាការបម្រើខ្លួនឯងទាំងស្រុង។ ពួកគាត់ប្រាថ្នាចង់មានអំណាចលើពាក្យពេចន៍របស់ខ្លួន ប៉ុន្តែបោះបង់ពាក្យពេចន៍របស់អ្នកផ្សេងចោល ដែលកំពុងមានចំណែកក្នុងការជជែកវែកញែក។
ការផ្ដល់អត្ថន័យដូចនោះក៏មិនមានលក្ខណៈទាបជាងក្នុងការកាត់ស្រាយព្រះគម្ពីរដែរ។ ប្រសិនបើយើងពិតជាជឿថា ព្រះគម្ពីរបានថ្លែងនូវអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានចែងជាការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះមិនមានអ្វី ក្រៅពីការជេរប្រមាថទេ ក្នុងការដែលយើងជឿថា—ក្នុងនាមជាអ្នកទទួល—បានផ្ដល់អត្ថន័យទៅលើព្រះគម្ពីរ។ ជា «ការបើកសម្ដែង» ព្រះគម្ពីរគឺជាលទ្ធផលនៃព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការសម្ដែងចំណេះដឹងមកកាន់យើង—ចំណេះដឹងដែលយើងមិនអាចស្គាល់បានក្រៅពីនោះ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលសាវ័ក ប៉ុល បានហៅព្រះបន្ទូលថាជា «ព្រះជាម្ចាស់បានផ្ទុកផ្ដាក់ព្រះបន្ទូល» (រ៉ូម ៣:២ គខប)។ ព្រះបន្ទូលគឺជាសេចក្ដីអត្ថាធិប្បាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់មកកាន់យើង។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលសាវ័ក ប៉ុល បានពណ៌នាថាព្រះបន្ទូលគឺ «ព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង»—ឬក៏ថាបើបកឲ្យចំៗ «គឺជាការផ្លុំខ្យល់ពីព្រះជាម្ចាស់» (២ធីម៉ូថេ ៣:១៦)។ សាររបស់ព្រះគម្ពីរកើតចេញពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់តែមួយអង្គគត់។ អត្ថន័យនៃបរិបទព្រះគម្ពីរគឺមិនរំពឹងលើអ្នកអាននោះទេ។ អត្ថន័យនៅមានដដែល ទោះបើថាអ្នកអានយល់ ឬក៏មិនយល់ក៏ដោយ។
ការផ្ដល់អត្ថន័យបែបនេះនាំមកនូវការពិនិត្យសង្កេតមួយចំនួនទៀត៖
«អត្ថន័យ» គឺជាគោលដៅនៃការកាត់ស្រាយ។
បើនិយាយឲ្យខ្លីទៅ គោលបំណងនៃការសិក្សាព្រះគម្ពីរដ៏ពិតគឺថា ឲ្យស្វែងរកឃើញក្នុងបរិបទនៃព្រះគម្ពីរនូវអត្ថន័យដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យក្នុងការសម្ដែងឲ្យឃើញតាមរយៈព្រះបន្ទូល និងវេយ្យាករណ៍ដែលបានសរសេរចុះក្នុងរបៀបដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើសក្នុងការប្រើប្រាស់—អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរ។ ការកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលឲ្យបានត្រឹមត្រូវគឺមិនមែនជាទង្វើនៃការបង្ហាញភាពច្នៃប្រឌិត ឬក៏ការនិយាយអំពីខ្លួនឯងនោះទេ។ ហើយក៏មិនមែនជាទង្វើនៃការវិភាគលើខ្លួនឯងទាក់ទងនឹងចិត្តសាស្ត្រ ឬក៏ការ ចែកចាយខាងឯ ព្រលឹងវិញ្ញាណដែរ។ អ្នកអានគឺមិនមែនជាគោលដៅ ឬក៏ជាស្ថានីយនៃការកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលចុងក្រោយនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការសិក្សាព្រះបន្ទូលឲ្យបានត្រឹមត្រូវផ្ដោតទៅលើអត្ថន័យនៃបទគម្ពីរយោងតាមព្រះជាម្ចាស់។ វាទាមទារឲ្យអ្នកអានបដិសេធការដែលចង់គឺផ្ដោតលើតែខ្លួនឯង ដែលរំពឹងឲ្យខគម្ពីរគាំទ្រការយល់ដឹងមុនៗ និងការគិតរបស់គាត់។ វារម្លឹកអ្នកអានឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នដោយទាស់ប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីល្បួងដែលនៅជិតបង្កើយក្នុងការអានដោយដាក់ខ្លួនគាត់ចូលទៅក្នុងបរិបទ ហើយបន្ទាប់មកដកខ្លួនឯងចេញវិញ។
«អត្ថន័យ» មានន័យដូចគ្នាទៅនឹងអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធចង់មានន័យ។
ដូចដែលបានលើកឡើងខាងលើ «អត្ថន័យ» គឺជាអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធ ឬក៏អ្នកនិយាយបានរៀបចំទុកក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់គាត់ដែលគាត់ចង់បញ្ចេញតាមរយៈពាក្យពេចន៍ និងវេយ្យាករណ៍ដែលគាត់ប្រើប្រាស់។ នេះទាមទារឲ្យយើងយល់ថា អត្ថន័យមានន័យដូចគ្នាទៅនឹងអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធចង់មានន័យ។
អត្ថន័យ = អ្វីដែលអ្នកនិពន្ធចង់មានន័យ
ការយល់ និងគោរពភាពស្មើគ្នានេះគឺជាចំណុចដ៏ចាំបាច់ក្នុងការទទួលជោគជ័យក្នុងជីវិតជាប្រចាំថ្ងៃ។ ការបោះបង់វានឹងនាំឲ្យមានការបំផ្លាញចោល។ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅដែលមិនទាក់ទិននឹងសាសនាម្នាក់លោក អ៊ី. ឌី. ហើរសជ៍ (E. D. Hirsch) ដែលជាអ្នករិះគន់ម្នាក់ បានពណ៌នាយ៉ាងត្រឹមត្រូវទាក់ទងនឹងអ្វីដែលសំខាន់ ពេលដែលគាត់សរសេរថា៖
«ពេលដែលអ្នករិះគន់បោះបង់អ្នកនិពន្ធដើមចោលដោយចេតនា ពួកគាត់ផ្ទាល់បានវាយប្រហារយកទីតាំងអ្នកនិពន្ធ ហើយការនេះក៏នាំមកនូវការខុសឆ្គងដែលមិនអាចគេចផុតមួយចំនួន ដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុខជាមួយសព្វថ្ងៃនេះ ទាក់ទងទៅនឹងភាពជ្រួលច្របល់ខាងទ្រឹស្ដី។ កាលពីមុនមានអ្នកនិពន្ធតែមួយទេ ប៉ុន្តែឥឡូវមានអ្នកនិពន្ធជាច្រើនបានងើបក្បាលឡើង ម្នាក់ៗកាន់នូវអំណាចដែលបុគ្គលបន្ទាប់នឹងកាន់។ ការបោះបង់អ្នកនិពន្ធដើមចោល ជាអ្នកកាត់ស្រាយអត្ថន័យ គឺជាការបដិសេធនូវគោលការណ៍ដ៏សាមញ្ញហើយគួរឲ្យទទួលយកបានចោល ដែលការនោះអាចនាំមកនូវការកាត់ស្រាយដ៏ត្រឹមត្រូវវិញបាន….ដ្បិតប្រសិនបើអត្ថន័យនៃអត្ថបទណាមួយមិនមែនជាអត្ថន័យរបស់អ្នកនិពន្ធ នោះមានន័យថា គ្មានការកាត់ស្រាយណាអាចមានភាពស៊ីគ្នាជាមួយនឹងអត្ថន័យនៃបរិបទបានឡើយ ដោយសារអត្ថបទមិនអាចមានការប្រាកដច្បាស់លាស់ ឬក៏ប្រាកដអត្ថន័យបានដែរ2។»
លទ្ធផលនានានៃការវែកញែកនេះមិនមែនមិនសំខាន់ជាងក្នុងការកាត់ស្រាយព្រះគម្ពីរទេ។ មូលហេតុដែលមានការច្របូកច្របល់ និងការច្រឡូកច្រឡំជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះក្នុងក្រុមជំនុំគឺ ពីព្រោះវាកើតឡើងចេញពីការបរាជ័យក្នុងការផ្ដល់អត្ថន័យនៃអត្ថបទព្រះគម្ពីរឲ្យមានភាពស្មើគ្នាជាមួយនឹងអត្ថន័យដែលអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរចង់ឲ្យមាន។
ខណៈពេលដែលអ្នកអានដកអត្ថន័យចេញពីការបណ្ដាលឲ្យតែងរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចេញ នោះពួកគេមិនមែនគ្រាន់តែកំពុងតែវាយប្រហារលើអំណាចរបស់អ្នកនិពន្ធប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏ថែមទាំងបំផ្លាញនូវផ្នត់គំនិតនៃអត្ថន័យចោលដោយផ្ទាល់ទៀតផង។
ដូច្នេះ សំណួរដ៏សំខាន់ក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរមិនអាចមានដូចនោះបានឡើយ៖ «ដែលខគម្ពីរមួយនេះមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះខ្ញុំ?»។ ដាច់ខាត! សំណួរគឺត្រូវតែដូចនេះ៖ «តើអ្នកនិពន្ធចង់មានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច តាមរយៈអ្វីដែលគាត់បានសរសេរចុះ?»។ ប្រសិនបើយើងមើលរំលង ឬក៏មិនអើពើលើសំណួរដ៏ពិតមួយនេះ នោះអត្ថន័យគឺលែងមានន័យទៀតហើយ។
«អត្ថន័យ» គឺជាលទ្ធផលនៃការនិពន្ធពីរនាក់។
ការវែកញែកទាក់ទងទៅនឹងអត្ថន័យរបស់អ្នកនិពន្ធដោយផ្អែកទៅលើអត្ថបទក្នុងព្រះគម្ពីរដាច់ខាតត្រូវតែមានចំណុចទាក់ទងនឹងអ្នកនិពន្ធពីរ និងទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់ ហើយមនុស្សក្នុងមូលហេតុដែលព្រះអង្គតែងព្រះគម្ពីរ។
មួយវិញសោត តាំងពីដើមដល់ចប់ ព្រះគម្ពីរបានផ្ដល់ជាភស្តុតាងថាគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សាវ័ក ប៉ុល បានសង្ខេបយ៉ាងល្អទាក់ទងនឹងទីបន្ទាល់ដ៏ច្រើនលើសលប់នេះ៖ «គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ ព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង» (២ធីម៉ូថេ ៣:១៦)។ ស្របពេលនោះដែរ ព្រះបន្ទូលក៏បានបញ្ជាក់ផងដែលថា អ្វីៗដែលមានចែងនៅក្នុងគឺ៖ មនុស្សដែលបាននាំឲ្យមាន ដែលព្រះអង្គបានប្រើប្រាស់ជាឧបករណ៍។ មានការអះអាងថាអ្នកនិពន្ធមិនបានសរសេរព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហាក់បីដូចជាមនុស្សយន្ត ឬក៏ពេលដែលគាត់សប្បាយរីករាយដែលមិនអាចទប់បានឡើយ។ អ្នកនិពន្ធមានចំណែកយ៉ាងពេញទី—បេះដូង គំនិត និងព្រលឹង—ក្នុងការសរសេរព្រះបន្ទូល។
ដូច្នេះ ដូចដែលសាវ័ក ប៉ុល បានប្រកែកថាយើងគួរហៅគ្រប់អ្វីៗឲ្យត្រឹមត្រូវថា «បទគម្ពីរ» ជា «ព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង» ក៏បានលើកឡើងថា «ព្រះអង្គបានបើកសម្ដែងអាថ៌កំបាំងឲ្យខ្ញុំស្គាល់ ដូចខ្ញុំបានសរសេរយ៉ាងសង្ខេបពីខាងដើមរួចមកហើយ» ហើយថា «ពេលអ្នករាល់គ្នាអានសេចក្ដីនេះ អ្នករាល់គ្នាមុខជានឹងយល់ពីចំណេះរបស់ខ្ញុំអំពីអាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ» ជាមិនខាន (អេភេសូរ ៣:៣-៤)។ និយាយម្យ៉ាងទៀត អត្ថន័យរបស់សាវ័ក ប៉ុល នៃការបណ្ដាលឲ្យតែង (អ្វីដែលគាត់ «បានសរសេរយ៉ាងសង្ខេបពីខាងដើម»—សំដៅទៅលើកណ្ឌគម្ពីរ អេភេសូរ ២) ទាំងពីរគឺជាលទ្ធផលនៃការ «បើកសម្ដែង» ហើយក៏ដូចគ្នាជាមួយនឹង «ចំណេះ» របស់គាត់ផងដែរ។
ប្រាកដណាស់! ចំណុចនៃអ្នកនិពន្ធពីរក៏បានប៉ះពាល់លើបញ្ហាជាច្រើនដែលយើងមិនអាចលើកឡើងនៅពេលនេះបាន។ ប៉ុន្តែ ជាចំណុចចាប់ផ្ដើម វាជាការដ៏សំខាន់ណាស់ដែលយើងយល់អំពីផ្នត់គំនិតនៃអ្វីដែលយើងហៅថា ការព្រមព្រៀងរបស់ព្រះ នេះគឺជាជំនឿដែលជឿថាព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រាលើគំនិតនៃដំណើរការរបស់អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរដល់កម្រិតដែលថាអត្ថន័យនៃពាក្យពេចន៍របស់ពួកគាត់បានចុះចូលផ្ទាល់ទៅនឹងអត្ថន័យរបស់ទ្រង់ក្នុងពាក្យពេចន៍ដូចៗគ្នា។
អត្ថន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សក្នុងអត្ថបទព្រះគម្ពីរមានភាពស៊ីគ្នាដល់ថ្នាក់ថាអាចនិយាយឡើងហាក់បីដូចជាតែមួយ គ្មានផ្នែកនៃអត្ថបទណាមានភាពពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏លើមនុស្សជាងនោះទេ។
លោក បិនយ៉ាមិន វ័រហ្វៀលដ៍ (Benjamin Warfield) បានសង្ខេបយ៉ាងល្អថា៖
«ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ដែលនាំឲ្យគោលបំណងរបស់ទ្រង់បានក្លាយជាផលផ្លែក្នុងការដែលព្រះអង្គត្រួតត្រាលើពិភពលោកនេះ ដោយគ្មានអំពើហិង្សាដល់កម្រិតទី២ ឬក៏ឈ្លានពានលើរបស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើតទាក់ទងទៅនឹងឆន្ទៈសេរីនៃការជ្រើសរើស ត្រួតត្រាលើដំណើរការនៃគំនិតរបស់ឧបករណ៍ដែលទ្រង់បានជ្រើសរើស ដើម្បីសម្ដែងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គក្នុងការធានាថាពួកគេនឹងនិយាយពាក្យពេចន៍របស់ព្រះអង្គក្នុងរបៀបនិយាយរបស់ខ្លួន3?»
«អត្ថន័យ» គឺមានតែមួយ មានការកំណត់ និងមានគោលបំណង។
គោលការណ៍នៃអត្ថន័យរបស់អ្នកនិពន្ធតម្រូវឲ្យមានគោលការណ៍នៃអត្ថន័យតែមួយ។ ដោយសារអត្ថន័យអត្ថបទណាមួយមានភាពស៊ីគ្នាជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្ស ហើយការឆ្លើយតបរបស់អ្នកអានមិនអាចមានការប៉ះពាល់លើបាន ដូច្នេះនឹងតែងតែមានអត្ថន័យតែមួយគត់ក្នុងអត្ថបទណាមួយដែលកំពុងមើល—អត្ថន័យដើមពេលនិពន្ធតាំងពីលើកដំបូង។
លើសពីនោះទៅទៀត ដោយសារអត្ថន័យនៃអត្ថបទណាមួយមិនអាចមានការបែកគ្នាចេញពីអត្ថន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្ស ដូចដែលមានលើកឡើងក្នុងការនិពន្ធដើម នោះអត្ថន័យនៃអត្ថបទព្រះគម្ពីរក៏មិនអាចមានការផ្លាស់ប្រែតាមពេលវេលាឡើយ។ ពិតណាស់! ការបើកសម្ដែងបន្តបន្ទាប់អាចបន្ថែមទៅលើចំណេះដឹងដែលបានប្រមូលផ្ដុំដែលត្រូវបានបើកសម្ដែងអំពីប្រធានបទណាមួយដែលអត្ថបទត្រូវបានលើកឡើង។ ប៉ុន្តែ ការបើកសម្ដែងបន្តបន្ទាប់មិនអាចបំផ្លាស់បំប្រែអត្ថន័យនៃអត្ថបទនោះបានឡើយ។
ហើយកាន់តែលើសពីនោះទៅទៀត អត្ថន័យនៃអត្ថបទនោះក៏នៅមានភាពដូចគ្នាសម្រាប់អ្នកអានគ្រប់រូបដែរ។ វាមិនមានការបំផ្លាស់បំប្រែពីអ្នកកាត់ស្រាយមួយទៅអ្នកកាត់ស្រាយមួយទៀតនោះទេ ពីប្រពៃណីមួយទៅប្រពៃណីមួយទៀត ឬក៏ពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយទៀតនោះដែរ។ វាបន្តនៅទៀងទាត់ មានគោលបំណង នៅស្ថិតស្ថេរ ហើយក៏នៅមានកំណត់អ្វីមួយលើទំព័រនៃព្រះបន្ទូលទៀតផងដែរ។
សរុបសេចក្ដីទៅ អត្ថបទមួយមិនអាចមានអត្ថន័យលើអ្វីដែលវាមិនមានអត្ថន័យលើបាន ហើយវាក៏មិនអាចមានន័យនូវអ្វីដែលវាមិនអាចមានន័យឥឡូវនេះបានឡើយ។ គោលបំណងនៃគុណភាពរបស់អត្ថបទខគម្ពីរធ្វើឲ្យការសិក្សាព្រះគម្ពីរមានសុទិដ្ឋិនិយម មានប្រយោជន៍ និងថ្វាយព្រះកិត្តិយសដល់ព្រះជាម្ចាស់។ វាលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកអានបន្តអត់ធ្មត់។ ទោះបើគាត់ទំនងនឹងមានការពិបាកក្នុងការទាញយកអត្ថន័យនៃអត្ថបទក៏គាត់នៅអាចមានទំនុកចិត្តត្រង់ថា ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីក៏អត្ថន័យនៅមានដដែល។ វាអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកកាត់ស្រាយមានការជជែកវែកញែកដែលមានផលផ្លែ ខណៈពេលដែលពួកគាត់ទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនមានប្រវត្តិដែលងាយគិតតែពីខ្លួនឯង និងការព្យាយាមរកយុត្តិធម៌សម្រាប់សេចក្ដីសន្និដ្ឋានរបស់ខ្លួនក្នុងអត្ថបទផ្ទាល់។ វាគឺជាការការពារដ៏សំខាន់មួយទាស់ប្រឆាំងនឹងការគំរាមកំហែងដែលកើតចេញពីភាពទុទ្ទិដ្ឋិនិយម និងការអស់សង្ឃឹម។ វាផ្ដល់នូវមូលដ្ឋានសម្រាប់ជំនឿដ៏ពិតក្នុងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូល—ជំនឿដែលយើងអាចពណ៌នាដោយមានភាពក្លាហានថា «ជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានអ្វីៗដូចសង្ឃឹម ជាការជឿជាក់លើអ្វីៗដែលមើលមិនឃើញ» (ហេព្រើរ ១១:១)។
«អត្ថន័យ» មានភាពខុសគ្នាពីអ្វីដែលសំខាន់។
«ភាពសំខាន់» គឺជាការមានទំនាក់ទំនងរវាងអត្ថន័យដែលត្រូវបានបើកសម្ដែងឡើងក្នុងអត្ថបទ និងបរិបទនានា នៃផ្នត់គំនិត ឬក៏ចំណុចទាំងមូលតែម្ដង។ ដូច្នេះ ខណៈពេលដែលអត្ថន័យនៃអត្ថបទណាមួយមានអត្ថន័យតែមួយ ហើយមិនអាចកែប្រែបាន នោះភាពសំខាន់នៃអត្ថន័យនោះនៅមានការបត់បែន ឬក៏បែបនេះបែបនោះពីអ្នកអានម្នាក់ទៅអ្នកអានម្នាក់ទៀតបាន។
ទោះបើថាមានអត្ថន័យតែមួយក្នុងអត្ថបទណាមួយ ក៏អត្ថន័យនោះនៅអាចមានការអនុវត្តជាច្រើនបែបបាន—ការអនុវត្តដែលសូម្បីតែអ្នកនិពន្ធក៏មិនដែលនឹកស្រមៃដល់។
ឧទាហរណ៍៖ សូមពិនិត្យមើលពាក្យពេចន៍របស់សាវ័ក ប៉ុល ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេភេសូរ ៤:២៩ «មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យអាក្រក់ណាមួយចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ត្រូវនិយាយតែពាក្យល្អៗ សម្រាប់ស្អាងចិត្តតាមត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបានផ្តល់ព្រះគុណដល់អស់អ្នកដែលស្តាប់»។ មានអត្ថន័យតែមួយគត់សម្រាប់ពាក្យពេចន៍ទាំងនោះ គឺអត្ថន័យដែលសាវ័ក ប៉ុល ចង់មានខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការ ដើម្បីបណ្ដាលឲ្យគាត់សរសេរ។ ពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល សរសេរពាក្យពេចន៍ទាំងនេះសម្រាប់ក្រុមជំនុំអេភេសូរ ពិតណាស់គាត់មិនបានគិតដល់ប្រភេទនានានៃការទាក់ទងគ្នាដែលមានសព្វថ្ងៃនេះក្នុងទម្រង់ជាច្រើនបែបលើបណ្ដាញសង្គមឡើយ។ អ្វីដែលគាត់បានគិតគឺការទំនាក់ទំនងតាមមាត់ របៀបនៃការដែល «ពាក្យចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នា» ហើយជាប្រយោជន៍ដល់ «អស់អ្នកដែលស្តាប់»។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏នៅមានទំនាក់ទំនងរវាងអត្ថន័យនៃពាក្យពេចន៍របស់សាវ័ក ប៉ុល ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេភេសូរ ៤:២៩ និងរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទសព្វថ្ងៃនេះចូលរួមក្នុងបណ្ដាញសង្គមដែរ។ យើងហៅទំនាក់ទំនងនេះថាសំខាន់ ហើយនៅត្រង់នេះ—មិនមែនក្នុងអត្ថន័យ—ពេលមានចំណុចខុសៗគ្នា។ ប៉ុន្តែ ខណៈពេលដែលមានចំណុចខុសៗគ្នាក្នុងលទ្ធផលប្រកបដោយភាពសំខាន់ នោះដាច់ខាតភាពសំខាន់ក៏នៅតែជាយុថ្កាការដែលមិនអាចបំផ្លាស់បំប្រែបាន និងអត្ថន័យគោលនៃអត្ថបទផ្ទាល់ ប្រសិនបើវាមានអំណាច។
តើអ្នកណាជាអ្នកផ្ដល់អត្ថន័យ?
ការពិនិត្យសង្កេតអំពីអត្ថន័យទាំងនេះជួយយើងឲ្យឆ្លើយនូវសំណួរមូលដ្ឋានទី២ដែលបានលើកឡើងខាងលើ៖ តើអ្នកណាមានអំណាចក្នុងការកាត់ស្រាយអត្ថន័យបាន? ចម្លើយមានពីរយ៉ាង។ ម្យ៉ាងគឺថា អំណាចនៃការកាត់ស្រាយអត្ថន័យគឺមាននៅលើតែអ្នកនិពន្ធផ្ទាល់ប៉ុណ្ណោះ។ ដាច់ខាត! អ្នកនិពន្ធគឺជាបុគ្គលដំបូង និងជាបុគ្គលចុងក្រោយនៃការផ្ដល់អត្ថន័យទៅលើអត្ថបទរបស់គាត់។
មួយវិញសោត អំណាចដែលក្លាយពីការមានតៗគ្នាក៏មានដែរ។ អ្នកកាត់ស្រាយសព្វថ្ងៃនេះក៏ទទួលបានអំណាចពីអ្នកនិពន្ធផងដែរ នៅពេលដែលគាត់កាត់ស្រាយអត្ថបទរបស់អ្នកនិពន្ធដោយមានភាពត្រូវគ្នាជាមួយនឹងអត្ថន័យរបស់អ្នកនិពន្ធ។ ដូច្នេះ ក្នុងវិសាលភាពដែលអ្នកកាត់ស្រាយបដិសេធដោយមិនពឹងផ្អែកលើការយល់ដឹងរបស់គាត់ផ្ទាល់ ហើយចុះចូលចំពោះ ឆន្ទៈរបស់អ្នកនិពន្ធ នោះគាត់ក៏មានអំណាចក្នុងការប្រាប់អ្នកដទៃថា «អត្ថបទនេះមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច» ដែរ។
មតិយោបល់
Loading…