វាជាសំណួរមួយដ៏សមហេតុផលដែលថា៖ ប្រសិនបើយើងបានសុចរិតដោយសារជំនឿ រួមទាំងបានទទួលការអត់ទោសនូវរាល់អំពើបាបទាំងឡាយរបស់យើងហើយ—ទាំងអំពើបាបពីអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល ហើយនិងអនាគតកាល—ចុះតើហេតុអ្វីបានជាយើងចាំបាច់ត្រូវតែបន្តទូលសូមការអត់ទោសថែមទៀត?
តើអំពើបាបរបស់យើងមិនទាន់បានទទួលបានការអត់ទោសទាំងស្រុងទេឬ?
ទាំងពួកបរិសុទ្ធ និងអ្នកមានបាប
យ៉ាងហោចណាស់យើងឃើញមានសេចក្ដីពិតបីយ៉ាងក្នុងព្រះបន្ទូលដែលយើងត្រូវរក្សាទុកក្នុងពេលដំណាលគ្នា។
ទី១ ចំពោះអស់អ្នកណាដែលបានប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប ហើយបានទុកចិត្តជឿលើព្រះគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះសង្គ្រោះរបស់ខ្លួន នោះព្រះជាម្ចាស់បានប្រកាសថា ពួកគេត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតនៅចំពោះព្រះអង្គដោយផ្អែកទៅលើភាពសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយនិងការយាងមកសុគតរបស់ទ្រង់ជំនួសខ្លួន (រ៉ូម ៣:២១-២៦; ៥:១; ៨:១, ៣០, ៣៣-៣៤)។ ក្នុងនាមជាអ្នកប្រកាសពីព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលនោះមិនមែនជាដំណើរការដែលអាចធ្វើឲ្យពួកយើងទទួលបានភាពសុចរិតទេ ការបានរាប់ជាសុចរិតកើតឡើងចំពោះអ្នកជឿតែម្ដងគត់សម្រាប់គ្រប់ពេលវេលា (រ៉ូម ៥:១២-២១; ភីលីព ៣:៨-៩; ២កូរិនថូស ៥:១៩-២១)។
ទោះបើយើងទាំងអស់គ្នានឹងឈរនៅទីជំនុំជម្រះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយនិងស្ដាប់នៅទីកន្លែងកាត់ក្ដីជាសាធារណៈថា យើងជា ឬក៏មិនជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទក៏ដោយ (២កូរិនថូស ៥:១០) ក៏ចំពោះអ្នកជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ ឥឡូវនេះការជំនុំជម្រះនាគ្រាចុងក្រោយរបស់ពួកគាត់ត្រូវបានឈានមកដល់បច្ចុប្បន្នកាលនេះរួចហើយ។ យើងបានឆ្លងកាត់ចេញពីសេចក្ដីស្លាប់ឈានទៅឯជីវិតរួចស្រេចហើយ (យ៉ូហាន ៥:២៤; រ៉ូម ៨:១)។ ពេលដែលយើងទទួលបានការរាប់ជាសុចរិតម្ដងហើយ នោះយើងមិនអាចបាត់បង់វាបានឡើយ។
ទី២ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឲ្យយើងលន់តួអំពើបាបរបស់យើងពេលដែលយើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប (១យ៉ូហាន ១:៩)។ ហើយសេចក្ដីបង្គាប់ឲ្យយើងលន់តួបាបនេះ គឺមិនមែនសម្រាប់តែពេលដែលយើងត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតនៅលើកដំបូងនោះទេ ប៉ុន្តែការលន់តួអំពើបាបគឺជាការដែលយើងត្រូវបន្តធ្វើនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដូចក្នុងបរិបទនៃកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានទី១បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់៖
បើសិនជាយើងថា យើងគ្មានបាបសោះ នោះឈ្មោះថាយើងបញ្ឆោតដល់ខ្លួន ហើយសេចក្ដីពិតមិនស្ថិតនៅក្នុងយើងទេ បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ប្រយោជន៍នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយនឹងសម្អាតយើង ពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ផង បើយើងថា យើងមិនដែលធ្វើបាបសោះ នោះឈ្មោះថាយើងធ្វើឲ្យទ្រង់ទៅជាអ្នកកុហកវិញ ហើយព្រះបន្ទូលទ្រង់មិននៅក្នុងយើងទេ (១យ៉ូហាន ១:៨-១០)។
ទី៣ ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់មិនត្រឹមតែបង្គាប់យើងឲ្យលន់តួអំពើបាបរបស់យើងតែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ថែមទាំងសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងអត់ទោសនូវរាល់អំពើបាបនៅអនាគតរបស់យើងទៀតផង ត្រង់នេះមានន័យថា ការអត់ទោសអំពើបាបរបស់យើងគឺអាស្រ័យទៅលើថា តើយើងបានអត់ទោសដល់អ្នកដទៃដែលធ្វើខុសនឹងយើងដែរឬទេ បន្ទាប់ពីយើងត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតទៅហើយ (ម៉ាថាយ ៦:១៤; ១៨:១៥-៣៥; ១យ៉ូហាន ១:៩; យ៉ាកុប ៥:១៥)។
ការឆ្លុះបញ្ចាំងបីយ៉ាង
ប៉ុន្តែ តើឲ្យយើងត្រូវធ្វើដោយរបៀបណា ដើម្បីឲ្យយើងអាចយល់អំពីទេវវិទ្យានៃសេចក្ដីពិតទាំងនេះបាន ដោយមិនបន្ទាបតម្លៃរបស់វា? ខាងក្រោមនេះគឺជាការឆ្លុះបញ្ចាំងបីយ៉ាង៖
ទី១ ចេញពីទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ គ្មានបញ្ហាទេនៅពេលដែលទ្រង់បានប្រកាសថា ទ្រង់បានរាប់យើងជាសុចរិត ដែលនោះមានន័យថា ទ្រង់បានអត់ទោសនូវរាល់អំពើបាបនាពេលអនាគតកាលរបស់យើង—ក៏ដូចជាបានអត់ទោសនូវរាល់អំពើបាបរបស់យើងពីអតីតកាល និងបច្ចុប្បន្នកាល—ដោយសារនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រទ្រង់ អនាគតកាលរបស់យើងមានការបើកចំហដូចជាសៀវភៅមួយអញ្ចឹង។ ប៉ុន្តែ បើយោងតាមទស្សនៈរបស់យើងវិញ គឺជាការល្អបំផុតបើរាប់ថា សេចក្ដីសុចរិតរបស់យើងគឺការអត់ទោសនូវរាល់អំពើបាបទាំងឡាយទាំងរបស់យើងអតីតកាល ហើយនិងបច្ចុប្បន្នកាល ដែលនោះគឺជាមូលដ្ឋានរបស់តុលាក្នុងការអត់ទោសនូវអំពើបាបទាំងឡាយរបស់យើងនៅពេលខាងមុខ។
ខណៈពេលដែលយើងរស់នៅ ហើយក៏កំពុងប្រឈមមុខនឹងអំពើបាប យើងចាំបាច់ត្រូវតែបែរត្រឡប់ទៅរកព្រះជាម្ចាស់ដោយមានការប្រែចិត្តតាមរយៈជំនឿ និងការទូលសូមការអត់ទោសពីទ្រង់។ យើងធ្វើដូចនេះព្រោះយើងពឹងទៅលើមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃព័ន្ធកិច្ចដែលព្រះគ្រីស្ទដែលបានធ្វើសម្រាប់យើងក្នុងការរាប់យើងជាសុចរិត។ ការទទួលបានបទពិសោធន៍បែបនេះ គឺមិនមែនជាការរាប់ជាសុចរិតសារជាថ្មីនោះទេ ប៉ុន្តែវាជាការរាប់ជាសុចរិតដដែលម្ដងទៀតទេតើ។
នៅពេលដែលយើងប្រព្រឹត្តអំពើបាប គឺយើងបានបាត់បង់នូវសន្តិភាព ហើយលែងយល់អំពីតម្លៃនៃការអត់ទោសដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់បានប្រទានមកយើង។ ហេតុដូច្នេះ នៅពេលយើងលន់តួនូវអំពើបាបរបស់យើង (ដែលជាព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ) នោះយើងត្រូវបានភ្ញាក់រឭកបង្វែរត្រឡប់មកវិញម្ដងទៀតទៅកាន់អ្វីៗដែលព្រះគ្រីស្ទបានសម្រេចរួចហើយសម្រាប់យើង ហើយព្រះជាម្ចាស់បាននាំឲ្យយើងមានសុវត្ថិភាពក្នុងទ្រង់ និងថែមទាំងធានានូវសេចក្ដីសង្គ្រោះចំពោះយើងទៀតផង។ ចំពោះអ្នកជឿវិញ យើងនឹងបន្តអធិស្ឋានលន់តួអំពើបាបជារៀងរាល់ពេល ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គអត់ទោស ដោយមិនអស់សង្ឃឹមដោយគិតថាខ្លួនបានវង្វេងឆ្ងាយ ប៉ុន្តែដោយមានទំនុកចិត្តក្នុងសេចក្ដីសុចរិត និងការដែលព្រះវរបិតាបានយកពួកគាត់ធ្វើជាកូនចិញ្ចឹមរបស់ទ្រង់ដែលគង់នៅឯស្ថានសួគ៌ ហើយបានប្រកាសថាពួកគេសុចរិតដោយនូវក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ។
ទី២ ចំណុចនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពសំខាន់មួយនៃពេលវេលា និងប្រវត្តិសាស្ត្រ។ នៅក្នុងការរាប់ជាសុចរិតដោយព្រះគុណក្នុងជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ដោយពឹងលើព័ន្ធកិច្ចដ៏គ្រប់គ្រាន់របស់ទ្រង់ អំពើបាបពីអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងអនាគតគឺត្រូវបានអត់ទោស និងបង់ថ្លៃយ៉ាងពេញទី—ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏ប្រវត្តិសាស្ត្រក៏នៅតែសំខាន់ដែរ។ ក្នុងរបៀបស្រដៀងគ្នានេះដែរ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសរាស្ដ្រទ្រង់តាំងពីមុនកំណើតលោកីយ៍មកក៏ដោយ (អេភេសូរ ១:៤-៦) ក៏ផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះត្រូវតែលាតត្រដាងនៅលម្ហ ហើយនិងពេលវេលាផងដែរ។ ហើយនេះគឺជាការដ៏ជាក់លាក់ដែលថា រាស្ដ្រទ្រង់នឹងទទួលការរាប់ជាសុចរិតក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះគ្រីស្ទត្រូវយាងមកយកកំណើតជាមនុស្សដូចយើង រស់នៅសម្រាប់យើង ថែមទាំងសុគត ហើយនិងបានរស់ឡើងវិញជំនួសយើងរាល់គ្នា។
លើសពីនេះទៅទៀត ដើម្បីឲ្យព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះគ្រីស្ទកើតឡើងចំពោះយើង នោះត្រូវតែមានពួកអ្នករើសតាំង ឮនូវដំណឹងល្អ ហើយទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះតាមរយៈជំនឿ។ ទោះជាផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានតាំងពីអស់កល្បជានិច្ចក៏ដោយ ក៏វាត្រូវបានអនុវត្តនៅក្នុងពេលវេលាផងដែរ។ ក្នុងនាមជាអស់អ្នកដែលនៅបណ្ដោះអាសន្ន ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះគ្រីស្ទឡើងក្នុងយើងតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងពេលវេលា។
ទី៣ ពួកយើងរស់នៅក្នុងទំនាក់ទំនងនៃការតាំងសញ្ញាជាមួយនឹងព្រះត្រៃឯកនៃយើង។ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ យើងបានទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះដោយជំនឿក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយក៏បានចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងនៃការតាំងសញ្ញាជាមួយនឹងទ្រង់ផ្ទាល់។ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងបែបនេះ—រហូតដល់ពេលយើងទទួលសិរីល្អ—យើងក៏នឹងនៅតែបន្តប្រព្រឹត្តបាប ហើយព្រះជាម្ចាស់ក្នុងនាមជាព្រះត្រៃឯកដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងយើង ព្រះអង្គមិនសព្វព្រះហឫទ័យនឹងអំពើបាបរបស់យើងឡើយ។ ការនេះទាមទារឲ្យមានការប្រែចិត្ត ហើយស្វែងរកការអត់ទោសបាបដែលត្រូវតែបន្តកើតឡើង។ ខណៈពេលដែលយើងបន្តលន់តួអំពើបាបរបស់យើង ព្រះជាម្ចាស់អត់ទោសដល់យើងដោយអាស្រ័យលើព្រះគ្រីស្ទតែម្នាក់គត់។
គ្មានការប្រឆាំងគ្នា
ពួកយើងមានភាពគ្រប់គ្រាន់ជានិច្ចក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយយើងក៏នៅតែមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ ដោយយោងតាមទំនាក់ទំនងដែលយើងមានក្នុងនាមជាមនុស្ស ពួកយើងក៏ដឹងអំពីសេចក្ដីពិតនោះដែរ។ ក្នុងនាមជាអាណាព្យាបាល យើងខ្ញុំមានទំនាក់ទំនងជាមួយកូនទាំងប្រាំនាក់របស់យើងខ្ញុំ ពីព្រោះពួកគាត់គឺជាកូនៗរបស់យើងខ្ញុំ ដូច្នេះយើងខ្ញុំនឹងមិនបោះបង់ពួកគាត់ចោលឡើយ ទំនាក់ទំនងរបស់យើងមានភាពជាអចិន្ត្រៃយ៍ជានិច្ច។ ទោះបើពួកគេប្រព្រឹត្តបាបទាស់ប្រឆាំងនឹងយើងខ្ញុំ ឬពេលខ្លះយើងខ្ញុំប្រឆាំងនឹងពួកគេដែរ ដែលនោះនាំឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់ពួកយើងនៅមានការតឹងតែង ហើយយើងត្រូវមានការផ្សះផ្សារវាងគ្នានឹងគ្នាផងដែរ។ ស្រដៀងគ្នានេះផងដែរ ទំនាក់ទំនងនៃការតាំងសញ្ញារបស់យើងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ក៏យ៉ាងដូច្នោះដែរ។
នេះគឺជារបៀបដែលយើងយល់អំពីការរាប់ជាសុចរិតយ៉ាងពេញទីរបស់យើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយព្រះគម្ពីរក៏បានបង្រៀនថា ពួកយើងត្រូវការការអត់ទោសម្ដងហើយម្ដងទៀត។ នៅក្នុងការទូលសូមព្រះជាម្ចាស់ឲ្យអត់ទោសដល់យើង យើងពុំបានធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីឲ្យព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះគ្រីស្ទកាន់តែល្អឥតខ្ចោះនោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ យើងកំពុងតែអនុវត្តដដែលម្ដងទៀត ទាក់ទងនឹងអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើសម្រាប់យើង ក្នុងនាមទ្រង់ជាអ្នកតាំងសញ្ញា និងអ្នកប្រោសលោះយើង។
វាពុំមានភាពផ្ទុយគ្នាអ្វីទេរវាងការរាប់ជាសុចរិតដោយព្រះគុណតាមរយៈជំនឿ និងតម្រូវការរបស់យើងក្នុងការបន្តទូលសូមការអត់ទោសពីអំពើបាបនោះ។ យើងទូលសូមព្រះជាម្ចាស់ឲ្យអត់ទោសដល់យើង មិនមែនទូលសូមឲ្យមានការរាប់សុចរិតសារជាថ្មីឡើងវិញម្ដងទៀតនោះទេ ប៉ុន្តែឲ្យយើងដើរនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រទ្រង់ដោយមានទំនុកចិត្តថា ព្រះគ្រីស្ទបានបង់ថ្លៃរួចអស់ហើយ ហើយឥឡូវនេះយើងគឺជាកូនបំណុលរបស់ព្រះគុណវិញ។ ការរាប់ជាសុចរិតកើតឡើងតែម្ដងគត់សម្រាប់គ្រប់ពេលវេលា ប៉ុន្តែការលន់តួនូវអំពើបាប និងការទទួលនូវការអត់ទោសគឺជាការដែលត្រូវតែបន្តកើតឡើង រហូតទាល់តែយើងទទួលបានសិរីល្អ ហើយលែងប្រព្រឹត្តអំពើបាបតទៅទៀត។
មតិយោបល់
Loading…