«អ្នករាល់គ្នាបានឮពាក្យដែលខ្ញុំប្រាប់ថា “ខ្ញុំនឹងចេញទៅ ហើយខ្ញុំនឹងមករកអ្នករាល់គ្នាវិញ”។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ខ្ញុំ អ្នកត្រូវមានអំណរឡើង ដោយព្រោះខ្ញុំទៅឯព្រះវរបិតា ដ្បិតព្រះវរបិតាធំលើសជាងខ្ញុំ» (យ៉ូហាន ១៤:២៨ គកស)។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា «ព្រះវរបិតាធំលើសជាងខ្ញុំ» កាលទ្រង់កំពុងប្រជុំបង្រៀននៅឯបន្ទប់ខាងលើ ហើយបរិបទដ៏ធំគឺអំពីក្ដីសន្យានៃការប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទៅកាន់ពួកសិស្សបន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ម្ដងហើយម្ដងទៀត ព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងថាទ្រង់កំពុងតែធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតា ដែលចំណុចនេះថ្លែងបញ្ឆិតបញ្ឆៀងថាក្នុងរបៀបណាមួយ ព្រះយេស៊ូវស្ថិតក្រោមអំណាចរបស់ព្រះវរបិតា។ អញ្ចឹងសំណួរគឺសួរថា តើឲ្យព្រះយេស៊ូវនៅស្មើនឹងព្រះជាម្ចាស់បានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ ខណៈពេលដែលទ្រង់ក៏បានទទួលស្គាល់ដែលថា ទ្រង់ស្ថិតក្រោមអំណាចនៃព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតា? ចម្លើយលើសំណួរនេះមាននៅក្នុងលក្ខណៈនៃការដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្ស។
កាលព្រះយេស៊ូវបានយាងមកយកកំណើត ទ្រង់ត្រូវបាន «ធ្វើឲ្យទាបជាងពួកទេវតាមួយរយៈ» (ហេព្រើរ ២:៩) ដែលនេះសំដៅទៅលើឋានៈរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ គោលជំនឿនៃការយាងមកយកកំណើតបានលើកឡើងថា បុគ្គលទីពីរ នៃព្រះត្រៃឯកបានយាងមកយកសណ្ឋានជាមនុស្ស។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទាក់ទងទៅនឹងគោលដៅ និងគោលបំណងទាំងអស់ ព្រះយេស៊ូវបានយកសណ្ឋានជាមនុស្ស ១០០% ហើយក៏ត្រូវបាន «ធ្វើឲ្យទាបជាងពួកទេវតា» ដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏ព្រះយេស៊ូវនៅតែជាព្រះ ១០០% ដដែល។ តាមរយៈការយកសណ្ឋានជាមនុស្ស ព្រះយេស៊ូវមិនបានបោះបង់ចោលភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ឡើយ—ព្រះមិនអាចលែងក្លាយជាព្រះបានទេ។ បើយោងតាមអត្ថន័យនៃឃ្លា «ធ្វើឲ្យទាបជាងពួកទេវតា» តើឲ្យយើងបកស្រាយយ៉ាងដូចម្ដេចលើចំណុចពិតដែលថា បុគ្គលទីពីរនៃព្រះត្រៃឯកគឺជាព្រះ ១០០% ហើយក៏ជាមនុស្ស ១០០% បានទៅ? កណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ២:៥-១១ បានផ្ដល់ជាចម្លើយលើសំណួរនេះ៖
«ត្រូវតែមានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ ដែលទោះបើទ្រង់មានរូបអង្គជាព្រះក៏ដោយ គង់តែមិនបានរាប់ឋានៈដែលស្មើនឹងព្រះនោះ ទុកជាសេចក្ដីដែលគួរកាន់ខ្ជាប់ឡើយ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានលះបង់អង្គទ្រង់ មកយកសណ្ឋានជាអ្នកបម្រើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានសណ្ឋានជាមនុស្សផង។ ដោយឃើញព្រះអង្គមានភាពជាមនុស្សដូច្នោះ នោះក៏បន្ទាបអង្គទ្រង់ ទាំងចុះចូលស្តាប់បង្គាប់ រហូតដល់ទីមរណៈ គឺព្រះអង្គទទួលសុគតជាប់លើឈើឆ្កាងផង។ ដោយហេតុនោះបានជាព្រះបានលើកទ្រង់ឡើងយ៉ាងខ្ពស់ ហើយបានប្រទានឲ្យមាននាមដ៏ប្រសើរ លើសជាងអស់ទាំងនាម ដើម្បីពេលណាឮព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ នោះគ្រប់ទាំងជង្គង់នៅស្ថានសួគ៌ នៅផែនដី និងនៅក្រោមដីត្រូវលុតចុះ ហើយឲ្យគ្រប់ទាំងអណ្ដាតបានថ្លែងប្រាប់ថា “ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះជាព្រះវរបិតា”» (គកស)។
នៅពេលដែលបុគ្គលទីពីរនៃព្រះត្រៃឯកបានមកយកសណ្ឋានជាមនុស្ស មានព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនបានកើតឡើង។ ព្រះគ្រីស្ទ «បានលះបង់អង្គទ្រង់»។ ឃ្លាមួយនេះបានបង្កឲ្យមានការនិពន្ធច្រើនជាងឃ្លានានានៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល។ ក្នុងអត្ថន័យគោល អ្វីដែលឃ្លានេះចង់មានន័យគឺថា ព្រះយេស៊ូវបានស្ម័គ្រព្រះទ័យក្នុងការលះបង់អភ័យឯកសិទ្ធិនៃការប្រើប្រាស់ដោយសេរីនៃលក្ខណសម្បត្តិជាព្រះរបស់ទ្រង់ចោល ហើយក៏បានចុះចូលរូបអង្គទ្រង់ទៅក្រោមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតា ខណៈពេលដែលទ្រង់នៅលើផែនដីនេះ។
ចំណុចពិតមួយទៀតដែលយើងត្រូវតែពិចារណាគឺត្រង់ថា ការចុះចូលក្នុងតួនាទីមិនមែនស្មើគ្នានឹងការចុះចូលក្នុងលក្ខណៈនោះឡើយ។ ឧទាហរណ៍៖ ចូរពិចារណាអំពីទំនាក់ទំនងរវាងនិយោជក និងនិយោជិក។ និយោជកមានសិទ្ធិក្នុងការទាមទារពីនិយោជិក ហើយនិយោជិកមានកាតព្វកិច្ចក្នុងការបម្រើនិយោជក។ តួនាទីរបស់ពួកគាត់ទាំងពីរគឺត្រូវបានផ្ដល់អត្ថន័យយ៉ាងច្បាស់ទាក់ទងនឹងទំនាក់ទំនងនៃការចុះចូល។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏បុគ្គលទាំងពីរនាក់នៅតែជាមនុស្ស ហើយក៏នៅមានចំណែកដូចគ្នាក្នុងលក្ខណៈជាមនុស្សដែរ។ គ្មានចំណុចខុសគ្នាឡើយរវាងពួកគាត់ទាំងពីរទាក់ទងនឹងលក្ខណៈ ពោលគឺពួកគាត់នៅមានលក្ខណៈស្មើគ្នា។ ចំណុចពិតត្រង់ថា ម្នាក់ជានិយោជក ហើយម្នាក់ទៀតជានិយោជិក គឺមិនបានបំផ្លាស់បំប្រែចំណុចសំខាន់នៃភាពស្មើគ្នានៃបុគ្គលទាំងពីរនាក់នេះទាក់ទងនឹងភាពជាមនុស្សឡើយ។ យើងក៏អាចលើកឡើងដូចគ្នាបានផងដែរ ទាក់ទងនឹងបុគ្គលនៃព្រះត្រៃឯក។ បុគ្គលទាំងបី (ព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ) មានលក្ខណៈស្មើៗគ្នា។ ឧទាហរណ៍៖ បុគ្គលទាំងបីមានលក្ខណៈជាព្រះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏ក្នុងផែនការដ៏ធំនៃការសង្គ្រោះ បុគ្គលទាំងបីមានតួនាទីផ្សេងៗគ្នា ហើយតួនាទីទាំងនោះផ្ដោតលើអំណាច និងការចុះចូល។ ព្រះវរបិតាបញ្ជាព្រះរាជបុត្រា ហើយទាំងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាបញ្ជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
សរុបសេចក្ដីទៅ ចំណុចពិតគឺត្រង់ថា ព្រះរាជបុត្រាបានយកសណ្ឋានជាមនុស្ស ហើយបានចុះចូលរូបអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ក្រោមអំណាចព្រះវរបិតា ក៏មិនបានបដិសេធថា ព្រះរាជបុត្រាបានបាត់បង់ភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយវាក៏មិនបានបំបាត់ចោលនូវភាពស្មើគ្នារបស់ទ្រង់ជាមួយនឹងព្រះវរបិតាដែរ។ ដូច្នេះ ចំណុចដែលខគម្ពីរនេះបានលើកឡើងទាក់ទងនឹង «ភាពធំលើសជាង» គឺទាក់ទងនឹងតួនាទី មិនមែនលក្ខណៈនោះទេ។
មតិយោបល់
Loading…