«កាលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ប្រសូតមក នៅភូមិបេថ្លេហិមស្រុកយូដា ក្នុងរាជ្យស្ដេចហេរ៉ូឌ នោះមានពួកហោរា ពីទិសខាងកើត មកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម សួរថា “តើព្រះអង្គដែលប្រសូតមក ធ្វើជាស្ដេចសាសន៍យូដាទ្រង់គង់នៅឯណា? ពីព្រោះយើងបានឃើញផ្កាយរបស់ទ្រង់ ពីទិសខាងកើតមក ហើយយើងមកថ្វាយបង្គំទ្រង់។” កាលស្ដេច ហេរ៉ូឌ បានឮ នោះទ្រង់មានសេចក្ដីវិតក្កព្រួយ ព្រមទាំងពួកអ្នកនៅក្រុងយេរូសាឡឹមទាំងអស់គ្នាផង» (ម៉ាថាយ ២:១-៣)។
ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានជួយសាសន៍អ៊ីស្រាអែលឲ្យត្រៀមខ្លួនជាស្រេចក្នុងការរង់ចាំទទួលស្ដេចមួយអង្គដែលនឹងយាងមកសោយរាជ្យយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ច។ ហោរា ណាថាន់ បានទាយទុកទាក់ទងនឹងការនោះថា តាមរយៈតំណវង្សនៃស្ដេច ដាវីឌ «បល្ល័ង្កឯងនឹងបានខ្ជាប់ខ្ជួននៅជារៀងរាបដរាបទៅ» (២សាំយូអែល ៧:១៦)។ ម្ដងហើយម្ដងទៀត ព្រះបន្ទូលបានទាយទុកអំពីអ្នកសោយរាជ្យមួយអង្គនាអនាគត ដែលនឹងនាំឲ្យអ្វីៗទាំងអស់បានល្អប្រសើរឡើងវិញ។ តួនាទីរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលគឺសម្លឹងដោយរំពឹងមើលលើរាជបល្ល័ង្ករបស់ស្ដេច ដាវីឌ ដែលនៅទទេ ដោយទន្ទឹងរង់ចាំនូវការលេចឡើងមកនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ស្ដេច ដាវីឌ និងជាព្រះអម្ចាស់របស់ស្ដេច ដាវីឌ ផងដែរ (ម៉ាកុស ១២:៣៥-៣៦)។ ពួកគេទន្ទឹងរង់ចាំស្ដេចមួយអង្គដែលជាមនុស្ស ប៉ុន្តែទ្រង់លើសពីមនុស្សទៅទៀត—គឺជាអង្គដែលនឹងមិនបរាជ័យនៅក្នុងការដឹកនាំរបស់ពួកគេដូចស្ដេចមុនៗបានបរាជ័យឡើយ គឺជាអង្គដែលនឹងសោយរាជ្យអស់កល្បជានិច្ចក្នុងសេចក្ដីសុចរិត។
តើស្ថានសួគ៌បានគិតយ៉ាងដូចម្ដេច?
ដូច្នេះ យើងទំនងជាងឿងឆ្ងល់ថា តើពួកទេវតាបានយល់ឃើញយ៉ាងដូចម្ដេច ទាក់ទងនឹងការដែលពិភពលោកនេះទទួលយកស្ដេចរបស់ខ្លួនដែលពួកគេបានរង់ចាំយ៉ាងយូរ។ ខណៈពេលដែលពួកគេសម្លឹងមើលដោយយកចិត្តទុកដាក់ពីស្ថានសួគ៌ តើពួកគេបានគិតយ៉ាងដូចម្ដេចទាក់ទងទៅនឹងព្រឹត្តិការណ៍នៃការដែលព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់បានយាងមកយកកំណើត ហើយគង់នៅក្នុងចំណោមពួកមនុស្ស (១ពេត្រុស ១:១២)?
ព្រះដ៏វិសុទ្ធ ព្រះដ៏វិសុទ្ធ ព្រះដ៏វិសុទ្ធ ដែលពួកគេរស់ ដើម្បីស្រឡាញ់កំពុងតែយាងទៅកាន់ផែនដីនេះ។ ពួកគេបានឮទេវតា កាព្រីយ៉ែល ប្រកាសប្រាប់នាង ម៉ារា ថា «ព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ ទ្រង់នឹងប្រទានរាជ្យនៃហ្លួងដាវីឌ ជាឰយុកោទ្រង់ថ្វាយទ្រង់សោយ» ហើយរាជ្យទ្រង់នឹងមិនចេះផុតឡើយ (លូកា ១:៣១-៣៣)។ ដំណឹងនៃរឿងនេះគឺជាសេចក្ដីអំណរយ៉ាងអស្ចារ្យសម្រាប់មនុស្សលោកទាំងអស់ (លូកា ២:១០-១១)។ ពួកពលបរិវារនៃស្ថានសួគ៌បានសម្លឹងមើលយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ទៅកាន់ផែនដីដ៏ងងឹតនៅខាងក្រោម ដោយរំពឹងគិតថានឹងមានសេចក្តីអំណរដ៏មហិមានៅពេលដែលព្រះអង្គយាងទៅដល់។
ប៉ុន្តែ តើពួកគេបានឃើញអ្វីនៅក្នុងដំណាក់កាលដំបូងៗនៃជីវិតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេបានយាងមកកាន់ផែនដីនេះ? នៅពេលដែល «ពួកហោរា» ពីសាសន៍ដទៃបានមកដល់ ហើយសួរនាំអំពីព្រះឱរស «ស្ដេច ហេរ៉ូឌ បានឮ នោះទ្រង់មានសេចក្ដីវិតក្កព្រួយ ព្រមទាំងពួកអ្នកនៅក្រុងយេរូសាឡឹមទាំងអស់គ្នាផង (ម៉ាថាយ ២:៣)។
ពិតជាមិនគួរឲ្យជឿទាល់តែសោះ!
ពិធីបុណ្យណូអែលបួនរបៀប
បន្ទាប់ពី១៤ជំនាន់ពីលោក អ័ប្រាហាំ ទៅស្ដេច ដាវីឌ ហើយ១៤ជំនាន់ពីស្ដេច ដាវីឌ ទៅគ្រានិរទេស ហើយ១៤ជំនាន់ទៀតពីគ្រានិរទេសមកដល់ការប្រសូតរបស់ព្រះមេស្ស៊ី—ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែល «ជាវង្សាហ្លួង ដាវីឌ» បានទទួលនូវការស្វាគមន៍ដោយរបៀបនេះ (ម៉ាថាយ ១:១)? ផែនដីទាំងមូលស្ថិតក្នុងអំពើបាប និងកំហុស—ប្រាកដណាស់—ប៉ុន្តែមិនសូវជាមានមនុស្សច្រើនប៉ុន្មាន ដែលទន្ទឹងរង់ចាំការយាងមកដល់របស់ព្រះយេស៊ូវដោយអន្ទះសាឡើយ។
ក្នុងដើមជំពូកដំបូងៗនៃកណ្ឌដំណឹងល្អរបស់សាវ័ក ម៉ាថាយ យើងឃើញមានការឆ្លើយតបខុសៗគ្នាបួនយ៉ាងទាក់ទងនឹងការយាងមកដល់របស់ព្រះមេស្ស៊ី។ ដែលនេះក៏ជាការឆ្លើយតបទៅកាន់ស្ដេច យេស៊ូវ ដែលយើងអាចនៅមើលឃើញនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំការយាងមកវិញជាលើកទីពីររបស់ទ្រង់។
១. ស្ដេចដែលត្រូវបានគេគំរាមកំហែង
«កាលស្ដេច ហេរ៉ូឌ បានឮ នោះទ្រង់មានសេចក្ដីវិតក្កព្រួយ» (ម៉ាថាយ ២:៣)។
នៅពេលដែលស្ដេច ហេរ៉ូឌ បានឮការសួរដេញដោលរបស់ពួកហោរា ទាក់ទងនឹងស្ដេចដែលនឹងប្រសូតមក ទ្រង់បានរន្ធត់ក្នុងព្រះទ័យជាខ្លាំង។ តើទ្រង់មិនមែនជាស្ដេចនៃពួកសាសន៍យូដាទេឬអី ជាអង្គដែលពួករ៉ូមបានតែងតាំង? រាជបល្ល័ង្ក និងដំបងរាជទ្រង់កំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់។ ស្ដេច ហេរ៉ូឌ ក៏បានព្យាយាមសម្លាប់ព្រះឱរសនោះចោល ហើយតាមរយៈការធ្វើបែបនោះ ទ្រង់ក៏បានក្លាយជាភ្នាក់ងារម្នាក់នៃកំហឹងរបស់សាតាំង «លុះនាគឃើញថា វាត្រូវបោះទម្លាក់ទៅផែនដីហើយ នោះវាក៏ធ្វើទុក្ខដល់ស្ត្រីដែលសំរាលកូនប្រុសនោះ» (វិវរណៈ ១២:១៣)។ តាមរយៈការសម្លាប់កូនប្រុសៗក្រោមអាយុ២ឆ្នាំនៅឯភូមិបេថ្លេហិម សាតាំងបានព្យាយាមកំណត់ឲ្យប្រាកដថា រាជបល្ល័ង្កនៃស្តេច ដាវីឌ នៅទទេសូន្យ។
ក្រោមការសោយរាជ្យរបស់ស្ដេច ហេរ៉ូឌ យើងឃើញអំពីអង្គដែលត្រូវបានគេបោកប្រាស់ក្នុងនយោបាយ ហើយក៏ជាអង្គដែលស្រេកឃ្លានចង់បានអំណាចត្រង់ថា ទ្រង់នឹងមិនប្រគល់អំណាចទៅឲ្យព្រះគ្រីស្ទដោយស្ម័គ្រចិត្តនោះឡើយ។ យើងក៏ឃើញខ្លួនឯងផ្ទាល់ដែរ គឺមុនពេលដែលយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ យើងស្អប់នៅពេលមានគេគំរាមកំហែងមកលើបល្ល័ង្ករបស់យើង ទោះបើមិនសូវមានមនុស្សជាច្រើនដឹងពីរឿងនេះក្តី—ហើយយើងក៏មិនបានធ្វើឲ្យមនុស្សច្រើននាក់ស្លាប់ ឬរងរបួសក្តី។
២. មនុស្សម្នាដែលបារម្ភ
«កាលស្ដេច ហេរ៉ូឌ បានឮ នោះទ្រង់មានសេចក្ដីវិតក្កព្រួយ ព្រមទាំងពួកអ្នកនៅក្រុងយេរូសាឡឹមទាំងអស់គ្នាផង» (ម៉ាថាយ ២:៣)។
មនុស្សម្នាដែលព្រះគ្រីស្ទបានយាងមក ដើម្បីនាំសន្តិភាព និងភាពចម្រុងចម្រើនដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចក៏មានការភ័យបារម្ភចំពោះការយាងមកដល់របស់ទ្រង់ដែរ។ «ទ្រង់បានយាងមកគង់នៅផែនដីរបស់ទ្រង់ តែរាស្ត្រទ្រង់មិនបានទទួលទ្រង់សោះ» (យ៉ូហាន ១:១១)។ តើហេតុអ្វីបានជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលភ័យបារម្ភ? ក្រែងពួកគេធ្លាប់បានច្រៀងបទទំនុកតម្កើងរបស់ស្ដេច ដាវីឌ ដែលមានរៀបរាប់អំពីការសោយរាជ្យរបស់ព្រះមេស្ស៊ីដែលនឹងយាងមក (ជាពិសេសកណ្ឌគម្ពីរទំនុកតម្កើងជំពូក២ និង១១០)។ ចុះតើហេតុអ្វីបានជាឥឡូវនេះពួកគេអន្ទះអន្ទែងប្រឆាំងនឹងការយាងមកដល់របស់ទ្រង់អញ្ចឹង?
តើយើងមិនអាចប៉ាន់ស្មានបានទេឬអី ដោយព្រោះយើងស្គាល់ចិត្តរបស់ខ្លួនយើង តើយើងមិនអាចប្រមើលថា ព្រះគ្រីស្ទបានយាងមកឃើញមនុស្សម្នាក្នុងក្រុងយេរូសាឡឹមមានការព្រួយបារម្ភដោយព្រោះពួកគេស្រឡាញ់លោកីយ៍នេះ? ព្រះគ្រីស្ទមិនទាន់ទាំងបានលើកឡើងនូវពាក្យពេចន៍ដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគាត់ឈោងរើសយកដុំថ្ម ដើម្បីនឹងគប់ទ្រង់នៅឡើយ។ និយាយឲ្យខ្លីទៅ ពួកគេមានការពេញចិត្តជាមួយនឹងរបៀបរបបនៃអ្វីៗ គឺស្កប់ចិត្តជាមួយនឹងអ្វីៗទាំងអស់នោះរួចស្រេចទៅហើយ។ តើមកផ្លាស់ប្ដូរ ដើម្បីអ្វី? ពួកគេមានភាពកក់ក្ដៅក្នុងផែនដីដែលបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបរួចហើយ។ ពួកគេចង់បន្តរស់នៅបែបជាមនុស្សល្អ ហើយទៅចូលរួមនៅឯសាលាប្រជុំនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក—ហើយពួកគេមិនត្រូវការមានស្ដេចថ្មី ដើម្បីធ្វើបែបនោះឡើយ។
នេះគឺជារូបភាពដែលបង្ហាញអំពីចំណុចខ្មៅងងឹតនៃដួងចិត្តរបស់មនុស្សយើង ដែលថាបើគ្មានការកើតពីព្រះជាម្ចាស់ នោះយើងនឹងប្រាកដជាជ្រើសរើសមិនទទួលបាននូវសេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ។ ជាជាងស្រែកថា «ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ!» ប្រហែលជាយើងនៅជាមួយមនុស្សម្នាដែលស្រែកថា «ឲ្យឆ្កាងវាទៅៗ» ជាមិនខាន (ម៉ាថាយ ២១:១៥; លូកា ២៣:១៣-២១)។
៣. អ្នកដឹកនាំដែលព្រងើយកន្តើយ
ក្រុមមួយនេះទំនងជាក្រុមដែលពិបាកយល់ខ្លាំងជាងគេ។ ពួកហោរាពីទិសខាងកើតបានទៅរកអ្នកដឹកនាំសាសន៍អ៊ីស្រាអែលខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ ដើម្បីសួរនាំពីទីតាំងនៃព្រះឱរស ដែលពួកគេបានបំពេញតួនាទីបានយ៉ាងល្អក្នុងការពន្យល់។ ពួកគាត់ក៏បានបើកក្រាំងទៅកាន់កណ្ឌគម្ពីរ មីកា ៥:២ ហើយយើងក៏អាចស្ដាប់ឮការអានទំនាយដែលបានកត់ត្រាទុកប្រាំពីរសតវត្សរ៍មុនដូចតទៅ៖
«ឯឯង បេថ្លេហិម ស្រុកយូដាអើយ ឯងមិនមែនតូចជាងគេ ក្នុងពួកចៅហ្វាយនៅស្រុកយូដាទេ ដ្បិតនឹងមានចៅហ្វាយ១ចេញពីឯងមក ចៅហ្វាយនោះនឹងឃ្វាលអ៊ីស្រាអែល ជារាស្ត្រអញ» (ម៉ាថាយ ២:៦)។
ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេក៏បន្តរស់នៅតាមធម្មតាតទៅទៀត។ ពួកគេបន្តរកស៊ីដូចធម្មតា។ ពួកគេមិនបានចេញដំណើរជាមួយនឹងពួកហោរា ដើម្បីទៅថ្វាយបង្គំទ្រង់ឡើយ។ ពួកគេបានប្រាប់ពួកសង្ឃនៃសាសន៍ដទៃអំពីទីកន្លែងដែលពួកគេអាចរកឃើញព្រះមេស្ស៊ីរបស់ពួកគេ គឺព្រះគ្រីស្ទរបស់ពួកគេ ដែលជាស្ដេច ហើយបន្ទាប់មកក៏បានត្រឡប់ទៅបន្តការសិក្សាលើព្រះបន្ទូលដដែលនោះដែលបានសន្យាថា៖
«ឯសេចក្ដីចម្រើននៃរដ្ឋបាលទ្រង់ និងសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ទ្រង់ នោះនឹងមិនចេះផុតពីបល្ល័ង្ករបស់ដាវីឌ និងនគរនៃទ្រង់ឡើយ ដើម្បីនឹងតាំងឡើង ហើយទប់ទល់ ដោយសេចក្ដីយុត្តិធម៌ និងសេចក្ដីសុចរិតចាប់តាំងពីឥឡូវនេះ ជារៀងរាបដរាបទៅ គឺសេចក្ដីឧស្សាហ៍របស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ នឹងសម្រេចការនេះ» (អេសាយ ៩:៧)។
ក្នុងរចនាសម្ព័ន្ធនៃសាសនារបស់ពួកគេគឺពួកគេមិនមានបន្ទប់សល់ក្នុងផ្ទះសំណាក់ឡើយ។ ពួកហោរាបានធ្វើដំណើរចេញពីទឹកដីយ៉ាងឆ្ងាយ ពីព្រោះពួកគេបានឃើញផ្កាយដែលជាទីសម្គាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅលើមេឃ ប៉ុន្តែចំណែកឯពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍អ៊ីស្រាអែលវិញ គេមិនរវីរវល់ក្នុងការធ្វើដំណើរចម្ងាយ ៩.៦៥ គីឡូម៉ែត្រចុះទៅតាមដងផ្លូវ ពេលកំពុងតែមើលទំនាយនានាក្នុងព្រះបន្ទូលនោះទេ។ ៣០ឆ្នាំក្រោយមក យើងឃើញអំពីធាតុពិតនៃការព្រងើយកន្តើយរបស់ពួកគេ ពេលដែលលោកចៅហ្វាយស្រុកឈ្មោះ ប៉ុនទាស-ពីឡាត់ បានប្រកែកនឹងសំណូមពររបស់ពួកគេក្នុងការឆ្កាងព្រះអង្គ៖ «តើឲ្យខ្ញុំឆ្កាងស្ដេចនៃអ្នករាល់គ្នាឬអី?» (ម៉ាថាយ ២៧)។ ពួកសម្ដេចសង្ឃបានឆ្លើយថា «យើងខ្ញុំមានស្ដេចតែសេសារទេ» (យ៉ូហាន ១៩:១៥)។
៤. អ្នកថ្វាយបង្គំដែលធ្វើដំណើរ
«តើព្រះអង្គដែលប្រសូតមក ធ្វើជាស្ដេចសាសន៍យូដាទ្រង់គង់នៅឯណា ពីព្រោះយើងបានឃើញផ្កាយរបស់ទ្រង់ ពីទិសខាងកើតមក ហើយយើងមកថ្វាយបង្គំទ្រង់។» (ម៉ាថាយ ២:២)
នៅពេលដែលពួកហោរាបានឃើញផ្កាយ ពួកគេបានធ្វើនូវអ្វីដែលអាចកើតឡើងតាមការដែលព្រះជាម្ចាស់អនុញ្ញាត៖ ពួកគេមានអំណរយ៉ាងខ្លាំង បានចេញទៅរកព្រះគ្រីស្ទ បានឱនក្រាបចុះ ហើយបានថ្វាយបង្គំទ្រង់។ ព្រះអង្គគឺជាស្ដេច ដែលគេត្រូវថ្វាយបង្គំ ជាស្ដេចដែលស័ក្ដិសមនឹងទទួលកំណប់ទ្រព្យរបស់ពួកគេ ដ្បិតទ្រង់គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទាល់របស់ពួកគេ (ម៉ាថាយ ២:១០-១១)។
ពួកគេបានឃើញនូវអ្វីដែលអ្នកដទៃមិនអាចមើលឃើញ៖ ស្ដេចដែលបានប្រសូតមកដោយគ្មានមកុដ រាជបល្ល័ង្កដែលមានកំពស់ត្រឹមស្នូកសត្វ នគរដែលការពារដោយសត្វពាហនៈ។ ពួកគេបានឃើញបុគ្គលដែលបានយាងមក៖ ស្ដេចលើអស់ទាំងស្ដេច។ ពួកគេបានចូលរួមជាមួយនឹងអស់អ្នកជឿដែលពេញទៅដោយសិរីរុងរឿងជាមនុស្សដែលមិនស័ក្ដិសមមានឋានៈខុសៗគ្នានៅក្នុងសម័យសញ្ញាថ្មីដែលនឹងចូលមកថ្វាយបង្គំទ្រង់។
ពិភពលោកដែលហត់នឿយមានអំណរ
នៅចុងបញ្ចប់នៃរាល់កណ្ឌដំណឹងល្អ គេតែងតែសួរព្រះយេស៊ូវថា «តើអ្នកជាស្ដេចរបស់សាសន៍យូដាឬអី?» ហើយគ្រប់ពេល ទ្រង់តែងឆ្លើយថា «ត្រូវដូចលោកមានប្រសាសន៍ហើយ»។
មុនពេលដែលពួកគេសួរសំណួរខាងលើនេះ យើងឃើញថា មានមនុស្សគ្រប់ប្រភេទបានមកឱនក្រាបចំពោះព្រះយេស៊ូវ ហើយបានចូលទៅក្នុងនគររបស់ទ្រង់។ បុរសដែលជាមនុស្សខ្វាក់ភ្នែក ឧក្រិដ្ឋជនដែលគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹម អ្នកនេសាទត្រីដែលគ្មានឈ្មោះ ពួកមានបាប ពួកអាម៉ាស់ ពួកខ្វិន មនុស្សឃ្លង់ដែលមិនអាចចូលក្នុងសង្គមបាន ស្រីៗដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះមិនល្អ អ្នកដែលអារក្សសាតាំងបានជាន់ឈ្លីធ្វើបាប មនុស្សដែលគេមិនចូលចិត្ត អស់អ្នកដែលគ្មានកន្លែងក្នុងសង្គម អស់អ្នកដែលមិនគួរឲ្យទទួលស្គាល់ មនុស្សបែបនោះបានមកថ្វាយបង្គំព្រះអង្គម្ដងហើយម្ដងទៀត—ខណៈពេលដែលអស់អ្នកដែលមានភាពស្រណុកសុខស្រួល អស់អ្នកដែលនៅផ្ទះយ៉ាងរំភើយ អស់អ្នកដែលធូរធារ និងអស់អ្នកដែលប្រកាន់ខ្ជាប់តាមសាសនា ប៉ុន្តែមានការព្រងើយកន្តើយ បែរជាមិនទៅរកព្រះអង្គទៅវិញ។
អស់អ្នកឈឺ និងមនុស្សមានបាបដែលបានទៅរកទ្រង់សុទ្ធតែដឹងថា ដាច់ខាតពួកគាត់ត្រូវតែទៅ។ តើឲ្យពួកគាត់ទៅរកអ្នកណាវិញ? រាល់ចំណុចនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ គ្រប់ចំណុចនៃព្រះបន្ទូល គ្រប់ចំណុចនៃសេចក្ដីពិត និងភាពស្អាតស្អំ និងសេចក្ដីសប្បុរស—រាល់តម្រូវការទាំងអស់—គឺសុទ្ធតែនាំពួកគេទៅរកព្រះអង្គ។ ទាំងពីអតីតកាល និងបច្ចុប្បន្នកាល ព្រះអង្គគឺជាអំណរដល់អស់អ្នកដែលមានភាពនឿយហត់ដោយសារអំពើបាបខ្លួន នឿយហត់ក្នុងការរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប ហើយគ្មានកម្លាំងដោយសារនៅបែកពីព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវ—ជាស្ដេចដែលយើងមិនអាចស្មានដល់—ព្រះយេស៊ូវជាស្តេចដែលស័ក្ដិសមក្នុងការទទួលនូវគ្រប់ចំណុចនៃការថ្វាយបង្គំរបស់យើង—បានយាងមកដល់ហើយ។ ដោយទទួលបានការជ្រើសតាំងពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវការទ្រង់ នោះការសោយរាជ្យរបស់ព្រះអង្គ គឺនៅតែជាជីវិត និងជាសន្តិភាពជារៀងដរាបតទៅសម្រាប់អស់អ្នកណាដែលទទួលជឿទុកចិត្តលើទ្រង់ហើយរង់ចាំព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ។ តោះ! ចូរយើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គចុះ!
មតិយោបល់
Loading…