ខ្ញុំក៏ធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ដូចនេះដែរ។ ហើយកន្លងប៉ុន្មាន៣០ឆ្នាំមកនេះ ខ្ញុំក៏រៀនបានមេរៀនដ៏មានតម្លៃមួយចំនួនអំពីអ្វីដែលខ្ញុំគួរធ្វើ និងមិនគួរធ្វើបន្ទាប់ពីអធិប្បាយ។ ខាងក្រោមនេះគឺជាមេរៀនគន្លឹះ ៣ យ៉ាង៖
១. កុំបន្តឈប់ចាំយាម
ការអធិប្បាយតែងតែឈ្លោះប្រកែកគ្នាជាមួយនឹងខ្មាំងសត្រូវជារៀងរាល់អាទិត្យ។ «ដោយសារសេចក្តីល្ងីល្ងើដែលយើងប្រកាស» សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានសង្កេតឃើញថា «ព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យសង្គ្រោះអស់អ្នកដែលជឿ» (១កូរិនថូស ១:២១)។ នេះមានន័យថា ព្រះអង្គបានសង្គ្រោះមនុស្សមានបាបចេញពី «មេគ្រប់គ្រងរាជ្យលើអាកាស ជាវិញ្ញាណដែលសព្វថ្ងៃនេះ កំពុងត្រួតត្រាអស់អ្នកដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់» (អេភេសូរ ២:២)។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់ការអធិប្បាយជារបៀបបំផ្លាស់បំប្រែមនុស្ស—ដើម្បីដកពួកគាត់ចេញពីការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកខ្មាំងសត្រូវ។
សាតាំងមានយោបល់អំពីការប្រកាសដំណឹងល្អ៖ ដាច់ខាត! ត្រូវតែបញ្ឈប់វាចោល។ ចូរកុំច្រឡំដោយសន្មតថា តាមរយៈការចែកចាយសេចក្ដីអធិប្បាយមានន័យថាលោកអ្នកត្រូវបានដកចេញពីទីលានចម្បាំងរបស់វាឲ្យសោះ។ ការរៀបចំសេចក្ដីអធិប្បាយ—អមជាមួយនឹងការសិក្សា ការសញ្ជឹងគិត និងការអធិស្ឋាន—មានអត្ថប្រយោជន៍ជាការការពារ។ ប៉ុន្តែ ជាទូទៅ បន្ទាប់ពីអធិប្បាយហើយ នោះលោកអ្នកតែងតែអស់កម្លាំងយ៉ាងខ្លាំង ដែលនេះមានន័យថា លោកអ្នកងាយនឹងរងគ្រោះពីការវាយប្រហាររបស់វា។
សាច់ឈាមរបស់លោកអ្នកក៏កំពុងតែធ្វើការដែរ។ ការអធិប្បាយអាចបង្កឲ្យមានចលាចលនៃសេចក្ដីល្បួង។ ដៃម្ខាងអាចផ្ដោតលើអំនួតអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប្រើប្រាស់លោកអ្នក ហើយដៃម្ខាងទៀតអាចផ្ដោតលើការថ្កោលទោសអំពីរបៀបដែលព្រះអង្គមិនបានប្រើប្រាស់លោកអ្នក។ ហើយក៏មានការអធិប្បាយផ្ទាល់ ដែលលោកអ្នកបានប្រើប្រាស់ពាក្យពេចន៍ជាច្រើនដោយដឹងថា «អ្នកណាដែលនិយាយច្រើន នោះមិនខាននឹងមានបាបឡើយ» (សុភាសិត ១០:១៩)។
នៅពេលដែលយើងអធិប្បាយ នោះយើងតែងតែមានកំហុសខុសឆ្គង។ ប្រសិនបើលោកអ្នកធ្លាប់បានអធិប្បាយអស់មួយរយៈ នោះលោកអ្នកនឹងឃើញថា រាល់សេចក្ដីអធិប្បាយតែងតែមានកំហុសខុសឆ្គងខ្លះៗ។ ភាពទន់ខ្សោយទាំងនោះតែងតែមានភាពស្និទ្ធស្នាលយ៉ាងខ្លាំងនៅរសៀលថ្ងៃអាទិត្យដោយមកគោះទ្វារផ្ទះលោកអ្នក ដើម្បីចង់ចូលលេង។ កុំបើកទ្វារឲ្យសោះ។ ពួកវានឹងអុកឡុកផ្ទះរបស់លោកអ្នក រំខានសន្តិភាពរបស់លោកអ្នក ហើយវាយបំបាក់ទៅលើសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោកអ្នកយ៉ាងចំៗនៅពីមុខរបស់លោកអ្នកតែម្ដង។ លោកអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ភ្លីភ្លើ។ មានអារម្មណ៍ថាទទួលការថ្កោលទោស។ ហាក់បីដូចជាថា សេចក្ដីអធិប្បាយទាំងមូលរបស់លោកអ្នកបានខូចខាត។
ពិតណាស់! មានពេលវេលា និងកន្លែងសម្រាប់គ្រប់កាលៈទេសៈនៅក្រោមព្រះអាទិត្យនេះ។ ប៉ុន្តែ ការវាយតម្លៃលើសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោកអ្នកភ្លាមៗបន្ទាប់ពីលោកអ្នកទើបតែអធិប្បាយនឹងធ្វើឲ្យលោកអ្នកស្អប់សេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោកអ្នកជាមិនខាន។
បន្ទាប់ពីអធិប្បាយ ដាច់ខាត! លោកអ្នកត្រូវតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេចពីការវាយលុកពីសាច់ឈាម និងអារក្សសាតាំង។ ដូចដែលទាហានត្រៀមខ្លួនពីការវាយលុកពីខ្មាំងសត្រូវ នោះលោកអ្នកក៏ត្រូវតែត្រៀមខ្លួនពីការវាយលុកនោះផងដែរ។
មុន ខណៈពេលដែលកំពុង និងបន្ទាប់ពីទទួលការវាយលុកហើយ ចូររត់ទៅរកដំណឹងល្អចុះ។ សូមចងចាំថា ការអធិប្បាយគឺអំពីអំណាចនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនពាក្យពេចន៍របស់លោកអ្នកទេ។ គ្មានការអធិប្បាយនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃពិភពលោកនេះដែលអាក្រក់ដល់ថ្នាក់ថា វាបានដកហូតនូវអំណាចនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចេញឡើយ។ ព្រះអម្ចាស់ធំឧត្តមល្មមក្នុងការអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សយើងចងចាំនូវព្រះបន្ទូលដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់ទ្រង់ ហើយភ្លេចពាក្យពេចន៍ភ្លីភ្លើរបស់លោកអ្នកចោល។ តើលោកអ្នកពិតជាគិតថា ព្រះហឫទ័យនៃគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ស្ថិតលើលក្ខណសម្បត្តិនៃការអធិប្បាយរបស់ខ្លួនមែនឬ? ប្រាកដណាស់! នោះមិនមែនជាអ្វីដែលលោកអ្នកប្រកាសឡើយ។ ដូច្នេះ រសៀលនៃថ្ងៃអាទិត្យគឺជាពេលវេលាដែលលោកអ្នកត្រូវតែអនុវត្ត។
បន្ទាប់ពីលោកអ្នកបានអធិប្បាយ ចូរត្រៀមខ្លួនពីការវាយលុកដោយចងចាំថា ព្រះជាម្ចាស់ធំឧត្តមជាងកំហុសខុសឆ្គងរបស់លោកអ្នក។
២. ចូរកុំស្ដាប់ខ្លួនឯង
ខណៈពេលដែលលោកអ្នកកំពុងតែទទួលការវាយលុក នោះព្រលឹងរបស់លោកអ្នកនឹងស្រែកយ៉ាងឮៗ។ គំនិតនៃការស្ដីបន្ទោសនឹងមកគោះលើទ្វារនៃគំនិតរបស់លោកអ្នក ទាមទារឲ្យលោកអ្នកផ្ដល់អារម្មណ៍លើវា។ ឬក៏ទំនងជាគំនិតដែលផ្ដល់មោទនភាពបែបអួតបំប៉ោងលើខ្លួន គំនិតដែលគិតខ្ពស់ពេកអំពីខ្លួនឯង ហើយលោកអ្នកក៏ឃើញថាខ្លួនឯង «ខ្ពស់លើសជាងគំនិតដែលគួរគប្បីឲ្យគិតនោះឡើយ» (រ៉ូម ១២:៣)។ ក្នុងពេលវេលានោះ ដាច់ខាត! លោកអ្នកត្រូវតែធ្វើឲ្យព្រលឹងខ្លួននៅស្ងៀមស្ងាត់។
ចូរធ្វើឲ្យព្រលឹងខ្លួននៅស្ងៀមស្ងាត់ដោយជឿទុកចិត្តថា ព្រះអម្ចាស់មានលទ្ធផលនៃសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោកអ្នក។ ចូរធ្វើឲ្យព្រលឹងខ្លួននៅស្ងៀមស្ងាត់ដោយនាំឲ្យគំនិតរបស់លោកអ្នកសម្លឹងមើលទៅឯព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនលើសកម្មភាពរបស់លោកអ្នកទេ។ ប្រសិនបើលោកអ្នកមានអំនួត ចូរចងចាំថាសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោកអ្នកនឹងគ្មានអត្ថន័យទេ លុះត្រាតែព្រះជាម្ចាស់ជ្រើសរើសប្រើប្រាស់វាឲ្យមានឥទ្ធិពល។ ប្រសិនបើលោកអ្នកមានអារម្មណ៍ថ្កោលទោសលើខ្លួនឯង ចូរចងចាំថាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គមិនត្រឡប់មករកទ្រង់វិញដោយមិនបានសម្រេចអ្វីឡើយ (អេសាយ ៥៥:១១)។ សេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោកអ្នកនឹងសម្រេចបាននូវអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យវាសម្រេចបានយ៉ាងចំៗ។ ជាសំណាងល្អមែន! លោកអ្នកមិនអាចបញ្ឈប់ផែនការដ៏ល្អរបស់ទ្រង់បានទេ។
ឱបងប្អូនអើយ! ដាច់ខាត លោកអ្នកត្រូវតែមិនរវីរវល់នឹងការវាយលុកដែលលោកអ្នកកំពុងតែដកបទពិសោធន៍ជាមួយហើយនាំឲ្យគំនិតរបស់លោកអ្នកសម្លឹងមើលទៅឯអ្វីៗដែលខ្ពស់ជាងនោះវិញ (ភីលីព ៤:៨)។ ប្រឹក្សាដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់គ្រូអធិប្បាយដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរពីព្រះវិហារទៅផ្ទះវិញគឺ៖ «ចូរបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា អញជាព្រះ» (ទំនុកតម្កើង ៤៦:១០)។ ការធ្វើបែបនេះនឹងនាំឲ្យការរិះគន់ និងការកោតសរសើរនៅកន្លែងដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់វាបាន។
បន្ទាប់ពីលោកអ្នកបានថ្វាយសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោកអ្នកទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ចូរនាំឲ្យគំនិតរបស់លោកអ្នកមានការសម្រាកចុះ។ ចូរបំបែកអារម្មណ៍របស់ខ្លួនឯង។ ខ្ញុំត្រូវការយ៉ាងតិចណាស់ ២-៣ ម៉ោងក្នុងការសម្រាកបន្ទាប់ពីការអធិប្បាយ។ ខ្ញុំចំណាយពេលវេលានោះអានសៀវភៅ មើលទូរទស្សន៍ ឬក៏គេង។ កាលកូនៗរបស់ខ្ញុំនៅក្មេងនៅឡើយ ខ្ញុំតែងតែទៅលេងអ្វីមួយជាមួយនឹងពួកគាត់ ដើម្បីបង្វែរចំណាប់អារម្មណ៍ និងចម្រើនកម្លាំងរបស់ខ្លួនឡើងវិញ។
មានគេធ្លាប់លើកឡើងថា ការអធិប្បាយគឺស្មើទៅនឹងការធ្វើការនឿយហត់អស់រយៈពេល ៨ ម៉ោង។ ខ្ញុំមិនដឹងថា វាពិតប៉ុណ្ណានោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចនោះមែនដែរ។ គោលបំណងគឺឲ្យលោកអ្នកមើលថែរូបកាយ និងព្រលឹងរបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យលោកអ្នកមានកម្លាំង ហើយនិងចាប់ផ្ដើមរៀបចំសម្រាប់ការអធិប្បាយបន្ទាប់ទៀតបាន។
៣. កុំសួរនាំរក
ដោយសារការអធិប្បាយបង្កើតឲ្យមានទាំងការស្ដីបន្ទោស និងការកោតសរសើរ នោះលោកអ្នកនឹងមានបំណងចិត្តចង់សួរនាំរកការសរសើរ។ លោកអ្នកនឹងទំនងជាសួរសំណួរដែលត្រូវបានរចនាឡើង ដើម្បីទាញយកការរិះគន់វិជ្ជមាន—ប្រភេទរិះគន់ដែលលើកមោទនភាពរបស់ខ្លួន។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់បានធ្វើបែបនោះជាច្រើនលើកច្រើនសារដែរ។ មានចំណុចជាច្រើនដែលគ្មានតម្លៃខ្លាំងជាងការទទូចសុំរកការកោតសរសើរ។ លើកលែងតែពេលដែលលោកអ្នកទំនងជាកំពុងសួររកការកោតសរសើរលោកអ្នកបែរជាទទួលបានការរិះគន់យ៉ាងគួរឲ្យបាក់មុខ—នេះគឺជាការរម្លឹកដ៏មានប្រយោជន៍ត្រង់ថា៖ ពេលដែលលោកអ្នកសួររក នោះលោកអ្នកនឹងមិនដឹងថានឹងទទួលបានអ្វីទេ។
បញ្ហាដ៏ធំពីក្រោយការសួររកតាមពិតទៅគឺថា ភាគច្រើន យើងផ្ដោតខ្លាំងពេកទៅលើរបៀបនៃការចែកចាយ។ យើងចង់ដឹងថា តើគេឃើញយើងយ៉ាងដូចម្ដេច។ របៀបនៃ «ការមានអារម្មណ៍» ហាក់បីដូចជាថា តាមពិតទៅនោះគឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់វាស់វែង ឬក៏ថានឹងធ្វើ។ យើងមានអារម្មណ៍ដោយមានតម្រូវការចង់លើកខ្លួនឯងឲ្យខ្ពស់តាមរយៈការទទួលយក និងការសរសើរពីអ្នកដទៃ ជាជាងការទុកចិត្តខ្លួនឯងទៅលើព្រះអង្គ។
វាគឺជាការល្អក្នុងការចងចាំថា គ្រូអធិប្បាយជាច្រើនទទួលបានការលើកទឹកចិត្តក្នុងមួយខែច្រើនជាងពួកអ្នកអាជីពក្នុងមួយទសវត្ស។ កុំសួរនាំរក។ ហើយប្រសិនបើមានអ្នកណាកោតសរសើរលោកអ្នក ចូរថ្វាយសិរីល្អទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។
ហើយសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ ចូរកុំស្ដាប់ការអធិប្បាយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោកអ្នកឡើយ។ នេះគឺជាមូលហេតុ៖ លោកអ្នកនឹងឈរលើគំនិតខ្លួនឯងដោយគ្មានសង្ឃឹម ពេលទាក់ទងជាមួយនឹងការវាយតម្លៃលើខ្លួនឯង។ លោកអ្នកបានចម្លើយអស់រយៈពេល ១៥-២០ ម៉ោងក្នុងការរៀបចំ ដែលនេះមានន័យថា លោកអ្នកក៏បានទុកពេលវេលានោះចោលនៅក្នុងបន្ទប់នៃការរៀបចំជាច្រើនថ្ងៃហើយដែរ។ ប្រសិនបើលោកអ្នកពិតជាចង់ទទួលបានជំនួយមែន ចូរជ្រើសរើសគ្រូអធិប្បាយមួយចំនួនដែលមានបទពិសោធន៍ និងសមាជិកក្រុមជំនុំមួយចំនួនដែលមិនចង់អែបអបលោកអ្នក ដើម្បីឲ្យលោកអ្នកពេញចិត្តពួកគាត់ ហើយសូមឲ្យពួកគាត់ជួយផ្ដល់ការរិះគន់បែបស្ថាបនាចុះ។ បន្ទាប់មក ចូរអរគុណដល់ពួកគាត់ដែលបានផ្ដល់ការរិះគន់ទាំងនោះ មិនថាពួកគាត់បាននិយាយអ្វីក៏ដោយ។
ការមិនពេញចិត្តរបស់លោកគ្រូ ស្ពើរជិន (Spurgeon)
គេបានចាត់ទុកលោកគ្រូ ស្សាលស៍ ស្ពើរជិន (Charles Spurgeon) ថាជាគ្រូអធិប្បាយដ៏ល្អបំផុតក្នុងអំឡុងពេល ៣០០ ឆ្នាំនេះ។ គាត់ធ្លាប់បានលើកឡើងថា «មានពេលវេលាបានកន្លងផុតជាយូរណាស់ហើយដែលខ្ញុំបានអធិប្បាយ ហើយមានការស្កប់ចិត្តជាមួយនឹងវា។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំមិនចាំថាធ្លាប់មានសោះ»។
សូមគិតទៅមើលគេហៅថាគាត់ជា «បិតានៃគ្រូអធិប្បាយ»។
ប្រសិនបើលោកគ្រូ ស្ពើរជិន មិនដែលមានការស្កប់ចិត្តជាមួយនឹងសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់គាត់ផង នោះវាជារឿងត្រឹមត្រូវទេដែលថា មនុស្សសាមញ្ញដូចជាលោកអ្នក ហើយនិងខ្ញុំក៏នឹងឃើញថាយើងក៏ឈរនៅក្នុងទីតាំងដូចគ្នាដែរ។
តោះ! ចូរត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ពេលវេលាដូចៗនោះ។
មតិយោបល់
Loading…