«[១៣]បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាឥតដឹង ពីពួកអ្នកដែលដេកលក់ទៅហើយទេ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាកើតទុក្ខព្រួយ ដូចជាអ្នកឯទៀត ដែលគ្មានសង្ឃឹម [១៤]ដ្បិតបើយើងជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគត ព្រមទាំងរស់ឡើងវិញហើយ នោះត្រូវជឿថា ព្រះទ្រង់នឹងនាំអស់អ្នក ដែលដេកលក់ក្នុងព្រះយេស៊ូវ ឲ្យបានមកជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ [១៥]ដ្បិតយើងខ្ញុំប្រាប់មកអ្នករាល់គ្នា តាមព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់ដូច្នេះថា យើងដែលរស់នៅជាប់ ដរាបដល់ព្រះអម្ចាស់យាងមក នោះយើងមិនទៅមុនពួកអ្នក ដែលបានដេកលក់ទៅហើយនោះទេ [១៦]ព្រោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់នឹងយាងចុះពីស្ថានសួគ៌មក ដោយស្រែកបង្គាប់១ព្រះឱស្ឋទាំងមានឮសំឡេងមហាទេវតា នឹងត្រែរបស់ព្រះផង នោះពួកស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងរស់ឡើងវិញជាមុនបង្អស់ [១៧]រួចយើងរាល់គ្នាដែលកំពុងតែរស់នៅ ក៏នឹងបានលើកឡើងទៅក្នុងពពកជាមួយគ្នាទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យបានជួបជុំនឹងព្រះអម្ចាស់នៅនាអាកាស យ៉ាងនោះ យើងនឹងនៅជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ជាដរាបទៅ [១៨]ដូច្នេះ ចូរកំសាន្តចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយដំណើរនេះចុះ»(១ថែស្សាឡូនីច ៤:១៣-១៨)។
ដំណឹងពីជំនឿ
សាវ័ក ប៉ុល បានណែនាំប្រធានបទថ្មីមួយដោយលើកឡើងថា «បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាឥតដឹង» ដើម្បីឲ្យជ្រួតជ្រាបពីការពិភាក្សានេះ (១កូរិនថូស ១០:១ ក៏ដូចជានៅក្នុង រ៉ូម ១:១៣; ១១:២៥,
១កូរិនថូស ១២:១; ២កូរិនថូស ១:៨)។ សាវ័ក ប៉ុល ចង់ឲ្យអ្នកនៅក្រុមជំនុំថែស្សាឡូនីចបានដឹងយ៉ាងប្រាកដអំពី«ពួកអ្នកដែលដេកលក់ទៅហើយ»។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី «ការដេកលក់» គឺជាការប្រៀបធៀបទៅនឹង «ការស្លាប់» (ឧទាហរណ៍៖ ១កូរិនថូស ១៥:៦, ១៨, ២០ ក៏ដូចជានៅក្នុង ម៉ាថាយ ២៧:៥២; កិច្ចការ ៧:៦០; ១៣:៣៦)។ ជាញឹកញាប់ ការដេកលក់នេះត្រូវបានលើកយកមកពិភាក្សានៅក្នុងបរិបទនៃការប្រៀបធៀបទៅនឹងការរស់ឡើងវិញនាថ្ងៃខាងមុខរបស់អ្នកជឿ។ ដូច្នេះ ការដេកលក់គឺជានិមិត្តសញ្ញាសមរម្យមួយ។ អ្នកស្លាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទគ្រាន់តែបានដេកលក់ រង់ចាំការដាស់ឲ្យភ្ញាក់ឡើងវិញនាថ្ងៃនៃការរស់ឡើងវិញតែប៉ុណ្ណោះ (ឧទាហរណ៍៖ យ៉ូហាន ១១:១១, អេភេសូរ ៥:១៤)។ កិច្ចការនេះមិនចាំបាច់បញ្ជាក់អំពីកង្វះខាតនៃការយល់ដឹងពីចន្លោះស្ថានភាពមធ្យមរវាងការស្លាប់ និងការរស់ឡើងវិញនោះទេ (ឧទាហរណ៍៖ លូកា ១៦:១៩-៣១; ២៣:៤៣; ភីលីព ១:២១-២៣; វិវរណៈ ៤:៤; ៧:១-១៧)។
សាវ័ក ប៉ុល បានលើកយកបញ្ហានេះមកពិភាក្សា «ក្រែងអ្នករាល់គ្នាកើតទុក្ខព្រួយ ដូចជាអ្នកឯទៀត ដែលគ្មានសង្ឃឹម»។ មានអ្នកខ្លះដាក់សេចក្ដីសន្និដ្ឋានដោយខុសឆ្គងថា តាមរយៈខគម្ពីរនេះ គ្រីស្ទបរិស័ទមិនគួរសោកសង្រែកអ្វីឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ សូម្បីតែព្រះអម្ចាស់របស់យើង ព្រះអង្គក៏សោកសៅចំពោះការស្លាប់របស់មិត្តសម្លាញ់របស់ទ្រង់ គឺលោក ឡាសារ ហើយព្រះអង្គបានព្រះកន្សែង ដែលការស្លាប់របស់លោក ឡាសារ បានបណ្ដាលឲ្យក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តសម្លាញ់មានការឈឺចាប់ (យ៉ូហាន ១១:៣៣-៣៦; កិច្ចការ ៩:៣៧-៣៩)។ នៅកន្លែងផ្សេងទៀត សាវ័ក ប៉ុលក៏បានលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកជឿឲ្យចេះយំសោកជាមួយគ្នាចំពោះបញ្ហាការឈឺចាប់ក្នុងជីវិតដែរ (រ៉ូម ១២:១៥; ១កូរិនថូស ១២:២៦)។ សម្រាប់អ្នកជឿ សេចក្ដីស្លាប់មិនមែនជាសាលក្រមសម្រេចចុងក្រោយនោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ពិតជាបានធ្វើឲ្យមានការឃ្លាតគ្នារវាងពួកយើង នឹងអស់អ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ដែរ ដែលធម្មតានាំឲ្យមានការសោកសៅ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកជឿមាននូវការសោកសៅបែបផ្សេងមួយទៀតពីអ្នកមិនជឿ—«ក្រែង…កើតទុក្ខព្រួយ ដូចជាអ្នកឯទៀត ដែលគ្មានសង្ឃឹម» (សូមអានបន្ថែមនៅក្នុង អេភេសូរ ២:១២)។ គ្រីស្ទបរិស័ទមានការសោកសៅ ទន្ទឹមនឹងការនៅមានសង្ឃឹមថា នឹងជួបជុំគ្នាវិញម្ដងទៀតនៅថ្ងៃនៃការរស់ឡើងវិញ (យ៉ូហាន ១១:២៥-២៦)។
សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ
សាវ័ក ប៉ុល បានប្រកាសនូវគ្រឹះដ្ឋាននៃសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ៖ «ព្រះយេស៊ូវបានសុគត ព្រមទាំងរស់ឡើងវិញហើយ» (១កូរិនថូស ១៥:១-១១; រ៉ូម ៦:១-៥; ១ថែស្សាឡូនីច ៥:១០)។ ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់អំពីជ័យជម្នះរបស់ទ្រង់លើអំពើបាប និងសេចក្ដីស្លាប់ ហើយក៏បានបង្ហាញអំពីគំរូនៃជីវិតរបស់អ្នករស់ឡើងវិញ ដែលព្រះអង្គនឹងផ្ដល់ឲ្យចំពោះអស់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ នៅពេលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ (១កូរិនថូស ១៥:១២-៥៨; ភីលីព ៣:២០-២១)។ ដូច្នេះហើយ អាស្រ័យលើការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះក្រុមជំនុំមានទំនុកចិត្តថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានឲ្យរូបកាយរបស់បងប្អូនប្រុសស្រីដែលស្លាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ ប្រាកដណាស់ អ្នកដែលមានជីវិតរស់ឡើងវិញទាំងនោះនឹងក្លាយជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់សម្រាប់ការយាងត្រឡប់មកជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គ។
ព្រះបន្ទូលមួយពីព្រះយេស៊ូវ
សាវ័ក ប៉ុល បានបញ្ជាក់អំពីសេចក្ដីពិតដែលគាត់បានយល់ជាថ្មីម្ដងទៀត «តាមព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់»។ សាវ័ក ប៉ុល បានស្គាល់ព្រះបន្ទូលណែនាំរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គស្ដីអំពីទេវសាស្ត្រនៃការរស់ឡើងវិញ ទោះបីជាគាត់ក៏អាចទាំងបានទទួលការបើកសម្ដែងទំនាយពីព្រះយេស៊ូវក្តី។ យើងឃើញមានការស៊ីគ្នាជាច្រើនជាមួយនឹងការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើភ្នំនៃដើមអូលីវ (ម៉ាថាយ ២៤-២៥; ម៉ាកុស ១៣; លូកា ២១ ក៏មាននៅក្នុង ១ថែស្សាឡូនីច ១:៨-១០)។ នេះរួមបញ្ចូលទាំងការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់កូនមនុស្សពីស្ថានសួគ៌នៅលើពពក(ម៉ាថាយ ២៤:៣០) សំឡេងត្រែដែលបន្លឺឡើង(ម៉ាថាយ ២៤:៣១) ការប្រមូលពួកដែលបានជ្រើសតាំង ពីចុងបំផុតនៃផ្ទៃមេឃ និងផែនដីម្ខាងទៅម្ខាង(ម៉ាកុស ១៣:២៧) ការដែលមិនមាននរណាអាចមានលទ្ធភាពក្នុងការដឹងអំពីពេលវេលាដែលព្រះអម្ចាស់នឹងយាងមកវិញ(ម៉ាថាយ ២៤:៤២) ហើយការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលប្រៀបដូចជាចោរចូលលួច នៅពេលយប់ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៣)។
គន្លឹះនៅពីរបីខគម្ពីរបន្ទាប់របស់សាវ័ក ប៉ុល បានបែងចែករវាងគ្រីស្ទបរិស័ទដែលបានស្លាប់មុនពេលការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ («ពួកអ្នកដែលដេកលក់ទៅហើយ» ឬ «ដេកលក់ក្នុងព្រះយេស៊ូវ») ព្រមទាំងអស់អ្នកដែលកំពុងរស់នៅ មានជីវិតនៅពេលព្រះគ្រីស្ទយាងមក («យើងដែលរស់នៅជាប់» ឬ «[អស់អ្នកដែលរស់នៅ] ដរាបដល់ព្រះអម្ចាស់យាងមក»)។ សាវ័ក ប៉ុល បានបង្ហាញឲ្យឃើញថា អ្នកស្លាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងរស់ឡើងវិញជាប្រាកដ នៅពេលព្រះអម្ចាស់យាងត្រឡប់មកវិញ គឺមុនអស់អ្នកជឿដែលនៅមានជីវិតរស់ ដើម្បីនឹងស្វាគមន៍ព្រះគ្រីស្ទ។
ជាប្រាកដណាស់ អ្នកដែលស្លាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ «មុនបង្អស់» (១ថែស្សាឡូនីច ៤:១៦)។ ក៏ដូចជាអ្វីដែលសាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងនៅក្នុងខ១៥ «យើងដែលរស់នៅជាប់ ដរាបដល់ព្រះអម្ចាស់យាងមក នោះយើងមិនទៅមុនពួកអ្នក ដែលបានដេកលក់ទៅហើយនោះទេ»។ «ការយាងមកវិញជាលើកទីពីរ [ភាសាក្រិក «ផារូសៀ័រ» parousia] នៃព្រះអម្ចាស់» គឺជាឃ្លាសាមញ្ញដែលភាគច្រើនត្រូវបានបកស្រាយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីទៅតាមការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីបង្កើតនគរ និងគ្រងរាជ្យរបស់ព្រះអង្គអស់កល្បជានិច្ច (សូមមើលបន្ថែមនៅ ២ថែស្សាឡូនីច ២:១)។
លំដាប់លំដោយនៃព្រឹត្តិការណ៍
នៅពីរខបន្ទាប់សាវ័ក ប៉ុល បានផ្ដល់នូវមូលដ្ឋានបញ្ជាក់អំពីលំដាប់លំដោយនៃព្រឹត្តិការណ៍នៃការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសង្កត់ធ្ងន់ថា អ្នកស្លាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងមានពិសោធន៍នៃការទទួលបានសិរីរុងរឿងនៃការប្រោសឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញមុនគេ។ លំដាប់លំដោយនៃព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះមានដំណើរការតាមសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវអំពីគ្រាចុងក្រោយ (ជាពិសេសនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ២៤:៣០-៣១; ម៉ាកុស ១៣:២៦–២៧; លូកា ២១:២៧)។
មុនដំបូងបង្អស់ ព្រះអម្ចាស់ «នឹងយាងចុះពីស្ថានសួគ៌មក»។ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល (ដកស្រង់ពី ដានីយ៉ែល ៧:១៣) បុត្រមនុស្សនឹង «មកលើពពកនៅលើមេឃ មានទាំងព្រះចេស្ដា និងសិរីល្អជាខ្លាំង» (ម៉ាថាយ ២៤:៣០; ម៉ាកុស ១៣:២៦; លូកា ២១:២៧)។ មានរូបភាពជាច្រើននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈមានភាពស៊ីគ្នាត្រង់កន្លែងនេះ តែជាពិសេសនោះគឺការយាងត្រឡប់មកពីស្ថានសួគ៌វិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយជិះសេះស ហើយអមដំណើរដោយពួកពលទេវតា ខណៈពេលដែលមានទេវតាមួយបន្លឺសំឡេងយ៉ាងឮ (វិវរណៈ ១៩:១១-២១)។
ទិដ្ឋភាពនេះមានការអមដោយសំឡេងបីយ៉ាង៖ «ដោយស្រែកបង្គាប់១ព្រះឱស្ឋ» «មានឮសំឡេងមហាទេវតា» និង «ត្រែរបស់ព្រះផង»។ នៅក្នុងខផ្សេងទៀតសាវ័ក ប៉ុល បានពណ៌នាអំពីលក្ខណៈរបស់ព្រះយេស៊ូវ «លេចមកពីស្ថានសួគ៌ ជាមួយនឹងពួកទេវតានៃព្រះចេស្ដាទ្រង់» (២ថែស្សាឡូនីច ១:៧; សម្រាប់ពួកទេវតា សូមអានបន្ថែមក្នុង ម៉ាថាយ ១៣:៤១, ៤៩; ១៦:២៧; ២៤:៣១; ២៥:៣១)។ សំឡេង «ត្រែបន្លឺឡើងយ៉ាងឮ» ក៏ត្រូវបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់នៅកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ២៤:៣១ (សូមអានបន្ថែម ១កូរិនថូស ១៥:៥២)។ ការបន្លឺសំឡេងត្រែឡើងនៅកំឡុងពេលនៃគ្រាចុងក្រោយរបស់រាស្ត្រនៃព្រះជាម្ចាស់ក៏មាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ផងដែរ (ឧទាហរណ៍៖ អេសាយ ២៧:១៣) ហើយត្រែក៏មាននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈផងដែរ (ជាពិសេសជំពូក ៨-១១)។
ចំណុចស្នូលនៃការវែកញែករបស់សាវ័ក ប៉ុល គឺពាក្យថា «ពួកស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងរស់ឡើងវិញជាមុនបង្អស់»។ ទោះបើការរស់ឡើងវិញរបស់អ្នកជឿដែលបានស្លាប់ទៅហើយមានការលើកឡើងជាញឹកញាប់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីក៏ដោយ (ឧទាហរណ៍៖ ១កូរិនថូស ១៥:២៣, ៥២; ក៏ដូចជានៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ លូកា ១៤:១៤; វិវរណៈ ២០:៤-៥)។ ការបង្រៀនថា អ្នកស្លាប់នឹងរស់ឡើងវិញមុនបង្អស់របស់ព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អមិនបានបញ្ជាក់ដោយផ្ទាល់អំពីការរស់ឡើងវិញរបស់អ្នកដែលបានស្លាប់ថា ពួកគាត់នឹងរស់ឡើងវិញ «មុនបង្អស់» នោះទេ (មុនពេលអ្នកនៅមានជីវិតរស់នៅទៅជួបជាមួយព្រះអម្ចាស់)។ ទំនងប្រហែលជាសាវ័ក ប៉ុល កំពុងតែផ្ដោតសញ្ជឹងគិតទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅត្រង់ប្រយោគមួយដែលថា ទេវតា «នឹងប្រមូលពួករើសតាំងរបស់លោកពីទិសទាំងបួន ចាប់តាំងពីជើងមេឃម្ខាងរហូតដល់ជើងមេឃម្ខាង» (ម៉ាថាយ ២៤:៣១; សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាកុស ១៣:២៧) ឬថា សាវ័ក ប៉ុល បានដឹងអំពីការនេះតាមរយៈការបង្រៀនផ្ទាល់មាត់ពីក្រុមពួកសាវ័ក ឬក៏ជាការបើកសម្ដែងដោយផ្ទាល់។
អ្នកជឿដែលនៅរស់
បន្ទាប់ពីអ្នកជឿដែលបានស្លាប់ទទួលការរស់ឡើងវិញ នោះសាច់រឿងក៏បានប្ដូរទៅដល់អ្នកជឿដែលនៅមានជីវិត នាពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ។ ខគម្ពីរនេះជាខគម្ពីរនៃប្រធានបទដ៏ចម្រូងចម្រាសមួយស្ដីអំពីអត្ថន័យនៃគោលការណ៍របស់អ្នកដែលជឿថា «នឹងបានលើកឡើងទៅក្នុងពពកជាមួយគ្នាទាំងអស់» ហើយនិង«ដើម្បីឲ្យបានជួបជុំនឹងព្រះអម្ចាស់នៅនាអាកាស»។ មនុស្សជាច្រើនជំទាស់អំពីការផ្ដល់មូលដ្ឋានប្រតិបត្តិនៃការសិក្សាពីទេវសាស្ត្រស្ដីពី«ការឆក់»អ្នកជឿដែលនៅរស់ ឡើងភ្លាមៗចេញពីពិភពលោកនេះ ហើយលើកទៅស្ថានសួគ៌ភ្លាមៗ មុនពេលនៃគ្រាមានទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងកើតមានឡើង ដែលគេជឿថាមានរយៈពេលមួយពាន់ឆ្នាំនៅអនាគត។
ជាមួយគ្នាផងដែរ មានមនុស្សជាច្រើនលើកឡើង អំពីភាពស្រដៀងគ្នាជាមួយនឹងអស់អ្នកដែល«នឹងបានយកទៅ»នាសម័យកាលលោក ណូអេ(សូមអានបន្ថែម ម៉ាថាយ ២៤:៤០-៤១)។ យ៉ាងណាវិញ ការលើកឡើងបែបនេះបង្កឲ្យមានបញ្ហា ដោយសារអស់អ្នកដែលត្រូវទឹកជន់«បានយកគេទៅទាំងអស់គ្នា»នាសម័យកាលលោក ណូអេ បានស្លាប់ដោយការលង់ទឹក និងការវិនិច្ឆ័យទោស ខណៈពេលដែលអ្នកនៅរស់ (លោក ណូអេ និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់) បានទទួលពិសោធន៍នៃការសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
មានចំណុចពិបាកនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ថែស្សាឡូនីចខ្សែទី១ អំពីទ្រឹស្ដីនៃការឆក់ឡើង។ ការបកស្រាយបែបនេះអាចនឹងចង្អុលបង្ហាញថា ការយាងមកវិញដ៏រុងរឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយប៉ុណ្ណោះ(គឺមិនមានលក្ខណៈពេញលេញ) ដោយឈប់នៅរង់ចាំទទួលអស់អ្នក ដែលត្រូវលើកឡើងទៅលើ «ពពក/អាកាស» តែមួយរយៈខ្លី ដើម្បីជួបជាមួយអ្នកជឿដែលត្រូវបានលើកឡើងជាមុនសិន មុនត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌ជាមួយពួកគាត់។ ប៉ុន្តែ មើលទៅហាក់បីដូចជាសាវ័ក ប៉ុល រំពឹងថា ការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវនឹងបន្តដំណើរពីស្ថានសួគ៌មកកាន់ផែនដី។ ដូច្នេះហើយបានជាមានមនុស្សជាច្រើនបានលើកជាការជំទាស់លើពាក្យ «ជួប» នៅឃ្លា «ជួបជុំនឹងព្រះអម្ចាស់នៅនាអាកាស» ថាជាគន្លឹះក្នុងការយល់អំពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលបម្រុងនឹងកើតឡើងនេះ។ ពាក្យ«ជួប»(apantēsis) ក្នុងភាសាក្រិកមានលើកឡើងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីត្រឹមតែពីរដងប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងប្រស្នាស្ដីអំពីគ្រាចុងក្រោយនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ២៥:៦ ស្ត្រីព្រហ្មចារីរង់ចាំកូនកំលោះ អ្នកដែលពួកនាងនឹង «ទៅទទួល» ហើយស្វាគមន៍មកវិញនៅឯពិធីជប់លៀងមង្គលការ។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកិច្ចការ ២៨:១៥ អ្នកជឿនៅក្រុងរ៉ូមបានធ្វើដំណើរចេញទៅ («ចេញមកជួប») ផ្សារអាប់ភាស ដើម្បីនឹងស្វាគមន៍សាវ័ក ប៉ុល ហើយនាំគាត់ទៅទីក្រុងរ៉ូមវិញជាមួយនឹងពួកគេ។ ទាំងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ជំពូក២៥ និងកិច្ចការ ជំពូក២៨ សកម្មភាពនៃការជួបពាក់ព័ន្ធទៅនឹងការចេញទៅបដិសណ្ឋារកិច្ចបុគ្គលមានកិត្តិយស រួចត្រឡប់ទៅវិញភ្លាមៗជាមួយភ្ញៀវកិត្តិយសនោះ។ មានករណីជាច្រើននៅក្នុងការជួប (apantēsis) នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បកប្រែដើមទៅជាភាសាក្រិក (Septuagint Greek OT) ក៏តែងតែភ្ជាប់មកជាមួយនឹងលំនាំនៃការប្រៀបធៀប។ (ឧទាហរណ៍៖ ពួកចៅហ្វាយ ៤:១៨; ១១:៣១, ៣៤; ១៩:៣; ១សាំយ៉ូអែល ១៣:១០)។ ហើយការសរសេរក្នុងភាសាក្រិកផ្សេងទៀតក៏ប្រើប្រាស់ពាក្យនោះ ដើម្បីរៀបរាប់អំពីការចេញទៅស្វាគមន៍ឥស្សរជនរបស់ពលរដ្ឋ មុនពេលត្រឡប់មកប្រារព្ធអបអរសាទរនៅក្នុងទីក្រុងវិញផងដែរ។
នេះអាចនឹងបង្ហាញឲ្យឃើញអំពីការលេចមករបស់ព្រះគ្រីស្ទ៖ សាវក ប៉ុល រំពឹងគិតថា អ្នកស្លាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងរស់ឡើងវិញ ហើយបន្ទាប់មកអ្នកជឿដែលនៅមានជីវិតរស់នឹងត្រូវបានលើកឡើង ដើម្បីទៅស្វាគមន៍ព្រះយេស៊ូវនៅលើអាកាស មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងចុះមកលើផែនដីជាមួយនឹងរាស្ត្រទ្រង់ ដើម្បីជំនុំជម្រះពិភពលោក ហើយសាងព្រះរាជ្យរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះជាស្រេច។ សម្រាប់ការយាងមកដល់របស់ព្រះយេស៊ូវ «លើពពកនៅលើមេឃ មានទាំងព្រះចេស្ដា និងសិរីល្អជាខ្លាំង» ជាថ្មីម្ដងទៀត យើងឃើញនៅកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ២៤:៣០ (ដកស្រង់ចេញពី ដានីយ៉ែល ៧:១៣; ក៏ដូចជានៅក្នុង ម៉ាកុស ១៣:២៦; និងលូកា ២១:២៧)។ មានអ្នកខ្លះបានលើកឡើងថា ពាក្យ «នៅលើមេឃ» អាចមានន័យប្រៀបធៀបទៅនឹង «ទីវាលខាងក្រៅ» ប្រហែលជានៅលើពពកដល់ដីដែលយើងធ្វើដំណើរមកជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ យ៉ាងណាមិញ សាវ័ក ប៉ុល ទំនងជាចង់ប្រើពាក្យ «អាកាស» និង «មេឃ» ដើម្បីបញ្ជាក់អំពីគម្លាតរវាងផែនដី និងស្ថានសួគ៌។
បន្ថែមលើការសង្កត់អត្ថន័យនៃការបកស្រាយអំពីការរស់ឡើងវិញរបស់អ្នកស្លាប់ វាជាការសំខាន់ណាស់ដែលយើងត្រូវសង្កត់ធ្ងន់លើឃ្លាចុងក្រោយរបស់សាវ័ក ប៉ុល នៅក្នុងខគម្ពីរនេះ។ នៅទីនេះ សាវ័ក ប៉ុល បញ្ជាក់អំពីទំនុកចិត្តលើជីវិតអស់កល្បជានិច្ចរបស់អ្នកជឿ នៅគ្រាមួយដែលនឹងមកដល់ថា៖ «យើងនឹងនៅជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ជាដរាបទៅ»។
សាវ័ក ប៉ុល បានបញ្ចប់សេចក្ដីនៅត្រង់ចំណុចនេះដោយការបង្គាប់ឲ្យលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកដ៏ចាំបាច់មួយ តាមរយៈសេចក្ដីបង្រៀននេះ។ បងប្អូនរួមជំនឿនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីចដែលបានបារម្ភអំពីការពិត ដែលបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្លួនបានស្លាប់ទៅក្នុងព្រះអម្ចាស់គួរតែទទួលបានការលួងលោមចិត្ត តាមរយៈសេចក្ដីបង្រៀនរបស់សាវ័ក ប៉ុល។ ព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ក៏បានបង្ហាញថា អ្នកស្លាប់នៅក្នុងទ្រង់នឹងត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ—គឺរស់ឡើងវិញមុនអ្នកមានជីវិតមានអភ័យឯកសិទ្ធិជួបជុំជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាគ្រីស្ទបរិស័ទមិនចាំបាច់សោកសង្រេងដោយគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះឡើយ។
មតិយោបល់
Loading…