ខគម្ពីរដែលល្បីនៅក្នុងសម័យកំណែទម្រង់ (The Reformation) គឺកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ១:១៧ «ដ្បិតសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះ បានសម្ដែងមកក្នុងដំណឹងល្អនោះ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ហើយឲ្យបានសេចក្ដីជំនឿចម្រើនច្រើនឡើងផង ដូចមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា “មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅ ដោយអាងសេចក្ដីជំនឿ”»។ នេះគឺជាខគម្ពីរដែលលោកគ្រូ ម៉ធិន លូសើរ (Martin Luther) បានវែកញែកនៅសម័យនោះ។
លោកគ្រូដឹងហើយថា នៅឆ្នាំនេះ ខួបសម័យកំណែទម្រង់គឺនៅថ្ងៃអង្គារ ទី៣០ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២៣។ ឆ្នាំនេះគឺជាខួបលើកទី៥០៦ឆ្នាំ ដោយសារព្រឹត្តិការណ៍នេះបានកើតឡើងនៅឆ្នាំ១៥១៧។ លោកគ្រូ លូសើរ បានសរសេរនិក្ខេបបទ៩៥ (Ninety-Five Theses) របស់គាត់ ហើយផ្ញើទៅកាន់លោកមហាសង្ឃនាយក (Archbishop) នៅសម័យនោះ។ ខ្ញុំមានពីរសំណួរ ទាក់ទងនឹងចំណុចដែលនាំឲ្យពួកក្រុងរ៉ូម (Rome) បែកគ្នាពីទីក្រុងហ្សឺណែវ (Geneva)។
«ជម្រាបសួរលោកគ្រូ! ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំមានមិត្តភក្ដិដែលជាអ្នកនិកាយប្រូតេស្តង់មួយចំនួន ដែលឥឡូវពួកគាត់បានប្ដូរជំនឿទៅជានិកាយរ៉ូម៉ាំងកាតូលិក (Roman Catholic) ហើយចំណុចគន្លឹះមួយគឺទាក់ទងទៅនឹងសំណួរដែលថា តើព្រះគម្ពីរគឺជាអំណាចផ្ដាច់ការនៅក្នុងជំនឿរបស់យើងមែនឬ? បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានពិនិត្យមើលចំណុចវែកញែករបស់និកាយរ៉ូម៉ាំងកាតូលិក ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមឲ្យតម្លៃលើចំណុចបញ្ចុះបញ្ចូលរបស់ពួកគាត់។ ប៉ុន្តែ ខណៈពេលដែលខ្ញុំព្យាយាមវែកញែកជាមួយនឹងអ្នកនិកាយប្រូតេស្តង់ នោះខ្ញុំមិនទាន់បានឃើញថា ពួកគាត់មិនមានចំណុចវែកញែកឆ្លើយតបយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ដែលមានសភាពស្មើគ្នាទៅនឹងចំណុចរបស់និកាយកាតូលិករ៉ូម៉ាំង ទាក់ទងទៅនឹងគោលជំនឿកំណែទម្រង់ «តាមរយៈតែព្រះបន្ទូលប៉ុណ្ណោះ» (Sola scriptura)។ សូមលោកគ្រូជួយវែកញែកដោយបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យខ្ញុំយល់ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំពិតជាជឿលើគោលជំនឿសម័យកំណែទម្រង់មែន»។
ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំនឹងអាចបញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកសួរបានដែរ ឬក៏អត់ទេ។ ខ្ញុំគិតថាមានអត្ថបទមួយចំនួនដែលអាចជួយបាន ប៉ុន្តែនេះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់លើកឡើង។ នេះជាអ្វីដែលបានទ្រទ្រង់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថា វាអាចជាជំនួយដល់អ្នកសួរដែរ។ ខ្ញុំមានបីចំណុច ក្នុងការឆ្លើយតប ដែលខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងជួយ គឺជួយឲ្យអ្នកសួរបដិសេធក្នុងការធ្លាក់ក្នុងសេចក្ដីល្បួងនៃការប្ដូរនិកាយចូលសាសនាកាតូលិករ៉ូម៉ាំង។
១) ព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ចំណុចនេះមានន័យថា គ្មានអំណាចមនុស្សណា ឬក៏ស្ថាប័នណា ដែលអាចបម្រើដោយកំពុងនៅជាប់ជាមួយនឹងព្រះគម្ពីរ ដោយមានអំណាចស្មើគ្នាបានទេ។ មិនថាសម្តេច ប៉ាប អ្នកប្រឹក្សា វិជ្ជាករ បូជាចារ្យ គ្រូគង្វាល ឬក៏បវេណីមនុស្សណាម្នាក់ទេ ទាំងអស់មិនមានអំណាចស្មើនឹងព្រះគម្ពីរ ប្រសិនបើព្រះគម្ពីរគឺពិតជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន។ ហើយយើងដឹងហើយថា ព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពិតមែន។
លើសពីនេះទៅទៀត គ្មានកន្លែងណាក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលមានចែងអំពីការផ្តល់អំណាចដល់បុគ្គលណា ឬក៏និកាយក្រុមជំនុំណា ដែលមានលក្ខណៈស្មើគ្នាទៅនឹងព្រះគម្ពីរផ្ទាល់នោះទេ។ ព្រះគ្រីស្ទបានប្រទានដល់ក្រុមជំនុំឲ្យមានគ្រូគង្វាល និងគ្រូបង្រៀន (អេភេសូរ ៤:១១)។ តួនាទីរបស់ពួកគាត់គឺមិនមែនប្រកាសការបើកសម្ដែងថ្មីៗ ប៉ុន្តែគឺឲ្យឈរលើមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃពួកសាវ័ក និងពួកហោរាវិញ។ ហើយសាវ័ក ប៉ុល ក៏បានលើកឡើងយ៉ាងច្បាស់លាស់ផងដែរថា នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៤:៣៨ ត្រង់ថាអំណាចរបស់អ្នកដែលកាន់នៅក្នុងក្រុមជំនុំ គឺពួកគាត់ត្រូវតែមានការឆ្លើយតបជាមួយនឹងព្រះបន្ទូល គឺមិនមែនជាមួយនឹងខ្លួនឯងនោះទេ។ នេះគឺជាការឆ្លើយតបដំបូងរបស់ខ្ញុំ។
២) សតិសម្បជញ្ញៈរបស់ខ្លួន
ការអនុញ្ញាតឲ្យសតិសម្បជញ្ញៈរបស់ខ្លួនចុះចូលក្រោមអំណាចរបស់មនុស្ស ក្រៅពីព្រះគម្ពីរ គឺមិនមែនជាអ្វីដែលស្របតាមព្រះគម្ពីរ ហើយក៏ជាអ្វីដែលមានប្រាជ្ញាដែរ។ នេះគឺជាពាក្យដ៏ល្បីមួយរបស់លោកគ្រូ ម៉ធិន លូសើរ។ ប្រាកដណាស់ វាមិនអាចទៅរួចបានទេ—សូមព្យាយាមយល់ចំណុចនេះ—វាមិនអាចទៅរួចបានទេ ក្នុងការមានជំនឿដែលស្របតាមព្រះគម្ពីរក្នុងសេចក្ដីពិតណាមួយដែលយើងជឿថា មិនមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ នេះមិនមែនជាលក្ខណៈនៃជំនឿដែលស្របតាមព្រះគម្ពីរទេ។ នេះមិនមែនជាលក្ខណៈនៃការចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលស្របតាម ឬក៏មានភាពស៊ីគ្នាទៅនឹងព្រះគម្ពីរ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ក្នុងការឱនក្រាបចុះចូលក្រោមអំណាចរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ដែលបង្រៀននៅអ្វីដែលផ្ទុយគ្នាពីព្រះបន្ទូល។
នេះមានន័យថា ទីកន្លែងចុងក្រោយ និងពិតប្រាកដនៃអំណាចគឺមានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលប៉ុណ្ណោះ ហើយតុលាការចុងក្រោយនៃការកាត់ស្រាយនូវអ្វីដែលព្រះបន្ទូលបង្រៀន គឺមានតែតាមរយៈការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់យើងដែរ។ ហើយខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថា អំណាចនោះគឺមិនមែនមានជាបន្ទាប់បន្សំ ជាមួយនឹងបុគ្គលណាម្នាក់នៅក្រៅព្រះគម្ពីរ និងនៅក្រៅសតិសម្បជញ្ញៈនៅឡើយ។ ជំនឿស៊ុបនេះមានឫសគល់តែនៅក្នុងលក្ខណសម្បត្តិនៃជំនឿដែលស្របតាមព្រះគម្ពីរ និងនៅក្នុងតែលក្ខណសម្បត្តិនៃការចុះចូលដែលស្របតាមព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះ។ នេះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់មានអត្ថន័យ។
ការបង្រៀនថា មានអំណាចមួយណាផ្សេងទៀត នៅក្រៅព្រះគម្ពីរ ដែលអាចចងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់មនុស្សយើងឲ្យទាស់នឹងអ្វីដែលវាឃើញនៅក្នុងព្រះបន្ទូល គឺជាការទាមទារឲ្យជំនឿ និងការចុះចូលនោះក្លាយជាទង្វើដែលមិនមែនជាការយល់ដឹង ប៉ុន្តែគ្រាន់តែជាទង្វើនៃការចុះចូលដែលខ្វាក់ចំពោះអំណាចនោះ នៅខាងក្រៅវិញ។ គឺមាននៅក្នុងលក្ខណៈនៃជំនឿដែលបុគ្គលណាម្នាក់មិនអាចទទួលជឿថា មានអ្វីមួយស្របតាមព្រះគម្ពីរ ខណៈពេលដែលគាត់ឃើញថាវាផ្ទុយគ្នាទាំងស្រុងពីអ្វីដែលគាត់ឃើញមានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដោយពឹងលើអ្វីដែលបុគ្គលណាម្នាក់ផ្សេងទៀតលើកឡើងថាជាការពិត។ បុគ្គលនោះមិនអាចធ្វើដូច្នេះបានឡើយ។ នេះគឺជាលក្ខណៈនៃជំនឿ។
លោកអ្នកមិនអាចទទួលជឿថា មានចំណុចណាមួយស្របតាមព្រះគម្ពីរបានឡើយ ខណៈពេលដែលលោកអ្នកមិនឃើញថា វាស្របតាមព្រះគម្ពីរទាល់តែសោះ មិនថាមាននរណាមកប្រាប់ឲ្យលោកអ្នកជឿយ៉ាងដូច្នោះក៏ដោយ។ ប្រសិនបើខ្ញុំឃើញថា មានចំណុចណាមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែចុះចូលក្រោមអំណាចដែលបង្រៀននូវចំណុចដែលខុសគ្នាទាំងស្រុងពីព្រះគម្ពីរ នោះមានន័យថា ខ្ញុំកំពុងតែក្បត់ជំនឿ ហើយក៏កំពុងតែលើកអំណាចនោះខ្ពស់ជាងព្រះគម្ពីរដែរ។ ហើយនេះមានន័យថា ខ្ញុំក៏កំពុងតែធ្វើនូវអ្វីដែលមិនអាចធ្វើទៅរួចបាន៖ ការបង្ខំឲ្យខ្លួនឯងជឿថា មានចំណុចណាមួយស្របតាមព្រះគម្ពីរ ខណៈពេលដែលខ្ញុំឃើញថាចំណុចនោះមិនស្របតាមព្រះគម្ពីរឡើយ។ នេះគឺជាការឆ្លើយតបទី២របស់ខ្ញុំ។
៣) សូមសម្រេចចិត្តថា លោកអ្នកនឹងទៅក្រុមជំនុំមួយណា
នេះគឺជាចំណុចដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពីព្រោះវាមិនមែនជាអ្វីដែលមនុស្សជាច្រើនធ្វើឡើយ ពោលគឺចូលរួមក្រុមជំនុំមួយណាឲ្យបានជាក់លាក់ និងជាប់លាប់។ ក្នុងរំពេចនេះ ទាក់ទងនឹងសំណួរមួយនេះ សូមកុំគ្រាន់តែផ្ដោតលើចំណុចនៃអំណាច ដោយមិនផ្ដោតលើចំណុចនៃគោលជំនឿផ្សេងៗ។
ការធ្វើបែបនោះគឺហាក់បីដូចជាថា អ្នកប្រកាន់ភ្ជាប់តាមជំនឿនិកាយប្រូតេស្តង់ ដែលមានជំនឿស៊ុបស្របតាមសេចក្ដីពិតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺគាត់កំពុងតែដើរចូលសេចក្ដីងងឹតដោយបិទភ្នែក ដើម្បីឱបក្រសោបគោលជំនឿសាសនាកាតូលិករ៉ូម៉ាំង ដែលបង្រៀនថា៖ ១) ការជ្រមុជទឹកអាចនាំឲ្យមានការកើតជាថ្មី ដែលតាមពិតទៅការបង្រៀនបែបនេះកំពុងតែបន្ទាបចំណុចសំខាន់នៃព្រះគម្ពីរទាក់ទងទៅនឹងជំនឿដែលសង្គ្រោះ ដែលថានេះគឺគ្រាន់តែជាសញ្ញាសម្គាល់នៃការកើតជាថ្មីតែប៉ុណ្ណោះ ២) គោលជំនឿនៃការរាប់ជាសុចរិតលើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការនៅក្នុងខ្ញុំ ដែលមិនមានមូលដ្ឋានលើព្រះគ្រីស្ទមួយអង្គ តាមរយៈជំនឿតែមួយគត់ ៣) គោលជំនឿនៃការប្ដូរធាតុក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ និងការបង្ហូរព្រះគុណតាមរយៈនំប៉័ង និងស្រាទំពាំងបាយជូរ ៤) គោលជំនឿនៃការបង់លុយលោះបាបកម្មជាយុទ្ធសាស្ត្រនៃវិប្បដិសារីទណ្ឌកម្ម និងការអត់ទោសដែលសម្ដេច ប៉ាប ទើបតែបង្រៀនជាថ្មីម្ដងទៀត ហើយក៏បានសង្កត់លើយ៉ាងច្បាស់លាស់។
យើងបានគិតថា ការបង្រៀនបែបនោះលែងមានទៀតហើយ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ វានៅមាននៅឡើយទេ ដូចជាការបង្រៀនអំពីការអភិសេកនាង ម៉ារា ការអធិស្ឋានទៅព្រះមាតា ដោយលើកឋានៈនាងស្មើទៅនឹងព្រះសង្គ្រោះ។ ការបង្រៀនបែបនេះបន្ទាបបន្ថោកចំណុចស្នូលរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ក្នុងជំនឿរបស់មនុស្សរាប់លាននាក់។
សរុបសេចក្ដីទៅ បើនិយាយម្យ៉ាងវិញទៀត នៅពេលដែលលោកអ្នកគិតអំពីចំណុចនៃអំណាច—ដែលនេះផ្ដោតទៅលើព្រះគម្ពីរតែមួយគត់ ជាជាងទៅលើអំណាចក្រុមជំនុំនិកាយសាសនារ៉ូម៉ាំងកាតូលិក—តើលោកអ្នកពិតជាហ៊ានផ្ដោតតែលើចំណុចនេះមែន? ក្នុងនាមជាអ្នកប្រកាន់ភ្ជាប់តាមនិកាយប្រូតេស្តង់ តើលោកអ្នកហ៊ានមើលរំលងពិធីបង្ហូរព្រះគុណរបស់និកាយសាសនាកាតូលិក ដែលពិធីនោះផ្ទុយគ្នាទាំងស្រុងពីអ្វីដែលលោកអ្នកឃើញនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមែនឬ? ប្រសិនបើហ៊ាន តើលោកអ្នកស្ម័គ្រចិត្តក្នុងការបោះបង់សតិសម្បជញ្ញៈរបស់ខ្លួនចោល ហើយនិយាយថា «ខ្ញុំមិនឃើញនូវអ្វីដែលខ្ញុំឃើញនោះទេ»។
មតិយោបល់
Loading…