យើងខ្ញុំមិនសូវមានចិត្តត្រេកអរប៉ុន្មានទេក្នុងការនិពន្ធឯកសារមួយនេះ។ ប៉ុន្តែ ស្ថាននរកគឺជាទីកន្លែងដ៏ពិត ហើយមានមនុស្សជាច្រើនក៏កំពុងឆ្ពោះទៅកាន់ទីកន្លែងនោះ។ ហេតុដូច្នេះហើយ តោះ! ចូរយើងស្វែងយល់ដោយយកចិត្តទុកដាក់៖ តើព្រះគម្ពីរបានលើកឡើងយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះទាក់ទងនឹងស្ថាននរក និងអំពីការវែកញែកគ្នាត្រង់ថា តើស្ថាននរកជាទីកន្លែងដែលដាក់ទារុណកម្មលើសតិសម្បជញ្ញៈដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចមែន ឬទេ?
វាគ្មានអ្វីសំខាន់ទេត្រង់ថា តើលោកអ្នក ហើយនិងខ្ញុំ «ចូលចិត្ត» អ្វី។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានគ្រោងព្រះហឫទ័យដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់ទ្រង់ដោយរំពឹងលើអ្វីដែលយើង «ប្រាថ្នាចង់បាន» នោះទេ។ អ្វីដែលយើងទំនងជាមានគំនិត «គិតថា» វាជាការពិត នោះវាមិនសំខាន់។ អ្វីដែលធ្វើ ឬក៏មិនធ្វើវាធ្វើឲ្យយើង «មានអារម្មណ៍ថាស្រួល» វាក៏មិនមានទម្ងន់លើចំណុចពិត ឬក៏ចំណុចខុសឆ្គងលើប្រធានបទមួយនេះមួយនោះដែរ។ សេចក្ដីពិតត្រង់ថា យើងមានញាណថាអ្វីមួយ «សមរម្យ» ឬក៏ «ត្រឹមត្រូវ» វាក៏គ្មានចំណែកអ្វីទេលើការសន្និដ្ឋានថា ពិតជាមាន ឬក៏ពិតជាមិនមានស្ថាននរកដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនោះឡើយ។ ត្រង់ចំណុចថា យើងមិនមានសូវមានការសប្បាយចិត្តលើគំនិតទាក់ទងនឹងការដាក់ទារុណកម្មលើសតិសម្បជញ្ញៈដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ការនោះនឹងមិនធ្វើឲ្យលែងមានស្ថាននរកនោះទៀតឡើយ។ សេចក្ដីពិតត្រង់ថា លោកអ្នកទំនងជាមាន «អារម្មណ៍» ថាការមានស្ថាននរកវាមិនស៊ីគ្នាទេទៅនឹងផ្នត់គំនិតលោកអ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការនោះក៏មិនមែនមានន័យថា គ្មានស្ថាននរកដែរ។ មិនថាយើង «ចង់បាន» ឬក៏ «សង្ឃឹម» ឬក៏ «ប្រាថ្នា» អ្វីក៏ដោយ ក៏វាគ្មានអ្វីទាក់ទងនឹងការជជែកវែកញែកគ្នាមួយនេះដែរ។ មានសំណួរដ៏សំខាន់តែមួយគត់៖ «តើព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនពីការនោះដែរឬទេ?» ហើយប្រសិនបើព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនអំពីការនោះ (កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈជំពូក១៤ និងខគម្ពីរផ្សេងៗទៀតពិតជាបានបង្រៀនមែន) ហេតុដូច្នេះហើយ តួនាទីរបស់យើងគឺ ដាច់ខាត យើងត្រូវតែទទួលជឿលើចំណុចនេះ ហើយយើងត្រូវតែប្រកាសយ៉ាងពេញទី និងឲ្យស្មោះត្រង់អំពីដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថា នោះគឺជាក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់សម្រាប់មនុស្សមានបាបនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ និងនាពេលអនាគតផងដែរ។
ខាងក្រោមនេះគឺជាចណុខ១០យ៉ាងអំពីស្ថាននរកដែលយើងត្រូវតែយល់ និងទទួលជឿ៖
១. មានទីកន្លែងមួយដែលគេហៅវាថា «ហ្គាហិនណា» (ភ្លើងនរក)
ជារឿយៗ នៅពេលដែលគេបានបកប្រែពាក្យថា «នរក» នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី គឺមកពីពាក្យភាសាក្រិក ហ្គាហិនណា (“Gehenna”) ដែលស្មើទៅនឹងពាក្យ «ច្រកភ្នំហ៊ីនណំម»។ ច្រកភ្នំមួយនេះមានទីតាំងនៅទិសខាងត្បូងឆៀងខាងលិចនៃទីក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយយើងអាចទៅទស្សនាបាន ដែលវាមានរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ប្រសិនបើយើងឈរមើលពីលើកំពូលភ្នំដើមអូលីវ។ នៅពេលមុន គេបានធ្លាប់ប្រើទីកន្លែងនោះ ដើម្បីធ្វើជាទីកន្លែងសម្រាប់ថ្វាយយញ្ញបូជាមនុស្សឧទ្ទិសទៅដល់ព្រះម៉ូឡុក (Moloch) ដែលជាព្រះក្លែងក្លាយ (២ពង្សាវតារក្សត្រ ២៣:១០; ២របាក្សត្រ ២៨:៣; ៣៣:៦ សូមអានបន្ថែមនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យេរេមា ៧:៣១-៣២ និង១៩:៥)។
រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ នៅមានការវែកញែកក្នុងចំណោមទេវវិទូជាច្រើនដោយលើកឡើងសួរដេញដោលថា តើ «ច្រកភ្នំហ៊ីនណំម» ពិតជាទីកន្លែងដែលគេបានប្រើប្រាស់ ដើម្បីចាក់សំរាមមែនឬនៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡឹមនៅសម័យកាលនេះ? ភស្តុតាងបានបង្ហាញឲ្យយើងខ្ញុំឃើញថា យើងមិនអាចធ្វើការសន្និដ្ឋានបានយ៉ាងដូច្នោះនោះទេ ហេតុដូច្នេះ យើងមិនគួរប្រកាន់ភ្ជាប់ចំណុចនេះយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់នោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់បដិសេធថា គេពិតជាធ្លាប់ប្រើប្រាស់កន្លែងនោះសម្រាប់គោរពថ្វាយបង្គំដល់ព្រះក្លែងក្លាយ ទុកជាកន្លែងធ្វើយញ្ញបូជាក្មេងៗនោះទេ។ ដូច្នេះ វាជាការដ៏ត្រឹមត្រូវណាស់ដែលគេប្រៀបធៀបទីកន្លែងនេះទុកជាកន្លែង ដែលមានពេញទៅដោយសេចក្ដីទុក្ខសោកដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច។ ទាក់ទងទៅនឹងការទាស់ប្រឆាំងត្រង់ចំណុចដែលបានលើកឡើងថា នៅសម័យកាលព្រះយេស៊ូវហ្គាហិនណា គឺជាទីកន្លែងដែលគេបានចាក់សំរាម សូមអានបន្ថែមទៀតក្នុងសៀវភៅដែលនិពន្ធដោយលោកគ្រូ៖ ហ្វ្រេន សីស ឆែន ហើយនិង លោកគ្រូ ផ្រីសតិន សិនហ្គូល ((Francis Chan & Preston Sprinkle) ដែលមានចំណងជើងក្នុងភាសាអង់គ្លេសថា Erasing Hell: what God said about eternity, and the things we made up «ការលុបស្ថាននរក៖ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានលើកឡើងអំពីភាពអស់កល្បជានិច្ច ហើយនឹងអំពីអ្វីដែលយើងបានបង្កើតដោយខ្លួនឯង។» (Colorado Springs: David C. Cook, ឆ្នាំ២០១១), ទំព័រ៥៦-៦៧); និង David A. Croteau, Urban Legends of the New Testament: 40 Common Misconceptions (B & H, ឆ្នាំ២០១៥), ទំព័រ៤៩-៥៣)។
២. កណ្ឌគម្ពីរ វិវរណៈ ១៤:៩-១១ មានរៀបរាប់យ៉ាងចំៗទាក់ទងនឹងស្ថាននរក
ខគម្ពីរទាំងនោះមានចែងថា « រួចមានទេវតាទី៣មកតាមក្រោយទៀត ទាំងបន្លឺដោយសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងថា បើអ្នកណាក្រាបថ្វាយបង្គំដល់សត្វនោះ នឹងរូបវា ហើយទទួលទីសម្គាល់វានៅលើថ្ងាស ឬនៅដៃ អ្នកនោះនឹងត្រូវផឹកស្រាផងសេចក្ដីឃោរឃៅរបស់ព្រះ ជាស្រាឥតលាយ ដែលចាក់ទៅក្នុងពែងនៃសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងត្រូវរងទុក្ខវេទនានៅក្នុងភ្លើង និងស្ពាន់ធ័រ ចំពោះមុខនៃពួកទេវតាបរិសុទ្ធ និងកូនចៀមផង ឯផ្សែងនៃសេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់គេ នឹងហុយឡើងអស់កល្បជានិច្ចរៀងរាបតទៅ គេនឹងឥតមានសេចក្ដីស្រាកស្រាន្តឡើយ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ គឺពួកអ្នកដែលក្រាបថ្វាយបង្គំដល់សត្វនោះ និងរូបវា ឬអ្នកណាដែលទទួលទីសម្គាល់នៃឈ្មោះវាផង»។ ( វិវរណៈ ១៤:៩-១១)
៣. ភ្លើង ហើយនិងស្ពាន់ធ័រ ដែលនឹងនៅអស់កល្បជានិច្ចមានពណ៌នាយ៉ាងចំៗ
សាវ័ក យ៉ូហាន បានបន្តពណ៌នាទាក់ទងនឹងពេលវេលានៃការដាក់ទោសនៅក្នុងខ១១។ ទីមួយ «ផ្សែង» នៃសេចក្ដីទុកលំបាក ឧ. ផ្សែងនៃភ្លើង និងស្ពាន់ធ័រ (ខ១០) «នឹងហុយឡើងអស់កល្បជានិច្ចរៀងរាបតទៅ» (ដើម្បីឲ្យយល់សាច់រឿងប្រវត្តិសាស្ត្រនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ សូមអានបន្ថែមនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៣៤:៩-១០)។ មើលទៅការឆេះដែលពុំមានភ្លើងនេះគឺជាទីបន្ទាល់នៃលទ្ធផលនៃអំពើបាប ហើយនិងអំពីភាពយុត្តិធម៌នៃសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការលើកឡើងយ៉ាងចំៗពីពេលវេលានៃបាតុភូតដ៏អស្ចារ្យនេះត្រង់ថាវានឹងកើតឡើងជា «រៀងរាបតទៅ»។
ការប្រើពាក្យពេចន៍បែបនេះមានចំនួនសរុប១៣ដងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ៖ ទី១៖ ៣ដងទាក់ទងទៅនឹងពេលវេលានៃការសរសើរតម្កើង ការថ្វាយសិរីល្អ ហើយនិងព្រះចេស្ដាដល់ព្រះជាម្ចាស់ (១:៦; ៥:១៣; ៧:១២) ទី២៖ ៥ដងទាក់ទងទៅនឹងពេលវេលានៃព្រះជន្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ព្រះគ្រីស្ទ (១:១៨; ៤:៩; ១០; ១០:៦; ១៥:៧) ទី៣៖ ម្ដងគឺទាក់ទងទៅនឹងការសោយរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (១១:១៥) ទី៤៖ ម្ដងទាក់ទងទៅនឹងពេលវេលានៃការសោយរាជ្យរបស់ពួកបរិសុទ្ធ (២២:៥) ទី៥៖ ម្ដងទាក់ទងទៅនឹងផ្សែងនៃទីក្រុងបាប៊ីឡូនដែលបានហុយឡើងទៅលើមេឃ (១៩:៣) ទី៦៖ ម្ដងទាក់ទងទៅនឹងពេលវេលានៃសេចក្ដីទុកលំបាករបស់អារក្ស សត្វ ហើយនិងហោរាក្លែងក្លាយ (២០:១០) ហើយទី៧៖ គឺម្ដងនៅត្រង់កន្លែងនេះគឺនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ វិវរណៈ ១៤:១១។
ទីពីរ «គេនឹងឥតមានសេចក្ដីស្រាកស្រាន្តឡើយទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ» (រីឯឃ្លាដែលថា «ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ» គឺមានការស៊ីគ្នាទៅនឹងឃ្លាដែលថា «អស់កល្បជានិច្ចរៀងរាបតទៅ»)។ កណ្ឌគម្ពីរ វិវរណៈ ៤:៨ ក៏បានប្រើប្រាស់នូវពាក្យពេចន៍ដូចគ្នានេះផងដែរ ទាក់ទងទៅនឹងពេលវេលានៃការថ្វាយបង្គំ ដែលជាផ្នែកមួយនៃសត្វដែលមានជីវិតទាំងបួនបានធ្វើ។ ទំនងត្រង់ចំណុចថា ពួកគេ «ឥតមានសេចក្ដីស្រាកស្រាន្ត» នោះគឺជាសេចក្ដីទុក្ខលំបាកដែលបង្កបង្កើតឡើងតាមរយៈភ្លើង និងស្ពាន់ធ័រ។
៤. សកម្មភាពនៃការដាក់ទណ្ឌកម្មអាច ឬក៏មិនអាចនៅយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ច
តើបទគម្ពីរ ឬក៏ខគម្ពីរបែបនេះកំពុងនិយាយសំដៅអំពីការដាក់ទារុណកម្មដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច (ដោយផ្ដោតទៅលើសកម្មភាពនៃការកាត់ទោស) ឬក៏ទណ្ឌកម្ម (ដោយផ្ដោតទៅលើឥទ្ធិពលនៃការថ្កោលទោសនៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ)? និយាយបែបម្យ៉ាងទៀត តើអ្វីទៅដែលនៅអស់កល្បជានិច្ច ឬក៏នៅឥតឈប់ឈរ៖ សកម្មភាពនៃការដាក់ទារុណកម្មអ្នកមិនជឿ ឬក៏ឥទ្ធិពលនៃការដាក់ទណ្ឌកម្មពួកគេ? ជាថ្មីម្ដងទៀត តើសេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់អស់អ្នកដែលបាត់បង់ គឺជាការដកបទពិសោធន៍នៃសតិសម្បជញ្ញៈដែលគ្មានទីបញ្ចប់មែនឬ? ឬក៏ថា តើនេះគឺជាការដាក់ទណ្ឌកម្មរហូតដល់ព្រលឹងវិញ្ញាណពួកគេរលាយសាបសូន្យអស់ទៅដោយលែងមានជីវិតតទៅមុខទៀត បន្ទាប់ពីពួកគេបានរងទុក្ខក្នុងលក្ខណៈដែលមានការស៊ីសងនឹងការបង់ថ្លៃឲ្យធួនទៅនឹងអំពើបាបដែលពួកគាត់បានប្រព្រឹត្ត? តើផ្សែងនៃការរងទុក្ខរបស់ពួកគេដែលហុយនោះគឺជាការបង្ហាញពីការដកពិសោធន៍នូវសតិសម្បជញ្ញៈនៃការរងទុក្ខដែលគ្មានទីបញ្ចប់ដែលពួកគេត្រូវឆ្លងកាត់មែនឬ? ឬក៏ថា តើនេះជាសញ្ញាតំណាងពីលទ្ធផលនៃការដាក់ទណ្ឌកម្មទៅលើពួកគេដែលនឹងនៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយជាឥទ្ធិពលនៃការដាក់ទណ្ឌកម្មដែលមិនអាចត្រឡប់ក្រោយវិញបាន រហូតដល់ពួកគេនឹងរលាយសាបសូន្យបាត់ឈឹង? ចំពោះអស់អ្នកណាដែល ប្រកាន់ខ្ជាប់តាមទស្សនៈចុងក្រោយមួយនេះ ពួកគាត់នឹងព្យាយាមវែកញែកដោយលើកឡើងថា សេចក្ដីស្រាកស្រាន្ត «ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ» ចេញពីការទទួលទារុណកម្មនឹងនៅបន្តខណៈពេលដែលកំពុងកើតឡើង ឬក៏ថានឹងនៅជាដរាបរហូតដល់ពីបញ្ចប់។ ប៉ុន្តែ ទាក់ទងទៅនឹងចំណុចដែលលើកឡើងថា វានឹងមានជារៀងរហូត ឬក៏មិនរហូតអស់កល្បជានិច្ច គឺដាច់ខាតយើងត្រូវតែសម្រេចដោយឈរទៅលើមូលដ្ឋានផ្សេងៗទៀតផងដែរ។
៥. ទស្សនៈរបស់យើងទៅលើស្ថាននរកគឺពឹងអាងទៅលើទស្សនៈរបស់យើងលើ «ព្រលឹងវិញ្ញាណអមត)
មានមនុស្សជាច្រើន (តែមិនមែនទាំងអស់នោះទេ) ដែលជាអ្នកប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទស្សនៈទាក់ទងទៅនឹងត្រង់ចំណុចថា «នឹងរលាយសាបសូន្យ» (annihilationism) ពួកគាត់ក៏ជាអ្នកដែលប្រកាន់ខ្ជាប់លើទស្សនៈនៃ «ការដាក់លក្ខខណ្ឌ» (conditionalists) ផ្សេងៗទៀតផងដែរ។ នេះមានន័យថា ពួកគាត់បានបដិសេធថា ព្រលឹងរបស់យើងមិននៅជាអចិន្ត្រៃយ៍ ឬក៏នៅអមតទេ លុះត្រាតែព្រះជាម្ចាស់បានបណ្ដាលឲ្យពួកគេនៅអមត (ដែលជារឿយៗ ការនោះអាចកើតឡើងបាននៅពេលដែលព្រះអង្គប្រទាននូវអំណោយទាននៃសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ពួកគេ)។ ចំពោះអស់អ្នកដែលប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទស្សនៈដែលថា ព្រលឹងវិញ្ញាណនឹងរលាយសាបសូន្យ ពួកគាត់បដិសេធទស្សនៈរបស់អ្នកដែលដាក់លក្ខខណ្ឌផ្សេងៗ ដោយគ្រាន់តែលើកឡើងថា ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ទណ្ឌកម្មលើអ្នកមិនជឿដោយមិនឲ្យពួកគេមានព្រលឹងវិញ្ញាណអមតទេ ដែលព្រះអង្គបានធ្វើការនោះមុនថ្ងៃដែលព្រះជាម្ចាស់ជំនុំជម្រះនៅថ្ងៃចុងក្រោយ។ ចំណែកឯអ្នកដែលប្រកាន់ខ្ជាប់នូវ«ប្រពៃណីនិយម» (traditionalist) វិញ ពួកគាត់បានអះអាងថា មានតែព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះដែលអមត ហើយព្រះអង្គបានដាក់ភាពអមតក្នុងមនុស្សលោកនៅពេលដែលព្រះអង្គបានបង្កើតពួកគេមក ដោយព្រះអង្គនឹងមិនដកភាពអមតនោះចេញពីពួកគេឡើយ។
៦. វាទំនងជាការដាក់ទណ្ឌកម្មដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចខាងឯសម្បជញ្ញៈ…ឬក៏ជាការបំផ្លាញចោលទាំងស្រុងតែម្ដង
តើគេបានលើកឡើងជាហេតុផលអ្វីខ្លះ ទាក់ទងនឹងការបដិសេធទស្សនៈនៃការដាក់ទណ្ឌកម្មសម្បជញ្ញៈដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយនិងការអះអាងពីទស្សនៈនៃភាពរលាយសាបសូន្យបាត់ទៅ (ឬក៏ពេលខ្លះគេរាប់ការនេះថាជា «ជីវិតអមតដែលមានលក្ខខណ្ឌ» (conditional immortality))? មានមនុស្សជាច្រើននឹងផ្ដោតទៅលើការដែលព្រះគម្ពីរប្រើពាក្យពេចន៍ទាក់ទងនឹងស្ថាននរក ជាពិសេសទៅលើពាក្យថា «បំផ្លាញ» ក៏ដូចជា «សេចក្ដីហិនវិនាស» (សូមអានកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ៣:១៩; ១ថេស្សាឡូនីច ៥:៣; ២ថេស្សាឡូនីច ១:៩ និង២ពេត្រុស ៣:៧)។ ពួកគាត់អះអាងថា «ភ្លើង» នៃស្ថាននរកនឹងឆេះសុស ពោលគឺវានឹងដុត «បំផ្លាញ» នូវអ្វីៗដែលមាននៅក្នុងនោះចោលទាំងស្រុង ដោយមិនបន្សល់នូវអ្វីមួយទាល់តែសោះ (សូមអានកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១០:២៨)។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាពួកគាត់កាត់ស្រាយលើពាក្យ «បំផ្លាញ» ឲ្យមានន័យថា ការដកជីវិតចេញ ឬក៏ការដកការមានជីវិតចោល ពោលគឺការបាត់បង់ជីវិតទាំងស្រុងតែម្ដង។ អ្នកដែលប្រកាន់ខ្ជាប់តាមគំនិតនៃភាពរលាយសាបសូន្យបាត់ទៅក៏តែងតែបានលើកឡើងថាពាក្យក្រិកដែលជាទូទៅមានការបកប្រែថា «អស់កល្បជានិច្ច» (អ៊ីអន “aion”) ឲ្យទៅជាថា តាមពិតទៅ ពាក្យនោះគឺមានន័យយ៉ាងចំទៅលើ «សម័យកាល» ដោយសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើ ពេលវេលានៃសម័យកាលនោះមានដែនកំណត់វិញ។ ហើយជារឿយៗ យើងក៏តែងតែឮគេនិយាយពីចំណុចយុត្តិធម៌ផងដែរ។ គេបានលើកឡើងដូចបែបនេះថា៖ ការដាក់ពិន័យ «ដ៏យុត្តិធម៌» នឹងស៊ីសងគ្នាលើបទឧក្រិដ្ឋ ឬក៏អំពើបាបដែលបានប្រព្រឹត្តឡើង។ តើឲ្យអំពើបាបដែលបានប្រព្រឹត្តដោយអស់អ្នកដែលមិននៅស្ថិតស្ថេរ ឲ្យវាអាចនឹងទទួលបាននូវទុក្ខលំបាកដោយគ្មានទីបញ្ចប់ ឬក៏នៅអស់កល្បជានិច្ចបានដោយរបៀបណាទៅ?
៧. មានការវែកញែកមួយទៀត៖ តើយើងត្រូវយល់នូវរាល់គ្រប់ចំណុចទាំងអស់តាមន័យត្រង់ៗ ហើយចំៗតែម្ដងមែនឬ?
ចំពោះអស់អ្នកណាដែលប្រកាន់ភ្ជាប់តាមផ្នត់គំនិតនៃពួកប្រពៃណីនិយមទាក់ទងទៅនឹងស្ថាននរកត្រង់ថាជាការដែលសតិសម្បជញ្ញៈទទួលការដាក់ទណ្ឌកម្មដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ពួកគេនឹងចាប់ផ្ដើមដោយចង្អុលបង្ហាញថា ក្រុមពាក្យដែលមានដូចជា «ការបំផ្លាញ» ហើយនិងពាក្យវេវចនៈសព្ទនៃពាក្យទាំងនោះ គឺសុទ្ធតែមានការប្រើប្រាស់ក្នុងរបៀបខុសៗគ្នា ដែលតាមពិតទៅពាក្យមួយចំនួនមិនទាមទារ ឬក៏អះអាងថា ដាច់ខាតត្រូវតែមានភាពរលាយសាបសូន្យបាត់ទៅនោះឡើយ។ តាមការសង្កេតដោយយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើពាក្យ «បំផ្លាញ» នឹងបើកបង្ហាញឲ្យឃើញថា ការបំផ្លាញអាចកើតឡើងបានដោយមិនចាំបាច់ទាមទារឲ្យមានការរលាយសាបសូន្យបាត់ទាំងស្រុងនោះឡើយ។ ដូចគ្នានោះដែរ ទាក់ទងទៅនឹង «ភ្លើង» ក្នុងស្ថាននរក ដាច់ខាត យើងក៏ត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា នេះគឺជាការប្រៀបប្រដូច។ ហេតុដូច្នេះ យើងមិនគួរច្របាច់ពាក្យណាមួយឲ្យចេញអត្ថន័យ ដើម្បីបង្ហាញជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ពីពេលវេលានៃស្ថាននរកក្នុងករណីដែលអ្នកនិពន្ធមិនទាំងបានប្រើប្រាស់វាឲ្យចេញអត្ថន័យដូចដែលយើងព្យាយាមច្របាច់ឲ្យវាចេញនោះឡើយ។ ចូរគ្រាន់តែគិតពីស្ថាននរកដែលមានពណ៌នានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ត្រង់ថាពេលខ្លះខគម្ពីរនោះបានប្រាប់យើងថា វាជាកន្លែង «ងងឹតសូន្យឈឹង» ហើយពេលខ្លះទៀតថា «បឹងភ្លើង» តែប៉ុណ្ណឹងបានហើយ។ តើឲ្យការពណ៌នាទាំងពីរនៅជាមួយគ្នាក្នុងពេលតែមួយយ៉ាងដូចម្ដេចបាន ប្រសិនបើយើងកាត់ស្រាយវាតាមអត្ថន័យៗចំៗ? ហេតុដូច្នេះ ដាច់ខាត យើងត្រូវតែមានការប្រុងប្រយ័ត្នឲ្យខ្លាំងមែនទែនក្នុងការសន្និដ្ឋានពីគោលជំនឿរបស់យើងយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ទាក់ទងនឹងអំណះអំណាងថា «មុខងារ» នៃភ្លើងក្នុងស្ថាននរកមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច។ យើងមិនអាចជួយបាននោះទេ ក្រៅពីការឆ្ងល់លើកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៨:៨ ដែលមានលើកឡើងអំពីអស់អ្នកដែលត្រូវបានបោះចូលទៅក្នុងភ្លើងដែលឆេះ «នៅអស់កល្បជានិច្ច» ។ ដូចដែលលោកគ្រូ ឌី. អេ. ខរសិន (D.A. Carson) បានលើកឡើងថា «ប្រាកដណាស់! គេមានសិទ្ធិសួរថា តើហេតុអ្វីបានជាភ្លើងនៅតែឆេះអស់កល្បជានិច្ច ឬក៏ថា ហេតុអ្វីបានជាដង្កូវមិនចេះស្លាប់អញ្ចឹង [សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាកុស ៩:៤៧-៤៨] ប្រសិនបើនៅទីបញ្ចប់ពួកគេនឹងលែងមានទៀត?» (ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅដែលមានចំណងជើងជាភាសាអង់គ្លេសថា The Gagging of God នៅក្នុងទំព័រ៥២៥)។ ទាក់ទងទៅនឹងពាក្យ «អ៊ីអន» “aion”) មានខគម្ពីរជាច្រើនដែលបានលើកឡើងពីពេលវេលាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយស្របពេលគ្នានោះផងដែរ ក៏មានខគម្ពីរជាច្រើនទៀតដែលមានលើកឡើងជាអំណះអំណាងអំពីពេលវេលាដែលមានដែនកំណត់ផងដែរ។ ចំពោះការវែកញែកទាំងពីរសងខាងនេះ យើងមិនអាចធ្វើការសម្រេចចិត្តបានទាំងស្រុងនៅឡើយបានទេ។
៨. ស្ថាននរកមិនទាក់ទងអ្វីទៅនឹងភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃអំពើបាបរបស់យើងនោះទេ ប៉ុន្តែទាក់ទងទៅនឹងភាពធំសម្បើមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅវិញ។
ចំណែកឯការវែកញែកចេញពីទស្សនៈនៃភាពយុត្តិធម៌វិញ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស យើងគ្មានសិទ្ធិក្នុងការតវ៉ាថា តើអំពើបាបរបស់យើងមានទំហំធំប៉ុណ្ណា ឬក៏តូចប៉ុណ្ណានោះទេ។ «តើភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃអំពើបាបរបស់យើងអាស្រ័យទៅលើឋានៈរបស់យើង ឬក៏អាស្រ័យទៅលើភាពធំសម្បើមនៃការទាស់ប្រឆាំងទៅនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែលមានពេញដោយអធិបតេយ្យភាព និងលើភាពធំមហិមារបស់ព្រះអង្គ? (Carson ទំព័រ៥៣៤)។ ដូចដែរលោកគ្រូ ចន ផាបភ័រ (John Piper) បានលើកថា «ចំណុចស្នូលនៃកម្រិតដែលយើងស័ក្តិសមនឹងទទួលការស្ដីបន្ទោសគឺមិនទាក់ទងត្រង់ចំណុចដែលថា តើយើងបានធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់មានការអន់ព្រះទ័យយូរប៉ុណ្ណានោះទេ ប៉ុន្តែគឺទាក់ទងទៅនឹងភាពធំឧត្ដមដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយើងបានធ្វើឲ្យទ្រង់អន់ព្រះទ័យវិញទេតើ» (ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ Let the Nations be Glad ទំព័រ១២៧)។ បើនិយាយម្យ៉ាងវិញទៀត យើងស័ក្តិសមនឹងទទួលការដាក់ទណ្ឌកម្មដ៏គ្មានព្រំដែនកំណត់ដោយសារអំពើបាបរបស់យើង ពីព្រោះយើងបានប្រព្រឹត្តនូវអំពើបាបនោះទាស់នឹងសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ពោលគឺសិរីល្អដែលគ្មានព្រំដែនសោះ។
៩. ភាពបរិសុទ្ធ និងភាពសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់សំខាន់—ខ្លាំងណាស់!
បើយើងមិនទទួលបានការដាក់ទារុណកម្មដោយសារអំពើបាបរបស់យើងទេ ការនោះនឹងសបញ្ជាក់ពីភាពបរាជ័យនៃភាពយុត្តិធម៌ និងពីភាពបរាជ័យនៃគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមិនខាន។ ការដែលស្ថាននរកនៅតែមានតទៅមុខទៀត និងការដែលមានមនុស្សមួយចំនួននឹងបន្តមានវត្តមានក្នុងស្ថាននរកនោះ គឺជាការឆ្លុះបញ្ចាំងយ៉ាងច្បាស់លាស់ឲ្យឃើញពីសិរីល្អរបស់ព្រះដ៏បរិសុទ្ធ និងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ទ្រង់ដែលទាស់ប្រឆាំងទៅនឹងអំពើអាក្រក់។
ប្រហែលជានឹងលែងមានអ្នកអាក់អន់ស្រពោនចិត្តទៀតហើយ បើពួកគេគិតទៅដល់ការដាក់ទារុណកម្មដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ដោយប្រៀបធៀបវាទៅនឹងអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាបក៏នឹងតែប្រព្រឹត្តដោយគ្មានទីបញ្ចប់ផងដែរ។ និយាយម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រសិនបើអស់អ្នកដែលនៅស្ថាននរកមិនដែលចេះឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើបាប ចុះតើឲ្យពួកគេឈប់ទទួលការរងទុក្ខបានយ៉ាងម៉េចបានទៅ? ទាក់ទងទៅនឹងចំណុចមួយនេះ មានមនុស្សម្នាជាច្រើនតែងតែចង្អុលទៅលើកណ្ឌគម្ពីរ វិវរណៈ ២២:១១ ដែលជាខគម្ពីរមួយដែលទេវតាបានមានបន្ទូលទៅកាន់សាវ័ក យ៉ូហាន ថា «អ្នកណាដែលទុច្ចរិត ឲ្យអ្នកនោះនៅតែទុច្ចរិត អ្នកដែលស្មោកគ្រោក ឲ្យអ្នកនោះនៅតែស្មោកគ្រោកចុះ តែអ្នកណាដែលសុចរិតវិញ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះចេះតែប្រព្រឹត្តផ្លូវសុចរិតទៅ ហើយអ្នកណាដែលបរិសុទ្ធ ឲ្យអ្នកនោះនៅតែបរិសុទ្ធដដែល»។
លោកគ្រូ ឌី. អេ. ខរសិន បានលើកឡើងថា «ប្រសិនបើពួកបរិសុទ្ធ និងអស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិតនឹងនៅបន្តរស់នៅជាបរិសុទ្ធ ហើយនិងនៅតែបន្តប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិតក្នុងការរង់ចាំនៃភាពល្អឥតខ្ចោះនៃភាពបរិសុទ្ធ និងសេចក្ដីសុចរិតដែលទាក់ទងទៅនឹងជីវិតរស់នៅ និងការដែលពួកគេនឹងប្រព្រឹត្តដ៏អស់កល្បជានិច្ចពិតជាមានមែន ចុះតើឲ្យយើងមិនគួរសន្និដ្ឋានយ៉ាងដូចម្ដេចបានត្រង់ថា អស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិត ពួកគាត់នឹងបន្តប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតក្នុងការដែលពួកគេរង់ចាំភាពទុច្ចរិតដែលពួកគេនឹងបន្តរស់នៅ
ជាមួយ ហើយនឹងប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតអស់កល្បជានិច្ចផងដែរយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ?» (ទំព័រ៥៣៣)។
ប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់បដិសេធផ្នត់គំនិតមួយនេះ ហើយព្យាយាមជជែកវែកញែកថា នឹងមានមនុស្សបង់ថ្លៃលោះអំពើបាបរបស់ពួកគេបានយ៉ាងពេញទី ហើយថានឹងមានពេលមួយដែលពួកគេនឹងឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើបាប ចុះតើហេតុអ្វីបានជាគេមិនអាចចូលទៅស្ថានសួគ៌បាន (ដែលនេះមានន័យថា យើងបានប្ដូរស្ថានសួគ៌ឲ្យទៅជាស្ថានឃុំមនុស្សវិញ (purgatory) ដោយមានអ្នកខ្លះគិតថា នោះជាចន្លោះនៃស្ថាននរក និងស្ថានសួគ៌)? ប្រសិនបើពួកគេមិនទាន់បានបង់ថ្លៃលោះអំពើបាបរបស់ខ្លួនយ៉ាងពេញទីនៅក្នុងស្ថាននរកនៅឡើយទេ តើឲ្យពួកគេឈរលើមូលដ្ឋានមួយណាក្នុងការទាមទារឲ្យភាពយុត្តិធម៌រំលាយឲ្យពួកគេសាបសូន្យបាត់ទាំងស្រុងបានទៅ?
១០. តាមពិត សាតាំងនឹងរងទុក្ខដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចមែន!
ជាចុងក្រោយ ដាច់ខាត យើងត្រូវតែពន្យល់កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ២៥:៤៦ ហើយនិងកណ្ឌគម្ពីរ វិវរណៈ ២០:១០-១៥ ផងដែរ។ មិនថាមនុស្សមួយចំនួនបានគិតថា សត្វ និងពួកហោរាក្លែងក្លាយមានសណ្ឋានយ៉ាងដូចម្ដេចនោះទេ ពិតប្រាកដណាស់ គ្មានអ្នកជឿណាម្នាក់នឹងហ៊ានបដិសេធថា គ្មានសាតាំងនោះឡើយ ដ្បិតសូម្បីតែអារម្មណ៍របស់យើងក៏បានបញ្ជាក់ថាសាតាំងពិតជាមានមែនដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយ យ៉ាងហោចណាស់យើងនៅអាចដឹងថា នឹងពិតជាមាន «បុគ្គល» ម្នាក់ដែលប្រាកដជាទទួលទារុណកម្មខាងឯសតិសម្បជញ្ញៈដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចមែន។ «យើងមិនអាចមានអារម្មណ៍អាណិតអាសូរដល់សាតាំងដូចដែលយើងមានអារម្មណ៍អាណិតអាសូរដល់មនុស្សលោក ហើយយើងក៏មិនអាចស្រែកហោ ដោយអះអាងថា សាតាំងវាអាក្រក់ជាមនុស្សលោកបាននោះដែរ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏វាពិតជាពិបាកណាស់ក្នុងការទាស់ប្រឆាំងវែកញែកត្រង់ថា សតិសម្បជញ្ញៈរបស់មនុស្សមានបាបនឹងទទួលទារុណកម្មដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយការទទួលទារុណកម្មនោះនឹងមិនអាចមានលក្ខណៈធ្ងន់ធ្ងរជាងអារក្សសាតាំងនោះទេ» (Carson ទំព័រ៥២៧)។
មតិយោបល់
Loading…