យើងខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើជាអ្នកប្រឹក្សាផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ខ្ញុំអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ហើយក៏បានយល់ពីស្ថានភាពជាច្រើនទាក់ទងនឹងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុផងដែរ។ យើងខ្ញុំមានការយល់ឃើញថា សមាជិកមួយចំនួនមិនសូវមានការយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងទាក់ទងនឹងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុឡើយ ហើយក៏មានសមាជិកមួយចំនួនទៀតមានការយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងហួសហេតុពេក។ សមាជិកខ្លះមានផែនការក្នុងការចាយវាយ និងធ្វើការសន្សំជារៀងរាល់ថ្ងៃផងដែរ ស្របជាមួយគ្នានេះដែរ ក៏មានសមាជិកផ្សេងទៀតដែលមិនមានផែនការស្អីដែរ។ យ៉ាងណាមិញ ក៏នៅមានអ្នកមួយចំនួនទៀតជួយអ្នកដទៃដោយមានចិត្តសប្បុរស ហើយអ្នកខ្លះទៀតគម្រិះណាស់។
មនុស្សភាគច្រើនតែងតែមានមូលហេតុ ឬពាក្យដោះសាទាក់ទងនឹងការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងណា ជារឿយៗពួកគាត់បានធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយផ្អែកលើការយល់ច្រឡំដ៏ខុសឆ្គងរបស់ពួកគាត់អំពីអ្វីៗដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀន។ យើងត្រូវតែមានទស្សនៈដ៏ជាក់លាក់ ហើយទូលំទូលាយទៅលើព្រះបន្ទូលទាក់ទងនឹងថវិកាផ្ទាល់ខ្លួនជាដាច់ខាត។
ហេតុដូចនេះ យើងខ្ញុំបានលើកយកចំណុចអំពីការយល់ច្រលំទាំងប្រាំយ៉ាង ដែលខ្ញុំបានឆ្លងកាត់មកបង្ហាញដល់លោកអ្នកដូចខាងក្រោមនេះ៖
១. ព្រះជាម្ចាស់មានការខ្វល់ខ្វាយអំពីជម្រៅចិត្តរបស់ខ្ញុំខ្លាំងជាងអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើជាមួយនឹងលុយកាក់របស់ខ្ញុំ
ជាការពិតណាស់ ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានការខ្វល់ខ្វាយអំពីស្ថានការណ៍នៃជម្រៅចិត្តរបស់យើងម្នាក់ៗមែន។ «ជំនឿ និងការងារ» គឺមានការពាក់ព័ន្ធគ្នានឹងថវិកា ដែលយើងមិនអាចមើលរំលងបាន។ ដួងចិត្តដែលត្រូវបានទទួលការបំផ្លាស់ទាំងស្រុងតាមរយៈដំណឹងល្អ នឹងមិនគ្រាន់តែនាំឲ្យលោកអ្នកមានការផ្លាស់ប្រែលើអ្វីដែលយើងជឿអំពីលុយកាក់នោះទេ ប៉ុន្តែក៏នឹងមានការផ្លាស់ប្រែទាក់ទងនឹងអ្វីដែលយើងធ្វើជាមួយនឹងលុយកាក់នោះផងដែរ (យ៉ាកុប ២:១៤-១៧, ២៦)។
លុយកាក់គឺជាចំណុចដ៏ធំមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ យើងបានទទួលការណែនាំចេញពីព្រះគម្ពីរ ទាក់ទងនឹងលុយកាក់ (ប្រមាណលើសជាង២.០០០ខគម្ពីរ) ដែលមានចំនួនលើសជាងប្រធានបទផ្សេងៗទៀត។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បាននិទាននូវរឿងប្រៀបប្រដូចជាច្រើនដែលទាក់ទងនឹងលុយកាក់ ហើយពួកសាវ័កក៏បានលើកឡើងជាច្រើនដងអំពីលុយកាក់ផងដែរ។ យើងបានទទួលការបង្រៀនថា ឲ្យជៀសវាងចេញពីការស្រឡាញ់ប្រាក់កាក់ (១ធីម៉ូថេ ៦:៦-១០) ហើយជ្រើសរើសស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ជាជាងលុយកាក់ (លូកា ១៦:១៣) ដើម្បីឲ្យយើងអាចបើកចំហចិត្តយ៉ាងសប្បុរស ហើយប្រុងប្រៀបជាស្រេចក្នុងការឲ្យដល់អ្នកដទៃ (ម៉ាថាយ ៦:២, ៥, ១៦) និងដាក់នូវទំនុកចិត្តទាំងស្រុងរបស់យើងទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងលើទ្រព្យសម្បត្តិ (១ធីម៉ូថេ ៦:១៧-១៩)។ ជាងនេះទៅទៀតយើងក៏បានទទួលនូវការជំរុញចិត្តឲ្យមានផែនការ និងការសន្សំសំចៃ (សុភាសិត ២១:២០) ហើយថែមទាំងឲ្យមើលថែរក្សាក្រុមគ្រួសារ រួមទាំងអ្នកដទៃផងដែរ (១ធីម៉ូថេ ៥:៨; ហេព្រើរ ១៣:១៦)។
២. ខ្ញុំដឹងហើយថា ខ្ញុំត្រូវតែឲ្យ ប៉ុន្តែឲ្យចំនួនប៉ុន្មានវាមិនសំខាន់ទេ ឲ្យតែខ្ញុំបានឲ្យខ្លះៗ
មានការមិនឯកភាពគ្នាមួយចំនួនដែលគ្រីស្ទបរិស័ទបានលើកឡើងថា ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យចេះឲ្យ ដែលតាមពិតទៅវាក៏ជាបទបញ្ញត្តិផងដែរ (ម៉ាឡាគី ៣:៦-១២; ម៉ាថាយ ២៣:២៣; ១កូរិនថូស ១៦:១-២)។ យ៉ាងណាមិញ ពេលយើងចាប់ផ្ដើមជជែកគ្នាថា «តើយើងគួរឲ្យចំនួនប៉ុន្មាន» នោះយើងនឹងឃើញថាមានចំណុចជាច្រើនដែលពិបាកវែកញែកគ្នាខ្លាំងណាស់។
ចំណែកអ្នកខ្លះទៀតបានលើកឡើងថា យើងមានសេរីភាពក្នុងការឲ្យតិច ឬក៏ឲ្យច្រើនតាមតែចិត្តរបស់យើងចង់ឲ្យ ដោយផ្អែកលើ «អារម្មណ៍» របស់យើងទុកជាមូលដ្ឋាន ព្រោះឥឡូវនេះយើងមានសេរីភាពចេញពីក្រោម «ក្រិត្យវិន័យ» នៃការថ្វាយដង្វាយរួចហើយ។ ជាការពិតណាស់ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី មិនបានបង្គាប់ប្រាប់ឲ្យយើងថ្វាយដូចជាក្រឹត្យវិន័យឡើយ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកសាវ័កឲ្យចេះប្រមាណ ហើយដោយមានការលះបង់ដោយមានចិត្តសប្បុរសចេញពីចិត្តដែលចេះដឹងគុណ ហើយនិងចេះថ្វាយបង្គំ ដែលចំពោះអ្នកមួយចំនួនការនេះលើសពីការថ្វាយដង្វាយទៅទៀត (ម៉ាកុស ១២:៤១-៤៤; ១កូរិនថូស ១៦:២; ២កូរិនថូស ៩:៥-៦)។
មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនបានចាកចេញយ៉ាងឆ្ងាយអំពីការស្តាប់បង្គាប់តាមសេចក្តីបង្រៀនមួយនេះ។ អាស្រ័យលើអ្វីដែលលោកអ្នកបានរៀនសូត្រ នៅក្នុងចំណោមគ្រីស្ទានដែលបានចូលរួមនៅក្នុងក្រុមជំនុំទៀងទាត់ មានប្រហែលត្រឹមតែ៥ភាគរយតែប៉ុណ្ណោះដែលបានថ្វាយយ៉ាងតិច១០ភាគរយពីប្រាក់ចំណូលរបស់ពួកគេ (ដែលនោះជាច្បាប់នៃការថ្វាយ «ដង្វាយ»)។ ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះដែលថ្វាយ ជាមធ្យមភាគគឺមានជាអតិបរមាប្រហែល២.៥ភាគរយនៃប្រាក់ចំណូលតែប៉ុណ្ណោះ។
៣. ខ្ញុំមិនអាចចៀសផុតពីការជាប់បំណុល ដែលនោះមិនមែនជាបញ្ហាមួយទេ ដរាបណាខ្ញុំបង់ត្រឡប់សងវិញ ហើយរក្សានូវកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អនៅធនាគារ
ការមានបំណុលគឺជារឿងធម្មតានាពេលសព្វថ្ងៃនេះ រាល់ទម្រង់បែបបទបំណុលពីអតិថិជនកំពុងតែមានការកើនឡើងៗ។ ក្នុងកាលៈទេសៈខ្លះ ការមានបំណុលអាចជាការចាំបាច់ ប៉ុន្តែជួនកាលយើងអាចចៀសវាងបានដោយមានផែនការ និងការដាក់វិន័យដ៏ជាក់លាក់។
ព្រះគម្ពីរមិនបានហាមឃាត់យ៉ាងជាក់លាក់ទាក់ទងនឹងការខ្ចី ឬក៏ការឲ្យគេខ្ចីនោះទេ ប៉ុន្តែព្រះគម្ពីរពិតជាបានបង្រៀនថា ការជាប់បំណុលគឺជាសំណុំរឿងបែបបទនៃ «ការជាប់ទោស» ព្រោះវាធ្វើឲ្យអស់អ្នកខ្ចីនេះក្លាយទៅជាទាសករនៃបំណុលផ្ទាល់តែម្ដង (សុភាសិត ២២:៧)។ លើសពីនេះទៅទៀតវាបានធ្វើឲ្យអ្នកខ្ចីនោះបានក្លាយជាទាសកររបស់ម្ចាស់បំណុល គឺមានន័យថា អ្នកដែលឲ្យខ្ចីនោះមានចំណែកក្នុង «ភាពជាម្ចាស់» ក្នុងពេលវេលាដែលអ្នកខ្ចីត្រូវតែធ្វើការ ដើម្បីសងបំណុលរបស់ខ្លួនទៅចំពោះអ្នកដែលឲ្យខ្ចីនោះវិញ។
លុះត្រាណាតែយើងមានតម្រូវការច្រើនហួសហេតុពេក រហូតដល់យើងត្រូវខ្ចីនរណាម្នាក់ នោះយើងមិនគួរដាក់ខ្លួនយើងនៅក្រោមទាសភាពនៃការជំពាក់បំណុលនោះទេ។ យ៉ាងហោចណាស់ក៏យើងមិនគួរមានទម្លាប់ក្នុងការខ្ចីគេជាញឹកញាប់ដែរ ហើយយើងក៏គួរតែសងគេនូវគ្រប់បំណុលឲ្យកាន់តែឆាប់ៗ ដែលការនោះគឺជាការដ៏ល្អមិនថាក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ។
៤. ព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើឲ្យខ្ញុំចម្រុងចម្រើនឡើងខាងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ប្រសិនបើខ្ញុំខំប្រឹងប្រែងធ្វើការ ហើយមានជំនឿគ្រប់គ្រាន់ល្មម
ជាប្រវត្តិសាស្ត្រ មានទស្សនៈពីរយ៉ាងអំពីភាពចម្រុងចម្រើនខាងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ហើយនិងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ។ នៅក្នុងទស្សនៈទីមួយ លុយកាក់គឺជាឫសគល់នៃការអាក្រក់ទាំងអស់ (១ធីម៉ូថេ ៦:១០) កាលណាលោកអ្នកមានលុយកាន់តែច្រើន នោះសេចក្ដីសុចរិតលោកអ្នកកាន់តែអន់ថយចុះទៅៗ។ ទស្សនៈទីពីរ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់ៗរូបមានភាពចម្រុងចម្រើន និងមានទ្រព្យសម្បត្តិ។ ប្រសិនបើយើងមិនមានភាពចម្រុងចម្រើន នោះមានន័យថា យើងមិនមានជំនឿគ្រប់គ្រាន់ល្មមទេ។
ចំណុចដ៏ជាក់លាក់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរគឺ ក្នុងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ ចំពោះមនុស្សមួយចំនួន ព្រះអង្គប្រទានទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យយ៉ាងច្រើន ហើយចំពោះអ្នកខ្លះទៀត ព្រះអង្គប្រទានទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យតែតិចតួចប៉ុណ្ណោះក្នុងការគ្រប់គ្រងទ្រព្យសម្បត្តិនោះជំនួសទ្រង់ (១សាំយូអែល ២:៧; ម៉ាថាយ ២៦:១១)។ របៀប និងមូលហេតុដែលទ្រង់ធ្វើបែបនោះ គឺជារឿងរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ មិនមែនយើងទេ។ ចំពោះអ្នកជឿដែលមានភាពពេញវ័យខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ ខ្លះអាចថាជាអ្នកក្រ ហើយខ្លះទៀតអាចថាជាអ្នកមាន (សុភាសិត ២២:២)។
៥. ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា នឹងមើលថែខ្ញុំ អញ្ចឹងខ្ញុំមិនចាំបាច់បារម្ភពីរឿងលុយកាក់នោះទេ
ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងមើលថែដល់បុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ (ម៉ាថាយ ៦:២៥-២៧; ភីលីព ៤:១៩)។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ក៏បានទូន្មានណែនាំដល់យើងក្នុងការឲ្យមានទំនួលខុសត្រូវ (និងសកម្មភាព) ចំពោះស្ថានភាពទាំងឡាយរបស់យើងផងដែរ (សុភាសិត ១០:៤-៥)។ ចំពោះហិរញ្ញវត្ថុ យើងក៏ត្រូវមានទំនួលខុសត្រូវផ្ទាល់ផងដែរ។
ជាការពិត នៅក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង លុយកាក់ពិតជាសំខាន់ណាស់។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាវាពិតជាមានសារៈសំខាន់ ដែលយើងត្រូវតែយល់ឲ្យច្បាស់អំពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀន។ ចូរចំណាយពេល ដើម្បីសិក្សាលើព្រះបន្ទូលដោយផ្ទាល់ ហើយមើលពីរបៀបដែលព្រះបន្ទូលលើកឡើងទាក់ទងនឹងស្ថានភាពរបស់លោកអ្នក។ សូមអានសៀវភៅល្អៗដែលស្ដីអំពីការគ្រប់គ្រងដែលស៊ីគ្នានឹងព្រះគម្ពីរ។ លើសពីអ្វីៗទាំងអស់ ចូរធ្វើជាអ្នកដែលមានទំនួលខុសត្រូវដ៏ស្មោះត្រង់ទាក់ទងនឹងអ្វីៗដែលព្រះមហាក្សត្ររបស់យើងបានប្រគល់មកកាន់លោកអ្នកដោយមានទំនុកចិត្ត (១កូរិនថូស ៤:២)។
មតិយោបល់
Loading…