ព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតក្រោមការត្រួតត្រារបស់ចក្រភពរ៉ូម។ ព្រះអង្គបានមានព្រះជន្ម បម្រើ សុគត និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ហើយទាក់ទងទៅនឹងថ្ងៃប្រាកដនៃពេលដែលទ្រង់បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ អ្នកខ្លះបានគិតថានៅឆ្នាំ៣០នៃគ.ស. ហើយអ្នកខ្លះទៀតបានគិតថានៅឆ្នាំ៣៣នៃគ.ស.។ ប៉ុន្តែ យើងដឹងយ៉ាងប្រាកដថា ការនោះបានកើតឡើងនៅអំឡុងពេលនោះឯង។ ហើយបន្ទាប់មក ក្រុមជំនុំក៏បានរីកចម្រើន ជាដំបូងនៅក្នុងរង្វង់នៃសាសន៍យូដា ហើយបន្ទាប់មកក្នុងរង្វង់នៃសាសន៍ដទៃ រហូតដល់ពេលយើងមានព័ន្ធកិច្ចរបស់សាវ័ក ប៉ុល និងអ្នកផ្សេងទៀត ដែលនាំឲ្យក្រុមជំនុំរីកចម្រើនពាសពេញចក្រភពរ៉ូម។ ហើយភាគច្រើននៃកណ្ឌគម្ពីរកិច្ចការក៏បានកត់ចុះអំពីការសាយភាយនូវដំណឹងល្អតាមរយៈព័ន្ធកិច្ចរបស់សាវ័ក ពេត្រុស និងសាវ័ក ប៉ុល ក៏ដូចជាមនុស្សមួយចំនួនផ្សេងទៀត រហូតដល់ថ្នាក់ថាដំណឹងល្អបានសង់គ្រឹះល្មមនៅក្នុងចក្រភពរ៉ូមផ្ទាល់។ ទោះបើថាមិនមានការគម្រាមកំហែងផ្នែកនយោបាយពីចក្រភពរ៉ូមនៅពេលនោះក៏ដោយ ក៏ការសាយភាយនៃដំណឹងល្អបានបង្ហាញនូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលនូវចុងកណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយថា រាល់គ្រប់អំណាចទាំងអស់គឺត្រូវបានប្រទានដល់ទ្រង់នៅឯស្ថានសួគ៌ និងនៅលើផែនដីនៅពេលដែលព្រះអង្គសុគត ត្រូវបានគេបញ្ចុះក្នុងផ្នូរ បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ហើយក៏បានយាងទៅឯស្ថានសួគ៌វិញដែរ (ម៉ាថាយ ២៨:១៨)។
កណ្ឌគម្ពីរទាំងប៉ុន្មានទៀតដែលមាននៅសល់ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីលើកឡើងអំពីទំនាក់ទំនងរវាងអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី និងតំបន់ ឬក៏ក្រុមជំនុំណាមួយតាមតំបន់គ្រីស្ទបរិស័ទ ឬក៏នៅកន្លែងណាមួយ ដើម្បីបង្រៀនអំពីទេវវិទ្យា ឬក៏របៀបធ្វើជាគ្រូគង្វាល រហូតដល់ពេលយើងទៅដល់កណ្ឌចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី គឺកណ្ឌនៃគ្រាចុងក្រោយ។ ទាក់ទងនឹងកណ្ឌគម្ពីរមួយនេះ គ្រីស្ទបរិស័ទមានការកាត់ស្រាយខុសៗគ្នាជាច្រើន។
ខ្ញុំគិតថា វាមានតម្លៃណាស់ក្នុងការដែលយើងចំណាយពេលព្យាយាមយល់អំពីរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទធ្លាប់បានយល់អំពីអនាគតកាល ក្នុងអំឡុងពេលខុសៗគ្នានៃប្រវត្តិសាស្ត្រក្រុមជំនុំ។ ពួកគាត់តែងតែប្រកាន់ភ្ជាប់លើចំណុចណាមួយ ហើយជំទាស់គ្នាលើចំណុចណាមួយផ្សេងទៀត។ ក្នុងពាក់កណ្ដាលនៃសតវត្សរ៍ទី២០ មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើននាក់នៅឯប្រទេសអាមេរិកបានហៅខ្លួនថាជាអ្នកប្រកាន់ភ្ជាប់លើគោលជំនឿបុរេសហស្សវត្សរ៍និយមមុនគ្រារងទុក្ខ (premillennial pre-tribulationists )។ ប៉ុន្តែ យើងក៏ត្រូវតែចងចាំដែរ នៅក្នុងអំឡុងពេលនៃពួកក្រុមជំនុំព្យួរីតិន (Puritans) មានមនុស្សជាច្រើនបានប្រកាន់ភ្ជាប់តាមគោលជំនឿដែលថាបច្ឆាសហស្សវត្សរ៍និយម (postmillennialists) ហើយមនុស្សមួយចំនួនទៀតប្រកាន់ភ្ជាប់តាមបុរេសហស្សវត្សរ៍និយម។ នៅពេលនោះមិនទាន់មានអ្នកប្រកាន់ភ្ជាប់តាមអសហស្សវត្សរ៍និយម (amillennialists) ទេ។ ប៉ុន្តែ គោលជំនឿមួយនេះកំពុងតែមានអ្នកប្រកាន់ភ្ជាប់តាមសន្សឹមៗហើយ។
ប្រសិនបើលោកអ្នកមិនស្គាល់ពាក្យទាំងនោះ សូមកុំបារម្ភឡើយ។ ពីព្រោះចំណុចរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងការសង្ខេបនេះគឺថា ដោយគ្មានករណីលើកលែង ក្រុមទាំងអស់នេះយល់ថាសេចក្ដីសង្ឃឹមចុងក្រោយនៃក្រុមជំនុំគឺមិនអាស្រ័យទៅលើសហស្សវត្សរ៍និយមណាមួយឡើយ។ សេចក្ដីសង្ឃឹមចុងក្រោយរបស់ក្រុមជំនុំគឺស្ថានសួគ៌ និងផែនដីថ្មី ការមានជីវិតដោយរស់ឡើងវិញក្នុងរបៀបដែលព្រះអង្គនឹងរចនាយើងឡើងជាថ្មី ការបង្កើតចក្រវាលឡើងវិញដែលមានរួមនូវជីវិតដែលបានរស់ឡើងវិញ ដែលលែងមានការស្លាប់ លែងមានទុក្ខព្រួយ លែងមានការយំសោក ការឈឺចាប់ ឬក៏ការរងទុក្ខជាដើម។ ការរចនាចាស់ក៏បានកន្លងផុតទៅ (វិវរណៈ ២១)។
យើងអាចហៅការនេះថាជាទីក្រុងយេរូសាឡឹមថ្មី។ យើងអាចហៅការនេះថាជាការសម្រេចជាស្រេចនៃការរួបរួមគ្នារវាងកូនក្រមុំ និងព្រះយេស៊ូវ។ យើងអាចហៅការនេះថាជាស្ថានសួគ៌ថ្មី និងផែនដីថ្មី ប៉ុន្តែអស្ចារ្យ បរិសុទ្ធ និងបានរស់ឡើងវិញដោយនាំមកនូវរូបកាយនៃសិរីរុងរឿងលើសសិរីរុងរឿង ដែលអាចមើលព្រះភក្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់មុខទល់នឹងមុខ ក្នុងរបៀបដែលសូម្បីតែពួកទេវតានៅឯស្ថានសួគ៌ក៏មិនអាចមើលបានដែរ។ ពួកទេវតាគ្របបាំងមុខខ្លួនដោយស្លាប ហើយស្រែកថា «បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ» (វិវរណៈ ៤:៨)។ ប៉ុន្តែ យោងតាមកណ្ឌគម្ពីរ (វិវរណៈ ជំពូក២២) រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់បានប្រោសលោះអាចសម្លឹងមើលព្រះអង្គបាន ហើយកណ្ឌនេះក៏បានរៀបរាប់យ៉ាងក្បោះក្បាយ បែបជារូបភាព អំពីទិដ្ឋភាពនៃជីវិត។ យើងឃើញទំនាយអំពីការធ្វើការ អំពីការច្រៀងសរសើរ និងអំពីការរស់នៅដោយសុចរិតដោយមានព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចំណុចកណ្ដាល ហើយថ្វាយសិរីល្អទៅកាន់ព្រះអង្គដែលកំពុងតែគង់នៅលើបល្ល័ង្ក និងចូលទៅកាន់កូនចៀមអស់កល្បជានិច្ច។
ប្រសិនបើយើងចង់យល់ផ្នែកណាមួយនៃព្រះគម្ពីរ នោះយើងត្រូវតែយល់អំពីរបៀបស៊ីគ្នានៃប្រវត្តិសាស្ត្រនៃការប្រោសលោះ។
មតិយោបល់
Loading…