ថ្ងៃនេះ តើលោកអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អស់កម្លាំងដែរឬទេ? តើលោកអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើមានអារម្មណ៍ថា មិនស្រួលដែរឬទេ? នៅក្នុងឯកសារនេះ លោកគ្រូ ធីម ឃែលើរ៍ (Tim Keller) បានលើកឡើងនូវចំណុច៧យ៉ាង ដែលជាអភ័យឯកសិទ្ធិរបស់យើងក្នុងនាមជាបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ដែលសាវ័ក ប៉ុល បាននិយាយនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៨:១៤-១៧៖
«ហើយអស់អ្នកណាដែលព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះទ្រង់នាំ អ្នកទាំងនោះហើយជាពួកកូនរបស់ព្រះ អ្នករាល់គ្នាមិនបានទទួលនិស្ស័យជាបាវបម្រើ ឲ្យត្រូវភ័យខ្លាចទៀតឡើយ គឺបានទទួលនិស្ស័យជាកូនចិញ្ចឹមវិញ ដោយហេតុនោះបានជាយើងស្រែកឡើងថា «ឱ! អ័ប្បា ព្រះវរបិតាអើយ!» ហើយព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏ធ្វើបន្ទាល់នឹងវិញ្ញាណយើងថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ បើសិនណាជាកូនព្រះហើយ នោះយើងក៏បានគ្រងមរតកដែរ គឺជាអ្នកគ្រងមរតកនៃព្រះជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទផង ឲ្យតែយើងទទួលរងទុក្ខជាមួយនឹងទ្រង់ចុះ ដើម្បីឲ្យបានដំកើងឡើងជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ»។
១. សន្តិភាព
យើងមិនត្រូវមានការភ័យខ្លាចឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវរីករាយចំពោះអត្តសញ្ញាណដែលថា យើងជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ (១៥ក)។ អ្នកធ្វើការឲ្យគេ ឬក៏បម្រើគេ ស្ដាប់បង្គាប់ ព្រោះពួកគាត់មានការភ័យខ្លាច ឬខ្លាចគេធ្វើបាប ឬក៏ខ្លាចគេបញ្ឈប់ពីការងារ។ល។ ប៉ុន្តែ ទំនាក់ទំនងរវាងកូន និងឪពុកម្ដាយ គឺមិនពាក់ព័ន្ធនឹងការខ្លាចបាត់បង់ទំនាក់ទំនងឡើយ។
២. អំណាច
យើងមិនមានឋានៈជា «បាវបម្រើ» ទេ ប៉ុន្តែយើងមានឋានៈជា «ពួកកូន» របស់ព្រះវិញ (១៥ក)។ បាវបម្រើគ្មានអំណាចនៅក្នុងផ្ទះទេ។ ពួកគេត្រឹមតែអាចធ្វើនូវអ្វីដែលចៅហ្វាយបានប្រាប់ឲ្យធ្វើប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ក្រោមឪពុកម្ដាយខ្លួន កូនៗមានអំណាចនៅក្នុងផ្ទះ ពោលគឺពួកគេមិនមែនជាអ្នកបម្រើទេ។ កូនៗរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានទទួលអំណាចលើអំពើបាប និងអារក្សសាតាំង។ ក្នុងកាលដែលពួកគេរស់នៅលើផែនដីនេះ គឺពួកគេត្រូវរស់នៅដោយដឹងថា ព្រះវរបិតារបស់ពួកគេគឺជាម្ចាស់នៃផែនដីនេះ។ ពួកគេត្រូវមានទំនុកចិត្ត ហើយដើរឲ្យសមជាកូនរបស់ព្រះវរបិតា។ កូនៗមានកិត្តិយសក្នុងការមាននាមត្រកូលរបស់ឪពុកម្ដាយ ហើយតាមរយៈនាមត្រកូលនេះ យើងទទួលបាននូវឋានៈថ្មីដ៏ល្អ។
៣. ភាពស្និទ្ធស្នាល
«ដោយហេតុនោះបានជាយើងស្រែកឡើងថា «ឱ! អ័ប្បា ព្រះវរបិតាអើយ!»» (១៥ខ)។ ត្រង់នេះ យើងគួរបកស្រាយភាសាដើមបន្តិច។ ពាក្យ «អ័ប្បា» ជាភាសាអារ៉ាមេក មានន័យថា «ឪ ឬក៏ពុក» ហើយពាក្យនេះបង្ហាញអំពីភាពស្និទ្ធស្នាលដ៏ខ្លាំងបំផុត។ ជារឿយៗ កូនមិនសូវហៅប៉ាខ្លួនថា «ប៉ា» នោះទេ។ ជាទូទៅ គឺកូនៗតែងតែបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងទំនុកចិត្តដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះប៉ារបស់ខ្លួនដោយប្រើពាក្យផ្សេងដូចជា «ឪ» ឬក៏ «ពុក»។ ប៉ុន្តែ ចំណុចនេះក៏អាស្រ័យទៅតាមតំបន់ដែរ។ ភាគច្រើន មនុស្សនៅតាមទីជនបទមិនទម្លាប់ប្រើពាក្យ «ប៉ា» ទេ ហើយមនុស្សដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុង ឬតាមតំបន់ទីប្រជុំជនក៏មិនទម្លាប់ប្រើពាក្យ «ឪ» ឬក៏ «ឪពុក» ដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សនៅតាមទីជនបទប្រើពាក្យ «ឪ» ឬក៏ «ឪពុក» គឺបង្ហាញអំពីភាពស្និទ្ធស្នាល ហើយនៅពេលដែលមនុស្សដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុង ឬតាមតំបន់ទីប្រជុំជនប្រើពាក្យ «ប៉ា» នោះក៏បង្ហាញអំពីភាពស្និទ្ធស្នាលដែរ។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ នេះហើយជារបៀបដែលយើងអាចនឹងហៅព្រះអាទិករនៃចក្រវាលទាំងមូលដែលពោរពេញទៅដោយអំណាចចេស្ដា។ ទ្រង់គឺជាព្រះដែលផ្គត់ផ្គង់ ហើយទ្រទ្រង់ជីវិតទាំងអស់នៅលើចក្រវាលនេះ!
សម្រង់សម្ដីរបស់លោកគ្រូ ម៉ាទិន លយឌ៍-ច្យូនស៍ (Martyn Lloyd-Jones) ពិតជាសក្ដិសមនឹងចំណុចនេះណាស់៖ «ចូរយើងកត់សម្គាល់លើពាក្យ «ស្រែកឡើង»…យើងស្រែកឡើងថា «ឱ! អ័ប្បា ព្រះវរបិតា!»។ ពាក្យនោះជាពាក្យដ៏ធ្ងន់មួយ ហើយសាវ័ក ប៉ុលបានប្រើវាចំៗទៅតាមអត្ថន័យ។ ពាក្យនេះមានន័យថា «ស្រែកឡើងយ៉ាងខ្លាំង»… វាបង្ហាញពីអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅ… ជាអារម្មណ៍ភ្លាមៗដែលកូនៗមាននៅពេលដែលឃើញឪពុក… ហើយមិនមែនគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍ភ្លាមៗប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏បង្ហាញពីទំនុកចិត្តផងដែរ (រ៉ូម ៨:៥-១៧, ទំព័រ២៤០-២៤២)។
៤. ការធានាអះអាង
កណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៨:១៦ បានចែងថា «ហើយព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏ធ្វើបន្ទាល់នឹងវិញ្ញាណយើងថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ»។
នៅពេលដែលយើងស្រែកឡើងថា «អ័ប្បា» ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់មករួមជាមួយ «នឹងវិញ្ញាណយើង» ហើយផ្ដល់ការធានាអះអាងថា យើងពិតជានៅក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន។ ទោះបីជាមានការវែកញែកគ្នាជាច្រើនអំពីការដែលព្រះវិញ្ញាណ «ធ្វើបន្ទាល់» ក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែដឹងថា នេះជាការធ្វើបន្ទាល់នៅក្នុងចិត្តដែលបញ្ជាក់យ៉ាងពិតប្រាកដថា ទ្រង់ពិតជាស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់។
ចូរកត់សម្គាល់៖ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងថា វិញ្ញាណរបស់យើងបានធ្វើបន្ទាល់រួចស្រេចហើយ «ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់…ធ្វើបន្ទាល់នឹងវិញ្ញាណយើង»។ នេះមានន័យថា យើងមានភស្តុតាងជាស្រេចហើយថា យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ យើងដឹងថា យើងបានទុកចិត្តលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយយើងមានក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់។ យើងឃើញពីការបំផ្លាស់បំប្រែក្នុងជីវិតរស់នៅរបស់យើង ហើយយើងក៏បន្តរីកចម្រើនទៀតដែរ។ ភស្តុតាងទាំងប៉ុន្មាននេះនាំឲ្យ «វិញ្ញាណ» យើង ដែលជាចិត្តរបស់យើងមានទំនុកចិត្តថា យើងពិតជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់មែន។ ប៉ុន្តែ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងថា ព្រះវិញ្ញាណមករួមជាមួយនឹងយើង (រួមទាំងអ្វីៗដែលយើងមើលឃើញ) ដើម្បីនឹងធ្វើបន្ទាល់។ ចំណុចនេះហាក់បីដូចជាផ្ដោតទៅលើទីបន្ទាល់របស់ព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។ នេះប្រហែលជាអារម្មណ៍ដែលយើងមាន អំពីការដែលព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់បានយាងមកគង់នៅក្នុងយើងភ្លាមៗ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់ចាក់បង្ហូរមកលើយើង។ សាវ័ក ប៉ុល បានរៀបរាប់អំពីចំណុចនេះនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៥:៥ រួចម្ដងហើយ។ យើងមិនមានអារម្មណ៍បែបនេះគ្រប់ពេលវេលា ឬក៏ជារឿយៗនោះទេ ហើយពេលខ្លះយើងក៏មិនសូវមានអារម្មណ៍បែបនេះខ្លាំងក្លាដែរ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពេលដែលយើងស្រែកហៅអ័ប្បា នោះនឹងមានពេលខ្លះដែលយើងមានការធានាអះអាងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅថា ទ្រង់ពិតជាឪពុករបស់យើងមែន។ នោះហើយជាព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់ធ្វើបន្ទាល់សម្រាប់យើងថា យើងពិតជាកូនរបស់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់មែន។
៥. កេរ្តិ៍មរតក
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូម ៨:១៧ បានចែងថា «បើសិនណាជាកូនព្រះហើយ នោះយើងក៏បានគ្រងមរតកដែរ…»។ នេះមានន័យថា យើងមានអនាគតដ៏ល្អបំផុត! នៅសម័យមុនៗ កូនប្រុសច្បងគឺជាអ្នកគ្រងមរតក។ ឪពុកម្ដាយខ្លះមានកូនច្រើន ហើយគេស្រឡាញ់កូនគ្រប់ៗរូប ប៉ុន្តែកូនច្បងទទួលចំណែកទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាងគេ ហើយក៏បន្តនាមត្រកូលគ្រួសារដែរ។ នោះជារបៀបដែលគ្រួសារធំៗរក្សាឥទ្ធិពលរបស់ខ្លួន ដោយមិនឲ្យមានការបែកបាក់ ឬក៏ការឈ្លោះប្រកែកគ្នាឡើយ។ (សម្គាល់៖ ការដែលសាវ័ក ប៉ុល លើកយកចំណុចនេះឡើង គឺមិនមែនដើម្បីគាំទ្រ ឬក៏បដិសេធនូវអ្វីដែលគេបានធ្វើនៅសម័យនោះទេ តែគឺដើម្បីធ្វើជាបទបង្ហាញប៉ុណ្ណោះ។) នៅត្រង់ចំណុចនេះ គាត់បានបង្វែរបទបង្ហាញរបស់គាត់ ដោយលើកឡើងថា គ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់ៗរូប «គឺជាអ្នកគ្រងមរតកនៃព្រះ»។ ពិតណាស់! នេះជារឿងដ៏អស្ចារ្យ ព្រោះមានតែកូនច្បងប៉ុណ្ណោះដែលទទួលចំណែកមរតកពីឪពុកម្ដាយច្រើនជាងគេ។ អ្វីដែលសាវ័ក ប៉ុល កំពុងតែលើកឡើងនោះគឺជាអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកសម្រាប់យើង។ នោះជាមរតកដ៏ធំ និងអស្ចារ្យណាស់ ហើយយើងក៏នឹងមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនយើងគ្រប់ៗរូបពិតជាបានទទួលចំណែកនៃសិរីល្អដ៏អស្ចារ្យរៀងៗខ្លួនដែរ។
៦. ការដាក់វិន័យ
កណ្ឌគម្ពីររ៉ូម ៨:១៧ បានចែងទៀតថា «បើសិនណាជាកូនព្រះហើយ នោះយើងក៏បានគ្រងមរតកដែរ…ឲ្យតែយើងទទួលរងទុក្ខជាមួយនឹងទ្រង់ចុះ»។ ឪពុកតែងតែដាក់វិន័យលើកូនៗរបស់ខ្លួន។ នៅពេលដែលឪពុកម្ដាយដាក់វិន័យលើកូនៗ គឺពួកគាត់កំពុងតែបង្រៀនកូនៗឲ្យស្គាល់ពីការឈឺចាប់ដ៏តិចតួច ដើម្បីបង្រៀនពួកគេឲ្យគេចចេញពីឥរិយាបថ ដែលនឹងនាំឲ្យពួកគាត់ជួបប្រទះនូវការឈឺចាប់ធ្ងន់ធ្ងរជាងនោះទៅទៀតនៅពេលអនាគត។ កណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ១២:៩-១០ ពន្យល់បន្ថែមទៀតថា «…យើងរាល់គ្នាមានឪពុកខាងសាច់ឈាមដែលវាយផ្ចាលយើង…តែ…ចំណែកព្រះដែលទ្រង់វាយផ្ចាល នោះសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់យើងវិញ»។ ឪពុកល្អនឹងដាក់វិន័យកូនៗដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ គាត់នឹងមិនប្រើអំណាចរបស់ខ្លួនដោយភាពអាត្មានិយម ដើម្បីបំពេញចិត្តរបស់គាត់ថា មានតែគាត់ប៉ុណ្ណោះដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រង ឬក៏មានអំណាចនោះទេ។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏នឹងមិនត្រូវការសេចក្ដីស្រឡាញ់ ឬក៏ការស្រុះស្រួលពីកូនៗរបស់គាត់ដែរ រហូតដល់ចំណុចដែលគាត់នឹងមិនហ៊ានប្រព្រឹត្តិនូវអ្វីៗដែលពិបាកធ្វើនោះឡើយ។ នេះជាអភ័យឯកសិទ្ធិ (ដ៏ឈឺចាប់) ដែលឪពុកម្នាក់ប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំបំផុតនៅលើចក្រវាលនេះដាក់វិន័យយើង។
៧. ភាពស្រដៀងគ្នានៅក្នុងគ្រួសារ
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូម ៨:១៧ បានចែងទៀតថា «យើងទទួលរងទុក្ខជាមួយនឹងទ្រង់»។ គ្រីស្ទបរិស័ទនឹងទទួលការរងទុក្ខ មិនមែនដោយសារនោះជាការឈឺចាប់នៃលោកីយ៍ដែលមនុស្សគ្រប់រូបជួបប្រទះទេ ប៉ុន្តែដោយព្រោះពួកយើងជាបងប្អូនរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ។ គេបានបដិសេធព្រះគ្រីស្ទដោយសារលក្ខណសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ និងដោយព្រោះទ្រង់បានយាងមកបើកសម្ដែងឲ្យគេឃើញអំពើបាបរបស់ខ្លួន ហើយក៏បានព្រមានពួកគេអំពីការជំនុំជម្រះដែលនឹងកើតឡើង ព្រមទាំងបានប្រាប់គេថា គេអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះតាមរយៈទ្រង់។ ជាមួយគ្នានោះដែរ គ្រួសាររបស់ព្រះអង្គក៏នឹងទទួលរងទុក្ខវេទនាដូចជាទ្រង់ដែរ នៅពេលដែលគេរស់នៅសម្រាប់ទ្រង់ និងនិយាយជំនួសទ្រង់។ យើងមានឱកាសរស់នៅដូចទ្រង់! ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការនៅក្នុងយើង និងតាមរយៈកាលៈទេសៈរបស់យើង ដើម្បី «ឲ្យ [យើង] បានត្រឡប់ដូចជារូបអង្គនៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដើម្បីឲ្យព្រះរាជបុត្រាបានធ្វើជាបងច្បងគេក្នុងពួកបងប្អូនជាច្រើន» (រ៉ូម ៨:២៩)។ ទោះបើយើងជាកូនចិញ្ចឹមក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់បានបណ្ដុះលក្ខណសម្បត្តិរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងយើងដែរ។ ក្នុងនាមជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងនឹងចាប់ផ្ដើមមានលក្ខណៈដូចជាព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់។ នៅពេលដែលយើងកាន់តែទ្រាំទ្រនៅក្នុងការរងទុក្ខដូចជាគ្រួសារទ្រង់ នោះយើងនឹងកាន់តែមានលក្ខណសម្បត្តិដូចជារូបអង្គនៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ហើយចំណុចនេះនឹងបង្ហាញចេញនៅក្នុងអត្តចរិត និងឥរិយាបថរបស់យើង។ នេះហើយជារបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទសម្លឹងឆ្ពោះទៅកាន់ការបៀតបៀន ដោយរាប់វាថាជាអភ័យឯកសិទ្ធិ (កិច្ចការ ៥:៤១; ១ពេត្រុស ៤:១៣, ១៦)។ យើងមានឱកាសទទួលបានលក្ខណសម្បត្តិដូចទ្រង់!
មតិយោបល់
Loading…