ចំណង់បើព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ ឥតសៅហ្មងដល់ព្រះ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ច នោះនឹងសម្អាតទាំងបញ្ញាចិត្តអ្នករាល់គ្នា ពីអស់
ទាំងការស្លាប់ផង ដើម្បីឲ្យបានបំរើព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់
តើជាជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត។
(ហេព្រើរ ៩:១៤)
មានរឿងខ្លះ វាមិនចេះប្រែប្រួលឡើយ។ បញ្ហានៃបញ្ញាចិត្តស្មោកគ្រោក មានចាប់តាំងពីសម័យលោក អ័ដាម និងអេវ៉ាមកម៉្លេះ។ នៅពេលដែលពួកគេបានធ្វើបាបភ្លាម បញ្ញាចិត្តពួកគេបានក្លាយជាស្មោកគ្រោក។ ពេលនោះពួកគេបានដឹងថា ភាពពិរុទ្ធរបស់ពួកគេមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ អំពើបាបរបស់ពួកគេបានបំផ្លាញទំនាក់ទំនងរវាងពួកគេនឹងព្រះជាម្ចាស់ ដោយពួកគេបានរត់ពួនទ្រង់។ អំពើបាប ឬបញ្ញាចិត្តស្មោកគ្រោកនោះក៏បានបំផ្លាញទំនាក់ទំនងរវាងពួកគេទាំងពីរនាក់ដែរ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាពួកគេបន្ទោសគ្នាទៅវិញទៅមក។ អំពើបាបនោះក៏បានបំផ្លាញភាពសុខសាន្តក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ហើយពេលនោះឯងជាពេលដែលពួកគេមើលខ្លួនឯងថា នៅជាអាក្រាត និងមានភាពអាម៉ាស់ជាលើកដំបូង។
ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទាំងមូលតែងតែលើកពីរឿងទាក់ទងទៅនឹងបញ្ញាចិត្តដ៏ស្មោកគ្រោកនេះឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀត។ ការថ្វាយសត្វជាយញ្ញបូជាមិនអាចធ្វើឲ្យបញ្ញាចិត្តរបស់ខ្លួនបានជ្រះស្អាតនោះទេ។ «…តង្វាយទាំងនោះពុំអាចនឹងធ្វើឲ្យអ្នកដែលថ្វាយបានគ្រប់លក្ខណ៍ខាងឯបញ្ញាចិត្តបានឡើយ ដ្បិតមានតែសេចក្ដីបញ្ញត្តិខាងសាច់ឈាមទេ ដែលសំដែងពីម្ហូបម្ហា និងគ្រឿងផឹក ហើយការលាងសម្អាតផ្សេងៗ ដែលបង្គាប់មក ដរាបដល់វេលាដែលរៀបចំឲ្យត្រឹមត្រូវឡើងវិញ» (ហេព្រើរ ៩:៩-១០)។ ការដែលព្រះជាម្ចាស់បានរាប់ឈាមសត្វជាការគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការសម្អាតបាបខាងឯសាច់ឈាម តែមិនអាចសម្អាតបញ្ញាចិត្តរបស់យើងបាន ព្រោះវាគ្រាន់តែជាពិធីបុណ្យមួយប៉ុណ្ណោះ ព្រះគម្ពីរបានចែងទុកជាមុនហើយថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងរាប់ព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទជាការគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការសម្អាតបញ្ញាចិត្តរបស់យើង។
គ្មានឈាមសត្វណាអាចលាងជម្រះបញ្ញាចិត្តយើងឲ្យបានស្អាតនោះទេ។ ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានដឹងពីការនេះរួចហើយ (សូមអានកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៥៣ និងទំនុកដំកើង ៥១)។ ហើយយើងទាំងអស់គ្នាក៏បានដឹងពីការនេះហើយដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាមានសម្ដេចសង្ឃថ្មីមួយអង្គបានយាងមកដោយភ្ជាប់មកជាមួយនឹងយញ្ញបូជាដ៏ប្រសើរជាង គឺជារូបអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ដែលមានព្រះនាមថា ព្រះយេស៊ូវដែលជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់បានយាងមក ហើយថ្វាយរូបអង្គទ្រង់ជាយញ្ញបូជាដល់ព្រះជាម្ចាស់ «ចំណង់បើព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ ឥតសៅហ្មងដល់ព្រះ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ច នោះនឹងសម្អាត ទាំងបញ្ញាចិត្តអ្នករាល់គ្នាពីអស់ទាំងការស្លាប់ផង ដើម្បីឲ្យបានបំរើព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ តើជាជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត» (ហេព្រើរ ៩:១៤)។ ការថ្វាយសត្វជាយញ្ញបូជា គឺជានិមិត្តតំណាងអំពីការថ្វាយព្រះរាជបុត្រាជាយញ្ញបូជានៅចុងក្រោយ។ ឯការសុគតរបស់ព្រះរាជបុត្រានោះមានអំណាចអាចអត់ទោសបាបរបស់មនុស្សតាំងពីដើមមកម៉្លេះ ហើយក៏មានអំណាចអាចអត់ទោសបាបរបស់មនុស្សទាំងអស់នៅថ្ងៃអនាគតបានផងដែរ។
ទោះបើឥឡូវនេះ យើងកំពុងស្ថិតនៅក្នុងយុគសម័យទំនើប ជាយុគសម័យវិទ្យាសាស្ត្រ អ៊ីនធឺណិត ការដោះដូរសរីរាង្គរបស់បុគ្គលម្នាក់ទៅម្នាក់ ការផ្ញើសាររហ័សទាន់ចិត្ត ឬទូរស័ព្ទក៏ដោយ ក៏បញ្ហារបស់យើងនៅតែមានដដែលគឺថា បញ្ញាចិត្តរបស់យើងនៅតែថ្កោលទោសយើង។ យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនល្អគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការចូលទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់។ ហើយទោះបើបញ្ញាចិត្តរបស់យើងថា ខ្លួនយើងស្មោះត្រង់ប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែដឹងយ៉ាងពិតប្រាកដថា យើងមិនល្អគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការចូលទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។
ទោះបើយើងអារសាច់ខ្លួនឯង ឬក៏បោះកូនរបស់យើងទៅក្នុងទន្លេដ៏ស័ក្ដិសិទ្ធិ ឬឲ្យលុយមួយលានដុល្លារទៅសមាគមន៍ចាំជួយសង្គមជាតិរបស់ខ្លួន ឬស្ម័គ្រចិត្តធ្វើម្ហូបសម្រាប់អ្នកក្រ ឬដាក់ទោសខ្លួនឯងដោយធ្វើឲ្យខ្លួនមានរបួសក៏ដោយ ក៏លទ្ធផលនឹងនៅតែដដែលដែរ៖ ស្នាមប្រឡាក់នៅតែមាននៅក្នុងបញ្ញាចិត្ត ហើយសេចក្ដីស្លាប់នៅតែធ្វើឲ្យយើងភ័យរន្ធត់។ យើងដឹងហើយថា បញ្ញាចិត្តរបស់យើងបានខូច មិនមែនតាមរយៈការប៉ះពាល់របស់អ្វីមួយដែលមើលឃើញតែខាងក្រៅដូចជា៖ ការប៉ះពាល់សាកសព ឬការបរិភោគសាច់ជ្រូកនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា គឺជាសេចក្ដីដែលចេញមកពីមនុស្សមកទេតើ ដែលធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកវិញមិនមែនពីអ្វីដែលចូលទៅខាងក្នុងធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកនោះឡើយ (ម៉ាកុស ៧:១៥-២៣)។ ចិត្តយើងស្មោកគ្រោកដោយសារ៖ អំនួត ការគិតតែពីរឿងអវិជ្ជមានដែលបានកើតចំពោះខ្លួន ភាពល្វីងជូរចត់ ការស្រើបស្រាល ការឈ្នានីស ច្រណែន សេចក្ដីលោភ ការព្រងើយកន្តើយ ការភ័យខ្លាច និងផលផ្លែផ្សេងៗទៀតដែលអំពើទាំងអស់នេះបង្កើតឲ្យមាន។ ទាំងអស់នេះគឺជា «កិច្ចការខាងឯសេចក្តីស្លាប់» (ហេព្រើរ ៩:១៤ គគខ)។ អំពើទាំងអស់នេះគ្មានជីវិតខាងឯវិញ្ញាណនៅក្នុងវាទេ។ ពួកវាមិនមែនកើតមកពីជីវិតថ្មីនោះឡើយ តែវាកើតមកពីសេចក្ដីស្លាប់ ហើយវានាំឲ្យស្លាប់។ ហេតុដូច្នោះហើយបានជា វាធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា អស់សង្ឃឹមនៅក្នុងបញ្ញាចិត្តរបស់យើង។
មានតែព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតែមួយប៉ុណ្ណោះដែលអាចសម្អាតបញ្ញាចិត្តរបស់យើងនៅក្នុងយុគសម័យនេះ ក៏ដូចជាយុគសម័យមុនៗផងដែរ។ នៅពេលដែលបញ្ញាចិត្តយើងចាប់ផ្ដើមថ្កោលទោសខ្លួនឯង តើយើងនឹងបែរទៅឯណា? យើងបែរទៅឯព្រះគ្រីស្ទ។ យើងបែរទៅរកការរងទុក្ខ និងការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់បានខ្ចាយព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់។ នេះហើយជាអ្វីដែលអាចលាងជម្រះបញ្ញាចិត្តឲ្យបានធូរស្បើយនៅលើចក្រវាលនេះ ហើយនាំឲ្យមានភាពសុខសាន្តបន្ទាប់ពីលាចាកលោកនេះទៅ។
មតិយោបល់
Loading…