លោក ធី. ឌី. ចេកស៍ (T.D. Jakes) លើកឡើងថា ព្រះជាម្ចាស់មានវត្តមានតាំងពីអស់កល្បជានិច្ចក្នុងការសម្ដែងចេញជាបីប្រភេទ ប៉ុន្តែមិនមែនជាបីអង្គនោះឡើយ។ លោក ហ្គ្រេក បូយឌ៍ (Greg Boyd) លើកឡើងថា ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបខ្លះៗនូវចំណុចមួយចំនួនទាក់ទងនឹងពេលអនាគត ប៉ុន្តែមានព្រឹត្តិការណ៍មួយចំនួននៅអនាគតគឺស្ថិតនៅក្រៅព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់។ លោក គ្រីហ្វលូ ដូឡ៉ា (Creflo Dollar) លើកឡើងថា ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងក្នុងរូបអង្គទ្រង់ នោះមានន័យថា យើងគឺជាព្រះតូចៗ។ ពួកមរមន (Mormonism) លើកឡើងថា ព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្ដែងព្រះបន្ទូលថ្មីទៅកាន់លោក យ៉ូសែប ស្មីត (Joseph Smith) ដែលព្រះបន្ទូលនោះគឺ ដើម្បីជំនួសព្រះគម្ពីរ។ ពួករ៉ូម៉ាំង-កាតូលិក (Roman Catholicism) លើកឡើងថា យើងទទួលបានការរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈជំនឿ ប៉ុន្តែមិនមែនតាមរយៈជំនឿតែមួយគត់ប៉ុណ្ណោះនោះទេ។ យើងរស់នៅលើពិភពលោកដែលមានភាពច្របូកច្របល់យ៉ាងល្អក់ទាក់ទងនឹងការត្រឹមត្រូវ និងការខុសឆ្គង។ ចំពោះគោលលទ្ធិពិតមួយដែលយើងស្គាល់ មើលទៅហាក់បីដូចជាមានអ្នកធ្វើពុតសឹងមួយរយនាក់។
ហេតុដូច្នេះហើយបានជាសាវ័ក យ៉ូហាន បានប្រាប់ឲ្យយើង «ល្បងវិញ្ញាណទាំងអស់» ហើយសាវ័ក ប៉ុល លើកឡើងថា «ចូរលមើលគ្រប់ទាំងអស់» (១យ៉ូហាន ៤:១; ១ថែស្សាឡូនីច ៥:២១)។ យើងមានទំនួលខុសត្រូវដ៏បរិសុទ្ធក្នុងការល្បងលនូវរាល់គោលលទ្ធិ ដើម្បីឲ្យដឹងថា វាជាការពិត ឬក៏ខុសឆ្គង។ ប៉ុន្តែ តើឲ្យយើងវែកញែករវាងគោលលទ្ធិពិត និងខុសឆ្គងបានដោយរបៀបណា? តើឲ្យយើងវែកញែកគ្រូៗដែលបង្រៀនសេចក្ដីពិតនិងគ្រូៗដែលបង្រៀនសេចក្ដីខុសឆ្គងបានដោយរបៀបណា? ក្នុងសេចក្ដីផ្ដើមនៃឯកសារនេះ យើងខ្ញុំបានលើកឡើងថា ការល្បងលគោលលទ្ធិណាមួយគឺជាមធ្យោបាយដ៏ល្អប្រសើរបំផុតក្នុងការវែកញែកថាវាពិត ឬក៏ខុសឆ្គង។ ខណៈពេលដែលយើងល្បងលគោលលទ្ធិណាមួយ យើងក៏អាចអនុវត្តទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងបានផងដែរ៖ យើងអាចទទួលយកវា ឬក៏បដិសេធវាចោល។ សេចក្ដីល្បងលខាងក្រោមនេះមានអត្ថប្រយោជន៍ណាស់ក្នុងការពិនិត្យមើលគោលលទ្ធិ។
សេចក្ដីល្បងលទី១៖ ល្បងលប្រភពដើម
ការល្បងលប្រភពដើមគឺជាសេចក្ដីល្បងលទីមួយ។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែមានប្រភពចេញពីព្រះជាម្ចាស់។ហើយគោលលទ្ធិខុសឆ្គងមានប្រភពចេញពីបុគ្គលណាម្នាក់ ឬក៏របស់អ្វីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក។ សាវ័កប៉ុល បានព្យាយាមពន្យល់យ៉ាងក្បោះក្បាយក្នុងការដាស់តឿនឲ្យក្រុមជំនុំកាឡាទីទទួលជឿថា ដំណឹងល្អដែលគាត់បានប្រកាសគឺមិនមែនជាដំណឹងល្អរបស់គាត់ទេ ប៉ុន្តែជារបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញទេតើ។ «បងប្អូនអើយ! ខ្ញុំចង់ប្រាប់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងច្បាស់ថា ដំណឹងល្អដែលខ្ញុំបានថ្លែងប្រាប់ នោះមិនមែនតាមមនុស្សទេ ដ្បិតខ្ញុំមិនបានទទួលមកពីមនុស្ស ក៏គ្មានអ្នកណាបង្រៀនខ្ញុំផង គឺដោយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបើកសម្ដែងវិញ» (កាឡាទី ១:១១-១២)។ សូម្បីតែព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ក៏បានមានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់លាស់ថា អ្វីទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបង្រៀនគឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឲ្យព្រះអង្គបង្រៀនដែរ៖ «សេចក្ដីដែលខ្ញុំបង្រៀននេះ មិនមែនជារបស់ខ្ញុំទេ គឺជារបស់ផងព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមកនោះវិញ» (យ៉ូហាន ៧:១៦)។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែមានប្រភពពីព្រះជាម្ចាស់ដែលជាព្រះដ៏ពិត (ទីតុស ១:២)។
ដូចដែលចំណុចសម្គាល់នៃគោលលទ្ធិពិតមានប្រភពពីព្រះជាម្ចាស់ នោះចំណុចសម្គាល់នៃគោលលទ្ធិខុសឆ្គងក៏មានប្រភពពីលោកីយ៍នេះផងដែរ។ សាវ័ក ប៉ុល បានព្រមានក្រុមជំនុំកូឡូសឲ្យគេចចេញពីគោលលទ្ធិដែលយោង «តាមសេចក្ដីហាមប្រាម នឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់មនុស្ស» ហើយគាត់ក៏បានប្រាប់លោក ធីម៉ូថេ ផងដែរថានឹងមានអ្នកខ្លះដែលនឹង «ចាកចេញពីជំនឿ ដោយស្ដាប់តាមវិញ្ញាណបញ្ឆោត នឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកអារក្ស» (កូឡូស ២:២២; ១ធីម៉ូថេ ៤:១)។ វាសាមញ្ញណាស់៖ សេចក្ដីបង្រៀនដ៏ពិតកើតចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្ដីបង្រៀនខុសឆ្គងកើតចេញពីមនុស្ស និងពួកអារក្ស។ ទាក់ទងនឹងគោលលទ្ធិ បើមនុស្សជាអ្នកបង្កើត នោះយើងមិនគួរជឿតាមឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះបិតានៃសេចក្ដីពិត ហើយសាតាំងជាបិតានៃសេចក្ដីកុហក (យ៉ូហាន ៨:៤៤)។
សេចក្ដីល្បងល៖ តើគោលលទ្ធិនេះមានប្រភពចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏នរណាម្នាក់ ឬក៏មានអ្វីមួយបានបង្កើតវាឡើងមក?
ចំណុចនេះនាំឲ្យយើងមានសំណួរដ៏ជាក់ស្ដែងមួយទៀត៖ តើយើងអាចស្គាល់ប្រភពនៃគោលលទ្ធិដោយរបៀបណាបាន? ពេលខ្លះ យើងមានការងាយស្រួលណាស់ក្នុងការស្គាល់ប្រភព ប៉ុន្តែភាគច្រើនយើងមិនអាចស្គាល់វាបានទេ។ នៅពេលដែលយើងមិនអាចស្គាល់បានដោយជាក់លាក់ យើងអាចបង្វែរទៅឯសេចក្ដីល្បងលទីពីរ។
សេចក្ដីល្បងលទី២៖ ល្បងលអំណាច
ការល្បងលអំណាចគឺជាសេចក្ដីល្បងលទីពីរ។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងតែងតែមានមូលដ្ឋានក្រៅពីព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរគឺជាការដែលព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្ដែងរូបអង្គទ្រង់ផ្ទាល់មកកាន់មនុស្សលោក ហើយការបើកសម្ដែងនេះមានពេញទៅដោយអំណាច គ្មានសេចក្ដីគំហុក គ្រប់គ្រាន់ មិនខុសឆ្គង និងត្រឹមត្រូវ។ គោលលទ្ធិដែលមានប្រភពចេញពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានចែងទុកក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ មានចំណុចស៊ីគ្នាយ៉ាងច្បាស់លាស់រវាងប្រភពដើម និងអំណាចរវាងព្រះជាម្ចាស់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។
ត្រង់នេះ យើងអាចនឹកចាំអំពីក្រុមជំនុំបេរាដែលពួកគាត់បាន «ប្រុងប្រៀបសព្វគ្រប់នឹងទទួលព្រះបន្ទូល ក៏ពិចារណាមើលគម្ពីររាល់តែថ្ងៃ ឲ្យបានដឹងជាសេចក្ដីទាំងនោះត្រូវ ឬមិនត្រូវ» (កិច្ចការ ១៧:១១)។ ពួកគាត់ដឹងថា ពួកគាត់ត្រូវតែប្រៀបធៀបនូវរាល់គោលលទ្ធិទៅនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាប្រភពនៃសេចក្ដីពិតរបស់ទ្រង់។ ដូចគ្នាផងដែរសាវ័ក ប៉ុល ក៏បានសរសើរក្រុមជំនុំថែស្សាឡូនីច ដ្បិតពួកគាត់បានល្បងលដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយទទួលសេចក្ដីបង្រៀនរបស់គាត់ ពីព្រោះពួកគាត់យល់ថា អំណាចគឺកើតចេញពីព្រះជាម្ចាស់។ «យើងខ្ញុំអរព្រះគុណដល់ព្រះ ឥតមានដាច់ គឺដោយព្រោះកាលអ្នករាល់គ្នាបានទទួលព្រះបន្ទូល ជាដំណឹងពីព្រះ ដោយសារយើងខ្ញុំ នោះមិនបានទទួល ទុកដូចជាពាក្យរបស់មនុស្សទេ បានទទួលតាមភាពដ៏ពិតនៃដំណឹងនោះវិញ គឺជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះដែលបណ្ដាលមកក្នុងអ្នករាល់គ្នាជាពួកអ្នកជឿ» (១ថែស្សាឡូនីច ២:១៣)។ គោលលទ្ធិពិតមានប្រភពក្នុងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ត្រូវបានកត់ចុះក្នុងព្រះគម្ពីរទ្រង់ ដែលព្រះអង្គផ្ទាល់បានបើកសម្ដែងដែលមានពេញដោយអំណាច។
សេចក្ដីល្បងល៖ តើគោលលទ្ធិនេះបានរំពឹងលើព្រះគម្ពីរទុកជាអំណាចរបស់វាដែរឬទេ? ឬក៏ថា វាបានរំពឹងលើព្រះបន្ទូលមួយណាផ្សេងទៀត ឬក៏ពឹងលើគំនិតរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ទៀត?
ប៉ុន្តែ បញ្ហាគឺនៅតែមានដដែល ដោយសារមានគ្រូពីរនាក់អះអាងលើអំណាចនៃព្រះគម្ពីរ ខណៈពេលដែលសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកគាត់ខុសៗគ្នា តើយើងអាចដឹងថាការកាត់ស្រាយរបស់គ្រូមួយណាត្រឹមត្រូវបានទៅ? មកដល់ចំណុចនេះ យើងគប្បីបែរទៅមើលសេចក្ដីល្បងលទីបី។
សេចក្ដីល្បងលទី៣៖ ល្បងលភាពស៊ីគ្នា
ការល្បងលភាពស៊ីគ្នាគឺជាសេចក្ដីល្បងលទីបី។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែមានភាពស៊ីគ្នាទៅនឹងព្រះបន្ទូលទាំងមូល។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងតែងតែមិនមានភាពស៊ីគ្នាមួយចំនួនទៅនឹងព្រះបន្ទូល។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែមានចំណុចដូចៗគ្នា និងចំណុចស្រដៀងៗគ្នា តែរីឯគោលលទ្ធិខុសឆ្គងវិញក៏តែងតែមានចំណុចខុសៗប្លែកពីគ្នា និងចំណុចដែលមិនស្រដៀងគ្នាផងដែរ។ បុរសដែលបានសរសេរកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានព្រមានសមាជិកក្រុមជំនុំរបស់គាត់អំពី «សេចក្ដីបង្រៀនប្លែកៗ» ហើយសាវ័ក ប៉ុល ក៏បានព្រមានលោក ធីម៉ូថេ អំពីការទទួលយក «សេចក្ដីណាផ្សេងទៀត» (ហេព្រើរ ១៣:៩; ១ធីម៉ូថេ ១:៣; ៦:៣)។ ចំណុចផ្ដោតនៃខគម្ពីរទាំងពីរនេះជាមួយនឹងគោលលទ្ធិដែលបានមានរួចស្រេចទៅហើយដែលជាគោលលទ្ធិដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់ថាជាសេចក្ដីពិត។ បុគ្គលដែលមានចំណេះដឹងខ្លាំងជាងគេទាក់ទងទៅនឹងសេចក្ដីពិតនោះគឺកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនៃការសម្គាល់ ក៏ដូចជាការបដិសេធវាចោលភ្លាមៗ។
ចំណុចនេះទាក់ទងគ្នាទៅនឹងគោលការណ៍នៃទេវវិទ្យាគន្លឹះមួយ «សទិសភាពនៃជំនឿ» ដែលជាទូទៅគេពន្យល់ឃ្លានោះដោយលើកឡើងថា «ព្រះបន្ទូលកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូល»។ ប្រសិនបើព្រះគម្ពីរមានប្រភពចេញពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនអាចធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបបាន នោះដាច់ខាតព្រះគម្ពីរត្រូវតែមានភាពស៊ីគ្នាពីដើមដល់ចប់។ ដោយសារព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចមានការទាស់ទែងប្រឆាំងគ្នាបាន នោះការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះអង្គក៏មិនអាចមានការទាស់ទែងគ្នាផងដែរ។ អ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនក្នុងខណាមួយក៏មិនអាចមានខណាមួយផ្សេងទៀតមកនិយាយទាស់ប្រឆាំងនឹងខមួយនោះបានដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាដាច់ខាតគោលលទ្ធិពិតណាមួយត្រូវតែមានភាពស៊ីគ្នាទៅនឹងព្រះបន្ទូលទាំងមូល។ ដាច់ខាត! យើងមិនអាចញែកគោលលទ្ធិចេញតែឯងបានទេ ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែយកគោលលទ្ធិនោះមកប្រៀបធៀបនឹងការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូលវិញ។ មានគ្រូខុសឆ្គងជាច្រើននាក់បានដកស្រង់យកតែខគម្ពីរណាមួយ ឬក៏គំនិតណាមួយមកប្រើប្រាស់ ប៉ុន្តែធាតុពិត បើយើងយកគំនិតរបស់គាត់ទៅល្បងលនឹងព្រះគម្ពីរទាំងមូល នោះយើងនឹងឃើញពីចំណុចខុសឆ្គងរបស់គាត់ទាំងស្រុង។
សេចក្ដីល្បងល៖ តើគោលលទ្ធិមួយនេះត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយរំពឹងលើព្រះបន្ទូលទាំងមូល ឬក៏តើយើងអាចយកគោលលទ្ធិនេះទៅប្រៀបធៀបនឹងព្រះគម្ពីរទាំងមូល ហើយយើងនឹងឃើញថា វាខុសឆ្គងមែនឬ?
បន្ទាប់ពីយើងបានល្បងលគោលលទ្ធិ ហើយឃើញថា វាពិតដោយយោងតាមសេចក្ដីល្បងលទាំងបីខាងលើនេះ នោះយើងក៏អាចនឹងឃើញពីចំណុចពិតរបស់វាតាមរយៈការជះឥទ្ធិពលដល់យើង និងអ្នកនៅជុំវិញយើងផងដែរ។ ការនេះតម្រូវឲ្យមានសេចក្ដីល្បងលពីរថែមទៀត។
សេចក្ដីល្បងលទី៤៖ ល្បងលការលូតលាស់ខាងឯវិញ្ញាណ
ការល្បងលការលូតលាស់ខាងឯវិញ្ញាណគឺជាសេចក្ដីល្បងលទីបួន។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែមានអត្ថប្រយោជន៍លើសុខភាពខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងតែងតែនាំឲ្យមានភាពទន់ខ្សោយខាងឯវិញ្ញាណ។ បន្ទាប់ពីសាវ័ក ប៉ុល បានណែនាំលោក ធីម៉ូថេ គាត់បានលើកឡើងថា «បើអ្នកសម្ដែងសេចក្ដីទាំងនេះ ដល់ពួកបងប្អូនឲ្យស្គាល់ នោះអ្នកនឹងធ្វើជាជំនួយយ៉ាងល្អ របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលព្រះបន្ទូលនៃជំនឿ នឹងសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ល្អបានចិញ្ចឹមអ្នក ដោយអ្នកបានកាន់តាមស្មោះចំពោះមែន» (១ធីម៉ូថេ ៤:៦)។ លោក ធីម៉ូថេ បានបង្ហាត់បង្រៀនខ្លួនឯងក្នុងព្រះគម្ពីរ និងគោលលទ្ធិគ្រីស្ទបរិស័ទ។ គាត់បានចិញ្ចឹមខ្លួនឯងក្នុងសេចក្ដីពិត ដែលគាត់បានទទួលតាំងពីក្មេងមកម្ល៉េះ។ ហើយគាត់ក៏មិនដែលឈប់សោះឡើយ។ តាមរយៈការទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនបែបនេះ និងតាមរយៈការដែលគាត់បរិភោគដោយឥតឈប់ឈរនូវព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គាត់ក៏បានធំពេញវ័យឡើងខាងឯវិញ្ញាណដោយមានសុខភាពល្អ និងមាំមួនទៀតផង។ គាត់បានប្រមូលទុកនូវចំណេះដឹងយ៉ាងទូលំទូលាយអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ នេះឯងគឺជាមូលហេតុដែលសាវ័ក ប៉ុល បានហៅគាត់ថាជា «អ្នកសំណប់នៃព្រះ» ដោយមាន «ជំនឿស្មោះត្រង់» (១ធីម៉ូថេ ៦:១១; ២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ការដែលលោក ធីម៉ូថេ ចិញ្ចឹមបីបាច់ខ្លួនឯងក្នុងគោលលទ្ធិដ៏ត្រឹមត្រូវចេញពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានបណ្ដាលឲ្យគាត់ក្លាយជាបុរសដែលមានលក្ខណៈដូចគាត់មាន។
គោលលទ្ធិពិតនឹងនាំឲ្យមានសុខភាពល្អខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ ហើយពេញវ័យ ក៏ដូចជានាំឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទមានចំណេះដឹងផងដែរ។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងតែងតែនាំឲ្យមានការទន់ខ្សោយខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង ភាពមិនពេញវ័យ និងការដែលគ្រីស្ទបរិស័ទមិនមានចំណេះដឹង ហើយទំនងពួកគាត់មិនមែនជាអ្នកជឿដ៏ពិតទៀតផង។
សេចក្ដីល្បងលទី៥៖ ល្បងលរបៀបនៃការរស់នៅដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់
ការល្បងលពីរបៀបនៃការរស់នៅដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់គឺជាសេចក្ដីល្បងលទីប្រាំ។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែនាំឲ្យមានការរស់នៅដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងតែងតែនាំមិនឲ្យមានការរស់នៅដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្ដីពិតមិនដែលឈរតែឯងនោះទេ ប៉ុន្តែតែងតែមានការអនុវត្តក្នុងជីវិតរស់នៅ។ គោលបំណងនៃគោលលទ្ធិគឺនាំឲ្យមានការសរសើរតម្កើង ការថ្វាយបង្គំ និងការអនុវត្តក្នុងការរស់នៅ។ «គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែងទេ» សាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរ «ក៏មានប្រយោជន៍សម្រាប់ការបង្រៀន ការរម្លឹកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅតម្រង់ នឹងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្ដីសុចរិត ដើម្បីឲ្យអ្នកសំណប់របស់ព្រះបានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយមានគ្រប់ទាំងចំណេះសម្រាប់នឹងធ្វើការល្អគ្រប់មុខ» (២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។ គោលបំណងនៃព្រះបន្ទូលគឺមិនមែនឲ្យយើងដឹងក្នុងរបៀបអរូបិយនោះទេ ប៉ុន្តែឲ្យយើងស្គាល់ក្នុងរបៀបដ៏ស្និទ្ធស្នាល។ យើងមិនគួរគ្រាន់តែដឹងក្នុងខួរក្បាលប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែឲ្យយើងគួរតែដឹងក្នុងចិត្ត និងតាមរយៈការអនុវត្តផងដែរ។
សាវ័ក ប៉ុល បានលើកទឹកចិត្តឲ្យលោក ទីតុស «និយាយតែសេចក្ដីណា ដែលសំណំនឹងសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវ» ដោយរម្លឹកគាត់ថាគោលលទ្ធិបែបនោះគឺ «ល្អ ហើយមានប្រយោជន៍ដល់មនុស្ស» (ទីតុស ២:១; ៣:៨)។ គោលលទ្ធិដែល «មានប្រយោជន៍ដល់» គឺជាការបង្រៀនដែលមានការអនុវត្ត ដែលមានទំនួលខុសត្រូវកើតចេញ។ សរុបសេចក្ដីទៅ គោលលទ្ធិពិតគឺមានតម្លៃណាស់។ វាមានប្រយោជន៍ក្នុងការបង្រៀនឲ្យយើងរស់នៅក្នុងរបៀបដែលយើងគួររស់នៅ។ វាប្រដាប់ឲ្យយើងធ្វើនូវអ្វីដែលល្អសម្រាប់អ្នកជិតខាងយើងដែលនឹងនាំឲ្យមានព្រះកិត្តិយស និងសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់របស់យើង។ យើងនឹងមិនអាចយល់ពីសេចក្ដីពិតបានឡើយ លុះត្រាតែយើងយកសេចក្ដីពិតនោះទៅអនុវត្តជាមុនសិន។ គោលលទ្ធិ ពិតមានអត្ថប្រយោជន៍ដល់យើងតាមរយៈការបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យយើងរស់នៅក្នុងរបៀបដែលគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងធ្វើឲ្យយើងទន់ខ្សោយតាមរយៈការដែលវាបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យយើងរស់នៅក្នុងរបៀបដែលមិនថ្វាយព្រះកិត្តិយសដល់ព្រះជាម្ចាស់។
ការវិនិច្ឆ័យ៖ របៀបកាត់ស្រាយគុណភាព
មកដល់ចំណុចនេះយើងគ្រាន់តែត្រូវប្រមូលយកភស្តុតាងចេញពីសេចក្ដីល្បងលទាំងបី ហើយធ្វើសេចក្ដីសន្និដ្ឋានអំពីគុណភាពនៃគោលលទ្ធិដែលយើងកំពុងតែងឿងឆ្ងល់។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែមានប្រភពចេញពីព្រះជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិពិតមានចែងចុះក្នុងព្រះគម្ពីរ។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែមានភាពស៊ីគ្នាទៅនឹងព្រះបន្ទូលទាំងមូល។ គោលលទ្ធិពិតតែងតែមានអត្ថប្រយោជន៍នៃសុខភាពខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ និងការរស់នៅដែលចេះកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងមានប្រភពចេញពីមនុស្ស ឬក៏ពីអារក្សផ្ទាល់។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងតែងតែមិនមានមូលដ្ឋានលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងតែងតែមិនមានភាពស៊ីគ្នាជាមួយនឹងការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គោលលទ្ធិខុសឆ្គងតែងតែនាំឲ្យមានភាពទន់ខ្សោយខាងឯវិញ្ញាណ និងការរស់នៅដែលមិនចេះកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់។ វាត្រូវតែឆ្លងកាត់ការសាកល្បងទាំងអស់នោះសិន ដើម្បីឲ្យយើងអាចដឹងថា តើវាជាគោលលទ្ធិពិត ឬក៏មិនពិត។ ប្រសិនបើវាមានចំណុចមិនត្រឹមត្រូវត្រង់ណាមួយ នោះមានន័យថា វាមិនត្រឹមត្រូវទាំងអស់តែម្តង។ ត្រង់នេះពាក្យ «ត្រឹមត្រូវ» សំដៅទៅលើសុខភាព ហើយមានលើកឡើងជាញឹកញយក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ ឧទាហរណ៍៖ សាវ័ក ប៉ុល បានណែនាំលោក ធីម៉ូថេ ថា «ចូរនឹកចាំពីអស់ទាំងពាក្យត្រឹមត្រូវ [ការមានសុខភាពល្អ] ដែលអ្នកបានឮពីខ្ញុំទុកជាគំរូពីជំនឿ នឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (២ធីម៉ូថេ ១:១៣)។ ចំពោះលោក ទីតុស គាត់ក៏បានប្រាប់ផងដែរថា «និយាយតែសេចក្ដីណា ដែលសំណំនឹងសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវ [ការមានសុខភាពល្អ]» (ទីតុស ២:១)។
តួនាទីរបស់គ្រូពេទ្យគឺ ធ្វើការវិនិច្ឆ័យត្រង់ថា តើអ្នកជំងឺម្នាក់ជា ឬក៏មិនជា។ អ្នកជំងឺម្នាក់ជា នៅពេលដែលរូបរាងកាយរបស់គាត់ទាំងមូលដំណើរការយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ហើយគ្មានមេរោគ ដោយមានសុខភាពល្អ។ តួនាទីរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺ ធ្វើការវិនិច្ឆ័យលើរាល់គ្រប់គោលលទ្ធិថា តើវាត្រឹមត្រូវ ឬក៏ខុសឆ្គង។ លោកគ្រូ ចន ស្ទោត (John Stott) បានលើកឡើងយ៉ាងល្អប្រសើរអំពីលក្ខណសម្បត្តិរបស់វាដូចតទៅ «គោលលទ្ធិរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទមានលក្ខណៈត្រឹមត្រូវដូចគ្នាក្នុងរបៀបដែលរូបរាងកាយមនុស្សយើងមានសុខភាពល្អ ដ្បិតគោលលទ្ធិរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទតំណាងដូចជារូបរាងកាយរបស់មនុស្សយើងអញ្ចឹង។ វាគឺជាប្រព័ន្ធមួយដែលដំណើរការជាមួយគ្នាយ៉ាងស៊ីសង្វាក់ក្នុងផ្នែកខុសៗគ្នា ដែលមានការទាក់ទងទៅនឹងផ្នែកផ្សេងៗទៀត ហើយសហការជាមួយគ្នានឹងផ្នែកទាំងមូលយ៉ាងស្របល្អប្រពៃ។ ដូច្នេះប្រសិនបើទេវវិទ្យារបស់យើងមានការខ្វះខាត (ដោយភ្លេចនេះភ្លេចនោះ) ឬក៏មានផ្នែកខុសឆ្គង (ដោយមានការបត់បែនទៅនេះទៅនោះ) នោះមានន័យថា វាមិន “ត្រឹមត្រូវ” ឬក៏មាន “សុខភាពល្អ” ទេ!»។ គោលលទ្ធិដែលបានឆ្លងកាត់សេចក្ដីល្បងលទាំងបីយ៉ាងនេះដោយបង្ហាញថាខ្លួនត្រឹមត្រូវ នោះទើបយើងអាចទទួលស្គាល់ថា វាត្រឹមត្រូវបាន។ វាជាគោលលទ្ធិដែលបរិសុទ្ធ និងមិនមានភាពខុសឆ្គង ព្រោះវាពិតដោយយោងលើស្តង់ដារនៃសេចក្ដីពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនអាចធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបបាន។
ការវិនិច្ឆ័យ៖ យោងតាមភស្តុតាង តើគោលលទ្ធិនេះត្រឹមត្រូវ ឬក៏ខុសឆ្គង?
សកម្មភាព៖ ចូរប្ដេជ្ញារកទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន
បន្ទាប់ពីយើងបានល្បងលគោលលទ្ធិនោះដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយពិនិត្យមើលអំពីឥទ្ធិពលរបស់វា នោះទើបយើងអាចសន្និដ្ឋានថា តើយើងគួរឆ្លើយតបដោយរបៀបណាបាន។ ដាច់ខាត! យើងត្រូវតែទទួលស្គាល់
គោលលទ្ធិត្រឹមត្រូវ ហើយរក្សាទុកឲ្យបានជាប់លាប់។ រីឯគោលលទ្ធិខុសឆ្គងវិញ ដាច់ខាតយើងត្រូវតែបដិសេធវាដោយបោះបង់វាចោល។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកជឿនៅស្រុកធាទេរ៉ា ព្រះអង្គបានសរសើរពួកគាត់ ដ្បិតពួកគាត់បានឱបក្រសោបសេចក្ដីពិត ហើយទ្រង់ក៏បានប្រាប់ពួកគាត់ «ឲ្យកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់អញមកចុះ» (វិវរណៈ ២:២៥)។ សាវ័ក ប៉ុល បានពណ៌នាអំពីអ្នកដឹកនាំថាឲ្យពួកគាត់ «កាន់ខ្ជាប់តាមព្រះបន្ទូលដ៏ពិត ដូចជាបានបង្រៀនមកយើងហើយ ដើម្បីឲ្យអាចនឹងកំសាន្តចិត្តគេ ដោយសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវ ហើយឲ្យបានផ្ចាញ់ដល់ពួកអ្នកដែលស្រដីទទឹង» (ទីតុស ១:៩)។
ទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងគឺច្បាស់លាស់ណាស់៖ ដាច់ខាត! យើងត្រូវតែទទួលស្គាល់ និងឱបក្រសោបនូវអ្វីដែលពិត ហើយយើងក៏ត្រូវតែបដិសេធចោលនូវអ្វីដែលខុសឆ្គងផងដែរ។ ដូចគ្នាផងដែរ ក្រុមជំនុំក៏ត្រូវតែស្វាគមន៍អស់អ្នកណាដែលបង្រៀនគោលលទ្ធិត្រឹមត្រូវ ហើយស្ដីបន្ទោសដល់អស់អ្នកណាដែលមិនបង្រៀនគោលលទ្ធិត្រឹមត្រូវ។ ប្រសិនបើពួកគាត់មិនស្ដាប់តាមការកែតម្រង់ នោះដាច់ខាតក្រុមជំនុំត្រូវតែបដិសេធពួកគាត់ ហើយដកពួកគាត់ចេញ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគាត់ជះឥទ្ធិពលបាន (១កូរិនថូស ៥:៩)។
សេចក្ដីសន្និដ្ឋាន
ជាការសង្ខេប គោលលទ្ធិពិត (ចំណុចនៃសេចក្ដីបង្រៀន) មានប្រភព (ដើមចម) កើតចេញពីព្រះជាម្ចាស់ មានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ (អំណាច) ហើយឯកភាពនឹងព្រះបន្ទូលទាំងមូល (មានភាពស៊ីគ្នា)។ ដោយសារគោលលទ្ធិបែបនោះជាគោលលទ្ធិដ៏ត្រឹមត្រូវ (គុណភាព) នោះមានន័យថា វាមានសុខភាពល្អ ហើយមានអត្ថប្រយោជន៍ (តម្លៃ) សម្រាប់យើង ហើយយើងមានទំនួលខុសត្រូវក្នុងការឱបក្រសោបវា។
គោលលទ្ធិខុសឆ្គង (ចំណុចនៃសេចក្ដីបង្រៀន) មានប្រភព (ដើមចម) កើតចេញពីមនុស្ស មិនមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ (អំណាច) ហើយមានការទាស់ទែងនឹងផ្នែកណាមួយក្នុងព្រះគម្ពីរ (មិនមានភាពស៊ីគ្នា)។ ដោយសារគោលលទ្ធិបែបនោះជាគោលលទ្ធិមិនត្រឹមត្រូវ (គុណភាព) នោះមានន័យថា វាមិនមានសុខភាពល្អ ហើយមិនមានអត្ថប្រយោជន៍ (តម្លៃ) សម្រាប់យើងទេ ហើយយើងក៏មានទំនួលខុសត្រូវក្នុងការបដិសេធវាចោលផងដែរ។
មតិយោបល់
Loading…