«តាមពិត ខ្ញុំក៏មានហេតុផលនឹងទុកចិត្តខាងសាច់ឈាមខ្លះដែរ។ បើមានអ្នកណាទៀតស្មានថា ខ្លួនទុកចិត្តខាងសាច់ឈាមបាននោះ ខ្ញុំលើសជាងអ្នកនោះទៅទៀត។ ខ្ញុំបានទទួលកាត់ស្បែកនៅថ្ងៃទីប្រាំបី ខ្ញុំជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ក្នុងពូជអំបូរបេនយ៉ាមីន ជាសាសន៍ហេព្រើរ កើតពីពួកហេព្រើរ ឯខាងក្រឹត្យវិន័យ នោះខ្ញុំជាពួកផារិស៊ី ខាងសេចក្ដីឧស្សាហ៍ នោះខ្ញុំជាអ្នកដែលបានធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់ក្រុមជំនុំ ចំណែកខាងសេចក្តីសុចរិតក្នុងក្រឹត្យវិន័យ នោះខ្ញុំគ្មានទោសសោះ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់មានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំពីមុននោះ តើខ្ញុំបានរាប់វាជាខាតវិញ ព្រោះតែព្រះគ្រីស្ទហើយឬនៅ? លើសពីនេះទៀត ខ្ញុំរាប់អ្វីៗទាំងអស់ទុកដូចជាខាត ដោយសារតែសេចក្ដីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ។ ដោយយល់ដល់ព្រះអង្គ ខ្ញុំបានខាតគ្រប់ទាំងអស់ ហើយខ្ញុំរាប់ទាំងអស់ទុកដូចជាសំរាម ប្រយោជន៍ឲ្យខ្ញុំបានព្រះគ្រីស្ទវិញ និងឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងព្រះអង្គ មិនមែនដោយសេចក្ដីសុចរិតរបស់ខ្លួនខ្ញុំ ដែលមកពីក្រឹត្យវិន័យនោះទេ តែដោយសារជំនឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ គឺជាសេចក្តីសុចរិតដែលមកពីព្រះ ដោយសារជំនឿ។ ខ្ញុំចង់ស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ និងព្រះចេស្ដានៃការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងរួមចំណែកក្នុងការរងទុក្ខ ដូចជាព្រះអង្គរងទុក្ខក្នុងការសុគតដែរ ប្រសិនបើអាចបាន ខ្ញុំចង់ឲ្យមានជីវិតរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ មិនមែនថា ខ្ញុំបានទទួល ឬថា ខ្ញុំបានគ្រប់លក្ខណ៍ហើយនោះទេ តែខ្ញុំកំពុងតែសង្វាតនឹងដេញតាមចាប់ឲ្យបានសេចក្ដីដែលព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវបានចាប់ខ្ញុំបាននោះដែរ។ បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនរាប់ថាខ្លួនខ្ញុំចាប់បានហើយនោះទេ តែមានបំណងមួយ គឺថា ខ្ញុំភ្លេចសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលកន្លងទៅហើយ ក៏ខំមមុលឈោងទៅរកអ្វីៗខាងមុខទៀត ទាំងរត់តម្រង់ទៅទី ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់នៃការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះពីស្ថានដ៏ខ្ពស់ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៣:៤-១៤)។
គ្រប់យ៉ាងរាប់ជាខាត
លោក សូល ដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទបានដាក់សេចក្តីទុកចិត្តរបស់គាត់នៅលើសាច់ឈាម។ សាវ័ក ប៉ុល បានស្រមៃមើលពីការប្រកួតជាមួយពួកគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយអំពីអ្វីដែលពួកគេលើកឡើងប្រៀបធៀបជាហេតុផល ដើម្បីឲ្យពួកគេដាក់ទំនុកចិត្តលើសាច់ឈាម។ សាវ័ក ប៉ុល បាននិយាយថាគាត់នឹងឈ្នះ។
សូមស្រមៃថា ជីវិតដូចជាបញ្ជីមួយដែលមានពីរតារាងគឺ ចំណូល និងចំណាយ ជាដំបូងសាវ័ក ប៉ុល បានផ្ដោតទៅលើចំណូល—ជាអ្វីដែលអាចផ្តល់ឲ្យគាត់មាននូវទំនុកចិត្ត នៅថ្ងៃនៃការជំនុំជម្រះចុងក្រោយ។ សាវ័ក ប៉ុល អួតដោយផ្នែកលើមូលដ្ឋានពីរ៖ ទី១ ពង្សាវតាររបស់គាត់ (ភីលីព ៣:៥) ហើយនិងទី២ ការប្រព្រឹត្តិរបស់គាត់ (ភីលីព ៣:៥-៦)។ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងនូវចំណុចបួនយ៉ាងដែលគាត់ទទួលបានតាំងពីកំណើត៖ ទី១ គាត់ទទួលការកាត់ស្បែកខាងរូបសាច់តាមពេលវេលាកំណត់នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ លេវីវិន័យ ១២:៣ «នៅថ្ងៃទីប្រាំបី»។ ទី២ គាត់ត្រូវបានរាប់បញ្ចូលនៅក្នុងពូជពង្សនៃប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាពូជពង្សនៃ «សាសន៍អ៊ីស្រាអែល»។ ទី៣ គាត់អាចរាប់តំណវង្សរបស់គាត់យ៉ាងជាក់លាក់ទៅកាន់ពូជអំបូរបេនយ៉ាមីន (លើសពីនោះ គាត់ត្រូវបានដាក់ឈ្មោះតាមឈ្មោះរបស់ស្ដេច សូល ថែមទៀតផង)។ ទី៤ គាត់អាចញែកខ្លួនគាត់ចេញពីពួកសាសន៍យូដាផ្សេងទៀតដោយរាប់ខ្លួនថា «ជាសាសន៍ហេព្រើរ កើតពីពួកហេព្រើរ»។ នេះប្រហែលជាសំដៅទៅកាន់ភាពខុសគ្នារវាងពួកយូដាដែលរស់នៅក្នុងទឹកដីកំណើតដែលមានទាំងភាសា និងវប្បធម៌ ហើយនិងពួកយូដាដែលភៀសខ្លួននៅប្រទេសដទៃ ដែលមានការបាត់បង់ទំនាក់ទំនងនៅក្នុងផ្នែកខ្លះនៃភាសា និងវប្បធម៌ ¹។
របៀបទីពីររបស់សាវ័ក ប៉ុល ក្នុងការពណ៌នាជាមុននូវទំនុកចិត្តរបស់គាត់នៅក្នុងសាច់ឈាមគឺជាតារាងបញ្ជីបីចំណុចដែលគាត់ទទួលបានផ្ទាល់ ជាជាងគ្រាន់តែបានជាមរតក។ ទី១ សាវ័ក ប៉ុល បានស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមជាមួយក្រុមសាសនាដែលតឹងរ៉ឹងបំផុត គឺជាពួកផារិស៊ី។ ពួកគេអនុវត្តច្បាប់បរិសុទ្ធនៃពិធីសាសនានៅគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិត មិនមែនគ្រាន់តែជីវិតនៅក្នុងព្រះវិហារប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ទី២ សាវ័ក ប៉ុល គឺជាម្នាក់ដែលងប់ងុលក្នុងការបៀតបៀនដល់ក្រុមជំនុំ។ ភាពងប់ងុលនេះគឺជាផ្នែកមួយនៃចំណុចដែលនាំឲ្យគាត់មានការសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់។ ដោយព្រោះភាពឆេះឆួល លោក ភីនេហាស បានសម្លាប់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលដែលមិនស្មោះត្រង់ ហើយគាត់ក៏ទទួលបានការសរសើរ (ជនគណនា ២៥:៧-៨, ១១, ១៣) ហើយសាវ័ក ប៉ុល ដែលជាអ្នកបៀតបៀនដល់ «ពួកអ៊ីស្រាអែលមិនស្មោះត្រង់» រំពឹងថា ខ្លួនក៏នឹងទទួលបានការសរសើរដូចគ្នាដែរ។ សាវ័ក ប៉ុល គឺជាសេចក្តីសម្រេចនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុង យ៉ូហាន ១៦:២-៣:
គេនឹងកាត់អ្នករាល់គ្នាចេញពីពួកជំនុំរបស់គេ ក៏នឹងមានពេលវេលាមក នោះអស់អ្នកណា ដែលសម្លាប់អ្នករាល់គ្នា នឹងគិតស្មានថា ខ្លួនបម្រើដល់ព្រះដែរ គេនឹងប្រព្រឹត្តការទាំងនោះ ដល់អ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះគេមិនស្គាល់ព្រះវរបិតាឬខ្ញុំទេ។
ទី៣ មុនពេលដែលគាត់ជឿដល់ព្រះយេស៊ូវ សាវ័ក ប៉ុល បានជឿថា គាត់កំពុងរស់នៅក្នុងជីវិតគំរូមួយនៃសេចក្តីសុចរិត តាមរយៈការទាមទារពីក្រឹត្យវិន័យ។
ការផ្លាស់ប្រែចិត្តមានន័យថា បញ្ជីនៃជីវិតរបស់សាវ័ក ប៉ុល ត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង។ ចំណុចដំបូងដែល សាវ័ក ប៉ុល បានធ្វើគឺរាប់អ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុង ខ៤-៦ ដែលគាត់ធ្លាប់រាប់ថាជាចំណេញ ហើយយកមកដាក់ខាងតារាងខាតនៃបញ្ជីរបស់គាត់វិញ។
ចាប់ពីខ៧ នៅក្នុងបួនខបន្ទាប់នេះគឺជាប្រយោគវែងមួយនៅក្នុងភាសាក្រិក។ ឥឡូវនេះសាវ័ក ប៉ុល បានទៅលើសជាង ដោយមិនមែនគ្រាន់តែរាប់អ្វីដែលគាត់បានលើកឡើងនៅក្នុងខ៤-៦ថាជាខាតវិញ។ គាត់បានប្ដូរគ្រប់យ៉ាងទៅខាងតារាងខាត រហូតទាល់តែមានមួយ ដែលនៅសល់ខាងតារាងចំណេញគឺ៖ ព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលនេះ តារាងចំណេញរបស់សាវ័ក ប៉ុល គឺនៅទទេស្អាត។ សាវ័ក ប៉ុល គាត់បានលើកឡើងហើយថា គាត់គ្មានអ្វីដែលត្រូវអួតអាងនៅក្នុងសាច់ឈាមទៀតឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញគាត់មានសិរីរុងរឿងពេញលេញនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ (ខ៣)។ ឥឡូវនេះ គាត់ក៏បាននិយាយយ៉ាងច្បាស់ម្តងទៀតថា៖ គាត់នឹងដាក់ទំនុកចិត្តរបស់គាត់សម្រាប់ការរាប់ជាសុចរិត ឬការឈរនៅចំពោះព្រះដោយត្រឹមត្រូវលើព្រះគ្រីស្ទតែមួយគត់ គ្មានអ្វីផ្សេងឡើយ។
បន្ទាប់មកសាវ័ក ប៉ុល បានបោះជំហានទៅកាន់តែជ្រៅ។ គាត់បានចូលទៅយ៉ាងជ្រៅរហូតដល់មិនគ្រាន់តែរាប់គ្រប់យ៉ាងថាជា «ខាត» ប៉ុន្តែថាជា «សំរាម» («ស្កាយឡាបូន» skybalon) បើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ ពាក្យ «ស្កាយឡាបូន» គឺសំដៅទៅកាន់ «សម្ភារៈដែលគ្មានប្រយោជន៍ ឬគ្មានបំណងប្រាថ្នាចង់បាន ហើយនឹងត្រូវបោះចោល» ²។ វាមានអត្ថន័យច្រើន អាចថា «សំរាម» ទៅដល់ «លាមក»។
យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នដោយកត់សម្គាល់ថា នៅទីនេះសាវ័ក ប៉ុល មិនបានមើលងាយ ឬមិនឲ្យតម្លៃលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៃស្នាព្រះហស្ត ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមកយ៉ាងល្អនោះឡើយ។ គាត់មិនបានបំផ្លាញអ្វីៗទាំងអស់ដោយថា វាគ្មានតម្លៃនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញគឺគាត់លើកតម្កើងសិរីល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (ភីលីព ៣:៣) ហើយលើកតម្កើងទ្រង់ខ្ពស់លើសអស់ទាំងរបស់ដែលបានបង្កើតមក ពីព្រោះមានទ្រង់តែមួយទេដែលជា «សេចក្ដីដែលប្រសើរជាង» (ភីលីព ៣:៨) ឬមានតម្លៃ។ ព្រះគ្រីស្ទគឺនៅក្នុងតារាងមួយតែមួយអង្គទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានធ្វើស្រដៀងគ្នានេះដែរ នៅពេលដែលទ្រង់បានញែកអង្គទ្រង់ខ្ពស់ខ្លាំងក្លាលើសអស់ទាំងភក្តីភាពចំពោះខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសារ៖ «បើអ្នកណាមកឯខ្ញុំ ដោយមិនបានលះអាល័យពីឪពុកម្តាយ ប្រពន្ធកូន បងប្អូនប្រុសស្រី និងជីវិតខ្លួនឯងផង អ្នកនោះនឹងធ្វើជាសិស្សខ្ញុំមិនបានទេ» (លូកា ១៤:២៦)។
យើងអាចមើលឃើញលើទំនាក់ទំនងរវាងព្រះគ្រីស្ទ និងស្នាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ចេញពីជ្រុងពីរផ្សេងពីគ្នា។ ជ្រុងដែលបំពេញបន្ថែមបញ្ជាក់ថា គ្រប់ទាំងរបស់ល្អនៃពិភពលោកនេះមិនប្រកួតប្រជែងយកតំណែងទីមួយជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទឡើយ—ពួកគេគ្រាន់តែជំរុញយើងឲ្យកាន់តែកោតស្ញប់ស្ញែងព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំងជាងមុន ពីព្រោះទ្រង់គឺជាប្រភពនៃសម្រស់ និងភាពស្រស់ស្អាតទាំងអស់។ ជ្រុងដែលប្រៀបធៀបបាននិយាយថា ក្នុងការប្រៀបធៀបជាមួយព្រះគ្រីស្ទ នោះអស់ទាំងសាសន៍ប្រៀបដូចជាទឹក១ដំណក់នៅក្នុងថាំង ហើយក៏រាប់ទុកដូចជាលំអងធូលីនៅលើថាសជញ្ជីងតែប៉ុណ្ណោះ (អេសាយ ៤០:១៥)។ គ្រប់អ្វីៗដែលល្អនៅលើលោកីយ៍នេះ នោះគឺគ្មានន័យអ្វីទាំងអស់ បើប្រៀបធៀបជាមួយទ្រង់។
សាវ័ក ប៉ុល បាននិយាយចេញពីចំណុចទីពីរនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ៣:៨ នៅពេលដែលគាត់បានរាប់គ្រប់យ៉ាងថាជាខាត «ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ»។ ចំណេះដឹងនៃការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទនៅទីនេះគឺជាចំណេះដឹងផ្ទាល់ខ្លួន។ សាវ័ក ប៉ុល មិនមែនគ្រាន់តែស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទដូចជារបៀបដែលយើងស្គាល់អំពីមនុស្សពីប្រវត្តិសាស្ត្របុរាណនោះឡើយ។ អ្នកជឿស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទដោយស្និទ្ធស្នាល និងផ្ទាល់ខ្លួន។ សាវ័ក ប៉ុល បានអបអរជាមួយការពិតដែលថា ព្រះគ្រីស្ទមានតម្លៃលើសអ្វីៗទាំងអស់។ គាត់នឹងមិនប្ដូរទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទជាមួយនរណាផ្សេង ឬរបស់អ្វីផ្សេងទេ។ បញ្ជីខាតរបស់សាវ័ក ប៉ុល គឺមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង រីឯបញ្ជីចំណេញរបស់គាត់គឺមានតែព្រះគ្រីស្ទ។
ឲ្យបានឃើញនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
កណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ៣:៩ បានណែនាំគោលបំណងទីពីរ។ សាវ័ក ប៉ុល បានរាប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងថាជាខាត មិនមែនគ្រាន់តែ ដើម្បីឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះឡើយ ប៉ុន្តែគឺដើម្បីឲ្យ «បានឃើញនៅក្នុងព្រះអង្គ»។ ការឲ្យ «បានឃើញ» នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទបង្ហាញអំពីភាសានៃការទុកចិត្ត និងពឹងជ្រកក្នុងអ្វីមួយ ដើម្បីឲ្យបានសង្គ្រោះ។ នៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ អ្នកខ្លះនឹងត្រូវទទួលសេចក្តីក្រោធនៃព្រះជាម្ចាស់ ហើយនិងកូនចៀម ហើយពួកគេនឹងព្យាយាមលាក់ខ្លួនចេញពីទ្រង់ដោយការស្រែកហៅទៅភ្នំ និងថ្មថាឲ្យសូមរលំមកលើពួកគេ ដើម្បីគ្រប់បាំងពួកគេ (លូកា ២៣:៣០)។ សាវ័ក ប៉ុល នឹងមិនព្យាយាមលាក់ពួនពីព្រះគ្រីស្ទនោះឡើយ ពីព្រោះគាត់នឹងជ្រកកោននៅក្នុងទ្រង់។
សាវ័ក ប៉ុល ប្រើប្រាស់កិរិយាសព្ទ «កំពុងមាន» («អេខូន» echōn) ដើម្បីពណ៌នាអំពីស្ថានភាពដែលគាត់ចង់ឲ្យបានឃើញនៅថ្ងៃចុងក្រោយ។ គាត់មើលឃើញវាជាភាពផ្ទុយគ្នានៃសេចក្តីសុចរិតពីរប្រភេទ ទីមួយគឺជាអ្វីដែលគាត់បានបដិសេធ ហើយទីពីរគឺជាអ្វីដែលគាត់ឱបក្រសោប។ អ្វីដែលមាននៅសល់ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ៣:៩ គឺជាការបង្ហាញពីភាពផ្ទុយគ្នានៃសេចក្តីសុចរិតទាំងពីរប្រភេទនេះ៖
«ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់ ដោយសេចក្ដីសុចរិតដែលមកពីសេចក្ដីជំនឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ មិនមែនដោយសេចក្ដីសុចរិតរបស់ខ្លួនខ្ញុំ ដែលមកពីក្រិត្យវិន័យនោះទេ គឺជាសេចក្ដីសុចរិតដែលមកពីព្រះ ដោយសេចក្ដីជំនឿវិញ»។
ខគម្ពីរនេះបានពង្រឹងបន្ថែមភាពផ្ទុយគ្នារវាងទំនុកចិត្តនៅក្នុងសាច់ឈាម (ភាពសុចរិតផ្ទាល់ខ្លួនចេញពីការខំប្រឹងប្រែង)[4] និងទំនុកចិត្តលើព្រះគ្រីស្ទ (មានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ)។ ដូច្នេះ ចំណុចស្នូលគឺសេចក្តីសុចរិតតាមរយៈជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ៖ ជំនឿដូចនេះគឺជាអ្វីដែលយើងត្រូវឱបក្រសោប ហើយសេចក្តីសុចរិតផ្សេងៗទៀតគឺត្រូវតែបដិសេធចោល។ ពីមុនលោក សូល បានប្រែចិត្ត គាត់បានដាក់ទំនុកចិត្តលើសេចក្តីសុចរិតផ្ទាល់ខ្លួនដោយរួមមានការប្រតិបត្តិខាងសីលធម៌ផ្ទាល់ខ្លួន គឺការគោរពតាមក្រឹត្យវិន័យ។ ការប្រែចិត្តរបស់សាវ័ក ប៉ុល បានកើតឡើងមកតាមរយៈការឱបក្រសោបសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះគ្រីស្ទ មិនមែនបានមកដោយសារការខំប្រឹងធ្វើការនោះទេ ប៉ុន្តែបានទទួលជាអំណោយតាមរយៈជំនឿវិញ។ សេចក្តីសុចរិតដែលព្រះដ៏បរិសុទ្ធទាមទារពីយើង ទ្រង់បានប្រទានមកយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ៣:១០ សាវ័ក ប៉ុល បានណែនាំពីគោលបំណងទីបីនៃការរាប់គ្រប់យ៉ាងថាជាខាត៖ «ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានស្គាល់ទ្រង់»។ គោលបំណងមួយនេះគឺសំខាន់ជាងគេបំផុត។ ការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទក៏រួមបញ្ចូលទាំងការស្គាល់ «ព្រះចេស្ដានៃការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ» ហើយនិងការស្គាល់អំពីអត្ថន័យនៃ «សេចក្ដីប្រកបក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់»។
ការដែលស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាសេចក្តីអំណរដ៏ធំធេងបំផុតដែលជីវិតនេះអាចទទួលបាន។ ព្រះគ្រីស្ទបានប្រកាសថា «នេះជាជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែ១ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង» (យ៉ូហាន ១៧:៣)។ កណ្ឌគម្ពីរ យេរេមា ៩:២៣-២៤ បានចែងថា ឯអ្នកណាដែលអួត នោះត្រូវអួតតែពីសេចក្តីនេះវិញ គឺថាខ្លួនមានយោបល់ ហើយក៏ស្គាល់ដល់ព្រះ។ ភាពខុសគ្នារវាងការស្គាល់អំពីព្រះគ្រីស្ទ និងការដែលពិតជាស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទនឹងនាំឲ្យមានភាពខុសគ្នានៅក្នុងលោកីយ៍នេះ និងនៅអនាគត។
ការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទគឺរួមបញ្ចូលទាំងការស្គាល់អំពីការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ សាវ័ក ប៉ុល បានចាប់ផ្ដើមដោយការលើកឡើងអំពីការរស់ឡើងវិញ។ គាត់សំដៅទៅកាន់អ្វីដែលលើសជាងគ្រាន់តែជាប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏ពិតអំពីការរស់ឡើងវិញ ដោយចង្អុលបង្ហាញទៅកាន់ព្រះចេស្ដានៃការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងអំពីព្រះចេស្ដាភ្ជាប់ទៅនឹងការរស់ឡើងវិញនៅកន្លែងផ្សេងៗគ្នានៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ ប៉ុន្តែកន្លែងដោលប្រហែលជាច្បាស់បំផុតគឺនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេភេសូរ ១:១៩-២០។ នៅទីនោះសាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍យ៉ាងមុតមាំថា ព្រះចេស្ដាដ៏លើសលន់ដែលបានប្រោសព្រះយេស៊ូវឲ្យរស់ពីសុគតឡើងវិញក៏គង់នៅក្នុងពួកអ្នកជឿផងដែរ។
ប៉ុន្តែ ព្រះចេស្ដានៃការរស់ឡើងវិញនេះគឺមានបទពិសោធន៍នៅក្នុងការរួមចំណែកនៃទុក្ខលំបាករបស់ព្រះគ្រីស្ទហើយ «ព្រមទាំងត្រឡប់ទៅដូចជាទ្រង់ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ផង»។ សាវ័ក ប៉ុល បានប្រាប់ដល់ក្រុមជំនុំភីលីពហើយថា ព្រះជាម្ចាស់បានប្រោសប្រទានឲ្យពួកគាត់នូវអំណោយទាននៃសេចក្តីទុក្ខលំបាក (ភីលីព ១:២៩)។ ព្រះអង្គបានកំណត់ថា យើងក៏នឹងត្រូវមានចំណែកនៅក្នុងការរងទុក្ខលំបាកជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដែលនេះមានន័យថា បានត្រឡប់ទៅដូចជាទ្រង់ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់។ យើងមិនមែនរងទុក្ខដោយព្រោះវាជាទុក្ខលំបាកនោះឡើយ តែការរងទុក្ខជួយយើងឲ្យកាន់តែមានលក្ខណៈដូចជាព្រះគ្រីស្ទ។ សាវ័ក ប៉ុល កំពុងសំដៅទៅកាន់ទុក្ខលំបាកដូចជាព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខ៖ ដើម្បីជាប្រយោជន៍នៃការបម្រើដល់អ្នកដទៃផ្សេងទៀតជាការស្តាប់បង្គាប់ដល់ព្រះវរបិតា។ «ត្រឡប់ទៅដូចជា» («ស៊ីមម៉ូហ្វីសូ» symmorphizō) មានន័យថា «ធ្វើឲ្យមានភាពស្រដៀងទៅកាន់អ្វីមួយផ្សេងទៀតទាំងទម្រង់ និងរបៀប»។[៥] កម្មវាចកៈ (passive voice) នៅទីនេះប្រហែលជាសញ្ញានៃអត្ថន័យអាទិទេពអកម្ម—ព្រះទ្រង់ធ្វើឲ្យយើងបានដូចជាព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។ លោកគ្រូ ស៊ីនខ្ល័រ ហ្វើគីសុន (Sinclair Ferguson) បានលើកឡើងនៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយរបស់គាត់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យយើងបានដូចជាព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងរបៀបដូចគ្នាដែលព្រះយេស៊ូវបានក្លាយដូចជាព្រះយេស៊ូវ៖ តាមរយៈការរងទុក្ខ (ហេព្រើរ ២:១០; ៥:៨)។ សាវ័ក ប៉ុល មិនមែនកំពុងប្រាប់យើងឲ្យទៅស្វែងរករបៀប ដើម្បីរងទុក្ខលំបាកនោះទេ។ សារនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរភីលីពបានទូន្មានយើងឲ្យមានគំនិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទ៖ ចូរទៅស្វែងរកនរណាម្នាក់ ដើម្បីបម្រើក្នុងបុព្វហេតុសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយមិនត្រូវរត់ចេញនៅពេលដែលមានការរងទុក្ខនោះឡើយ។ សូមសង្វាតចង់បានភាពដូចជាព្រះគ្រីស្ទ មិនមែនទៅចង់រងទុក្ខវេទនានោះទេ។
មានចំណែកក្នុងទុក្ខលំបាក បន្ទាប់មកទទួលបានសិរីល្អ
ដាច់ខាត! ការមានចំណែកក្នុងការរងទុក្ខត្រូវតែមានមុនការមានចំណែកក្នុងសិរីល្អដូចដែលសាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៨:១៧។ លំហូរនៃគំនិតរបស់សាវ័ក ប៉ុល នៅទីនេះគឺដូចគ្នា៖ ការមានចំណែកនៅក្នុងទុក្ខលំបាក និងការត្រឡប់ទៅដូចជាព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងការសុគតរបស់ទ្រង់នឹងនាំទៅកាន់ការរស់ឡើងវិញ (ភីលីព ៣:១០-១១)។ បំណងប្រាថ្នាដ៏ធំធេងរបស់សាវ័ក ប៉ុល នោះគឺការ «មកដល់សេចក្តីរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ» (ភីលីព ៣:១១)។ ឃ្លាថា «បើសិនជាមានផ្លូវណា» ជាគំរូវាស់វែងនៃការបន្ទាបខ្លួន មិនមែនជាភាពប្រាកដប្រជាដែលមិនពិតនោះទេ។ សាវ័ក ប៉ុល បានបើកចំហឱកាសដែលអាចទៅរួចបានក្នុងការឲ្យគាត់អាចប្រកាសទៅកាន់អ្នកផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែគាត់ខ្លួនឯងមិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដែរ (១កូរិនថូស ៩:២៤-២៧)។ ភាពភ្លឺស្វាងនៃការរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃអនាគតមិនបានបង្កើតឲ្យមានភាពព្រងើយកន្តើយឡើយ ប៉ុន្តែការតស៊ូដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាមក្នុងការសង្វាតចង់បានព្រះគ្រីស្ទវិញ។
ខ១២បានប្រឆាំងនឹងការសន្និដ្ឋានខុសឆ្គង ហើយបញ្ជាក់អំពីការសន្និដ្ឋានដ៏ត្រឹមត្រូវក្នុងពេលជាមួយគ្នា។ សាវ័ក ប៉ុល បានបញ្ជាក់ថា គាត់មិនទាន់បានទទួលការរស់ឡើងវិញ ឬបានគ្រប់លក្ខណ៍ដែលនឹងត្រូវមកជាមួយការរស់ឡើងវិញនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់កំពុងតែដេញតាមសង្វាតចង់បានការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ យកមកធ្វើជាកម្មសិទ្ធរបស់គាត់។ ពាក្យដែលប្រើសម្រាប់ «កំពុងតែដេញតាមសង្វាតនឹងចាប់» («ឌីអូកូ» diōkō) គឺជាពាក្យដូចគ្នាដែលសាវ័ក ប៉ុល បានប្រើរួចមកហើយ ដើម្បីពណ៌នាអំពីការបៀតបៀនរបស់គាត់ («ឌីអូកូ» diōkō) ទៅកាន់ក្រុមជំនុំ (៣:៦)។ ផ្នត់គំនិតចាស់របស់សាវ័ក ប៉ុល គឺជាផ្នត់គំនិតតែមួយដែលប្រឹងប្រែងបៀតបៀនក្រុមជំនុំ។ ការកើតជាថ្មីបាននាំមកនូវផ្នត់គំនិតថ្មី៖ ផ្នត់គំនិតតែមួយដែលប្រឹងប្រែងក្នុងការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ និងការទទួលបានការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ សាវ័ក ប៉ុល បានពណ៌នាការសង្វាតនេះនៅក្នុងទម្រង់នៃការបន្ទាប់ខ្លួន ដោយថ្វាយព្រះកិត្តិយសដល់ព្រះគ្រីស្ទ សូម្បីតែក្នុងការសង្វាតចង់បានព្រះអង្គរបស់គាត់។ មូលហេតុនៅពីក្រោយដែលជំរុញគាត់ឲ្យអាចដេញតាម ដើម្បីធ្វើឲ្យការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ហើយក្លាយជាកម្មសិទ្ធរបស់គាត់គឺ ពីព្រោះព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យសាវ័ក ប៉ុល បានក្លាយជាកម្មសិទ្ធរបស់ទ្រង់រួចហើយ។ ឃ្លាចុងក្រោយអានយ៉ាងចំៗថា «ដ្បិតខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ក៏ត្រូវព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវចាប់ខ្ញុំជាមុនដែរ»។ ព្រះគម្ពីរនឹងមិនអនុញ្ញាតឲ្យយើងចិញ្ចឹមនូវអារម្មណ៍ឯករាជ្យនោះឡើយ។ យើងស្រឡាញ់ទ្រង់ ពីព្រោះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងជាមុន។ យើងធ្វើការ ពីព្រោះទ្រង់ធ្វើការនៅក្នុងយើង។ យើងអាចធ្វើឲ្យការរស់ឡើងវិញ និងការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទក្លាយជាកម្មសិទ្ធរបស់យើងផ្ទាល់បាន ពីព្រោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់រួចហើយ។
សាវ័ក ប៉ុល បានបញ្ជាក់ម្តងទៀតថា គាត់មិនទាន់ទទួលបានការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ដើម្បីឲ្យក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់គាត់នៅឡើយទេ។ គាត់បានប្រើប្រាស់កិរិយាស័ព្ទដូចគ្នា «ខ្ញុំបានទទួល» («កាតាឡាមបាណូ» katalambanō) ដែលគាត់បានប្រើប្រាស់ពីរដងនៅក្នុងខ១២។ គាត់បានបន្តសង្កត់ធ្ងន់លើគំនិតរបស់គាត់ថា៖ គាត់មិនបាន «រាប់ថា» («លូហ្គិសសូម៉ាយ» logizomai) ដែលគាត់បានទទួលការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញហើយនោះទេ។ ពិតប្រាកដណាស់ គាត់បានដាក់គន្លឹះបិទទ្វារទៅកាន់គ្រប់គំនិតទាំងនោះ។ នៅត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកអានបានប្រមូលផ្តុំដោយពាក្យថា «ខ្ញុំយល់ហើយថា អ្នកមិនទាន់ទទួលបានវាទេ—ចុះឥឡូវនេះយ៉ាងម៉េចទៀត?» សាវ័ក ប៉ុល បានឆ្លើយយ៉ាងមុតមាំ ដោយគំនិតផ្ដោតតែមួយគឺ៖ «តែមានសេចក្ដីនេះ១»។ តើអ្វីទៅជាសេចក្តីមួយនេះ? គឺ «ដេញតាមសង្វាតនឹងចាប់» («ឌីអូកូ» diōkō) ឆ្ពោះទៅទីបញ្ចប់នឹងរង្វាន់នៃស្ថានសួគ៌ (ភីលីព ៣:១៤)។ ជាដំបូងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ៣:១៣ បានពន្យល់អំពីមធ្យោបាយដែលសេចក្តីមួយនោះនឹងអាចកើតឡើងបាន៖ គឺតាមរយៈការភ្លេចសេចក្តីទាំងប៉ុន្មានដែលបានកន្លងហួស ហើយខំមមុលទៅកាន់សេចក្តីដែលនៅខាងមុខ។ សាវ័ក ប៉ុល មមុលឆ្ពោះទៅកាន់គោលដៅចុងក្រោយ។ កិរិយាសព្ទទីពីរ «មមុលឈោងទៅ» («អីភីកធេណូម៉ាយ» epekteinomai) ផ្តោតលើរូបភាពនៃការរត់ប្រណាំង ដែលអ្នករត់ប្រណាំងខំប្រឹងមមុលឆ្ពោះទៅកាន់បន្ទាប់នៃទីបញ្ចប់។ ការដេញចាប់នៅក្នុងផ្នត់គំនិតតែមួយគឺទាមទារមិនត្រូវឲ្យក្រឡេកមើលក្រោយឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញត្រូវសម្លឹងឆ្ពោះទៅមុខជានិច្ច។
ខគម្ពីរដែលសល់ផ្សេងៗទៀតពណ៌នាអំពីបន្ទាប់នៃទីបញ្ចប់ និងរង្វាន់ដែលរង់ចាំយើង។ ពាក្យ «ទី» (ឬក៏ «គោលដៅ») («ស្កូថូស៍» skopos)នៃការរត់ប្រណាំងគឺទីបញ្ចប់ ជាកន្លែងដែលអ្នករត់គ្រប់រូបបានកំណត់ជាគោលដៅរបស់ខ្លួន ហើយនិងការឆ្ពោះទៅរបស់ពួកគេ។ រង្វាន់នៅទីបញ្ចប់នៃការរត់ប្រណាំងគឺ ជាស្ថានភាពនៃភាពល្អឥតខ្ចោះ ដែលត្រូវមកជាមួយការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ពាក្យ «រង្វាន់» ក៏មានលើកឡើងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៩:២៤ «តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអី ថាពួកអ្នកដែលរត់នៅទីប្រណាំង គេរត់ទាំងអស់គ្នា ប៉ុន្តែ មានតែ១ទេដែលបានរង្វាន់? ដូច្នេះ ចូររត់បែបឲ្យបានរង្វាន់ចុះ»។ រង្វាន់នេះមានប្រភព៖ «ការងារដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៣:១៤)។ ការងារដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់គឺការដែលព្រះបានតម្រង់យើងឲ្យផ្ដោតលើអ្វីដែលនៅខាងស្ថានលើ មិនមែនរបស់អ្វីដែលនៅផែនដីឡើយ។
កំណត់ចំណាំ៖
១. វាអាចទៅរួចដែលសាវ័ក ប៉ុល បែងចែករវាងពួកសាសន៍ហេព្រើរ ឬពួកយូដាដែលនិយាយភាសាអារ៉ាម និងពួកយូដាដែលនិយាយភាសាក្រិក (កិច្ចការ ៦:១)។
២. វចនានុក្រម BDAG, s.v. σκύβαλον
៣. ខ្ញុំអានទម្រង់ណែងណងនេះលើកដំបូងនៅក្នុងសៀវភៅរបស់លោក អូប្រាយអិន (O’Brien), ភីលីព, ៣៩៤។
៤. Paul’s pre-conversion mind-set matched the mind-set of his unsaved Jewish countrymen in រ៉ូម ១០:១–៣. Paul prays they may be saved because they are ignorant of the righteousness from God and thus do not submit to it. In place of divine righteousness in Christ, they attempt to establish their own.
មុនពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល បានប្រែចិត្ត ផ្នត់គំនិតរបស់គាត់ស៊ីគ្នាជាមួយផ្នត់គំនិតរបស់ពួកយូដាដែលមិនទាន់បានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ (រ៉ូម ១០:១-៣)។ សាវ័ក ប៉ុល បានអធិស្ឋានសូមឲ្យពួកគាត់បានសេចក្តីសង្គ្រោះ ពីព្រោះពួកគាត់មានសេចក្តីល្ងង់ខ្លៅចំពោះសេចក្តីសុចរិតដែលមកពីព្រះ ព្រមទាំងមិនបានចុះចូលថែមទៀតផង។ ជំនួសឲ្យសេចក្តីសុចរិតនៃទេវភាពនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ពួកគាត់បានព្យាយាមបង្កើតសេចក្តីសុចរិតដោយខ្លួនឯងវិញ។
៥. វចនានុក្រម BDAG, s.v. συμμορφίζω
មតិយោបល់
Loading…