នេះគឺជាប្រធានបទដ៏ពិបាក ហើយក៏ងាយធ្វើឲ្យឈឺចាប់ដែរ។ ដាច់ខាត! មិនថាចម្លើយមួយណាក៏ដោយ គឺត្រូវតែរាប់បញ្ចូលចំណុចដែលថា យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែបានកើតមកក្នុងអំពើបាប ហើយក៏ស័ក្តិសមក្នុងការទទួលការជំនុំជម្រះ។ ម្ដងហើយម្ដងទៀត ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានផ្ដោតលើតម្រូវការនៃការកើតជាថ្មីដែលបង្ហាញអំពីស្ថានភាពរបស់យើងថាពេញទៅដោយអំពើបាប ពោលគឺមិនមែនគ្មានទោសទេ (យ៉ូហាន ៣:១-១២; អេភេសូរ ២:១-៥; សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ៥១:៥)។ «យើងជាប់នៅក្នុងសេចក្ដីក្រោធតាំងកំណើត» (អេភេសូរ ២:៣)។
បន្ថែមលើការស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលជាប់មានអំពើបាប យើងក៏បានកើតមកក្នុងលោកីយ៍នេះដោយមានរួមទាំងអំពើបាបរបស់លោក អ័ដាម ជាប់លើយើងផង។ ដោយសារការរួបរួមរបស់យើងជាមួយនឹងលោក អ័ដាម ដូច្នេះយើងក៏បានកើតមកក្នុងពិរុទ្ធភាពនៃអំពើបាបដំបូងដែលគាត់បានប្រព្រឹត្តដែរ (រ៉ូម ៥:១២-២១)។ យោងតាមសាវ័ក ប៉ុល ចំណុចដែលថា ទាំងអស់គ្នាស្លាប់ខាងឯសាច់ឈាម (មានរួមទាំងទារកដែលមិនមានឱកាសក្នុងការប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយចេតនា)(រ៉ូម ៥:១៣-១៤) គឺជាការបង្ហាញថា យើងមានជាប់នឹងពិរុទ្ធភាពនៃអំពើបាបរបស់លោក អ័ដាម។
ប្រសិនបើយើងកើតមកក្រោមអំពើបាប ហើយសេចក្តីសង្គ្រោះគឺតាមរយៈជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ (ដែលទារកមិនមានសមត្ថភាពខាងខួរក្បាលក្នុងការប្រតិបត្តិឡើយ) ដូច្នេះ ពីដំបូង មើលទៅហាក់បីដូចជាថាមិនមានទារកណាអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏យើងមិនស្គាល់ថាបុគ្គលណាបានប្រកាន់ខ្ជាប់យកចំណុចនេះទេ។ យើងជឿជាក់ថា ជំហរបែបនេះគឺជាសេចក្ដីសន្និដ្ឋានដែលមិនពឹងអាងលើព្រះគម្ពីរ ហើយក៏ជាការសន្និដ្ឋានលឿនពេកផងដែរ។
មូលហេតុទីមួយគឺថាមានគំរូយ៉ាងច្បាស់លាស់ក្នុងព្រះបន្ទូលស្តីអំពីការដែលទារកមួយចំនួនបានទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថាលោក យ៉ូហាន-បាទីស្ទ មានពេញទៅដោយព្រះវិញ្ញាណ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែនៅក្នុងផ្ទៃពោះអ្នកម្ដាយគាត់ (លូកា ១:១៥)។ ក្នុងទេវវិទ្យារបស់លោក លូកា៖ ការមានពេញទៅដោយព្រះវិញ្ញាណគឺជាការកត់សម្គាល់យ៉ាងជាប់លាប់ថា ព្រះវិញ្ញាណកំពុងតែធ្វើព័ន្ធកិច្ចនៅក្នុងចំណោមអស់អ្នកដែលទទួលបានការបំផ្លាស់បំប្រែ (លូកា ១:៤១, ៦៧; កិច្ចការ ២:៤; ៤:៨, ៣១; ៦:៣, ៥; ៩:១៧; ១១:២៤)។
ស្ដេច ដាវីឌ បានសរសេរថា៖ «ប៉ុន្តែ គឺព្រះអង្គដែលបានយកទូលបង្គំចេញពីផ្ទៃម្តាយមក ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យទូលបង្គំទុកចិត្តព្រះអង្គ តាំងពីទូលបង្គំនៅបៅដោះម្តាយនៅឡើយ» (ទំនុកតម្កើង ២២:៩-១០)។ ទ្រង់បានសរសេររាប់រយឆ្នាំមុនលោក យ៉ូហាន-បាទីស្ទ។ ដោយសារមើលទៅស្ដេច ដាវីឌ ហាក់បីដូចជាបានលើកឡើងអំពីការមានជំនឿក្នុងព្រះជាម្ចាស់ ខណៈពេលដែលនៅជាទារកនៅឡើយ នោះមនុស្សមួយចំនួនក៏បានសន្និដ្ឋានថា ព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះពួកទារកតាមរយៈការឲ្យពួកគាត់មានជំនឿក្នុងដំណាក់កាលដំបូងកាលគាត់នៅតូចនៅឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ការសន្និដ្ឋានមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ ទាក់ទងនឹងចំណុចរបស់យើងមួយនេះ ចំណុចស្នូលដែលយើងគួរមើលឃើញក្នុងប្រធានបទនេះគឺថាស្ដេច ដាវីឌ មានភស្តុតាងក្នុងការមានទំនាក់ទំនងនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ តាំងពីនៅក្នុងផ្ទៃពោះម្ដាយទ្រង់មកម្ល៉េះ។
ខគម្ពីរទាំងនេះលើកឡើងយ៉ាងច្បាស់មកថា គ្រប់ទារកទាំងអស់ដែលស្លាប់មិនបានបាត់បង់ទេ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះលោក យ៉ូហាន-បាទីស្ទ និងស្ដេច ដាវីឌ កាលនៅជាទារកនៅឡើយ ដូច្នេះយើងក៏អាចមានហេតុផលក្នុងការសន្និដ្ឋានថា ព្រះអង្គបានសង្គ្រោះទារកមួយចំនួនផ្សេងទៀតដែលមិនបានទទួលឱកាស ដើម្បីធំធាត់ឡើងបានដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏យើងមិនមានហេតុផលគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការសន្និដ្ឋានចេញពីខគម្ពីរទាំងនោះថា រាល់គ្រប់ទារកដែលស្លាប់ក៏ទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះដែរ។ ការកែប្រែចិត្តរបស់ទារក មើលទៅហាក់បីដូចជាមិនមែនជារបៀបដ៏សាមញ្ញនៃព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ដាច់ខាត! យើងត្រូវតែចងចាំថា «មនុស្សអាក្រក់វង្វេងតាំងពីក្នុងផ្ទៃម្តាយ គេវង្វេងតាំងពីកំណើត ហើយពោលពាក្យភូតភរ» (ទំនុកតម្កើង ៥៨:៣)។
យោងតាមចំណុចទាំងអស់នេះ មានមនុស្សមួយចំនួនបានប្រកាន់ខ្ជាប់ថា ព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះទារកមួយចំនួន ហើយមួយចំនួនទៀតមិនសង្គ្រោះទេ។ ពួកគេបានលើកឡើង៖ មើលទៅហាក់បីដូចជាថា ការសន្និដ្ឋានបែបនេះមានភាពស៊ីគ្នាជាមួយនឹងគោលជំនឿនៃការជ្រើសរើសតាំង និងអំពើបាបជាមរតក។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏លោកគ្រូ ចន ផាបភ័រ (John Piper) និងគ្រូៗជាច្រើននាក់ទៀតជឿជាក់ថា នៅមានជំហរមួយទៀតលើព្រះគម្ពីរដែលជាភស្តុតាងដែលយើងត្រូវតែយកមកពិចារណា។ ភស្តុតាងនេះនាំឲ្យយើងសន្និដ្ឋានថា ព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះនូវរាល់គ្រប់ទារកទាំងអស់ដែលស្លាប់។
ក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោកគ្រូ ចន ផាបភ័រ នៅឯពិធីបុណ្យសពទារកម្នាក់ប្រមាណឆ្នាំមុន គាត់បានសង្ខេបមូលដ្ឋាននៃសេចក្ដីសន្និដ្ឋានរបស់គាត់ដូចតទៅ៖
ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ (យ៉ូហាន ៩:៤១) ទៅកាន់អស់អ្នកដែលអន់ចិត្តលើសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ហើយបានសួរថាប្រសិនបើព្រះអង្គបានគិតថាពួកគេខ្វាក់ភ្នែក «បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាខ្វាក់មែន នោះអ្នករាល់គ្នាឥតមានបាបទេ តែឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាអាងថាភ្លឺ បានជាជាប់មានបាបនៅឡើយ»។
និយាយម្យ៉ាងទៀតទៅ ប្រសិនបើបុគ្គលណាម្នាក់ខ្វះខាតសមត្ថភាពខាងឯធម្មជាតិក្នុងការទទួលការបើកសម្តែងនៃព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏សិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអំពើបាបរបស់បុគ្គលនោះនឹងមិននៅមានបន្តទៀតទេ—ព្រះជាម្ចាស់នឹងបាននាំបុគ្គលនោះយកមកកាត់ទោសនៅគ្រាចុងក្រោយទាក់ទងនឹងការមិនជឿនូវអ្វីដែលគាត់មិនមានសមត្ថភាពខាងឯធម្មជាតិក្នុងការឃើញផងដែរ។
កណ្ឌគម្ពីរមួយទៀតគឺ (រ៉ូម ១:២០) នៅក្នុងខនេះសាវ័ក ប៉ុល កំពុងតែនិយាយសំដៅទៅកាន់បុគ្គលដែលមិនទាន់បានឮដំណឹងល្អ ហើយក៏មិនមានផ្លូវចូលទៅរកដំណឹងល្អ ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកដែលមានផ្លូវចូលទៅរកការបើកសម្ដែងសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងធម្មជាតិ៖
កណ្ឌគម្ពីរ( រ៉ូម ១:២០) មានចែងដូចតទៅ «តាំងពីកំណើតពិភពលោកមក ព្រះចេស្ដាដ៏អស់កល្ប និងនិស្ស័យជាព្រះរបស់ព្រះអង្គ ដែលទោះជាគេមើលមិនឃើញក្ដី នោះក៏បានបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ ហើយយល់បាន តាមរយៈអ្វីៗដែលព្រះអង្គបង្កើតមកដែរ។ ដូច្នេះ គេមិនអាចដោះសាបានឡើយ»។
មួយវិញសោត ប្រសិនបើបុគ្គលណាម្នាក់មិនមានផ្លូវចូលទៅរកការបើកសម្ដែងសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់—មិនមានសមត្ថភាពខាងឯធម្មជាតិក្នុងការមើលឃើញ ឬក៏យល់អំពីវាបាន នោះសាវ័ក ប៉ុល កំពុងតែថ្លែងបញ្ឆិតបញ្ឆៀងថា ពួកគាត់មិនមានលេសនៅក្នុងការជំនុំជម្រះទេ។
ចំណុចសម្រាប់យើងគឺថា សូម្បីតែយើងដែលបានស្ថិតក្រោមការដាក់ទារុណកម្មដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដែលជាការថ្កោលទោស និងសេចក្ដីស្លាប់ដោយសារមនុស្សជាតិយើងបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប ហើយជាប់នៅក្នុងស្ថានភាពអំពើបាបដែលយើងទាំងអស់គ្នាមាន ក៏ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែអនុម័តការវិនិច្ឆ័យនៃការថ្កោលទោសមួយនេះលើសអស់អ្នកដែលមានសមត្ថភាពខាងឯធម្មជាតិក្នុងការឃើញសិរីល្អរបស់ទ្រង់ ហើយបានយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែមិនបានឱបក្រសោបជាសម្បត្តិរបស់ខ្លួន។
យើងខ្ញុំជឿថា ទារកមិនមានសមត្ថភាពដូចនោះ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាក្នុងរបៀបដ៏ពិបាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់នាំយកពួកគាត់ចូលអត់ទោសបាបក្រោមព្រះលោហិតនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់។
ក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយមួយទៀតរបស់គាត់ លោកគ្រូបានលើកឡើងបន្ថែមថា៖
ក្នុងសេចក្ដីយុត្តិធម៌របស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះទ្រង់នឹងរករបៀបក្នុងការលើកលែងទោសទារកដែលបានស្លាប់ក្នុងភាពពុករលួយរបស់ខ្លួន។ ប្រាកដណាស់ គឺតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ លើសពីនោះ គឺមានន័យថាយើងកំពុងតែស្មាន។ មើលទៅ ចំពោះយើងខ្ញុំ របៀបដែលធម្មជាតិបំផុតក្នុងការទាយគឺថា ទារកនឹងធំឡើងនៅក្នុងនគរ (ទំនងភ្លាមៗ ឬក៏បន្តិចម្ដងៗក្នុងពេលវេលា) ហើយថាតាមរយៈព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះពួកគាត់ក៏នឹងឈានដល់ការមានជំនឿដែលនឹងនាំឲ្យមានការរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈជំនឿតែមួយគត់ដូចយើងទាំងអស់គ្នាដែរ។
ក្នុងទស្សនៈរបស់យើង ជាការសំខាន់ណាស់ក្នុងការផ្ដោតថា ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនកំពុងតែសង្គ្រោះទារកដោយសារពួកគាត់គ្មានទោសនោះទេ។ មិនមែនថា ពួកគេមិនមានទោសនោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងមានពេញទៅដោយពិរុទ្ធភាពទៀតផង។ ចុះបើពួកគេមានពេញទៅដោយអំពើបាប ក៏ព្រះអង្គកំពុងតែសង្គ្រោះពួកគេដោយសារក្នុងសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គ នោះទ្រង់បានសព្វព្រះហឫទ័យក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាករុណាលើអស់អ្នកដែលជាមនុស្សមានបាប ប៉ុន្តែមិនមានសមត្ថភាពក្នុងការគិតដល់សេចក្ដីពិតដែលបានបង្ហាញអំពីព្រះអង្គតាមរយៈធម្មជាតិ និងចំពោះចិត្តមនុស្ស។
យើងក៏គួរតែផ្ដោតទៅលើចំណុចដែលថា សេចក្ដីសង្គ្រោះសម្រាប់អស់អ្នកដែលស្លាប់កាលនៅជាទារកក៏មិនមានភាពស៊ីគ្នាជាមួយនឹងការជ្រើសតាំងដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌផងដែរ (ទស្សនៈដែលថាព្រះជាម្ចាស់ជ្រើសរើសក្នុងការសង្គ្រោះបុគ្គលណាម្នាក់ដោយយោងលើព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ដោយឡែកពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងបុគ្គលម្នាក់នោះ)។ ដូចដែលលោកគ្រូ ស៊ី. អេឆ. ស្ពើចិន (C. H. Spurgeon) បានចង្អុលបង្ហាញ វាមិនពាក់ព័ន្ធត្រង់ថា ព្រះជាម្ចាស់ជ្រើសរើសបុគ្គលណាម្នាក់ឲ្យទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ពីព្រោះពួកគេនឹងស្លាប់ក្នុងភាពជាទារកនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គគ្រាន់តែបានគ្រោងទុកថា មានតែអ្នកជ្រើសតាំងទេ ដែលព្រះអង្គអនុញ្ញាតឲ្យស្លាប់ក្នុងវ័យជាទារក។ យើងនឹងឃើញយ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីសេចក្ដីយុត្តិធម៌របស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការថ្កោលទោសដោយអនុញ្ញាតឲ្យអស់អ្នកដែលមិនបានទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះបង្ហាញអំពើបាបដែលខ្លួនមានតាំងពីកំណើតមកតាមរយៈការជ្រើសរើសប្រព្រឹត្តអំពើបាបនោះដោយចេតនាដោយដឹងថាខ្លួនកំពុងតែប្រព្រឹត្តល្មើស។
ជាចុងក្រោយ ចំពោះអ្នកដែលបានទទួលយកបញ្ហាមួយនេះ តាមរយៈការបាត់បង់កូនដោយផ្ទាល់ខ្លួន យើងចង់លើកឡើងថា ការដែលដឹងអំពីអ្វីដែលកើតឡើងចំពោះទារកដែលស្លាប់គឺជាកន្លែងដែលលោកអ្នកអាចឲ្យព្រលឹងរបស់ខ្លួនសម្រាកលើបាន។ ប៉ុន្តែ វាគ្រាន់តែជាកន្លែងទី២ដ៏ល្អបំផុតប៉ុណ្ណោះក្នុងការសម្រាកព្រលឹងរបស់លោកអ្នក។ ដូចដែលលោកគ្រូ ចន ផាបភ័រ បានមានប្រសាសន៍ក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយមួយទៀតរបស់គាត់នៅឯពិធីបុណ្យសពសម្រាប់ទារកដ៏វ័យក្មេងម្នាក់៖
កន្លែងដ៏ល្អបំផុតទី១គឺក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ (ទំនុកតម្កើង ១១៩:៦៨)—«ព្រះអង្គល្អ ហើយធ្វើការល្អ»។
នេះគឺជាខគម្ពីរដែលលោក ជច ម្យូល័រ (George Müller) បានប្រើប្រាស់នៅពេលដែលលោកស្រី ម៉ារា ដែលជាប្រពន្ធរបស់គាត់ បានស្លាប់ដោយជំងឺគ្រុនក្ដៅសន្លាក់ឆ្អឹងនៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៦០។ ចំណុច៣យ៉ាងរបស់គាត់មានដូចតទៅ៖
- ព្រះអង្គល្អ ហើយបានធ្វើការល្អក្នុងការប្រទាននាងមកខ្ញុំ។
- ព្រះអង្គល្អ ហើយបានធ្វើការល្អក្នុងការទុកនាងនៅជាមួយខ្ញុំយ៉ាងយូរ។
- ព្រះអង្គល្អ ហើយបានធ្វើការល្អក្នុងការដកនាងចេញពីខ្ញុំ។
គាត់មិនបានយកលោកស្រី ម៉ារា ជាចំណុចចាប់ផ្ដើម ហើយបង្វែរប្រធានបទមកលើសេចក្ដីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមក្នុងចំណុចនៃសេចក្ដីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមានទំនុកចិត្តដែលមិនអាចរង្គើបាន ដែលមានឫសគល់ក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយគាត់ក៏បានកាត់ស្រាយជីវិតរបស់គាត់ និងការបាត់បង់របស់គាត់ក្នុងទស្សនៈសេចក្ដីល្អមួយនោះ។
នោះឯងគឺជាចំណុចស្នូលនៃសេចក្ដីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់—ហើយក៏ជាសេចក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា ពោលគឺសេចក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់សម្រាប់យើង។
ចំណុចអង្វរករចុងក្រោយរបស់យើងគឺថា៖ ទូលសូមឲ្យព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ដាច់យើងចេញពីគ្រប់អ្វីៗនៅលើផែនដីនេះដែលអាចនិងល្បួងយើងមិនឲ្យជឿលើចំណុចនេះ។
មតិយោបល់
Loading…