ចាប់តាំងពីកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិមកដល់វិវរណៈ យើងបានឃើញមានចែងអំពីគោលជំនឿដែលទាក់ទងទៅនឹងព្រះត្រៃឯក ពោលគឺមានពាសពេញបទគម្ពីរទាំងមូល។ ព្រះត្រៃឯកជំរុញ និងសម្រេចផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ហើយតាមរយៈការសិក្សាដំណើររឿងទាំងនេះ នោះយើងនឹងទទួលបាននូវរូបភាពដ៏ធំរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលព្រះត្រៃឯកសម្រេចនូវសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើង។
ព្រះត្រៃឯកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់
ដំណើររឿងនេះបានចាប់ផ្ដើមតាំងពីដើមដំបូងមកម៉្លេះ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិ យើងបានឃើញអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតផែនដី ព្រះវិញ្ញាណនៅរេរាពីលើទឹក ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏មានបន្ទូលក្នុងការបង្កើត។ តាមរយៈសាច់រឿងនេះ យើងអាចសង្កេតឃើញថា ព្រះវរបិតា និងព្រះវិញ្ញាណ ក៏ដូចជាព្រះរាជបុត្រាដែលជាព្រះបន្ទូល ដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូល (សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ៣៣:៦; យ៉ូហាន ១:១-២)។
ជាថ្មីម្ដងទៀត យើងក៏ឃើញអំពីពហុភាពនៃព្រះត្រៃឯកក្នុងការបង្កើតនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា «ចូរយើងធ្វើមនុស្សឲ្យដូចជារូបយើង » (លោកុប្បត្ដិ ១:២៦)។ សូមកុំគ្រាន់តែកត់សម្គាល់អំពីពហុភាព ប៉ុន្តែសូមកត់សម្គាល់អំពីភាពស៊ីគ្នាផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមក—«ទ្រង់…ក៏បង្កើតគេឡើងជាប្រុសជាស្រី» (លោកុប្បត្ដិ ១:២៧)។ ពហុភាពនៃព្រះត្រៃឯកក៏បានក្លាយទៅជាមូលដ្ឋាននៃពហុភាពរបស់មនុស្សលោកដែរ—គឺប្រុស និងស្រី។ តាមពិតទៅ កណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិជំពូក១១ក៏បានអះអាងបញ្ជាក់អំពីចំណុចនេះផងដែរ។ ប៉មបាបិលជាកន្លែងទី២ ដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល «ចូរយើង » ដែលនោះជាពេលដែលព្រះអង្គបានបំភាន់ភាសា។ លក្ខណៈនៃភាពជាត្រៃឯកមានភាពស៊ីគ្នាជាមួយ និងក៏ជាមូលដ្ឋាននៃការមានទំនាក់ទំនង ការប្រកបគ្នា និងរាល់អ្វីៗដែលកើតឡើងរវាងចំណុចទាំងអស់នោះ។
ក្រោយមកទៀត ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិ ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនសារទៅកាន់នាង ហាការ និងលោក អ័ប្រាហាំ តាមរយៈទេវតានៃព្រះអម្ចាស់។ យើងយល់ឃើញថា ទេវតាមួយនេះគឺជាព្រះ ព្រោះទ្រង់បានមានបន្ទូលដូចជាព្រះក្នុងកាលៈទេសៈនីមួយៗនៅក្នុងស្ថានភាពទាំងនោះ (លោកុប្បត្ដិ ១៦; ១៨)។ ស្របគ្នានោះដែរ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ក៏មានភាពខុសគ្នា ពីព្រះជាម្ចាស់ (ដ៏ជាព្រះវរបិតា) ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ទ្រង់ឲ្យទៅមានបន្ទូល។ ភាពតានតឹងមួយនេះរវាងការមានភាពខុសគ្នាពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែនៅតែជាព្រះដូចគ្នា គឺជាផ្នែកមួយនៃមូលដ្ឋានសម្រាប់ព្រះត្រៃឯក។ ព្រះត្រៃឯកមានចំណែកក្នុងការបង្កើតរាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ព្រះត្រៃឯកមិនគ្រាន់តែមានចំណែកក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏មានចំណែកក្នុងកណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំ និងការវង្វេងក្នុងទីរហោស្ថានដែរ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំជំពូក១៤មានចែងអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បានទតមើលមកក្រោមពីស្ថានសួគ៌តាមរយៈទេវតានៃព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងសសរនៃពពក (និក្ខមនំ ១៤:២៤)។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏ទេវតាម្នាក់នោះបានសម្គាល់អង្គទ្រង់ថាជាព្រះផ្ទាល់រួចទៅហើយ (និក្ខមនំ ១៣:២១)។ តើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទតមើលតាមរយៈព្រះជាម្ចាស់បានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅហ្ន៎? ព្រះត្រៃឯកពន្យល់អំពីរបៀបហ្នឹង។ ព្រះត្រៃឯកមានចំណែកក្នុងការរំដោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ដូចគ្នាផងដែរក្នុងកណ្ឌគម្ពីរជនគណនាជំពូក១១ ព្រះជាម្ចាស់ដែលគង់នៅឯស្ថានសួគ៌បានចាក់បង្ហូរព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ទៅលើអ្នកដឹកនាំនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ស្របពេលនោះដែរ សសរនៃពពកក៏នៅតែដឹកនាំពួកគេក្នុងទីរហោស្ថានដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ (ដ៏ជាព្រះវរបិតា) នៅឯស្ថានសួគ៌បានចាក់បង្ហូរព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទៅលើរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយខណៈពេលនោះព្រះរាជបុត្រាក៏កំពុងនៅពីមុខពួកគេនៅក្នុងសសរនៃពពកដែរ។ នេះគឺជាព្រះត្រៃឯក។ ព្រះត្រៃឯកក៏មានចំណែកក្នុងការវង្វេងនៅឯទីរហោស្ថានផងដែរ។ តក្កដូចគ្នាមួយនេះក៏បានកើតឡើងនៅក្នុងការវាយយកទឹកដីដែរ (យ៉ូស្វេ ៥:១៤) ហើយសូម្បីតែនៅក្នុងយុគសម័យនៃស្ដេចសាសន៍អ៊ីស្រាអែលក៏មានដែរ (២សាំយូអែល ២៤:១៥-១៧)។ ជាការពិតណាស់! ព្រះត្រៃឯកបានជំរុញ និងបំពេញនូវផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន។
ព្រះត្រៃឯកមិនគ្រាន់តែជំរុញ នឹងបំពេញប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលប៉ុណ្ណោះនោះទេ ប៉ុន្តែក៏បានធ្វើដូចនោះក្នុងការទាយទុកដែរ។ កណ្ឌគម្ពីរអេសាយបានបើកបង្ហាញអំពីចំណុចទាំងនេះ។ ហោរា អេសាយ បានប្រកាសថា «នោះខ្ញុំឃើញព្រះអម្ចាស់ទ្រង់គង់លើបល្ល័ង្កនៅទីខ្ពស់ ហើយបានតម្កើងឡើង» (អេសាយ ៦:១)។ ហើយក្រោយមកទៀតហោរា អេសាយ ក៏បានប្រើប្រាស់ពាក្យពេចន៍ដូចគ្នានោះដែរ ដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះអង្គដែលគាត់បានឃើញនៅលើបល្ល័ង្កនោះគឺជាបាវបម្រើដែលរងទុក្ខ (អេសាយ ៥២:១៣)។ ម្ដងហើយម្ដងទៀតហោរា អេសាយ បញ្ជាក់ថា បាវបម្រើដែលរងទុក្ខនេះគឺជាព្រះផ្ទាល់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងបរិបទនៃកណ្ឌគម្ពីរអេសាយជំពូក៥៣ យើងបានឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាអង្គដែលធ្វើឲ្យបាវបម្រើរងទុក្ខ ដែលព្រះអង្គនោះគឺជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ តើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលផ្ទុកអស់ទាំងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយបានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ព្រះអង្គមិនអាចធ្វើបានឡើយ លុះត្រាតែមានព្រះត្រៃឯក។ ព្រះត្រៃឯកបានជំរុញ និងបំពេញផែនការធួននឹងបាបនោះ។
ព្រះត្រៃឯកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី
ចំណុចនេះនាំយើងចូលទៅកាន់ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ហើយដើម្បីឲ្យយើងយល់ឲ្យកាន់តែច្បាស់ថែមទៀត ព្រះត្រៃឯកក្ដោបចូលគ្នានូវព្រឹត្តិការណ៍ និងទេវវិទ្យានៃប្រយោគមួយនេះ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អ ព្រះយេស៊ូវជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះជាម្ចាស់ (យ៉ូហាន ៤:៣៤) ខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាថាយ ៤:១)។ ព្រះវរបិតា និងព្រះវិញ្ញាណបានធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះរាជបុត្រាយ៉ាងពិសេស (ម៉ាថាយ ៣:១៦-១៧; ហេព្រើរ ២:៤)។ បើគ្មានព្រះត្រៃឯក នោះក៏មិនអាចមានព្រះគ្រីស្ទបានដែរ។ ព្រះត្រៃឯកក៏បានជំរុញ និងបំពេញបេសកកម្មនៃពួកក្រុមជំនុំដែរ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកិច្ចការ ក្រុមជំនុំបានទទួលព្រះវិញ្ញាណ (កិច្ចការ ២:២-៤) ដើម្បីឲ្យប្រកាសអំពីព្រះរាជបុត្រា (កិច្ចការ ២:២២) ដែលកំពុងគង់នៅខាងស្ដាំព្រះហស្តនៃព្រះវរបិតា (កិច្ចការ ២:៣៤-៣៦)។ ដាច់ខាត! ការធ្វើបន្ទាល់ និងបេសកកម្មនៃក្រុមជំនុំតម្រូវឲ្យមានព្រះត្រៃឯក។
មូលហេតុនេះឯងបានជាព្រះត្រៃឯកជាមូលដ្ឋាននៃគោលជំនឿរបស់ក្រុមជំនុំ។ ដូចដែលបានលើកឡើង ព្រះត្រៃឯកជាមូលដ្ឋាននៃផែនការធួននឹងបាប។ ជាមូលដ្ឋាននៃការដែលយើងទទួលជឿ និងការកើតជាថ្មី ខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបំផ្លាស់បំប្រែដួងចិត្តរបស់យើង (ទីតុស ៣:៥) ធ្វើឲ្យយើងទុកចិត្តលើព្រះគ្រីស្ទ (កិច្ចការ ១៦:៣១) និងបង្វែរយើងឲ្យទៅកាន់ព្រះវរបិតាវិញ (១ថែស្សាឡូនីច ១:៩)។ ជាមូលដ្ឋាននៃការញែកជាបរិសុទ្ធរបស់យើង ខណៈពេលដែលទ្រង់កាន់តែធ្វើឲ្យយើងមានលក្ខណសម្បត្តិដូចជាព្រះគ្រីស្ទ (រ៉ូម ៨:២៩) តាមរយៈការដែលព្រះវិញ្ញាណធ្វើការនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង (២កូរិនថូស ៣:១៨) ដើម្បីប្រយោជន៍ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះវរបិតា (អេភេសូរ ១:១៤)។ ជាមូលដ្ឋាននៃគោលជំនឿរបស់យើងទាក់ទងនឹងការអធិស្ឋាន ដ្បិតយើងអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ (ម៉ាថាយ ៦:៩) តាមរយៈព្រះរាជបុត្រា (យ៉ូហាន ១៤:១៤) ខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណទទូចអង្វរជំនួសយើង (រ៉ូម ៨:២៦)។ ជាមូលដ្ឋាននៃការដែលយើងថ្វាយបង្គំ ខណៈពេលដែលយើងដឹងថា មានព្រះតែមួយ (១កូរិនថូស ១២:៦; ចោទិយកថា ៦:៤) ហើយទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏យើងនៅថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះវរបិតា (អេភេសូរ ១:១៤) ថ្វាយព្រះកិត្តិយសដល់ព្រះរាជបុត្រា (២កូរិនថូស ៤:៤-៦) និងចុះចូលចំពោះព្រះវិញ្ញាណ ដែលលើកឡើងនូវព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ (ហេព្រើរ ៣:៧-១១)។ ជីវិតរស់នៅ និងជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទមានភាពស្អិតល្មួតជាមួយនឹងព្រះត្រៃឯក។
គ្រាចុងក្រោយក៏មានបើកសម្ដែងអំពីព្រះត្រៃឯកផងដែរ។ បើគ្មានព្រះត្រៃឯក នោះយើងក៏នឹងមិនអាចមានថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់បានដែរដូចនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ២ថែស្សាឡូនិច្ចជំពូក២បានចែង។ ការថ្កោលទោសមួយនេះនឹងកើតឡើងនៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលជាអង្គដែលឃាត់ឃាំង ដកអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ចេញ ហើយពេលដែលព្រះវរបិតាចាត់អ្នកបោកប្រាស់ឲ្យមកជះឥទ្ធិពលលើពួកគេ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេទទួលជឿលើព្រះរាជបុត្រា។ ដូចគ្នានោះដែរ នៅឯសវនាការនៃស្ថានសួគ៌ ដែលពេលនោះគឺជាគ្រាចុងក្រោយនៃការបញ្ចប់ប្រវត្តិសាស្ត្រ (វិវរណៈ ៤-៥) យើងនឹងឃើញអំពីការដែលព្រះវរបិតាថ្វាយព្រះកិត្តិយសដល់ព្រះរាជបុត្រា ក្នុងនាមជាស្ដេច ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានចាក់ប្រេងតាំងលើព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ (វិវរណៈ ១:៤; ៥:៦-៨)។ នៅចុងបញ្ចប់ ព្រះត្រៃឯកនឹងសោយរាជ្យលើស្ថានសួគ៌ និងផែនដីថ្មី ហើយក៏នឹងទទួលការថ្វាយបង្គំផងដែរ (វិវរណៈ ២២:៣; សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១:៤)។ ចំណុចទាំងអស់នេះបង្ហាញថា បុគ្គលទាំងនេះមានឋានៈស្មើគ្នា ហើយក៏តែមួយ ដ្បិតមានព្រះតែមួយគត់ (ចោទិយកថា ៦:៤)។ ស្របគ្នានោះដែរ បុគ្គលទាំងនោះក៏ជាបុគ្គលដែលមានភាពខុសប្លែកពីគ្នាផង។ គ្រាចុងក្រោយនៃប្រវត្តិសាស្ត្រនឹងបើកសម្ដែងសិរីល្អយ៉ាងពេញទីនៃព្រះត្រៃឯក។ ដូចដែលព្រះត្រៃឯកមានភាពសំខាន់នៅដើមដំបូង នោះព្រះត្រៃឯកក៏នឹងមានភាពសំខាន់នៅគ្រាបញ្ចប់ផងដែរ។
ហេតុដូច្នេះហើយ សេចក្ដីបង្រៀនមួយនេះមានតាំងពីក្នុងដំណើររឿងនៃព្រះគម្ពីរចាប់តាំងពីកណ្ឌគម្ពីរដំបូង និងរហូតមកដល់កណ្ឌគម្ពីរចុងក្រោយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានតាក់តែងដំណើររឿងទាំងមូល ដើម្បីឲ្យឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីព្រះត្រៃឯក ហើយបើគ្មានព្រះត្រៃឯក នោះដំណើររឿងនេះក៏នឹងមិនអាចកើតឡើងបានឡើយ។ បើនិយាយឲ្យខ្លីទៅ ប្រសិនបើមានតែព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គគត់ នោះព្រះគ្រីស្ទនឹងមិនអាចថ្វាយព្រះកិត្តិយសដល់ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ក្នុងដំណឹងល្អនោះបានទេ ដ្បិតទាំងពីរមិនអាចកើតឡើងក្នុងពេលតែមួយបាននោះឡើយ។ ប្រសិនបើមានតែព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គគត់ នោះព្រះវរបិតានឹងមិនអាចថ្វាយព្រះកិត្តិយសដល់ព្រះរាជបុត្រា ដែលព្រះវិញ្ញាណប្រទានអំណាចចេស្ដាក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈនោះបានឡើយ។ លើសពីនោះទៅទៀត បើព្រះរាជបុត្រាមិនមែនជាព្រះ នោះទង្វើក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈគឺជាការប្រមាថហើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត បើគ្មានព្រះត្រៃឯក នោះក៏មិនអាចមានឈើឆ្កាងបានដែរ។ តើឲ្យព្រះគ្រីស្ទផ្គាប់ចិត្តនរណាក្នុងការសុគតរបស់ទ្រង់ បើមានតែមួយបុគ្គលក្នុងព្រះត្រៃឯក? តើនរណាទទួលព័ន្ធកិច្ចនៃការធួននឹងបាបរបស់ព្រះអង្គ? ហើយឲ្យកាន់តែលើសពីនេះថែមទៀត បើព្រះគ្រីស្ទមិនមែនជាព្រះ តើឲ្យការសុគតរបស់ទ្រង់ផ្គាប់ចិត្តសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដោយរបៀបណាទៅ ហើយប្រទានដល់យើងនូវសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយរបៀបណាដែរ (២កូរិនថូស ៥:២១)?
ព្រះត្រៃឯកក្ដោបនូវផែនការ និងសេចក្ដីពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយគ្នាទាំងអស់។
ការយកព្រះត្រៃឯកធ្វើជាមូលដ្ឋាននៃទំនាក់ទំនង និងការទាក់ទងគ្នា
ហើយការនេះក៏កាន់តែមានមូលដ្ឋានគ្រឹះលើសពីនោះទៅទៀត—ដូចដែលយើងបានឃើញរួចទៅហើយ—បើគ្មានព្រះត្រៃឯក នោះយើងក៏នឹងគ្មានមូលដ្ឋាននៃការទាក់ទងគ្នាផងដែរ។ បើព្រះជាម្ចាស់មានតែមួយអង្គឯកគត់ តើឲ្យទ្រង់មានបន្ទូលជាមួយនរណាចុះ? តើឲ្យទ្រង់មានព្រះចិន្តាទាក់ទងនឹងការមានទំនាក់ទំនង និងការទាក់ទងគ្នាមកពីណាបានទៅ? បើគ្មានព្រះត្រៃឯក នោះយើងក៏នឹងមិនអាចមានគ្រីស្ទសាសនាបានដែរ ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់នឹងគ្មានហេតុផលនៃការបើកសម្ដែងរូបអង្គទ្រង់ឡើយ។ តាមពិតទៅ បើគ្មានព្រះត្រៃឯក នោះយើងក៏នឹងមិនអាចមានជីវិតរស់នៅបានដែរ។ តើឲ្យព្រះជាម្ចាស់បង្កើតយើងមកដើម្បីអ្វីទៅ? ពោលគឺនឹងមិនមានមូលដ្ឋានសម្រាប់ការមាន «បុគ្គលម្នាក់ទៀត» បានទេ!
ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏ការមានទំនាក់ទំនងបានកើតមានឡើង ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានមានទំនាក់ទំនងដ៏ល្អឥតខ្ចោះ៖ ពហុបុគ្គលនៃព្រះត្រៃឯកដែលលើកឡើងនូវចំណុចដូចៗគ្នា ដ្បិតទាំងអស់គឺតែមួយ។ ខណៈពេលដែលបុគ្គលនីមួយៗនៃព្រះត្រៃឯកធ្វើការក្នុងជីវិតរបស់យើងដោយតាំងសេចក្ដីសញ្ញាថ្មី នោះយើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការប្រកបគ្នាដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់រវាងទ្រង់ផ្ទាល់។ យើងចូលរួមក្នុងការប្រកបគ្នាយ៉ាងស្និទ្ធស្នាលជាមួយនឹងព្រះអង្គ (១យ៉ូហាន ១:៣-៤)។ នេះឯងគឺជាភាពអស្ចារ្យនៃការដែលព្រះត្រៃឯកមានចំណែកក្នុងផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ចំណុចដែលយើងត្រូវយល់
ដោយហេតុនោះហើយ យើងអាចយល់អំពីចំណុចខាងក្រោមនេះទាក់ទងទៅនឹងព្រះត្រៃឯក៖
ព្រះត្រៃឯកមានភាពម៉ត់ចត់ណាស់។ គ្រីស្ទសាសនាឈរ ឬក៏ដួលរលំគឺអាស្រ័យលើសេចក្ដីបង្រៀននេះ ហើយយើងក៏ត្រូវតែទទួលស្គាល់យ៉ាងពេញទីដែរ។
ព្រះត្រៃឯកមានភាពសមហេតុសមផល។ ព្រះត្រៃឯកមិនមែនគ្រាន់តែជាចំណុចសមហេតុសមផលនោះទេ ប៉ុន្តែក៏ធ្វើឲ្យរាល់ចំណុចផ្សេងៗទៀតសមហេតុសមផលផងដែរ។ បើគ្មានព្រះត្រៃឯក នោះផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គោលជំនឿខាងឯទេវវិទ្យា និងរាល់ចំណុចនៃជីវិតរបស់យើងក៏នឹងដួលរលំដូចគ្នាដែរ។
ព្រះត្រៃឯកមានភាពសម្បើមអស្ចារ្យណាស់។ សេចក្ដីបង្រៀននៃព្រះត្រៃឯកធ្វើឲ្យយើងអាចមានលទ្ធភាពប្រកបគ្នាជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ក្នុងលក្ខណៈដ៏ស្និទ្ធស្នាល។ វាពិតជាអភ័យឯកសិទ្ធិមែនក្នុងការដែលយើងអាចមានចំណែកក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះត្រៃឯកក្នុងរបៀបដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយទ្រង់។ ការនេះពិតជាសម្បើមអស្ចារ្យមែន!
ជាការយល់ខុសឆ្គងទាំងស្រុង ព្រោះអ្នកដែលបង្កើតគោលលទ្ធិនេះអត់ដែលឃើញព្រះជាម្ចាស់និងបានទៅទស្សនកិច្ចនៅឋានសួគ៌ទេ។